Welkom!
Inhoud blog
  • Feminisme en het recht op een gezin (Art. 16,3 UVRM)
  • De transformatieve macht van de EU
  • Montesquieu, "L'esprit des lois"
  • Wat was, is en zal zijn; op een kantelmoment
  • Carrefour Brugge: sociale bescherming terug naar af
    Zoeken in blog

    Willekeurig Bloggen.be Blogs
    tuinaanleg_van_osselaer
    www.bloggen.be/tuinaan
    Hoofdpunten blog pio
  • 165 miljoen euro...
  • Voetbal op een zondag ochtend
  • Verwelkoming
    Als Dimiren spreekt...
    dans nos différences nous sommes liés
    17-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Naar een begeleide economie: belastingen als beleidsinstrument

    Het zijn donkere dagen voor onze economie: hoge inflatie, verminderende groei, stijgende werkloosheid, begrotingstekort, … Met in het najaar de onderhandelingen over een nieuwe CAO voor de deur, zullen het nog hete sociaaleconomische tijden worden. De vakbonden maken zich zorgen over de koopkracht en tegelijkertijd maken de werkgevers zich zorgen over de loonkosten. Misschien wordt het eens tijd om het hele economische systeem in vraag te stellen.

     

    De afgelopen decennia werden overheerst door de Washington consensus en een ongebreideld geloof in de vrije markt. Een liberaal die steeds het heil zoekt in Adam Smith’s onzichtbare hand, is even nefast voor de samenleving als het communisme. Daarom is het tijd dat we verder kijken dan deze twee opvattingen en een juiste middenweg vinden. Het socialisme is de perfecte actor om deze te vinden. Want wat we nodig hebben is meer rationaliteit, solidariteit en menselijkheid. De economie mag geen instrument zijn om de rijken rijker te maken en de armen armer. Dit is echter net wat de huidige economische constellatie doet.

    Deze transformatie hoeft niet met een revolutie gepaard te gaan. Incrementele stappen in de juiste richting zijn eerder aangewezen. Hier volgt zo’n kleine aanpassing.

    De belastingen worden vaak gebruikt als beleidsinstrument. Brandstof en tabaksproducten zijn hier voorbeelden van. Ze worden echter vooral gebruikt om zaken af te raden. Is het niet bijna misdadig dat de staat verdient aan aankopen voor de eerste basisbehoeften? Als men voor producten die slecht zijn voor de gezondheid de belastingen verhoogt, is het dan niet logisch dat men voor producten die noodzakelijk zijn voor de gezondheid de btw laat vallen?

    Dit laatste is dan ook mijn voorstel, om de BTW op producten die dienen om onze eerste behoefte te bevredigen af te schaffen. Dan denk ik vooral aan voedsel. Langs de andere kant zouden pure luxegoederen juist zwaarder belast moeten worden. Op deze manier krijgen de laagste inkomens, die zoals we weten een groter aandeel besteden aan hun eerste behoefte, meer ademruimte en wordt er dus voor een antwoord gezorgd op hun koopkrachtverlies.

    Met de BTW kunnen we echter nog meer doen. In het licht van een paradigmawisseling, waarin we niet enkel de gezondheid van de consument centraal zetten, maar ook die van de producent. Zouden we de Fair Trade-producten een extra gunstig tarief kunnen bezorgen, zodat het kopen van deze producten aantrekkelijker wordt. Want het mag toch duidelijk zijn dat de verkoop van producten waarvoor de ware producent een eerlijke vergoeding krijgt, gezonder is voor deze producent.

    Inderdaad, in het vorige stelde ik dat de BTW op sommige voedingsproducten zou moeten worden afgeschaft. Waardoor het onmogelijk is om een nog gunstiger tarief te bedenken voor Fair Trade producten. We subsidiëren onze landbouw echter al decennia, maar misschien wordt het eens tijd om met deze geldstromen te schuiven…

     

    Het is duidelijk dat we het gedrag van de consument via de BTW op een aanvaardbare manier moeten sturen en dat de staat tegelijkertijd niet mag verdienen op levensnoodzakelijke producten. Op die manier verwijderen we ons van de “vrije” markt in de richting van een “geleide” economie en komen we uit bij een begeleide economie.

    17-09-2008 om 00:37 geschreven door Renmans Dimitri  


    08-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nood aan Vlaams realisme
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De politici zijn terug uit vakantie en dit betekent dat de “onderhandelingen” rond de staatshervormingen worden heropgestart. Zoals het het huidige politieke klimaat betaamt, gaat dit natuurlijk gepaard met stevige stellingnames in de pers. Wederom wordt een uitbreiding van Brussel en een volwaardige deelname van het Brussel Hoofdstedelijk gewest aan de onderhandelingen door de Vlaamsgezinden afgewezen. Dit zijn zowat de enige eisen van de Franstaligen. De Vlaamse onderhandelaars hebben duidelijk nog niet door dat een akkoord toegevingen van beide kanten vereist. Tijd voor wat realiteit.

