03-05-2007 om 14:44 geschreven door Tina  

Aan de rand van een groot bos woonde eens een houthakker met z'n vrouw en twee kinderen,
Hans en Grietje. Ze waren erg arm.
's Nachts in bed konden de houthakker en zijn vrouw niet slapen van de zorgen.
"Hoe moeten we onze kinderen te eten geven?
" zei de houthakker," we hebben niet eens genoeg voor onszelf."
Toen zei zijn vrouw:" Morgenochtend nemen we ze mee naar het bos.
We zullen een vuur voor hen maken en wat brood aan hen geven.
En daarna zullen we aan het werk gaan en hen achterlaten."
"Maar de wilde dieren zullen hen verscheuren," zei de houthakker.
"Moeten we dan alle vier omkomen?" zei zijn vrouw.
Hans en Grietje konden van de honger ook niet slapen.
Ze hoorden alles wat hun ouders zeiden.
Toen Hans merkte dat zijn ouders toch nog in slaap waren gevallen,
stond hij op en liep hij naar buiten.
Hij verzamel-de een heleboel witte kiezelsteentjes en daarna kroop hij weer in bed.
De volgende ochtend werden ze vroeg gewekt.
"We moeten naar het bos om hout te hakken," zei hun moeder.
Ze gaf Grietje een paar stukken droog brood.
Hans had de kiezelsteentjes in zijn zakken gestopt.
Onderweg stopte hij telkens even om er één te laten vallen.
Toen ze op een open plek midden in het bos waren, maakte de houthakker een vuur.
"Ga hier maar wat uitrusten," zei hij tegen zijn kinderen.
"Wij gaan wat verderop houthakken."
Hans en Grietje wachtten urenlang.
Ze werden moe en vielen in slaap.
Toen ze weer wakker werden, was het midden in de nacht.
De maan scheen.
"Kom," zei Hans tegen Grietje," ik weet de weg naar huis,
want ik heb een spoor gemaakt van kiezelsteentjes."

Zo liepen ze door de nacht, en toen het ochtend begon te worden,
waren ze weer thuis.
"Zijn jullie daar?" zeiden hun ouders.
"Ja," zeiden Hans en Grietje," we zijn er nog."
Een paar nachten later lagen hun ouders opnieuw te tobben en te praten.
Ze hadden weer niets anders dan een stuk droog brood voor hun vieren.
En weer zeiden ze dat er niets anders op zat dan Hans en Grietje in het bos achter te laten.
En weer hadden Hans en Grietje alles gehoord.
En weer wilde Hans kiezelsteentjes gaan rapen,
maar de deur naar buiten zat op slot.
De volgende morgen maakte Hans een spoor van stukjes oud brood.
Ze liepen heel diep het bos in. Daar maakte de houthakker een vuur.
"Ga hier maar wat uitrusten," zei hij tegen zijn kinderen.
"Wij gaan wat verderop houthakken."
Hans en Grietje wachtten urenlang.
Ze werden moe en vielen in slaap.
Toen ze weer wakker werden, was het midden in de nacht.
De maan scheen. Hans en Grietje probeerden het spoor van de broodkruimels te vinden,
maar het was er niet meer.
De vogels hadden de kruimels opgegeten.
Een paar dagen lang zwierven de kinderen door het bos.
Soms vielen ze van de honger in slaap.
En toen ze de moed al hadden verloren, zagen ze opeens een huisje staan,
een huisje dat gemaakt was van brood en koek en suikergoed.
Ze renden er heen en hapten van het huisje.
Eindelijk hadden ze wat te eten. Maar toen hoorden ze:


"Knibbel Knabbel Knuisje, wie knabbelt er aan mijn huisje?"

En uit de voordeur kwam een stokoude vrouw tevoorschijn.
"Kom maar binnen," zei ze," dan krijgen jullie melk en pannekoeken."
Hans en Grietje aten en dronken zoveel ze konden.
Daarna werden ze in een zacht bed gelegd.
Ze vielen meteen in slaap. Maar de oude vrouw was een heks.
Ze stopte Hans nog voor hij wakker werd in een hok met een traliedeur ervoor.
Ze deed de deur op slot. Daarna maakte ze Grietje wakker.
Grietje moest heel hard werken voor de heks en kreeg haast niets te eten.
Hans kreeg juist wel veel. De heks wilde hem vetmesten en braden.
Ze had slech-te ogen en daarom zei ze elke dag tegen Hans:
"Steek eens een vinger door de tralies. Dan kan ik voelen hoe vet je al bent.
" Maar dan stak Hans een stokje door de tralies, een stokje dat elke dag even dun bleef.
Na vier weken had de heks geen geduld meer.
"Ik ga je broertje braden," zei ze tegen Grietje.
"Maak de oven maar aan."
En toen de oven gloeiend heet was, zei ze tegen Grietje:
" Voel eens van binnen of de oven heet genoeg is."
Maar Grietje had een plannetje. Ze deed net of ze de heks niet begreep.
"Hoe moet ik dat doen?" vroeg ze.
De heks deed het voor. En toen gaf Grietje haar een duw,
zodat de heks in de oven viel. Snel deed ze de deur van de oven op slot.
Zo verbrandde de heks. Ze was morsdood. Daarna bevrijdde ze Hans.
In het huisje van de heks vonden Hans en Grietje parels en diamanten.
En de vogels, die eerst alle broodkruimels hadden opgegeten,
kwamen naar hen toe om het goed te maken, door hen de weg terug te wijzen.
Zo kwamen Hans en Grietje weer thuis.
Hun ouders waren heel blij dat ze hen terugzagen.
Ze waren nooit meer arm en lagen nooit meer 's nachts wakker.

03-05-2007 om 14:45 geschreven door Tina  

03-05-2007 om 14:46 geschreven door Tina  

Er was eens een arme houthakker die zes zonen had.
Op een avond warmde hij zich bij het haardvuur,
terwijl zijn vrouw zat te spinnen.
Het is toch droevig dat we geen dochtertje hebben, zei de houthakker.
Jongens hebben we genoeg.
Ja, zei de vrouw, een dochtertje zou me kunnen helpen bij het huishouden.
Ze zou de vaat voor me kunnen doen en het eten kunnen koken,
terwijl ik de kleren van de jongens verstel.
Enkele maanden later werd er weer een kindje geboren,
maar ook ditmaal was het geen meisje.
Het was een jongetje dat nauwelijks zo groot was als de duim van zijn vader.
Daarom werd hij Klein Duimpje genoemd.
Zijn ouders gaven hem veel te eten, maar Klein Duimpje groeide niet.
Op een dag zei de houthakker tegen zijn vrouw:
Nu heb ik de hele week al geen hout kunnen verkopen.
Ik heb geen geld meer om eten voor de kinderen te kopen.
Klein Duimpje had dat gehoord.
Toen hij de volgende dag met zijn vader naar het bos ging,
dacht hij er over na hoe hij zijn vader zou kunnen helpen.
Toen vader al een uurtje aan het werk was,
kwamen er plotseling twee vreemde mannen langs.
Ze zagen Klein Duimpje op een boomstronk zitten.
 De ene zei tegen de andere:
Dat klein kereltje zou ons rijk kunnen maken.
We moeten proberen hem te kopen.

Ze gingen naar de houthakker en zeiden:
Beste man, verkoop ons dat kleine ventje.
We willen heel wat voor hem betalen en we zullen goed voor hem zorgen.
Klein Duimpje herinnerde zich op dat ogenblik
dat vader niet genoeg geld had om eten te kopen.
Hij klom vliegensvlug op de schouder van de houthakker
en fluisterde hem in het oor: Doe het maar, vader.
Morgen ben ik wel weer terug.
De houthakker verkocht hem toen aan de twee vreemden
en kreeg voldoende geld om voor zijn andere kinderen eten te kopen.
De twee mannen namen Klein Duimpje mee naar de stad.
Toen het donker geworden was, kwamen ze bij een herberg.
Daar hielden ze halt. Hier moeten we zijn, zei een van de dieven,
want dat waren ze. De herbergier is net zo gierig als hij rijk is.
Hij kan best wat missen.
Weet je wat je moet doen, zei de andere dief tegen Klein Duimpje.
Je kruipt tussen de ijzeren staven van het venster door in de
kamer van de herbergier en je geeft ons alles aan wat je ziet.
Klein Duimpje gehoorzaamde en kroop naar binnen.
Maar zodra hij in de kamer stond, schreeuwde hij zo hard hij kon:
Willen jullie alles wat hier is? De dieven schrokken.
Ssst, je maakt de herbergier nog wakker, fluisterden ze.
Maar Klein Duimpje deed net of hij het niet gehoord had en riep opnieuw:
Er liggen hier boeken op de tafel. Moeten jullie die ook hebben?
De vrouw van de herbergier, die in de kamer ernaast sliep,
werd wakker en sprong het bed uit.
Zodra ze de kamerdeur opendeed, holden de twee dieven weg in de nacht.
Zonder dat de herbergiervrouw hem opmerkte,
glipte Klein Duimpje door de open deur naar de koestal.

Daar vond hij in het hooi een heerlijk zacht plekje om te slapen.
Klein Duimpje sliep nog toen de vrouw van de herbergier
de volgende morgen in de koestal kwam.
Ze pakte een armvol hooi en legde het in de kribbe van de koe,
die dadelijk begon te eten.
Klein Duimpje werd pas wakker toen hij al in de maag van de koe zat.
Het was er pikdonker en er kwam steeds meer hooi bij,
zodat hij bijna niet meer kon ademen.
Genoeg, riep hij. Geen hooi meer!
De herbergiervrouw schrok erg,
want ze dacht dat de koe zelf had gesproken.
Zo vlug ze kon rende ze naar haar man
en vertelde hem dat hun koe behekst was.
Onzin, zei de herbergier. We hebben die koe al tien jaar
en ik heb nooit iets bijzonders aan haar bemerkt.
Maar hij ging toch mee naar de stal om te onderzoeken
wat er eigenlijk aan de hand was. Op dat ogenblik riep Klein Duimpje weer:
Ik wil geen hooi meer! De herbergier schrok toen ook heel erg
en liet zijn koe dadelijk slachten.
Want een sprekende koe wilde hij niet in zijn stal hebben.
De maag van de koe werd op de mesthoop geworpen.
Maar ook dit keer had Klein Duimpje werkelijk geen geluk.
Net toen hij bezig was zich naar buiten te werken,
kwam er een hongerige wolf langs
die de maag in een hap naar binnen slokte.

Klein Duimpje verloor echter de moed niet.
Vanuit de buik van de wolf riep hij: Lieve wolf,
ik wet hapjes voor je die heel wat lekkerder zullen smaken dan die koeiemaag.
Waar? vroeg de wolf nieuwsgierig.
Klein Duimpje beschreef hem de weg naar het huis van zijn vader.
 Vlak naast het schuurtje is een riool en daar moet je door kruipen.
Binnen in de schuur vind je spek en schapenbout en nog veel meer.
Ik geloof zelfs dat je het nooit allemaal kunt opeten, zoveel is er.
De wolf begaf zich dadelijk op weg.
Toen hij in de voorraadschuur was doorgedrongen,
begon hij te eten. Hij werd zo dik,
dat hij niet meer door het riool naar buiten kon.
Op dat ogenblik begon Klein Duimpje in de wolvenbuik te schreeuwen:
Help! ik wil eruit! Het duurde niet lang of vader kwam aangelopen.
Hij haalde zijn scherpste bijl voor de dag en sloeg de wolf dood. I
k ben hier vader, riep Klein Duimpje. Ik zit in de buik van de wolf.
De houthakker sneed de buik open en haalde Klein Duimpje eruit.
Goddank, je bent weer terecht, kleine dreumes, zei vader.
Wat hebben we een angst om je uitgestaan!
Ik verkoop je nooit meer, nog niet voor al het geld van de hele wereld.
Een jaar later gebeurde het weer dat de arme houthakker
een hele week lang geen hout had verkocht.
Toen zijn broertjes hongerig en koud in hun bedjes lagen,
keerde Klein Duimpje op zijn teentjes naar de woonkamer terug
en kroop onder vaders stoel. Op dat ogenblik zei vader:
Vrouw, ik heb geen geen geld meer om eten voor de kinderen te kopen.

Ik weet werkelijk niet meer wat te doen.
Als ik de jongens morgen mee naar het bos neem,
zal ik ze daar achterlaten. De kinderen achterlaten?
riep zijn vrouw verschrikt uit. Er zit niets anders op,
antwoordde de houthakker bedroefd.
We kunnen ze toch niet laten verhongeren.
Misschien komen ze wel ergens terecht waar voldoende eten is.
De vrouw van de houthakker barstte in tranen uit,
maar ze begreep ook wel dat er geen andere oplossing was.
Toen vader en moeder naar bed waren gegaan,
sloop Klein Duimpje de tuin in.
Hij vulde zijn zak met kleine witte steentjes.
Daarna keerde hij haastig naar zijn bedje terug.
De volgende dag nam de houthakker zijn zeven zoontjes mee naar het bos.
Ze liepen steeds verder en verder. Het bos werd zodicht en donker,
dat de houthakker niet merkte
dat Klein Duimpje regelmatig een klein wit steentje uit zijn zak liet vallen.
Het werd middag en de houthakker zei: Blijven jullie hier wat spelen,
terwijl ik hout ga hakken. Bedroefd keerde de houthakker naar huis terug,
want hij was er zeker van dat hij zijn kinderen nooit meer zou zien.
Toen hij thuiskwam, stond zijn vrouw hem in de deuropening op te wachten.
 Beste man, zei ze met tranen in de ogen,
vandaag is er een koopman langs gekomen die het hout heeft gekocht.
Ik heb voldoende geld om voor ons allemaal eten te kopen.
Ik heb de kinderen in het bos achtergelaten, zei de houtakker.
Ze zullen nu al wel te ver afgedwaald zijn om ze nog terug te vinden.
Ach, hadden wij ze maar niet weggestuurd, klaagde de vrouw.
Het eten smaakte hen helemaal niet.
De vrouw huilde steeds maar en de houthakker vroeg zich af
waar zijn kinderen nu zouden zijn.

Wel, op dat ogenblik wees Klein Duimpje zijn broertjes de weg naar huis.
Hij volgde de witte kiezelsteentjes die hij op de weg had laten vallen.
Het was al bijna donker toen ze eindelijk thuis kwamen.
Moeder deed de deur op een kiertje open en zag haar zeven kinderen.
Ze strekte haar armen uit en gaf ze alle zeven een zoen van vreugde.
Ook de houthakker was erg blij toen hij hoorde dat Klein Duimpje
de weg terug had gevonden. Kom aan tafel jongens, riep hij.
Er is weer voldoende te eten. Moeder heeft vandaag heel wat hout kunnen verkopen.
Een week ging voorbij. Het geld raakte langzamerhand op.
Op een dag ging de houthakker naar het dorp en liep van huis tot huis.
Maar de mensen hadden geen hout nodig.
's Avonds kwam de houthakker thuis
toen de kinderen al naar hun bedjes gestuurd waren zonder te hebben gegeten.
Lieve vrouw, zei hij. Ik heb vandaag niets kunnen verkopen.
Het zou beter zijn als we de kinderen morgen het bos in stuurden.
Misschien komen ze bij iemand terecht die beter voor hen kan zorgen.
De vrouw begon weer te wenen, maar ze begreep dat er geen andere oplossing was.
Klein Duimpje had alles gehoord, want hij had zich onder vaders stoel verborgen.
Zodra zijn ouders naar bed waren gegaan,
liep hij naar de deur om weer steentjes te rapen in de tuin.
Maar ditmaal had vader de sleutel omgedraaid en Klein Duimpje kon er niet bij.

Diep bedroefd ging hij slapen.
De volgende dag morgen haalde hij een oud broodje te voorschijn
dat hij onder zijn bedje verborgen had gehouden.
Zodra hij met zijn vader en zijn zes broertjes op weg was naar het bos,
begon hij het broodje te verkruimelen en liet de kruimeltjes op de grond vallen.
Het werd middag en de houthakker zei tegen zijn zoontjes:
Blijven jullie hier wat spelen. Ik ga hout hakken.
En weer wachtten de kinderen tot vader terugkwam.
Het werd avond en er kwam een koude wind opsteken.
Tenslotte zei Klein Duimpje: Ik zal de weg wel terugvinden.
Maar de broodkruimeltjes die hij had laten vallen,
waren verdwenen. De vogeltjes hadden alles opgepikt.
De jongens begonnen te snikken van angst,
maar Klein Duimpje verloor de moed niet . Kom zei hij.
Ik geloof dat we die richting uit moeten gaan.
Zijn zes broertjes volgden hem langs een smal pad.
Na een hele tijd lopen zagen ze nog geen huis opdoemen.
Er waren alleen maar bomen en nog eens bomen.
Wacht even, zei Klein Duimpje.
Ik zal even in die spar klimmen en kijken hoe ver we nog van huis zijn.
Hij klom in de boom en keek naar alle kanten.
Zover hij kon zien, was alles donker.
Of nee, in de verte zag hij een klein, zwak lichtje!
Hij klom vlug naar beneden en vertelde zijn broertjes wat hij had gezien.

Als we flink doorstappen, zijn we er in een kwartiertje, zei hij.
En ja, hoor, weldra bereikten ze de rand van het bos en daar stond het huis.
Klein Duimpje, die de moedigste was, klopte aan.
Een heel grote vrouw deed de deur open. Beste vrouw,
kunnen we hier overnachten? vroeg Klein Duimpje.
We zijn verdwaald in het bos. Nee, nee, zei de vrouw angstig. J
ullie kunnen hier niet blijven.
Mijn man is een reus en hij eet alle kleine kinderen op als ze in zijn buurt komen.
De broertjes keken angstig om zich heen of de reus er nog niet aan kwam.
Klein Duimpje was de enige die de moed niet verloor.
Als we naar het bos teruggaan,
worden we vast en zeker door de wilde dieren opgegeten, zei hij.
De vrouw van de reus kreeg medelijden met de kinderen en liet ze tenslotte binnen.
Vlug, verberg jullie onder het bed, zei ze.
En hou jullie stil tot mijn man ingeslapen is.
De zeven jongens kropen haastig onder het bed.
Het was maar net op tijd, want even later ging de deur open
 en de reus kwam binnen. Hij was zo groot,
dat zijn hoofd het plafond bijna raakte.
De vrouw van de reus bracht dadelijk een heel schaap op tafel
 en de reus begon te eten. Een van de broertjes had zo'n honger,
dat hij heel even zijn hoofd onder de afhangende bedsprei uit stak.
Maar de boze reus had hem gezien. Kinderen onder het bed,
riep hij en met een zwaai van zijn lange arm haalde hij ze alle zeven te voorschijn.
Vrouw, geef me mijn mes, zei hij.
Dan eet ik ze dadelijk op.
De broertjes kropen dicht bij elkaar en keken angstig naar de reus op.
Lieve reus, smeekten ze, laat ons alsjeblieft gaan.
Ik denk er niet aan, zei de reus en hij smakte met zijn lippen.

Laat ze nog wat leven, zei de vrouw.
Kijk, ze zijn nog lang niet vet genoeg.
Je hebt vanavond al en heel schaap opgegeten.
De reus had inderdaad geen honger meer
en daarom besloot hij de kinderen op te sluiten tot de volgende dag.
Geef ze wat te eten, vrouw, zei hij, dan zijn ze morgen al wat vetter.
De vrouw bracht de jongens naar een zolderkamertje.
Ze zette een grote schaal eten voor hen neer en schoof de grendel voor de deur.
Daar zaten de zeven jongens nu!
De volgende ochtend zou de reus hen vast en zeker opeten.
Weldra hoorden ze de reus snurken.
Het klonk alsof er honderd houthakkers aan het zagen waren.
Slapen jullie ook maar, zei Klein Duimpje tegen zijn broertjes.
Ik zal wel voor jullie zorgen.
Zodra zijn zes broertjes hun oogjes hadden gesloten, stond Klein Duimpje op.
Hij scheurde het laken van zijn bedje aan lange repen en bond ze aan elkaar.
Het ene eind maakte hij vast aan een beddepoot
en het andere eind wierp hij door het venster naar beneden.
Vlug klom hij langs het laken naar buiten. Het was
maar een klein kunstje om de voordeur te openen en naar binnen te glippen.
De reus lag languit op zijn bed te slapen en hij snurkte zo hard,
dat de glazen op de tafel ervan trilden.
Haastig klom Klein Duimpje de trap op en schoof de grendel weg
voor de deur van het zolderkamertje waar zijn broertjes lagen te slapen.
Voorzichtig maakte hij hen wakker en beduidde hen dat ze stil moesten zijn.
Op hun teentjes slopen ze de trap af en het huis uit.

Zodra ze ver genoeg uit de buurt waren,
zetten ze het op een lopen zo hard ze konden.
Toen de reus de volgende morgen zijn ogen opende,
had hij een vreselijke honger.
Hij dacht aan de zeven jongetjes die hij bij zijn ontbijt zou krijgen.
Maar toen ontdekte hij dat de kinderen gevlucht waren.
Ze zijn ontsnapt, brulde hij woedend.
Wacht maar, ver zullen ze niet komen.
Waar zijn mijn zevenmijlslaarzen?
Zijn vrouw gaf ze hem en ven later begaf de reus zich op weg.
Bij elke stap die hij deed, legde hij zeven mijlen af.
Nadat hij twee of drie stappen had gedaan, bleef hij staan.
Ik geloof dat ik tever gelopen ben, zei hij bij zichzelf.
Ik zal hier wachten tot ze voorbij komen.
Hij ging zitten met zijn rug tegen de grot,
waarin Klein Duimpje en zijn broertjes zich toevallig hadden verborgen.
De zon steeg hoger en hoger aan de hemel.
Het werd zo warm, dat de reus slaperig werd en zijn ogen dichtdeed.
Weldra hoorde Klein Duimpje de reus snurken.
Ren naar huis, zei Klein Duimpje tegen zijn broertjes.
Ik volg zo vlug mogelijk.
Toen zijn broertjes uit het gezicht waren verdwenen,
begon Klein Duimpje de zevenmijlslaarzen van de reus uit te trekken.
De reus werd wakker op het ogenblik dat Klein Duimpje zijn voeten in de laarzen stak.
Woedend kwam de reus overeind,
maar bij de eerste stap was Klein Duimpje al ver uit zijn buurt.
Weldra had hij het bos achter zich gelaten.

Na drie reuzenstappen kwam Klein Duimpje terecht in het koninklijk paleis.
De koning was net in oorlog met een naburig land.
Hij had belangrijk nieuws voor zijn leger,
maar zelfs de snelste koerier zou te laat komen.
Majesteit, zei Klein Duimpje toen hij dat hoorde,
misschien kan ik u helpen.
Met mijn laarzen bent u in een ogenblik bij uw leger.
De koning dacht dat Klein Duimpje een grapje maakte.
Maar tenslotte wilde hij het toch eens proberen.
Hij stak zijn voeten in de laarzen en bij de eerste stap
was hij reeds zeven mijlen verder.
Voor Klein Duimpje tot tien had kunnen tellen,
was de koning alweer terug in zijn paleis. Ongelooflijk, zei de koning.
Mijn beste jongen, dank zij jou heb ik mijn leger op tijd kunnen bereiken.
Ik zal je daarvoor rijkelijk belonen.
En zo kwam het dat Klein Duimpje een uur later bij het huisje van zijn vader kwam.
De houthakker stond in de deuropening en omhelsde zijn jongste zoon.
Je moet ons alles vertellen, zei hij. En Klein Duimpje vertelde al zijn avonturen.
De koning had hem een grote buidel met geld meegegeven.
En vader zou hout aan het paleis mogen leveren,
zodat ze nooit meer honger zouden lijden.
Wat was vader blij toen hij dat hoorde!
Moeder ging dadelijk inkopen doen en maakte het lekkerste eten klaar
dat de kinderen ooit hadden gekregen.

03-05-2007 om 14:47 geschreven door Tina  

Er was eens een molenaar die zo trots was op zijn dochter,
dat hij tegen iedereen over haar opschepte.
Hij jokte zelfs dat ze stro kon spinnen, tot goud.
Dit kreeg de koning te horen.

"Dit wil ik zien", zei hij.
"Sluit dit meisje op in een kamer met een spinnenwiel en stro.
" Arme molenaarsdoachter. Huilend zat ze die nacht in de kamer.
Opeens, als vanuit het niets, verscheen er een dwerg.
"Hopla!" zei hij. "Kan ik je helpen arm kind?" "Ach dwerg",
zei het meisje, "kan jij misschien goud spinnen uit stro?"
" Dat kan ik", zegt de dwerg. "Maar wat krijg ik ervoor?"
 "Mijn gouden ketting", zei het meisje.
"Oke!"' zei de dwerg en hij begon te spinnen.
Weldra lag de kamer vol met fonkelend gesponnen goud.
Het meisje huppelde van vreugde. Het was gelukt!
Het zien van zoveel goud maakte de koning hebberig.
Daarom sloot hij het meisje weer op, met nog meer stro.
Ook deze nacht verscheen de dwerg.
In ruil voor haar diamanten ring spon hij het stro tot goud.
De volgende dag was de koning nóg niet tevreden.
Hij beval Estella nóg een keer een lading stro tot goud te spinnen.
Na deze laatste keer zou ze met de koning mogen trouwen!
Ook die nacht verscheen de dwerg.
Maar het arme meisje had niets meer om hem te geven!
"In dat geval... peinsde de dwerg, "wil ik straks het liefste dat je bezit.
" Estella dacht na. Zo'n vaart zou het wel niet lopen.
"Goed!" zei ze. En de dwerg ging spinnen.
Toen was de koning gelukkig zo tevreden dat ze direct gingen trouwen.
Binnen een jaar werd het eerste kindje geboren.
Het was een meisje. Ze noemden haar Goudia.

Op een dag verscheen de dwerg weer.
"Hopla!" zei hij. "Geef mij je kindje, want dat is het liefste dat je bezit!"
"Nee!" gilde Estella. Niet mijn kindje!" Huilend wierp ze zich op de grond.
"Hmmm", bromde de dwerg. "Als je mijn naam raadt mag je je kindje houden.
" Radeloos begon Estella namen op te noemen.
"Is het Bert misschien ? Of Hans? Klaas? Of Tom? Oh nee! Karel?"
"Je hebt nog één dag!" zei de dwerg. En plof! Plotseling was hij verdwenen.
Die dag zocht een lakei in het bos naar bramen. De zon scheen, de vogels zongen...
Plots zag hij een grappig huisje in het bos. Hé! Hoorde hij daar iemand zingen?
Nieuwsgierig kwam de lakei dichterbij.
Toen zag hij een mannetje dat danste en sprong.

Hij zong: "Niemand weet, niemand weet dat ik Repelsteeltje heet!
Niemand weet, niemand weet..." De lakei haalde zijn schouders op.
Nou èn. Toch besloot hij het de koningin te vertellen.
"Repelsteeltje?" zei Estella. "Hij heet Repelsteeltje!
Man, je bent geweldig!" En ze zoende de man op beide wangen.
Toen liet ze Repelsteeltje naar het kasteel komen.
Verbaasd keek hij haar aan. "Jij heet Repelsteeltje!"
zegt Estella. De dwerg was even stil. Toen werd hij zó kwaad,
dat hij voor haar ogen ontplofte van woede.
Estella, de koning en hun dochtertje leefden nog lang en gelukkig...

03-05-2007 om 14:47 geschreven door Tina  

 
 Er was eens een meisje dat Roodkapje werd genoemd,
omdat ze altijd een rood kapje op haar hoofdje had.
Ze woonde aan de rand van het bos.
Op een dag zei haar moeder:" Roodkapje,
ik heb hier een mandje met glimmende appels en sterkende wijn.
Wil je dat naar oma brengen? Ze is ziek.
Maar denk erom, niet van het pad af gaan."
En zo liep Roodkapje met het mandje het bos in,
op weg naar oma.
De eerste die ze tegen kwam, was de wolf.
"Waar ga jij naar toe?" vroeg de wolf.
"Naar oma," zei Roodkapje,"want oma is ziek.
Ik moet appels brengen."
"Waarom breng je niet ook een mooi bosje bloemen mee?
" zei de wolf," er staan zulke mooie bloemen in het bos."
Dat vond Roodkapje een goed idee. Ze liep van het pad af,
naar een bosweitje vol prachtige bloemen en maakte een mooi bosje.


Intussen rende de wolf naar het huisje van oma en klopte aan.
"Ben jij het, Roodkapje?" zei oma. "De sleutel ligt onder het matje."
Zo kwam de wolf binnen.
Hij pakte oma's muts van haar hoofd en slikte oma in iin hap door,
zonder te kauwen.
Na een poosje kwam Roodkapje bij het huisje van oma.
De deur stond open. Ze zag oma in haar bed liggen.
"Maar oma," zei ze geschrokken,
" wat heeft u een grote oren."
"Dat is om beter te kunnen horen."
"En wat heeft u een grote handen."
"Dat is om beter te kunnen vastpakken."
"En wat heeft u een grote tanden."
"Dat is..." Maar de wolf praatte niet verder.
Hij slikte Roodkapje in iin hap door, zonder te kauwen.

Toen kwam er een jager bij het huisje van oma.
Hij vond het vreemd dat haar deur zomaar open stond.
Binnen vond hij de wolf in diepe slaap.
Voorzichtig sneed de jager de buik van de wolf open.
Roodkapje en grootmoeder kropen naar buiten.
In de buik van de wolf stopte hij zware stenen.
Toen de wolf later wakker werd en weg wilde lopen,
viel hij meteen dood neer.
Ja, zo gaat dat met wolven in sprookjes.
En oma en Roodkapje leefden nog lang en gelukkig.   

03-05-2007 om 14:48 geschreven door Tina  

Er was eens,...
een poppenmaker Geppetto hij maakte een speciale pop
en noemde hem Pinokkio. "Ik wens dat je een echt jongen bent"
zei Geppetto bedroefd. "Want ik ben zo alleen".
Die nacht kwam de Blauwe Fee naar Geppetto's werkplaats.
"Goed Geppetto" zei ze, "Je maakt andere altijd gelukkig,
je verdient het dat je wens uitkomt".
Lachend raakte de Blauwe Fee het popje aan met haar hand.
"Klein popje, gemaakt van hout. Wordt wakker".
en in een oogwerk, bracht zij Pinokkio tot leven.
"Pinokkio, als je braaf, eerlijk en aardig bent, word je op
een dag een echte jongen," zei de Blauwe Fee.
Toen wendde zij zich tot Jimmy Krekel. "Jimmy," zei ze
"jij moet Pinokkio helpen". Ze vertelde Jimmy dat ze
hem een hele belangrijke baan had gegeven. Hij moest Pinokkio's
"goede geweten" zijn. De volgende dag stuurde Geppetto
trots zijn kleine houten jongen naar school. "Jimmy Krekel
zal je de weg wijzen" zei Geppetto. "Doe geen dingen waar
je spijt van krijgt." Pinokkio ging weg, maar kwam niet aan
bij school.
Pinokkio ging op pad met Stromboli, een gemene poppenspeler, die
hem beloofde beroemd te maken. Die nacht had Pinokkio veel
plezier, toen hij dansde op het podium. Maar daarna sloot
Stromboli hem op in een kooi, zodat hij niet kom ontsnappen.
de Blauwe Fee verscheen en vroeg waarom hij niet naar school was gegaan.
Pinokkio loog en zei dat hij was ontvoerd. Opeens begon zijn
neus te groeien. Toen Pinokkio de waarheid had verteld, toverde de
Blauwe Fee zijn neus terug."Dit is de laatste keer dat ik je help,
een kind dat jokt, kan net zo goed van hout zijn."
De volgende dag ontmoette Pinokkio een man op een koets, getrokken
door zielige kleine ezeltjes. "Ga met ons mee, naar Plezier Eiland"
zei de man op de koets. De koets zat vol met lawaai makende jongetjes.
Pinokkio vond het er leuk uitzien. "Niet mee gaan Pinokkio!" schreeuwde
Jimmy Krekel. Maar toch ging Pinokkio mee, klaar voor avontuur.
Op Plezier Eiland, stopte Pinokkio en de andere jongetjes, zich vol met
snoepjes. Maar Pinokkio's plezier duurde niet lang. Plotseling kreeg hij
ezelsoren en een staart! Pinokkio was bang. Hij en Jimmy Krekel rende
voor hun leven, weg van Plezier Eiland. Maar toen ze thuis kwamen was
Geppetto verdwenen. Pinokkio was erg overstuur. Waar kon Geppetto zijn?
Opeens verscheen er een duif met een bericht van Geppetto.
Op het briefje stond, dat Geppetto naar zee was gegaan om Pinokkio te
zoeken, maar Geppetto was opgeslokt door een Walvis.
Pinokkio ging direkt om Monstro, de Walvis, te vinden en zijn vader
te redden. En inderdaad Pinokkio vond Geppetto in de buik van de grote Walvis.
Geppetto was zo blij dat hij zijn kleine poppetje zag.
Maar hoe moeten ze uit de buik van de Walvis komen? Pinokkio had een
idee. Samen maakten zij een vuur en gebruikte de rook om Monstro te laten niezen.
Geppetto en Pinokkio werden uit de Walvis gegooid en vielen in zee.
Vechtend tegen de golven hielp Pinokkio zijn vader in veiligheid. Maar Pinokkio
lag met zijn gezicht onder water!! Geppetto pakte Pinokkio op in zijn armen en
droeg hem naar huis. Geppetto legde Pinokkio in zijn bed en knielde ernaast.
"Kleine Pinokkio, je riskeerde je leven, om mij te redden," huilde hij.
Plotseling verscheen de Blauwe Fee nog een keer.
Ze zwaaide met haar toverstafje over Pinokkio. "Je hebt bewezen dat je een
brave, eerlijke en aardige jongen bent." zei ze, "Vandaag zal je een echte jongen
worden. WORDT WAKKER WORDT WAKKER!!" Jimmy Krekel zag hoe zijn vriendje tot
leven kwam. Hun problemen waren over en Jimmy's baan zat er op. Uiteindelijk is
Geppetto's wens voor een echte zoon in vervulling gegaan.

