Een geocache als ontbijt. Maandag een vrije dag en van het zonnetje ’s ochtends geprofiteerd om een ‘cache’ te gaan zoeken in de nabijheid. Deze cache bevond zich in Desteldonk midden in de velden. De eigenaar had aangeraden een paar laarzen mee te nemen en die goede raad opgevolgd. In de Oudemolenstraat mijn auto geparkeerd en de gps gaf aan dat ik 690 meter verwijderd was van de vindplaats. Een mooi stukje gewandeld tussen de weiden over een weg waar normaal alleen tractoren over rijden.

In ons wekelijks bio3-groentenpakket zitten steeds minder bekende groenten, elke week laat ik jullie kennismaken met een er van.
Daikon, rettich of zomerrammenas is een stuk langer dan zijn soortgenoten. Radijs is een echte voorjaarsgroente, terwijl daikon meer een zomer- en herfstgroente is. Daikon blijkt niet erg geliefd bij de Westerse consument, ook al gebruik men pseudoniemen zoals Chinese of Japanse (reuzen)radijs. Volgt alvast een eerste, bescheiden poging om het negatieve imago op te krikken.
Daikon bewaart zeer goed. Het voordeel: je hoeft er niet meteen een oplossing voor te bedenken. Het nadeel: je kan er lange tijd mee verveeld zitten.
Daikon heeft weliswaar een waterafdrijvende werking, maar is zonder meer gezond. Het voordeel: dat is een troostende gedachte. Het nadeel: je hoeft niet meer te proeven.
Daikon heeft een zachte smaak. Het voordeel: een betere vertering (het smijt niet op, het komt niet meer terug!). Het nadeel: je hebt geen geldig excuus meer, je moet het uitproberen.
Daikon behoort tot de kruisbloemenfamilie en wordt, net zoals bij radijs, raap en rammenas, voor de wortel geteeld. Omwille van de vruchtwisseling wordt de plant echter bij de koolgewassen gerekend. Op tafel is deze groente geliefd als ze geraspt wordt en gemengd met yoghurt/platte kaas en verse peterselie. Bron: De Wassende Maan

Zondagmiddag: DL1 – 4,2 km – 0:24:30 (10,29 km/h – 5,83 min/km)

Zondagochtend op weg naar het Heidebos om te lopen begon het hevig te regenen dus mijn plannen maar laten varen. Na de middag klaarde het toch (even) uit zodat ik alsnog mijn loopje in het Heidebos gemaakt heb. ‘Vlaanderen’ wandelde vandaag ook doorheen het Heidebos maar heel veel wandelaars hadden zich blijkbaar laten afschrikken door de regenbuien in de voormiddag. Dat is natuurlijk pech voor de organisatoren. Het Heidebos had na de najaarsstormen een ware metamorfose ondergaan. Enkele bladeren klampten zich nog wanhopig vast aan hun eigenaars maar de meeste waren door de wind van de takken gerukt zodat ik over een dik geelbruin gekleurd bladerdek liep. Zachtere ondergrond kon ik mij niet wensen, alhoewel de regen hier en daar voor de nodige plassen en modderpoelen gezorgd had waar ik oplettend langsheen moest slalommen. Het zonnetje dat nu met geregelde tijden doorheen het wolkendek brak zorgde voor de nodige herfstbeelden. Gelukkig had ik mijn fototoestel bij zodat ik voor en na mijn loopje enkele beelden kon schieten. De eerste druppels vielen weeral toen ik terug naar huis keerde, een natte zondag in het verschiet.
De foto’s die ik vandaag maakte zullen in de loop van de volgende weken te zien zijn, eerst wil ik deze mooie zonsondergang, door Fleur genomen, hier tonen.