     

    De Vlaamsgezinden onder ons hebben inderdaad nood aan enige realiteitszin. Krampachtig blijven ze vasthouden aan verwezenlijkingen uit het verleden. Ondanks het feit dat de faciliteitengemeenten in de Brusselse rand vaak duidelijk tweetalig zijn en zelfs overwegend Franstalig, blijft men verbeten proclameren dat het bij Vlaanderen hoort. Want aan de taalgrens en aan de verwezenlijkingen van tientallen jaren geleden mag men niet morrelen. Een zeer selectief conservatisme, want in 1830 was er ook een akkoord, al heeft dit niemand tegengehouden om in 1970 de grondwet te wijzigen. Het argument dat er in de jaren ’60 van de vorige eeuw een moeilijk akkoord tot stand is gekomen met daarin de vastlegging van de taalgrens, is een drogreden om de herziening hiervan tegen te houden. Misschien wordt het tijd om nog eens een talentelling te houden en de taalgrens aan te passen aan de realiteit. En neen, dit houdt niet in dat vanaf nu Borgerhout een nieuwe Marrokaanstalige gemeenschap gaat vormen. De drie landstalen zijn duidelijk. Dit sluit echter niet uit dat de mensen centraal staan en niet de taalwetgeving. Het is belangrijker dat de mensen weten welke formulieren ze moeten invullen, dan dat de taalwetgeving strikt wordt opgevolgd. Het is dus ongehoord dat loketbediendes weigeren uitleg te geven in het Frans aan personen die moeilijk Nederlands praten. Zeker wanneer het over precaire zaken gaat, zoals woonzaken of geldzaken. De prioriteit moet duidelijk liggen bij het helpen van de betrokkene en niet bij het angstvallig vasthouden aan de taalwetgeving. Het uitbreiden van het tweetalige Brussel naar tweetalige gemeenten is dus bij sommige gemeente wenselijk en bied perspectieven op een oplossing voor de huidige impasse.

    Een andere zaak waar de Vlaamse ridders van de ronde tafel voor vechten, is het weren van Brussel rond de onderhandelingstafel. Ook hier blijft men vechten tegen geesten uit het verleden. Sinds jaar en dag zijn het de Vlamingen die een (con)federaal model voorstaan gebaseerd op de twee grote gemeenschappen en de Franstaligen een model gebaseerd op de drie gewesten. Dit omdat de Walen in de jaren zestig van de vorige eeuw een federalisme voorstonden gebaseerd op een economische scheiding. Hiervoor zouden dan de drie gewesten dienst doen. Deze eis kwam vooral van de Mouvement Populaire Wallon van gewezen syndicalist André Renard (1911-1962) als reactie op de eenheidswet van Gaston Eyskens en op het (economisch) rechtsere Vlaanderen. De Vlamingen daarentegen ijverden voor het federalisme om hun eigen cultuur te kunnen beheren. Dit met de onderdrukking van de Vlaamse cultuur in het verleden in het achterhoofd. Het was dan ook logisch dat zij gingen voor de vorming van gemeenschappen gebaseerd op cultuur (lees: taal). Aangezien de Duitstalige gemeenschap maar een marginale speler is, kan men spreken van een duaal federalisme. Dit is waar de huidige Vlaamse strijders voor vechten wanneer ze weigeren Brussel te aanzien als een volwaardig gewest. Sommigen gaan zelfs nog verder en zouden Brussel graag bij Vlaanderen zien horen.

    Het is natuurlijk uitermate duidelijk dat Brussel een afzonderlijk gewest is. Met een eigen identiteit en als hoofdstad van Europa ook een eigen soort economie. Daarom hoort Brussel noch bij Wallonië, noch bij Vlaanderen. Het is dus duidelijk dat Brussel een plaatsje verdient aan de onderhandelingstafel en dat de Vlamingen best ophouden met hun strijd voor een duaal federalisme en Brussel als hoofdstad van Vlaanderen. Daarbij komt nog bij dat het louter en alleen de logica zelve is dat Brussel mee aanschuift aan de onderhandelingstafel. Want zoals eerder opgemerkt, zijn het de gewesten die bevoegd zijn voor economische zaken. En wat zijn nu de zaken die de Vlamingen willen bespreken? Inderdaad, economische zaken zoals de fiscale autonomie. Toch vreemd dat je zo’n discussie zou houden zonder de belanghebbenden rond de tafel.

     

    Opdat het huidige communautaire hoofdstuk in het Belgische verhaal een spoedig en positief einde zou hebben, is het dus noodzakelijk dat niet alleen de Franstaligen met een open geest naar de onderhandelingen trekken, maar ook de Vlamingen moeten hun geKrispeerde houding thuislaten. Hun angst voor de “verfransing van Vlaanderen’ geeft blijk van een duidelijk geval van paranoia en met hun fantoompijn aangaande Brussel is het eveneens slecht gesteld. In de plaats van een geografisch of cultuurgebonden houding, voel ik me als socialist genoodzaakt een menselijke houding aan te nemen als het gaat over de staatshervorming. Dit houdt in dat de mensen centraal staan en niet de verschillende gemeenschappen.

