Maingain doet opnieuw een oproep, hij wil dat het Brussels parlement een belangenconflict inroept en niet het parlement van de Duitstalige Gemeenschap. Zulke uitlatingen zijn eigenlijk geen commentaar waard, want ze slaan nergens op.  Dergelijke oproep gaat echter verder dan louter de woorden. Het is een zoveelste provocatie, die de Vlamingen, niet enkel in de rand rond Brussel, ergeren en zomaar zouden moeten slikken.

Het mag duidelijk zijn dat dergelijk idee enkel doelt op het creëren van spanningen in Brussel en haar regering. Vuur stoken is gemakkelijker dan het te blussen, maar spelen met de toekomst van mensen, gaat veel verder dan louter politiek spel.

Een pas gevormde regering op het spel zetten, is voor hem blijkbaar geen taboe. De Vlamingen zijn immers niet nodig in Brussel. Hij moet echter beseffen dat het, uit balans brengen van politieke evenwichten, geen pokerspel is. Zonder Vlamingen ziet de toekomst van Brussel er heel anders uit.

Bijna twee jaar na de stemming van het wetsvoorstel in de Kamercommissie, heb ik vanuit Franstalige hoek nog geen enkel opbouwend voorstel gehoord. Geen enkel constructief woord is er vanuit het zuiden van ons land naar buiten gebracht. Het mag duidelijk zijn dat zij geen oplossing willen, voor een probleem dat al lang moest opgelost zijn. Het zijn niet de burgemeesters die roepen voor een oplossing, het is het Grondwettelijk Hof dat daarom vraagt. De weinige ideeën die ons bereiken vallen onder de noemer “territoriale expansiedrang”. Wat staat er immers op hun boodschappenlijstje? Meer geld, meer faciliteiten voor Franstalige inwoners in Vlaanderen, inschrijvingsrecht en bovenal meer land. Is het geen corridor, dan wel de uitbreiding van Brussel. Zijn het geen nieuwe faciliteitengemeenten, dan is het wel annexatie van Vlaams grondgebied. Zulke manier van onderhandelen was in de Middeleeuwen zelfs al in onbruik geraakt. Constructief kan men dat dus hoegenaamd niet noemen. Ofschoon Maingain niet spreekt namens alle Franstalige partijen, is er nog geen enkele reactie gekomen om hem terug te fluiten. Zwijgen is misschien goud, maar Pilatus wordt het ook nog steeds verweten dat hij zijn handen in onschuld waste. Het wordt tijd dat ook andere Franstalige politici hun mening durven geven, tenzij ze allemaal achter de woorden van de FDF-voorzitter staan. Dit laatste lijkt me echter een brug te ver, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een verrassing loert steeds om de hoek.