03-05-2007 om 14:49 geschreven door Tina  

Het verhaal gaat over een familie,
bestaande uit een vader, twee dochters en een zoon.
De familie is door allerlei ellende aan lager wal geraakt.
Wanneer de vader op reis moet in de hoop iets te redden verdwaalt hij.
Hij komt terecht in een vreemd kasteel,
waar hij gastvrij onthaald wordt,
doch op zo'n manier dat hij geen gastheer of personeel te zien krijgt.
Wanneer hij door de kasteeltuin loopt ziet hij de prachtige rozen,
en plukt er eentje voor zijn dochter, Belle.
Hierop verschijnt een woest beest ten tonele,
dat hem verwijt dat hij na alle gastvrijheid zijn rozen wil stelen
en hem dreigt te verscheuren.
Als de vader uitlegt dat hij de roos plukte voor Belle staat het beest erop
dat hij zijn dochter naar het kasteel brengt.
Alleen dan mag hij blijven leven. Met tegenzin doet de vader dit,
omdat Belle hier ook op staat.

In de tijd dat Belle op het kasteel verblijft krijgt ze vreemde dromen
waarin een fee haar waarschuwt dat alles zal goed komen.
Het Beest vraagt haar echter iedere avond opnieuw om haar hand
en wanneer ze hem afwijst rent hij tierend weg.
Na een jaar mag Belle drie dagen naar huis van het Beest,
om haar familie weer te zien.
Daar aangekomen ziet Belle dat het al weer beter met de familie gaat.
Belle brengt hen ook prachtige geschenken namens het Beest,
maar ze heeft zelf dusdanig mooie geschenken van hem gekregen
dat haar broer en zus jaloers worden.
Ze besluiten haar langer in huis te houden:
dan wordt het Beest misschien wel zo woedend dat hij haar opvreet!
Maar als Belle niet op tijd terug is,
krijgt ze 's nachts een droom waarin ze het beest stervend ziet liggen in de kasteeltuin.
Ze spoedt zich er heen. Wanneer ze bij het stervende Beest
openlijk haar liefde voor hem betuigd,
verandert hij in een prins,
die door boze machten in een Beest was veranderd
en enkel genezen kon als hij ooit ware liefde vond.
De fee, uit Belles dromen, was zijn beschermster,
die Belle waarschuwde voor de dood van het Beest,
waardoor Belle hem redden kon.
Ze trouwen en leven nog lang en gelukkig.

03-05-2007 om 14:49 geschreven door Tina  

Lady en Vagebond wonen nog steeds bij hun baasjes,
maar hebben inmiddels 4 puppy's gekregen,
3 dochters en 1 zoon. De drie meiden lijken erg op Lady;
qua uiterlijk, maar ook qua karakter.
Rakker lijkt erg op zijn vader.
Hij vindt het moeilijk om te leven volgens de regels van het huis.
Hij wil vies worden, ravotten door de kamer,
spelen met de hoed van meneer.
Maar niets van dat alles mag.
Als hij weer eens wat kapot heeft gemaakt
wordt hij aan de ketting gelegd, buiten bij het hondenhok.
Dan ziet hij een aantal straathonden die vrij
en blij over de straat dartelen en hij rukt net zo lang aan zijn ketting
totdat deze breekt. Hij gaat op zoek naar de straathonden.
Hij vindt ze op de vuilnisbelt.
Rakker wil alles doen om erbij te horen
en ook een vuilnisbakkenras te worden.
Hij moet hiervoor een aantal tests doen.
Dat valt toch niet mee voor zo'n huishond!
Hij wordt geholpen door Twinkel, een lieve dameshond
die juist alles over zou hebben om in een gezin te wonen.
Ondertussen zijn Lady en Vagebond aan het zoeken geslagen.
De hele familie is van slag, nu Rakker weg is. 
De leider van de vuilnisbelt honden is Boris.
Boris schijnt vroeger, samen met Vagebond de buurt onveilig te hebben gemaakt.
Maar Boris moet niets meer hebben van Vagebond
omdat hij in een huis is gaan wonen.
Als Boris erachter komt dat Rakker zijn zoon is,
haalt hij een gemene streek uit.
Rakker is afhankelijk van de hulp van Twinkel en Vagebond
om zich uit deze benarde situatie te bevrijden.

03-05-2007 om 14:50 geschreven door Tina  

Er was eens een rijk man.
Zijn vrouw lag ziek; en toen zij haar einde voelde naderen,
riep ze haar enig dochtertje bij zich en zei:
"Lieve kind, blijf vroom en goed,
dan zal de lieve God je altijd helpen
en ik zal van de hemel op je neerzien en bij je zijn.
" Daarop sloot zij haar ogen en stierf.
Het meisje ging elke dag naar 't graf van haar moeder
en schreide daar en zij bleef vroom en goed.
Toen 't winter werd, spreidde de sneeuw een blank dek op het graf
en toen de voorjaarszon het er weer af had genomen,
nam de man een tweede vrouw.

De vrouw had twee dochters mee ten huwelijk gebracht.
Zij hadden mooie blanke gezichtjes,
maar ze waren lelijk en zwart van hart.
Een kwade tijd werd het voor 't arme stiefkind.
"Moet die domme gans bij ons binnen zitten?
" zeiden ze, "weg met die keukenmeid.
" Ze namen haar mooie kleren weg,
trokken haar een grauwe kiel aan en klompen.
"Kijk eens naar die trotse prinses,
ziet ze er niet fraai uit?
" riepen ze en lieten haar in de keuken alleen achter.
Daar moest ze van de ochtend tot de avond zwaar werk doen,
voor dag en dauw opstaan, water dragen,
vuur aanmaken, koken en wassen.
Bovendien trachtten de zusters haar alle denkbare verdriet te doen;
ze bespotten haar, gooiden de erwten en de linzen in de as,
die ze er dan weer uit moest vissen. Als ze 's avonds moe gewerkt was,
mocht ze niet naar bed, maar moest naast de haard in de as liggen.
Daardoor was ze altijd stoffig en vuil;
en zo noemde ze haar Assepoester.

Toen gebeurde het, dat de vader eens op reis moest,
en hij vroeg de twee stiefdochters wat ze wilden,
dat hij voor hen meebracht. "Mooie kleren," zei de eerste;
"Parels en edelstenen," de tweede. "En jij Assepoester," zei hij,
"wat wil jij hebben?"
"Vader, als op uw terugreis een takje tegen uw hoed stoot,
breng dat voor me mee."
Hij kocht voor de beide stiefzusters mooie kleren,
parels en edelstenen.
Op de terugweg reed hij door een bos,
daar zwiepte een tak van een hazelaar tegen zijn hoed en stootte die af;
die tak brak hij af en nam hem mee.
Bij zijn thuiskomst gaf hij de stiefdochters wat ze voor zichzelf hadden gewenst,
en aan Assepoester gaf hij de hazeltak.
Assepoester bedankte hem,
ging naar haar moeders graf en plantte de tak daarop; ze schreide zo,
dat haar tranen erop neerkwamen en de aarde vochtig maakten.
Het takje sloeg daardoor aan en groeide en werd een mooie boom.
Assepoester ging er elke dag driemaal heen, schreide en bad,
en elke keer kwam er een wit vogeltje in de boom,
en als ze iets wenste,
dan gooide het vogeltje alles wat ze vroeg, naar beneden.

Nu gebeurde het eens, dat de koning een feest zou geven,
dat drie dagen zou duren.
Alle mooie meisjes van 't land werden uitgenodigd,
want de prins moest een bruid zoeken. De twee stiefzusters hoorden,
dat ze ook uitgenodigd werden,
ze waren heel vrolijk en ze riepen Assepoester en zeiden:

"Je moet ons haar doen, de schoenen poetsen en de gespen vastmaken,
we gaan naar de bruiloft in 't paleis.
" Assepoester gehoorzaamde,
maar ze moest schreien, omdat zij ook graag naar 't bal was gegaan
en ze vroeg de stiefmoeder dit haar ook toe te staan.
"Jij Assepoester,
" zei ze, "jij met al je stof en vuil, wou jij naar 't bal?
Je hebt geen kleren,
je hebt geen schoenen en jij wou dansen?"

Toen ze echter bleef vragen, zei ze eindelijk:
"Nu heb ik een schotel linzen in de as geschud,
als je die in twee uur hebt uitgezocht,
mag jij naar 't bal.
" Het meisje ging door de achterdeur naar buiten en riep:
"Lieve duifjes, tortelduifjes,
alle vogeltjes onder de hemel,
kom eens helpen!
de goede in het kopje
de slechte in je kropje!"

Daar kwamen door 't keukenraam twee witte duiven aanvliegen
en dan de tortelduifjes, en eindelijk warrelden
en dwarrelden daar alle vogeltjes uit de lucht
en ze streken allemaal in de as neer.
En de duiven knikten met hun kopjes en begonnen
pik, pik, pik, pik
en toen begonnen de andere vogels ook
pik, pik, pik, pik,
en alle goede linzen kwamen in de grote schotel.
Nauwelijks was een uur om, of ze vlogen allemaal weer weg.
Nu bracht het meisje de schotel naar haar stiefmoeder,
ze was blij en dacht dat ze nu wel naar 't feest zou mogen.
Maar haar stiefmoeder zei: "Neen Assepoester,
je hebt geen kleren en je kunt niet dansen;
je wordt alleen maar uitgelachen.
" Toen ze weer ging schreien, zei ze:
"Als je nu twee schotels vol linzen in één uur uit de as kunt halen,
dan mag je mee." En ze dacht: "Dat kan toch niet meer.
" Ze schudde twee schotels vol linzen in de as,
maar het meisje liep door de achterdeur en riep:
"Lieve tamme duifjes, en tortelduifjes
en alle vogels onder de hemel,
kom me helpen uitzoeken,

de goede in het kopje,
de slechte in je kropje."

Daar kwamen door het keukenraam twee witte duifjes
naar binnen en daarna de tortelduifjes
en eindelijk warrelden en dwarrelden alle vogeltjes naar binnen
en streken neer in de as.
En de duifjes knikten met hun kopjes en begonnen
van pik, pik, pik, pik,
en toen begonnen de andere vogels ook
van pik, pik, pik, pik,
en alle goede linzen zochten ze uit en legden ze
in twee grote schotels.
En voor er een half uur om was, waren ze al weer klaar
en vlogen naar buiten.
Toen droeg het meisje de schotels naar haar stiefmoeder,
ze was blij en dacht dat ze nu wel naar 't bal mocht.
Maar zij sprak: "Het helpt je toch niets, je mag niet mee,
want je hebt geen kleren en je kunt niet dansen
en we zouden ons voor je schamen.
" Nu was er niemand meer thuis,
en Assepoester ging naar haar moeders graf onder de hazelaar, en riep:

"Boompje, schudt u heen en weer,
werp goud en zilver op mij neer!"

Toen gooide het witte vogeltje een gouden
en zilveren baljurk naar beneden en met goud
en zilver bestikte schoentjes. In allerijl maakte ze zich klaar,
trok het gewaad aan en ging naar 't bal.
De zusters evenwel en de stiefmoeder herkenden haar niet,
en dachten dat 't een vreemde prinses was,
zo mooi zag ze eruit in haar gouden gewaad.
Aan Assepoester dachten ze helemaal niet,
die zat toch thuis in 't stof en viste linzen uit de as.
De zoon van de koning kwam haar tegemoet,
nam haar bij de hand en danste met haar.
Hij wilde ook met niemand anders dansen,
hij liet zelfs haar hand niet los,
en als er iemand anders kwam om haar een dans te vragen,
zei de prins:
"Zij danst met mij."

Ze danste tot de avond. Toen wilde ze naar huis.
Maar de prins zei: "Ik ga mee en zal u thuis brengen,
" want hij wilde zien, waar 't mooie meisje woonde.
Maar ze ontglipte hem en sprong in de duiventil.
Nu wachtte de prins, tot zijn vader kwam, en hij zei,
dat 't onbekende meisje in de duiventil gesprongen was.
De koning dacht: "Zou het Assepoester zijn?"
en men moest hem bijl en houweel brengen,
zodat hij de duiventil kon omhakken,
maar er zat niemand in. En toen de anderen thuis kwamen,
lag Assepoester in haar vuile grauwe kiel in de as,
en een olielichtje brandde op de schoorsteen.
Want Assepoester was dadelijk achter uit de duiventil gesprongen
en naar de hazelaar geslopen:
daar had ze de mooie kleren uitgetrokken en op 't graf gelegd,
en de vogel had alles meegenomen,
en daarna was ze in haar werkkiel gaan slapen in de as.

De volgende dag begon 't feest opnieuw,
en toen de ouders en de stiefzusters weer weg waren,
ging Assepoester naar de hazelaar en riep:

"Boompje, schudt u heen en weer,
werp goud en zilver op mij neer!"

Toen gooide het vogeltje een nog veel prachtiger gewaad
naar beneden dan dat van de vorige dag.
En toen ze hiermee op het bal kwam,
was ieder verbijsterd door haar schoonheid.
De prins had gewacht tot zij kwam,
hij greep haar hand en danste alleen met haar.
Toen er anderen kwamen en een dans vroegen,
zei de prins: "Zij danst met mij."
Toen het avond werd, wilde ze weg,
en de prins liep haar na en wilde zien waar ze in huis ging,
maar ze sprong weg in de tuin achter 't paleis.
Daar stond een mooie grote boom met heerlijke peren,
ze klom zo vlug als een eekhoorntje tussen de takken,
en de prins kon niet zien waar ze was.
Hij wachtte tot de koning kwam, en zei tegen hem:
"Het vreemde meisje is me ontsnapt,
en ik dacht dat ze in de perenboom klom.
" Zijn vader dacht: "Zou het Assepoester zijn?
" en liet een bijl halen en hakte de perenboom om,
maar er zat niemand in.
En toen de anderen thuis kwamen lag zij in de keuken als altijd,
want ze was er aan de andere kant van de boom afgegleden,
had haar mooie kleren aan 't vogeltje in de hazelaar gebracht
en weer 't grauwe kieltje aangetrokken.
Toen de derde dag de ouders en de zusters weer naar 't feest waren,
ging Assepoester weer naar haar moeders graf
en zei tegen 't boompje:

"Boompje, schudt u heen en weer,
werp goud en zilver op mij neer!"

Nu wierp het vogeltje een prachtig glanzende dansjurk naar beneden,
zo mooi als ze nog nooit gehad had,
en de schoentjes waren helemaal van goud.
Toen ze zo gekleed op het bal kwam,
wist niemand z’n bewondering onder woorden te brengen.
De prins danste alleen met haar
en als iemand anders kwam, zei hij:
"Zij danst met mij."

's Avonds wilde Assepoester weg,
en de prins wilde haar naar huis begeleiden,
maar ze ontglipte zo snel, dat hij haar niet meer zag.
Maar de prins had een list gebruikt
en de hele trap met pek laten bestrijken,
en haar linkerschoen was bij 't wegvluchten op de trap blijven steken.
De prins nam de schoen; klein en sierlijk en van zuiver goud.
De volgende morgen ging hij naar de koning en zei:
"Niemand wordt mijn vrouw, dan wie dit schoentje past.
" De beide zusters waren al blij, want ze hadden mooie voeten.
De oudste ging met de schoen naar binnen en wilde hem passen,
en de moeder stond erbij. Ze kon er met haar grote teen niet in:
toen gaf de moeder haar een mes en zei: "Snijd die teen af;
als je koningin bent, hoef je toch niet meer te lopen.
" Het meisje sneed de teen af, dwong de voet in het schoentje,
verbeet haar pijn en ging naar de prins.
Toen nam hij haar als zijn bruid op 't paard en reed met haar weg.
Maar ze moesten voorbij het graf,
twee duifjes zaten in de hazelaar en riepen:

"Roekedekoe, roekedekoe,
er is bloed in de schoen,
deze schoen is veel te klein,
't zal de echte bruid niet zijn."

Toen keek hij naar haar voet en zag dat 't bloed uit de schoen liep.
Hij wendde zijn paard, bracht de onechte bruid weer naar huis en zei:
"Dat was de goede niet, de andere zuster moest maar eens proberen.
" Deze ging naar binnen en de tenen pasten erin, maar de hiel was te groot.
De moeder reikte haar een mes en zei:
"Snijd een deel van de hiel weg;
als je koningin bent, hoefje toch niet meer te lopen.
" Het meisje sneed een stuk van haar hiel af,
perste de voet in de schoen,
verbeet haar pijn en ging naar de prins.
Hij nam haar als zijn bruid voorop 't paard en reed met haar weg.
Toen ze langs de hazelaar kwamen,
zaten daar de twee duifjes in en riepen:

"Roekedekoe, roekedekoe,
er is bloed in de schoen,
deze schoen is veel te klein,
de echte bruid zal hier niet zijn."

Hij keek naar haar voet en zag dat 't bloed uit haar schoen liep
en haar witte kous vol bloed zat.
Toen wendde hij zijn paard, en bracht de verkeerde bruid
Assepoester weer thuis.
 "Dit is ook de goede niet," zei hij,
"is hier geen andere dochter?"

"Nee," zei de man,
"alleen is er van mijn overleden vrouw
nog een klein stumperig Assepoestertje,
dat kan 't onmogelijk zijn." De prins zei,
dat ze haar hier moesten brengen,
maar de moeder zei: "Welnee, die is veel te vuil,
die kan niet komen."

Hij wilde het echter toch, en Assepoester moest
en zou geroepen worden.
Toen ging ze eerst haar gezicht
en haar handen wassen en toen ging ze naar de prins,
boog en hij reikte haar de gouden schoen.
Ze ging op een bankje zitten,
deed de lompe klomp af en stak haar voet in 't schoentje
en dat zat als gegoten.
Ze stond op,
keek de prins aan en zo herkende hij het mooie meisje,
dat met hem had gedanst en hij riep:
"Dat is de echte bruid!"

De stiefmoeder en de beide zusters
verbleekten van boosheid,
maar hij nam Assepoester op zijn paard
en reed met haar weg.
Toen ze de hazelaar voorbijreden,
riepen de twee witte duifjes:

"Roekedekoe, roekedekoe,
Geen bloed in de schoen!
Deze schoen is niet te klein,
dit moet wel de ware zijn!"

En toen ze dat gekoerd hadden,
kwamen ze beiden aangevlogen
en gingen bij Assepoester op de schouder zitten,
de ene rechts, de andere links,
en daar bleven ze zitten.
Toen de bruiloft gehouden werd,
kwamen de twee stiefzusters,
ze wilden meedelen in haar geluk.
Toen de bruidsstoet naar de kerk ging,
ging de oudste rechts
en de jongste links van de bruid zitten;
daar pikten de duiven van elk een oog uit.
En toen ze weer uit de kerk kwamen,
pikten de duiven ieder het andere oog uit.
Zo werden ze voor hun lelijk gedrag
en hun valsheid voor hun leven met blindheid gestraft!

03-05-2007 om 14:51 geschreven door Tina  

Er was eens een moeder en zij had een jongetje van zeven jaar
; dat was mooi en lief,
niemand kon naar hem kijken of hij hield van hem,
en zij hield meer van hem dan van iets ter wereld.
Nu werd het kind plotseling ziek,
en God nam hem weer tot zich;
de moeder kon zich niet staande houden
en huilde nacht en dag.
Maar kort nadat het kind begraven was,
vertoonde het zich ‘s nachts,
overal waar het vroeger toen het nog leefde,
gespeeld en gezeten had, huilde zijn moeder,
dan huilde hij ook, maar ‘s morgens was hij weer weg.
Maar de moeder hield maar niet op met huilen,
en op een nacht kwam hij weer met zijn witte doodshemd,
waarmee hij in de kist was gelegd, en,
de krans nog op ‘t hoofd, ging hij aan ‘t voeteneind van ‘t bed zitten en zei:
"Ach moederlief, houd toch op met huilen,
ik kan anders in de kist niet inslapen,
want mijn doodskleed wordt niet droog van uw tranen die erop vallen.
" De moeder schrok, toen ze dat hoorde en huilde niet meer.
De volgende nacht kwam het kind terug, hield een lichtje in de hand en zei:
"Ziet u wel, nu is het doodskleed bijna droog,
en ik heb rust in mijn graf.
" Toen gaf de moeder haar verdriet over aan God,
en droeg het stil en geduldig, en het kind kwam niet meer terug,
maar sliep in zijn onderaardse rustplaats.

03-05-2007 om 14:52 geschreven door Tina  

‘

Het is een vreselijk verhaal!
' zei een kip, nog wel aan de kant van het dorp
waar het helemaal niet gebeurd was.
‘Een vreselijke geschiedenis in het kippenhok!
Ik durf vannacht niet alleen te slapen.
Goed dat we met zovele zijn op onze stok!'
En toen vertelde ze zoiets ergs,
dat de veren van de andere kippen recht overeind gingen staan
en de haan zijn kam liet vallen. Het is echt waar!
Maar laten we bij het begin beginnen,
en dat was aan de andere kant van het dorp in een kippenhok.
De zon ging onder en de kippen vlogen op.
Een kip met witte veren en korte pootjes,
een in alle opzichten respectabele kip,
die alle dagen haar voorgeschreven eieren legde,
schikte, toen ze op de stok ging zitten,
haar veren met haar snavel en toen viel er een veertje.
'Daar ging een veertje!' zei ze.

‘Hoe meer ik mijn veren schik, hoe mooier ik word.
' En dat was als grapje bedoeld,
want zij was altijd de grapjas onder de kippen,
maar verder, zoals gezegd, heel respectabel,
en toen viel ze in slaap. Het was donker in het kippenhok,
kip aan kip zaten ze op de stok en de kip die het dichtst bij haar zat,
sliep niet. Ze luisterde en ze luisterde niet,
zoals dat hoort in deze wereld als je rustig wilt leven.
Maar ze moest het toch even kwijt aan haar andere buurvrouw:

‘Hoorde je wat daar gezegd werd?
Ik noem geen namen,
maar er is een kip die zich wil plukken om er goed uit te zien.
Als ik een haan was, zou ik daar minachting voorhebben.
' Recht tegenover de kippen zat de uil met haar uileman
en haar uilekindertjes. In die familie hadden ze
scherpe oren, ze hoorden ieder woord dat de buurkip zei
en ze rolden met hun ogen
en uilemoeder wuifde zich met haar vleugels koelte toe:
'Luister maar niet, maar jullie hebben zeker wel gehoord
wat daar gezegd werd?
Ik heb het met mijn eigen oren gehoord
en een uil kan heel wat horen voor die eraf vallen.
Een van de kippen heeft zozeer vergeten wat een kip past,
dat ze al haar veren eruit zit te plukken en de haan ernaar laat kijken!'
'Prenez garde aux enfants!' zei de uilevader.
'Dat is niets voor kinderen.'
'Ik moet het toch even aan overbuurvrouw uil vertellen,
dat is zo'n achtenswaardige uil in de omgang!
' En weg vloog moeder. 'Oehoe, hoe, hoe!
' huilden ze allebei tegen de duiven in de duiventil van de overbuurman.

‘Hebben jullie het gehoord? Hebben jullie het gehoord?
Er is een kip die al haar veren heeft geplukt voor de haan.
Ze vriest dood, als ze al niet doodgevroren is, oehoe!'
'Waar? Waar?' koerden de duiven.
'In de tuin van de overbuurman. Ik was er zo goed als zelf bij!
Je schaamt je bijna om het te vertellen, maar het is echt waar!'
'Geloof, geloof ieder woord,
' zeiden de duiven en ze koerden naar hun kippenhok:
‘Er is een kip,
sommigen zeggen zelfs dat het er twee zijn,
die al hun veren geplukt hebben
om er anders uit te zien dan de anderen
en zo de aandacht van de haan te trekken.
Een gewaagd spelletje,
je kunt verkouden worden en aan de koorts sterven,
en ze zijn allebei dood.' 'Wordt wakker! Wordt wakker!
' kraaide de haan, terwijl hij op de schutting vloog.
Hij had nog slaap in zijn ogen, maar hij kraaide evengoed:
‘Er zijn drie kippen gestorven aan een ongelukkige liefde voor een haan,
ze hebben al hun veren geplukt.
Een kwalijk verhaal, ik kan het niet voor me houden.
Zegt het voort!'
‘Zegt het voort!' piepten de vleermuizen
en de kippen kakelden en de hanen kraaiden:
‘Zegt het voort, zegt het voort!
' En toen vloog het verhaal van kippenhok naar kippenhok,
tot het ten slotte terug was op de plaats
waar het eigenlijk vandaan kwam.
‘Er zijn vijf kippen,' klonk het,
'die allemaal hun veren hebben geplukt,
om te laten zien wie er het magerst was geworden
van liefdesverdriet voor de haan
en toen pikten ze elkaar tot bloedens toe en vielen dood neer,
tot schande voor hun familie en tot grote schade voor hun eigenaar.
' De kip die het losse veertje had verloren,
herkende zichzelf natuurlijk niet in haar eigen verhaal,
en omdat ze een respectabele kip was, zei ze:
'Ik heb minachting voor dat soort kippen!
Maar er zijn er meer van dat soort.
Zoiets mag je niet voor je houden
en ik zal er het mijne toe bijdragen dat dat verhaal in de krant komt,
dan kan het door het hele land gaan,
dat hebben die kippen verdiend en hun familie ook.
' En het kwam in de krant
en het werd gedrukt en het is echt waar:
één veertje kan in wel vijf kippen veranderen!

03-05-2007 om 14:52 geschreven door Tina  

Vele jaren geleden leefde er een keizer die zo vreselijk veel van mooie,
nieuwe kleren hield dat hij al zijn geld uit gaf om zich mooi te maken.
Hij bekommerde zich niet om zijn soldaten,
en het theater of een rijtoer in het bos vond hij alleen maar leuk
om zijn nieuwe kleren te laten zien.
Voor ieder uur van de dag had hij een ander gewaad;
en zoals je over een koning zegt dat hij in de ministerraad is,
zo zeiden ze hier altijd: "De keizer is in zijn kleedkamer!"

In de grote stad waar hij woonde was het leven heel genoeglijk.
Iedere dag waren er vreemdelingen en op een dag kwamen er twee bedriegers,
die zich voor wevers uitgaven
en zeiden dat ze de mooiste stoffen konden weven
die je je maar denken kon.
Niet alleen de kleuren en het patroon waren ongelooflijk mooi,
maar ook hadden de kleren die ervan gemaakt waren,
de wonderbaarlijke eigenschap dat ze onzichtbaar waren
voor iedereen die niet voor zijn ambt deugde
of die onvergeeflijk dom was.
Wat een fijne kleren, dacht de keizer.
Als ik die aan heb,
kan ik erachter komen wie er in mijn rijk niet deugt
voor zijn ambt en dan kan ik de knappen van de dommen onderscheiden.
Die stof moet ik meteen laten weven!
En hij gaf de bedriegers een flink handgeld,
zodat ze met hun werk konden beginnen.
Ze zetten ook twee weefgetouwen op en deden alsof ze werkten,
maar er zat helemaal niets op het weefgetouw.
Brutaalweg vroegen ze om de fijnste zijde en het prachtigste goud;
dat stopten ze in hun eigen zak en ze werkten aan de lege weefgetouwen,
en dat nog wel tot diep in de nacht.

"Nu zou ik eigenlijk toch wel eens willen weten
hoever ze zijn met de stof," dacht de keizer,
maar het werd hem wel een beetje vreemd te moede
als hij eraan dacht dat wie dom was of niet voor zijn ambt
deugde, de stof helemaal niet kon zien.
Hij wist natuurlijk wel dat hij voor zichzelf niets te vrezen had,
maar bij wilde toch liever eerst iemand anders sturen
om te zien hoe het ermee stond.
Alle mensen in de hele stad wisten welke wonderbaarlijke kracht
de stof had en iedereen was erop gebrand om te zien
hoe slecht of dom zijn buurman was.

Ik stuur mijn oude, eerlijke minister naar de wevers! dacht de keizer.
Die kan het best zien hoe de stof wordt,
want hij heeft verstand en niemand doet zijn werk beter dan hij!
Toen trad de brave, oude minister de zaal binnen
waar de twee bedriegers aan de lege weefgetouwen zaten te werken.
De hemel beware me!
dacht de oude minister en hij sperde zijn ogen wijd open.
Ik zie niets! Maar dat zei hij niet.

De beide bedriegers verzochten hem dichterbij te komen
en vroegen hem of het geen mooi patroon was
en of het geen prachtige kleuren waren.
Toen wezen ze naar het lege weefgetouw en de arme,
oude minister sperde zijn ogen steeds verder open,
maar hij zag niets, want er was niets. "Lieve hemel!" dacht hij.
"Zou ik dom zijn? Dat had ik nooit gedacht
en dat mag geen mens weten!
Zou ik niet deugen voor mijn ambt?
Ik kan ze toch niet vertellen dat ik de stof niet kan zien!"

"Nou, u zegt zo weinig!" zei de een, die aan het weven was.

"O, maar het is prachtig! Gewoonweg schitterend!
" zei de oude minister en hij keek door zijn bril.
"Dat patroon en die kleuren! Ja,
ik zal aan de keizer zeggen dat het mij bijzonder goed bevalt!"

"O, dat doet ons plezier,
" zeiden de twee wevers en nu noemden ze de kleuren
en ze beschreven het bijzondere patroon.
De oude minister lette goed op,
zodat hij dat kon navertellen als hij bij de keizer kwam,
en dat deed hij.

Nu verlangden de bedriegers meer geld,
meer zijde en goud; dat hadden ze nodig voor het weven.
Ze staken alles in hun eigen zak,
er kwam geen draad aan het weefgetouw,
maar ze gingen nog steeds door met weven aan het lege weefgetouw.

De keizer stuurde weldra weer een brave raadsheer
om te zien hoe het met het weven ging
en of de stof gauw klaar was.
Het verging hem net als de minister,
hij keek en keek,
maar omdat er niets anders was dan lege weefgetouwen,
zag hij niets.

"En, is het geen prachtig stuk stof?
" vroegen de bedriegers
en ze vertelden over het prachtige patroon dat er helemaal niet was.
"Dom ben ik niet," dacht de man.
"Zou ik dan niet deugen voor mijn goede ambt?
Dat is toch te gek! Maar dat moet je niet laten merken!
" En toen prees hij de stof die hij niet zag en
verzekerde hen hoe goed de mooie kleuren en
 het prachtige patroon hem bevielen.
"Het is gewoonweg schitterend!" zei hij tegen de keizer.
Alle mensen in de stad spraken over de prachtige stof.

Toen wilde de keizer zelf ook gaan kijken
 terwijl de stof nog op het weefgetouw zat.
Met een hele schare uitgelezen mannen,
waaronder de twee oude, brave raadslieden die er al eerder waren geweest,
ging hij naar de listige bedriegers,
die nu uit alle macht weefden, maar dat had geen draad om het lijf.

"En, is het niet magnifiek?" vroegen de twee brave raadslieden.
"Moet Uwe Majesteit eens zien, wat een patroon, wat een kleuren!
" En toen wezen ze op het lege weefgetouw,
want ze dachten dat de anderen de stof vast wel konden zien.

"Wat krijgen we nou?" dacht de keizer.
"Ik zie niets! Maar dat is verschrikkelijk!
Ben ik dom? Deug ik niet voor het keizerschap?
Dit is het vreselijkste dat me kon overkomen!" -
"O, het is heel mooi!" zei de keizer.
"Het heeft mijn allerhoogste instemming!
" En hij knikte tevreden en bekeek het lege weefgetouw;
hij wilde niet zeggen dat hij niets kon zien.
Het hele gevolg dat hij bij zich had, keek en keek,
 maar zag al niets meer dan alle anderen.
Toch zeiden ze net als de keizer: "O, het is heel mooi!"
en ze raadden hem aan van deze nieuwe prachtige stof
kleren te laten maken voor de grote optocht die binnenkort zou komen.
"Het is magnifiek, schitterend, excellent!"
klonk het van mond tot mond en allemaal waren ze er zielstevreden over.
De keizer gaf ieder van de bedriegers
een ridderorde voor in hun knoopsgat en de titel van weefjonker.

De hele nacht vóór de ochtend waarop de optocht zou plaatsvinden,
bleven de bedriegers op en ze hadden wel zestien kaarsen aan.
De mensen konden zien dat ze het druk hadden
om de nieuwe kleren van de keizer af te krijgen.
Ze deden alsof ze de stof van het weefgetouw haalden,
ze knipten met grote scharen in de lucht,
ze naaiden met naalden zonder draad en zeiden ten slotte:
"Kijk, nu zijn de kleren klaar!"

De keizer kwam zelf naar ze toe met zijn voornaamste hovelingen,
en de twee bedriegers hielden een arm omhoog alsof ze iets vasthielden en zeiden:
 "Kijk, hier is de broek. Hier is de jas.
Hier de mantel!" en zo verder.
"Het is licht als spinrag!
Je zou denken dat je niets aanhad,
maar dat is juist het bijzondere ervan!"

"Ja!" zeiden alle hovelingen.
Maar ze zagen niets, want er was niets.

"Zou het Uwe Keizerlijke Majesteit
aller genadigst behagen uw kleren uit te doen?
" vroegen de bedriegers.
"Dan zullen we u de nieuwe aantrekken, hier voor deze grote spiegel!"

De keizer deed al zijn kleren uit
en de bedriegers deden alsof ze hem steeds
 een van de nieuwe kledingstukken gaven
die ze gemaakt zouden hebben,
en de keizer stond voor de spiegel te draaien.

"Lieve hemel, wat staat dat mooi!
Wat zit dat goed!" zeiden ze allemaal.
"Wat een patroon! Wat een kleuren! Dat is een kostbaar kostuum!"

"Buiten staan ze te wachten met het baldakijn dat in de optocht boven
Uwe Majesteits hoofd gehouden wordt!
" zei de opperceremoniemeester.
"Ik ben ook klaar!" zei de keizer.
 "Zit het niet goed?
" En toen draaide hij nog een keer voor de spiegel
alsof hij zijn pracht nog eens goed bekeek.

De kamerheren die de sleep moesten dragen,
tastten met hun handen over de vloer,
alsof ze de sleep opnamen:
ze liepen iets in de hoogte te houden,
ze durfden niet te laten merken dat ze niets konden zien.