    08-09-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  


    17-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Positieve discriminatie, over fietsers en brommers...

    Een basisinstrument van de sociaaldemocratie om de maatschappij vorm te geven, is de positieve discriminatie. Onder positieve discriminatie verstaan we een verschillende behandeling gebaseerd op objectieve feiten die tot doel heeft een in het verleden opgelopen ongelijkheid ten aanzien van een groep ongedaan te maken.

    Groepen die vaak positief gediscrimineerd moeten worden zijn bijvoorbeeld allochtonen, vrouwen of gehandicapten. Kritiek op deze rechtvaardigheidstechniek komt vaak vanuit rechtse hoek. Al is hun kritiek vaak zeer selectief en bekritiseren ze enkel positieve discriminatie jegens allochtonen. Dit was duidelijk te zien toen in het Vlaams parlement een maatregel werd besproken waardoor de eerder aangehaalde groepen twee weken eerder een nieuwe vacature toegestuurd zouden krijgen. Vanaf het spreekgestoelte haalde Filip Dewinter zwaar uit naar de maatregel, maar sprak enkel over de eerste groep. Over de andere twee groepen repte hij met geen woord. Dit geeft aan dat de afwijzing van rechts van deze rechtvaardigheidstechniek enkel en alleen een uiting is van hun xenofobe afkeer van mensen met een andere origine. Hun argument is steeds dat positieve discriminatie jegens bepaalde groepen, inherent met zich meedraagt dat andere groepen negatief worden gediscrimineerd. Met als gevolg dus dat zulke maatregel niet als rechtvaardig te betitelen valt.
    Deze redenering is zo makkelijk te doorprikken als een ballon! Als naald zal ik een metafoor gebruiken die ik reeds eerder gebruikt heb. De metafoor weerspiegelt, naar mijn mening, perfect de situatie. Positieve discriminatie afwijzen is een hypocriete houding. Stellen dat er gelijkheid is wanneer er wettelijke maatregelen zijn getroffen nadat er een hele periode was van flagrante ongelijkheid, is een rad voor de ogen draaien van de mensen. Het is alsof (en hier komt de metafoor) men in een etappe van de Tour de France honderd renners een brommertje geeft en de andere tachtig een fiets. Waarna men na honderd kilometer vaststelt dat het toch niet zo eerlijk is en men de koplopers eveneens een fiets geeft. Onze ideologische tegenpolen zouden op dit moment stellen dat er gelijkheid is. Dit is natuurlijk een hypocriete houding, aangezien de wielrenners met een brommertje zo'n vijftig kilometer voorop liggen en bovendien nog geen enkel inspanning hebben geleverd. Stellen dat er nu gelijkheid heerst, is niet enkel onjuist, het is zelfs een flagrante leugen. Op dit moment is het de beurt aan de positieve discriminatie. Om binnen de metafoor te blijven, zou je dit kunnen zien als het voorzien van een bus die de achtergestelde fietsers terug bij de fietsers met een brommertje brengt. De bus is dus de positieve discriminatie die gebruikt wordt om een de jure gelijkheid om te zetten naar een de facto gelijkheid. Je kan het ook nog op een simpelere manier zeggen: als je de Toren van Pisa terug recht wil krijgen, dan volstaat het niet om het wegzakken te stoppen, maar dan moet je ook aan de andere kant van de toren trekken.
    Belangrijk bij positieve discriminatie is dat het de juiste groepen zijn die voordeel halen uit de maatregel. Daarvoor is er vooreerst een juiste analyse nodig van de situatie. Hieruit moet dan blijken wat de oorzaak is van een bepaalde negatieve discriminatie. Als de oorzaak bijvoorbeeld religie is, dan moet men het onderscheid maken op religieuze basis. Is de oorzaak echter een sociale status, dan moet dit de differentiërende factor zijn. Zo moet elke situatie dus grondig bekeken worden. Op deze manier wordt het eveneens makkelijker om een maatschappelijke basis te verwerven voor de maatregelen. Want wanneer de verkeerde groepen voorgetrokken worden en er dus geen objectieve feiten zijn die de positieve discriminatie rechtvaardigen, dan kan men inderdaad van negatieve discriminatie spreken.

    Voor zover er dus een grondige analyse is geweest van de situatie waaruit is gebleken dat bepaalde factoren de oorzaak waren van negatieve discriminatie, kan men dus stellen dat positieve discriminatie op grond van deze factoren een legitiem middel is om de dragers van deze factoren te emanciperen en onze samenleving rechtvaardiger te maken. Positieve discriminatie is dus, zoals reeds eerder aangehaald, essentieel voor een sociaaldemocraat die in de maakbaarheid van de samenleving gelooft.

    17-08-2008 om 20:44 geschreven door Renmans Dimitri  


    31-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Socialisme en islam
    Klik op de afbeelding om de link te volgen In een samenleving waarin de aanwezigheid van de islam steeds sterker wordt is het belangrijk dat we ook daar een coherent gedachteschema voor hebben. De Nederlander Carel Brendel vond dit ook en schreef er een boek over (Het verraad van links). De conclusie die hij trekt is echter perfect tegenovergesteld aan die van mij. In een eerste deel zal ik kort uitleggen wat zijn standpunt is, waarna ik van leer trek tegen dit standpunt, om vervolgens mijn standpunt weer te geven.

