Vanmorgen was ik weer eens te vroeg wakker....Ik was ongeduldig om te weten of Nicky zijn VIP pasje zou bekomen voor de lancering. Ik voel mij zo als astronaut Collins van Apollo 11 zich moet hebben gevoeld: blij dat hij deel was van het team dat als eerste naar de maan zou gaan, maar hij heeft de maan nooit betreden. Hij moest in de service-capsule blijven en in een baan rond de maan draaien in afwachting dat de andere twee astronauten terug als eerste mensen van de maan zouden komen. Hij was er zo dichbij, maar heeft daar nooit een stap gezet.
Omdat wij niets beters te doen hadden zijn wij in de voormidda naar de Astronaut Hall of Fame gereden. Dat is de plaats vanwaaruit we oorspronkelijk de lancering zouden zien. Bij aankomst op de parking waren er overal borden: "launch-tickets sold out". Dit bracht ons op een idee. Waarom zouden wij niet onze tickets verkopen? Wij zijn aan de balie geweest en de vriendelijke mevrouw was akkoord om onze tickets "onder de toog" te vekopen. Nicky twijfelde even want wij waren nog niet zeker van zijn VIP-pasje. Hij zou anders niets meer in handen hebben. Na lang overleg besloten wij dat er meer kans was om onze tickets samen kwijt te geraken. Wij zijn verder gereden naar Titusville waar er een pachtig zicht is op het lanceerplatform. Als het VIP-pasje niet zou lukken dan zou Nicky hier morgenvroeg komen kamperen om de lancering te zien. Ik zou intussen met de bus naar de luchthaven gaan want Nicky zou mij op die belangrijke dag niet kunnen voeren...In Titusville heb ik ook wat shopping gedaan... er was toch niets anders te doen. Op de weg terug zijn we aan de Hall of Fame gestopt. Ik kruiste de vingers en hoopte dat de verkoop van onze tickets gelukt zou zijn. De mevrouw deed direct een teken en gaf ons de omslag met het geld. YES! De verkoop was gelukt!!! Bovendien hadden we zeker iemand ermee blij gemaakt!!! Intussen was het middag en dus tijd om McBride te bellen. Nerveus wachtten wij op zijn antwoord. Die kwam direct: terugbellen om 16u. We waren een beetje verslagen want we stonden nog nergens....De tijd ging tergend langzaam en we hebben een beetje shoppingtoerisme gedaan op Cocoa Beach. Ze hebben daar grandiose surf winkels.... Om 16u was ik een surf-bermuda aan het kiezen voor Samuel toen Nicky opgewonden naar mij toe kwam. "Is het VIP-pasje niet gelukt?" was mijn eerste vraag.... Neen, dat niet! "McBride heeft me juist laten weten dat de lancering niet doorgaat wegens mechanische problemen...." Daarop hadden we écht niet gerekend! Verslagen zijn we terug naar ons hotel gegaan en onmiddellijk op de website van de NASA gecheckt maar daar stond nog niets over uitstel van lancering. Had McBride zich nu vergist???? We wisten geen raad meer... ging de lancering nu door of niet????? Ik moest het zeker weten al was het maar om een plaatsje in de bus naar de luchthaven te reserveren voor morgen!!! Ik ging naar Nicky's kamer om er mijn Corona's te gaan halen.... Nicky stond voor de TV waar er plots "breaking news" was. De lancering van Discovery zou MOGELIJKS niet doorgaan. We waren nu écht wanhopig: JA of NEEN? 10 min later was er weer "breaking news" met een journalist vanuit KSC. Hij bevestigde dat de lancering uitgesteld was voor donderdag. We konden het niet geloven! Volgens het weerbericht was er bovendien slecht weer op komst...en één ding is zeker: als er maar één wolkje boven het KSC hangt, gaat geen enkele lancering door. Als de lancering donderdag niet zou doorgaan dan zou ook Nicky er niet meer bij zijn want hij vertrekt vrijdag. Bovendien als zo een lancering niet binnen een bepaalde marge van dagen doorgaat dan wordt dat afgelast voor onbepaalde duur.... Wij zijn tenminste blij dat we onze tickets verkocht hebben. We hebben lang getwijfeld maar dat was tenminste de juiste keuze....en er is nog een troost voor Nicky: McBride zal een busvervoer regelen tot aan de voet van het lanceerplatform waar enkel de SUPER-VIP's mogen komen.... Dat is een beetje moeilijk voor mij, ik zou ook DOODGRAAG Discovery van dichbij zien!!!! Dat moet een imposant gevoel zijn om als kleine mens aan de voet van zo een groot gevaarte te staan! Nicky lachtte even met mij: mijn blog mocht niet "Discovery-launch" noemen, maar "Shopping in Florida en by te way, een kijkje nemen bij het lanceerplatform van Discovery..." maar dat is een grapje... want deze trip was een onvergetelijke ruimtevaartbelevenis voor de kleine MARSONAUT Bianca!!!!!
