Alle teksten van deze blog mogen gecopieerd worden en zijn beschikbaar onder CC-BY-SA/GFDL
Omdat de rijen met blogs die ik regelmatig bezoek helemaal onoverzichtelijk werden, zijn deze nu in een apart 'hoekje' ondergebracht, samen met de websites van mijn persoonlijke interesses. Gewoon hieronder aanklikken.
Foto's van al de wandelingen in ons "Fotoboek Wandelingen"
Ik loop met Asics Gel Kayano
We fotograferen met de Nikon D80
Mijn mountainbike
Loopkilometers 2009 Januari: 80,7 km (9x) Februari: 30 km (4x) Maart : 26,8 km (3x) April: 6 km (1x) Mei: 74,5 km (8x) Juni: 42,9 km (10x) Juli: 52,8 km (7x) Augustus: 98,7 km (8x) September: 110,2 km (9x) Oktober: 44,8 km (6x) November: 7 km (2x) December: 8 km (2x)
Loopkilometers 2010 Januari: 8 km (2x) Februari: 13 km (3x) Maart : 41,3 km (7x) April: 69,2 km (8x) Mei: 4 km (1x) Juni: 34,7 km (7x) Juli: 55 km (8x) Augustus: 24,8 km (3x) September: 32,6 km (5x) Oktober: 70,9 km (8x) November: 98,3 km (11x) December: 30,6 km (3x)
Loopkilometers 2011 Januari: 53,1 km (8x) Februari: 76 km (9x) Maart : 88,1 km (9x) April: 48,4 km (6x) Mei: 66,6 km (6x) Juni: 47 km (5x) Juli: 0 km (x) Augustus: 27,5 km (5x) September: 0 km (x) Oktober: 13,2 km (3x) November: 0 km (x) December: 41,1 km (9x)
Loopkilometers 2012 Januari: 87,9 km (11x) Februari: x km (x) Maart : x km (x) April: x km (x) Mei: x km (x) Juni: x km (x) Juli: x km (x) Augustus: x km (x) September: x km (x) Oktober: x km (x) November: x km (x) December: x km (x)
Aantal loopkm's 2005: 1082 km Aantal loopkm's 2006: 1571,9 km Aantal loopkm's 2007: 1085,8 km Aantal loopkm's 2008: 1007,7 km Aantal loopkm's 2009: 578,2 km Aantal loopkm's 2010: 482,4 km Aantal loopkm's 2011: 461 km Aantal loopkm's 2012: ?? km
Over wandelen, hardlopen, fotografie en Belgische bieren Van 0 naar 42,2 km! September 2004 beginnen lopen, om overgewicht kwijt te geraken. Inmiddels 2 marathons uitgelopen (Brussel 2006, Cheverny 2007). Hier vertel ik over mijn loopvorderingen, verslagjes over mijn wandeltochten en mijn ontdekkingsreis door de Belgische biercultuur. Maar ook mijn andere hobby's zoals natuur en fotografie, muziek en onze perikelen als lesgever en ongevalssimulanten bij het Rode Kruis komen hier aan bod. Op 28 april 2006 traden Fleur en ik in het huwelijk en gingen daaropvolgend schapenhoeden in Zuid-Frankrijk. Op 23 juni 2007 werd onze dochter Ariadne geboren.