    Opium voor het volk
    Brendel hekelt de houding van de huidige sociaaldemocraten die een multiculturele samenleving voorstaan en maatregelen treffen die de aanwezigheid van de islam bevorderen. Hij stelt dat we als socialisten de islam moeten bestrijden. Om dit standpunt te onderbouwen gaat hij terug in de tijd. Want was het niet Marx die stelde dat godsdienst de opium van het volk was? Hebben socialisten dan niet tientallen jaren gestreden om onder het juk van de katholieke kerk uit te komen? Ging de schoolstrijd dan niet om de degelijkheid van de ziel van onze kinderen? Was de strijd tegen de katholieke kerk dan geen strijd van emancipatie en dus een authentieke sociale en socialistische strijd? Zeker! De islam, stelt Brendel, is ook een godsdienst en dient dus op een zelfde manier bestreden worden. Ook de islam is als opium voor het volk, ook de islam ketent zijn gelovigen in een eeuwenoude sociale stilstand en ook de islam neemt vaak een onderdrukkende vorm aan. Dus moeten wij als socialisten, naar analogie van onze voorvaders die het katholicisme bestreden, de islam zoveel mogelijk bestrijden en er voor zorgen dat ze geen voet aan de grond krijgt. Anders is die lange strijd voor vrouwenemancipatie in onze patriarchale maatschappij voor niets geweest en gaan we terug naar de oude machocratie.
    Basisprincipe
    Einde discussie want het is nu toch wel duidelijk! Of heeft mijnheer Renmans daar nog iets tegen in te brengen? Tuurlijk, ik had het al aangekondigd. Carel Brendel bedoelt het goed, maar hij interpreteert de strijd tegen het katholicisme verkeerd, eveneens als de drijfveer van Marx bij zijn uitspraak. Hij vergeet ook het basisprincipe waarop het socialisme is gebouwd. Verder stelt hij de verkeerde prioriteiten en maakt hij een fout tegen de tijd. Hij geeft namelijk een analyse van het verleden die hij onterecht transporteert naar het heden. Een analyse die pas overdraagbaar naar het heden is in een verdraagzame toekomst.
    Als Brendel de strijd tegen het katholicisme verkeerd interpreteert, hoe moeten we hem dan wel interpreteren? Als socialisten gaan we uit van een egalitair mensbeeld. Iedereen is gelijk van bij de geboorte en machtsrelaties gebaseerd op geboorte of traditie (i.t.t. het wettelijke gezag) zijn dus uit den boze. Dit laatste was nu net het probleem dat socialisten hadden met het katholicisme. Wat de paus, de bisschop of de pastoor zeiden was wet en moest door iedereen worden opgevolgd. De gewone man zijn vrijheid werd beknot. De godsdienst zorgde ervoor dat de gewone man rustig bleef en zijn erbarmelijke situatie aanvaardde. De godsdienst was een instrument van de kapitaalkrachtigen om de sociale vrede te handhaven en de arbeiders onder het juk te houden die hen opgelegd was door de fabrieksbazen. Zoals je ziet was de strijd tegen het katholicisme eerder een strijd voor de arbeiders en de gewone man dan dat het een strijd was tegen het geloof. Het is mijn overtuiging dat we de uitspraak van Marx ("godsdienst is als opium voor het volk") in deze context vandaag de dag moeten gebruiken.* De godsdienst verzachtte de pijn van het zware leven, maar vertroebelde eveneens de erbarmelijke situatie en de mogelijkheden van de mensen om uit deze situatie te kruipen. Het hield hen dus rustig en voorkwam dat ze hun rechten opeisten. Belangrijk is dat wordt ingezien dat het de godsdienst was die dit bewerkstelligde. De godsdienst is de gehele structuur omheen het geloof en de interpretatie van de geestelijken van dit geloof. Deze twee vormen dus de godsdienst die gebaseerd is op het geloof. Daarom zeg ik: Geloof? Als je wil. Godsdienst? Neen.
    Uit het vorige moeten we dus concluderen dat het socialisme vooreerst een ideologie is die strijd levert voor de zwakkeren en in die optiek ageerde tegen de kerk. Dit is belangrijk omdat het te maken heeft met welke prioriteiten we moeten stellen. Deze zijn duidelijk: eerst de onrechtvaardige ongelijkheid en dan al de rest. Dat is het ware prioriteitenlijstje van het socialisme. Hoe vertaald zich dat nu naar de situatie die we vandaag de dag kennen. Het is belangrijk op te merken dat de situatie van de islam nu, als zwart en wit verschilt met de situatie van het katholicisme vroeger. Het meest relevante verschil is dat het katholicisme toen een meerderheid was, dit terwijl de islam nu een minderheid is en dus ook vaak de nadelen ondervind van deze minderheidssituatie. Zo is discriminatie en racisme op basis van geloof nog steeds sterk aanwezig. Op dit moment is dus de islam als "groep" de zwakkere waar we moeten voor opkomen. Het is onze eerste taak om deze groep te verdedigen tegenover de (radicaal)rechtse groeperingen. Er voor te zorgen dat er op het macroniveau van onze samenleving geen onrechtvaardigheid meer is, geen ongelijkheid. 
    Pas wanneer we dit hebben verwezenlijkt, kunnen we op "mesoniveau" (binnen de Islam) beginnen te kijken en onze pijlen richten op de oubollige en onrechtvaardige tradities, interpretaties en gewoontes binnen de islam. Vanaf dan begint onze volledige strijd tegen de onderdrukking van de vrouw die een kenmerk is van bijna elke godsdienst. Vanaf dan begint de strijd voor de emancipatie van de moslima. Vanaf dan strijden we met dezelfde strijdlust zoals we dat deden tegen het katholicisme.
    Blijft natuurlijk het probleem van de huidige onderdrukking van de vrouw bij sommige moslims. De vrouw die gisteren en vandaag het slachtoffer van eerwraak is, heeft geen boodschap aan de woorden uit de vorige paragraaf. Daarom is er, zoals Dirk Verhofstadt stelt in zijn gelijknamig boek, een derde feministische golf nodig. Een feministische opstand gedragen door de moslimas en ondersteunt door vrouwen overal ter wereld. Het is dan aan ons om deze beweging te ondersteunen en er zo voor te zorgen dat zij niet wordt gerecupereerd door radicaal rechts.