En zo liep de keizer in de optocht onder het prachtige baldakijn
en alle mensen op straat en voor de ramen zeiden:
"Ach heer, wat zijn de nieuwe kleren van de keizer weergaloos,
wat een prachtige sleep heeft hij aan zijn mantel!
Het zit als gegoten!" Niemand wilde laten merken dat hij niets zag,
want dan deugde hij immers niet voor zijn ambt of was hij heel dom.
Nog nooit hadden de kleren van de keizer zo'n succes gehad.

"Maar hij heeft niets aan," zei een klein kind.

"Ach heer, de waarheid moet je uit een kindermond horen,
" zei de vader en de een fluisterde tegen de ander wat het kind zei.

"Hij heeft niets aan," zegt een klein kind, "hij heeft niets aan!"

"Maar hij heeft helemaal niets aan," riep ten slotte het hele volk.
En de keizer kromp ineen, want hij vond dat ze gelijk hadden,
maar hij dacht: Ik moet het maar tot het eind volhouden.
En de kamerheren liepen de sleep te dragen die er helemaal niet was.

03-05-2007 om 14:53 geschreven door Tina  

Op een dag zei moeder geit tegen haar zeven kinderen:
"Ik moet naar de stad en jullie moeten thuis blijven.
Denk erom, jullie mogen niemand binnenlaten."
"Maar als je dan terugkomt?" vroegen de kleine geitjes.
"Mij herkennen jullie wel," zei hun moeder,
" Ik heb een witte vacht en een zachte stem."

En ze vertrok.
De zeven geitjes gingen aan de grote tafel zitten en deden spelletjes.
Maar opeens werd er aan de deur geklopt.
"Wie is daar?" vroegen de geitjes.
"Ik ben het," zei de wolf," jullie moeder."
"Nee hoor," zeiden de geitjes," je bent onze moeder niet. J
e stem is veel te hard. Je bent de wolf. We doen niet open."
En wolf vertrok.
Hij kocht een grote pot honing en smeerde dat in zijn keel.
Nu klonk zijn stem veel zachter.
Weer klopte hij aan bij de zeven geitjes.
"Wie is daar?" vroegen ze.
"Ik ben het, je moeder," zei de wolf met een zachte stem.
Maar één van de geitjes zag een stukje van zijn poot.
"Nee," zeiden ze," Je bent onze moeder niet.
Onze moeder heeft witte poten. Jij bent de wolf.
We doen niet open. Laat ons toch rustig spelletjes doen."
En de wolf vertrok.
Hij ging naar de bakkerij en stak zijn beide voorpoten in een bak meel.
Nu had hij witte poten.
Weer klopte hij aan bij de geitjes.
"Wie is daar?" vroegen de geitjes.
"Ik ben het, je moeder," zei de wolf met een zachte stem.
Eén van de geitjes zag een stukje van een witte poot.
"De stem is zacht," zeiden de geitjes tegen elkaar," en de poot is wit.
Dit moet onze moeder zijn."
Ze deden de deur open en schrokken vreselijk.
De wolf at het ene na het andere geitje in één hap op.
Een paar uur later kwam moeder geit thuis, en ze barstte in snikken uit.
"Al mijn kinderen opgegeten!" jammerde ze.
Toen hoorde ze een klein stemmetje zeggen:"Ja maar ik niet."
Dat was het jongste geitje.
Het had zich verstopt in de grote klok
en kon nu alles vertellen wat er was gebeurd.
Samen gingen ze op zoek naar de wolf.
Ze vonden hem bij de rivier. Hij was in diepe slaap.
Voorzichtig sneed moeder geit zijn buik open.
Zes kleine geitjes sprongen er opgelucht uit.
Toen vulden de geitjes de buik van de wolf met zware stenen.
Ze gingen weer naar huis om bij te komen,
en om het laatste spelletje af te spelen.
Niet lang daarna werd de wolf wakker.
Hij begreep niet waarom hij zo'n pijn in zijn buik had.
Hij stond op, maar viel meteen voorover, de rivier in.
Plons. Weg wolf.
En de zeven geitjes leefden nog lang en gelukkig.

03-05-2007 om 14:54 geschreven door Tina  

Er was eens een prins die zo graag een prinses wilde hebben,
maar het moest een echte prinses zijn.
Toen reisde hij de hele wereld rond om er een te vinden,
maar overal kwam er iets tussen.
Prinsessen waren er genoeg,
maar of het echte prinsessen waren,
daar kon hij nooit helemaal achter komen,
altijd was er iets dat niet helemaal in de haak was.
Toen kwam hij weer thuis en was erg bedroefd,
want hij wilde graag een heuse prinses hebben.

Op een avond brak er een verschrikkelijk onweer los;
het bliksemde en donderde, de regen stroomde neer:
het was vreselijk!
Toen werd er aan de stadspoort geklopt
en de oude koning ging opendoen.
Het was een prinses die buiten stond.
Maar, lieve hemel, wat zag ze eruit door de regen en het noodweer!
Het water liep uit haar kleren en haren,
bij de punt van haar schoen liep het erin en bij de hiel er weer uit;
zij zei dat ze een echte prinses was.
Ja, daar zullen we wel achter komen!
dacht de oude koningin, maar ze zei niets.
Ze ging haar slaapkamer binnen,
nam al het beddegoed weg en legde een erwt op de
bodem van het bed, nam toen twintig matrassen,
legde die boven op de erwt
en toen opnieuw twintig veren bedden boven op de matrassen.
Daar moest de prinses nu 's nachts op liggen.
's Morgens vroegen ze haar hoe ze had geslapen.
"O, verschrikkelijk slecht!" zei de prinses,
"ik heb de hele nacht bijna geen oog dicht-gedaan!
De hemel weet wat er in mijn bed lag.
Ik heb op iets hards gelegen
en ik ben over mijn hele lichaam bont en blauw!
Het is afschuwelijk!"

Toen konden ze zien dat het een echte prinses was
omdat ze dóór de twintig matrassen
en de twintig veren bedden heen de erwt gevoeld had.
Zó teer van huid kon alleen maar een heuse prinses zijn.
De prins nam haar toen tot vrouw,
want nu wist hij dat hij een echte prinses had,
en de erwt kwam in het museum waar ze nu nog is te zien,
als tenminste niemand haar weggenomen heeft.
Kijk, dit was nu een echte vertelling!

03-05-2007 om 14:54 geschreven door Tina  

Er was eens een arme houthakker,
en die werkte hard van de vroege morgen tot in de nacht.
Eindelijk had hij wat geld bijeengespaard en hij zei tegen zijn zoon:
"Jij bent mijn enig kind, ik zal het geld,
dat ik met hard werken verdiend heb,
gebruiken om jou te laten leren; leer je wat goeds,
dan kun je mij in mijn ouderdom onderhouden,
als ik stijf ben geworden en thuis moet blijven.
" En toen ging de jongen naar een hogere school
en leerde vlijtig zodat zijn leraren hem prezen,
en hij bleef er een tijdlang.
Maar toen hij een paar scholen doorgeleerd had,
maar toch nog niet in alles volleerd was,
was het beetje geld dat vader had overgespaard op,
en hij moest weer naar zijn vader gaan.
"Ach," zei de vader bedrukt, "meer heb ik niet
en in deze moeilijke tijden kan ik zelf ook niets meer verdienen
dan het dagelijks brood." "Vaderlief," antwoordde de zoon,
"maak u daar geen zorgen over, als het Gods wil is,
zal het wel voor mijn bestwil veranderen;
ik zal me er wel in schikken.
" Toen de vader naar het bos wilde om iets te verdienen
met snoeien en opbinden, zei de zoon:
"Ik ga mee om u te helpen." "Ja maar, jongen,
" zei de vader, "dat zal je niet zo gemakkelijk afgaan,
je bent dat zware werk niet gewend, dat houd je niet vol;
ik heb ook maar één bijl en ook geen geld
om er nog een bij te kopen." "Gaat u dan naar onze buurman,
die zal u zijn bijl wel willen lenen,
zolang tot ik voor mezelf een nieuwe heb verdiend."
Toen leende de vader bij zijn buurman een bijl,
en de volgende morgen, bij ‘t krieken van de dag,
gingen ze samen het bos in.
De zoon hielp zijn vader en was er heel opgewekt en fleurig onder.
Toen de zon vlak boven hen was, zei de vader:
"We zullen rusten en schaften,
daarna gaat het nog eens zo goed.
" De zoon nam zijn brood in de hand en zei:
"Gaat u wat rusten, vader, ik ben niet moe,
en ik ga een beetje ‘t bos in, vogelnestjes zoeken."
"Dwaas," zei de vader, "wat wil je nu heen
en weer gaan lopen, straks ben je te moe en kun je geen bijl meer zwaaien;
blijf nu hier bij me zitten."
Maar de jongen ging het bos in, at zijn brood op,
werd zeer opgewekt en keek eens door de groene takken,
of hij soms een nest zag. Zo liep hij op en neer,
tot hij eindelijk een grote vervaarlijke eik zag
die zeker al een paar eeuwen oud was
en die geen vijf mensen omvatten konden.
Hij bleef staan, keek hem aan en dacht:
"Het moet toch zeker wel een boom zijn,
waar veel nesten in zullen zitten.
" En opeens leek het hem of hij een stem hoorde.
Hij luisterde en hoorde op een heel diepe toon roepen:
"Laat me eruit, laat me eruit!" Hij keek om zich heen,
maar kon niets ontdekken, en toch leek het of de stem van de grond kwam.
Toen riep hij: "Wie is daar?" De stem antwoordde:
"Ik zit onder de wortels van de eik; laat me eruit, laat me eruit!
" Nu begon de leerling onder de boom de bladeren weg te ruimen
en de wortels af te zoeken, tot hij eindelijk in een kleine holte een glazen fles ontdekte.
Hij tilde hem op, hield hem tegen het licht, toen zag hij iets,
dat op een kikker leek, erin op en neer springen.
"Laat me eruit, laat me eruit!" klonk het weer,
en de jongen die geen kwaad vermoedde, nam de stop eraf.
Meteen steeg er een geest uit op en die werd groter en groter
en groeide zo snel, dat hij in enkele ogenblikken als een ontzettende kerel,
zo groot als de halve boom, voor hem stond.
"Weet je," riep hij met een vervaarlijke stem,
"wat je loon is, omdat je me eruit hebt gelaten?"
"Nee," zei de leerling zonder enige angst,
"hoe zou ik dat weten?" "Ik zal het je zeggen!
" riep de geest, "ik zal je nek breken!"
"Dat had je eerder moeten zeggen,
" antwoordde de leerling, "dan had ik je kalm laten zitten;
maar mijn hoofd zit nogal vast, daar zal je meer mannen voor nodig hebben.
" "Meer mannen, meer mannen," riep de geest,
,je verdiende loon zul je hebben.
Denk je dat ik uit genade daar zolang in heb gezeten?
Het was voor straf; ik ben de machtige Merkurius,
en wie mij loslaat, moet ik de nek breken!"
"Rustig aan," zei de leerling, "zo gauw gaat dat niet,
eerst moet ik weten of je dezelfde bent
die in dat kleine flesje gezeten heeft en dat je het werkelijk bent.
Kan je er ook weer in, dan zal ik het geloven,
en dan kan je met me doen, wat je wilt.
" De geest zei opgeblazen: "Dat is een kleinigheid,"
en hij kroop in elkaar en maakte zich zo klein,
als hij eerst was geweest, zodat hij door die zelfde opening
en door de hals van de fles weer naar binnen kroop.
Nauwelijks was hij erin of de jongen drukte er de stop weer op
en wierp de fles onder de wortels van de eik op de oude plaats,
en zo was de geest gefopt. Nu wilde de leerling naar zijn vader teruggaan,
maar de geest riep heel klagelijk: "Laat me er toch uit, ach,
laat me er toch uit!" "Neen," zei de jongen, "geen tweede keer,
wie me eens naar ‘t leven gestaan heeft, die laat ik niet los,
als ik hem weer in mijn macht heb." "Als je mij vrij laat,
" zei de geest, "dan wil ik je zoveel geven, dat je je leven lang genoeg hebt."
"Nee," zei de leerling, "je zou me maar foppen net als de eerste maal."
"Je spot met je geluk," zei de geest, "ik zal je heus niets doen,
integendeel, ik zal je rijkelijk belonen." De leerling dacht:
"Ik zal ‘t erop wagen, misschien houdt hij woord,
en kwaad zal hij mij toch niet doen!
" Toen nam hij de stop van de fles,
en de geest rees eruit omhoog als de eerste keer,
strekte zich uit naar alle kanten en werd groot,
zo groot als een reus. "En hier heb je je loon,
" zei hij en reikte de leerling een lapje, zo groot als een pleister en zei:
"Als je met ‘t ene eind een wond bestrijkt,
dan geneest die dadelijk, en als je met ‘t andere einde staal
en ijzer bestrijkt, dan verandert dat in zilver."
"Dat moet ik eerst eens proberen," zei de jongen,
en ging naar een boom, spleet de stam met zijn bijl
en streek er met ‘t eind pleister overheen:
meteen sloot de spleet zich en de stam was weer dicht.
"Nu, dat is tenminste waar," zei hij tegen de geest,
"nu kunnen we uiteen gaan.
" De geest dankte hem voor zijn bevrijding,
de jongen bedankte de geest voor de goede gave,
en hij ging naar zijn vader. "Waar ben je nu al die tijd geweest?
" zei de vader, "had je vergeten dat er werk is?
Ik had het dadelijk al gezegd datje niets zou kunnen."
"Stel u gerust vader, ik zal ‘t inhalen."
"Ja, inhalen," zei de vader boos, "dat zal wel!"
"Let maar eens op, vader, die boom zal ik meteen omhakken,
dat ‘t een gekraak zal geven!
" Hij nam z’n pleister, bestreek er de bijl mee
en hakte heel hard: maar daar het ijzer in zilver veranderd was,
was de snede verbogen. "Kijk eens vader,
wat een slechte bijl u me gegeven hebt;
die is helemaal verbogen." De vader schrok:
"Wat heb je nu gedaan!" zei hij.
"Nu moet ik de bijl betalen en ik weet niet hoe:
dat is nu het nut dat ik van je heb!"
"Word nu maar niet boos," zei de jongen,
"die bijl zal ik wel betalen." "O jij domkop," zei de vader,
"hoe wou je die betalen? Je hebt niets dan wat ik je geef:
 je hebt studentenstreken in je kop, maar houthakken, dat kan je niet!"
Na een poosje zei de leerling: "Vader,
nu kan ik toch niets meer doen, laten we er liever een vrije avond van maken."
"Och kom," zei hij, "dacht je dat ik m’n handen in mijn schoot zou leggen als jij?
Ik moet werken, maar ga jij gerust naar huis."
"Vader ik ben hier voor ‘t eerst in het bos,
ik weet de weg niet naar huis, ga toch met me mee.
" Omdat zijn boosheid gaandeweg zakte,
liet de vader zich bepraten en ging met hem mee naar huis.
Toen zei hij tegen de zoon:
"Ga die bedorven bijl nu verkopen en let goed op,
watje er voor krijgt. Het overige moet ik erbij verdienen
om het buurman terug te betalen."
De zoon nam de bijl en bracht hem naar de stad naar een goudsmid,
die toetste hem, legde hem op de weegschaal en zei:
"Die is vierhonderd daalders waard,
en dat kan ik op ‘t ogenblik niet in baar geld betalen.
" De leerling zei: "Geef dan maar wat u op ‘t ogenblik hebt,
de rest houd ik tegoed.
" De goudsmid gaf hem driehonderd daalders
en bleef hem nog honderd daalders schuldig.
Daarop ging de jongen weer naar huis en zei:
"Vader, ik heb geld, gaat u nu aan buurman vragen,
wat hij voor de bijl moet hebben." "Dat weet ik al,
" zei de vader, "een daalder en zes stuivers."
"Geeft u hem dan twee daalder en twaalf stuivers,
dat is het dubbele en ‘t is genoeg, kijkt u maar,
ik heb geld in overvloed," en hij gaf zijn vader honderd daalders en zei nog:
"U zult geen armoe meer hebben, leef verder naar uw genoegen."
"Mijn God," zei de oude, "hoe ben je tot zo’n rijkdom gekomen?
" Toen vertelde hij hem wat er allemaal gebeurd was,
en hoe hij, in ‘t vertrouwen op zijn geluk, zo’n rijke vangst had gedaan.
Met de rest van ‘t geld ging hij weer naar de hoge school en leerde verder,
en nu hij met zijn pleister alle wonden kon genezen,
werd hij de beroemdste dokter van de hele wereld.

03-05-2007 om 14:55 geschreven door Tina  

In tijden dat trouw nog vanzelfsprekend was
leefde er eens een man met een ezel.
Jarenlang had het dier de zakken onverdroten naar de molen gedragen,
maar zijn krachten verminderden en hij werd ongeschikt voor ‘t zware werk.
Toen bedacht zijn meester hoe ‘t hem minder duur in de kost zou worden,
maar de ezel merkte dat de wind uit de verkeerde hoek woei,
hij liep weg en ging naar Bremen; daar dacht hij,
kon hij wel stadsmuzikant worden.

Toen hij een poosje gelopen had, vond hij een jachthond,
liggende op de weg, hijgend als één die zich moe heeft gelopen.
"Nu, wat hap jij naar lucht, Pakaan?" vroeg de ezel.
"Ach," zei de hond, "nu ik oud ben en elke dag minder word,
en ik ook op de jacht niet veel meer waard ben,
heeft mijn meester me willen doodslaan;
toen ben ik weggelopen, maar waar moet ik nu de kost mee verdienen?"
"Weet je wat," zei de ezel,
"ik ga naar Bremen om daar stadsmuzikant te worden,
ga mee en kom ook bij de muziek.
Ik speel de luit en jij slaat de pauken.
" Dat vond de hond best, en zo gingen ze verder.

Het duurde niet lang of daar zat een kat op de weg,
met een gezicht als drie dagen slecht weer.
"Nu, wat zit jou dwars, arme snorrenbaard?
" sprak de ezel. "Wie kan nu schik hebben,
als ‘t om je hals gaat," antwoordde de kat,
"omdat ik nu op jaren kom en mijn tanden stomp worden
en ik liever bij de kachel zit te spinnen, dan rond te jagen naar muizen,
heeft de vrouw me willen verdrinken.
Nu ben ik weggelopen, maar goede raad is duur:
waar moet ik heen?" "Ga jij met ons mee naar Bremen,
je bent toch een goeie nachtmuzikant,
daar kan je stadsmuzikant worden.
" Dat vond de kat best en ze liep mee.

Daar kwamen de drie weggelopen zondaars langs een hoeve
en op de poort zat de huishaan en schreeuwde uit alle macht.
"Je kraait dat ‘t iemand door merg en been gaat,
" sprak de ezel, "wat scheelt er aan?"
"Ik had goed weer voorspeld," zei de haan,
"omdat ‘t vandaag Onze Lieve Vrouwendag is,
 toen ze ‘t Kerstkindje z’n hemdje gewassen heeft
en ‘t drogen wou; maar nu morgen, met de zondag,
gasten komen, heeft de vrouw toch geen medelijden met me
en ze wil me morgen in de soep stoppen
en vanavond moet ik m’n kop laten afsnijden.
Nu kraai ik maar zolang en zo hard als ik kan."
"Och kom, domme Roodkop," zei de ezel,
"trek liever met ons mee, wij gaan naar Bremen,
iets beters dan de dood kun je overal vinden;
je hebt een prachtstem en als we samen muziek gaan maken,
dan zal dat prachtig klinken." De haan ging op het voorstel in,
en zo togen ze alle vier samen op reis.

Maar in één dag konden ze niet naar Bremen komen,
‘s Avonds bereikten ze een bos, waar ze wilden overnachten.
De ezel en de hond gingen liggen aan de voet van een grote boom,
de kat ging in de takken, maar de haan vloog in de top,
want dat vond hij het veiligst. Vóór hij insliep,
keek hij nog éénmaal alle vier de windstreken na,
en toen meende hij dat hij heel in de verte een lichtje zag branden.
Hij riep zijn kameraden toe, dat er niet ver vandaar
een huisje moest zijn, want hij zag licht. De ezel sprak:
"Dan moeten we daar nog maar heengaan,
want dit is geen beste herberg." De hond zei:
"en stuk vlees en wat been zou mij ook goeddoen.
" Dus togen ze alle vier in de richting waar het licht vandaan kwam,
en het werd helderder, en groter,
en eindelijk stonden ze voor een groot rovershuis.
De ezel, de grootste, ging naar ‘t raam en keek naar binnen.
"Wat zie je, Grauwtje?" vroeg de haan. "Wat ik zie?" zei de ezel,
"een gedekte tafel zie ik met heerlijk eten en drinken,
en er zitten rovers aan en ze smullen."
"Dat zou wat voor ons zijn," zei de haan.
"Ja ja, waren we er maar," zei de ezel.

Toen beraadslaagden de dieren,
hoe ze het zouden aanleggen om de rovers weg te jagen.
Eindelijk vonden ze een middel.
De ezel zou met de voorpoten op de vensterbank gaan staan,
de hond op de rug van de ezel, de kat bovenop de hond
en de haan op de kop van de kat.
Zo gezegd zo gedaan. Toen ze zo opgesteld waren,
gaf de ezel ‘t teken en ze begonnen: de ezel balkte,
de hond blafte, de kat miauwde en de haan kraaide;
toen stortten ze zich door het venster in de kamer,
zodat de ruiten kletterden.
De rovers vlogen bij ‘t ontzettend geschreeuw overeind,
ze dachten niet anders of er kwam een spook naar binnen,
en ze vluchtten in grote angst het bos in.
Nu gingen de vier reizigers aan tafel,
namen de rest van de maaltijd voor lief,
en aten alsof ze in geen vier wekeneten zouden krijgen.

Toen de vier muzikanten klaar waren,
deden ze de lichten uit en zochten ieder een geschikte slaapplaats.
De ezel ging op de mest liggen, de hond achter de deur,
de kat in de haard op de warme as, en de haan op de hanenbalken;
ze waren heel moe van hun lange tocht en sliepen dadelijk in.

03-05-2007 om 14:56 geschreven door Tina  

De dochter van de koning
had een glimmende gouden bal,
waarmee ze graag speelde.
Ze gooide hem hoog in de lucht en ving hem weer op.
Maar op een keer ving ze de bal niet op.
Hij stuiterde en rolde van haar weg, zo de vijver in.
De prinses was erg bedroefd.
Ze kon niet bij de bodem van de vijver.
Maar opeens hoorde ze een stemmetje:" Huil maar niet."
Ze keek op en zag een vette, groene kikker zitten.
"Wat krijg ik van je," zei de kikker,"
als ik je bal uit het water haal?"
"Alles wat je maar wilt," zei de prinses.

"Dan wil ik van je bordje eten
en in je bedje slapen," zei de kikker.
Dat wilde de prinses liever niet.
Maar omdat ze zo graag haar bal terugkreeg, zei ze:" Goed."
De kikker bracht de bal terug.
En zonder dankjewel te zeggen rende de prinses ermee weg.
De volgende dag zat ze net met haar ouders
 aan het avondmaal,
toen er iets glads en nats binnenkwam.
Het was de kikker, die van haar bordje kwam eten.
"Wat doet dat beest hier?" vroeg de koningin.
Toen moest hun dochter wel vertellen
wat ze aan de kikker had beloofd.
"Wat je beloofd hebt moet je doen," zei de koning.
Na het eten ging het prinsesje naar bed.
De kikker kwam achter haar aan
en sprong met zijn glibberige lijf op haar hoofdkussen.
"Ik mag in je bedje slapen," zei hij.
"Ga weg!" gilde de prinses
en ze smeet de kikker in de verste hoek van de kamer.
Maar toen gebeurde er
wat er alleen in sprookjes met een kikker kan gebeuren.
Hij veranderde op slag in een mooie prins met een bult op zijn hoofd.
"Jij hebt de betovering verbroken,
" zei de prins."Ik was door een gemene heks in een kikker veranderd."
Nu wilde het prinsesje wel dat de prins van haar bordje at
en in haar bedje sliep.
Eerst moesten ze trouwen met veel feest en lekkernijen.
En de gouden bal, die midden op de eettafel lag,
glom mooier dan ooit.

03-05-2007 om 14:58 geschreven door Tina  

Wie stuitert daar door het Honderd Bunderbos?
Het is Teigetje. Hij zingt er een liedje bij:
"Het goede van mij is dat ik Teigetje ben.
Ik ben het allerbeste Teigetje dat ik ken.
Zo goed als ik, is er maar één
en dat ben ik... en ik alleen!"

Even verderop zit Winnie de Poeh voor zijn huisje.
Hij hoort een geluid: boing, boing, boing.
Dat geluid ken ik, denkt Poeh. En ineens - BOING! -
ligt Poeh op de grond, met Teigetje op zijn buik.
"Hee malle Poeh," zegt Teigetje.
"Waarom lig je op de grond?"
"Omdat je tegen mij bent op gebotst," zegt Poeh.
"Echt? Wat knap van mij!" roept Teigetje.
"Maar ik moet er weer vandoor! Dag!"
Teigetje stuitert verder.

 Knorretje is bladeren aan het vegen voor zijn huisje.
Hij hoort een geluid: boing, boing, boing.
Wegwezen! denkt Knorretje, maar dan - BOING! -
stuitert Teigetje hem omver.
"J-je liet me schrikken!" stamelt Knorretje.
"Echt? Wat knap van mij!" roept Teigetje.
 "Maar ik moet er weer vandoor. Dag!"
Teigetje stuitert verder.

Konijn werkt in zijn tuin.
Hij heeft de tuin heel netjes gemaakt.
Konijn vindt dat hij wel wat wortels heeft verdiend.
Mmm! Ineens hoort hij een geluid. Boing, boing, boing.
Teigetje stuitert door Konijns tuin en dan stuitert hij ook nog -
BOING! - Konijn omver.
"Teigetje!" roept Konijn boos.
"Moet je mijn tuintje nou zien!"
"Wat een troep!" zegt Teigetje.
"Je mag je tuin wel eens netjes maken."
Dan wordt Konijn boos, zó boos...

...dat hij Poeh en Knorretje ophaalt om een vergadering te houden.
"Het wordt tijd dat we Teigetje dat stuiteren afleren!" zegt Konijn.
"Daarom brengen we hem morgen het bos in.
En daar laten we hem dan achter. Heeft iemand vragen?"
"Is dat niet een beetje zielig?" vraagt Knorretje.
"Later vinden we hem wel terug," zegt Konijn.
"En als we hem dan vinden, is hij vast een heel ander Teigetje geworden!
Een rústig Teigetje! Heb jij nog vragen,Poeh?"
"Zzzz!" doet Poeh, want hij slaapt.

"WAKKER WORDEN!" roept Konijn. Poeh schrikt wakker.
"Oh eh... ik had een pluisje in mijn oor, dus ik heb niet alles gehoord wat je zei," zegt hij.
"Wat heb je wèl gehoord?" vraagt Konijn.
"Alles... tot ik dat pluisje in mijn oor kreeg," zegt Poeh.
Knorretje legt Poeh uit wat hij van plan is.
Voordat Poeh iets kan vragen, sluit Konijn de vergadering.

 De volgende dag halen de vrienden Teigetje op.
Het is een beetje mistig, maar ze gaan toch.
Teigetje wil graag mee en stuitert voorop het bos in.
Poeh heeft een potje honing bij zich voor onderweg.
En omdat hij al onderweg is, eet hij het meteen maar op.

Teigetje blijft voorop stuiteren en het duurt niet lang
of ze zijn heel ver het bos in.
"We zijn er," fluistert Konijn tegen Poeh en Knorretje.
"Ik tel tot drie en dan rennen we weg. Eén, twee... drie!"

De vrienden rennen zo hard ze kunnen.
Na een tijdje kijkt Teigetje om.
Hij ziet zijn vrienden niet meer.
"Oh, nee!" roept hij. "Ze zijn verdwaald!
Ik had beter op ze moeten letten.
Nu moet ik ze gaan zoeken.
Gelukkig kunnen Teigetjes dat het allerbest!"

Konijn, Poeh en Knorretje hebben zich verstopt in een holle boomstam.
Daar komt Teigetje aanstuiteren. Boing, boing!
Hij stuitert boven op de boomstam.
"HALLO!" toetert hij in de holle boom.
"Is daar iemand?"
Oei, wat een lawaai is dat!

Boing! Boing! Teigetje stuitert weer verder.
Na een tijdje gluurt Konijn naar buiten.
"Hij is weg," zegt hij. "We kunnen naar huis!"
"Mooi," zegt Poeh.
"Ik krijg net trek in een hapje van het een of ander."
De vrienden gaan op weg.

Ze komen langs een kuil.
En even later weer.
"Lopen we wel goed, Konijn?" vraagt Knorretje.
"Natuurlijk!" zegt Konijn.
"Dacht je dat ik de weg niet wist?"

"Kijk! Daar is weer een kuil," zegt Poeh even later.
"Dat klopt," zegt Konijn.
"Er zijn veel kuilen in dit deel van het bos."
"Volgens mij hebben we deze kuil al eerder gezien," zegt Poeh.
"Ik denk dat hij ons volgt."
"Onzin!" zegt Konijn. "Dat kunnen kuilen niet!"
"Ik heb een idee," zegt Poeh.
"Als we naar huis lopen, komen we aldoor bij deze kuil.
Dus als we nou eens naar deze kuil lopen, dan komen we misschien wel thuis!"
"Onzin!" zegt Konijn. "Als ik naar deze kuil loop, kom ik uit bij deze kuil.
Let maar op!"
En hij loopt het bos in. Alleen.

Poeh en Knorretje wachten tot Konijn terugkomt. Maar hij komt niet.
En dus wachten ze nog wat langer. En dan vallen ze in slaap.

Als ze wakker worden, zegt Poeh: "Stil eens..."
"Wat hoor je, P...?" zegt Knorretje, maar dan is hij stil,
want Poeh zei dat hij stil moest zijn.
"Honing," zegt Poeh. "Ik heb thuis twaalf potten.
En die roepen me. Eerst hoorde ik ze niet, omdat Konijn er doorheen praatte.
Maar nu hoor ik ze wel."

De twee vrienden klimmen uit de kuil en gaan op weg.
Knorretje zegt een hele tijd niks, want Poeh moet de honing kunnen horen.
Maar dan maakt Knorretje ineens toch een piepgeluidje, want ze zijn vlakbij huis.
Hoera! Nu geeft het niet of Poeh de potten honing hoort of niet.

Op dat moment komt Teigetje aanstuiteren.
Hij landt boven op Poeh én Knorretje.
"Jullie zijn verdwaald, hè?" zegt hij.
"Wij niet meer," zegt Poeh. "Maar Konijn nog wel, denk ik."
"Ik vind hem wel!" zegt Teigetje. "Dat kunnen Teigetjes het allerbest!"

Konijn is inderdaad verdwaald.
Hij sjokt door het bos en kan niks vinden. Zijn hol niet, Poeh en Knorretje niet,
zelfs die domme kuil kan hij niet meer vinden. En Konijn wordt nu toch wel moe.

Ineens hoort hij een geluid. Woesss! Het klinkt niet hard,
maar Konijn vindt het toch eng. Wat is dat voor een geluid?
En hoor, nog een geluid: Wààk! Oewààk! Wat is dat nou weer?

Woess! Wààk! Oewààk! De geluiden gaan maar door en Konijn wordt steeds banger.
Misschien zijn het wel monsters! Maar dat zijn het niet hoor!
Konijn hoort gewoon bosgeluiden. De wind laat de bladeren ritselen.
Een kikker kwaakt. Maar dat weet Konijn niet.

Ineens voelt Konijn iets op zijn schouder. Het is gewoon een tak,
maar Konijn denkt dat de monsters hem komen pakken.
"Help! Help! Laat me los!" roept Konijn en hij holt weg, zo hard als hij kan...

 ...KNAL! tegen Teigetje op.
En zo zit Teigetje weer op de plek waar hij vaker zit: op Konijns buik.
"Gevonden!" roept Teigetje.
"Oh, Teigetje!" zegt Konijn. "Wat ben ik blij jou te zien! Ik ben verdwaald!"
"Pak mijn staart maar," zegt Teigetje.
Dan stuitert hij in een wip naar huis, waar Poeh en Knorretje al zitten te wachten.
Konijn stuitert achter Teigetje aan.

En zo blijft Teigetje dezelfde Teigetje.
Maar Konijn... die wordt wel een tijdje een ander Konijn.
Nog dagenlang is hij blij als hij Teigetje ziet!
En voor Konijn is dat wel heel bijzonder!

03-05-2007 om 14:58 geschreven door Tina  

Er was eens een meisje, dat zomers op blote voeten liep
en 's winters op klompen waardoor haar wreven rood werden.
Ze heette Karen.

Nu was er een schoenmaakster in het dorp die van oude rode lappen,
 zo goed als ze kon, schoenen naaide voor Karen.
De moeder van Karen overleed.
De schoenmaakster gaf Karen de rode schoenen
en ook al waren de rode schoenen niet erg geschikt voor een begrafenis,
ze deed ze toch aan.

Een oud vrouwtje kwam langsgelopen
en kreeg medelijden met Karen en zei:
'Ik wil dat meisje mee,
ik zal haar wel opvoeden.'
Karen ging mee met de oude vrouw,
maar de vrouw vond de schoenen niet mooi
en gooide de schoenen in het vuur.
Karen werd netjes aangekleed en moest leren lezen
en naaien en de mensen zeiden dat ze snoezig was.

Op een dag reed de koningin door het land samen met haar dochter.
De mensen gingen allemaal naar ze kijken, ook Karen.
De prinses was in het fijn wit gekleed met hele mooie rode schoenen.
Karen vond ze mooier
dan de schoenen die ze van de schoenmaakster had gekregen,
maar niets was mooier dan een paar rode schoenen.
Karen was nu zo oud dat ze zelf haar schoenen ging kopen.
De oude vrouw was ondertussen blind geworden en zag niks meer.
Karen ging naar de stad
en zag in een winkel een paar hele mooie rode schoenen liggen.
Ze waren mooi gelakt en Karen kocht ze,
ook al mocht ze geen rode schoenen van de vrouw.
Ze was heel erg blij met de rode schoentjes.
De vrouw kreeg van alle mensen te horen dat Karen rode schoenen had
en ze werd boos op Karen,
want ze moest degelijke zwarte schoenen dragen.

