Na een stevig ontbijt opgewekt aan onze laatste trip begonnen in een stralende ochtendzon.
In eerste instantie willen we de grote baan vermijden, maar we schieten niet op in de nieuwe wijken en industriezones.
Terug naar de drukke D weg, we rijden ongeveer 30 km op de witte lijn, langs uitgerafelde en opgelapte zijkanten op de baan.
Terug in groen van De Landes, rechte stroken die het gebied middendoorsnijden. Grote wegreuzen en mastodonten schieten ons voorbij aan 90 per uur, we worden aangezogen en bijna weggeblazen door de luchtverplaatsing naargelang de windrichting.
Het schiet verbazend goed op, maar wel wat eentonig. Geen levende ziel te zien, buiten de voorbijrazende auto's.
Dichte bossen, kale sparren, open stroken met nieuwe aanplantingen, boomstammen en reuzehaksels voor de schors van pin de landes te verkleinen. In het dorpje Saint Justin een eerste glooiende wijngaard op de zuidflanken. Wij glooien ook verder, eerst op de weg zo plat als een vijg zoals mijne Pierewiet zegt, maar beetje verder toch een serieuze strook met wat bollere, vollere vijgen, die ook nog stijgen!
Eventjes halt om wat te drinken en onze banaan binnen te spelen, dat gewicht zijn we dan ook al kwijt.
Nog even op de tanden bijten in de hitte tot Durance, dan hebben 60 km achter de kiezen.
Leentje speelt nu met de kleinen als "windvanger "samen, we hebben nog niet veel gesneukeld aan de batterij, dus samen wat gas geven is ook eens leuk, pa rijdt meestal op kop, nu achterop.
Voila, een aardige resto gevonden( de enige in het dorp tenandere) en we bestellen meteen voor drie.
De kleinen mag voor de laatste keer zich tegoed doen onderweg.
Voila, 14.30 zetten we onze laatste 40 km naar de eindstreep waar onze gastvrouw en onze auto wachten
Ps: We weten nooit welke aap er nog uit de mouw komt hier in de heuvels.
Dat we van apen 🐒afstammen is zeker, we hebben geklauterd, geklommen en ons laten hangen als de besten.🐒🙊 🙈 🙉
Maar meer en meer denk ik ook dat onze verre voorouders toch ook dinosaurussen waren. Vroeger van geen staartbeentje last gehad, nu laat het zich soms voelen, als dat maar geen staartje krijgt.😳 .
Nochtans regelmatig de willy, de poep en de poes opgelicht om ze daarna weer comfortabel neer te laten op het zadel.
Ons vlees was deze middag goed á point gebakken, maar wij bakken ook verder a point, zelfs bien cuit. We willen stoppen in Port Saint Marie, rijden naar het centrum, alles ferme gesloten. Het volgend dorpje dan maar,oeijejoei: 3 km klimmen, bijna dood naar omhoog. Pierewiet gaat ervoor a la danseuse, ik geef het op na 2,5 km, de kleine laat hem ook hangen, 😁 👎 👶ik stap te voet de laatste 500 meters, ik kan niet meer op mijn paard, krijg de pedalen niet meer rond. Omhoog staat mijn teerbeminde te wachten, nu is het toch naar beneden zegt hij😤 😫.
Inderdaad, maar niet voor lang, we willen stoppen in volgend dorp, niets open, volgend dorp geen bar of cafe, we rijden de laatste 3,6 km naar ons doel. Heel mooi, een Frans Toscane, maar ook verre van plat.
Wij komen wel alle drie plat, dorstig en uitgeput aan.
Hoera, we zijn er, gastvrouw Viviane vraagt bij de begroeting of wij altijd zo
"groggy" arriveren na onze rit.....😣 😤 😩 😖...
Zeer goed ontvangen, fris biertje, de apéro en de hapjes stonden klaar.
Na een verdiende douche heerlijk getafeld op het terras.
Stilte overal in de weidse omgeving, rust en kalmte.
We zijn er geraakt na inspanning en ontspanning.
Het terugkeren is anders, het hoofddoel is een beetje voorbij, maar we kunnen tevreden terugblikken over een mooie periode en belevenissen.
De blog is ook geschreven voor onszelf, een soort dagboekje, die wel 3x langer is in ons hoofd, we vergeten al zoveel, en na drie weken zouden we de plaats en de situaties, de bergen en hotelletjes door mekaar slaan.
Bedankt aan de volgers, de lezers en voortvertellers, de reacties op email en het gastenboek. Het was niet verplicht te lezen, maar we vonden de reacties zeer leuk en gesupporteerd ver van huis. Steuntje in de rug.