    Hoofddoekenverbod
    Wat betekent dit nu allemaal concreet. Een perfect voorbeeld om het te illustreren is het hoofddoekenverbod. De beide aspecten die ik in mijn vertoog heb aangehaald, komen ook naar voren in de discussie rond de hoofddoek: de emancipatie op macroniveau en op mesoniveau. Voor alle duidelijkheid: we zijn tegen een hoofddoekenverbod. Door het invoeren van een hoofddoekenverbod remmen we de emancipatie en integratie op macroniveau van die vrouwen af. In de moslimtraditie is het, net zoals in onze oude christelijke traditie, de gewoonte dat de vrouw niet buitenshuis gaat werken. Een moslima die gaat werken zit dus al in een bepaalde fase van emancipatie en integratie. Wanneer zij door dit hoofddoekenverbod dan wordt ontslagen of niet wordt aangenomen, dan heeft dit twee ernstige gevolgen. Ten eerste is het mogelijk dat ze zich beledigt voelt en haar integratieproces staakt. Ten tweede is er het gevaar dat haar man of zijzelf concludeert dat ze dan maar niet gaat werken. Beide gevolgen zijn nefast voor de verdere integratie en emancipatie.
    Wat niet wil betekenen dat we de hoofddoek als een normaal iets beschouwen. Het blijft een symbool van onderdrukking, want je kan je de vraag stellen waarom veel moslimmannen hun baard niet meer laten groeien (wat ook een verplichting is), terwijl de vrouw wel haar hoofddoek moet dragen. Dit is echter een zaak waarvoor we die derde feministische golf nodig hebben. Die we dan via meerder vrouwenbewegingen en vanuit de partij moeten steunen.

    Eerder in dit artikel stelde ik dat Brendel een fout tegen de tijd maakte. Ik legde het reeds voor de helft uit door uit te klaren dat ik hiermee bedoelde dat hij een situatie uit het verleden transporteerde naar het heden, terwijl dit pas correct zou zijn in de toekomst wanneer de grootste vormen van discriminatie zijn weggewerkt. Op zo'n moment in de toekomst, wanneer de moslims niet meer als zwakkere groep kunnen worden aangeduid, is het aan de socialisten om wederom hun rol als verlosser van de geketenden op te nemen.

    Prioriteiten
    Om te concluderen kunnen we dus stellen dat het belangrijk is dat de socialisten hun prioriteiten kennen. Bovenaan het lijstje staat de bestrijding van onrechtvaardige ongelijkheid. Deze begint op het macroniveau (gehele samenleving) en daalt vervolgens neer via het mesoniveau (binnen een bepaalde groep) naar het microniveau (binnen hechte samenlevingsverbanden). Per onrechtvaardige gelijkheid moeten we dus beginnen met ons te focussen op het macroniveau. Er is natuurlijk altijd een alomvattende (d.w.z. op macro-, meso- en microniveau) aanpak nodig, maar de focus moet liggen op het hoogste niveau want daar ligt vaak de grootse ongelijkheid.
    Als voorbeeld kan je de genderongelijkheid nemen. Eerst was het belangrijk dat er op macroniveau gelijkheid was. Dit kwam er min of meer dankzij de (grond)wettelijke gelijkstelling. Vervolgens is het de bedoeling om gelijkheid te verkrijgen op verschillende vlakken zoals loongelijkheid, politieke gelijkheid, ... Pas wanneer we op een voldoende van deze vlakken vorderingen hebben gemaakt, heeft het zin om grote inspanningen te doen op het vlak van gelijkheid binnen het gezinsverband. Het is bijvoorbeeld zinloos om acties te voeren voor een verandering van het takenpatroon binnen het huishouden (micro), vooraleer de loonkloof tussen man en vrouw is weggewerkt. Want zolang het enkel de man is die het meeste kan verdienen, is het vanzelfsprekend dat de vrouw thuisblijft en de man kiest voor een carrière. Een andere keuze zou tot inkomensverlies kunnen leiden.
    Deze zienswijze getransporteerd naar de islam geeft de volgende benadering van deze godsdienst: eerst de ongelijkheid binnen de samenleving op grond van religie wegwerken (macro) en vervolgens de ontvoogding proberen te bewerkstelligen (meso). Op dit moment zijn het socialisme en de islam echter nog objectieve bondgenoten.

