Vrijdag, twee weken geleden zag ik, op TV in cafe “De Koornbloem” te Langemark, Tom Boonen zijn eerste ritoverwinning in de Tour 2007 behalen. Toevallig, want de Tour en wielrennen in het algemeen volg ik sedert jaren helemaal niet meer. Dat was vroeger wel anders. Ik ben dan ook opgegroeid in het Eddy Merckx-tijdperk, waarvan ik toen een heel grote fan was. Hij won in de periode 1966-1978 zomaar eventjes 525 wedstrijden, waarvan 32 overwinningen in de klassiekers, alle grote ronden en drie maal het wereldkampioenschap. Hij werd dan ook de kannibaal genoemd omdat overal waar hij aan de start verscheen hij reed om te winnen. Raar dat hij maar één maal Belgisch kampioen werd (1970). In 1972 reed ik als 14-jarige met de fiets naar het Belgisch Kampioenschap te Bornem, om daar tot mijn grote spijt Walter Godefroot te zien winnen voor mijn idool. In 1974 reed ik nogmaals naar het BK te Bornem om deze keer superknecht Roger Swerts de driekleur in de wacht te zien slepen. In 1978 bracht ik een week vakantie door in Duitsland, speciaal om naar het WK wielrennen op de Nürburgring te gaan kijken. Toen was het de Nederlander Gerrie Kneteman (de Kneet) die het haalde van regerend wereldkampioen, de Italiaan Fransesco Moser. Ik heb op zolder nog een heleboel krantenknipsels en plakboeken liggen en ook een hele doos boeken over wielrennen. Ik zal die maar eens te koop aanbieden op Ebay, misschien zijn er wel verzamelaars geïnteresseerd.

De geloofwaardigheid van het profwielrennen is de laatste jaren helemaal zoek door de schandalen die jaar na jaar aan het licht komen. Ik denk dat hier ook meer en meer fans beginnen afhaken, en dat is helemaal niet te verwonderen. Maar beweren dat dit vroeger niet gebeurde zou wel wat te naïef zijn. Het zijn eerder de methodes om het dopinggebruik op te sporen veel verbeterd zijn. Ook kunnen we zeker zijn dat verboden middelen in andere sporttakken gebruikt worden. Ik loop tenminste “clean”, alhoewel ik ijzertabletten en extra vitamines “slik”, hier breng ik tenminste mijn gezondheid niet mee in gevaar.

We hebben nog een heleboel foto's van de Westhoek liggen, wegens tijdsgebrek verschijnen ze maar mondjesmaat op de blog. De volgende reeks is genomen door Fleur.
In het Praatbos hadden de Duitsers een verbandpost. Daar ontstond het Soldatenfriedhof Vladslo. Na de Eerste Wereldoorlog werd het uitgebreid en sinds 1957-1958 is het een verzamelbegraafplaats zoals die in Langemark en in Menen. Bijna 22.000 graven werden naar hier overgebracht vanuit 61 Belgische plaatsen. Onder de eiken rusten 25.638 Duitse doden. De eindeloze rijen platte, grijze grafstenen in het grasveld en vooral het 'Treurende ouderpaar' van de Duitse beeldhouwster Käthe Kollwitz, maken dit tot een van de indringendste militaire begraafplaatsen. De beelden van het treurende ouderpaar werd in 1932 vervaardigd ter ere van haar 17-jarige zoon Peter die sneuvelde te Esen op 23 oktober 1914.

Hier geen helden, geen roem; alleen een veelzeggende stilte, een stille aanklacht.

Woensdagavond: DL1 – 6,4 km – 0:38:00 (10,11 km/h – 5,94 min/km)

In deze kwakkelzomer toch weer eens een mooie dag vandaag. Wegens acuut tijdsgebrek – hoge werkdruk – zullen er de komende maanden niet veel kilometers gelopen worden. Daarbij heb ik al enkele dagen lage rugpijn, maar toch een looppoging gedaan. Met goede moed vertrokken maar meteen op de schreden teruggekeerd door de rugpijn. Op aanraden van Fleur toch maar nog eens geprobeerd enkele honderden meters. Als de pijn bleef zou ik terugkeren. Maar na enkele minuten lopen verminderde de pijn en kon ik uiteindelijk pijnloos verder lopen. Toch maar beslist geen grote toer te maken en in een mooi gelijkmatig en rustig tempo getraind. Heen en terug bijna op de seconde telkens in 19 minuten gelopen. Die kleine veertig minuten waren voldoende om even te ontspannen. Een douche, lekker – en te veel – gegeten en daarna een massage van Fleur en ik voelde mij al heel wat beter.