Na ons petit dejeuner en het uitchequen in de Campanille om 9.15 op weg.
Na 5 km, al 2 bruggen overgestoken, enkele rondjes rotondes gedraaid en zo rap mogelijk uit de stadsdrukte naar de rechteroever van de rivier L'Adour.
Echt vlak fietsen, zoals bij ons langs de Schelde, maar de rivier is wel veel breder. Gele fluoflitsende fietsers die het doen voor de sport en de fun groeten beleefd bonjour of salut. Wij groeten sportief terug, dat is in Belgie minder de gewoonte.
Natuurlijk ook senior-zondagse fietsterroristen, meer voor het plezier samen en het plezier achteraf zo te zien.
Mooi verspreide huizen met eigen bootjes, bebloemde tuinen en tropische planten in het bordes. Ook enkele kiwiplantages en maisvelden.
Het gaat goed vooruit en de kleinen mag nog wat uitslapen, ' t is zondag.
Leentje steekt goed zonder la batterie, want je weet nooit wat er nog komen gaat. Volgens Pierewiet blijft het zo plat als een vijg.
Na 30 km moeten we weg van de rivier, richting DAX, direct al wat hoger.
Steile klim in de bossen op een tarmacweg.
Goeie genade, nog 700 m klimmen zegt JP, we zijn er bijna. Ik kan haast niet meer, "luister naar je lichaam" en jawel even stoppen doet wonderen, ons banaantje binnen en drinken just op tijd, ook voor mijne hazewind, die krijgt het ook lastig op eigen mankracht.
Dax rijden we binnen na 60 km om 12.30, iets eten en toch verder.
We gaan geen Spa, thermale kuur of baden nemen in dit kuuroord.
We naderen de Landes, de krekels heffen een sjirpconcert aan.
Nu geen pelgrimsweg, maar we nemen de rechte stukken op een tarmacweg, waar ook auto's rijden. Beetje eentonig maar het avanceert.
Pierewiet heeft ondertussen een hotel geboekt in Mont de Marsan.
De naam staat mij niet aan wegens de Mont, enfin, Ledeberg en Sint Amandsberg hebben ook een Mont in hun naam, en het is nog goed te doen!
Richting Mont de Marsan worden we op een bospad gestuurd wegens gevaarlijke grote baan.
Nietsvermoedend rijden we er op af. De straat verandert in een baantje, verandert in een pad, verkleint nog tot een wegel en loopt dood.
Enkel voor geautoriseerde personen en voertuigen!
Een verbodsbord voor voergangers, fietsers, moto's en auto's.
Jp wil er toch door , de gps geeft het aan.
Jawadde, het wordt een bos met varens en bramen..
Verderop omgewaaide bomen, gevaarlijke stukken en een bergbeekje in de diepte. We ploeteren verder met de fiets aan de hand in het mulle zand, putten, takken en op een open plek zien we tractors en bulldozers staan.
Geen orientatie meer, dus afgaand op het beekje en het plan nog verder in de voren en sporen van de buldozers die het bos ontginnen om, een weg aan te leggen. We proberen een ander pad en komen aan een paardenstoeterij, helemaal verscholen. Het meisje weet ons te zeggen dat we verder omhoog moeten te voet en dan wel op die gevaarlijke hoofdweg geraken.
Oef, het einde komt in zicht, de baan op en voorzichtig rijden en niet zagen of klagen. Om 18.30 ons hotel bereikt en ons eigen getrakteerd op een biertje, een goede douche, iets eten en nu meegenieten in een bar met groot scherm van de footbal op tv, het is al 5-1 voor france!
Ambiance alom met de winnende goals, maar nu willen we ook naar onze eigen goal, verdiend dodo doen, we hebben ook goed gescoord.
Gezwind opgestaan en ontbeten, fietstassen gevuld-en gepakt en gezakt-op weg naar de Correos/ De Post!
Begint het me toch te regenen, gieten, bakken water om ons uit te geleiden.
Telkens als we onze tocht her-vatten krijgen we een serieuze zegening.
Gelukkig heb ik gisteren eens kunnen pootjebaden in de atlantique in st sebastian.
Mooi op tijd in de post, halftien, we moeten toch een beurtkaartje nemen voor de bediening aan het loket.
Inschrijven, uitschrijven, aftekenen en de PAKKEN komen te voorschijn achter de balie. Hoe zouden we dat ooit versleept hebben op de trein?
Hola, JP moet met een dienstlift 2x naar beneden en dan kunnen we beginnen uitpakken in de traphall, terwijl het buiten stort- of str💦ntregent.☔️💦.