Ze gingen de volgende dag naar de kerk,
toch nog met haar rode schoentjes aan.
Er zei iemand tegen haar:
'Wat een mooie dansschoentjes.'
Karen kon het niet laten om die middag een paar dansstapjes te maken.
Maar toen ze daarmee begon kon ze niet meer stoppen!
Ze bleef maar dansen en kon pas stoppen toen ze de schoentjes uit getrokken had.
Thuis werden de schoentjes in de kast gezet.

De oude vrouw werd erg ziek
en ze zou het niet overleven.
Karen verzorgde de oude vrouw.
Op een dag was er een bal in de stad.
Karen was er voor uitgenodigd en ze ging er naar toe.
Ze liet de oude vrouw in de steek en trok haar rode schoentjes aan.
Ze danste en danste en kon niet meer stoppen
en ze kreeg haar schoenen niet meer uit!
Ze danste door bossen en korenvelden,
door steden en over oneindige paden.
Ze kwam bij een deur die ze goed kende.
De deur van het huis van de oude vrouw.
De oude vrouw was dood
en Karen begreep dat ze haar hele leven verder moest dansen,
als straf, omdat ze de vrouw in de steek had gelaten

03-05-2007 om 14:59 geschreven door Tina  

Een molenaar liet aan zijn drie zoons als enig bezit zijn molen,
een ezel en een kat na. De verdeling was vlug gemaakt.
Daar was geen notaris of advocaat bij nodig,
want dan zou er van het erfdeel niets overgebleven zijn.

De oudste zoon kreeg de molen,
de middelste zoon de ezel en de jongste zoon alleen de kat.
Deze vond dat hij er erg slecht afkwam. Hij klaagde:
"Mijn broers kunnen samenwerken en dan behoorlijk
in hun onderhoud voorzien. Maar wat moet ik met een kat?
Zeker van de honger omkomen..."

De kat, die dit hoorde maar er niets van liet merken, zei ernstig:
"Wees niet bedroefd, baas.
Geef mij maar een zak en laat me een paar laarzen maken
waarmee ik door de struiken kan lopen.
U zult zien dat u er heus niet zo slecht aan toe bent!"

Hoewel de jongste zoon er niet veel vertrouwen in had,
leek het hem toch niet onmogelijk dat de kat hem zou helpen
in z'n armoedige bestaan.
Hij zag hem immers ook de vreemdste gymnastische toeren maken
om ratten en muizen te vangen.
Hij hing aan z'n achterpoten of verstopte zich in het meel en hield zich dood...

Toen de kat had gekregen wat hij had gevraagd,
deed hij de laarzen aan, hing de zak om zijn hals,
hield met zijn voorpoten de koorden vast
en liep naar een berg, waar een groot aantal konijnen huisde.
Stilletjes stopte hij zijn zak vol distels
en zemelen en ging ernaast liggen alsof hij dood was.
Hij wilde wachten tot een konijntje dat nog weinig afwist van de listen
in deze wereld, in de zak zou kruipen om zich heerlijk te goed te doen.
En warempel, nauwelijks lag hij daar of hij kreeg zijn zin.
Een onbezonnen konijntje sprong lenig in de zak.
Snel trok de kat de koorden dicht,
ving het dier en doodde het meedogenloos.
Trots op deze buit ging hij naar het paleis en vroeg de koning te spreken.

Men bracht hem naar het vertrek van de vorst
en de kat maakte een diepe buiging en zei beleefd:
"Kijk eens, Sire, de markies van Carabas
(deze naam had hij zelf voor zijn baas verzonnen)
heeft mij bevolen u dit konijntje te brengen.
" De koning knikte vriendelijk en antwoordde:
"Zeg aan uw meester dat hij mij hiermee een groot genoegen heeft gedaan!"

Op een andere dag verborg de kat zich in een korenveld.
Weer hield hij zijn zak open en toen er twee patrijzen in waren gekropen,
trok hij de koorden aan en ving de vogels.
Hij ging ze de koning aanbieden,
zoals hij met het wilde konijn had gedaan.
"Sire, mijn meester was op jacht en zendt u deze patrijzen."

Op deze wijze bleef de kat maandenlang,
van tijd tot tijd, een stuk wild,
afkomstig van de jacht van zijn meester,
aan de koning brengen.
Op een goede dag hoorde hij dat de vorst met zijn dochter
langs de rivier zou gaan rijden.
Zij was de mooiste prinses van de wereld en hij zei tegen zijn meester:
"Wanneer u mijn raad opvolgt, wordt u een rijk man!
U hoeft alleen maar te gaan baden in de rivier, op de plek die ik u zal wijzen.
En verder laat u mij maar begaan.
" De markies van Carabas deed precies wat de kat hem had aan geraden,
zonder dat hij wist waar het allemaal toe diende.
Nauwelijks was hij echter in het water of daar kwam de koning aan gereden.

De kat begon uit alle macht te schreeuwen:
"Help, help, de markies van Carabas verdrinkt!
" Ogenblikkelijk stak de koning zijn hoofd buiten het portier.
Toen hij de kat herkende, die hem zoveel heerlijk wild had gebracht,
beval hij zijn dienaren de mar kies dadelijk te hulp te snellen.
Terwijl deze de arme markies uit het water trokken,
liep de kat snel naar de koets
en vertelde de koning dat zijn heer bestolen was:
"Toen de markies de rivier in sprong voor zijn bad,
kwamen er dieven die zijn kleren meenamen!
Ik heb hard geschreeuwd: "Houd de dief! houd de dief!
" maar tevergeefs."

De koning, niet wetend dat de kat de kleren stiekem
onder een grote steen verborgen had,
liet zijn dienaren één van z'n mooiste kostuums voor mijnheer de markies halen.
Deze zag er nu nog knapper uit dan voorheen
en de prinses schonk hem een stralende glimlach.
Weer stak de koning zijn hoofd naar buiten
en sprak vriendelijk tot de markies:
"Kom, heer Carabas, stap in en rijd met ons mee!"

De kat, verrukt dat zijn plan zo goed slaagde,
ging met grote sprongen vooruit
en toen hij zag hoe boeren in het land aan het maaien waren,
riep hij luid: "Hé mensen,
daar komt de koning aan
en als jullie niet zegt dat al dit maailand aan de markies van Carabas behoort,
laat ik gehakt van jullie maken!"

En inderdaad vroeg de koning aan de maaiers:
"Aan wie behoort al dit land?"
"Aan de markies van Carabas!
" riepen ze allemaal tegelijk.
Want de bedreiging van de kat had hen werkelijk bang gemaakt.
"U bezit daar een mooi erfgoed!
" zei de koning tot de markies van Carabas.
"Zoals u ziet, Sire," antwoordde de markies.
"Dit land levert ieder jaar heel wat hooi op."

De kat, die nog steeds vooruit rende,
ontmoette nu een paar korenmaaiers.
"Hé mensen," riep hij luid,
"als jullie niet zegt dat al dit korenland aan de markies van Carabas behoort,
laat ik gehakt van je maken!" "Tegen wie?
" riepen de maaiers. "Tegen de koning,
daar komt hij al!
" En toen even later de koning vroeg van wie toch al die mooie korenvelden waren,
riepen ze welgemoed:
"Van de markies van Carabas, Sire!
" En de koning was zeer verheugd.

De kat, die voor de koets uit bleef lopen,
gaf allen die hij tegenkwam dezelfde boodschap
en de koning verbaasde zich over de uitgestrekte bezittingen
van de markies van Carabas.
In werkelijkheid behoorde al dit land echter aan een reus,
die fabelachtig rijk was.

Toen de kat tenslotte bij diens kasteel aankwam,
zorgde hij ervoor eerst te weten te komen,
wat voor iemand die reus eigenlijk was
en welke toverkunsten hij kon vertonen.
Daarna liet hij zich bij hem aandienen en zei beleefd:
"Heer, ik wilde niet in de omgeving van uw kasteel komen,
zonder de eer te genieten u te ontmoeten."

De reus ontving hem zo vriendelijk als dit voor een reus mogelijk is,
hoorde over de lange tocht die de kat gemaakt had
en liet hem uitrusten. "Men heeft mij verteld," zei de kat,
zijn lichtgroene ogen strak op de reus gericht,
"dat u zeer begaafd bent. Kunt u zich werkelijk in allerlei dieren veranderen,
in een leeuw of een olifant?" "Ja zeker," antwoordde de reus bars,
"dat zal ik u bewijzen!" De kat stond ineens voor een enorme leeuw.
Hij schrok zo geweldig dat hij met een grote sprong in de dakgoot belandde.
Een gevaarlijke plaats,
want op de dakpannen kon hij moeilijk met zijn laarzen lopen!

Toen de reus na een poosje zijn gewone gedaante weer had aangenomen,
ging de kat naar beneden en bekende dat hij erg bang was geweest.
Toch begon hij even later opnieuw:
"Men heeft mij óók verteld dat u de gedaante kunt aannemen van de kleinste dieren.
Maar ik kan toch niet geloven dat u in een rat verandert of in een muis!
Dat is volgens mij onmogelijk."

"Onmogelijk?" tierde de reus, "wilt u 't zien?
" En op hetzelfde ogenblik trippelde er een kleine,
grijze muis over de vloer. Meteen had de kat hem te pakken
en at hem op.
Intussen was de koning het prachtige kasteel genaderd
en wilde het graag vanbinnen bekijken.

De kat, die de koets over de ophaalbrug hoorde ratelen,
liep hem vlug tegemoet, maakte een buiging voor de koning en zei:
"Wees welkom, Sire, in het kasteel van de markies van Carabas.
" Hoogst verwonderd keerde de koning zich tot de markies en vroeg:
"Is dit ernst? Bezit u ook al dit kasteel en de prachtige gebouwen
die er omheen staan? En o, deze hof! Ik kan mij niets mooiers voorstellen!
Laat u mij, als ‘t u belieft, alles bekijken.
" De markies reikte de jonge prinses de hand en,
gevolgd door de koning, traden zij binnen.
In elke grote zaal stond een heerlijk maal gereed,
dat de reus had laten klaarmaken voor zijn vrienden.
Maar die, nu zij de koets van de koning in de hof zagen,
niet durfden binnenkomen.

Het werd een vrolijke maaltijd.
Wat heeft die markies goede manieren! dacht de koning.
En de prinses dacht: o, wat houd ik veel van hem!
Nadat hij enige teugen gedronken had, sprak de koning:
"Als u wilt, markies van Carabas, kunt u met mijn dochter trouwen.
" Met een diepe buiging dankte de markies hem
en nog diezelfde dag werd de prinses zijn vrouw.

De kat werd opperkamerheer en joeg,
alleen nog maar voor zijn plezier, achter de muizen aan.

03-05-2007 om 15:00 geschreven door Tina  

Jan wou z'n zoon een ambacht laten leren.
Toen ging Jan naar de kerk en vroeg aan Onze Lieve Heer,
wat Hem behagen zou. De koster stond juist achter het altaar en zei:
"Gauwdieven, gauwdieven."
Toen ging Jan weer naar zijn zoon terug en zei,
dat het gauwdieven moest wezen,
dat had Onze Lieve Heer zelf gezegd.
Nu gaat hij met z'n zoon naar een man die goed stelen kan.
Ze lopen een hele poos, en dan komen ze bij een groot bos.
Daar staat zo'n klein huisje met zo'n oud wijf erin, en Jan zegt:
"Weet jij niet een man die stelen kan?" -
"Dat kan je hier wel leren," zegt de vrouw,
"daar is mijn zoon een meester in.
" Nu gaat hij met de zoon praten:
"Of hij het wel goed kan?" De meesterdief zegt:
"Ik wil 't je zoon wel leren, kom maar over een jaar terug,
als je dan je zoon nog herkent, wil ik geen leergeld hebben,
ken je hem niet, dan geef je me tweehonderd daalders."

De vader gaat naar huis, en de zoon leert om goed te toveren en te stelen.
Als 't jaar om is, gaat de vader er snikkend heen,
hoe hij het nu weten moet, of hij z'n zoon weer herkent.
Als hij zo loopt te snikken, dan komt 'm zo'n klein mannetje tegemoet, die zegt:
"Man wat grien jij? Je bent zo bedroefd." -
"Ach," zegt Jan, "ik heb m'n zoon verleden jaar bij 'n meesterdief verhuurd
om het ambacht te leren, en die zei me, ik moest na 'n jaar weeromkomen,
en als ik hem nog kende, hoefde ik niks te geven, en nu ben ik zo bang,
dat ik hem niet meer ken, en waar krijg ik dan die tweehonderd daalders vandaan?
" Toen zei dat manneke, hij moest maar een 'n korstje brood meenemen,
en onder de schoorsteen gaan staan, "en op de haalboom staat een mandje,
en daar kiekt een vogeltje uit en dat is je zoon."

Nu gaat Jan erheen en gooide een korstje zwart brood voor het mandje,
daar wipt het vogeltje eruit en kijkt ernaar. "Hola, mijn zoon, ben je daar?
" zegt de vader. De zoon was heel blij, dat hij zijn vader zag, maar de meesterdief zei:
"Dat heeft de duivel je laten weten: hoe kon je nou zien dat dat je zoon was?" -
"Vader, laten we nu gaan," zegt de jongen.

Nu wou de vader met zijn zoon weer naar huis gaan,
en onderweg kwam er een koets aanrollen, en toen zei de zoon tegen z'n vader:
"Vader, ik ga me in een grote windhond veranderen,
dan kunt u er veel geld aan verdienen." De heer uit de koets roept:
"Zeg man, wil je me die hond verkopen?" - "Ja," zegt de vader.
"Hoeveel moet je d'r voor hebben?" - "Dertig daalders." -
"Nou, dat is veel, maar omdat het zo'n prachtig mooie hond is,
wil ik hem houden." Hij koopt de hond, en de hond komt in de koets zitten,
maar na een eindje springt hij eruit, door de ruiten, en dan is hij geen windhond meer,
maar loopt weer naast zijn vader.

Nu gaan ze samen naar huis. De volgende dag is er markt in 't naaste dorp.
Dan zegt de jongen tegen z'n vader:
"Ik zal me nu in een mooi paard veranderen; en verkoop me daar;
maar als u me verkoopt,
trek het toom van me af, want anders kan ik nooit meer een mens worden.
" De vader trekt met het paard naar de markt,
maar nu komt de meesterdief en koopt het paard voor honderd daalders,
en de vader vergeet 't en trekt hem het toom niet af.

Nu trekt de meesterdief met 't paard naar huis en zet het in de stal.
De meid gaat over de deel, dan zegt het paard:
"Doe me het toom af, doe me het toom af.
" De meid staat te luisteren: "Kan je praten?
" en ze gaat heen en doet hem 't toom af;
dan verandert 't paard zich in een mus en vliegt over de onderdeur weg,
maar de meesterdief verandert zich ook in een mus, en vliegt hem na.
Nu komen ze bij elkaar en pikken elkaar, maar de meesterdief wordt in 't water gedreven,
en nu maakt hij zich een vis. Nu maakt de jongen zich ook tot een vis,
en ze vechten weer, maar de meester moet het afleggen.
Dan verandert de meester zich in een haan,
maar de jongen wordt tot een vos en hij bijt de haan de kop af,
en toen is de meester dood gegaan en dood gebleven tot op deze dag.

03-05-2007 om 15:01 geschreven door Tina  

Eens gebeurde het, dat, op een mooie dag,
onze Lieve Heer een wandeling ging maken in de tuin van de hemel,
en Hij nam alle apostelen en alle heiligen mee, zodat er
niemand meer in de hemel overbleef dan de heilige Petrus.
Onze Lieve Heer had hem bevolen om in die tussentijd niemand binnen te laten,
dus stond Petrus bij de hemelpoort en hield wacht.

Het duurde niet lang, of iemand kwam aankloppen.
Petrus vroeg, wie het was en wat hij wilde.
"Ik ben een arme, eerlijke kleermaker,
" antwoordde een benepen stemmetje,
"die toegang vraagt." - "Eerlijk?!" zei Petrus,

"zeker als de dief aan de galg.
Je had altijd lange vingers en je hebt heel wat mensen stof afgezet.
In de hemel kom je niet, Onze Heer heeft me verboden,
om iemand binnen te laten, zolang Hij er niet is." -
"Wees toch barmhartig!" riep de kleermaker,
 "Kleine stukjes afval die vanzelf van de kniptafel vallen,
dat is geen diefstal, daar praten we niet eens over.
Kijk, ik hink en ik heb van de lange weg blaren aan mijn voeten,
ik kan onmogelijk terug. Laat mij maar binnen. Ik zal het vuile werk doen.
Ik wil met kinderen sjouwen, luiers spoelen, banken afnemen en drogen,
en kapotte kleren maken."

Nu liet Petrus zich vermurwen en opende de hemelpoort
net zo ver voor de kreupele kleermaker, dat z'n magere lijf door de kier kon.
 Hij moest maar in een hoekje achter de deur gaan zitten
en daar heel stil en koest zijn, zodat onze Lieve Heer als Hij terugkwam,
hem niet zien zou en boos worden. De kleermaker deed het,
maar toen Petrus eens de deur uitging, stond hij stil op,
en ging nieuwsgierig in alle hoeken van de hemel kijken,
en nam alles eens goed op. Eindelijk kwam hij bij een plek,
daar stonden veel mooie, kostelijke stoelen in een kring
en in het midden stond een gouden zetel, met schitterende edelstenen bezet,
die ook veel hoger was dan de andere stoelen,
en er stond een gouden voetenbank voor.
Maar dat was de troon waarop Onze Lieve Heer zat als hij thuis was
en daarvandaan kon men alles zien wat er op aarde gebeurde.

De kleermaker bleef een hele poos bij die troon staan kijken,
want dat vond hij nog het mooiste van alles.
Eindelijk kon hij zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen,
klom erop en ging erop zitten.
Toen zag hij alles wat op aarde gebeurde; en hij zag een oude, lelijke vrouw;
ze stond bij een beek te wassen en ze legde twee sluiers heimelijk opzij.
De kleermaker werd daar zo woedend om,
dat hij de gouden voetenbank greep en door de hemel op aarde
gooide naar de oude dievegge toe.
Maar daar hij de voetenbank niet meer terug kon halen,
sloop hij verlegen van de troon weg en kroop stilletjes naar z'n plaatsje
achter de deur en deed of er geen vuiltje aan de lucht was.

Toen de Heer en Meester met het hemelse gevolg weer terugkwam,
zag hij het kleermakertje achter de deur niet; maar toen Hij op de troon ging zitten,
was de voetenbank er niet. Hij vroeg aan Petrus, waar de voetenbank gebleven was,
maar Petrus wist er niets van. Toen vroeg Hij verder, of Petrus niemand binnengelaten had.
"Ik zou niemand weten," zie Petrus, "dan een manke kleermaker,
die nog achter de deur zit te wachten.
" Toen liet Onze Lieve Heer de kleermaker komen
en vroeg hem of hij de voetenbank soms weggenomen had en waar hij hem neergezet had.

"O Heer," zei de kleermaker verheugd,
"ik heb hem in woede naar de aarde geworpen,
naar een oud mens dat ik bij 't wassen twee sluiers zag stelen." -
"O jij schelm," sprak de Heer, "als het recht zo ging als jij het doet,
hoe denk je dan dat het met jou gesteld zou zijn?
Ik zou al lang geen stoelen, geen banken,
ja zelfs geen pook meer hier hebben gehad,
maar alles naar de zondaren geworpen hebben.
Voortaan kun je niet meer in de hemel blijven,
maar je moet weer naar buiten voor de poort;
zie dan maar waar je terecht komt. Hier mag niemand straffen dan Ik alleen, de Heer."

Petrus moest de kleermaker weer buiten de poort brengen,
en omdat hij kapotte schoenen had en voeten vol blaren,
nam hij een stok in de hand en trok naar 'Wacht-een-Wijle'
waar de dappere soldaten zitten te drinken!

03-05-2007 om 15:01 geschreven door Tina  

Telkens wanneer een goed kind sterft daalt er een engel van God op aarde neer.
Hij neemt het dode kind in zijn armen, spreidt zijn grote,
witte vleugels uit, vliegt over alle plaatsen die het kind heeft liefgehad
en plukt een handvol bloemen die hij meeneemt naar God,
opdat ze daar nog mooier dan op aarde mogen bloeien.
De goede God drukt al die bloemen aan Zijn hart,
maar de bloem die Hem het liefst is kust Hij
en dan krijgt de bloem een stem en kan meezingen in het koor der zaligen."
Kijk, dat alles vertelde een engel van God,
terwijl hij een dood kind naar de hemel droeg,
en het kind luisterde alsof het droomde;
en zij vlogen over alle plekken bij zijn huis waar de kleine gespeeld had,
en zij kwamen door tuinen met prachtige bloemen.
"Welke zullen wij nu meenemen en in de hemel planten?"
vroeg de engel.
Daar stond een ranke rozenstruik,
maar een boze hand had de stam geknakt zodat alle takken,
vol grote, halfontloken knoppen, verdord neerhingen.
"Die arme boom!" zei het kind. "Neem hem mee,
opdat hij boven bij God in bloei komt."
En de engel nam hem mee en kuste het kind tot beloning,
en de kleine opende half zijn oogjes. Ze plukten van de rijke,
prachtige bloemen, maar namen ook het verachte madeliefje mee en het wilde viooltje.
"Nu hebben we bloemen!" zei het kind,
en de engel knikte, maar zij vlogen nog niet naar God omhoog.

Het was nacht, het was stil, ze bleven in de grote stad,
zij zweefden rond in een van de nauwste straten waar hopen stro
en as en allerlei rommel lagen, het was verhuisdag geweest;
er lagen stukken van borden, brokken gips,
dweilen en oude bollen van hoeden, niets dan lelijke dingen.
De engel wees te midden van die rommel op een paar scherven
van een bloempot en op een kluit aarde die uit de pot was gevallen
en bijeen werd gehouden door de wortels van een grote, verdorde veldbloem,
die niets waard was en daarom op straat was gegooid.
"Die nemen we mee!" zei de engel.
"Ik zal je wat vertellen terwijl we vliegen!"
En toen vlogen ze en de engel vertelde:
"Daarbeneden in de nauwe straat,
in die lage kelder, woonde een arme,
zieke jongen; van zijn prille jeugd af had hij altijd op bed moeten liggen;
wanneer hij op zijn best was kon hij op krukken
de kleine kamer een paar malen op en neer wandelen, dat was alles.
Enkele dagen in de zomer vielen de zonnestralen gedurende een half uur
in het voorhuis en wanneer de kleine jongen daar zat
en de warme zon op zich liet schijnen
en het rode bloed zag door zijn tere vingers die hij voor zijn gezichtje hield,
dan heette het:
Ja, vandaag is hij buiten geweest!
Hij kende het bos en het heerlijke voorjaarsgroen alleen maar
doordat een buurjongen de eerste groene beuketak voor hem meebracht.
Die hield hij boven zijn hoofd,
en dan droomde hij dat hij onder de beuken
 zat waar de zon scheen en de vogels zongen.
Op een voorjaarsdag bracht de buurjongen ook veldbloemen
voor hem mee en toevallig was er onder die veldbloemen
een met de wortels er nog aan.
En daarom werd ze in een pot geplant en in de vensterbank gezet dicht bij het bed.
De bloem was geplant met een gelukkige hand.
Ze groeide, schoot nieuwe loten en droeg elk jaar bloemen;
het werd voor de zieke jongen zijn mooiste tuintje,
zijn kleine schat hier op aarde. Hij gaf het water,
verzorgde het en paste er goed op dat het elke zonnestraal die over het lage venster gleed,
tot de laatste toe kreeg.
En de bloem zelf groeide met zijn dromen samen want voor hem bloeide zij,
voor hem verspreidde zij haar geur,
en in zijn stervensuur toen Onze Lieve Heer hem riep,
wendde hij zich tot haar. Een jaar is hij nu bij God geweest,
een jaar heeft de bloem vergeten in de vensterbank gestaan
en ze is verdord, en daarom is zij bij de verhuizing met allerlei rommel op straat gegooid.
Dat is de bloem, de arme verdorde bloem, die wij in ons boeket hebben meegenomen,
want die bloem heeft meer vreugde gebracht dan de rijkste bloem
in de tuin van een koningin."

"Maar hoe weet u dat allemaal?"
vroeg het kind, dat de engel meevoerde naar de hemel.
"Ik weet het!" zei de engel,
"ik was zelf het zieke jongetje dat op krukken liep!
Mijn bloem ken ik heus wel!"
En het kind deed nu helemaal zijn ogen open
en keek de engel in het schone,
blijde gelaat, en op hetzelfde ogenblik waren zij in Gods hemel
waar vreugde was en zalig-heid.
En God drukte het dode kind aan zijn hart
 en toen kreeg het vleugels als de andere engel
 en het vloog met hem hand in hand. God drukte alle bloemen aan
Zijn hart, maar de arme verdorde veldbloem kuste
Hij en zij kreeg stem en zong met alle engelen,
die rondom God zweefden, sommigen dichtbij,
anderen verder weg in wijdere kringen,
steeds verder weg in het oneindige,
maar allen even gelukkig. En allen zongen ze,
kleinen en groten,
het goede kind en de arme veldbloem die verdord in het straatvuil had gelegen,
weggeworpen met de verhuisrommel in de nauwe, sombere straat.

03-05-2007 om 15:02 geschreven door Tina  

Op een dag gaat Poeh picknicken met Knorretje en Janneman.
Janneman draagt de picknickmand.
In die mand zit een pot honing, voor Poeh.
Daarom zegt Poeh steeds: "Zo! We zijn er!"
Maar Janneman zegt: "Nog even doorlopen, Poeh.
We gaan naar een bijzondere plek."

Eindelijk zegt Janneman: "We zijn er! Dit is de bijzondere plek!"
"Hoera!" roept Poeh. "Ik pak de honing!"
"Waarom is deze plek zo bijzonder?" vraagt Knorretje.
"Gewoon," zegt Janneman. "Omdat hier van alles te zien is."

"Van alles?" zegt Knorretje. "Ook enge dieren, zoals woezels?"
"Wie weet," zegt Janneman.
Hij weet niet wat een woezel is,
maar hij wil best met Knorretje meespelen.
"Ik heb hier wel eens een woezel gezien,
" zegt Knorretje. "Maar misschien ook niet."
Poeh zegt niks, want hij neemt net een hapje honing.

Ze eten de picknickmand leeg, en doen nog een spelletje.
Dan zegt Janneman: "Is het al zo laat? Dan moet ik naar huis.
Dat heb ik beloofd. Dag hoor!
" Hij zwaait nog even en dan is hij weg.

Poeh en Knorretje zwaaien Janneman na.
"Kom," zegt Poeh. "Laten wij dan ook maar eens gaan."

Dat vindt Knorretje een goed idee,
want hij denkt nog steeds aan de woezel.
Stel je voor dat die echt bestaat.
Misschien springt hij dan wel opeens te voorschijn!
Knorretje en Poeh stoppen het tafelkleed en de borden in de mand.
En daar gaan ze.

Terwijl ze door het bos stappen, zegt Knorretje:
"Het was gezellig, hè? En gelukkig waren er geen woezels."
"Ik zou er anders best eens een willen zien," zegt Poeh.
"Weet je wat? Laten we proberen...

...om een woezel te vangen!"
Knorretje is er stil van. Een woezel vangen!
Dat had hij ook wel willen bedenken, als hij gedurfd had.

"Ik ga hem vangen met een val," gaat Poeh verder.
"Een heel slimme val!
Help jij me om een val te bedenken, Knorretje?"
 Dat wil Knorretje wel. Samen met Poeh gaat hij zitten denken.
Ze denken en denken...

"Ik weet wat," zegt Poeh. "We graven een heel diepe kuil,
bij een boom. En dan valt de woezel erin! Kijk!
" Poeh pakt een takje.
In het zand tekent hij een boom en een heel diepe kuil.

"Waaróm valt hij daarin?" vraagt Knorretje.
"Omdat hij naar de lucht kijkt of het gaat regenen,
" legt Poeh uit. "En daarom ziet hij de heel diepe kuil niet.
En dan valt hij erin."
"Ja maar," zegt Knorretje, "En als het nou al regent?"
"Dan kijkt hij omhoog om te zien of het droog wordt,
" zegt Poeh. "En dan valt hij ook in de kuil."
"Dat is een heel knap plan, Poeh!" zegt Knorretje.

"Echt waar?" vraagt Poeh.
Knorretje zegt nog eens dat het een knap plan is,
en een slimme val bovendien.
Poeh wil juist vragen hoe slim de val precies is,
als hij iets bedenkt. "Maar Knorretje," zegt Poeh.
"Wáár moeten we de heel diepe kuil graven?"
"Dat zal ik je laten zien!" zegt Knorretje blij,
want hij wil ook graag iets tekenen. "Kijk,
" zegt Knorretje, terwijl hij op de grond tekent.
"Hier loopt de woezel.
De heel diepe kuil moet op de plek waar hij is wanneer hij erin valt!"

Dat is heel slim van Knorretje, maar toch blijft Poeh nog piekeren.
"Knorretje," zegt hij, "Als je MIJ zou willen vangen,
hoe zou je dat dan doen?"
"Dan zou ik een pot honing in de kuil zetten,
" zegt Knorretje. "En dan zou jij die honing ruiken..."
"...en dan zou ik in de kuil klimmen,
" gaat Poeh dromerig verder.
"Ik zou een hapje honing proeven. En nog een hapje.
En daarna een grote hap. En daarna..."

"Zou zou ik je vangen!" roept Knorretje.
"Oh ja," zegt Poeh. "Dat is waar ook."
"We moeten in ieder geval een pot honing in de kuil zetten,
" zegt Knorretje. "Als we jou ermee vangen,
vangen we de woezel er vast ook mee!"

Het slimme plan is af!
Nu hoeven ze het slimme plan alleen nog uit te voeren.
Poeh haalt een pot honing om in de kuil te zetten.
Knorretje haalt een schep om de heel diepe kuil te graven.

Thuis klimt Poeh op een krukje bij de kast.
Van de bovenste plank pakt hij een grote pot.
Er staat 'honing' op. De pot ruikt ook naar honing.

"Maar misschien zit er toch iets anders in,
" zegt Poeh bij zichzelf.
"Ik kan maar beter even proeven.
" Poeh neemt een hapje. En nog een hapje...

Onderweg neemt Poeh nóg een paar hapjes.
Net zolang tot hij zeker weet dat er écht honing in de pot zit.
De pot wordt steeds lichter, en dat komt goed uit,
want Poeh moet de pot helemaal naar Knorretje dragen.

Knorretje graaft. Zijn kuil is al heel diep.
Poeh geeft hem de pot aan.
"Is dat alle honing die over is?" vraagt Knorretje.
"Ja," zegt Poeh, want zo is het.
Knorretje zet de pot op de bodem.
Daarna leggen ze takken over de kuil.
Omdat de slimme val dan af is, gaan Poeh en Knorretje naar huis.

Bij het huisje van Poeh nemen ze afscheid.
"Tot morgenvroeg bij de kuil!" zegt Knorretje.
"Vergeet niet een touw mee te nemen," zegt Poeh.
"Touw?" vraagt Knorretje.
"Waar hebben we touw voor nodig?"
"Om de woezel vast te binden als we hem gevangen hebben,
" zegt Poeh.
"Wordt een woezel dan niet woest?" vraagt Knorretje.
"Sommige wel, en andere niet," zegt Poeh.
"Dat weet je nooit met woezels. Tot morgen!"

's Nachts wordt Poeh wakker.
Hij heeft een raar gevoel in zijn buik.
Poeh weet wat voor gevoel dat is: hij heeft honger!
Poeh staat op, klimt op een stoel en kijkt op de bovenste plank van de kast...
maar daar staat alleen de suikerpot!

"Dat is vreemd!" mompelt Poeh.
"Ik weet zeker dat daar een pot honing stond.
Er stond 'honing' op, zodat ik wist dat er honing inzat!
Waar kan die pot nou gebleven zijn?"

Poeh loopt te piekeren. Dan kruipt hij weer in bed,
maar slapen kan hij niet,
want hij heeft nog steeds een raar gevoel in zijn buik.
En waar is die pot honing nou toch?

Ineens weet Poeh het weer:
hij had zijn honingpot in de heel diepe kuil gezet om de woezel te vangen!
Nu kan Poeh helemaal niet meer slapen,
want hij moet aldoor aan woezels denken.
Alle woezels rennen op zijn honing af!

Poeh houdt het niet meer uit.
Hij stapt uit bed en gaat op weg naar de slimme val.
Het is nog een beetje donker en de heel diepe kuil lijkt nog dieper dan hij al is.
De honingpot op de bodem ziet er geheimzinnig uit.
Maar wanneer Poeh over de rand van de kuil hangt,
zegt zijn neus hem dat het echt zijn pot met honing is.
Als Poeh nog wat verder over de rand hangt...

... valt hij in de kuil.

"Dat is ook wat!" zegt Poeh, terwijl hij in de honingpot kijkt.
"Die woezel heeft bijna alles opgegeten!"
Maar dan zegt hij: "Oh nee, dat was ik.
" En hij steekt zijn kop in de pot om het laatste restje honing op te likken.

Even later wordt Knorretje wakker.
Het eerste wat hij denkt is: zou de woezel varkentjes lusten?
Daarna denkt hij: kan ik niet beter in bed blijven,
in plaats van bij de woezel te gaan kijken?

Weet je wat? denkt Knorretje. Ik ga bij de slimme val kijken.
Als er een woezel inzit, dan hol ik terug naar huis
en kruip weer in bed!

Knorretje sluipt naar de val. Zou er een woezel inzitten?
"Vast niet," zegt Knorretje, maar eigenlijk denkt hij van wel.
En als hij vlakbij de kuil is,
weet hij zéker dat er echt een woezel inzit.
Hij kan hem duidelijk horen!