Vanmorgen was ik weer te vroeg wakker. Ik heb me moeten geweld aandoen om tot 7u te blijven liggen. Ik ben rond 8u naar Nicky gelopen en wij hebben dan onze eerste rit naar Wall-Mart gedaan om daar een ontbijt en een middagmaal te kopen. Nadien zijn we naar het KSC gereden. Eigenlijk om niets te doen want we hebben gisteren al alles gezien....maar ons principe is "het onderste uit de kan halen" en dus vandaag weer zo veel mogelijk zien en doen. Helaas hadden we die kaarten van gisteren niet meer, dus hebben we een gewone touristen-toer met de bus gedaan. Het valt op dat er massa's mensen zijn op het KSC. Dat zijn de mensen die een kaartje hebben voor de lancering en die een kijkje komen nemen omdat er anders niets te doen is gezien de uitstel van 2 dagen. We zijn me de bus naar een toren gereden waar er een prachtig zicht is van de twee lanceerplatforms op ongeveer 4km afstand. Terwijl de toeristen komen en gaan zijn wij daar meer dan 2.5u blijven staan. Genieten van het zicht, het briesje en ontelbare foto's nemen. Met een verrekijker konden we alles zien. Rond de middag zijn er een 10-tal NASA medewerkers verschenen voor hun lunch. Met de verrekijker konden we ze in hun witte pakken zien naar beneden komen en een lift nemen naar de onderbouw van het lanceercomplex. Zo langzaam aan begint bij ons de jaloezie en de onvrede te groeien. Wat zouden wij toch graag bij dat platform komen!!! Er lopen honderten bejaarde VIPS rond. Allemaal oudgedienden van BOEING of andere medewerkers van NASA. Ze lopen daar rond met hun pasje "NASA SPECIAL GUEST" en kijken verveelt om naar een beetje schaduw en een koffie of Cola om te slurpen. Wat zouden we toch graag één van hun pasjes willen!!! De plaats van waaruit wij de lancering zouden zien is bijlange niet slecht, maar het kan altijd beter. Wij vinden van onszelf dat wij meer dan iemand anders een VIP-pasje verdienen....wij zijn immers SPACE-TEACHERS!!!!! Terug bij de ingang van het KSC beslissen wij dat we toch maar moeten proberen om een VIP-pasje voor Nicky te krijgen. Nicky vertrekt pas vrijdag en kan woensdag dus de lancering bijwonen. Ik beslis te blijven zitten in het zenuwcentrum van het KSC. Wie weet mischien komt Bolden langs. Dat is de baas van de NASA. Hij heeft gevlogen met Dirk Frimout en hij kent Nicky. Mischien kan hij ons aan een pasje helpen? Of mischien een andere astronaut? Er lopen hier veel astronauten incognito om de lancering te zien. Als een jager die zijn prooi afwacht zetten we ons neer en kijken naar iedereen in de hoop om iemand te vinden die ons aan een pasje kan helpen. Nicky