DE KLEINEn 👶 is geweldig, NIETS verkwist op drie dagen tijd. Hoe is dat mogelijk? Heeft hij een zomerslaapje gedaan? Of zodanig content zonder pa en ma-dat hij vree op zijn gemak was ? 100% nog buikje vol.
Of om ons te misleiden? we gaan het vlug gewaarworden...
Toch een remkabel kapot in de verpakking, dus noodgedwongen naar een fietsenmaker in de buurt voor de zekerheid en veiligheid.
Ondertussen bleef het gieten, Leentje plooide de kartons en walste ze tot een kleiner pakketje om ze dan naar de papiercontainers te slepen op straat 150 m verder.
11 u 30 op weg naar Francia en blijven regenen. Mijn fietsrokje wapperde niet vrolijk meer, wel nat-plakkerig aan mijn ham/billetjes geplakt.
Niet versagen,dapper doorfietsen naar IRÚN, grensstad met la France/Francia.
Het klaart op, de kleren drogen aan de mast.
Picknickje in Hendaye Frankrijk met zeezicht, aan de overkant het Baskisch Hirun, Irún.
Op naar Saint Jean de Luz, klimmen, klimmen in de corniche, de bergwand op, de Atlantique ligt beneden te glinsteren, en de zee schuimend klotsen tegen rotsen.
Mooie badstad, overwegend witte huizen/woningen met rode daken. Wat luxieus ook.
De kleinen doet zijn best. Een vertrouwd en prettig gevoel dat hij een beetje aan mijn achterste duwt als het zo stijgt. Braaf kindeke, ma is content met uw hulp.
Beter weer aan 't worden, regenvesten uit en verder fietsen naar Bayonne,waar we gaan overnachten in een Campanille.
Redelijke en serieus gevaarlijke banen, echt geen fietsers te zien, ze schieten ons voorbij en over, ze kennen hier geen velorijders op de weg, houden er ook geen rekening mee.
We zweten allebei om toch goed aan te komen, het was maar 62 km,
toch heel wat in de hoogte gereden, en dubbel opletten voor het wegverkeer.
Morgen en overmorgen nog een goeie 200 km te rijden tot st salvy waar onze auto staat.
Ps : JP spreekt dikwijls in vogelvlucht op de gps, nog zoveel km...
maar ja, in het echt en op de kaart is het altijd meer omrijden (terwijl we toch bezig zijn)
Het verhaal loopt op zijn einde, nog drie dagen een verslagje maken en dan zijn jullie er ook vanaf. Kwestie dat we er een einde aan spinnen en vooral behouden aankomen.
Vrijdagavond, gisteren, meteen ondergedompeld in een andere vakantiesfeer, de zee, de lichtjes, tapasbars, eet- en drinketablissementen, typische music, amusement, grote en kleine gezelschappen amicaal in goeden doen in Baskenland. Heel veel Fransen ook, over hun grens, is het maar een boogscheutje.
We zijn nu ver weg van de 2 weken eenvoudige, doch zeer intense pelgrimagesfeer, die we zeker en vast gaan onthouden.
Deze morgen met enige "ochtendstijfheid" opgestaan, 😉 😏gelukkig kunnen we dat zelf verhelpen, geen dokter nodig.
Het gaat " gelukkig" over,
Is het van niet meer te fietsen? te lang stilzitten op de trein of op de matras????
We schieten in gang zonder dwang.
Ik wil gaan ontbijten maar JP wil zelf voor een ontbijt zorgen.
Olala, zuma de naranja, queso, jamon, pan op ons dooie gemak verorberd.
Langs de dijk een mooie, lange wandeling gedaan, waar we vorige keer in 2012 snel voorbij moesten in bici, op de pelgrimsroute: el camino del Northe.
Selfietje op dezelfde plek bij de bronzen beelden van Don Quichotte e Sancho Pancho. Kiekje hier, fotootje daar, en rond 13 u een flesje wijn gekraakt met overheerlijke artichauts sauté, na de cafe solo américano, onze siesta gaan doen, we kennen al een beetje de Spaanse gewoontes.
Pa pierewiet wil persé naar de Corréos om te informeren of de kleinen in aantocht is.
Si Si, de transport is onderweg, morgen kunnen we hem oppikken vanaf 09.30, toch 20 minuten stappen van ons hotel, maar dat hebben we er zeker voor over.
Het weer is goed, niet overdreven heet met de zeewind, we gaan nog wat frisse lucht opsnuiven, de benen strekken, en vanavond supporteren voor onze Rode Duivels zodat ze het heel goed doen por favor/score: ⚽️ ⚽️ ⚽️-o.
Morgen over de grens fietsen, richting France...zal dat nog gaan?
We zijn een beetje uit de kadans geraakt.