Poeh heeft zijn kop in de honingpot gestoken
om het laatste beetje honing op te likken.
Nu probeert hij al een tijdje de pot los te trekken,
maar hij zit muurvast! Knorretje gluurt over de rand.
"Help!" piept hij. "Een woezel! Een afschuwelijke woezel!"

Knorretje holt er vandoor, terwijl hij blijft roepen en gillen.
"Help!" en "Een woe... woe...!"
Knorretje gilt en piept nog steeds als hij bij Janneman komt.

"Wat is er aan de hand?" vraagt Janneman.
"Er is een woe... woe... woezel!" stamelt Knorretje.
"Hoe ziet hij eruit?" vraagt Janneman.
Groot! Geweldig groot!" zegt Knorretje.
"Met een kop... als een honingpot!"
"Dat moet ik zien," zegt Janneman. "Kom mee, Knorretje."

Met Janneman erbij is Knorretje niet meer zo bang.
Samen lopen ze naar de slimme val. "Ik hoor hem al,
" fluistert Knorretje.
Voor de zekerheid verstopt hij zich achter Jannemans been.

Janneman kijkt over de rand van de kuil.
En dan begint hij te lachen... te lachen...
hij kan niet meer ophouden met lachen.

De woezel bonkt met zijn kop tegen de wand van de kuil.
Dan breekt de honingpot en komt het hoofd van Poeh te voorschijn!
 "Hallo!" roept Poeh.

Dan begrijpt Knorretje wat een dom Knorretje hij was.
Hij schaamt zich zó, dat hij het liefst in bed wil kruipen.
Maar Janneman en Poeh zeggen
dat hij beter met hen kan gaan picknicken,
en dat doet Knorretje dan maar.

"Weet je wat ik denk?" zegt Janneman Robinson.
"Ik denk dat woezels niet bestaan.
Maar dat geeft niet, want ik ben dol op jullie!"
"Ik ben ook dol op jullie," zegt Poeh.
Hij denkt even na. "En op honing," zegt hij dan.
En hij neemt nog een hap.

03-05-2007 om 15:03 geschreven door Tina  

Eens op een dag ging Winnie de Pooh uit wandelen;
toen kwam hij op een open plek in 't bos,
en midden op die open plek stond een grote eikenboom,
en uit de kroon kwam een zoemend geluid.
Winnie de Pooh ging zitten aan de voet van de boom,
ondersteunde zijn kop met zijn beide voorpoten en begon diep na te denken.
Eerst zei hij bij zichzelf: ,,Dat gezoem heeft een betekenis.
Niemand zou zo'n zoemend geluid maken, aldoor: zoem, zoem,
zonder dat hij er iets mee bedoeld. Als er een zoemend geluid is,
dan maakt de een of ander dat zoemende geluid, en de enige reden,
waarom je zo'n zoemend geluid zou maken, is, dat je een bij moet zijn.
Toen zat hij er nog eens weer een hele tijd over te denken, en na een poosje zei hij:
,, En de enige reden, waarom je een bij bent, is, dat je honing maakt.
" Dit zeggende stond hij op. En hij zei:
,,En de enige reden, waarom een bij honing maakt is, dat ik die honing zal opeten.

En hij begon de boom te beklimmen.
Hij klom en hij klom en hij klom en terwijl hij klom, zong hij een klein versje in zichzelf.
Het was dit versje:

Iedereen ter wereld weet, Dat een beer graag honing eet. Brom-Brom-Brom, Maar niemand weet, waarom. Toen klom hij een beetje hoger... en nog een beetje hoger... en toen nog een heel klein beetje hoger. En toen had hij alweer een nieuw versje gemaakt. Als beren bijen waren, nou dan zouen, ze wis hun nesten niet in hoge bomen bouwen. Als bijen beren waren- jô, wat fijn! Dan zou hun lekkere honing makkelijker te krijgen zijn.

Hij begon nu heus een beetje moe te worden en zo kwam het,
dat hij nu dit klagende lied zong. Maar nu was hij er bijna!
Kijk, als hij nu op die tak stond... Krak! ,,O, help mij!"
riep Pooh, toen hij op een lagere tak terechtkwam.
,,Als ik maar niet-" zuchtte hij, juist toen hij alweer op een lagere tak neerplofte.
,,Ziet u, ik was van plan-" begon hij uit te leggen,
maar toen duikelde hij over zijn kop, en kwam terecht op een tak, een paar meter lager.
Krak, krak, zei de tak en Pooh zei: ,,Wat ik van plan was-."
,,Ja, 't was natuurlijk-" gaf hij toe,
terwijl hij in snelle vaart door de zes volgende takken heen brak.
,,'t Komt alleen daarvan, zou ik zeggen, dat -
" verklaarde hij op het ogenblik, dat hij de laatste tak vaarwel zei,
driemaal ronddraaide en daarna heel bevallig neerdaalde in een bosje stekelbrem.
,,'t Komt alleen daarvan - dat ik al te dol ben op honing. -O, help! Help!"
Maar er kwam niemand en dus kroop hij alleen uit de stekelbrem, t
rok vlug de prikkels uit zijn neus en begon alweer na te denken.
 En de eerste, aan wie hij dacht, was Christopher Robin.

En toen ging Winnie de Pooh dus op weg naar zijn vriend Christopher Robin
en die woonde in een ander gedeelte van datzelfde woud, achter een groene deur.

,,Goedemorgen, Christopher Robin," zei hij.
,,Goedemorgen, Winnie de Pooh," zei Christopher Robin.
,,Ik kwam je vragen, of je misschien ook zo'n soort ding hebt,
dat ze een ballonnetje noemen."
,,Een ballonnetje?"
,,Ja, toen ik hier naartoe kwam, dacht ik bij mezelf:
't Zal me benieuwen of Christopher Robin misschien zo'n ding heeft,
dat ze ballonnetje noemen. Dat zei ik zo bij mezelf, weet je?
Ik dacht juist aan zo'n ballonding; want ik had er heel graag één gehad."
,,Waar heb jij een ballonnetje voor nodig, zeg?"
Winnie de Pooh keek eens om zich heen of niemand hem kon horen;
toen legde hij zijn poot tegen de lippen en fluisterde: ,,Honing !"
,,Maar je kunt toch geen honing vinden met een ballonnetje!"
,,Ja, dat kan ik !" zei Winnie de Pooh.

Nu was Christopher Robin heel toevallig de vorige dag op een partijtje geweest
bij zijn vriend Knorretje en daar had iedereen een ballonnetje gekregen -
hij een grote groene, en één van Konijns vriendjes een grote blauwe,
maar dat vriendje had zijn hele ballon vergeten, en toen had
Christopher Robin die groene en die blauwe allebei mee naar huis genomen.

,,Welke vind jij 't mooist?" vroeg Christopher Robin aan Winnie de Pooh.
,, Deze," zei Pooh, ,,want als je honing gaat zoeken met een ballon,
dan moet je je best doen, dat de bijen niet merken, dat je er aankomt.
En als je nu zo'n groene ballon hebt, dan denken ze natuurlijk,

dat je een stuk van de boom bent en zullen ze niet op je letten;
maar nu blijft 't nog altijd de vraag, welke ballon de beste is.
Wat denk jij ervan?"
,,Zouden ze jou niet zien onder de ballon?" vroeg Christopher Robin.
,,Misschien wel en misschien ook niet," zei Pooh. ,
,Daar kun je nooit zeker van zijn met bijen."

Hij dacht een poosje diep na, en zei toen: ,,Ik zal net doen of ik een klein blauw wolkje ben, dan ontdekken ze me zeker niet!" ,,Dan is 't maar 't beste, dat je de blauwe ballon neemt," zei Christopher Robin toen. En zo gebeurde 't ook.

Toen gingen ze er samen op uit met het blauwe ballonnetje en Christopher Robin
nam voor de zekerheid zijn geweer mee, zoals hij altijd gewend was,
Winnie de Pooh liep naar het modderigste plekje,
dat hij maar kon vinden en rolde zich daarin net zolang om en om, tot hij helemaal zwart zag.
Toen blies Christopher Robin de ballon voor Pooh op
en ze moesten allebei zolang het touwtje vasthouden.
Christopher Robin liet los en Winnie de Pooh steeg bevallig omhoog in de lucht
en bleef zweven op dezelfde hoogte als de bovenste top van de boom,
maar wel drie meter er vandaan!

,,Hoera!" gilde Christopher Robin.
,,Jan, is 't niet fijn?" riep Pooh naar beneden. ,,Waar lijk ik nu op?"
,,Je lijkt op een beer, die een ballon vasthoudt," zei Christopher Robin toen.
,,Lijk ik dan niet-niet," riep Pooh angstig,
,,op een klein zwart wolkje in de blauwe lucht?"
,,Nee, niet heel veel."
,,Nu zeg, misschien zie ik er vanuit de lucht toch wel heel anders uit dan van beneden af en,
zoals ik straks al zei: je kunt nooit vooruit weten, wat bijen zullen doen."

Er waaide geen windje, dat hem naar de boom kon drijven
en hij bleef aldoor op dezelfde plek zweven. Hij zag de honing, hij rook de honing,
maar hij kon er niet bij komen!

Na een poosje riep hij Christopher Robin, zo zacht als hij kon, vanuit de lucht toe:
,, Zeg, Christopher Robin !".... ,,Hallo !"....
,,Ik geloof, dat de bijen achterdochtig beginnen te worden !"
,,Wat beginnen ze te worden?"
,,Ik weet 't niet, maar 't is net, of een stem mij influistert,
dat ze achterdochtig zijn !"
,,Bedoel je, dat ze zich gaan verbeelden,
dat je hun honing wilt stelen?"
,,Misschien wel, maar je kunt nooit weten, wat bijen willen."
Nu bleef 't een poosje stil, maar opeens riep hij weer vanuit de lucht:
,,Zeg, Christopher Robin!"
,,Jaa??"
,,Heb je thuis ook een paraplu?"
,,Ik geloof het wel."
,,'k Wou graag, dat je die ging halen en dan moet je hier onder de boom
aldoor heen en weer lopen en dan moet je zeggen: ,,Tjonge, tjonge,
ik geloof, dat we regen krijgen!
Ik geloof, dat je me dan echt zou helpen om de bijen te foppen."

Toen zei Christopher Robin bij zichzelf: ,,O, o, die malle ouwe Beer toch!"
, maar hij zei 't niet hardop,
omdat hij veel te veel van hem hield en hij ging dadelijk zijn paraplu halen.

,,Gelukkig, dat je er bent!" riep Winnie de Pooh naar beneden, zodra hij Christopher Robin zag., ,Ik begon al een beetje bang te worden, want ik heb ontdekt dat de bijen nu heus achterdochtig worden." ,,Wat denkt je, zal ik de paraplu maar opsteken?" vroeg Christopher Robin toen.

,,Ja, maar wacht nog heel eventjes! We moeten 't verstandig aanleggen.
De voornaamste bij, die we moeten foppen, is de Bijenkoningin.
 Kun jij van beneden af misschien ook onderscheiden, waar de Bijenkoningin is?"
,,Nee."
,,Da's jammer. Nu, dan moet je maar aldoor heen en weer lopen met je paraplu
en dan moet je zeggen: ,,Tjonge, tjonge, ik geloof, dat we regen krijgen!"
Dan zal ik ondertussen doen wat ik kan, door een klein wolkenliedje te zingen...
Vooruit maar!"

Terwijl Christopher Robin daar nu heen en weer liep met zijn paraplu en telkens zei,
dat er wel regen zou komen, zong Winnie de Pooh dit liedje:

Wat is het toch fijn,
Een wolkje te zijn!
Het wolkje zingt zacht,En lacht.
Wat is het toch fijn,
Een wolkje te zijn,
Een wolkje dat leeft
En zweeft.

De bijen zoemden achterdochtiger dan ooit!
Enkele kwamen zelfs uit hun nest en fladderden om het wolkje,
toen dit juist het tweede coupletje van zijn versje zong.
Een bij ging zelfs een ogenblik op de neus van het wolkje zitten,
maar vloog toen weer op.
,,Janneman -oo !- Robinson!" gilde nu het wolkje.
,,Jaaa?"
,,Ik heb er nog eens over nagedacht, zie je,
en nu ben ik tot een belangrijke ontdekking gekomen.
Dit zijn bijen van een verkeerde soort."
,,Zo? Denk je dat?"
,,Ja, van een heel verkeerde soort, en daarom zou ik wel denken,
dat ze ook een verkeerde soort van honing maken, he?"
,,Zouden ze heus?"
,Ja zeker, en ik geloof dat ik maar naar beneden zal komen."
,,Hoe?" vroeg Christopher Robin toen.
Ja, daar had Winnie de Pooh nog niet over nagedacht.
Als hij het touwtje losliet, dan zou hij vallen -boem!-
en daar had hij helemaal geen zin in.
Toen dacht hij er een hele poos over na en eindelijk zei hij:
,,Zeg, Christopher Robin, jij moet op de ballon schieten met je geweer.
Heb je je geweer bij je?"
,,Ja natuurlijk," zei Christopher Robin,
,,maar als ik dat doe, dan verniel ik de ballon."
,,Maar als je 't niet doet," zei Pooh, ,,
dan zal ik het touwtje moeten loslaten en dan val ik dood."
Toen Pooh Christopher Robin dit zo duidelijk uitlegde,
zag hij dadelijk in, dat Pooh gelijk had.
Toen mikte hij heel nauwkeurig op de ballon -en het schot ging af...
,,Oooo !" zei Pooh.
,,Heb ik mis geschoten?" vroeg Christopher Robin.
,,Niet helemaal mis," zei Pooh, ,,maar je miste de ballon."
,,O, wat spijt me dat!" zei Christopher Robin
en hij schoot nog eens en deze keer trof hij de ballon,
en terwijl de lucht eruit ontsnapte, daalde Pooh langzaam naar beneden.

03-05-2007 om 15:03 geschreven door Tina  

Winnie de Pooh werd midden in de nacht opeens wakker. Hij luisterde.
En toen klom hij uit zijn bed, en stak zijn kaars op, en stommelde door zijn kamer,
om te zien, of er iemand bezig was, om in zijn honingkast te kruipen,
en er was niemand, en daarom stommelde hij weer terug,
blies zijn kaars weer uit en ging weer in zijn bed.
Toen hoorde hij het geluid opnieuw.

,,Ben jij dat, Knorrie?" zei hij. Maar die was het niet.
,,Kom maar binnen, Janneman Robinson," zei hij.
Maar dat deed Janneman Robinson niet.
,,Vertel het me morgen maar, Iejoor," zei Pooh slaperig.
Maar het geluid ging door. ,,Borreborreborreborre,"
zei Wie-ter-wereld-het was en Pooh merkte, dat hij toch niet sliep.

Wat zou dat toch zijn? Dacht hij.
Er zijn een heleboel geluiden in het Woud.
Maar dit is iets anders.
Dit is geen grommen en het is geen spinnen en het is niet het
geluid-dat-je-maakt-voor-je-aan-een-dichtwerk-begint,
maar het is een of ander geluid, dat gemaakt wordt door een vreemd dier.
En dat geluid maakt hij voor mijn deur.
Dan zal ik maar weer opstaan, en dan zal ik hem vragen, of hij wil ophouden.

Hij stond op en deed zijn voordeur open.
,,Hallo," zei Pooh, voor het geval er iemand buiten zou staan.
,,Hallo," zei Wie-ter-wereld-het-was.
,,O," zei Pooh. ,,Hallo!"
,,Hallo!"
,,O, ben jij daar!" zei Pooh. ,,Hallo!"
,,Hallo," zei het vreemde dier, dat zich begon af te vragen,
hoe lang dat nog duren zou.
Juist toen Pooh weer Hallo wou zeggen, bedacht hij,
dat hij het toch maar niet zeggen wou.
In plaats van Hallo, zei hij toen maar: ,,Wie is daar?"
,,Ik ben het," zei een stem.
,,O," zei Pooh. ,, Wel, kom hier!"

En toen kwam Wie-ter-wereld-het-was hier en toen bekeken ze elkaar bij het licht va ,Ik ben Pooh," zei Pooh. ,,Ik ben Teigetje," zei Teigetje.

,,O," zei Pooh, want zo'n soort van dier had hij nog nooit van zijn leven gezien. ,,
Weet Janneman Robinson er iets vanaf?"
,,Ja natuurlijk," zei Teigetje.
,,Nou," zei Pooh, ,,'t is midden in de nacht en dat is een mooie tijd, om te gaan slapen.
En morgenochtend nemen we aan het ontbijt een beetje honing.
Houden Teigetjes van honing?" 
,,Die houden overal van," zei Teigetje vrolijk.
,,Als ze 't ook leuk vinden, om op de grond te gaan slapen,
dan ga ik maar weer naar bed, he?
En dan doen we de rest morgenochtend. Welterusten."
En toen ging hij naar bed en viel vast in slaap.
Toen hij 's morgens wakker werd, was het eerste, wat hij zag,
Teigetje. Die zat op de grond, voor de spiegel, naar zichzelf te kijken.
,,Hallo," zei Pooh.
,,Hallo," zei Teigetje. ,,Er is hier iemand net zoals ik.
Ik dacht, dat ik de enige was."
Pooh kwam uit zijn bed en begon uit te leggen, wat een spiegel voor een ding was.
Maar juist, toen hij bij het beste stuk van zijn verhaal was gekomen, zei Teigetje:
,,Een ogenblik alsjeblieft, maar er klimt iemand op je tafel,
" en met een luid borreborreborreborre sprong hij tegen het ene eind van het tafellaken op,
wikkelde er zichzelf drie keer in, rolde naar het andere eind van de kamer
en na een ontzettende strijd, kreeg hij eindelijk zijn hoofd weer in de open lucht en zei vrolijk:
 ,,Heb ik gewonnen?"
,,Dat is mijn tafellaken," zei Pooh, toen hij Teigetje begon los te wikkelen.
,,Ik was al nieuwsgierig, wat het was," zei Teigetje.
,,Het gaat over tafel en je zet er van alles op."
,,Waarom wou het me dan bijten, toen ik niet keek?"
,,Ik geloof niet, dat het je wou bijten," zei Pooh.
,,Jawel, maar ik was het te vlug af."

Pooh legde het laken weer op tafel en hij zette een grote honingpot op het laken en toen gingen ze ontbijten. Zodra ze gingen ontbijten, nam Teigetje een grote mond vol honing... en toen keek hij met zijn hoofd opzij naar de zolder en maakte onderzoekende geluiden met zijn tong, en geluiden -van-wat-zullen-we-nu-hebben en toen zei hij heel beslist:  ,,Teigetjes lusten geen honing!"

,,O," zei Pooh, en hij probeerde om het een beetje verdrietig te zeggen,
zo alsof hij het erg jammer vond. ,,Ik dacht, dat ze alles lustten."
,,Alles! behalve honing," zei Teigetje.
Eigenlijk vond Pooh dat erg prettig, en hij zei,
dat hij Teigetje straks, als hij klaar was met zijn eigen ontbijt, mee naar Knorrie zal nemen,
dan kon Teigetje Knorries eikels eens proberen.
,,He, ja! Pooh ," zei Teigetje, ,,want eikels daar houden Teigetjes juist het allermeest van."
Na het ontbijt gingen ze er op uit, om Knorrie op te zoeken.
Onderweg vertelde Pooh, dat Knorretje maar een erg klein beestje was,
en dat hij er niet zo van hield als je zo om hem hen dansten en sprong.
Hij vroeg, of Teigetje in het begin maar liever niet al te springerig wou zijn.
Al die tijd had Teigetje zich achter een boom verstopt
en dan was hij er opeens achter vandaan gesprongen boven op Pooh's schaduw,
telkens, als hij niet keek en nu zei hij,
dat Teigetjes alleen maar springerig waren als ze nog niet ontbeten hadden,
maar zodra ze maar een paar eikels gehad hadden, dan werden ze Kalm en Welopgevoed.

Eventjes later klopten ze aan bij Knorrie.
,,Hallo, Pooh," zei Knorretje.
,,Hallo, Knorrie! Dit is Teigetje."
,,Oh, ja?" vroeg Knorretje. Hij liep vlug naar de andere kant, achter de tafel.
,,Ik dacht, dat Teigetjes kleiner waren."
,,De grote niet," zei Teigetje.
,,Ze lusten eikels," zei Pooh. ,,Daarom zijn we gekomen, zie je.
Want die arme Teigetje die heeft nog niet ontbeten."
Knorretje schoof de schaal met eikels naar Teigetje toe. ,,
Neem er maar een paar, " zei hij.
Toen ging hij vlak bij Pooh staan en werd dadelijk veel moediger.
,,Ben jij Teigetje!" zei hij op een onverschillige manier. ,,Zo, zo!"
Maar Teigetje zei niets omdat hij z'n mond vol eikels had.
Eerst hoorde je hem alleen maar kauwen, toen zei hij: ,,Ocheroch-ucherup."
En toen Pooh en Knorretje allebei ,,Wat?", zeiden, zei hij:
,,Aaaaop," en toen ging hij eventjes naar buiten.
Toen hij weer terug kwam, zei hij flink: ,,Teigetje lusten geen eikels."
,,Maar je zei, dat je alles lusten, behalve honing," zei Pooh.
,,Alles, behalve honing en eikels," legde Teigetje uit.
Toen hij dat hoorde zei Pooh: ,,O-o-o-o-o-oh!"
en Knorretje, die eigenlijk maar blij was, dat Teigetjes geen eikels lusten, zei:
,,Als we eens distels probeerden!"
,,Ja, distel," zei Teigetje, ,,Daar houden Teigetjes het allermeest van."
,,Laten we dan naar Iejoor gaan," zei Knorretje.

En zo gingen ze met zijn drietjes onderweg.
Ze liepen, ze liepen, en ze liepen, en toen kwamen ze bij dat gedeelte van het Woud,
waar Iejoor woonde.

,,Hallo, Iejoor!" zei Pooh. ,,Dit is Teigetje."
,,Wie?" vroeg Iejoor.
,,Dit, " verklaarden Pooh en Knorretje tegelijk en Teigetje glimlachten
met zijn liefste lachje en zijn niets.
Iejoor liep helemaal om Teigetje heen en toen keerde hij zich om,
en liep de andere kant op, weer om Teigetje heen.
,,Wat, zei je, dat het was?" vroeg hij. ,,Teigetje." ,,Mm," zei Iejoor.
,,Hij is er pas," legde Knorretje uit.
,,Mm," zei Iejoor weer. Hij dacht een hele poos na, toen zei hij:
,,En wanneer gaat hij weer weg?"
Pooh vertelde Iejoor, dat Teigetje een grote vriend was van Janneman Robinson
en dat hij in het bos was komen wonen. En Knorretje vertelde aan Teigetje,
dat hij het maar niet erg moest vinden, want Iejoor was altijd zo somber
en Iejoor vertelde aan Knorretje, nee in tegendeel, hij was helemaal niet somber,
 maar juist erg opgewekt vanmorgen.
En Teigetje vertelde aan iedereen, die maar wilden luisteren,
dat hij vanmorgen nog niet ontbeten had..
,,Ik wist wel, dat er iets was," zei Pooh.
,,Teigetjes eten altijd distels, zie je, Iejoor.
Daarom kwamen we bij jou."
,,Laat maar. Praat er maar niet meer over, Pooh."
,,O maar, Iejoor, ik bedoelde helemaal niet, dat we je niet wilden opzoeken."
,,Juist, juist!
Maar je nieuwe gestreepte vriend zal graag willen ontbijten, natuurlijk.
Hoe, zei je, dat hij heete?"
,,Teigetje."
,,Ga dan maar mee, Teigetje."
Iejoor ging hem voor, naar de distelachtigste bos distels,
die je ooit gezien hebt, en wuifde ernaar met zijn hoef.
,,Een klein bosje, dat ik bewaard had voor mijn verjaardag," zei hij.
,,Maar wat is een verjaardag, per slot van rekening!
Vandaag gezond, morgen dood. Neem er maar een paar, Teigetje."
Teigetje bedankte hem beleefd, en keek een beetje angstig naar Pooh.
,,Zijn dit heus distels?" fluisterde hij.
,,Ja," zei Pooh. ,,Die Teigetjes het allerliefst lusten?"
,,Zo is het," zei Pooh.
,,O juist," zei Teigetje. Hij nam een flinke mondvol en kauwde er eens flink op.
,,Au !" zei Teigetje.
Hij ging zitten en stak zijn poot in zijn mond.
,,Wat is er?" vroeg Pooh.
,,Heet !" mompelde Teigetje.
,,Je vriend," zei Iejoor, ,,schijnt op een bij gebeten te hebben."
Poohs vriend zat zijn kop te schudden, om de stekels kwijt te raken,
maar nu hield hij daarmee op, om te verklaren, dat Teigetjes niet van distels houden.
,,Maar waarom breek je dan een absoluut goede distel doormidden?"
vroeg Iejoor.
,,Maar je zei-" begon Pooh.
,,Je zei toch, dat Teigetjes van alles houden, behalve van honing en eikels."
,,En distels!" zei Teigetje. Hij draafde nu met zijn tong uit zijn mond
in een kringetje rond.

Pooh keek treurig toe. ,,Wat gaan we nou doen?"
vroeg hij aan Knorretje.
Gelukkig wist Knorretje daar een antwoord op en hij zei,
dat ze maar dadelijk naar Janneman Robinson moesten gaan.
,,Je zult hem bij Kanga vinden," zei Iejoor.
Hij kwam vlak bij Pooh staan, en fluisterde hard en heel verstaanbaar:
,,Zou je je vriend misschien willen vragen,
of hij zijn oefeningen ergens anders zou willen gaan doen?
Ik ga dadelijk koffiedrinken en ik wou liever niet,
dat er op mijn eten gesprongen werd, vlak voor ik begin.
Een kleinigheid! Flauw van me! Maar we hebben allen onze eigenaardigheden."
Pooh knikte ernstig en riep Teigetje. ,,Ga mee! We gaan naar Kanga.
Die heeft vast en zeker een massa voor je te eten."
Teigetje maakte zijn laatste kringetje af en kwam naar Pooh en Knorrie toe.
,,Heet!" legde hij uit met een brede beminnelijke glimlach.
,,Ga mee!" en hij draafde weg. Pooh en Knorretje wandelden hem langzaam achterna.
Onderweg zei Knorrie niets, omdat hij niets kon bedenken, en Pooh zei niets,
omdat hij over een vers dacht. En toen hij er een bedacht had begon hij:

Wat moeten we nu met Teigetje beginnen,
Wie kan er voor hem eens wat eetbaars verzinnen?
Hij houdt niet van eikels,
Hij houdt niet van honing.
Wie is er kieskeuriger,
Hij of de Koning?
Het is hem om 't even, wat hij ook eet.
'T Een is te zoet en 't ander te heet.
En als hij niets krijgt, dan blijft hij zo klein.
Zou daar nu niets op te vinden zijn?

,,Hij is groot genoeg, hoor!" zei Knorrie.
,,Hij is niet echt groot!"
,,Nou, hij ziet er groot uit."
Pooh werd er een beetje stil van, toen Knorretje dat zo zei, en toen fluisterde hij in zichzelf:

Maar hoeveel hij in ponden en shillings ook weegt,
Toch lijkt hij groter, doordat hij altijd beweegt.
,,En dat is het hele gedicht," zei hij. ,,Vind je 't mooi, Knorrie?"
,,Helemaal, behalve van die shillings. Ik vind, dat dat er niet in hoort."
,,Maar 't wou er zelf in," zei Pooh, ,,en daarom liet ik 't maar zo.
Dat is de beste manier, om gedichten te schrijven.
Je moet de dingen zelf laten komen."
,,O, dat wist ik niet," zei Knorretje.

Al die tijd had Teigetje voor ze uitgesprongen,
en hij was telkens even teruggekomen, om te vragen:
,,Gaan we zo goed?"
en nu kregen ze eindelijk Kanga's huis in 't oog en daar had je Janneman Robinson.
Teigetje holde naar hem toe.

,,O, ben je daar, Teigetje!" zei Janneman Robinson.
,,Ik wist ook wel, dat je ergens moest zijn."
,,Ik heb van alles gevonden in het bos," zei Teigetje gewichtig.
,,Ik heb een Pooh gevonden en een Knorretje en een Iejoor, maar ik kan maar geen eten vinden."
Pooh en Knorretje kwamen erbij en legden Janneman Robinson uit, wat er gebeurd was.
,,Weet jij niet, waar Teigetjes van houden?"
vroeg Pooh. ,,Ik denk, dat ik 't wel zou weten, als ik er verschrikkelijk goed over dacht.
Maar ik dacht, dat Teigetje 't zelf wel wist."
,,Dat weet ik ook wel," zei Teigetje.
,,Ik houd van alles, wat er in de wereld is, behalve van honing en eikels en...
hoe noem je die hete dingen ook weer?"
,,Distels."
,,O ja, en behalve die."
,,O, nou, dan kan Kanga je wel iets te eten geven, voor ontbijt."

Ze gingen Kanga's huisje binnen en toen Roe een keer
 ,,Hallo Pooh" en ,,Hallo Korrie" had gezegd en twee keer
,,Hallo Teigetje" (omdat hij dat nooit gezegd had, en omdat het zo raar klonk)
toen vertelde ze Kanga waarom ze gekomen waren en Kanga zei heel vriendelijk:
,,Wel, mijn beste Teigetje, kijk maar eens in mijn kast en zoek maar uit, wat je graag lust."
Want ze had dadelijk gezien, dat Teigetje,
hoe groot hij er ook uitzag, toch evenveel vriendelijkheid nodig had als Roe.
,,Zal ik ook maar eens kijken?"
vroeg Pooh, die behoefte begon te voelen aan een hapje van het een of ander.
Hij vond een blikje gecondenseerde melk en iets in zijn binnenste scheen toe te fluisteren,
dat Teigetjes dat niet lustten en daarom kroop hij er alleen mee
in een hoekje en zorgde ervoor, dat niemand hem stoorde.
Maar hoe langer Teigetje in de weer was en zijn neus in dit en zijn pootjes in dat potje stak,
 hoe meer dingen hij vond die Teigetjes niet lekker vonden.
En toen hij alles had gevonden,
wat er in de kast was en hij er niets van eten kon, zei hij tegen Kanga:
,,Wat nu?"
Kanga en Janneman Robinson en Knorretje stonden allemaal om Roe
heen, want ze wilden zien, hoe hij zijn Ovomaltine dronk.
En Roe zei juist: ,,Moet het?" en Kanga zei juist:
,,Kom Roe, liefste, je weet, wat je beloofd hebt."
,,Wat is dat?" fluisterde Teigetje tegen Knorrie.
,,Zijn Versterkende Middelen," zei Knorrie. ,,Hij vindt het naar."
Teigetje kwam dichterbij, en leunde over de rug van Roe's stoel
en opeens stak hij zijn pootje uit,
nam een grote slok en met een luchtsprongetje van schrik zei Kanga:
,,O!" En toen pakte ze het bekertje vast. Maar de Ovomaltine was op.
,,Maar mijn beste Teigetje!" zei Kanga.
,,Hij heeft mijn Versterkende Middelen afgenomen.
Hij heeft mijn Versterkende Middelen genomen!"
zong Roe blij. Hij vond het een leuk grapje.
Toen keek Teigetje naar het plafond,
en deed zijn ogen dicht en zijn tong likte en likte en likte zijn lippen af,
voor het geval, dat er misschien iets aan was blijven zitten
en een vredige glimlach verspreidde zich over zijn gelaat, toen hij zei:
,,Dat is dus iets, waar Teigetjes van houden."

Dit verklaart, waarom Teigetje van nu af aan bij Kanga bleef wonen.
Hij gebruikte Ovomaltine als ontbijt, als middagmaal, en als avondeten.
En soms vond Kanga dat hij iets versterkends nodig had
en dan kreeg hij nog een paar lepels Roe's-ontbijt na iedere maaltijd.

,,Maar ik vind," zei Knorretje tegen Pooh, ,,dat hij genoeg versterkt is!!"

03-05-2007 om 15:04 geschreven door Tina  

Daar komt Eduard Beer aan; boem boem boem,
komt hij op zijn kop de trap af, achter Christoffer Robin aan.
Voor zo ver hij weet is dat de enige manier om naar beneden te komen,
ook al heeft hij af en toe het gevoel dat het vast ook wel anders kan.
Maar ja, dan zou hij even met dat geboem-boem moeten ophouden en er over na denken.
Maar dan denkt hij toch weer dat het niet anders kan.
In elk geval is hij nu beneden en kan ik hem aan je voorstellen: Winnie-de-Poeh.
Toen ik die naam voor het eerst hoorde,

zei ik precies hetzelfde als jullie nu zullen zeggen:
'Maar ik dacht dat het een "hij" was!'
'Ja, ik ook,' zei Christoffer Robin.
'Maar dan kan je hem toch geen Winnie noemen?'
'Zo noem ik hem ook niet.'
'En je zei dat...'
'Hij heet Winnie-der-Poeh. Weet je niet wat der betekend?'
'Ach,  ja... Nu begrijp ik het,' zei ik vlug;

en ik hoop maar dat jullie het ook begrijpen,
want meer krijg je er niet over uitgelegd.
Soms heeft Winnie-de-Poeh zin in een spelletje als hij beneden komt,
maar een andere keer blijft hij liever stilletjes voor de haard zitten

om een verhaaltje te horen. En vanavond...
'Als je eens een verhaal vertelde,' zei Christoffer Robin.
'En als ik het doe?' vroeg ik.
'Zou je dan zo lief willen zijn om het aan Winnie-de-Poeh te vertellen?'
'Ja, waarom niet?' zei ik. 'wat voor soort verhalen vindt hij leuk?'
'Over hemzelf, want zo'n soort Beer is ie, snap je?'
'Ja, ik snap het.'
'Doe je het dan alsjeblieft?'
'Ik zal het proberen,' zei ik.
En dat deed ik dus.