Nog maar eens een foto van onze dochter, een maand oud, genomen door Fleur.

Zondagnamiddag: DL1 – 14,2 km – 1:23:00 (10,27 km/h – 5,85 min/km)

Gewacht tot de regenwolken overgetrokken waren voor een ‘avontuurlijk’ loopje. Richting de Zuidlede gelopen en een stuk het Siesmeerspad gevolgd langs de Zuidlede doorheen het domein Puyenbroeck. Dit is een heel mooie omgeving op grotendeels onverhard pad. Het nadeel is dan wel de vele plassen en slijk zodat het opletten was waar we de voeten zetten. Daarna midden in het domein eens onbekend gebied ingeslagen, de Bosdamvijverdreef doorheen het bos, langs een mooie visvijver, daarna de Slotdreef in om in de Stermeersdreef terug op het Siesmeers wandelpad uit te komen. Dit is het ruigere onbekendere deel van het domein, met deels onverharde wegen maar wel mooi om te lopen. Daarna achter langs het Molenmuseum rond de vijver en toen liep het fout. Tot tweemaal toe een weg ingeslagen die doodliep op een brede beek, te breed om er over te springen en in zwemmen had ik niet veel zin. Telkenmale op de schreden moeten terugkeren. Uiteindelijk ben ik via de hoofdingang toch op de goede weg geraakt. Het ging vlot al moet ik bekennen dat na zowat een uur de moeite in de benen voelbaar werd. Vertrokken met zon, tussendoor wolken, een beetje regen en na circa 14 kilometer terug met het zonnetje thuis gearriveerd. Tevreden, temeer daar ik voor de eerste maal sinds lange tijd het weektotaal nog eens boven de 30 loopkilometers gehaald heb.

Deze wandeling van 7,1 km start aan het sfeervolle poortgebouw van de St-Sixtusabdij .

Via een grintweg doorheen het St-Sixtusbos komen we bij de Lourdesgrot, in 1921 gebouwd, waarna we verder door het bos trekken.

Al snel bereiken we de bosrand en komen we in een landschap dat lichtgolvend is, bedekt met zandleem in warme tinten tussen oranje en bruin, getooid met hagen en bomenrijen. Hier krijgen we een beetje asfalt onder de voeten, maar niet voor lang echter want we worden weldra weer de veldwegels ingestuurd. Rechts van ons een gemengd loofbos, we herkennen onder andere zwarte els, zomereik, berk en haagbeuk. Aan onze linkerkant merken we akkers en weilanden op.

Midden die eenzaamheid van bossen, akkers en weiden ligt de Britse begraafplaats Dozinghem, waar we een kort moment halt houden. Met eerst grind en daarna gras onder de voeten passeren we het Dozinghembos, hier en daar niet eenvoudig met de buggy, maar met onze “alle-terreinen-wagen” banen we ons overal een weg doorheen. Na weer een volgende veldweg passeren we een van de vele hopvelden die de omgeving van Poperinge rijk is.

Na een kort stuk asfalt en een tegelpad krijgen we de abdij terug in zicht en volgen de baan tot aan “De Vrede” waar we een welverdiende verfrissing tot ons nemen. Dit is een prachtige en gevarieerde wandeling over minstens driekwart onverharde wegen. Meer foto’s over deze wandeling zijn te bekijken in ons fotoalbum.

Maandagavond: WD – 7,4 km – 0:38:20 (11,29 km/h – 5,31 min/km)

Droog maar drukkend warm vanavond en enkele onweerswolken dreigend in de lucht. Niettemin de weg op – na een loopvrije week – meteen de eerste maal deze week. Als een oude diesel moeizaam op gang gekomen, overal pijntjes van vorige ‘vakantieweek’ – pijn in de rechterknie door mij te misstappen tijdens de wandeling dinsdag en pijnlijke onderrug van het slapen in een ander bed. Of is het slijtage en de ‘oude dag’? Halfweg kwam er meer wind opzetten en vielen de eerste dikke druppels uit de lucht. Dan maar naar een tempo hoger geschakeld want ik wilde geen hagel en vooral geen bliksem op mijn donder krijgen – grappige woordspeling, al zeg ik het zelf. En warempel de onweerswolken kregen dan toch de pijnlijke knoten op gang en ik kon dit mooie tempo gemakkelijk volhouden – de eerste 3,7 km in 21:00 (5,68 min/km), de tweede 3,7 km in 18:20 (4,95 min/km). De regen liet net lang genoeg op zich wachten zodat ik ook droog terug thuis arriveerde.

