De ’Schotse Dagen in Ooidonk’ hebben voor de 9de keer plaats in het weekend van 18 en 19 augustus. De ’Schotse Dagen in Ooidonk’ is een tweedaags familiefeest dat de Schotse cultuur, sporten en tradities naar Bachte-Maria-Leerne brengt. Het decor van de ’Schotse Dagen in Ooidonk’ is één van de mooiste kastelen van het land: kasteel Ooidonk in Bachte-Maria-Leerne bij Deinze. Voor meer info klik op de foto.

Het is al een beetje traditie dat we de zondag voor de Dodentocht deze tocht meewandelen (of lopen). WSV Ibis Puurs staat steeds garant voor een prima organisatie met veel ambiance. Het is echter de eerste maal dat we de kortste afstand bewandelen, dus we waren wel benieuwd of we op deze vijf kilometer een mooi parcours voorgeschoteld zouden krijgen, en ze hebben ons zeker niet teleurgesteld. Voor Ariadne was het haar ‘eerste’ Aktivia-wandeling. Honderd meter na de start slaagden we al in verkeerd te lopen! We hadden snel door dat er iets niet pluis was en nadat we op onze schreden teruggekeerd waren ontdekten we een smal gangetje dat we gemist hadden. We wandelden eerst langs Kalfort met zijn kerk Onze-Lieve-Vrouw ten Traan, waar in augustus traditiegetrouw duizenden bedevaarders op bezoek komen. Deze moderne kerk werd gebouwd in 1978-79. De klokken, glasramen en orgel werden gerecupereerd uit de oude kerk van 1856. Opvallend is dat de kerk geen toren heeft en de klokken gewoon buiten boven de kerk opgehangen zijn (foto).

Als de kinderen groter worden brengen ze soms vriendjes mee naar huis om te komen spelen. Bij ons is het onze kater Gizmo die soms een vriend(innet)je uit de buurt meebrengt. We hebben hem/haar de naam Billy (the Kid) genoemd omdat hij heel stoutmoedig is. Hij komt op enkele meters van ons in de keuken wat eten 'pikken' uit Gizmo's eetbak. En die zit er bij en kijkt er naar. Als we in tuin zitten te eten komt hij zelfs vlees of vis uit onze hand pakken om op te eten. Maar 't is een lieve poes dus laten we nogal veel toe. Vandaag ben ik er zelfs voor de eerste maal in geslaagd hem te strelen. En hij liet zich mooi op de foto zetten.

Zaterdagvoormiddag: DL1 – 12,3 km – 1:11:50 (10,29 km/h – 5,83 min/km)

Het is al heel warm wanneer ik de training aanvang. Ik heb besloten in het grondgebied Wachtebeke te blijven. Net zoals gisteren eerst langs de Moervaart tot de Kalvebrug. Deze maal doet het kano- en kajakcenter goede zaken en kajakkers en pleziervaartuigen kruisen elkaar. Langs de Kalve de Puttestraat in – veel putten, weinig straat. Niet meer dan een onverharde weg die meestal enkel door tractoren en mountainbikers gebruikt wordt. Dwars doorheen de akkers en omzoomd langs beide kanten met eiken, waardoor ik hier goed in de schaduw kan lopen. Eerst even de oude spoorweg over – enkel nog gebruikt in het bietenseizoen – en zo kom ik in een schaduwrijke dreef. Rechts een stuk heide naast het Heidebos, links een stuk loofbos dat nadien overgaat in een naaldbos. Op het einde duik ik dan het Heidebos is. De stilte – sound of silence – wordt nauwelijks onderbroken door een enkele vogel. Ook hier veel schaduw en meerdere lopers hebben dit gebied opgezocht. Afsluitingen en houten chaletjes duiden aan dat ik hier bij de laatste overgebleven buitenverblijven aangekomen ben. In de jaren zeventig had een oplichter een groot stuk van het Heidebos ‘verkaveld’ en verkocht die gronden voor een groots woonproject. Veel dertigers hebben hier dan hun spaarcentjes geïnvesteerd in een stuk ‘bouwgrond’. Uiteindelijk bleek dit project een grote zeepbel te zijn en toen die open spatte vluchtte hij naar Spanje. De eigenaars bleven zitten met een stuk bos in wat later als natuurgebied erkent werd. Natuurpunt heeft zo inmiddels heel wat stukken grond overgekocht, maar nu, meer dan dertig jaar later, is de grond minder waard per vierkante meter dan hetgeen ze toen betaalden. Het laatste stuk loop in via de Hoogstraat de Lepelstraat in. Rondom mij akkers met maïs, graan en bieten en weilanden. De beuken langs de straat bezorgen mij gelukkig hier en daar wat lommerte. Een paar boerderijen geven aan dat ik terug in de ‘bewoonde wereld’ kom. Van hier af dien ik langs de huizen op iets drukkere banen te lopen. Het laatste stuk onverharde weg loopt langs de Langelede. Zo kom ik bij onze woonwijk waar ik de verharde fietspaden volg om thuis te geraken. Dit was weer een heel gevarieerd en rustig loopparcours doorheen ons landelijk dorp.