De Belgen hebben op 11 november een vrije dag en de Britten lopen in de periode rond Wapenstilstandsdag met een plastic klaproos. Wat herdenken ze?
Op 9 november 1918 reden twee treinen naar een bos in de buurt van de Franse stad Compiegne. In de ene trein zaten Franse en de Britse onderhandelaars, in de andere de Duitse. De treinen stopten op korte afstand van elkaar en gezelschappen stapten uit.
Eenmaal in de Geallieerde wagon bekeek de Franse opperbevelhebber Foch de Duitsers aan de andere kant van de onderhandelingstafel eens rustig. 'Daar is het Duitse Rijk', sprak hij tegen zichzelf. De Duitse onderhandelaars werden meteen voor het blok gezet door Foch. 'Wat willen de heren van mij?', vroeg hij aan de tolk. Daarop antwoordde de Duitse afgezant Erzberger iets over Geallieerde voorstellen voor een wapenstilstand.
'Voorstellen? Ik heb geen enkel voorstel', was het toonloze en botte antwoord van Foch. Hij kon zich deze weinig tactvolle houding veroorloven door de Duitse oorlogssituatie. Het land verloor snel terrein aan het Westelijke Front, de economische situatie was slecht en er dreigde revolutie. De Geallieerde legers hadden net een zeer succesvolle campagne achter de rug, die in augustus 1918 was begonnen. Met de steun van de Amerikanen, die vanaf april 1917 meededen, werden de Duitsers op ongekende wijze teruggedreven. Daarbij werden ruim 350.000 krijgsgevangenen gemaakt. Erzberger moest de botte opmerking van Foch dus slikken. Hij had weinig keus, want ook tijdens de onderhandelingen konden de Duitsers het tij niet keren. Op 10 november werd bijvoorbeeld Mons heroverd, de plaats waar het Britse leger in 1914 was verdreven. Erzberger wilde daarom voorkomen dat er werd doorgevochten tijdens de onderhandelingen. Hij gooide het over een andere boeg. De Duitse afgezant betoogde, dat de voorwaarden voor de wapenstilstand beter mild voor Duitsland konden zijn. Er zou meteen moeten worden gestopt met vechten, voordat de onderhandelingen werden afgesloten. Want vanuit het oosten loerde het bolsjewistische gevaar, dat niet alleen Centraal-Europa maar ook West-Europa bedreigde.
Foch wilde daar niets van weten en zei dat West-Europa zich zou weten te verdedigen tegen dat gevaar. De Duitsers moesten daarna akkoord gaan met de Geallieerde voorwaarden. Om 11 uur 's ochtends op 11 november 1918 werd de Eerste Wereldoorlog officieel beëindigd.
Het einde van de Eerste Wereldoorlog was een zeer belangrijk feit. De Belgen vieren de Wapenstilstand daarom terecht met een vrije dag.

De plastic klaprozen ('poppies') van de Britten zijn onder andere te danken aan de beroemde dichtregels uit 'In Flanders Fields’, het machtige beeld van klaprozen die groeien tussen grafstenen. ‘In Flanders Fields’ is een gedicht van de Canadese militaire arts en dichter John McCrae (30 november 1872 – 28 januari 1918). De definitieve versie schreef hij op 8 december 1915. McCrae stierf toen hij nog tijdens de oorlog in een veldhospitaal werkte, aan longontsteking en hersenvliesontsteking. Hij werd 45 jaar oud.

Exact twee jaar geleden begon ik dit weblog. Vooral geïnspireerd door een kleine groep joggers die ook blogden. Ondertussen is deze groep ‘webloglopers’ flink uitgebreid en heb ik al menig loper op een of andere jogging ontmoet. Wanneer ik nu zo mijn schrijfsels nalees – het is tenslotte een dagboek – besef ik pas dat er heel wat gepasseerd is op die twee luttele jaren. Hoewel er geen spectaculaire zaken in ons rustige leven gebeuren zijn er toch een aantal ‘ups’ en ‘downs’ geweest. Enkele toffe mensen in mijn vriendenkring die wegens kanker te jong zijn gestorven en ook de nabije familiekring is niet steeds gespaard gebleven van leed. Maar ondertussen ook twee marathons gelopen, getrouwd met mijn liefste, op huwelijksreis schapen gehoed in Zuid-Frankrijk en viereneenhalf maand geleden als hoogtepunt de geboorte van een fikse dochter.
En wat staat er te gebeuren de volgende twee jaar… wie weet? Het joggen gaat zeker en vast verder, al zal het beperkt blijven tot halve marathons. Voor het bloggen heb ik ook nog voldoende inspiratie en massa’s foto’s. Daarbij staat de bezoekersteller op bijna 88.000, dit betekent dat gemiddeld meer dan 100 bezoekers per dag hier een kijkje komen nemen, dat is al motiverend genoeg om door te blijven gaan.