Bijgaande foto zie je Ariadne en haar eerste kennismaking met de trappist van Westvleteren – enkel de geur weliswaar. “En ze richtte haar ogen ten hemel en dankte de Heer voor deze godendrank”.

Zondag was het een prachtweertje na een miezerige vakantieweek dus ideaal om met Pieter, Cédric en Ariadne buiten te komen. Via de veerboot van Langerbrugge waren we snel in Belzele-Evergem waar Marnix De Brabander zijn tiende trekpaardenhappening organiseerde. En er was een massa volk aanwezig. Hij kweekt zelf Vlaamse trekpaarden en is blijkbaar heel bekend in Vlaanderen, want behalve heel wat paardenliefhebbers uit de omgeving trof ik ook “ganzenrijders” uit Zandvliet die de paarden uit zijn stal kennen. Hier vind je meer informatie.
Cédric wordt al even gepassioneerd met het fototoestel als mij. Hij was op stap met de Sony en paarden en oldtimer-tractoren werden menigmaal op beeld gezet, en ik vind dat hij als tienjarige er wel al oog voor heeft. Pieter was dan weer gefascineerd door de trekkertrekwedstrijd met de boerenpaarden, die hij van begin tot einde gevolgd heeft. De winnaar was een pracht van een paard, en blijkbaar ook nationaal kampioen. Ariadne sliep doorheen het gehele gebeuren als een roosje (enkele even wakker tussendoor om te eten). Fleur en ik hebben ook genoten van de show, wij vinden deze paarden veel prachtiger dan de gewone rijpaarden. Honderden kilo’s pure kracht, prachtbeesten om te zien! Het hoogtepunt vonden we toch de koets die door Marnix gemend werd met niet minder dan twaalf paarden! Hierbij enkele foto’s van het gebeuren, de rest steek ik in een online-album wanneer ik iets meer tijd heb.

Zaterdagavond: WD – 7,4 km – 0:41:30 (11 km/h – 5,46 min/km)

Pas laat op de avond even de tijd gevonden om een kort loopje te doen. Rustig en een beetje afgekoeld was het wel. Het nadeel zijn de actieve insecten langs de Moervaart, zodat ik al snel een eerste beet te pakken had. Tussendoor enkele versnellingen – 2x 1000m aan 4:30 – en ik voelde meteen de vermoeidheid van twee weken vaderschap. Slecht ging het niet maar de op tweede helft van het parcours liep ik toch een minuut langer. Enkele dagen geleden ben ik langs het Sint-x-winkelpad – waarlangs mijn parcours loopt – enkele foto’s gaan nemen, hier alvast de eerste van de reeks.

Ariadne is een figuur uit de Griekse mythologie. Zij is de dochter van koning Minos van Kreta en koningin Pasiphaë.

Ariadne zou de held Theseus geholpen hebben te ontsnappen uit het labyrint (Theseus groeide op in Troezen, aan de oostkust van Peloponnessos. Zijn moeder, Aithra, wist niet wie zijn vader was. Ze had negen maanden geleden geslapen met Posseidon, de god van de zee, en met Aigeus, de koning van Athene). Ze gaf hem een zwaard en een kluwen wol. De wollen draad moest hij afwikkelen terwijl hij het labyrint inging. Ariadne was bereid Theseus te helpen op voorwaarde dat hij, zodra hij de weg uit het labyrint had gevonden, met Ariadne zou trouwen en hij samen met haar zou terugkeren naar Athene. Theseus doodde met het zwaard de Minotaurus die in het labyrint huisde, en vond dankzij de draad van Ariadne de uitgang terug.

Woensdagnamiddag: DL1 – 9,1 km – 0:52:20 (10,43 km/h – 5,75 min/km)

Deze ochtend een loopje gepland maar wegens regen en wind uitgesteld. En terecht want deze namiddag was het een heel pak beter. Het zonnetje kwam er door, het bleef droog en zelfs de wind was iets minder. Deze maal nogmaals een gewone trage duurloop, later deze week plan ik nog een intervaltraining. Net zoals zondag verliep de training vlotjes. Onze nachtrust wordt niet te erg verstoord door Ariadne. Om de 3,5 uur ongeveer wordt ze wakker en begint dan geluidjes te maken en een beetje te zeuren. Even eten geven en pamper verversen indien nodig en ze slaapt weer gewoon door, rustig kindje zowel overdag als ’s nachts – zal ze wel van de mama hebben denk ik.

Onze oude kater Gizmo (foto) reageert ook heel goed op de nieuwkomer en komt er gezellig bijzitten als onze dochter de borst krijgt. Heeft alleen soms de neiging om aan de voetjes van de baby te gaan liggen in het bedje, dus moeten we hem wel in’t oog houden.