Voor Fleur en mij betekenen de feestdagen lekker eten voor mekaar klaarmaken. Fleur kookte feestelijk op kerstavond en op oudejaarsavond is het mijn beurt voor de feestmaaltijd. Het zal niet gemakkelijk worden om de kookkunst van Fleur te evenaren. Op zoek naar originele gerechten gaan we regelmatig op zoek op internet. Vermits ik pecorino kaas in mijn gerecht zal gebruiken, stootte ik op een video over de casu marzu, de moeite waard om te bekijken. Pecorino is een Italiaanse schapenkaas. De naam is afkomstig van het Italiaanse woord pecora, dat schaap betekent. Een bijzondere pecorino sardo is casu marzu, wat Sardijns is voor 'rotte kaas'. De Europese Unie heeft casu marzu verboden, maar in Sardinië is het nog redelijk gemakkelijk te verkrijgen. Casu marzu (Sardijns voor rotte kaas) is een kaas die men extreem lang laat rijpen, tot er larven van de kaasvlieg in nestelen. De kaassoort verkrijgt men door de Sardijnse variant op de pecorino zeer lang te laten rijpen, tot een niveau dat feitelijk over de grens van rotting ligt. De larven die zich erin vestigen breken veel van de vetten af en maken de kaas zeer zacht, soms stroperig, terwijl er vaak vocht (lagrima genoemd) uitsijpelt. De maden zijn kleurloos en meten ongeveer acht millimeter. Ze kunnen echter zeer hoog (tot 15 centimeter) springen, zodat er wel als grap gezegd wordt dat degene die de kaas eet zijn ogen dient te bedekken, want de kaas wordt verkocht en opgediend met de maden er nog in. Sommigen halen de larven er voor consumptie eerst uit, velen echter niet. Dit kan men doen door de kaas te verpakken in een plastic luchtdichte zak. De stikkende larven zullen uit de kaas in de zak springen en veroorzaken een zacht aanhoudend tikkend geluid. Wanneer dit ophoudt zijn alle larven dood en uit de kaas gesprongen.
Het spreeuwenvolkje mag dan wel overheersen in onze tuin, ze houden de andere vogels niet tegen om onze voederplaatsen te bezoeken. Pimpelmees, staartmees, koolmees, roodborstje (foto), houtduif, merel, .... komen allemaal mee eten.
Ondertussen is het spreeuwenvolkje in onze hof uitgegroeid tot (minstens) negen stuks. Soms met een hels kabaal maken ze ruzie met elkaar, wat gaat van dreigende houdingen tot heuse vechtpartijen, zoals je kunt zien op volgende foto's.
Zodra de eerste koude en sneeuw komen, beginnen we te voederen in onze tuin. We hebben de afgelopen jaren al heel wat bezoekers gehad. Deze week konden we weer genieten van de capriolen van vijf spreeuwen. Die vogels leven altijd in grote groepen maar toch wordt er heel wat afgeruzied op de verschillende vetblokken, het voederhuis en -plank, alhoewel er meer dan genoeg voedsel is voor iedereen. Leuk om zien en ik heb een mooie plaats waar ik mijn gestippelde vrienden onopgemerkt op beeld kan zetten. De tweede foto met het tegenlicht vond ik zelf heel geslaagd.
Een blogstilte wegens ziekte. Wat eerst enkel een virale aandoening (griep) leek is ondertussen uitgegroeid tot een bacteriële aandoening op de luchtwegen. Nu aan de puffer, met daarbij antibiotica en huisarrest, zodat de mooie winterse taferelen, die ongetwijfeld fotogeniek zijn - zolang je niet met de auto de baan op moet - me deze maal ontgaan.
De bouw van de kerk van Saint-Vincent is te danken aan Napoleon Bonaparte. De tekeningen werden gemaakt door Guy de Gisors, architect van het Palais Bourbon en de kerk van de Madeleine in Parijs. De kerk heette aanvankelijk de kerk van Saint-Napoléon, maar deze naam werd na het aftreden van de keizer veranderd in de kerk van Saint-Louis, ter ere van Lodewijk XVIII. Na de terugkeer van Napoleon uit Elba veranderde de kerk nogmaals van naam en heet sindsdien de kerk van Saint-Vincent. Opvallend is de knalgele kleur van de buitenmuren. Voor een reparatie werden gele stenen gebruikt. Omdat dit geen gezicht was in combinatie met de oude grijze stenen, werd alles geel geschilderd.