Vrijdagavond: DL1 – 6,4 km – 0:37:30 (10,24 km/h – 5,86 min/km)

De redenen die Electrabel aanhaalde om prijsverhogingen voor aardgas en elektriciteit door te voeren, zijn dikwijls maar niet altijd even pertinent. Dat concludeert de federale energieregulator CREG. De Commissie voor de Regulering van de Elektriciteit en het Gas bestudeerde in opdracht van de minister van Energie de prijsstijgingen. Zo vindt de CREG dat de hogere brandstofprijzen op de internationale markten al verrekend werden naar de aardgasklanten en dus niet kunnen worden aangehaald. Over het nieuwe aardgascontract met toeleverancier Distrigas wordt gezegd dat dit al op 1 januari in voege trad en dus geen gegronde reden is om vanaf 1 september of oktober een prijsverhoging door te voeren. "Door de aangekondigde prijsverhogingen stelt Electrabel zijn winstmarges veilig ten aanzien van de concurrenten", luidt de conclusie van de CREG. (belga/hln).
Via e-mail kreeg ik het onderstaande toegestuurd.

Woensdagavond: DL2 – 9,1 km – 0:48:30 (11,26 km/h – 5,33 min/km)

De maand is goed begonnen, en niet enkel met het lopen maar ook met het zomerweertje dat in juli tamelijk veel verstek liet. Toen ik de deur achter me dichttrok kwam ook net Etienne gepasseerd en het is niet de eerste maal dat we dan samen optrekken. Hij is een goede gangmaker en hield deze keer een tempo aan van 11,5 km/h. Een mooi tempo waarbij we nog steeds met elkaar konden babbelen over koetjes en kalfjes. Hij is leuk gezelschap die de training laat voorbij vliegen. Etienne zit al meer dan dertig jaar in een rolstoel nadat hij op twintigjarige leeftijd verlamd geraakte na een auto-ongeval. Hij heeft een extra voorwiel via een ketting met de hand aangedreven, dus haalt hij gemakkelijk snelheden van 16 km/h. Na twintig minuten scheidden onze wegen en vertraagde ik mijn pas een beetje. Ik heb werkelijk genoten van deze vlotte en snelle training. ’s Avonds laat was het wel even schrikken toen Etienne weer bij me aanbelde, van kop tot teen onder het slijk! Hij maalt dagelijks nogal wat kilometers af wanneer het weer het toelaat en schuwt ook niet de minder begaanbare paden. Deze maal had hij echter pech gehad en was gekanteld met zijn rolstoel in een diepe plas, ergens in ‘the middle of nowhere’. Met veel geluk en moeite was hij er terug uit geraakt, want hulp was nergens te bekennen en een plas hoeft niet diep te zijn om er in te verdrinken. Gelukkig was hij er vanaf gekomen met de schrik en een nat pak.

Wisten jullie dat er in Nederland ook “bier” verkrijgbaar is voor uw trouwe viervoeter. Hierover volgend artikel: Kwispelbier is gebrouwen uit grondstoffen die uit de humane voeding komen. Dus topkwaliteit voor uw beste vriend. Er zit geen alcohol en koolzuur in. Alcohol is slecht af te breken en de bijwerkingen kennen we allemaal wel. Koolzuur kan bij honden maagpijn veroorzaken. Maar door het even schudden van de fles ( even er iets uitgieten dan schudden) ontstaat er toch een mooie schuimkraag. Schuim of geen schuim dat maakt voor de hond niet uit, ze vinden het gewoon lekker! Er zit rundvlees in verwerkt van bijzonder goede kwaliteit en dat geeft een overheerlijke vleessmaak aan dit bier. Wij adviseren daarom ook om deze op kamertemperatuur te schenken. Hierdoor komen er meer aroma's vrij. Maar ook moet men oppassen dat in de zomer het bier niet ijskoud wordt gegeven. Dat kan net als met te veel koud water buikpijn veroorzaken. Na opening moet u het flesje in de koelkast bewaren en als het na 3 dagen nog niet leeg is  weggieten in de gootsteen. De aangegeven dosering is een richtlijn. Er zijn honden die gerust meer op kunnen maar pas op! Er is op dit moment nog geen AK club ( Afkick Kwispelbier Club). Constateren wij dat hier behoefte aan is dan zullen wij blafgroepen gaan organiseren.

Bier vertroebelt soms de geest. Ondanks het alcoholvrije karakter van dit kwispelbier weten wij nog niet de gevolgen bij kwispelbier-consumptie in grote roedels. Of daar dan typisch macho gedrag en extreme paringsdriften naar boven komen. We gaan dit op de poot volgen en houden u op de hoogte. Wel is al bekend dat een glaasje kwispelbier voor een hondenshow rustgevend werkt. Wat ook al aangetoond is dat bij fly-ball wedstrijden en jachtproeven het volgende truckje zeer goed werkt. Net voor u de hond inzet opent u duidelijk zichtbaar voor hem de fles. Doe net of u inschenkt, maak oogcontact, en geef hem het commando zijn opdracht uit te voeren. U zult zien dat hij dit razend snel doet om weer zo snel mogelijk bij de fles terug te zijn.