Woensdagavond: DL1 – 7,6 km – 0:46:20 (9,84 km/h – 6,10 min/km)

Het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM) en nogal wat vrouwen nemen aanstoot aan de nieuwe reclamespot voor Kasteelbier die momenteel op VTM, KA2 en alle regionale zenders te zien is. In de clip zie je hoe een man, zittend in de zetel voor de open haard, zegt: "Vrouw, ik weet niet wat het is, maar ik mis iets". Waarop zijn vrouw uit de keuken komt om manlief prompt met een Kasteelbier op zijn wenken te bedienen. Bedenker van de spot en Kasteelbier-brouwer Luc Van Honsebrouck (76) snapt de commotie niet. "Ik vind de spot absoluut niet vrouwonvriendelijk. Zo gaat het er nu eenmaal aan toe in een gezin: de man komt thuis van zijn werk, eet en zet zich in de zetel, terwijl zijn vrouw de afwas doet. Ze voelt aan dat haar man iets mist en beseft dat ze hem nog niet gevraagd heeft of hij een Kasteelbier wil. Daar is toch niks antivrouwelijk aan?"
IGVM-woordvoerder Patrick Verraes denkt daar anders over. "Zo'n filmpje van nauwelijks een halve minuut waarin het oude, stereotiepe man-vrouw rollenpatroon zo in de verf gezet wordt, doet heel wat van onze sensibiliseringsinspanningen teniet. We bekijken hoe we kunnen optreden tegen dergelijke reclame-uitingen. Als we een officiële klacht binnenkrijgen, zullen we verdere stappen ondernemen".

Een gietijzeren kruis met daaronder een arduinen steen met twee namen op, midden in de bossen van Klein-Sinaai (Stekene). Tijdens onze wandeling passeerden we dit kleine oorlogsmonument en zulke dingen maken mij steeds nieuwsgierig. Het internet is een fantastisch werktuig om deze nieuwsgierigheid te bevredigen.
Bij Heemkring d’Euzie vond ik de nodige informatie, dankzij opzoekwerk van Albert Van Goethem uit Stekene. Het volledige artikel is hier te lezen.

Op zaterdag negen oktober 1943, rond half een ‘s middags, kwam een brandend gevechtsvliegtuig uit de richting van Zelzate gevlogen. Het maakte een bocht boven Koewacht en vloog dan over de Kapellestraat terug naar het zuiden. De piloot wilde blijkbaar een noodlanding maken. Het vliegtuig vloog laag en moest proberen om zijn gevaarlijke lading kwijt te geraken. Het loste twee bommen die door hun ontploffing het vliegtuig beschadigden. Twee andere bommen ontploften niet omdat het vliegtuig op te geringe hoogte vloog. Het vliegtuig stortte neer in een zijwegel van de Kapellestraat (“den Diepen Wegel”), tegenover de Zwarte Heistraat. Door de val spatte het vliegtuig uiteen en brandde volledig uit. Vliegtuigen van dezelfde gevechtsgroep cirkelden enkele keren boven het brandende toestel en verdwenen dan in de richting van het zuiden. Aldus de ooggetuigen.
Het gecrashte vliegtuig, een Havilland Mosquito was van het type FB VI, een krachtige gevechtsbommenwerper, die in dienst werd genomen in het begin van 1943. Hij maakte deel uit van het 487ste Nieuw-Zeelands Squadron. Dit squadron werd gevormd op 15 augustus 1942 in Feltwell, Norfolk. Het was een Nieuw-Zeelands squadron dat onder Britse vlag vloog. Het zwaartepunt van hun aanvallen was gericht op Frankrijk, Denemarken en vanaf juni 1944 op Duitsland.

De Havilland Mosquito, oorspronkelijk ontworpen als een bommenwerper, werd een van de beste gevechtsvliegtuigen. Het was een tweemotorig vliegtuig met een spanwijdte van 16,5 meter, gebouwd tussen 1939 en 1945. De gebruikte materialen waren grotendeels triplex en balsahout. Het was zwaar bewapend met vier 20mm-kanonnen in de romp en vier machinegeweren .30 in de neus. Ze laadden tot 900 kg bommen, en regelmatig namen ze raketten mee onder de vleugels.

Op 9 oktober 1943 nam het 487ste squadron deel aan een raid bij daglicht, vanuit de basis in Norfolk-Engeland, naar de vliegtuigmotorenfabriek van Woippy, ten noorden van Metz. Vier Mosquito's gingen tijdens deze aanval verloren door afweerkanonnen.
De slachtoffers: Piloot Edgar William Peter Court was vluchtluitenant. Hij was 28 jaar oud en afkomstig uit Hampshire, Engeland. Navigator Jack Braithwaite Sands was vrijwilliger-reserveofficier, en eveneens vluchtluitenant. De stoffelijke overschotten van Court en Sands werden eerst begraven op het kerkhof van Borsbeek en nadien op de begraafplaats van het Schoonselhof in Antwerpen.