     


     *Wat niet wil zeggen dat dit ook de bedoeling van Marx was, hier bestaat namelijk nog enige discussie over (http://www.sap-rood.be/cm/index.php?view=article&id=486%3Amarxisme-en-religie---opium-van-het-volk&Itemid=53&option=com_content) Zoals ook gelovigen steeds moeten doen, moeten ook wij steeds onze basisgeschriften herinterpreteren in een coherente samenspraak met de realiteit.

    31-07-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  


    13-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Actueel: Topman Fortis krijgt ontslag en 1,3 miljoen euro
    Een slag in het gezicht voor de mensen die elke dag aan de kassa vaststellen dat het moeilijker en moeilijker gaat om rond te komen. Een zwarte (of eerder blauwe) dag voor diegene die vechten voor meer gelijkheid en rechtvaardigheid. Zware bombastische verwoordingen, maar ze zijn enkel het equivalent van de ontslagpremie die Jean-Paul Votron, ex-CEO van Fortis, kreeg nadat de aandeelhouders duidelijk te kennen gaven dat ze van hem af wilden.

    In het contract van mijnheer Votron staat dat hij recht heeft op een jaarwedde wanneer Fortis hem zou ontslagen. Dit is nu gebeurt en dus krijgt de "onfortuinlijke" gewezen Europees manager van het jaar een extra jaarwedde, zo'n 1,3 miljoen euro. Los van het feit dat zulk loon reeds alle verbeelding tart (50 maal meer dan een gewone werknemer), kan je je ook vragen stellen bij zulke hoge ontslagvergoeding. Terwijl al de werkgevers aangeven dat een loonsverhoging voor de gewone werknemer om de koopkrachtvermindering te compenseren, uit den boze is vanwege de economische laagconjunctuur. Heeft men er precies weinig moeite mee om de CEO's economisch te vertroetelen. Tegenstrijdig toch, niet?
    Terwijl al de werkgeversorganisaties op hun achterste pootjes stonden toen de werknemers van VW Vorst een stevige ontslagvergoeding kregen, hoor je ze zelden wanneer er weer eens een hoge piet in de ene hand zijn slechte evaluatie en ontslag krijgt en in de andere hand een goed gevuld spaarvarkentje. Tegenstrijdig toch, niet?
    Wanneer een CEO geen goed werk levert (zoals bij Votron het geval is) wordt hij daarvoor beloont met een jaar riant betaalde vakantie. Stel je voor dat een werknemer in een kledingzaak de klanten uitscheldt. Die werknemer gaat zwaar in de fout en wordt terecht ontslagen, maar het is onvoorstelbaar dat deze er een jaarwedde bovenop zou krijgen. Wanneer werknemers ontslagen worden vanwege een reorganisatie, omdat dat het eerste is wat de pas aangenomen CEO (met natuurlijk een riant loon) doet vanwege zijn overtuiging dat het nodig is om het bedrijf financieel gezond te houden. In zo'n situatie moeten vakbonden hemel en aarde bewegen om een ontslagvergoeding te verkrijgen voor die werknemers die omwille van externe omstandigheden worden ontslagen (en niet vanwege slechte prestaties). Tegenstrijdig toch, niet?
    Terwijl een CEO een bijna levenslang aanzien kijgt na één succes, ondanks vele andere mislukkingen. Krijgen werknemers een bijna levenslang stigma na één misstap, ondanks vele goede prestaties. Het zou dus ook logischer zijn dat juist die werknemers een vergoeding zouden krijgen, aangezien zij veel moeilijker aan nieuw werk zullen komen dan de CEO's. tegenstrijdig toch, niet?

    Ik vind dit alleszins allemaal niet zo logisch en redelijk tegenstrijdig. Maar ja wie ben ik, ik ben uiteindelijk maar een jaloerse socialist zeker....