Eens, heel héél lang geleden, vorige week vrijdag ongeveer,
woonde Winnie-de-Poeh helemaal alleen in een bos onder de naam van Sanders.
('Wat betekent dat: onder de naam van?' vroeg Christoffer Robin.
'Dat betekent dat die naam in gouden letters boven zijn deur stond

en dat hij eronder woonde.'
'Ja, Winnie-de-Poeh begreep het niet helemaal, zie je,'
'Ja, maar nu wel,' zei een bromstem.
'Goed. Dan vertel ik verder,' zei ik.)

Op een dag toen hij aan het wandelen was,

kwam hij op een open plek midden in het bos,
en midden op die open plek stond een grote eikeboom en uit het topje
van die boom kwam een zoem-geluid.
Winnie-de-Poeh ging aan de voet van de boom zitten
en begon met zijn kop tussen zijn voorpoten na te denken.
Eerst zei hij tegen zichzelf: 'Dat zoem-geluid betekent iets.
Zo'n zoem-geluid is er niet zó maar opeens,

zo van zoem zoem zoem, zonder dat het iets betekent.
Als er een zoem-geluid is, dan máákt iets of iemand dat geluid en voor zo ver ik weet
is de enige reden om een zoemgeluid te maken, dat je een bij bent.'
Toen dacht hij nog een hele tijd na en zei:
'En de enige reden om een bij te zijn, is dat je honing maakt, voor zo ver ik weet.'
En toen stond hij op en zei: 'En de enige reden om honing te maken,
is dat ik die honing kan opeten.' En daarom klom hij in de boom.
 Hij klom en hij klom en hij klom en terwijl hij klom zong hij een liedje voor zichzelf. Het ging zo:
Waar een beer het meest van houdt?

 Van honing uit het Woud
 Honing! Er is niets zo fijn!
Waarom zou dat zo zijn?'

Toen klom hij nog een stukje hoger... en nog een stukje...
en toen nog een heel klein stukje.
En ondertussen had hij alweer een nieuw liedje bedacht.
    't zou handig zijn als beren nou eens bijen waren,
dan bouwden ze hun nest niet boven in de groene blaren,
    want waren bijen beren en de beren waren bijen,
dan hoefde 'k niet zo hoog te klimmen en omlaag te glijen.

Hij was langzamerhand aardig moe geworden en daarom zong hij een klagelijk lied.
Maar nu was hij er bijna en als hij op die tak daar zou gaan staan...
Krak...!
'Help! Help!' riep hij toen hij omlaag viel naar een andere tak toe.
                             
'Als ik maar niet...' zei hij, terwijl hij al weer op weg was naar de volgende tak.
'Weet je, ik wou alleen maar...' legde hij uit, terwijl hij over de kop duikelde en nog lager,
op weer een andere tak terecht kwam, 'ik wou alleen...'
'Tja, het was misschien niet...'
gaf hij toe, terwijl hij hals over kop door de volgende zes takken heen brak.
'Het komt allemaal, denk ik, omdat...' verklaarde hij, toen hij de laatste tak gedag zei,
drie salto's maakte en daarna in een keurig boogje neerdaalde in een bremstruik met stekels.
'Het komt allemaal omdat ik zo gek op honing ben. O, help!'
Hij kroop uit de bremstruik, plukt de stekels uit zijn neus en dacht nog eens na.
En de eerste aan wie hij dacht, was Christoffer Robin.

('Was ik dat?' vroeg Christoffer Robin, stomverbaasd omdat hij het haast niet kon geloven.
'Ja, dat was jij.' christoffer Robin zei niets, maar zijn ogen werden steeds groter
en zijn wangen werden al maar roder.)

En daarom gin Winnie-de-Poeh op weg naar zijn vriend Christoffer Robin,
die ergens anders in het Woud achter een groene deur woonde.
'Goeiemorgen, Christoffer Robin,' zei hij.
'Goeiemorgen, Winnie-der-Poeh,' zei hij.
'Ik wou weten of je misschien ook een ballonnetje of zoiets hebt.'
'Een ballon?'
'Ja. Ik dacht onderweg hier naar toe ineens:
zou Christoffer Robin misschien een ballon of zoiets in huis hebben?
Ja, dat dacht ik zo bij mezelf, modat ik over ballonnetjes liep te denken. Daarom.'
'Wat moet jij nou met een ballon?' zei jij
Winnie-de-Poeh keek eerst goed om zich heen of niemand hem kon horen,
toen legde hij zijn pootje op zijn lippen en fluisterde zacht: 'Honing!'
'Honing zoeken met een ballon? Dat kan niet.'
'Ik wel,' zei Poeh.
Toevallig was jij de dag daarvoor op een partijtje geweest bij je vriend Knorretje thuis,
en daar had iedereen een ballonnetje gekregen.
Jij had een heel grote groene ballon en voor één van Konijns vrienden-en-kennissen
was er een heel grote blauwe.
Maar die liet hem liggen, want hij was eigenlijk nog veel te klein om naar een partijtje te gaan;
en toen had jij die groene en blauwe maar mee naar huis genomen.
'Welke vind je het mooist?' vroeg e aan Winnie-de-Poeh.
Met zijn kop tussen zijn pootjes dacht hij heel goed na.
'Nou kijk,' zei hij,  'als je op honing uit bent,
dan gaat het er natuurlijk om dt de bijen niet weten dat je er aan komt.
Als je nou een groene ballon hebt,
dan zouden ze best eens kunnen denken dat je gewoon een stukje van de boom bent
en dan letten ze verder niet op je, maar als je met een blauwe ballon komt,
zouden ze best kunnen denken dat je een stukje lucht bent en dan letten ze verder ook niet op je.
De vraag is welke ballon je nemen moet.'
En toen vroeg jij: 'Maar zouden ze jou niet zien, onder die ballon.'
'Misschien wel, maar misschien ook niet,' zei Winnie-de-Poeh, 'je weet het nooit met bijen.'
Toen dacht hij even na en zei: 'Als ik nou eens doe of ik een klein zwart wolkje ben.
Daar lopen ze in.'
'Dan kun je dus het best de blauwe ballon nemen,' zei jij toen.
En die werd het dus.
Nou, en toen gingen jullie samen op weg met de blauwe ballon
en jij nam net als altijd je geweer mee, omdat je nooit kon weten.
Winnie-de-Poeh wist ergens een heel modderig plekje en daar ging hij naar toe
en rollebolde erin tot hij helemaal zwart was;
en toen, toen de ballon heel héél groot was opgeblazen,,
en Poeh en jij hem samen bij het touwtje vasthielden,
toen liet jij opeens los en Poeh steeg statig omhoog in de lucht.
En hij bleef in de lucht, precies op de goeie hoogte, bij de top van de boom,
maar er wel een metertje of wat bij vandaan.
'Hoi!' riep jij.'
'Goed, hè!' riep Winnie-de-Poeh naar beneden. 'Waar lijk ik op?'
'Op een beer die een ballon vasthoudt,' zei jij.
'Maar niet,' vroeg Poeh ongerust, 'niet op een klein zwart wolkje in de blauwe lucht?'
'Nee, niet zo erg.'
'Nou ja, maar misschien ziet het er van bovenaf toch heel anders uit.
En ik zei toch al, dat je het nooit weet met bijen.'
Er was helemaal geen wind om hem dichter bij de boom te brengen,
zodat hij op dezelfde plek bleef zweven.
Hij kon de honing zien, hij kon de honing ruiken, maar erbij komen kon hij niet.
Na een poosje riep hij naar beneden, naar jou: 'Christoffer Robin!'
Hij probeerde zo'n beetje te fluisteren.
'Ja! Hallo!'
'Ik geloof dat de bijen iets in de gaten hebben.'
'Wat hebben ze?'
'Ik weet niet, maar iets in m'n kop zegt met dat ze wat in de gaten hebben.'
'Misschien denken ze dat je achter hun honing aan zit.'  
'Ja. Wie weet. Je weet het nooit met bijen.'
Daarop was het weer een poosje stil, maar toen riep hij opnieuw naar beneden:
'Christoffer Robin!'
'Ja?'
'Heb je een paraplu, thuis?'
'Ik geloof van wel.'
'Zou je die dan willen halen en er dan hier mee heen en weer gaan lopen
en dan af en toe naar mij omhoog kijken en zeggen: tsjonge,
ik geloof dat we regen krijgen. Als je dat zou willen doen,
lukt het ons vast om de bijen erin te laten lopen.'
Nou, moest jij natuurlijk om lachen. 'Malle ouwe beer!'
zei je, ja, niet hardop natuurlijk, want daarvoor ben je veel te gek op hem.
Je ging naar huis om je paraplu te halen.
'Ah. Gelukkig!' riep Winnie-de-Poeh naar beneden, toen je weer bij de boom terugkwam.
'Ik werd al ongerust, zie je. Ik heb ontdekt dat de bijen nou beslist iets in de gaten hebben.'
'Zal ik de paraplu opsteken?' vroeg jij.
'Ja, maar wacht nog even. We moeten heel slim zijn.
Het gaat vooral om één bij die we er moeten laten inlopen: de Bijenkoningin.
Kun jij van beneden af zien wie de Bijenkoningin is?'
'Nee.'
'Jammer. nou ja...
Als jij nou heen en weer gaat lopen met je paraplu en telkens zegt: tsjonge,
we krijgen vast regen, probeer ik ondertussen een wolkenliedje te zingen,
iets wat een wolk zou kunnen zingen...Ja! Nu!'
En terwijl jij daar heen en weer liep en telkens keek of het regenen ging,
zong Winnie-de-Poeh zijn liedje:                         
'Ik ben zo blij, ik ben zo blij,
dat ik een wolkje ben.
Ik zweef als alle wolkjes
en zing net zoals zij.
Ik ben zo blij, ik ben zo blij,
dat ik een wolkje ben.
Ik zou niets anders willen zijn,
want wolkje zijn is fijn.'

                                                  
Maar de bijen zoemden gewoon door en vertrouwden de zaak helemaal niet.
Een paar lieten hun nest in de steek en begonnen om het wolkje in de rondte te vliegen
toen hij aan het tweede coupletje van zijn lied begon,
en één bij ging een ongeblik op de neus van de wolk zitten en vloog toen weer op.
'Christoffer...ooo... Robin,' schreeuwde het wolkje.
'Ja?'
'Ik heb nog eens nagedacht en opeens weet ik het heel zeker:Dit is niet het goeie soort bijen.'
'O, nee?'
'Nee, het verkeerde soort. Beslist. En ze maken vast ook het verkeerde soort honing,
denk je ook niet?'
'Zou het?'
'Ja. En ik geloof dat ik maar naar beneden kom.'
'Hoe?' vroeg jij.
Daar had Winnie-de-Poeh nog niet over nagedacht.
Als hij het touwtje losliet, zou hij zó - boem- naar beneden vallen
en daar voelde hij niet veel voor.
Daarom dacht hij lang na en zei toen:
'Christoffer Robin, jij moet met je geweer de ballon neerschieten.
Je hebt geweer toch je, hè?'
'Natuurlijk,' zei jij. 'Maar als ik dat doe, gaat de ballon eraan.'
'Maar als je het niet doet,' zei Poeh, 'moet ik het touw loslaten en dan ga ik eraan'
En daar zat wat in, dat moest je toegeven. Je mikte heel secuur op de ballon en schoot.
'Au!' zei poeh.
'Mis?' vroeg jij.
'Nou nee,' zei Poeh, 'raak was het wel. Alleen was het de ballon niet.'
'Neem me niet kwalijk,'
zei jij en toen schoot je nog eens en deze keer raakte je de ballon.
Langzaam ontsnapte de lucht eruit en Winnie-de-Poeh zweefde naar de grond.
Maar zijn pootjes waren zo stijf van het zó lang vasthouden van het touwtje,
dat ze wel een week lang rechtop in de lucht bleven staan
en elke keer als er een vlieg op zijn neus ging zitten, moest hij die eraf blazen.
En als je het mij vraagt - maar zeker weet ik het niet -
wordt hij dáárom altijd Poeh genoemd.

'Is het uit?' vroeg Christoffer Robin.
'Ja, dit verhaal wel. Maar er zijn er nog veel meer.'
'Ook over Poeh en mij?'
'En over Knorretje en Konijn en jullie allemaal. Herinner je je dat niet?'
'Ja, ik herinner het me, maar als ik probeer om me te herinneren hoe het was,
weet ik het niet meer.'
'Nou, van Poeh en Knorretje die de Klontemiggel probeerden te vangen,
weet je dat nog?
'Maar ze vingen hem niet, hè?'
'Nee.'
'Dat is ook niks voor Poeh, want die heeft geen hersens.
Heb ik hem toen gevangen?'
'Dat hoor je nog wel als ik het vertel.'
Christoffer Robin knikte. 'Ik weet het nog best,' zei hij,
'maar Poeh herinnert het zich niet precies meer en daarom wil hij het graag nog eens horen.
Want dan is het een echt verhaal en niet zo maar een herinnering.'
'Zo denk ik er ook over,' zei ik.
Christeoffer Robin zuchtte diep, pakte zijn Beer bij z'n pootje beet en liep naar de deur,
Poeh achter zich aan slepend.
Bij de deur draaide hij zich even om en zei: 'Kom je kijken hoe ik in 't bad ga?'
'J, waarom niet,' zei ik.
'Toen ik schoot, hè... Heb ik hem toen pijn gedaan?'
'Welnee. Helemaal niet.'
Hij knikte en ging de kamer uit en even later hoorde ik Winnie-de-Poeh  -
boem boem boem - acher hem de trap  opgaan.

03-05-2007 om 15:07 geschreven door Tina  

Een Spaans sprookje over een gemene kabouter en een heldin

Er was eens een student. Hij hield van een mooi meisje,
maar haar ouders verboden haar om met hem om te gaan,
omdat hij zo arm was. Toen besloot het meisje het huis van haar ouders te verlaten
en zij sprak met haar vriend af, dat hij haar 's nachts zou komen halen om samen met haar te vluchten.
Dan zou ze met hem trouwen in een kleine kapel boven op de berg.

Op de afgesproken tijd ging het meisje naar het balkon en zij zag buiten in de duisternis
een jongeman aankomen, die een paard aan de teugels hield.
Ze dacht dat het haar geliefde was en ze zei: "Kom eens dichterbij en pak mijn koffer aan."

De jongeman nam zwijgend de koffer aan en het meisje liet zich langs een touw naar beneden glijden,
steeg op het paard en reed samen met de jongeling weg.
Het verwonderde haar wel, dat haar vriend geen woord tegen haar zei.
Toen het licht werd, zag ze dat de jongeman haar vriend helemaal niet was,
maar een onbekende jongen. Hij was toevallig voorbijgekomen toen zij op het balkon stond.
Toen zei ze tegen hem: "Breng mij in godsnaam niet verder, laat mij maar hier!"
 De jongen hield stil en het meisje steeg van het paard en ging op haar koffer zitten
en de onbekende jongen reed verder.

Spoedig daarna kwamen er herders langs. "Wat een wondermooi meisje!
Zo mooi als jonkvrouw Maria!" zeiden ze, en zij namen haar met zich mee.

In het dorp waar de herders woonden, leefden een man en een vrouw, die geen kinderen hadden.
Zij namen het meisje bij zich in huis en zorgden goed voor haar.
Zij zeiden dat zij niet eens hoefde te werken.
Maar zij stond erop om samen met de herderinnen uit de buurt de schapen te hoeden
en liet zich daar niet vanaf brengen. Zo bracht zij de dagen bij de schaapskudde door.

Toch beviel het haar niet in het dorp,
want alle mensen leefden in grote angst om wat er zich op het nabijgelegen paleis afspeelde.
Iedere dag werd er namelijk iemand uit het volk door het lot aangewezen,
die dan ‘s nachts bij de zieke prinses in de kamer moest gaan slapen.
Maar nooit was iemand levend uit het koninklijk paleis vandaan gekomen.
Op een dag viel het lot op de familie bij wie het meisje woonde, en toen zij dat vernam zei zij:
"Ik wil niet dat er iemand uit dit huis in de kamer van de prinses gaat slapen.
Ik zal er zelf naar toe gaan." En zij ging naar het paleis.

Toen de koning haar zag, zei hij: "Ik kan niet toestaan, dat zo’n mooi meisje zal sterven!
Degene die door het lot was aangewezen, moet in de kamer van de prinses gaan slapen.
" Het meisje smeekte er echter zo dringend om, dat de koning tenslotte toegaf.

‘s Avonds ging zij in de kamer van de zieke prinses op een bed liggen.
Hoewel ze al spoedig heel moe werd, lukte het haar toch om wakker te blijven.
Kort na middernacht kwam er een kabouter de kamer binnen en stak een naald in het hoofd van de prinses,
achter haar oor. De prinses begon te jammeren: "O wee, ze verschroeien me; o wee, ze verbranden me!"

Toen zweeg zij een ogenblik en daarna zei zij tegen de kabouter:
"Ik smeek je in godsnaam om het meisje dat daar ligt niet te doden." -
"Er blijft me niets anders over dan haar te doden," zei het boze wezen. "
In godsnaam, dood haar niet, want zij is zo mooi!
" De boze kabouter keek naar het meisje, dat deed alsof zij sliep, en hij zei: "Ja, zij is inderdaad heel mooi.
Daarom zal ik haar pas doden als het dag wordt!" Daarop verliet hij de kamer.

Het meisje was nog steeds wakker gebleven en stond nu op en liep stilletjes achter de kabouter aan.
Hij ging een andere kamer binnen en begon te schrijven.
Steeds las hij wat hij had opgeschreven en gooide het velletje papier daarna in een ketel die boven het vuur hing.
En iedere keer als hij het papiertje in de ketel wierp, sloegen er blauwe vlammen omhoog,
en dan riep de arme prinses: "O wee, ze verschroeien me! O wee, ze verbranden me!"
Tenslotte hield de dwerg op met schrijven en sliep in.

Toen pakte het meisje de ketel en goot de inhoud over hem heen, zodat hij verbrandde.
Daarna ging ze naar de prinses, trok de naald uit haar hoofd en meteen was de prinses helemaal gezond.
De volgende morgen kwamen de dienaren van de koning om het dode lichaam van het jonge meisje te halen.
Tot hun verbazing zagen zij, dat zij leefde.

Het duurde niet lang, of iedereen in het hele koninkrijk wist, dat het meisje de boze kabouter had gedood,
en dat de prinses weer gezond was geworden.

Intussen had de student in het hele land naar het meisje gezocht.
Nu kwam hem het bericht ter ore dat zijn meisje de prinses had gered.
Spoorslags reed hij naar haar toe en na een paar dagen trouwden zij met elkaar.
Op de dag van de bruiloft schonk de koning het meisje vele rijkdommen en hij bewees haar grote eer.
En samen met haar man leefde zij haar leven lang heel gelukkig.

03-05-2007 om 15:08 geschreven door Tina  

Op een mooie zomermorgen zat een snijdertje op zijn tafel voor het venster;
hij was opgewekt en naaide dat het een aard had.

Toen kwam een boerenvrouw de straat af en riep:
"Moes te koop! Moes te koop!" Dat klonk het snijdertje heerlijk in de oren:
hij stak zijn kleine hoofd uit het raam en riep:

"Kom maar boven vrouwtjelief, hier kun je je moes kwijt."

De vrouw klom de drie steile trappen op naar het snijdertje,
en ze moest al haar manden met vruchtenmoes voor hem uitpakken.
Hij bekeek alles, nam van iedere soort in de hand, rook eraan, en zei tenslotte: "
Dat is lekkere jam, weeg me vier lood af, en als ‘t een kwart pond wordt, is het ook niet erg."
 De vrouw die gehoopt had een flinke bestelling te krijgen, gaf hem de vier lood,
maar ze ging knorrend en brommend weg. "Nu, God zegen de maaltijd," zei het snijdertje,
"dit zal mij kracht en moed geven," en hij haalde een brood uit de kast,

sneed overdwars een hele snee af,
en streek er de jam overheen als beleg. "Dat zal niet kwaad smaken,"
 zei hij, "maar eerst moet dat buis nog klaar, voor ik mijn tanden in het eten zet.
" Hij legde het brood naast zich, naaide verder en maakte steeds grotere steken van puur plezier.

Intussen steeg de geur van de moes langs de wanden omhoog, waar een massa vliegen zat.
Ze werden er door gelokt, en streken in zwermen op het brood neer.
"Nou, wie heeft jullie uitgenodigd?" sprak het snijdertje, en hij joeg de ongenode gasten weg.
Maar de vliegen die geen Hollands verstonden, lieten zich niet wegjagen,
maar kwamen terug in steeds groter getale. Toen liep het snijdertje de gal over,
hij haalde uit zijn voorraad een grote lap, "wacht, ik zal jullie!" en hij sloeg er zonder genade op los.
Toen hij de lap eraf trok en telde hoeveel er waren,
lagen daar niet minder dan zeven vliegen dood met uitgestrekte poten. "Ben je zó'n held?"
 vroeg hij en bewonderde zijn grote dapperheid, "dat mag de hele stad wel eens weten."
 Haastig knipte de snijder een gordel, naaide hem dicht en stikte er met grote letters op: zeven in één klap! "
Wat, de hele stad?" zei hij toen, "de hele wereld zal het weten!
" en zijn hart hamerde van blijdschap als een lammestaartje.
Het snijdertje bond zich de gordel om en wilde de wijde wereld in, want hij meende,
dat zijn werkplaats te klein was voor zoveel dapperheid. Voor hij weg trok,
zocht hij in 't huis na, of er niet nog iets was, wat hij mee kon nemen;
maar hij vond niets anders dan een oud stuk kaas, en dat stak hij bij zich.
Voor de poort zag hij een vogel, die verward was in de struiken; die moest bij de kaas in z'n zak.

Dapper ging hij nu op weg, en daar hij licht en vlug was, voelde hij geen moeheid.
De weg voerde hem naar een berg, en toen hij de hoogste top had bereikt,
zat daar een geweldige reus, die rustig op alles neerkeek.
Het snijdertje ging heel trouwhartig op hem toe, en sprak hem aan:
"Goedenmorgen, kameraad, zeg, kijk je de wereld eens aan?
Ik ben juist op weg naar de wijde wereld en ik wil er mijn geluk proberen.
Heb je zin om mee te gaan?" De reus keek het snijdertje verachtelijk aan en zei: "
Lomperd! armzalig kereltje!" - "Dat zou je denken," zei het snijdertje, knoopte de mantel los en liet de gordel zien,
"daar kan je lezen, hoe ik ben." De reus las: "zeven in één klap!
" Hij dacht dat 't mensen waren, die het snijdertje had neergeslagen,
en hij kreeg een beetje respect voor hem.

Toch wilde hij hem eerst op de proef stellen; hij nam een steen in zijn hand en drukte die in elkaar,
zodat het water eruit droop. "Doe me dat eens na," zei de reus, "als je zo sterk bent." -
"Is dat alles?" zei het snijdertje, "dat vinden wij kinderachtig," greep in zijn zak, pakte de kaas
en drukte hem samen, zodat het vocht eruit liep. "Zeg," zei hij, "is dat nog niet een beetje beter?
" De reus wist niet wat hij zeggen moest, en hij kon het van dat manneke niet geloven.
Toen hief de reus een steen op en wierp die zo hoog, dat men hem met het blote oog nauwelijks meer zien kon:
"Nou jij, kleine aardappel, doe me dat eens na." - "Een goede worp," zei het snijdertje, "
maar jouw steen moest weer op de aarde terug vallen, ik zal er een opgooien, zo hoog,
dat hij helemaal niet meer valt." Hij greep in zijn zak, pakte de vogel en gooide hem omhoog.
De vogel, blij met zijn vrijheid, steeg omhoog, vloog weg en kwam niet meer terug.
"Hoe bevalt je dat stukje, kameraad?" vroeg het snijdertje. "Gooien kan je wel," zei de reus,
"maar nu zullen we nog eens zien, of je iets kunt dragen."

Hij bracht het snijdertje naar een geweldige eik, die geveld ter aarde lag, en zei:
"Als je sterk genoeg bent, help me dan de boom het bos uit te dragen." - "
Graag," antwoordde het mannetje, "neem jij dan de stam, dan neem ik de takken en de twijgen,
dat is het grootste en het zwaarste deel." De reus nam de stam op zijn schouder,
maar het snijdertje ging op een tak zitten, en de reus, die niet kon omkijken, droeg de boom alleen
en het snijdertje erbij. Deze was, achteraan, heel vrolijk en floot het liedje "
Daar reden drie snijdertjes uit de poort," alsof het sjouwen een kleinigheid was.
De reus sleepte zijn zware last een eind mee, toen kon hij niet verder en riep: "
Pas op! ik moet de boom laten vallen." De snijder sprong er vlug af, pakte de boom met beide armen beet,
alsof hij hem zo aldoor had getorst, en zei tegen de reus:
"Nou ben je zo'n grote kerel en je kunt niet eens een boom dragen." Samen gingen ze verder.
Toen kwamen ze langs een kersenboom, en de reus pakte de kroon waar de sappigste vruchten hingen,
boog hem naar beneden, gaf die aan het snijdertje om vast te houden en zei hem dat hij moest eten.
Maar het snijdertje was veel te zwak om die boom te houden, en toen de reus losliet,
ging de boom omhoog, en het snijdertje mee de lucht in.
Toen hij weer zonder letsel op de grond stond, ze de reus: "Wat nu?
Kan je zo'n zwak boompje niet eens neer houden?" - "Kracht genoeg," zei het snijdertje,
"denk je dat dat voor mij iets was – ik, die er zeven in één klap sla? Ik ben over de boom gesprongen,
omdat er jagers aan het schieten zijn in de struiken. Spring ook maar zo, als je kunt.
" De reus probeerde het, en kon niet over de boom heen, maar hij bleef in de takken hangen
en het snijdertje was hem weer de baas geweest.

De reus zei nu: "Als je zo'n dappere kerel bent, kom dan bij ons in 't hol en slaap bij ons."
 Het snijdertje wilde wel en ging mee. Ze kwamen in 't hol, waar meer reuzen zaten,
bij 't vuur elk met een gebraden schaap in de hand. Ze aten. Het snijdertje keek om zich heen en dacht:
"Het is hier toch heel wat ruimer dan in mijn werkplaats." De reus wees hem een bed,
daar moest hij maar in gaan liggen en eens uitslapen. Maar 't snijdertje vond 't bed te groot,
ging er niet in, maar kroop in een hoekje. Toen het middernacht was,
en de reus dacht dat het snijdertje al lang sliep, stond hij op,
nam een grote ijzeren stang en sloeg het bed met één slag in tweeën en
hij dacht dat hij die sprinkhaan nu wel kwijt was.
Vroeg in de morgen gingen de reuzen het bos in, ze hadden 't hele snijdertje vergeten,
daar kwam 't ineens heel vrolijk en zelfbewust aan.
De reuzen schrokken, waren bang dat hij hen allen dood zou slaan en liepen haastig weg.

Maar het snijdertje trok verder, steeds z'n spitse neus achterna.
Toen hij een eind gelopen had, kwam hij in de tuin van een paleis en omdat hij moe was,
ging hij in 't gras liggen en sliep in. Terwijl hij lag te slapen, kwamen de mensen,
bekeken hem en lazen op zijn gordel: "Zeven in één klap". "Och," zeiden ze, "
wat wil die grote krijgsheld hier midden in de vrede? Dat zal wel een groot heer zijn."
 Zij gingen zijn komst aan de koning vertellen: als er oorlog kwam,
zou dat wel een bruikbaar en belangrijk man zijn, die ze zeker niet moesten laten vertrekken.
Dat vond de koning een goede raad, hij zond een paar mensen van de hofhouding naar de man toe,
om, als hij wakker was geworden, hem een aanbod te doen voor het leger.
De afgezanten bleven bij de slapende staan, wachtten geduldig tot hij zich uit ging rekken
en zijn ogen uitwreef, en brachten toen het aanbod over. "Daarom ben ik juist gekomen,"
 zei hij, "en ik ben bereid, in dienst van de koning te treden."

Dus werd hij ontvangen, en hem werd een afzonderlijke woning aangeboden.
Maar de soldaten moesten niets van het snijdertje hebben en wensten hem duizend mijlen ver.
"Wat moet daarvan komen?" zeiden ze onder elkaar, "als wij ruzie met hem krijgen en hij slaat er op,
dan slaat hij er in één slag zeven dood. Dan kunnen wij niet meer bestaan."
 Zo namen ze een besluit, togen allemaal samen naar de koning en vroegen hun ontslag.
"Wij zijn er niet," zeiden ze, "om te werken met iemand die er zeven in één klap kan doodslaan."
 De koning werd bedroefd, dat hij om die ene held al zijn trouwe soldaten moest verliezen;
hij wilde dat hij nooit van zijn bestaan had gehoord, en hij wilde wel dat hij hem kwijt kon.
Toch durfde hij hem niet te ontslaan, uit vrees dat de man hem
en zijn volk allemaal samen dood zou slaan, en zich tenslotte op de troon zou nestelen.
Hij dacht er lang over na en eindelijk wist hij raad. Hij zond een boodschap naar het snijdertje.

Omdat hij zo'n krijgsheld was, wilde hij hem iets aanbieden.
In een groot bos in zijn land woonden twee reuzen, die met roof,
moord, brand en plundering veel kwaad stichtten. Niemand durfde hen te naderen.
Als het snijdertje die twee reuzen kon doden, zou de koning hem zijn dochter tot vrouw geven
en het halve koninkrijk als bruidsschat, honderd ruiters mochten meegaan als hulp.
"Dat zou nog eens wat zijn voor een man als ik," zei het snijdertje bij zichzelf, "
een mooie prinses en een half koninkrijk, zo iets krijg je niet elke dag." - "
Wel ja," was zijn antwoord, "die reuzen zal ik wel aan kunnen
en die honderd ruiters heb ik er niet bij nodig, wie zeven in één klap slaat,
hoeft zich om twee niet te bekommeren."

Het snijdertje trok er op uit, en de honderd ruiters reden achter hem aan.
Toen hij aan de rand van het bos kwam, sprak hij tot zijn geleide:
"Blijf hier maar wachten, de reuzen neem ik wel alleen." Toen sprong hij het bos in,
en keek links en rechts. Na korte tijd kreeg hij de twee reuzen in 't oog:
ze lagen onder een boom te slapen en snurkten dat de takken op en neer woeien.
Het snijdertje, vastberaden, deed zijn beide zakken vol stenen en klom in de boom.
Middenin liet hij zich op een grote tak glijden, tot hij vlak boven de slapers zat.
Toen liet hij de ene reus een steen op de borst vallen en nog één en nog één.
Eerst merkte de reus niets, toen opeens werd hij wakker, stootte zijn gezel aan en zei:
"Waarom sla je mij?" - "Je droomt," zei de ander, "ik sla je niet.
" Ze gingen weer slapen, toen gooide het snijdertje een steen op de andere reus.
"Wat," zei de ander, "waarom gooi je naar mij?" - "Ik gooi niet," zei de eerste brommend.
Ze kibbelden een poos, werden weer moe en hun ogen gingen weer dicht.
Weer begon het snijdertje zijn spel, hij zocht de dikste steen, en gooide die de eerste reus op z'n borst.
"Dat is te kras!" riep die, sprong woedend op en gooide zijn makker tegen de boom, zodat die trilde.
De ander betaalde hem echter met gelijke munt, en ze werden zo driftig, dat ze bomen uittrokken,
op elkaar lossloegen, tot ze beiden ter aarde vielen. Nu sprong het snijdertje omlaag.
"Gelukkig maar," zei hij, "dat ze de boom waarin ik zat, niet hebben uitgerukt,
anders had ik als een eekhoorntje van de ene boom in de andere moeten wippen!"
 Hij trok toen zijn zwaard en gaf elk van de reuzen een paar zware slagen in de borst,
toen ging hij weg, liep naar zijn ruiters en sprak: "Het is gebeurd. Ik heb ze allebei gedood;
maar het is er hard toegegaan: ze hebben in hun angst bomen uitgetrokken
en zich daarmee verweerd, maar het hielp allemaal niets, wanneer er iemand bij is als ik,
die er zeven slaat in één klap." - "Bent u dan niet gewond?" vroegen de ruiters.
"Dat gaat best," antwoordde het snijdertje, "geen haar hebben ze me gekrenkt."
 Dat wilden de ruiters niet geloven en ze reden het bos is, waar ze weldra de reuzen vonden,
badend in hun bloed en overal in het rond uitgerukte boomstammen!

Het snijdertje kwam nu bij de koning om de beloofde prijs, maar die had spijt van zijn belofte
en zon weer op een middel om zich de held van de hals te schuiven.
"Voor je mijn dochter krijgt en het halve koninkrijk," zei hij, "
moet je nog eenmaal een heldendaad verrichten. In het bos loopt een eenhoorn rond.
Hij richt overal schade aan. Hem moet je eerst nog vangen." -
"Voor een eenhoorn ben ik nog minder bang dan voor twee reuzen. Zeven in één klap,
dat is mijn kracht." Hij voorzag zich van een touw en een bijl, ging het bos weer in,
en liet zijn geleide weer wachten. Lang hoefde hij niet te zoeken,
de eenhoorn kwam er weldra aan en sprong recht op het snijdertje af,
alsof hij hem zonder uitstel op de hoorn wilde nemen. "Rustig, rustig," zei hij,
"zo gauw gaat het niet!" Hij bleef staan en wachtte, tot het dier vlakbij was;
dan sprong hij heel vlug achter een boom.
Maar de eenhoorn was met een aanloop tegen de boom opgevlogen
en spietste zijn hoorn zo stijf in de stam, dat hij hem niet weer weg kon trekken.
En zo was hij gevangen. "Daar heb ik hem in de knip," zei het snijdertje,
kwam achter de boom vandaan, legde z'n touw om de hals van de eenhoorn,
hakte met zijn bijl de hoorn uit de boom, en toen alles klaar was,
leidde hij hem aan het touw naar de koning.