Lillo, het kleine dorpje aan de Schelde, heeft alles om nog honderd jaar mee te gaan. Als men er de geschiedenis op na leest, dan heeft dit kleine vestingdorpje al heel wat doorstaan. Er is gelukkig nog heel wat bewaard gebleven. Maar dat kan men beter zelf ontdekken, al kuierend door het pittoreske dorpje. Aan terrasjes geen gebrek en een heerlijke maaltijd of een snelle hap kan je hier nuttigen in één van de fijne horeca zaken.
Lillo boekendorp is een initiatief van de plaatselijke cultuurraad in samenwerking met het districtsbestuur van Berendrecht Zandvliet Lillo. Deze zomer zijn er twee “Lillo Boekenmarkt”- zondagen en wel op 8 juli en 12 augustus. Het is de bedoeling om er een gezellige markt van te maken met tal van kraampjes die uiteraard enkel bedoeld zijn om boeken aan de man te brengen. Er zijn ook nog ander relevante activiteiten gepland. Zo is er de mogelijkheid om samen met een ervaren gids Lillo Fort te ontdekken. Men kan ook het poldermuseum bezoeken. De kunstgroep “Ogenblik” zal haar werken tentoon stellen, beeldhouwwerken, schilderijen, aquarellen, enz.. zal u hier kunnen bewonderen. “Ogenblik” is een kunstgroep die bestaat uit kunstenaars met een auditieve handicap. Op een gepaste locatie zal men een continue fotopresentatie kunnen bijwonen over de geschiedenis van Lillo Fort, voorzien van de nodige commentaar en informatie. (klik op de foto voor meer info)

Brouwerij Palm brouwt voor het eerst sinds lang opnieuw meer bier van haar eigen merken. Voor de periode tussen mei 2006 en mei 2007 gaat het om een stijging van vier procent, terwijl de totale biermarkt slechts goed was voor een groei van drie procent. Dat heeft de brouwer dinsdag bekend gemaakt op een persconferentie. Alle bieren groeien, maar vooral de herlancering van Palm Royale en Rodenbach zijn een succes. In 2006 produceerde Palm Breweries nog vier procent minder bier van de eigen merken. Door werk in opdracht kende de productie echter wel nog altijd een globale stijging met drie procent in vergelijking met 2005. Tussen mei 2006 en mei 2007 groeide het zogenaamde loonwerk zelfs met 21 procent.
De Brabantse brouwer wil de komende jaren vooral verder groeien via export en nieuwe innovaties.
Brouwerij Palm uit Steenhuffel wil nu ook van Italië, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk én de Verenigde Staten haar kernmarkten voor de export maken.

Nu doet brouwerij Palm het uitstekend, maar enkele jaren geleden nog had brouwerij Palm te kampen met een dalende bierafzet.
'Dat had te maken met het feit dat we vooral in één product gespecialiseerd waren', legt gedelegeerd bestuurder Jan Toye van Palm Breweries uit. 'Palm Speciale was een mono product, met zoals elk product een bepaalde levenscyclus. Inmiddels hebben we het tij kunnen keren met een strategisch plan waarbij onze passie voor rasbieren verder werd ontwikkeld, en onze producten werden geherpositioneerd op de markt. We zijn de enige brouwerij in de wereld die op vier gistingswijzen in vier gespecialiseerde productiesites brouwt. Van die sterkte gaan we uit. Het heeft ons geen windeieren gelegd, want niet alleen in eigen land doen we het goed. Ook in het buitenland scoren we goed. Tot op heden was Nederland, waar we onze eigen vestiging hebben, onze exportmarkt. Daar realiseren we nu 45 procent van het volume van Palm, en dus beschouwen we dat nu ook als onze thuismarkt. Daarom zoeken we nu verdere exportmogelijkheden. Zo zijn we een samenwerking aangegaan met de grootste brouwer van Italië SAB/Miller Peroni voor de afzet van onze rasbieren in Noord-Italië. Via Coors Brewers, de vijfde brouwer ter wereld, boren we nu ook in het Verenigd Koninkrijk een nieuwe exportmarkt aan. En we gaan ons ook positioneren op de Franse en Amerikaanse markt. In 2015 willen we 25 procent van ons volume eigen merken in het buitenland realiseren. De stijging van onze afzet laat zich nu al voelen in de productie in Steenhuffel. Daar zal er een extra ploeg van acht mensen moeten bijkomen om de productie te kunnen opdrijven.'.