    13-07-2008 om 13:47 geschreven door Renmans Dimitri  


    11-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Discussie over democratie
    Op de blog van sp.a Rood-voorzitter Eric De Bruyn ontspon zich een discussie tussen mij en ene Stef over democratie. Dit nadat ik volgende uitspraak van De Bruyn als populistisch had bestempeld:

     

    Laten we ophouden onze politieke macht uit te besteden aan de zogenaamde “professionele politici”. Kijk maar wat die ervan bakken: de oorlog in Irak, de Belgische “staatshervorming”, het verbranden van voedsel om er auto’s mee te laten rijden

    Hierop gaf De Bruyn een antwoord dat te lezen valt op www.bloggen.be/derodevoorzitter, waarop ik op mijn beurt het volgende antwoorde:

    Beste,

     

    U stelt terecht:  “Een discussie waarin het nodig is om elk woord te wikken en te wegen.”. De “professionele politici” zijn in mijn ogen namelijk (in navolging van Weber) de politici die het vak politicus als beroep uitoefenen. De niet-professionele politici zijn dan de mensen die op een ander manier de maatschappij vormgeven en op zekere hoogte mee regeren (sociale partners, middenveld, multinationals,…). U ziet dus dat ik in mijn perceptie dus gelijk had wat betreft de populistische ondertoon. U zei het echter zelf, “elk woord moeten we wikken en wegen”, daarom ben ik blij dat u u nu genuanceerd hebt. Hetgeen wel degelijk nodig was.  Maar u bedoelt dus niet de gehele politieke klasse.  Zoals ik het begrijp bedoelt u dus die politici die niet omkijken naar de mensen en, zoals Stef eerder reeds stelde, in hun ivoren toren blijven zitten. Om in de beeldspraak te blijven van de garagist (iets wat we hebben geleerd van onze Vlaams-nationalistische “vrienden”), kunnen we dus stellen dat het die garagisten zijn die u auto verven zonder het te vragen. Ik ben het er mee eens, zoals uit mijn vorige reacties blijkt (“Naast de verkiezingen is het natuurlijk noodzakelijk dat er een blijvende stroom van input is vanuit de bevolking.”), dat politici dicht genoeg bij de mensen moeten staan.

     

    U stelt verder ook terecht: “om te duiden, te synthetiseren en vaak ook te verwerpen en te overtuigen van het tegendeel.”  Al deze dingen zijn belangrijk, maar wanneer je sommige voorstanders van de directe democratie erop nahoudt dan merk je dat ze de nadruk enkel leggen op, inderdaad, noteren. Ik verwijs hiervoor naar het “zeggen wat u denkt” of de handelswijze van Rita Verdonck in Nederland voor de samenstelling van haar partijprogramma.  Ik benadrukte zelf reeds die dingen die u aanhaalt, vooral dat laatste, om te onderstrepen dat enkel noteren en dus de macht over te laten aan de mensen, geen goed idee is. Iets dat ik wel uit die ene uitspraak besloot (Laten we ophouden onze politieke macht uit te besteden aan de zogenaamde “professionele politici”.)

    Dat er op voorhand bepaalde budgettaire en politieke aspecten reeds worden vastgelegd is denk ik juist wenselijk. Het kan een kader vormen waarbinnen de participatie van de burger zich kan afspelen. Dat de kader nu een rechtse tint heeft, betreuren we allemaal natuurlijk maar het is nu eenmaal de tint waarvoor de mensen hebben gekozen. Je kan er dus niet zomaar vanuit gaan dat het delegeren van een deel van de macht aan het volk, zou resulteren in een meer socialistisch beleid. Wat we dus wel moeten doen is de mensen weer begeesteren.

     

    Wat het intern functioneren van de partij betreft kan ik nog niet veel zeggen aangezien ik nog niet zo lang lid ben. Ik zie wel dat er pogingen worden gedaan om het intern debat aan te zwengelen. Onlangs nog een samenkomst van zo’n 20 jonge socialisten Louis Tobback, Saïd El Khadraoui en onze voorzitster, Saïd heeft ook een denktank waar iedereen welkom is, Louis Tobback staat altijd open voor debatavonden, … Het zijn inderdaad maar kleine zaken, maar het is misschien toch een begin. Zoals ik reeds zei echter ben ik nog niet zo lang bij de partij en kan ik dus ook geen volledig oordeel vellen.

     

    Natuurlijk is onze parlementaire democratie niet het eindpunt. Meer dan honderd jaar geleden dacht men dat men met het cijnskiesrecht echt democratisch was. Nu denken we daar natuurlijk heel anders over. In tegenstelling tot wat velen doen, moeten we dus niet over het verleden praten als we het hebben over democratie (in de zin van: de politici luisteren niet meer), maar in termen van de toekomstige tijd. Want ondanks het verder ingewikkeld worden van onze samenleving, zien we dat dankzij de democratisering van de multimedia iedereen veel gemakkelijker zijn zeg kan doen (“de aarde is plat”, Thomas L. Friedman). We hoeven enkel te denken aan onze activiteit nu en we zien reeds een bewijs. De vraag is dus niet of maar hoe gaat de inspraak van de burger worden geïntegreerd in het beleid. Misschien is dat wel eens interessant om over na te denken.