Veel stappen, wandelen en slenteren...! Km ?
Leentje & Pierewiet.
Onze dagprestatie:
0 km- 0 km/h gemiddeld -0 hoogtemeters
Logis : San Sebastian - Apartment Sansebeach/ Miramar.
Na onze laatste gezellige avond 🍷 🍲 ☕️ 🍧 in Santiago was het toch een beetje afscheid nemen van de trip, a very good trip!
Voorbeeldig onze zakken gepakt, daar zijn we al cracks in geworden, ontbijten en wijle weg, tijdig naar het station. 🕗.
Eerst nog door de controle met onze tassen en we mochten door naar onze genummerde zitplaatsen op de trein.
Wat een geluk dat we de dag ervoor al de fietsen verzonden hadden,
dat zou pas een onmogelijke opdracht geworden zijn.😖 😤 😁
Voor een jong koppeltje, die ook de camino gereden hadden, mochten de reeds ingepakte MTB fietsen uiteindelijk toch nog mee richting Barcelona, we zagen hen worstelen zij flink met 4zakken en hij nog flinker met 2 bikes de trein op. Personen, valiezen en bagage gaan vóór, het laatst fietsen als er nog plaats is in één of andere wagon, dan heb je geluk.Zij mochten hun fietsen plaatsen in de treinstuurcabine!
Trouwens, wij hebben nu toch een 👮oppasser voor ons 🚚 reizend gerief, "de 👶kleinen heeft de voorpost" we zijn er redelijk gerust in -tot nu toe 👍.
We zien nu helemaal relax onze reis en panorama's passeren in omgekeerde richting: de bergtoppen, platteau's, vergezichten, windmolens, dieptes en hoogtes, de gevaarlijk slingerende wegen, de hoge viaduc's, de wijngaarden, de velden, de rivieren enz.
Het is lang reizen, maar confortabel, bar, tv, genoeg beenruimte en ook een goed gezelschap uit Austria. Beetje babbelen, 💤dutten 💤en lezen 👀 📖mag ook, het ibook: "Het Smelt" van Lize Spit zal uitgelezen zijn op die tijd. Buiten is het 31 graden, hier airco op de trein, terwijl het in Belgie niet fameus gesteld is met het weer, dat lezen we ook in de Gentenaar naast het andere nieuws, actua, sport, politiek en roddels.
In Miranda de Ebro waar we om 16u.20 afstappen en straks om 17.41 weer overstappen hebben we een goed uur om ondertussen nog iets te nuttigen.
We haasten ons naar een typische stationsbar, niet te ver, om enkele tapas en een cervesa naar binnen te slaan, tevens rap eens de Wifi en mail te raadplegen en de beentjes strekken. Niet treuzelen, we willen de trein zeker niet missen hé.
Hóla, el tren heeft ook een siesta genomen, er wordt wat vertraging gemeld.
Later nog meer oponthoud uitgeroepen, loopt op tot 1u10min vertraging.
Zolang wachten is wat veel als ge dat niet gewend zijt, maar allez, dat hoort bij de reisslogan : met de trein zou je er al zijn!🤔.
Hola! Beweging op het perron, 18.49 komt de trein binnengereden, de gereserveerde plaatsen ingenomen en weer 2 uur zoet dommelen tot het eindpunt.
Geen tijd verloren, ikke, Leentje schrijft ondertussen vlijtig aan het bloghuiswerk. Pierewietje verbetert, schrapt of vult aan als corrector.
Hoe dichter we bij Francia komen, hoe hoger weer die pieken van de Pyreneeën ⛰ 🏞 ⛰opdoemen onder de blauwe hemel en witte wolkjes.
Hebben wij daar echt over- en doorgereden ⁉️
Wat drijft een mens om dat te doen? ❓
Te zot 🙉 om waar te zijn, maar echt-waarachtig gedaan en content van onszelf met de prestatie 👏.
Meteen ook een ultieme relatietest tegen een haha midlife💞haha💞crisis💝
Eindpunt San Sebastian om 20.50, 4 km taxi naar het aparthotel.
Nog even wachten op de eigenaar, alhoewel volgens booking zijn we verwacht, nog even opfrissen en op verkenning om nog iets te gaan eten en een slaapmutsje voor we in ons bedje duiken in deze prachtige, levendige en flanerende kuststad.
Leentje & Pierewiet.
Onze dagprestatie met de trein
+/- 800 km in de treinzetel- 70 km/h gemiddeld -hoogtemeters en tunnels-
Logis : San Sebastian - Apartment Sansebeach/ Miramar.
Dag 16: Santiago de Compostela - Santiago de Compostela
Mercoli - Woensdag 29/06/2016.