De Gentse Stadsbrouwerij Gruut is een initiatief van Annick De Splenter, een naam die bij veel bierliefhebbers een belletje zal doen rinkelen. De familie De Splenter was eigenaar van brouwerij Riva in Dentegem. Annick De Splenter volgde een brouwersopleiding en vorig jaar deed ze het laatste jaar brouwersingenieur aan Sint-Lieven nog eens over. Hieronder Annick (2de van links) met enkele cursisten van VAZOV en onze lerares (rechts).
Die naam van de brouwerij is niet toevallig gekozen. De brouwster wil namelijk naar analogie van middeleeuws bier het blond bier brouwen met kruiden (gruit of gruut) in plaats van hop. Ze klopte aan bij de brouwschool KaHo Sint-Lieven met de vraag hoe zo een bier eruit zou moeten zien. Gesteund door een subsidie uit een Vlaams innovatiefonds (IWT) werd onderzoek gedaan naar een geschikte kruidensamenstelling. Daarbij werd niet alleen gezocht naar een (hopvervangende) bitterheid en andere smaak- en geurcomponenten, maar ook naar bewaarcapaciteit.
De gruut was (ook) de munt in de tijd van keizer Karel waarmee de accijnzen werden betaald. Je had een dubbele en een enkele gruut. De afbeelding van de dubbele gruut tref je aan op het logo en de glazen.
Meer info en foto's kun je vinden op William's bierblog.
Maandagavond: DL1 - 10,9 km - 1:05:40 (10 km/h - 6:01 min/km - GHS 146)
Vorige week geen meter gelopen wegens bezoek stadsbrouwerij te Gent (dinsdag), uitgebreid tafelen in Antwerpen (woensdag), gourmet met de collega's (donderdag) en afstellingsdrink te Zandvliet (vrijdag). Ook in het weekend werd er niet gelopen omdat Fleur heel ziek was (+ 39°C koorts) en ik daarbij te veel rugpijn had. Uiteindelijk ben ik er begin deze week in geslaagd een uurtje te lopen. Vroeger gestopt met werken en de shiftbus tot in Sint-Niklaas (Ster) genomen om vandaar naar Vrasene te lopen. Over het fietsnetwerk een route op voorhand uitgestippeld maar omdat ik mij een kleine 2 kilometer mislopen heb, was de afstand iets langer dan gepland. In Vrasene stond mijn auto en na Ariadne opgepikt te hebben was ik mooi op tijd thuis, gelukkig voelde Fleur zich al wat beter.
Deze originele herentoiletten dateren van toen het pand nog "Café Igor" noemde. Het werd in de tijd opengehouden door Tania Brusselmans echtgenote van schijver Herman Brusselmans. Hoe het pand in Gent nu heet, kom je morgen te weten.
De Hopduvel is het symbool voor de stormwind die eind augustus lelijk te keer gaat en tot de jaren zeventig de talrijke hoplochtingen veel schade aanbrachten en de hopperanken tegen de grond smakte.
Kindren, jonkheid, dames en heren,
De hoppestoet zal arriveren.
Mijn naam is hoppeduvel Moenen.
Ik zal regeren in de vier seizoenen.
En mijn wrede plagen zenden
Op de groene hoppevelden.
Ik zal mijn zomerstormen braken
en breken al de hoppestaken.
Maar de hopboer zal zich dapper weren
En ik, helaas, ik moet kreperen;
Men zal mij op het laatste uur
Branden in het hellevuur.
Toch drinken wij met heel veel zwier
Het gezonde, blonde hoppebier.
Deze hopduvel is te vinden in het Hopmuseum te Poperinge, het fotoalbum er van is te bekijken door op onderstaande foto (de hopkeurder) te klikken.
In de 19de eeuw overweegt de stad Mâcon een nieuwe kerk te bouwen. In de jaren 1860 verrijst in de wijk van het Stadhuis de kerk van Saint-Pierre, naar het ontwerp van de architect Berthier, leerling van Viollet le Duc. Het gebouw wordt in Romaanse stijl opgetrokken en heeft een gevel met drie verdiepingen. De kerk wordt betreden via drie portalen met verhoogde rondbogen (een kenmerk van het monument, dat in alle booggewelven en muuropeningen kan worden teruggevonden) en timpanen met stenen bas-reliëfs. De twee sierlijke klokkentorens met de stenen spitsen geven het bouwwerk een uitzonderlijke allure.