begint wat rond te lopen en wonder boven wonder hij ziet de astronaut Mc Bride!!!! Hij loopt hem achterna en ik duim en doe teken dat hij sneller moet volgen. Nicky doet een toer en doet dan alsof hij toevallig tegen McBride tegenaanloopt.... Met een kloppend hart sta ik te wachten.....Het antwoord van Mc Bride is dat wij morgen moeten terugbellen, hij geeft ons zijn privé nummer!!!!!!! Ons geluk kan niet op!!! Het is spijtig dat ik de lancering niet kan zien, maar ik zal Nicky één van mijn fototoestellen geven en een statief. Zo zal ik kunnen genieten van de beelden. Voor we het KSC verlaten gaan we nog naar een voordracht van astronaut James Reilly. Nadien natuurlijk nog een foto samen met hem gamaakt! Ik was toch uitgeput toen ik terug in mijn kamer op Cocoa Beach kwam. Ik heb gegeten (slaatje uit Wall-Mart) en een paar Coronas gedronken die ik intussen in Nicky's frigo bewaar. Uitkijken naar morgen, hopelijk lukt dat VIP-pasje voor woensdag!!!
ik heb slecht geslapen en ben veel te vaak wakker geworden. Het bed voelt vochtig aan en het riekt muf. Nu is het eindelijk 6u. In België is het nu middag. Straks stappen we in de auto en rijden tot het Kennedy Space Center voor die supertoffe tour tot bij het lanceerplatform. Ik zal zeker 1000 foto's nemen!!! De rit met de auto tot het KSC was al een aparte beleving...wat een mooie natuur!! In de verte is het VAB te zien... Wat is het VAB? Wel, als iemand zo als ik naar KSC gaat dan is het vooral om ook het mythische gebouw te zien waar de shuttle aan de externe tank en de rocket boosters geassembleert wordt. Het is het hoogste gebouw van de wereld met .....Samengevat is het zo als een moslim die naar Mekka gaat: dan wil men de Ka'aba zien! We hebben vandaag het onderste uit de kan gehaalt. Niets hebben we laten voorbijgaan en alles hebben we bekeken en gevraagt. Het is grappig, maar sommigen denken dat we voor ESA werken. Wij zeggen dan dat wij Space Teachers zijn van de Euro Space Society. Zo hebben we indruk gemaakt en extra boekjes en aandenkens gekregen. Nicky en ik hebben ook een soort zilverpenning gekregen met het embleem van STS 133. Ik heb vandaag veel gezien en het was allemaal zo mooi en zoooo interessant! Ik heb in een notendopje de ganse Amerikaanse ruimtevaartgeschiedenis bezocht: het verleden, het heden en de toekomst! Mercury, Gemini, Apollo....Lanceerplatform 39A en B, het VAB, de trawler, Orion.... En om de dag af te sluiten heb ik een ontmoeting gehad met astronaut Mike Mullane!!! tot morgen, Marsonaut Bianca
Aankomst in Cape Canaveral en het slechtste nieuws van de wereld...