Zondagvoormiddag: DL1 – 8,4 km – 0:47:45 (10,55 km/h – 5,68 min/km)

Twee maanden later dan anders, maar uiteindelijk toch mijn 1000ste kilometer gelopen dit jaar . Er werd mij aangeraden om voorlopig op zachtere ondergrond te lopen dus het Heidebos is hiervoor de ideale plaats. Zoals gewoonlijk op zondag liep ik er helemaal niet alleen, en al vrij snel liep ik de eerste joggers voorbij . Ik had besloten om toch te proberen wat meer snelheid te halen en het ging wonderwel heel vlot. De knie deed het voortreffelijk, de rug werd daarbij minder belast op de zachte bosgrond. Wandelaars, al of niet met Nordic Walking stokken, kinderwagen of fototoestel, passeerde ik verscheidene malen langs de groene route die ik twee maal gelopen heb. De eerste rond ging iets sneller – 4,2 km in 0:23:30 (5,6 min/km) – dan de tweede ronde – 4,2 km in 0:24:15 (5,77 min/km). Heel zacht weer en leuk lopen tussen de beuken, eiken en zilverberken in herfsttooi en de immer groene sparren.

We waren deze namiddag in Vichte en hadden even de tijd om iets verder terug Oost-Vlaanderen binnen te rijden om daar in de omgeving van Melden (Oudenaarde) langs de Schelde een cache te zoeken. De cache lag langs het fietspad “Scheldevalleiroute” en nabij een afgesloten Scheldemeander.

Hier is een mooi stukje natuur te vinden en een geliefd visgebied zo te zien. De Scheldevallei is het enig stukje vlak land dat zich hier in dit vrij heuvelachtig gebied bevindt. Spijtig genoeg hadden we te weinig tijd om een uitgebreide wandeling te maken, het begon al donker te worden en het weer werd steeds slechter.

Vandaag hebben we onze eerste Multi-cache gevonden.
Multi caches: dit zijn schattentochten waar men door het oplossen van opdrachten van punt naar punt gaat en op deze manier onderweg achter de eindcoördinaten van de uiteindelijke schat komt. Het beginpunt van de tocht is echter bekend. Het aantal tussenpunten kan verschillen.

Onze tocht startte aan de kerk van Klein-Sinaai en moest ons via 8 ‘waypoints’ naar de cache leiden. Aan elk WP moesten we een vraag oplossen en alle oplossingen leverden ons uiteindelijk de coördinaten van de ‘cache’ op. De eerste opdracht bracht ons naar de grot van Onze Lieve Vrouw van de fietsers, een eerste ontdekking voor ons.
De grot van Onze Lieve Vrouw van de fietsers aan de kerk in Klein-Sinaai is een Vlaamse tak van het Franse Notre-Dame des cycliste in la bastide d’Armagnac, sinds 1959 uitgegroeid tot het heiligdom van alle fietsers. De Vlaamse grot werd in december 1996 ingehuldigd in het bijzijn van Tom Steels die zijn trui schonk waarmee hij dat jaar de Omloop Het Volk won. Theo Verschueren schonk zijn trui van Europees Kampioen Derny, en zelfs de wereldkampioenentrui van Bart Wellens hangt er. De viering van Onze Lieve Vrouw van de fietsers en fietsenwijding vindt dit jaar plaats op zondag 18 november om 15 uur.

Donderdagochtend: DL1 – 4,2 km – 0:26:00 (9,69 km/h – 6,19 min/km)

Voor zonsopgang opgestaan om met het fototoestel op stap te gaan. Spijtig genoeg te veel bewolking om mooie foto’s te nemen. Toen ik woensdag naar het werk reed was er een mooie zonsopgang te zien, maar deze keer had ik pech. Daarna verder gereden naar het Heidebos in Moerbeke waar ik een rondje gelopen heb langs de groene route. Prachtige kleuren, heel zacht weer en maar enkele mensen tegen gekomen zo vroeg op de ochtend op een feestdag. Het liep weer niet zo vlot, de knie houdt het goed – nog steeds ingetapet – maar de rug wilde niet echt mee, ook al liep ik op zachte ondergrond. Daarom besloten maar één rondje te lopen en het daarbij te houden, snel gaat het nog steeds niet maar ontspannend was het vast en zeker wel.

In Brugge werd onlangs een museum geopend onder de naam ‘De Lochting’. Dit is een groenproject van het Guido Gezelle museum. De vader van Guido Gezelle was een tuinman, vandaar… Men vindt er een veertigtal soorten groenten terug, zoals warmoes, spitskool, wortelpeterselie, pastinaak, aardpeer…
Wij kopen elke week via vzw Lochting-Dedrie een bio-3 groentenpakket, waar veel van die ‘vergeten’ groenten in zitten. Meestal denkt men over biologische groenten ook over dure groenten, met deze pakketten wordt het tegendeel bewezen. Een kleine groententas (ca. 5 verschillende soorten) kost 8 €, de grote groentenmand (ca. 8 verschillende groenten) kost 13,5 €. Wij eten veel groenten, maar wij hebben altijd voldoende voor de gehele week. De meeste van de ‘oudere’ gewassen zijn wintergewassen, die we de komende weken regelmatig in onze mand aantreffen. Deze week zat er onder andere warmoes in.