Niks te maken met wijn of kaas, noch met de inwoners van de stad.
Het is een staaltje van patisserie dat we zeker niet wilden missen. Een taartje van amandelmerengue, gemalen nougatine en crème au beurre. Rechtover het hotel bevindt zich Joël Noyerie, waar we op een kleurig terrasje konden genieten van dit heerlijk gebakje, simpel maar strafbaar lekker.
Mâcon, Brug van Saint-Laurent (Pont St-Laurent-sur-Saone)
Voor de stad Mâcon ook maar bestond, werden de beide oevers van de Saone hier al door een doorwaadbare plaats verbonden. De Romeinse legers bouwden een houten brug tijdens de veroveringscampagne in Gallië, en pas in de 11de eeuw werd een stenen brug gebouwd, met slechts zes bogen, die reeds in 1221 werd versterkt. Tot 1550 ondergaat de brug regelmatig ingrijpende verbouwingen. De verlenging van de brug schijnt ook uit deze tijd te stammen, maar het exacte aantal bogen in de 16de eeuw is onbekend. Tijdens de godsdienstoorlogen was de brug getuige van een tragische gebeurtenis, toen Guillaume de Saint-Point, gouverneur van Mâcon, de gevangen genomen Hugenoten in de Saone wierp. De brug van Saint-Laurent is een van de weinige bruggen uit de streek die niet tijdens de tweede wereldoorlog is verwoest. Sinds deze tijd is de brug niet meer veranderd, en telt voortaan twaalf bogen.
Het Houten Huis werd tussen 1490 en 1510 gebouwd en is ongetwijfeld het oudste huis van Mâcon, en ontegenzeglijk het beroemdste.
De voorgevel is volledig van hout en versierd met talrijke beelden, die vaak van bedenkelijk allooi zijn. Bij de reconstructie in de zeventiende eeuw werden namelijk allerlei pikante taferelen uitgehouwen in het houtwerk om de herinneringen levend te houden aan het verleden als bordeel. Personages met mensen, maskers en apen met verwrongen gezichten, staand, zittend, gevleugeld, naakt of juist gekleed, ook al is dit soms alleen maar met een das of muts. Sommige figuren houden met gespreide armen afwisselend de kop en de staart van een denkbeeldig of werkelijk bestaand dier vast. Het Houten Huis werd door de gebroeders Goncourt vergeleken met een gigantische houten kast, die de inwoners van Mâcon alleen vanuit de ooghoeken mochten bekijken vanwege het gewaagde beeldhouwwerk aan de muren.
Het Hôtel-Dieu werd vanaf 1761 naar de tekeningen van Jacques-Germain Soufflot gebouwd door diens leerling Melchior Munet en wordt gekenmerkt door een koepel van uitzonderlijke omvang, lijn en hoogte. Als je beter kijkt, zie je dat het mooie bolle dak niet perfect bol is. Soufflot had het te druk met in Lyon hetzelfde te doen en vertrouwde daarom de opdracht toe aan zijn leerling. Die was helaas niet zo geniaal als zijn meester en maakte het bekende schoonheidsfoutje. Toen Soufflot erachter kwam, werd hij zo boos dat hij de leerling van beroep deed veranderen.
Have fun translating my webpage into your favorite language. Not always 100% correct, but fun guaranteed!
Ik ben Dirk, 58 jaar oud, en getrouwd met Fleur. Kinderen: Pieter en Cédric (beiden 19 jaar) en Ariadne (69jaar). Onze interesses: wandelen, lopen, fotografie, natuur, reizen, lezen (vnl. SF & Fantasy), spellen, motorrijden, Rode Kruis, muziek, koken (en lekker eten) en Belgische biercultuur. Hoe het allemaal begon: Wandelen: de voorgeschiedenis Hardlopen: de voorgeschiedenis
.