de vlucht naar Atlanta is vlekkenloos verlopen, wij zijn op tijd geland. Helaas heeft de piloot de slechteste landing gedaan die ik ooit heb meegemaakt. In feite heeft hij het vliegtuig gewoon neergeploft op de tarmac en nadien zó hard geremd dat mijn hoofd tegen de voorste zetel gebotst is. Helaas bleek toen iedereen al rechtstond met zijn handbagage dat de deur kapot was en niet openging. De technische dienst was opgeroepen om de deur van buitenaf te openen. Nog eens 20 min wachten....volgens mij was het vliegtuig verwrongen door de harde landing en kon daardoor de deur niet meer open. In Atlanta ben ik nog nooit zo vlug door alle procedures doorgeweest: grenscontrole, ophalen van bagage en vervolgens weer droppen en de security checks. In één uur stond ik aan de gate voor Orlando. Ik moest nog 3u wachten..... Intussen begin ik me serieus moe te voelen, ik verlang om aan te komen, en ik verlang voor een bed!!! Ik ben al 14u onderweg.... Op de vlucht naar Orlando ben ik al half in coma... ik weet er niets meer van behalve dat ik een stijve nek gekregen heb. Nicky komt mij halen met de huurauto en valt met de deur in huis: de lancering is uitgesteld tot woensdag namiddag. Ik zit dan al in het vliegtuig terug naar huis. Ik slik mijn ontgoocheling weg en probeer het positief te zien: ik zal nu tenminste over 1u in een bed slapen. Maar Nicky heeft ook goed nieuws!!! Hij heeft VIP kaarten kunnen bemachtigen om naar het lanceerplatform van dichtbij te kijken. We zullen Discovery van héééél dichtbij zien!!!! Dat maakt weer bijna alles goed.... Eerst naar Wall-Mart, ik moet mijn Corona's hebben (gewoonte van op het Space Camp).... Mijn hotelkamer is proper want er lopen geen kakkerlakken op de muren. Volgens Nicky is dat hier normaal! Ik kijk voor alle veiligheid nog eens onder de lakens... en ik leg de luidruchtige Airco af. Het is nu 25°C en dat zal zeker nog gaan om te slapen. Jammer dat de kamer geen frigo heeft (zo als beloofd in de reclame)...ik kan mijn Corona's niet koel houden...sic! Slaap wel, een uitgeputte Marsonaut Bianca
gelukkig heb ik gisteren nog eens gecheckt: het is pas morgen dat we één uur langer mogen slapen! Ik zag me al één uur te laat toekomen op de luchthaven!!!! Op de radio heb ik meteen het goed nieuws ontvangen: er zijn plannen voor aanslagen ontdekt in USA en in het V. Koningrijk. De engelse regering is in spoed bijeengekomen en de controles zijn versterkt. Dat belooft voor straks!!!!!!!! Met een beetje geluk was ik één van de eerste om in te checken (ik heb me vergist en zat in de rij van de business-class) Nu zit ik eindelijk aan de gate. Dat is altijd een hele verademing na al dat eindeloos wachten en al die controles.... Dit is nu mijn laatse bericht vóór mijn vlucht. tot een beetje later, Marsonaut Bianca
de dag is slecht begonnen. Ik ben vroeg opgestaan om te gaan werken. Ik heb de kidz wakker gemaakt. Myriam moest zich wassen maar ze heeft te veel warm water in haar bad gedaan en heeft bij gevolg een syncope gekregen. Ik kon het niet voor mogelijk houden! Ik was zodanig geschrokken dat ik dacht dat ik mijn Discovery-launch wel kon vergeten. Maar kinderen zijn sterk en na enkele uur was ze al weer beter. Ik heb wel 10 keer naar huis gebeld om te vragen hoe het is. De kidz zijn tenslotte rond 15u met Oma naar Spanje vertrokken. Ik ben om 17.15 thuis gekomen om mijn bagage te nemen en de honden naar Roeselare te brengen. Wat een blij weerzien! Die twee rakkers weten goed waar ze geboren zijn.... en waar hun tweede thuis is!!! Nu zit ik hier in het F1. Dat zou moeten doorgaan voor een hotel maar het lijkt meer op een synthetische bijenkorf....Ik heb als troost in het IBIS hier vlakbij een Leffe-Radieuse besteld (dat is hier nu "bier van de maand".... Ik zal zo iets moeten missen in Cape Canaveral. Nu nog eventjes bloggen en ik voel zo langzaam het effect van de 8°. Hopelijk overslaap ik mij morgen niet!!! Ik wil vroeg inchecken en niet vergeten: Ik mag één uur langer slapen!!!!!