----
Gruut nieuws van de kleinen, hij gaat alleen op reis veur de ieste kier!
----
Dinsdagavond nog een dilemma:
Hoe geraken we best terug.
Onze auto staat in France,tegen Agen.
Gaan we per coche, bus o al tren,
Pa slaapt al en snort, hij is moe
Van al dat plannen en fietsgedoe.
De kleinen naast ons, is een tevreden paljas.
Ma loopt wat rond en droogt nog een was.
' t is weer zoals thuis en we zijn hier maar pas.
De paardjes op stal, nu verdiend zonder last,
Morgen is het "a pied" veel trap op en trap af-s.
----
Deze morgen na wikken en wegen, de knoop doorgehakt.
Geen huurauto, dat was ons eerste optie, maar met het openbaar vervoer een eind op weg naar huis, dat is toch ook een beetje reizen.
Als JP weer 725 km moet rijden in de warmte is het plezier er ook af .
Ook niet terug naar Bilbao, maar naar San Sebastian, dichter bij Frankrijk om onze auto op te pikken in St Salvy, want in de verste Spaanse eindstop, grensstad Irún, is er minder te beleven, de fietsen arriveren zaterdag.
Dus wij naar de Correos met de fietsen, de helmen en 2 kledijzakken om ze te verzenden, op de trein was geen plaats, overbezet! De vacantie begint.
Binnen Spanje geen probleem met dat soort vervoer, in France al iets moeilijker, maar naar Belgie zeker geen elektrische fiets of te zware bagage mee in het pakket. Dan maar tot zover mogelijk om ze op te pikken, we hebben ze nog nodig .
We waren niet alleen, heel wat pelgrims die hun rugzakken en wandelsticks ook op transport zetten.
De vriendelijke señora geeft nog extra uitleg voor ons treinvervoer.
We moeten echt eerst om tickets voor morgen zegt ze, moeten 2 x overstappen,dus 3 🚉treinen nemen om 10 uur te reizen.😴 💤 👀😴 💤👀
WAT met den kleinen?
Gaan we hem echt alleen op reis zenden voor zijne eerste keer?
Ze zullen er extra zorg voor dragen zeggen ze, zeker dat het de eerste keer is zonder ma en pa.😥
Zijn tiketje ook ingevuld en hij ging goed op onze fietsen passen zei hij.
Dat vonden we heel flink van hem, we nemen afscheid, tot zaterdag hé! XX.
Rap naar de cathedral om nog wat van de pelgrimsmis mee te pikken.
Het is juist de vredeswens en iedereen omhelst en groet mekaar welgemeend.
Op het einde de ceremonie met het wijwatervat, volkomen stilte tijdens de gezangen, maar iedereen filmt erop los en daarna een daverend applaus.👏
We doen een minirondgang in de kerk, we kennen het al een beetje.
Al heel wat stappen, trappen en pleintjes gedaan, dus nu snakken we wel naar iets fris op de middag.
We vinden een superterrasje en blijven hangen aan wat tapas en cervesas.
Het wordt echt te warm, liever nu een siestaatje doen, tevens de rest van onze kledij inpakken, morgen moeten we het zelf dragen op de trein.
Booking.com heeft bevestigd ,ze verwachten ons in San Sebastian om 20u.
We hebben de stoatie al weest verkennen en de tickets gekocht, dus dat moet lukken na ons ontbijt morgen.
De trein wacht niet, om 08.34 vertrekt hij. Weer eens een nieuwe ervaring.
De planner 🤔 en zijn plannen: trappen 🚴🏽 🚴🏽 of 🚵🏿 🚵🏿doortrappen!👹 👺.
Gisteren was de batterij leeg bij alle drie: boaske, vrouwke en de kleinen.
Al rijdend rijpte er een plan in baoske Pierewiet zijn broeierig hoofd.
Hij kan het niet laten de dagorde te plannen, zelfs in zijn pensioen.🗣
Bij het avondmaal stafoverleg gehouden:
ALS we morgen willen aankomen zouden we een 110 km moeten doen.
Leentje steigerde meteen: ben je nu helemaal gek geworden?😁
De laatste zijn de zwaarste ritten en ge presenteert me 100 km.
Toen het vlak rijden was als een plezierritje wou je er maar 60 doen!😡
Deskundige uitleg ter verdediging en map+plan bij de hand genomen.
Ik pruttelde tegen dat ik dan liever langs de grote baan reed als het kon om km uit te sparen, ipv die weliswaar pittoreske,authentieke dorpjes met hobbelige wegen en steile piekjes en afdalingen in gravel of keistraatjes.
Daar waren we al wat van verzadigdop 12 dagen.
