Kris Peeters trok gisteren de stekker uit. Hij hakte een moeilijke knoop door, de Gordiaanse knoop worstelt echter nog steeds verder. Ofschoon er voorlopig in de dialoog geen energie meer wordt gestoken, zit de lont nog altijd in het kruitvat. Je kan dit niet meer zomaar opbergen.

Dialoog betekent letterlijk tweespraak. Wanneer slechts één partij initiatieven naar voren schuift en voortdurend tegen een muur loopt, kan men nog moeilijk van een dialoog spreken. De enige wederwoorden waren snuifjes van minachting, serpentig gesis en onmogelijke voorwaarden. Aan de zijlijn schreeuwt men net geen moord en brand, maar eens aan de tafel zaagt men geruisloos de poten onder Peeters’ stoel weg. Je kan dan proberen verder te werken, kinderen draaien ook meestal bij wanneer je hen geen aandacht schenkt, maar op een bepaald moment is er de druppel te veel.

Wanneer het overduidelijk wordt dat dergelijk werk water naar zee dragen is, mag je niet langer met je voeten laten spelen. De bereidheid moet waarachtig zijn en dit bij alle betrokken partijen. Hopelijk brengen de verkiezingen in Wallonië enig soelaas … verstand komt met de jaren …, want als we het hoofd willen bieden aan de crisis, moeten we fundamentele hervormingen doorvoeren.

Het moet dan wel een echte dialoog worden tussen gewesten, met aan de ene kant de Waalse minister-president en aan de andere de Vlaamse, niet zoals de voorbije maanden waar vanuit federale hoek steeds bemoeienissen kwamen hoewel “de sfeer is goed”...

Onmiddellijk vertrekken vanuit het ‘confederale model’ zal de oplossing efficiënter en sneller aanbrengen. De limieten vanuit federaal oogpunt zijn bereikt. Iedereen die over zijn hoogtepunt heen is, zoekt best andere uitdagingen op…

17-02-2009 om 10:48 geschreven door Michel