Warmoes (Beta vulgaris var. cicla) is een ouderwetse bladgroente, ook bekend onder de naam snijbiet. Hoewel warmoes en snijbiet dus als synoniemen worden gebruikt, zijn de twee niet helemaal identiek. In de (biologische) vershandel doelt men met snijbiet op een variant met veel blad, terwijl warmoes typisch dikke nerven heeft (van warmoes at men vroeger alleen de bladstengels op). In de familie der ganzevoetachtigen is warmoes het stiefkind. Zeer ten onrechte, want eenmaal u met de milde smaak kennismaakt, is de kans groot dat u positieve tot zeer positieve gevoelens voor de groente ontwikkelt. Warmoes heeft een hoger ijzergehalte dan spinazie. Maar daarmee zeggen we eigenlijk niet veel, aangezien spinazie amper 3 mg ijzer bevat per 100 gram, warmoes 4 mg. Vitamine C en calcium zijn wel degelijk goed vertegenwoordigd: respectievelijk met 37 en 87 mg. Van deze groente kun je zowel blad als bladstelen eten. Om warmoes te koken, en in één moeite een volledige roundup van uw moestuin te bewerkstelligen, adviseerde men in 1669 het volgende:

"Neem helder putwater en doe er één of twee oudbakken, ronde, witte broden in, naar gelang u veel wilt koken. Hang de ketel boven het vuur en scherf intussen het blad van kervel, snijbiet, wat foelieblaadjes, bernagie of ossentong, de eerste blaadjes van zwarte aalbessen en van goudsbloemen, ook wat prei en kattekruid, een beetje spinazie, maar geen zuring, want die zou het te bleek maken. Als dit fijngehakt is en het brood een tijdje in het water heeft gekookt tot het aan stukken is, doe dan de moeskruiden bij het brood en laat ze gaarkoken. Doe er dan naar smaak boter en zout bij." Vertaling (bron: www.kookhistorie.com)
Van deze groente worden blad en bladstelen gegeten, in het algemeen kunt u dezelfde recepten gebruiken als voor spinazie, alleen is de kooktijd iets langer. Goed spoelen en in stukken gaar te stoven. Er zijn tal van verwerkingsmogelijkheden: warmoespuree, warmoes met (kaas)saus, moussaka met warmoes, warmoestaart, enzovoort. Tip: meng een soeplepel versgeroosterde sesamzaadjes in de gestoofde warmoes. En laat uw muskaatnootrasp niet langer onbenut. Bron: De Wassende Maan

De Schotse playboy Ian Strachan (lid van de Londense beau monde) zou één van de mensen zijn achter de afpersingszaak van het Britse koningshuis. Hij zou meer weten van de orale seks die een lid van de koninklijke familie had met een paleismedewerker in ruil voor een lijntje coke. De twee mannen die in de zaak gearresteerd zijn, zouden de 30-jarige in Chelsea wonende Schot Ian Strachan en Sean McGuigan (40) zijn. De twee zouden zo'n 75.000 euro (50.000 pond) geëist hebben van een lid van het koninklijk huis in ruil voor de video waarop de vunzigheden te zien zouden zijn. De afpersers zegden bovendien bewijzen te hebben dat een personeelslid van het Hof een omslag met cocaïne van het lid van de koninklijke familie heeft aangenomen. Buckingham Palace weigerde te betalen en het geviseerde lid van de koninklijke familie, wiens naam niet werd bekend gemaakt, verwittigde in augustus de politie.
Strachan wordt verdedigd door niemand minder dan Giovanni di Stefano, advocaat van o.a. Saddam Hussein, Slobodan Milosevic, Harold Shipman (Dr.Death), Gary Glitter en Tariq Aziz. De advocaat van Ian Strachan verklaarde aan de Daily Mail dat er geen sprake is van afpersing, maar dat, integendeel, het Hof geld heeft aangeboden om de video over te nemen.
Buckingham Palace weigert de identiteit van het lid van de koninklijke familie vrij te geven. Een woordvoerder van het Britse Hof zei daarover dat het om "een zaak van de politie" gaat. Wel gaf hij te kennen dat de geviseerde persoon een minder bekend lid van de koninklijke familie is, dat niet zo vaak in het openbare leven verschijnt.