Maar de koning wilde hem het beloofde nog niet geven en stelde een derde eis.
Het snijdertje moest voor de bruiloft nog een wild zwijn vangen,
dat grote last in ‘t bos veroorzaakte, en daarbij moesten de jagers hem helpen.
"Best," zei het snijdertje, "dat is kinderwerk.
" De jagers nam hij niet eens mee tot hun groot genoegen
want ze kenden dat wilde zwijn en ze hadden geen zin het nog eens te ontmoeten.
Toen het wild zwijn de snijder zag, kwam het schuimbekkend
en met dreigende slagtanden op hem afgerend en wilde hem omverwerpen,
maar de snelle held sprong in een boskapelletje dat daar stond, en met één sprong weer het venster uit.
Het wild zwijn was achter hem aan naar binnen gedraafd,
maar 't snijdertje liep vlug om en sloeg de deur van 't kapelletje dicht.
Nu was 't woedende dier opgesloten, en 't was veel te dom en te dik om uit het raam te springen.
Het snijdertje ging de jagers halen: ze moesten de gevangene zelf zien,
maar de held stapte naar de koning, die nu, goedschiks of kwaadschiks, zijn belofte moest houden,
en hem zijn dochter gaf en 't halve koninkrijk toe. Had hij geweten dat het geen held was,
maar een snijdertje, dat voor hem stond, dan had hij het nog erger gevonden.
De bruiloft werd dus met veel pracht en weinig plezier gehouden en 't snijdertje werd koning.
Na een poos hoorde de koningin 's nachts, hoe haar man in de droom sprak.
"Jongen, eerst 't buis en dan gauw de broek naaien, anders sla ik je met de maatstok om je oren.
" Nu wist ze in welke steeg de jonge koning geboren was,
en de volgende morgen klaagde ze bij haar vader haar nood,
hij moest haar toch afhelpen van een man die een geboren snijdertje was.
De koning troostte haar en zei: "Laat vannacht de deur van de slaapkamer open.
Mijn lakeien zullen buiten staan en als hij in slaap is, komen ze binnen,
slaan hem in boeien en dragen hem naar een schip, dat hem de wijde wereld in zal varen.
" De vrouw vond het best, maar 's konings wapendrager die de jonge koning aardig vond,
had alles gehoord en bracht alles over. "Daar zullen we een stokje voor steken," zei het snijdertje.
's Avonds ging hij gewoon met zijn vrouw naar bed; toen zij geloofde dat hij sliep, stond ze op,
deed de deur open en ging weer liggen. Het snijdertje dat maar deed alsof hij sliep,
begon met luide stem te roepen: "Jongen! eerst 't buis en dan gauw de broek naaien,
anders sla ik je met de maatstok om je oren. Zeven sloeg ik in één klap,
twee reuzen heb ik gedood, een eenhoorn gevangen en een wild zwijn
en zou ik dan nog bang zijn voor die lakeien buiten de kamerdeur?
" Toen ze het snijdertje zo hoorden, joeg hij hun de schrik op 't lijf.
Ze liepen of de wilde jacht hun op de hielen zat, en niemand wilde zich meer met hem meten.
Zo was en bleef het snijdertje al z'n levensdagen een koning!

03-05-2007 om 15:09 geschreven door Tina  

Hans had zeven jaar bij zijn heer gediend en toen zei hij tegen hem:
"Heer, mijn tijd is om, ik wil nu graag weer naar huis naar mijn moeder,
geef mij mijn loon." De heer antwoordde:
"je hebt mij eerlijk en trouw gediend; ik zal je naar verdienste belonen,
" en hij gaf hem een klomp goud die zo groot was als Hans zijn hoofd.
Hans haalde zijn zakdoek uit zijn zak, wikkelde daar de klomp goud in,
nam hem op zijn schouder en ging op weg naar huis.
Terwijl hij daar zo voortliep en steeds het ene been voor het andere zette,
kreeg hij een ruiter in het oog die vrolijk en blij op een monter paard voorbij kwam draven.
"Ach," zei Hans hardop, "rijden, dat is nog eens wat!
Alsof je op een stoel zit en geen stenen waar je je aan stoot;
je spaart je schoenen en je komt vooruit zonder dat je het merkt.
" De ruiter, die dit hoorde, hield in en riep: "Zeg Hans, waarom ga je dan ook te voet?" -
"Ik moet wel," antwoordde hij, "want ik moet een klomp naar huis dragen;
het is weliswaar goud maar ik kan mijn hoofd er niet rechtop bij houden,
daarbij drukt hij op mijn schouder." - "Weetje wat," zei de ruiter, "laten we ruilen -
ik geef jou mijn paard en jij geeft mij.je klomp." - "Heel graag," sprak Hans, "
maar ik zeg u er direct bij dat u er heel wat aan te sjouwen zult hebben."
 De ruiter steeg af, nam het goud en hielp Hans in het zadel,
gaf hem de teugels stevig in de hand en sprak: "als je wilt dat het goed hard gaat,
dan moetje met je tong klakken en hop, hop roepen."

Hans was zielsgelukkig toen hij op het paard zat en daar zo frank en vrij voortreed.
Na een tijdje bedacht hij dat het nog wel wat sneller zou kunnen
en begon met zijn tong te klakken en hop hop te roepen.
Het paard zette zich in gestrekte draf en voordat Hans wist wat er gebeurde was hij uit het zadel geworpen
en lag hij in een sloot die de akker van de straatweg scheidde.
Het paard zou er zeker vandoor gegaan zijn als een boer die langs kwam
en een koe voor zich uitdreef, het niet had opgevangen.
Hans raapte zijn armen en benen bij elkaar en krabbelde weer overeind,
maar hij was uit zijn humeur en zei tegen de boer: "rijden is geen grapje,
zeker niet als je op een merrie als deze terechtkomt, die bokt
en je uit het zadel werpt; je zou je nek wel kunnen breken; ik ga er nooit en te nimmer meer op.
Neen, dan staat je koe mij beter aan, daar kan je op je gemak achteraan lopen
en je hebt er bovendien iedere dag, zonder mankeren, melk, boter en kaas van.
Wat zou ik er niet voor geven zo"n koe te hebben!" - "Welnu," sprak de boer, "
als je dat zo"n plezier zou doen dan wil ik de koe wel met je ruilen voor het paard.
" Hans, helemaal in de wolken, stemde met dit voorstel in; de boer sprong te paard en reed snel weg.
Hans dreef zijn koe rustig voor zich uit en dacht na over de voordelige ruil.
"Als ik nu nog een stuk brood heb, en daaraan zal het mij toch niet ontbreken, dan kan ik.
Zo vaak ik zin heb, daar boter en kaas bij eten; en als ik dorst heb dan melk ik mijn koe en drink de melk.
Mijn hartje, wat wil je nog meer?" Toen hij bij een herberg kwam hield hij stil,
at in zijn uitbundige vreugde alles wat hij bij zich had, zijn middag- en zijn avondboterham,
schoon op en liet zich voor de laatste centen die hij nog bezat een half glas bier inschenken.
Daarna dreef hij zijn koe weer voort, almaar in de richting van het dorp waar zijn moeder woonde.
Naarmate het middaguur naderde, werd de hitte steeds drukkender en
Hans bevond zich op een heide die nog wel een uur gaans was.
Toen kreeg hij het zo warm dat zijn tong aan zijn gehemelte kleefde van de dorst.
Daar is wel wat aan te doen, dacht Hans, nu ga ik mijn koe melken en mij aan de melk tegoed doen.
Hij bond haar aan een dode boom vast en omdat hij geen emmer had, zette hij zijn leren muts onder de koe,
maar hoe hij zich ook inspande, er kwam geen druppeltje melk te voorschijn.
En omdat hij onhandig te werk ging,
gaf het ongeduldige dier hem tenslotte met een van haar achterpoten zo"n trap tegen zijn hoofd
dat hij op de grond tuimelde en een hele tijd niet wist waar hij was.
Gelukkig kwam er net een slager aan met een kruiwagen waar een jong varken in lag. "
Wat is hier aan de hand?" riep hij en hielp de brave Hans weer overeind.
Hans vertelde wat er was gebeurd. De slager reikte hem zijn fles en zei:
"Hier, neem maar een slok om van de schrik te bekomen.
Die koe zal wel geen melk meer geven, het is een oud beest dat op zijn best nog geschikt is als trekdier
of voor de slacht." - "Zo, zo," zei Hans en streek met zijn handen door zijn haar,
"wie had dat gedacht? Het is mooi als je zo"n dier thuis kunt slachten;
wat krijg je daar niet een boel vlees van! Maar ik heb het niet erg op rundvlees begrepen:
het is mij niet mals genoeg. Ja, als je zo"n jong varken hebt!
Dat smaakt wel anders en dan heb je ook nog worst!" - "Hoor eens, Hans," zei de slager,
"om jou een plezier te doen wil ik wel ruilen en je het varken laten voor de koe." -
"God belone u voor uw vriendschap," zei Hans, gaf hem de koe,
liet de slager het varkentje voor hem uit de kruiwagen losmaken
en hem het touw waaraan het vastzat, in de hand geven.

Hans trok verder en bedacht hoe voor hem alles toch naar wens verliep;
en als hem dan al iets onaangenaams overkwam dan kwam het toch meteen weer goed.
Na een tijdje liep een jongen met hem mee, die een mooie witte gans onder zijn arm droeg.
Zij praatten wat en Hans begon over zijn geluk te vertellen en hoe hij telkens weer zo voordelig geruild had.
De jongeman vertelde hem dat hij de gans naar een feestmaaltijd ter ere van een kinder-doop bracht.
"Til haar maar eens op," vervolgde hij en pakte de gans bij de vleugels, "
voel maar hoe zwaar zij is; zij is dan ook acht weken lang vetgemest.
Wie in haar bijt als zij gebraden is, moet zich het vet aan weerskanten van zijn mond vegen." -
"Ja," sprak Hans, terwijl hij met één hand de gans woog, "
die is goed aan haar gewicht, maar mijn varken is ook niet mis.
" Onderwijl keek de jongeman erg bezorgd naar alle kanten om zich heen en schudde bovendien met zijn hoofd.
"Hoor eens," begon hij, "het zou wel eens niet helemaal in orde kunnen zijn met dat varken van jou.
In het dorp waar ik pas door ben gekomen, is er bij de burgemeester net een uit de stal gestolen.
Ik vrees... ik vrees, dat dat het varken is dat jij daar hebt.
Zij hebben mensen erop uitgestuurd en het zou niet zo best zijn als zij je met het varken betrappen;
je zou op z'n minst in de bak gestopt worden." De brave Hans werd bang. "Lieve Hemel,"
 sprak hij, "red me uit de nood, jij weet in deze streek beter de weg dan ik, hier,
neem mijn varken en geef mij je gans." -"Ik moet er wel iets voor op het spel zetten,"
 antwoordde de jongen, "maar ik wil het toch ook niet op mijn geweten hebben,
dat jij je ongeluk tegemoet gaat." Dus nam hij het touw in de hand en dreef het varken snel een zijpad op;
de brave Hans echter ging, verlost van zijn zorgen, met de gans onder zijn arm op weg naar zijn geboorteplaats. "
Al met al," zei hij tegen zichzelf, "ben ik nog voordelig uit ook met de ruil: eerst heerlijk gebraden vlees,
dan een heleboel vet dat eruit druipt; dat betekent brood met ganzenvet voor drie maanden;
en tenslotte de mooie witte veren; die laat ik in mijn hoofdkussen stoppen
en daarop zal ik dan wel in slaap vallen zonder dat iemand mij hoeft te wiegen.
Wat zal mijn moeder blij zijn."

Toen hij het laatste dorp door was, stond daar een scharensliep met zijn kar;
het wiel snorde en hij zong erbij:

"Ik slijp scharen en draai gezwind En hang mijn jasje naar de wind."

Hans bleef naar hem staan kijken; eindelijk sprak hij hem aan en zei: "
Het gaat u zeker goed, dat u zo vrolijk bent onder het scharensliepen?" - "
Ja," antwoordde de scharensliep, "met mijn handwerk kun je goud verdienen.
Een goede scharensliep is een man die, iedere keer als hij in zijn zak grijpt,
daar ook geld in vindt. Maar waar heb jij die mooie gans gekocht?" - "
Die heb ik niet gekocht, maar die heb ik geruild voor mijn varken." - "En het varken?" -
"Dat heb ik gekregen in ruil voor een koe." - "En de koe?" - "Die heb ik tegen een paard geruild." -
"En het paard?" - "Daar heb ik een klomp goud voor gegeven zo groot als mijn hoofd." - "
En het goud?" - "Nou, dat was mijn loon voor zeven jaren dienst." - "
Je hebt je iedere keer weten te redden." sprak de scharensliep,
"als je het nu nog eens zover kon brengen dat je het geld in je zak hoort rinkelen,
iedere keer dat je opstaat, dan is je geluk verzekerd." - "Hoe moet ik dat aanpakken?"
 sprak Hans. "Je moet scharensliep worden net als ik; het enige wat je daar eigenlijk voor nodig hebt
is een wetsteen, de rest komt vanzelf. Ik heb er nog een; die is wel een beetje beschadigd,
maar je hoeft mij er ook niet meer voor te geven dan je gans. Wil je dat?" -
"Hoe kunt u dat nog vragen?" antwoordde Hans, "ik word immers de gelukkigste mens op aarde;
Als ik geld heb zo vaak als ik in mijn zak tast, waar hoef ik mij dan nog langer zorgen over te maken?
" Hij overhandigde hem de gans en nam de wetsteen in ontvangst.
"Nou," sprak de scharensliep, terwijl hij een doodgewone, zware veldkei tilde die naast hem lag, "
hier heb je nog flinke steen op de koop toe waar je goed op kunt slaan en je oude spijkers recht kloppen.
Pak aan en berg hem netjes op." Hans pakte de steen op en ging vrolijk verder;
zijn ogen straalden van vreugde. "Ik ben toch een gelukskind," riep hij uit, "
allen, wat ik wens valt mij ten deel alsof ik op zondag geboren was.
" Intussen begon hij, daar hij vanaf het aanbreken van de dag op ét:
been was geweest, moe te worden; ook hij door honger geplaagd,
daar hij in vreugde over de koehandel zijn hele voorraad in énen had opgemaakt.
Ten slotte kon hij nog maar met moeite vooruitkomen en moest telkens stil houden;
Bovendien kreeg hij verschrikkelijke last van de stenen.
En hij kon de gedachte maar niet van zich afzetten,
hoe prettig het zou zijn als hij ze net nu niet zou hoeven te dragen.
Met een slakkengang kwam hij bij een put in een wei,
daar wilde hij uitrusten en zich met een frisse dronk verkwikken;
maar om de stenen niet te beschadigen terwijl hij ging zitten,
legde hij ze voorzichtig naast zich neer, op de rand van de put.
Toen ging hij zitten en wilde zich bukken om te drinken:
daarbij maakte hij een verkeerde beweging, raakte net even de beide stenen
en deze plonsden naar beneden. Toen Hans ze met eigen ogen in de diepte had zien verdwijnen,
sprong hij op van blijdschap, knielde neer en dankte God met tranen in de ogen,
dat Hij hem ook deze genade nog had betoond en hem op zo schone wijze
en zonder dat hij zichzelf iets hoefde te verwijten, van de zware stenen had bevrijd
die hem alleen nog maar tot last waren geweest. "Zo gelukkig als ik ben," riep hij uit,
"bestaat er geen mens onder de zon."
 Opgelucht en bevrijd van alle lasten snelde hij nu weg tot hij thuis was bij zijn moeder.

03-05-2007 om 16:35 geschreven door Tina  

Er was zoveel speelgoed in de kinderkamer; boven op de kast
stond de spaarpot die van aardewerk was in de gedaante van een varken,
hij had van nature een spleet in de rug en die spleet was met een mes groter gemaakt,
zodat er ook rijksdaalders in konden, en er lagen er werkelijk twee in,
behalve een heleboel andere muntstukken.
Het spaarvarken was zo propvol dat het niet meer kon rammelen,
en dat is het verste waartoe een spaarvarken het kan brengen.
Daar stond het nu boven op de kast en keek neer op alles in de kamer,
het wist heel goed dat het met wat het in zijn buik had de hele verzameling kon kopen,
en dat pleegt men een goed geweten te noemen.
Daar dachten de anderen ook aan, al zeiden zij het niet,
want ze hadden andere dingen om over te praten.
De la van de kast stond op een kier. Een grote pop kwam overeind,
zij was wel wat oud en had een kram in haar hals. Zij keek naar buiten en zei:
"Zullen wij eens mensje spelen, dat is altijd leuk!" En toen ontstond er een spektakel,
zelfs de schilderijen aan de muur draaiden zich om,
zij wilden laten kijken dat ze ook nog een achterkant hadden,
maar dat deden zij niet om tegen te spreken.
Het was midden in de nacht, de maan scheen door het venster naar binnen
en zorgde voor gratis verlichting. Nu zou het spel beginnen;
iedereen was uitgenodigd, zelfs de kinderwagen die toch tot het grovere speelgoed hoorde.
"Ieder heeft zijn waarde!" zei hij, "je kan niet allemaal van adel zijn.
Iemand moet toch het grove werk doen."
Het spaarvarken was de enige die de uitnodiging schriftelijk kreeg.
Het stond zo hoog dat zij niet dachten dat het de invitatie kon verstaan.
En het antwoordde ook helemaal niet; want het kwam niet: wilde het meedoen,
dan moest het het schouwspel maar genieten vanuit zijn hoge standplaats.
Daar moesten zij zich maar in schikken, en dat deden ze ook.
Het kleine poppentheater werd zó opgesteld dat het varken er recht in kon kijken;
zij zouden met een voorstelling beginnen. En dan zou er thee worden geschonken
en werden er wetenschappelijke voordrachten gehouden —
en daarmee begonnen ze onmiddellijk. Het stokpaard sprak over training en ras;
de kinderwagen over spoor-wegen en stoom;
dat waren allemaal dingen die tot hun vak behoorden en waar ze over konden praten.
De kamerklok sprak over politiek-tiek-tiek! Zij wist hoe laat het was,
maar ze beweerden dat zij niet goed ging. De wandelstok stond rechtop e
n was trots op zijn dop en zijn zilveren knop, hij was immers van boven
en van onderen beslagen; op de sofa lagen twee geborduurde kussens,
zij waren lief en dom — en toen kon de voorstelling beginnen.
Zij zaten allemaal te kijken en er werd verzocht of men wilde klappen,
knallen en rommelen als bijvalsuitingen, ieder naar zijn aard.
Maar de rijzweep zei dat hij nooit voor de ouderen klapte maar alleen voor de nog niet verloofden.
"Ik knal voor alles," zei de voetzoeker. "Ergens moet je toch zijn," vond de kwispedoor.
Dat dachten er een
paar zo onder de voorstelling. Het stuk deugde niet maar het werd goed gespeeld;
alle spelers keerden hun geverfde kant naar het publiek toe, en niet de achterkant.
Zij speelden allemaal voortreffelijk,
helemaal op de voorgrond, hun ijzerdraadjes waren te lang
maar des te beter waren de poppen te zien.
De pop met de kram in haar hals werd zo ontroerd dat de kram losliet
en het spaarvarken werd op zijn manier zo ontroerd
dat het besloot voor een van de spelers iets te doen, hem in zijn testament te zetten,
te bepalen dat hij bij zijn opening tegenwoordig zou zijn,
wanneer de tijd daarvoor gekomen was.
Het was inderdaad een groot genot, men besloot nu geen thee te drinken
maar met de voordrachten door te gaan, mensje spelen noemden ze dat,
en er was geen kwaad bij, het was maar spel. Ieder dacht aan zichzelf
en aan wat het spaarvarken dacht, en het spaarvarken dacht het verst,
het dacht immers aan testament en begrafenis, en wanneer heeft die plaats,
altijd vóór men het verwacht. Krak! Daar viel het van de kast en lag in scherven op de grond,
terwijl de geldstukken dansten en sprongen; de kleinste draaiden, de grote rolden,
in het bijzonder die ene rijksdaalder: hij wilde zo graag de wijde wereld in.
En dit gebeurde ook, met hem en met allen.
De scherven van het spaarvarken kwamen in het vuilnisvat,
maar op de kast stond er de volgende dag een nieuw spaarvarken van aardewerk.
Er was nog geen enkel muntstuk in, daarom kon het ook niet rammelen.
In dit opzicht leek het op het andere, dat was tenminste een begin

en daarmee willen wij eindigen.

03-05-2007 om 16:37 geschreven door Tina  

Vele, vele jaren geleden was er eens een land, waar de nacht altijd pikdonker was,
en de hemel er als een zwarte doek overheen lag, want er ging nooit een maan op,
en geen ster blonk er in de zwarte duisternis.
Toen de wereld geschapen werd, was het nachtelijk licht er niet meer geweest.
Uit dit land gingen er eens vier jonge mensen op een zwerftocht,
en zo kwamen ze in een ander rijk, en daar stond ‘s avonds,
als de zon achter de bergen gezonken was, een lichtende kogel bovenop een eik,
die overal een kring van helder, zacht licht uitstraalde.
Men kon daar alles bij zien en goed onderscheiden al was het dan niet zó helder,
als bij zonneschijn. De zwervers stonden stil, en vroegen aan een boer, wat dat voor een licht was.
"Dat is de maan," antwoordde de boer,
"onze schout heeft hem voor drie daalders gekocht en vastgemaakt op de eik.
Hij moet er elke dag olie opgieten en hem schoon houden, zodat hij altijd helder brandt.
Daarvoor krijgt hij van ons elke week een daalder."

Toen de boer met zijn kar was weggereden, zei de één tegen de ander:
"Die lamp zouden wij ook best kunnen gebruiken, want we hebben thuis een eik,
die net zo groot is, en daar kunnen we haar aan hangen.
Wat een heerlijkheid om ‘s nachts niet meer in ‘t duister rond te hoeven tasten!" "
Weet je wat?" zei de tweede, "we zullen kar en paard halen en die maan weghalen.
Dan kunnen ze hier een nieuwe kopen." "Ik kan best klimmen," zei de derde, "
ik zal haar wel naar beneden halen." De vierde kwam met paard en wagen aan,
de derde klom de boom in, boorde een gat in de "maan" trok er een touw door en liet haar naar beneden.
Toen de glanzende bol op de kar lag, legden ze er een doek over heen,
zodat niemand de roof zou merken.
Ze brachten haar met succes naar hun eigen land en zetten haar vast op een hoge eik.
Iedereen was blij, dat de nieuwe lamp licht uitstraalde over alle velden,
en kamers en hokjes zelfs verlichtte. De dwergen kwamen uit de rotsspleten te voorschijn,
en de kleine kaboutertjes dansten in hun rode pakjes een reidans op de weiden.
Het viertal goot olie in de maan, hield de pit schoon en kreeg elke week hun daalder.

Maar langzamerhand werden ze oude grijsaards,
en toen de één ziek werd en zijn dood voelde naderen,
gelastte hij dat een kwart van de maan als zijn eigendom mee zou gaan in zijn graf.
Toen hij dan ook gestorven was, klom de schout de boom in,
sneed met de heggeschaar er een kwart stuk af, en dat werd in de kist bij hem gelegd.
Het licht van de maan werd minder, maar toch nog niet hinderlijk.
Toen de tweede stierf, werd hem het tweede kwart meegegeven in het graf en weer werd het licht minder.
Nog zwakker werd het na de dood van de derde man, die ook zijn eigen aandeel meenam,
en toen de vierde in ‘t graf kwam, kwam de oude duisternis weer terug.
Als de mensen ‘s avonds zonder lantaarn uitgingen, stootten ze hun hoofden tegen elkaar.

Maar nu waren alle delen van de maan in de onderwereld weer bij elkaar.
En daar waar tot nu toe altijd duisternis had geheerst,
werden de doden onrustig en ontwaakten uit hun slaap.
Ze waren versteld, dat ze weer konden zien, het maanlicht was net voldoende voor hen,
want hun ogen waren zo zwak geworden, dat ze de zonneglans niet konden verdragen.
Ze stonden op, werden weer vrolijk en namen hun oude leefwijze weer op.
Sommigen hielden zich bezig met spel en dans, anderen liepen naar de herbergen,
waar ze om wijn vroegen, dronken werden,
ruzie maakten en gingen razen en eindelijk hun knuppels omhoog hieven
en elkaar stokslagen toedienden. Het lawaai werd steeds erger en drong eindelijk tot in de hemel door.
Sint Pieter, die de poort van de hemel bewaakt, dacht dat er in de onderwereld een oproer was losgebroken,
en hij riep de hemelse legers bijeen,
die de boze vijand wanneer hij met z’n trawanten inderdaad het verblijf van de zaligen wou bestormen,
moesten verdrijven. Maar toen er niets kwam, ging Sint Pieter op zijn paard zitten
en reed door de hemelpoort naar beneden, naar de onderwereld.
Daar bracht hij de doden weer tot rust,
beval hun, weer in hun graven te gaan liggen en hij nam de maan mee,
en die hing hij boven aan de hemel op.

03-05-2007 om 16:37 geschreven door Tina  

03-05-2007 om 16:39 geschreven door Tina  

Oostindië werd belegerd door de vijand en hij wou niet wegtrekken van de stad,
eerst moest de vijand zeshonderd daalders hebben!
Toen lieten ze het omroepen: wie dat kon betalen, die zou burgemeester worden.
Nu was er arme visser, en die was op zee aan ‘t vissen met zijn zoon,
en daar kwam de vijand en nam z’n zoon gevangen en gaf hem daar zeshonderd daalders voor.
Toen ging de vader erheen en gaf het aan de heren in de stad, en de vijand trok weg,
en de visser werd burgemeester.
En toen liet hij omroepen, wie niet "meneer de burgemeester" zei, die moest aan de galg.
Nu kwam de zoon weer uit handen van de vijand, en kwam in een heel groot bos op een hoge berg.
Hij klom de berg op, en toen was daar een heel groot betoverd slot,
en stoelen en tafels en banken en die waren allemaal met zwart floers overtrokken.
En toen kwamen er drie prinsessen, allemaal in ‘t zwart gekleed,
alleen hadden ze een klein beetje wit in hun gezicht, en die zeiden tegen hem,
hij moest maar niet bang wezen, ze zouden hem niets doen, maar hij kon hen verlossen.
Toen zei-ie, ja, dat wou hij graag doen, als hij maar wist hoe. Toen zeiden zij:
hij moest een heel jaar niet met hen praten, en hen ook niet aankijken,
en wat hij graag wilde hebben, dat moest hij maar gerust zeggen,
als ze er op antwoorden mochten, zouden ze ‘t doen.
Toen hij daar nu een tijd geweest was, zei hij, dat hij zo graag nog naar z’n vader wou gaan,
en ze zeiden, dat moest hij maar doen en deze buidel met geld moest hij meenemen,
en deze kleren moest hij aantrekken, maar hij moest in acht dagen terug zijn.
Daar opeens werd hij opgetild, en meteen was hij in Oostindië.
Maar daar kon hij zijn vader – in de vissershut – niet meer vinden, en hij vroeg de mensen,
waar die arme visser toch gebleven was, maar toen zeiden ze,
dat mocht hij helemaal niet zeggen, dan kwam hij aan de galg.
Nu kwam hij bij zijn vader, en hij zei: "Maar visser, hoe ben je daar zo toe gekomen?
" en toen zei die: "Dat moet je niet zeggen, want als de heren van de stad dat merken,
dan kom je aan de galg!" Maar hij wilde het niet laten, en hij werd naar de galg gebracht.
Toen hij daar was, zei hij: "Acht mijne heren,
geef me toch verlof om nog eens naar de oude vissershut te gaan.
" Dan doet hij z’n oude kiel aan; en komt dan weer voor de heren en zegt:
"Zien jullie het nu wel? Ben ik niet de zoon van de arme visser?
In deze kleren heb ik voor mijn vader en mijn moeder het brood verdiend."
Toen herkenden ze hem
en vroegen hem om vergiffenis en één neemt hem mee naar huis,
en hij vertelde alles hoe het hem gegaan was,
dat hij in een bos gekomen was op een hoge berg,
en dat hij die berg had beklommen,

en dat hij toen in een betoverd slot was gekomen,
waar alles zwart was geweest, en daar waren drie prinsessen gekomen,
en die waren ook zwart geweest, maar met een witte vlek in hun gezicht.
En die hadden hem gezegd, dat hij niet bang moest wezen,

maar dat hij hen kon verlossen.
Toen zei z’n moeder, dat kon wel eens niet pluis wezen,
en hij moest maar een gewijde waskaars meenemen

en hun wat gloeiende was in ‘t gezicht druppelen.
Hij gaat er weer naar toe, en hij had een gruwel van hen,
en toen druppelde hij hen alle drie was op ‘t gezicht, toen ze sliepen;
en toen werden ze alle drie half wit. Daar sprongen alle prinsessen op,
en riepen: "Jij vervloekte hond, ons bloed zal ons wreken;
en nu is er geen mens ter wereld en er komt er ook geen meer,
die ons verlossen kan; we hebben nog drie broers,
en die zijn in zeven kettingen gesloten, en die zullen je verscheuren.
" Toen kwam er een gekrijs in ‘t hele slot,

en hij sprong het venster nog uit en brak zijn been,
en ‘t hele slot zonk in de grond, de berg was weer dicht,

en niemand weet, waar het geweest is.

03-05-2007 om 16:40 geschreven door Tina  

Er leefden eens een koning en een koningin, ze waren heel rijk
en ze hadden alles wat ze zich maar wensten, alleen geen kinderen.
Ze klaagde daar dag en nacht over en zei: "Ik ben als een akker waar niets op groeit."

Maar eindelijk vervulde God haar wensen; maar toen het kind ter wereld kwam,
zag het er niet uit als een mensenkind, maar als een jong ezeltje.
En toen de moeder dat zag, begon haar jammeren en huilen pas goed,
want ze had liever helemaal geen kind gehad dan een ezel. En ze zei,
ze moesten het maar in het water gooien als voer voor de vissen.
Maar de koning zei: "Nee. Als God hem gegeven heeft,
zal hij ook mijn zoon en erfgenaam zijn,
na mijn dood op de koninklijke troon zitten en mijn koninklijke kroon dragen."

Dus werd het ezeltje opgevoed, groeide, alleen z'n oren groeiden ook, mooi hoog,
en recht overeind. Verder was het een vrolijk diertje, het sprong rond, speelde,
en hield vooral van muziek, zodat hij naar een beroemde speelman ging en zei: "
Leer mij de kunst om net zo goed op de luit te spelen als u." - "
Wel, mannetje," zei de speelman, "dat zal je moeilijk vallen,
daar zijn je vingers niet bepaald geschikt voor en ook te groot;
ik ben bang dat de snaren het niet uithouden." Maar er was geen praten tegen;
het ezeltje wou en zou luit spelen, was ijverig en studeerde vlijtig en leerde het net zo goed als zijn meester zelf.

Op een keer ging ons manneke in gedachten verzonken wandelen,
en hij kwam bij een bron, en daar keek hij in en zag in het spiegelende water zijn ezelsgedaante.
Nu werd hij zo bedroefd, dat hij de wijde wereld in ging, en maar één trouwe metgezel meenam.

Ze trokken voort, lange tijd, en tenslotte kwamen ze in een rijk, waarover een oude koning heerste,
en die had maar één dochter en die was wondermooi. Het ezeltje zei:
"Hier zullen we blijven," klopte aan de poort en zei:
"Er is hier buiten een gast, doe open, zodat hij naar binnen kan gaan."

Maar er werd niet opengedaan en hij ging zitten,
nam zijn luit en sloeg met z'n twee voorpoten een lieflijk liedje.
Toen sperde de portier zijn ogen open, liep naar de koning en zei:
"Buiten aan de poort zit een jong ezeltje
en dat bespeelt de luit als een volleerd speler." - "
Laat de speelman dan maar binnenkomen," sprak de koning.

Maar toen het ezeltje binnenkwam,
begon iedereen om de luitspeler te lachen.
Het ezeltje moest beneden bij de knechts zitten om te eten,
maar hij was tegen de draad in en zei:
"Ik ben geen gewoon stalezeltje, ik ben van voorname afkomst."
 Toen zeiden ze:
"Als je dat bent, ga dan bij de soldaten zitten." - "
Nee," zei hij, "ik wil bij de koning zitten."
 De koning begon te lachen en zei goed gehumeurd:
"Wel ja, dat kan wel als je wilt,
ezeltje kom jij maar hier." Toen vroeg hij:
"Ezeltje, hoe vind je m’n dochter?
" Het ezeltje draaide z’n kop naar haar toe, keek haar aan,
knikte en sprak:
"Bovenmate goed; ze is zo mooi, als ik er nog geen gezien heb." -
"Nu, dan mag je ook eens naast haar zitten," zei de koning.
"Dat vind ik heel plezierig," zei het ezeltje
en ging naast haar zitten,
at en dronk en wist zich heel goed te gedragen.

Toen het edel diertje een poos aan 't hof
van de koning was geweest, dacht het: "
Het geeft toch allemaal niets, je moet weer naar huis.
" En het liet z'n kop treurig hangen, ging voor de koning staan
en vroeg toestemming,
om weg te gaan. Maar de koning was van hem gaan houden en zei: "
Ezeltje, wat scheelt eraan?
Je kijkt zo zuur als een kruik azijn; blijf toch hier:
ik zal je alles geven wat je hebben wilt. Wil je goud?" -
"Nee," zei het ezeltje en schudde zijn kop. "
Wil je kostbaarheden en sieraden hebben?" -
"Nee." - "Wil je soms het halve koninkrijk?" - "Och nee."

Toen sprak de koning: "Als ik maar wist, wat je plezier zou kunnen doen:
wil je mijn mooie dochter tot vrouw?" - "O ja," zei het ezeltje, "
dat zou ik heel graag willen!" En het was ineens vrolijk en hoopvol,
want dat was juist zijn geheimste en liefste wens. Dus werd een prachtig,
groot bruiloftsfeest gehouden.

's Avonds toen bruid en bruidegom naar hun slaapkamertje werden gebracht,
wou de koning weten of het ezeltje wel vriendelijk en goed zou zijn,
en hij beval een lakei om zich daar te verstoppen.
Toen het paar in de kamer was,
schoof de bruidegom de grendel voor de deur, keek rond,
en omdat hij geloofde dat ze samen alleen waren, wierp hij opeens zijn ezelsvel af,
en stond daar als een jonge prins.
"Nu zie je," zei hij, "wie ik ben,
en dat ik je wel waard was." Nu werd de bruid blij,
kuste hem en kreeg hem van harte lief.

