|
Het stakingsrecht bij Carrefour staat op de helling en zakt steeds verder terug naar de voet van deze helling. Wanneer er bij elke nieuwe staking een gerechtsdeurwaarder word opgebeld en de manifestanten worden opgepakt, dan is er iets dat niet klopt (om het eufemistisch te stellen). De beweegredenen van de stakers zijn nochtans zeer legitiem. Het kan toch niet zijn dat men voor het zelfde beroep, in het zelfde bedrijf en dit slechts enkele kilometers verderop een lager loon krijgt. In tijden van economische stilstand, dalende koopkracht en een precaire financiële toekomst is het ongehoord dat werkgevers een race to the bottom hebben ingezet wat betreft de lonen (van de kleine werknemers natuurlijk).
Philippe Muyters, gedelegeerd bestuurder VOKA, doet in TerZake een nieuw conservenblik vrijheden open. Volgens hem is men vrij om een jobaanbieding wel of niet te aanvaarden. Hij doelt hiermee op de twintigtal werknemers die in Carrefour Brugge willen werken. Want wie dringend een inkomen nodig heeft om tegemoet te kunnen komen aan de verhoogde voedsel- en energieprijzen, moet toch ondanks stakingsacties kunnen werken, zo redeneert Muyters. Een vreemde invulling van het begrip vrijheid. Je kan je de vraag stellen hoe vrij de keuze is wanneer men vanwege geldgebrek een job moet aannemen die duidelijk een onvoldoende scoort op het vlak van verloning en werkomstandigheden.
De vakbond krijgt natuurlijk de wind van voren van de verenigde werkgevers. Zij zouden natuurlijk het liefst een passieve vakbond zien die naar hun pijpen danst en steeds gedwee de liberale dogmas achternaloopt. Ze worden echter geconfronteerd met een vakbondswezen die zijn mond open doet en op komt voor de rechten van de werknemers. Voka c.s. reageren zuur op de sta kingsacties in Brugge. Stellende dat de vakbonden niet het standpunt vertolken van de in Carrefour Brugge werkende werknemers, vinden ze deze acties ongehoord. De vakbonden verdedigen in deze zaak inderdaad niet de rechten van de kassiers en magazijniers in Brugge, wel de rechten van elke werknemer in België. Dat is dan ook de taak van een vakbond. Het is niet zozeer deze specifieke situatie die de vakbonden tot handelen drijft. Wel de mogelijke trend die hiermee wordt gezet.
Met de hierboven vermelde redenering van Philippe Muyters komt men namelijk automatisch terecht in een volledige liberalisering van de arbeidsmarkt zonder CAOs whatsoever. Een arbeidsmarkt waar elke werknemer in een zwakke positie staat tegenover de werkgevers, temeer omdat er een stijging van de werkloosheid in het vooruitzicht staat en dit, conform de vraag/aanbodsthese, al de macht in de handen legt van de vraagzijde op de arbeidsmarkt . Want wanneer de factor arbeid niet meer schaars wordt, gaat zijn waarde (volgens het liberaaleconomische paradigma) omgekeerd evenredig naar beneden. Ondanks het feit dat de arbeid niet van gedaante verandert en nog steeds dezelfde meest waardevolle productiefactor blijft.
|