OK, dan, dat is dan geregeld.
Direct polste mijn teerbeminde snoodaard booking.com en regelde 2 nachten in Santiago.Dat was dan ook al afgehandeld.
Slaapwel ventje ,slaapwel Leentje.xx
Deze morgen vroeg op, ikke beetje in mineur en minder goed humeur.
Ondertussen JP op toilet met de gazet op de pc tablet.
Sport/aktua/brexit/politiek en natuurlijk :
"De Optima avonturen "in Cannes en elders met Piquertje, Versnickske en Termontje. Dat boekje is nog niet afgerond.
Mini-ontbijtje om 07.30,de barak ging toen maar open,tevens de fietsgarage.
Een grijze miezerige nevel die uitviel,deed meteen onze brillenglazen bedompen. Komaan,toch vooruit met verse moed om 07.50.
Na 2km al 8% verbruikt, zo steil en nog beter: we komen in een dichte mist.
Na 14 km stijgen in de echt dikke mist op de hoogtes,komen we aan bar el Cruz na 1u30 fietsen met de lichten aan. De batterij nog 62% en Pierewiet drijfnat van het zweet en de uitvallende mist.
We moeten echt bekomen en nemen een hartige desayunio en warme koffie, terwijl el batteria in de prise zit.
Om 10.50 weer op weg, het weer verbeterd, toch al 13 graden en ook de humeurbarometer gaat de hoogte in, plus de kleine die verzadigd is tot 75%.
Nog mist op de hoogtes, een weifelend waterzonnetje in het afdalen.
Alweer op 625 Hoogte in Ligonde, dalen we golvend naar Melida.
Met nog amper 28% batterijcapaciteit op het dashboard doen we een stop van 2 uur in Arzua, bar Altreia. Dos cervezas por favor, dos platos combinado naar eigen keuze, dessert en koffie...en de kleinen wordt ondertussen ook gevoederd.
Ik zou hier al willen blijven voor een siesta, echt gezellig en stijlvol.
Vooruit,de laatste 40 km moeten er nog aan geloven, ons bedje ligt immers gespreid via booking.com.
Het gaat goed met enige variatie op het thema, maar het komt toch altijd uit hetzelfde vaatje: klimmen en dalen.
Santiago, nog 23 km doet al wonderen.
Nog een ganse tijd op een drukke baan, waar ik, Leentje, mij erger aan de witte ribbelstrook en de reflectors op de baan.
Rijd ik er links van, dan is het gevaarlijk door de achteropkomende auto's.
Rijd ik mooi rechts, dan tril ik soms op die witte lijn en bots op de reflectors of zit mijn arm of knie bijna tegen de vangrails. Maar ok, ik had ervoor gekozen.
Mijne coureur is ne crack in het afdalen en lanceren, hij schiet al direct 100m omhoog na een afdaling.Zou hij toch geen verborgen moteurke hebben?
Na 80 km moeten we van de weg, verboden voor fietsers,dus nemen we even de wandelroute en ja hoor, we herkennen het Jacobsbeeld van 4 jaar geleden. Selfietje genomen en op de keien en zandweg verder ploeteren.
We steken mee over, volgen de weg, dan begint de ellende pas. Zó steil naar omhoog dat ook JP moet afstappen. 3km naar beneden op de slechte weg, ik krijg flanellen benen die niet goed meer meewillen.
Een beetje retour en weer op ons baan, nog 8 km.
Boven in San Marco aangekomen zien we de stad liggen aan ons voeten, de torens steken eruit. Nog een grote toer afdalen en we zijn er bijna.
Het is als een flessenhals om de pelgrims binnen te laten.
Het is een vertrouwd beeld als we el porte doorrijden en de trappen afdalen, fietsen hobbelend naar beneden.De gallische piper zat er nog zoals weleer. Een biker herkende ons van in de mist en vond het geweldig dat we er ook al aankwamen. Felicidad.
Om 17.25 stonden we voor de kathrdraal, nu helemaal in de steigers.
Ons diplomke gaan halen met de stempel van Compostela, amaai, de rij was lang, wel 100 aanschuivers aan 12 loketjes.
Sommigen nog bezweet, anderen al fris gewassen, fier op hun prestatie.
Voila, morgen meer, we moeten nu nog gaan eten na ons douchke.
Kaffie meulen, koffie malen, ,cafee meulen, met de voetjes, de ganse dag lang!
Maandag: weer werkdag! Vandaag doen we de "vroege shift".
Tijdig opgestaan,de fietskogapaardjes geladen en stipt om 07.30 op weg.
10 graden, =fresco! koude neus, koude oortjes, frisse knietjes, en koude handjes ondanks de wantjes.