Zaterdagnamiddag: DL1 – 11,2 km – 1:05:00 (10,34 km/h – 5,8 min/km)

Vanmorgen vroeg er uit (5u30) om te gaan werken, maar gelukkig kon ik op een redelijke tijd stoppen. Rond 15u kon ik dan even relaxen door een uurtje te gaan lopen. Ondertussen was het gestopt met regenen en was ik blij dat een fris briesje langs de Moervaart voor een beetje afkoeling zorgde. Geen last van rugpijn meer, de massages elke avond door Fleur hebben zeker hun vruchten afgeworpen. Een trage duurloop die zonder moeite vlotjes afgewerkt werd. Op een zomerse zaterdagnamiddag is het steeds druk langs de Moervaart, maar deze keer viel het wel mee. Een enkele kano in de vaart – er werden nog geen goede zaken gedaan in juli, veel fietsers, enkele wandelaars, een open koets door twee paarden getrokken, een motor (Goldwing met sidecar), enkele auto’s en camionetten die hier op het pad niet thuishoren en zelfs een treintje uit het domein Puyenbroeck passeerde mij.
Deze maal een fotootje genomen in de tuin.

Vrijdag, twee weken geleden zag ik, op TV in cafe “De Koornbloem” te Langemark, Tom Boonen zijn eerste ritoverwinning in de Tour 2007 behalen. Toevallig, want de Tour en wielrennen in het algemeen volg ik sedert jaren helemaal niet meer. Dat was vroeger wel anders. Ik ben dan ook opgegroeid in het Eddy Merckx-tijdperk, waarvan ik toen een heel grote fan was. Hij won in de periode 1966-1978 zomaar eventjes 525 wedstrijden, waarvan 32 overwinningen in de klassiekers, alle grote ronden en drie maal het wereldkampioenschap. Hij werd dan ook de kannibaal genoemd omdat overal waar hij aan de start verscheen hij reed om te winnen. Raar dat hij maar één maal Belgisch kampioen werd (1970). In 1972 reed ik als 14-jarige met de fiets naar het Belgisch Kampioenschap te Bornem, om daar tot mijn grote spijt Walter Godefroot te zien winnen voor mijn idool. In 1974 reed ik nogmaals naar het BK te Bornem om deze keer superknecht Roger Swerts de driekleur in de wacht te zien slepen. In 1978 bracht ik een week vakantie door in Duitsland, speciaal om naar het WK wielrennen op de Nürburgring te gaan kijken. Toen was het de Nederlander Gerrie Kneteman (de Kneet) die het haalde van regerend wereldkampioen, de Italiaan Fransesco Moser. Ik heb op zolder nog een heleboel krantenknipsels en plakboeken liggen en ook een hele doos boeken over wielrennen. Ik zal die maar eens te koop aanbieden op Ebay, misschien zijn er wel verzamelaars geïnteresseerd.

De geloofwaardigheid van het profwielrennen is de laatste jaren helemaal zoek door de schandalen die jaar na jaar aan het licht komen. Ik denk dat hier ook meer en meer fans beginnen afhaken, en dat is helemaal niet te verwonderen. Maar beweren dat dit vroeger niet gebeurde zou wel wat te naïef zijn. Het zijn eerder de methodes om het dopinggebruik op te sporen veel verbeterd zijn. Ook kunnen we zeker zijn dat verboden middelen in andere sporttakken gebruikt worden. Ik loop tenminste “clean”, alhoewel ik ijzertabletten en extra vitamines “slik”, hier breng ik tenminste mijn gezondheid niet mee in gevaar.

We hebben nog een heleboel foto's van de Westhoek liggen, wegens tijdsgebrek verschijnen ze maar mondjesmaat op de blog. De volgende reeks is genomen door Fleur.
In het Praatbos hadden de Duitsers een verbandpost. Daar ontstond het Soldatenfriedhof Vladslo. Na de Eerste Wereldoorlog werd het uitgebreid en sinds 1957-1958 is het een verzamelbegraafplaats zoals die in Langemark en in Menen. Bijna 22.000 graven werden naar hier overgebracht vanuit 61 Belgische plaatsen. Onder de eiken rusten 25.638 Duitse doden. De eindeloze rijen platte, grijze grafstenen in het grasveld en vooral het 'Treurende ouderpaar' van de Duitse beeldhouwster Käthe Kollwitz, maken dit tot een van de indringendste militaire begraafplaatsen. De beelden van het treurende ouderpaar werd in 1932 vervaardigd ter ere van haar 17-jarige zoon Peter die sneuvelde te Esen op 23 oktober 1914.

Hier geen helden, geen roem; alleen een veelzeggende stilte, een stille aanklacht.