Maar toen de morgen aanbrak, sprong hij op, trok zijn dierenhuid weer aan,
en niemand zou gedacht hebben wie daarachter stak.
Weldra kwam daar ook de oude koning aan.
"Wel!" riep hij, "is het ezeltje vrolijk?" - "En je bent zeker wel bedroefd,"
 zei hij tegen zijn dochter, "dat je geen fatsoenlijk mens tot man hebt gekregen?
" - "Ach nee, vaderlief, ik houd zoveel van hem,
alsof het de mooiste man van de wereld was,
en ik wil hem mijn hele leven hier houden." Daar was de koning verbaasd over,
maar de lakei die zich verstopt had, kwam hem alles vertellen.

De koning zei: "Dat kan nooit waar zijn." -
"Waakt u dan zelf, de volgende nacht,
u zult het met eigen ogen zien; en weet u wat,
o koning: neem het ezelsvel van hem weg en gooi het in het vuur,
dan moet hij wel in zijn mensengedaante blijven." -
"Dat is een goede raad!" sprak de koning.

En 's avonds, toen ze sliepen, sloop hij naar binnen,
en toen hij bij het bed kwam,
zag hij bij het maanlicht een zeldzaam mooie jonkman slapen
en het ezelsvel lag afgestroopt op de grond.
Dat nam hij weg, en hij liet buiten een geweldig vuur aanleggen,
de huid erop gooien en hij bleef er zelf bij, t
ot het helemaal tot as was verbrand.
En omdat hij zien wou, hoe de beroofde zich houden zou,
bleef hij die nacht verder wakker en keek.

Toen de jongeman was uitgeslapen bij 't eerste morgenlicht,
stond hij op en wilde zijn ezelsvel aantrekken, maar dat was niet te vinden.
Nu schrok hij en zei angstig: "Ik moet maken, dat ik vlucht.
" Hij ging naar buiten,
maar daar stond de koning en zei: "Mijn zoon, waar ga je zo snel heen,
wat heb je in de zin?
Blijf toch hier, je bent nu zo'n mooi mens, je mag niet weer hier vandaan.
Ik draag nu mijn rijk voor de helft aan jou over,
en na mijn dood ben je de erfgenaam." -
"Dan wens ik u toe, dat dit goede begin ook een goed einde krijgt,
" zei de jonge prins:
"en ik zal bij u blijven." En de oude koning gaf het halve rijk,
en toen hij na een jaar stierf,
kreeg hij het hele rijk,
en toen zijn vader stierf nog een koninkrijk erbij,
en hij leefde in pracht en heerlijkheid tot aan zijn dood.

03-05-2007 om 16:42 geschreven door Tina  

. Er was eens een vrouw, en die had drie dochters.
De oudste heette Eenoogje, omdat ze maar één oog had,
midden op haar voorhoofd; en de tweede heette Tweeoogje,
omdat ze twee ogen had als gewone mensen,
en de derde heette Drieoogje,
want ze had drie ogen, en het derde stond bij haar ook midden op haar voorhoofd.
Maar omdat Tweeoogje er net zo uitzag als andere mensen,
konden haar zusters en haar moeder haar niet uitstaan.
Ze zeiden tegen haar: "
Jij met je twee ogen bent niets beter dan ‘t gewone volk,
je hoort helemaal niet bij ons."
 Ze duwden haar opzij en gooiden haar lelijke kleren toe,
en ze kreeg alles te eten wat de anderen overlieten,
en ze deden haar pijn waar ze maar konden.
Nu gebeurde het eens, dat
Tweeoogje naar ‘t land moest om de geiten te hoeden,
maar dat ze nog honger had,
omdat haar zusters haar te weinig eten hadden gegeven.
Toen ging ze op een heuvel zitten en ze begon te huilen
en zo te huilen dat er twee beekjes uit haar ogen stroomden.
En toen ze in haar verdriet eens opkeek,
stond er een vrouw naast haar en die vroeg:
"Tweeoogje, waarom huil je zo?" en Tweeoogje antwoordde:
"Moet ik niet huilen?
Omdat ik twee ogen heb, net als andere mensen,
kunnen m’n zusters en m’n moeder mij niet uitstaan,
en ze stoten me in de hoek
en gooien me alleen oude vodden toe,
en ik krijg alleen te eten wat er overblijft.
Vandaag hebben ze me zo weinig gegeven dat ik nog honger heb.
" Toen zei de wijze vrouw:
"Tweeoogje, droog je tranen maar, ik zal je eens wat zeggen,
zodat je geen honger meer hebben zult. Zeg maar tegen de geiten:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek.

dan zal er een keurig gedekt tafeltje voor je staan
met ‘t heerlijkste eten erop,
dat je maar eten kunt en zoveel als je trek hebt.
En als je genoeg hebt en ‘t tafeltje niet meer nodig hebt,
dan zeg je maar:

Geitje, mek:
Tafeltje, weg!

en dan verdwijnt het voor je ogen!"
 En toen ging die vrouw weg.
Maar Tweeoogje dacht: "
Dan moet ik meteen maar eens proberen,
of het waar is, wat ze gezegd heeft, want ik heb toch zo’n honger."
 En ze zei:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek.

en pas had ze die woorden gesproken,
of daar stond een tafeltje,
en een wit kleedje erover,
en daarop een bord met een mes en een vork
en een zilveren lepel, en het mooiste eten eromheen,
het dampte en was warm,
alsof het juist uit de keuken kwam.
Tweeoogje deed het allerkortste gebedje dat ze wist:
"Here God, wees Gij onze Gast, Amen,"
 en ze tastte* toe en liet het zich heerlijk smaken.
En toen ze klaar was, zei ze, zoals de wijze vrouw haar had geleerd:

Geitje, mek:
Tafeltje, weg!

En meteen was het tafeltje en alles wat er opstond,
weer verdwenen.
"Dat is een goede huishouding," dacht
Tweeoogje en ze was heel opgewekt.
Toen ze ‘s avonds met de geiten thuiskwam,
stond er een aardewerken schoteltje met eten,
dat de zusters hadden neergezet,
maar ze keek er niet naar om.
De volgende dag trok ze er met haar geiten weer op uit
en ze liet de restjes die haar gegund werden,
liggen. De eerste keer en de tweede keer merkten de zusters het niet,
maar toen het steeds gebeurde, zagen ze het en zeiden:
"Het is niet in orde met Tweeoogje,
ze laat ‘t eten maar steeds staan
en anders at ze alles op wat we haar gaven:
ze moet andere middelen hebben gevonden."
 Om nu achter de waarheid te komen,
moest Eenoogje meegaan, als Tweeoogje de geiten naar de weide dreef,
en ze moest opletten,
wat ze daar uitvoerde en of iemand haar eten of drinken bracht.
Toen nu Tweeoogje weer weg wilde gaan, kwam Eenoogje bij haar en zei: "
Ik wil mee naar buiten en zien of je de geiten wel goed hoedt,
en naar de goede wei worden gebracht." Maar Tweeoogje merkte wel,
wat Eenoogje in de zin had,
en ze dreef de geiten naar een plek waar heel hoog gras groeide en ze zei:
"Kom, Eenoogje,
laten we ergens gaan zitten, en dan zal ik voor je gaan zingen."
 Eenoogje ging zitten en was door ‘t ongewone lopen
en de hitte van de zon moe geworden,
en Tweeoogje zong steeds maar:

Eenoogje, waak je?
Eenoogje, slaap je?

en toen deed Eenoogje haar ene oog dicht en sliep in.
En toen Tweeoogje zag,
dat Eenoogje vast in slaap was, en niets zou verraden, zei ze:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek!

en ze ging voor haar tafeltje zitten en at en dronk,
tot ze genoeg had en toen zei ze weer:

Geitje, mek,
Tafeltje, weg!

en meteen was alles verdwenen. Tweeoogje maakte Eenoogje nu wakker,
en zei:
"Eenoogje, jij wou kijken of het met de geiten wel goed ging
en ondertussen val je in slaap:
de geiten hadden overal heen kunnen gaan en weglopen; kom,
zullen we weer naar huis gaan?"
 En ze gingen weer naar huis, en weer liet Tweeoogje haar
aardewerken schotel onaangeroerd staan,
maar Eenoogje kon aan haar moeder niet uitleggen, waarom ze nipt at,
en ze zei als een verontschuldiging: "Ik was buiten in slaap gevallen."
De volgende morgen zei de moeder tegen Drieoogje:
"Nu moet jij eens meegaan
en goed opletten of Tweeoogje buiten te eten krijgt,
of dat iemand haar wat brengt, want ze moet ‘t in ‘t geheim doen."
 Nu ging Drieoogje naar Tweeoogje en zei: "Ik ga met je mee,
ik wil eens zien of de geiten goed gehoed worden
en naar de goede weiden worden gebracht.
" Maar Tweeoogje merkte wel, wat Drieoogje van plan was,
en ze dreef de geiten naar een plek met hoog gras en zei:
"We zullen daar gaan zitten,
Drieoogje, en dan zal ik een liedje voor je zingen.
" Drieoogje ging zitten,
ze was moe van de lange wandeling en van de zon,
en Tweeoogje begon weer het vorige liedje en zong:

Drieoogje, waak je?

Maar in plaats van wat ze nu zingen moest:

Drieoogje, slaap je?

zong ze zonder er bij te denken:

Tweeoogje, slaap je?

en zo zong ze aldoor:

Drieoogje, waak je?
Tweeoogje, slaap je?

Toen vielen Drieoogjes twee ogen toe en ze sliep in,
maar het derde oog,
dat door het versje niet toegesproken was,
sliep ook niet in.
Wel deed Drieoogje het dicht, maar dat was een list:
alsof ze daar mee sliep,
maar nu en dan blonk het en kon ze er alles best mee zien.
En toen Tweeoogje meende, dat Drieoogje vast in slaap was,
zei ze haar versje:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek!

en ze at en dronk naar hartelust,
en liet dan het tafeltje weer gaan:

Geitje, mek:
Tafeltje, weg!

en Drieoogje had het allemaal gezien. Nu kwam Tweeoogje bij haar,
schudde haar wakker en zei:
"Maar Drieoogje, was je in slaap gevallen?
Wat kan jij mooi geiten hoeden!
Laten we nu naar huis gaan.
" En toen ze thuis kwamen, at Tweeoogje weer niet,
en Drieoogje zei tegen haar moeder: "
Nu weet ik, waarom dat trotse ding niets eten wil!
Als ze, daarbuiten, tegen de geit zegt:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek!

dan staat er een tafeltje voor haar, met heerlijk eten volgeladen,
veel beter nog dan wij het hier hebben,
en als ze genoeg heeft, zegt ze:

Geitje, mek:
Tafeltje, weg!

en meteen is alles verdwenen, ‘k Heb het allemaal precies gezien.
Ze had me met een versje in slaap gemaakt,
maar ze deed ‘t voor twee ogen,
en mijn derde oog, dat op mijn voorhoofd,
was gelukkig wakker gebleven."
 Toen riep de moeder: "Wou jij het beter hebben dan wij?
Dat zal je berouwen!"
 en ze haalde een slagersmes en stootte dat de geit in ‘t hart,
zodat ze dood neerviel.
Tweeoogje had het gezien en sloop bedroefd ‘t huis uit,
ging op de helling zitten en huilde bittere tranen.
Maar opeens stond daar weer de wijze vrouw naast haar en zei:
"Tweeoogje,
waarom huil je zo?" "Zou ik niet huilen?" antwoordde ze,
"de geit, die me elke dag,
als ik uw spreuk opzei,
zo goed verzorgde met een lekker tafeltje,
die is door mijn moeder gedood;
en nu moet ik weer honger lijden en verdriet.
" De wijze vrouw sprak: "Tweeoogje,
nu zal ik je een goede raad geven.
Vraag aan je zusters om de ingewanden van ‘t gedode geitje,
en begraaf dat voor de huisdeur in de grond.
Dat zal je geluk zijn.
" En tegelijk was ze weer verdwenen.
Tweeoogje ging weer naar huis
en ze zei tegen haar zusters:
 "Lieve zusjes, wil je me wat van mijn geit geven;
ik vraag niets bijzonders,
maar geef me alleen maar de ingewanden."
 Ze lachten en zeiden: "Nu dat kan je krijgen,
als je er verder niets van neemt.
" En Tweeoogje nam de ingewanden
en begroef die ‘s avonds in alle stilte,
op raad van de wijze vrouw, in de grond voor de huisdeur.
De volgende morgen, toen ze wakker waren geworden
en allen buiten kwamen,
stond daar een wondermooie boom.
De bladeren waren van zilver,
gouden vruchten hingen tussen de takken,
en er was niets mooiers
en kostelijkers op de hele wijde wereld.
Maar ze begrepen niet,
hoe die boom daar in de nacht was komen te staan;
alleen Tweeoogje begreep,
dat hij uit de ingewanden van het geitje afkomstig was;
want hij stond precies daar waar ze die begraven had.
Nu zei de moeder tegen Eenoogje:
"Klim jij er eens in, kindlief,
en pluk de vruchten uit die boom.
" Eenoogje kom erin,
maar toen ze één van de gouden appels vast wou grijpen,
brak de twijg haar in de hand; en dat gebeurde aldoor,
zodat ze er geen enkele appel af kon plukken,
hoe ze zich ook wendde of keerde.
Toen zei de moeder: "Drieoogje, ga jij dan de boom eens in,
want jij kan nietje drie ogen beter om je heen kijken dan Eenoogje.
" Eenoogje gleed naar beneden, en Drieoogje klom erin.
Maar Drieoogje was niet handiger,
al kon ze het van nog zoveel kanten bekijken:
de gouden appels weken steeds terug.
Eindelijk werd de moeder ongeduldig en klom er zelf in,
maar ze kon net zo min als Eenoogje en Drieoogje houvast krijgen,
de vrucht week terug en ze greep in de lucht. Nu zei Tweeoogje:
"Zal ik er eens in klimmen, misschien lukt het mij.
" De zusters riepen: "
Och, jij met je twee ogen, wat denk je wel."
 Maar Tweeoogje klom de boom in,
en de gouden appels weken voor haar niet opzij;
ze vielen haar vanzelf in de hand,
zodat ze de één na de ander af kon plukken en haar hele schort vol
naar beneden bracht.
De moeder nam ze allemaal. Maar in plaats dat zij zelf,
Eenoogje en Drieoogje het arme Tweeoogje nu beter behandelden,
waren ze alleen maar jaloers op haar,
omdat zij alleen aan de vruchten komen kon,
en ze gingen nog onaangenamer met haar om dan eerst.
Nu gebeurde het eens,
toen ze allemaal om de boom stonden,
dat er een jonge ridder aan kwam rijden.
"Gauw, Tweeoogje!" riepen de zusters, "
kruip weg, zodat we ons niet over jou hoeven te schamen!
" en ze zetten gauw een lege ton over het arme Tweeoogje –
die stond net bij de boom –
en ze schoven er de gouden appels die ze juist geplukt had, ook onder.
De ridder was nu bij hen gekomen en het was een knappe man.
Hij hield zijn paard in, bewonderde de prachtige boom van goud en zilver
en zei tegen de beide zusters:
"Van wie is die boom? Als iemand mij een tak van deze boom geeft,
dan kan hij ervoor wensen, wat hij maar wil." Toen antwoordden
Eenoogje en Drieoogje, dat het hun eigen boom was,
en ze zouden graag een tak voor hem plukken. Beide deden ze er grote moeite voor,
maar het lukte hun niet, want de twijgen
en de vruchten bogen zich aldoor af voor hun aanraking.
Toen zei de ridder: "Wat vreemd is dat,
de boom is uw eigendom en u hebt toch niet de macht,
er iets van te nemen." Maar ze verzekerden nogmaals, dat de boom van hen was.
Terwijl ze evenwel zo praatten,
liet Tweeoogje van onder haar ton uit een paar gouden appels rollen,
naar de voeten van de ridder toe, want Tweeoogje was boos,
omdat Eenoogje en Drieoogje er zo om jokten. De ridder zag de appels,
en vroeg verbaasd waar die vandaan kwamen. Eenoogje en Drieoogje zeiden,
dat ze nog een zuster hadden, maar die moest zich maar liever verscholen houden,
want ze had maar twee ogen als andere, gewone mensen.
Maar de ridder wilde haar zien en zei: "Tweeoogje,
laat je eens zien." Toen kwam Tweeoogje onder de ton uit,
en de ridder verbaasde zich over zo grote schoonheid, en zei:
"Wel, Tweeoogje, jij kunt voor me toch zeker wel een tak van die boom afplukken?" "
Jawel," antwoordde Tweeoogje, "dat wil ik wel doen, want het is mijn eigen boom.
" En ze klom erin, haalde met gemak een tak naar zich toe, brak er één af met fijne,
zilveren bladeren en gouden vruchten, en gaf die aan de ridder. Deze zei: "Tweeoogje,
wat zal ik je daarvoor geven?" "Ach," zei Tweeoogje, ik heb honger en dorst,
verdriet en ellende van de vroege morgen tot de late avond;
als u me wilt meenemen en verlossen,
dan zou ik heel gelukkig zijn."
 Toen nam de ridder Tweeoogje voor zich op het paard
en reed haar naar zijn vaders slot: hij gaf haar prachtige kleren,
eten en drinken naar hartelust,
en daar hij haar heel erg liefhad, trouwde hij met haar,
en de bruiloft werd met grote vreugde gevierd.
Toen nu Tweeoogje zo was weggevoerd door de knappe ridder,
benijdden de beide zusters haar geluk bijzonder.
"Maar we houden toch de boom," dachten ze, "
al kunnen we de vruchten niet afplukken,
iedereen zal er toch naar kijken, naar ons toekomen en er ons om prijzen;
wie weet hoe onze tarwe nog eens bloeien zal!"
 Maar de volgende morgen was de boom weg en hun hoop vervlogen.
En toen Tweeoogje uit het raam van haar slaapkamer keek,
zag ze tot haar grote vreugde haar eigen boom daar staan.
Tweeoogje leefde nog jaren lang gelukkig.
Eens kwamen er twee arme vrouwen bij haar op het slot,
en vroegen haar een aalmoes.
Tweeoogje keek hen aan en ze herkende haar zusters,
Eenoogje en Drieoogje, die zo arm waren geworden,
dat ze waren gaan zwerven en hun brood aan de deur moesten bedelen.
Maar Tweeoogje heette ze welkom,
liet ze goed eten en drinken en zorgde voor hen,
zodat ze beiden tenslotte berouw hadden,
omdat ze hun zuster in haar jeugd zoveel verdriet hadden aangedaan.

03-05-2007 om 16:48 geschreven door Tina  

Er was eens een jong meisje,
ze was heel mooi,
maar haar moeder was vroeg gestorven
en haar stiefmoeder deed haar alle verdriet aan wat maar mogelijk was.
Als ze haar werk opgaf, al was ‘t nog zo zwaar,
dan begon ze er ijverig aan,
en deed wat haar maar mogelijk was.
Maar nooit kon ze ‘t hart van de slechte vrouw treffen,
ze was altijd ontevreden en het was nooit genoeg.
Hoe harder ze werkte, des te meer werd haar op de schouders gelegd,
en het enige waar aan ze dacht,
was, haar altijd meer op te dragen
en haar het leven zo zuur te maken als maar mogelijk was.

Eens op een dag zei ze tegen haar:
"Daar heb je twaalf pond veren.
Daar moet je de schachten afhalen,
en als je er vanavond niet mee klaar bent,
dan krijg je een pak slaag.
Dacht je dat je de hele dag kon luieren?"
Het arme meisje ging aan het werk,
maar tranen liepen over haar wangen,
want ze zag wel, dat het onmogelijk was,
met dit werk in één dag klaar te komen.
Als ze een hoopje veren voor zich had liggen en ze zuchtte,
of ze sloeg in haar angst haar handen ineen,
dan stoven de veren uit elkaar,
en ze moest ze weer uitzoeken om opnieuw te beginnen.
Opeens zette ze haar beide ellebogen met een plof op tafel,
borg haar gezicht in haar handen en riep:
"Is er iemand op Gods aardbodem die medelijden heeft?
" Toen hoorde ze een zachte stem, die zei:
"Troost je, kindlief, ik ben gekomen om je te helpen.
" Het meisje keek op: een oude vrouw stond naast haar.
Ze nam haar vriendelijk bij de hand en zei:
"Vertel me maar wat je zo bedroeft.
" En toen ze dat zo hartelijk zei,
vertelde het meisje haar van haar treurig leven,
dat haar de ene last na de andere te dragen werd gegeven
en dat ze met ‘t opgegeven werk niet meer klaar kon komen.
"Als ik vanavond met die veren niet klaar ben, slaat mij stiefmoeder me,
dat heeft ze gedreigd, en wat ze zegt, dat doet ze.
" Weer begonnen haar tranen te stromen,
maar de goede oude vrouw zei: "Tob maar niet,
rust nu eerst eens uit, dan zal ik het werk wel doen.
" Het meisje ging in bed liggen en viel al gauw in slaap.
De oude vrouw ging aan tafel bij de veren zitten, roets,
roets vlogen de schachten van de pennen af,
en ze hoefde ze nauwelijks aan te raken met haar dorre hand.
In korte tijd waren alle twaalf pond gedaan.
Toen ‘t meisje weer wakker werd,
lagen er grote witte hopen veren opgetorend,
maar de oude vrouw was weg. Het meisje dankte God,
en bleef rustig liggen, tot de avond kwam.
Daar trad de stiefmoeder binnen
en verbaasde zich over het werk dat af was. "Zie je nu wel,
jij trol, wat een mens kan doen, als hij maar ijverig is?
Had je niet wat meer kunnen doen? Jij zit er maar bij, hè,
met je handen in je schoot." En toen ze wegging zei ze:
"Dat stuk vee kan meer dan brood eten,
ik moet haar een zwaardere taak opgeven."

De volgende morgen liet ze het meisje weer bij zich komen en zei:
"Daar heb je een lepel; schep daar de grote vijver mee uit,
die bij de tuin ligt.
En wanneer je hem ‘s avonds niet helemaal leeg hebt, dan weetje,
wat er opzit." Ze nam de lepel aan
en zag dat het een schuimspaan was,
en al was het een goede lepel geweest,
ze had er die hele vijver nooit leeg mee gekregen.
Ze begon meteen aan het werk, knielde bij het water –
haar tranen vielen erin – en schepte.
Maar de goede oude vrouw kwam er weer bij,
en toen ze de oorzaak van haar verdriet hoorde, zei ze:
"Kindlief, tob maar niet,
ga jij maar in de struiken liggen en een beetje slapen,
ik zal je werk wel doen.
" Toen de oude alleen was,
deed ze niets anders,
dan de vijver even aanraken;
als een nevel steeg het water omhoog en ging op in de wolken.
Langzamerhand werd de vijver leeg,
en toen het meisje voor zonsondergang wakker werd
en erbij kwam staan,
zag ze niets meer dan dat de vissen in de modder lagen te spartelen.
Ze ging toen naar haar stiefmoeder
en liet haar zien dat het klaar was.
"Je had er al lang klaar mee moeten zijn,
" zei ze en werd bleek van woede.
Maar toen dacht ze weer wat anders uit.

De derde morgen zei ze tegen ‘t meisje:
"Daar in de vlakte moest je me een mooi slot bouwen
, en ‘s avonds moet het af zijn." Nu schrok ‘t meisje en zei:
"Hoe kan ik nu zo’n groot werk afkrijgen?
" "Tegenspraak duld ik niet," schreeuwde de stiefmoeder.
"Als jij met een schuimspaan een vijver kunt leegscheppen,
dan kan je ook een slot bouwen. Ik wil er nog vandaag intrekken,
en als er ook maar zoveel aan mankeert,
al is het maar de kleinste kleinigheid in keuken of kelder, dan weet je,
wat er op zit." Ze joeg haar weg,
en toen ‘t meisje naar de aangeduide plek kwam,
lagen daar rotsblokken door en over elkaar;
met al haar kracht kon ze zelfs de kleinste niet bewegen.
Toen ging ze weer zitten huilen,
maar ze hoopte op de hulp van de goede oude vrouw.
Niet lang liet die op zich wachten; ze kwam en troostte haar.
"Ga jij maar in de schaduw liggen slapen,
dat slot zal ik wel voor je maken.
Als je het mooi vindt, mag je er zelf in wonen!
" Het meisje ging weg, en dan raakte de oude de rotsen aan.
Ze richtten zich op, kwamen naast elkaar te staan
en verrezen of reuzen hen tot een muur hadden gebouwd;
daarop verhief zich een gebouw,
en ‘t was of talloze handen onzichtbaar bezig waren
en steen op steen legden.
De bodem dreunde.
Grote zuilen stegen vanzelf omhoog
en gingen naast elkaar in de rij staan.
Op ‘t dak gingen de dakpannen naast elkaar liggen,
en toen het middag was geworden,
draaide de grote windvaan al als een jonge vrouw
met waaiend gewaad op de torenspits,
‘s Avonds was alles klaar.
Hoe de oude vrouw het klaar speelde,
weet ik zelf niet,
maar de wanden van de kamers waren behangen
met zijde en fluweel, bont bewerkte stoelen
stonden er en rijkversierde leunstoelen
om marmeren tafels geschikt;
kristallen luchters hingen aan de zolderingen
en spiegelden zich in de gladde vloeren,
groene papegaaien zaten in gouden kooien
en ook vreemde vogels die prachtig zongen;
overal was een pracht of er een koning moest wonen.
Juist zou de zon ondergaan toen het meisje wakker werd;
de glans van duizenden lichten straalde haar tegemoet.
Met snelle passen liep ze erheen,
en kwam door de geopende poort het slot binnen.
De trap was met een rode loper belegd,
en naast de gouden leuning stonden bloeiende struiken.
Toen ze de prachtige kamers ontdekte, bleef ze als verstard staan.
Wie weet hoe lang ze zo beduusd zou zijn blijven staan,
als haar niet opeens de gedachte aan haar stiefmoeder te binnen was geschoten.
"Ach," dacht ze, "als die nu eindelijk eens tevreden was
en me het leven niet langer tot een kwelling zou maken.
" Ze ging naar haar toe om haar te zeggen dat het slot klaar was.
"Ik wil er meteen in!" zei ze en stond van haar stoel op.
Toen ze het slot binnenkwam, moest ze haar hand voor haar ogen houden,
zo verblindde haar de glans. "Zie je nou wel,
" zei ze tegen het meisje, "hoe gemakkelijk dit voor je was;
ik had je beter iets moeilijkers kunnen laten doen.
" Ze ging alle kamers door, snuffelde in alle hoeken,
of er ook iets verkeerd was of ontbrak, maar vinden kon ze niets.
"Nu zullen we eens beneden gaan kijken,
" zei ze en keek het meisje met boosaardige blik aan,
"ik moet nog keuken en kelder nagaan, en als je wat vergeten hebt,
zul je je straf niet ontgaan." Maar het vuur brandde op de plaat,
in de pannen kookte het eten, tang en asschop stonden erbij
en langs de wanden glom het koperen vaatwerk.
"Waar is de ingang van de kelder?" riep ze,
"als die niet rijk van wijn in ‘t vat is voorzien
dan zal het slecht met je aflopen.
" Zelf hief ze de valdeur op en ging de trap af,
 maar nauwelijks was ze twee treden gedaald,
of de zware valdeur die maar open stond, plofte neer.
Het meisje hoorde een gil, hief de deur snel omhoog,
om haar te hulp te komen, maar ze was naar beneden gevallen
en ze vond haar dood op de grond.
Nu was het prachtige slot helemaal alleen van het meisje.
In het begin kon ze haar geluk nog niet op;
prachtige kleren hingen in de kasten, de kisten waren met goud en zilver,
of met parels en edelstenen gevuld,
en er was geen enkele wens, die ze niet kon vervullen.
Weldra ging er het gerucht door de hele wereld,
hoe mooi en hoe rijk dat meisje wel was.
elke dag kwamen er vrijers aan, maar ze vond niemand aardig genoeg
Eindelijk kwam een koningszoon die haar hart wist te treffen,
en ze verloofde zich met hem.
In de tuin van het slot stond een groene linde,
daar zaten ze op een dag vertrouwelijk bij elkaar,
en toen zei hij tegen haar:
"Nu ga ik naar huis om de toestemming voor ons trouwen te vragen
aan mijn vader; nu vraag ik je om onder deze linde te wachten;
het duurt maar weinige uren en dan ben ik terug.
" Het meisje gaf hem een kus op zijn linkerwang, en zei:
"Blijf mij trouw, laat je door niemand anders op deze wang kussen.
Ik zal onder deze linde wachten, tot je weer terugkomt."

Het meisje bleef onder de linde zitten,
tot de zon was ondergegaan.
Maar hij kwam niet terug.
Ze zat er drie dagen, van de morgen tot de avond,
en wachtte op hem, maar hij kwam niet meer terug.
Toen hij er de vierde dag nog niet was, zei ze:
"Hij heeft zeker een ongeluk gekregen;
ik zal hem gaan zoeken en niet terugkomen,
voor ik hem gevonden heb.
" Ze pakte drie van haar mooiste kleren bijeen;
een met glanzende sterren geborduurd, het tweede met zilveren manen,
het derde met gulden zonnen;
dan bond ze een handvol edelstenen in een doekje en vertrok.
 Overal vroeg ze naar haar bruidegom, maar niemand had hem gezien,
niemand wist iets van hem af.
In wijde verten zwierf ze de wereld door, maar ze vond hem niet.
Eindelijk verhuurde ze zich bij een boer als herderin,
en verborg de kleren en edelstenen onder een steen.

Nu leefde ze als een herderin; ze hoedde haar kudde,
was bedroefd en verlangde naar hem, die ze liefhad. –
Nu had ze een kalfje dat ze aan zich had gewend,
het at uit haar hand, en als ze zei:

"Kalfje, kalfje, kniel maar neer,
vergeet de herderin niet meer,
zoals de prins zijn bruid vergat,
die onder de groene linde zat."

dan knielde het kalfje neer en ze streelde het.

Toen ze zo een paar jaar in eenzaamheid een armoedig bestaan had geleid,
verbreidde zich het gerucht, dat de dochter van de koning zou gaan trouwen.
De weg naar de stad ging langs het dorp, waar ‘t meisje nu woonde,
en ‘t gebeurde eens, toen ze juist haar kudde naar de weg dreef,
dat de bruidegom langs trok. Hij zat trots op zijn paard,
keek haar niet aan, maar toen zij hem zag, herkende ze haar liefste.
Het was of er een scherp mes door haar hart sneed.
"Ach," zei ze, "en ik dacht nog, dat hij mij trouw was gebleven:
maar hij heeft me vergeten."

De volgende dag kwam hij weer langs.
Toen hij in haar nabijheid was, zei zij tegen het kalfje:

"Kalfje, kalfje, kniel maar neer,
vergeet de herderin niet meer,
zoals de prins zijn bruid vergat,
die onder de groene linde zat."

Toen hij die stem hoorde, keek hij naar beneden
en hield zijn paard in. Hij keek in ‘t gezicht,
hield dan zijn hand voor zijn ogen, alsof hij zich iets te binnen wilde brengen,
maar dan reed hij snel verder en was spoedig uit het oog verdwenen.
"Ach," zuchtte zij, "hij kent me niet eens meer,
" en haar droefheid werd telkens groter.

Spoedig daarna zou er aan het hof van de koning een groot feest worden gegeven,
dat drie dagen zou duren.
Het hele land werd ervoor uitgenodigd.
"Nu zal ik het laatste middel proberen,
" dacht het meisje en toen het avond werd,
ging ze naar de steen waaronder ze haar schatten had verborgen.
Ze haalde het gewaad met de gouden zonnen te voorschijn,
ze deed het aan en versierde zich met edelstenen.
Haar haar, dat ze onder een doek verborgen had, maakte ze los,
en ‘t viel in lange krullen langs haar schouders.
Zo liep ze naar de stad; in de duisternis werd ze door niemand opgemerkt.
Toen ze in de hel verlichte zaal kwam,
weken allen vol bewondering uiteen,
maar niemand wist, wie ze was.
De prins trad haar tegemoet, maar hij herkende haar niet.
Hij voerde haar ten dans en was zo opgetogen over haar schoonheid,
dat hij aan zijn bruid, – de andere bruid – niet eens meer dacht.
Toen het feest ten einde liep, verdween ze in de mensenmenigte,
en snelde voor ‘t aanbreken van de dag naar het dorp,
waar ze haar herdersgewaad weer aandeed.

De volgende avond haalde ze het kleed met de zilveren manen te voorschijn,
en stak een halve maan van diamanten in het haar.
Toen ze zich op het feest vertoonde, wendden alle ogen zich naar haar.
Maar de prins ging haar zelf tegemoet,
en vol liefde voor haar vervuld, danste hij met haar alleen,
en keek niemand anders meer aan. Voor ze wegging,
moest ze hem beloven, de laatste avond nog eens op het feest te komen.

Toen ze voor de derde maal verscheen,
had ze het sterrengewaad aan, dat bij elke beweging fonkelde,
en haar haarband en gordel waren van edelstenen.
De prins had al lang op haar gewacht en snelde naar haar toe.
"Zeg mij, wie u bent," sprak hij,
"het is me alsof ik u al sinds lang kende."
"Weetje niet meer," antwoordde zij, "wat ik deed,
toen je afscheid van me nam?"
En ze trad naar hem toe en kuste hem op de linkerwang:
op dat ogenblik vielen hem de schellen van de ogen,
en hij herkende zijn ware bruid. "Kom," zei hij tot haar,
"hier kan ik niet langer blijven," en hij reikte haar de hand
en bracht haar het rijtuig. Als was de wind er voorgespannen,
zo ijlden de paarden naar het wonderkasteel.
De verlichte vensters blonken al van ver.
Toen ze langs de linde reden,
danste daar een ongelooflijke menigte glimwormen;
en ze schudden aan de takken en golven geur omgaven hen.
Op de trap bloeiden de bloemen,
uit de zalen weerklonk het lied van de uitheemse vogels,
maar in de grote zaal stond het hele hof bijeen,
de priester stond al te wachten
en hij trouwde de bruidegom met de ware bruid.