Al veel vroege vogels op weg:namelijk "de peregrinos".
10 km aangenaam stijgen en Leentje heeft echt goede beentjes die de batterij nog flink sparen,ikke blij: 19 km gereden en nog 91 % batterij.
Dan begint het echte klimwerk.
Oeiejoei. De kleinen wordt ineens gulzig: hij slokt onophoudend, we rijden hoger en hoger tot op 1100m hoogte. Wijzelf krijgen ook dorst en nemen een stop na 28 km. De kleinen zijn tutje gegeven om hem wat stil te houden, wij koffie met een koekje en ook een cola bovenop. Voila, dat hebben we gehad, maar de batterij is maar 3% bijgeladen. De speeltijd is te kort.
Direct steil stijgen tot 12% /niet te geloven:de batterij verspeelt 20% op 4 km.
Jawadde, als dat hier zo voortgaat geraken we niet ver, wel in de hoogte, maar niet in afstandskilometers.We stijgen en puffen verder tot Alto Cebreiro 1350m hoog, klim aan 9/10% tot 12%. (Dirk uit Drongen kent dat ook!)
Pierewietje heeft nog de courage om een kiekje te nemen van het prachtig uitzicht en diepgroen panorama zo ver onze ogen reiken.
Een belhamel met kudde schapen, de schaapherder achterop met el perro/ de hond steekt de weg over, gevolgd door een kudde pelgrims die schaapsgewijs mee oversteken, gelukkig bleiten ze nog niet.
Nu 1 km afdalen om ons te paaien,maar weer direct de hoogte ingejaagd alto San Roque: 1270 m hoog weer 1 km afdalen en verdorie terug naar Alto de Polo 1335 m hoogte.
Efkens drinken en overwegen: hier stoppen en de batterij opladen terwijl we eten,OF, eerst de 13 km afdaling als beloning en uitbollen,dan zijn we toch zeker al 14 km verder.De batterij heeft nog 27%,dat is niet om te lachen,eerder om te schremen😩 😪 😰 als we nog wat willen opschieten.
De windjasjes uit en we laten ons gaan naar beneden,eerst nog 2 steenpuisten over, in vergelijking wat we al gedaan hadden, en soms een tandje bijsteken met de wind in de afdaling,13 km zakken a 7% is ook weer helemaal alert zijn, niet teveel kijken naar de mooie vergezichten of we "zwenselen, zwijmelen "met ons zwaargeladen fietsen.
Beneden, hier in Triacastela nemen we ons middagmaal en 2 verdiende pintjes. Tussenstop van 2 uur, want de kleinen ligt aan zijn infuus, dus subiet nóg een koffietje om de tijd nog wat te rekken. Pierewiet heeft ondertussen een plan bedacht met zijn boekje en gps in de hand.Als we slaping boeken in Portomarin, (we zullen er zeker geraken volgens de gids+optimist JP) dan is dat in de bewoonde wereld, anders in een verlaten albergue waar we niet zo zot van zijn.
Ik vind dat een beetje gewaagd met 68% op de teller en nog 50 km 😤en al die klimmen.😰.
Wie niet waagt blijft maagd 🙎en ook : wie niet waagt: niet wint,zegt JP!
We gaan voor het tweede, de eerste spreuk is al 46 jaar voorbij 👫.
Madame el SOL schijnt met 32 graden, ze moet niet overdrijven, geef een beetje zon in Belgie aub, daar hebben ze veel zon tekort.
El Batteria doet precies een siesta. Ze raakt maar traag opgeladen, we moeten nu echt verder want we hebben ondertussen geboekt om te slapen.
Nog een col of 3/4 van 4e categorie, ik spaar el batteria waar ik kan en duw verbeten verder, ik moet toch ook een beetje afzien vind ik.
Maar na 80km is de fun er wat af voor Leentje,nog 26% en nog 25 km te rijden op en neer. Plat is dat niets,maar voortdurend dat op en neer begint te vervelen. Ik zaag dat het trop en teveel is! Ik versta niet dat Pierewiet dat kan.
Aan 90,5 km is de batterij weer bijna af, een tussenstopje waar we nog 4% kunnen laden en nu MOET het HAAST gedaan zijn of ik bel een taxi😤 😓
Ja ,het is haast gedaan,maar nog niet met die bulten.
Als we Portomarin binnenrijden over een brug ,zien we een groot meer en oude stad, veel trappen. Op het stadsplan gekeken en naar ons pension,weer in de hoogte!
Oef ,we zijn er geraakt en het gezwoeg is al vergeten na een fijne douche.