Intussen is alles geregelt. De kinderen gaan met Oma naar Spanje en komen de zelfde dag terug als ik. De honden zijn in goede handen bij hun fokkers. Ze zullen daar ook een fijne vakantie hebben. Ik vertrek naar Orlando op zaterdag 30 oktober om 10.20u. Nicky werkt in het volwassenonderwijs en kan al de vrijdag vertrekken. Hij zorgt voor een huurauto en komt mij zaterdagavond halen op de luchthaven (toen is het al zondag in België). Ik vlieg weer over Atlanta waar het reilen en zeilen zo langzaam aan vertrouwd is voor mij (een nachtmerrie dus...). Ik heb een hotelkamer gehuurd in Cocoa Beach. Dat is niet meer dan een grote autoweg op het water op enkele kilometer van het lanceringsplatform op Cape Canaveral en het Kennedy Space Center (KSC).
Ieder ruimtevaart-fan heeft zo zijn verlanglijstje. Zo is één van de dingen op mijn verlanglijstje een lancering van een Space-Shuttle te mogen meemaken. Al jaren schuif ik zo iets op de lange baan. Vorig jaar nog, toen ik wist dat het shuttle-programma tot een einde liep heb ik nog gedacht dat ik voldoende tijd had om het eens écht te gaan plannen. Deze zomer had ik al veel andere plannen en met een beetje verbazing stelde ik vast dat het er nu nooit meer zou van komen....tant pis.... Op de vooravond van de Star-nights in Astro-Lab Iris was er nog volop Space Camp op de sterrenwacht. Ik had net een workshop gedaan toen Nicky DeMunster op bezoek kwam. Ik had hem al lang niet meer gezien. Ik heb hem de eerste keer ontmoet voor een interview met Woestijnvis. Hij kwam mij uitleggen wat mij op het International Space Camp in Huntsville te wachten stond. Nauwelijks een half jaar later zijn wij beiden naar het Mars Desert Research Station geweest. We hadden elk onze eigen crew en hebben elkaar ginder niet ontmoet. Nu op het Space Camp in Ieper hadden we heel veel bij te praten en te vertellen...toen kwam hij af met de vraag: "zou je meegaan naar Cape Canaveral om de laatste lancering van Discovery te zien?" Bleek dat op 1 november de lancering gepland was. Mijn reactie was omiddellijk "neen, dat gaat niet". Ik kan toch niet wééral naar USA.... de kinderen... mijn werk..... Maar de zaken lagen veel envoudiger: de lancering was in het begin van de vakantie, ik moest dus geen speciaal verlof vragen en ik had tijd genoeg om voor opvang voor de kinderen te zorgen. Als ik mijn vliegticket tijdig kocht dan zou de vlucht een aanvaardbare prijs kosten... Dus:" JA, IK GA MEE!" Het was immers "nu of nooit"....
Vanmorgen was ik weer eens te vroeg wakker....Ik was ongeduldig om te weten of Nicky zijn VIP pasje zou bekomen voor de lancering. Ik voel mij zo als astronaut Collins van Apollo 11 zich moet hebben gevoeld: blij dat hij deel was van het team dat als eerste naar de maan zou gaan, maar hij heeft de maan nooit betreden. Hij moest in de service-capsule blijven en in een baan rond de maan draaien in afwachting dat de andere twee astronauten terug als eerste mensen van de maan zouden komen. Hij was er zo dichbij, maar heeft daar nooit een stap gezet.
ik heb slecht geslapen en ben veel te vaak wakker geworden. Het bed voelt vochtig aan en het riekt muf. Nu is het eindelijk 6u. In België is het nu middag. Straks stappen we in de auto en rijden tot het Kennedy Space Center voor die supertoffe tour tot bij het lanceerplatform. Ik zal zeker 1000 foto's nemen!!! "Evil or Very Mad"){kind=icon}
gelukkig heb ik gisteren nog eens gecheckt: het is pas morgen dat we één uur langer mogen slapen! Ik zag me al één uur te laat toekomen op de luchthaven!!!!  "Laughing"){kind=icon}