Ons bloghuiswerk gemaakt en nu onszelf wat opmaken om in een restaurantje de maagskes te vullen en wat door te spoelen.
Zondag, vroeg op! We willen tijdig vertrekken, ontbijt, afrekenen en JP om de fietsen in de garage, Leentje ondertussen waken over de fiets- en stuurtassen op het trottoir aan het hotel Gaudi.
Eerste 10 km was gezapig klimmen. Daarna een goeie 12 km flink klimmen, tussen 5 a 7%, maar ook wel een genadig stukje tussendoor tot 1540m hoogte geklommen. Voor Pierewiet ging de pols- en hartslag en het pedaleren ook wel wat mee de hoogte in, maar niet versagen, blijven ademen.
Ikke, Leentje had het iets makkelijker, de kleinen op het stoeltje stak een beetje aan mijn achterste, merci el batterie!
Onze Nederlandse Limburgers kwiamen we ook tegen in Foncebadon.
Meteen fotootje genomen aan nicht BE haar gedroomde taberna GAHA.
Terug de hoogte in naar Cruz de Ferro om ook ons steentje op de hoop te leggen. Ongelooflijk wat men er achterlaat: foto's, brieven, sleuteltjes, allerlei persoonlijke mini-spulletjes. Natuurlijk ook een selfie aan het kruis genomen.
Op de grond staat geschreven: let here your sins!🤔 🙄.?.
Er steken ons 4 bussen voorbij met een lading semi-pelgrims of zoiets.
De bussen komen ons na een 1/4 uur al tegen op hun terugtocht. Vreemd!
Maar boven zien we een ganse stoet ,wel 200 jongeren zingend en gepakt en gezakt ,uitgelaten op weg naar de voetgangerspaden.
Plots schoot het kinderliedje door mijn hoofd :
🎼Opzij, 🎼opzij, 🎼opzij, 🎼
De poppenstoet gaat hier voorbij.
Een zwarte piet die gaat van voor, nog zwarter dan een oude Moor.
Een indiaan, een Mexicaan, Roodkapje en Pinokkio.
Een edelvrouw ,een nobele heer en Mickey Mousse en Teddy- bear.. Zo leek het wel!
Ja,is dat nu natural high 😳 of toch de hoogtemeters ⛰ 🏔 ⛰die werken ?
Opnieuw stijgen tot Manjarin, Ponferrada, een korte klim van 12%. ( 1450 m hoog)tot el circulo Templario, een mytisch barakje, albergue van pioniers, met vele invloeden, zowel spiritueel, katholiek, mantras en natuurlijk allerlei spulletjes te koop. Tevens de gegeerde stempel te verkrijgen voor in het credentialboekje.
Door de Iragopas op 1510m H, begint dan de 8km, gevaarlijke en zeer steile afdaling.
Opperste concentratie in de S bochten. Het Circuit van Zolder op 2 wielen😓 🚴🏽 ⛰🚴🏽😓. Pierewiet laat hem iets meer gaan, maar toch voortdurend remmen, opletten op de putten in het wegdek, knietjes in de goede richting in de haarspeldbochten, en liefst geen autotegenliggers die hun bocht te wijd nemen.
Ikzelf durf haast niet kijken naar de ravijnen en diepten naast ons. Maar een schitterend, ongelooflijk zicht op de bergpieken en de valleien is een beloning.
We dalen tot aan de rivierbedding in Molinaseca met uitnodigende terrasjes om iets te eten en fris te drinken.
Ook hier weer groepen jongeren, languit nu in het gras of spelend in de rivier op de middag. Wij, we zijn er nog niet, dus weer op ons paard met verse kracht.
Terug klimmend, maar nu in een ander landschap: gele brem, erica, heide en sparretjes in de bermen.
Gevaardriehoeken op de weg: Opletten voor overstekend wild! Wel, geen beer of ree te zien, wel pelgrims die er eerder zeer tam dan echt wild uitzien, haha '.
Ik moet mijn batterie in 't oog houden, want JP belooft nog een klimmetje voor de aankomst. (een slaapmutsje?)
Hij loodst me over twee bruggen, een spoorweg en wegwijzers waar alleen Madrid opstaat. Door een immens industriepark, dat is ook een park, maar beetje anders, gelukkig met goede wegen en geen camions, het is zondag en rustdag(voor sommigen toch ..)
Ik hou mijn hart vast: zitten we nog goed? Doch de ervaren gids-en de gps weten de weg, we naderen ons doel, nu nog een beetje klimmen voor de sport tot ons hotel.
Inchecken, uitpakken, douchen en weer in de bewoonde wereld.
Opdracht geslaagd vandaag, we zijn terecht content van onszelf 😎 😏🏁.