     

    Om te concluderen: Ik ben blij dat je je uitspraak hebt genuanceerd. Ik ben het eens met de opmerking dat we de mensen meer moeten integreren in de politiek. Terwijl we dit propageren moeten we denk ik steeds genuanceerd zijn. Het kan niet de bedoeling zijn dat het de burgers worden die de beslissingen nemen. Het is wel belangrijk dat de burgers hun grieven en hun eventuele ideeën kunnen kenbaar maken aan de politici en dat er ook wordt geluisterd en er een redelijke feedback is. Hierbij moeten we echter ook de burger op zijn plaats durven zetten en af en toe durven zeggen dat hij fout is. De burger heeft niet altijd gelijk. Het is een moeilijke balanceeroefening die we moeten uitvoeren, maar het is denk ik een interessante en een broodnodige. Inspraak? Zeker! Maar niet te ver en gecontroleerd … De politici moeten hun verantwoordelijkheid blijven opnemen.

    Onze opdracht luidt dus: een nieuw democratiemodel uittekenen met een juist evenwicht tussen de burgers, politici, sociale partners, specialisten en stakeholders.

     

    11-07-2008 om 12:44 geschreven door Renmans Dimitri  


    07-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Directe democratie direct naar de vuilbak!

    De kloof tussen burger en politiek kan worden gedicht door het houden van referenda. Dat is toch wat veel populisten beweren. Is zulke directe democratie wel wenselijk op het nationale of regionale niveau? Zowel mijn gezond als mijn socialistisch verstand beantwoord deze vraag negatief. In wat volgt zal ik beginnen met de algemene argumenten op te noemen waarna ik zal overgaan naar de socialistische argumenten.

    De domme kiezer. Een tweetal weken terug sprak Frank Vanhecke in "De zevende dag" nogmaals de populistische standaardzin uit als argument voor referenda: "Vindt u de kiezer dan te dom?". De woorden zijn voor zijn rekening, maar ik vind de kiezer zeker niet dom. Ik vind mezelf ook niet dom wanneer ik de elektriciteit in mijn huis niet kan leggen of een huis kan bouwen vanaf nul. Zo vind ik ook de kiezer niet dom die niets begrijpt van B-H-V of het verdrag van Lissabon. Om de vier jaar stellen we hiervoor politici aan die deze dingen wel begrijpen en de mogelijkheden op juridisch, politiek en budgettair vlak kennen. Het is aan de politici om te oordelen of een maatregel de doelstellingen die hij tijdens de verkiezingscampagne vooropstelde en waar de mensen voor gekozen hebben, dichter bij brengt. Een referendum is dus niet compatibel met onze representatieve democratie, ook omdat er bij een referendum met een meerderheid wordt gewerkt en ons systeem gebaseerd is op compromissen. Ook het Grondwettelijk Hof vindt een referendum (zowel bindend als niet-bindend) niet verenigbaar met ons representatief politiek systeem.
    Verder is er natuurlijk nog het gevaar van oversimplificatie. Een probleemsituatie is zelden transformeerbaar in een ja/nee-vraag. Bij een referendum is er zelden een kans om voor de middenweg te kiezen. Als dit al mogelijk zou zijn, hoe kan de kiezer dan duidelijk maken hoe hij die middenweg ziet? Misschien gaat hij enkel op een paar punten akkoord of onder bepaalde voorwaarden. Tengevolge hiervan stemt hij misschien tegen en wordt later het hele voorstel verworpen, terwijl een aangepaste versie wel ingang zou vinden bij een meerderheid van de kiezers.
    Een ander probleem is dat van de silent majority. Dit betekent dat er een groot deel van de bevolking akkoord of niet akkoord gaat met een stelling, maar het thema niet belangrijk genoeg vindt om te gaan stemmen. Als er tegelijk een minderheid is die het tegenovergestelde denkt maar het thema wel belangrijk vindt, dan kan het zijn dat er een beslissing valt die ondanks het referendum niet door de meerderheid van de bevolking wordt ondersteund. Je zou misschien kunnen opteren voor een opkomstplicht maar diegene die voor referenda zijn, zijn vaak ook tegen de opkomstplicht en nog meer kiesmomenten zou enkel leiden tot nog meer kiesmoeheid.
    Een vierde argument tegen een referendum is de mogelijkheid tot misleiding. Zelfs de Franse filosoof Jean-Jacques Rousseau erkende dat de publieke opinie (de algemene wil in zijn jargon)  kan dwalen wanneer het misleid wordt door een demagoog. Rousseau was dan wel volledig overtuigd van de macht van het volk, toch stelde hij hetzelfde gevaar als ik vast. In de campagne voor het referendum in Ierland over het verdrag van Lissabon zagen we heel duidelijk wat er bedoelt wordt met misleiding. Zo stelden de tegenstanders dat "ja" stemmen, zou betekenen dat men Ierland abortus zou moeten toestaan. Een flagrante leugen natuurlijk. Dit soort zaken is echter inherent aan een referendum.
    Ten laatste is het vaak onduidelijk waarom de kiezer tegen heeft gestemd. Vaak ziet de kiezer een referendum als een soort populariteitspoll voor de regering. De kiezer zal zijn stem dan laten afhangen van de vraag of hij akkoord is met het beleid van de regering, in plaats van te antwoorden op de stelling van het referendum.

    De macht van het getal. Zoals je ziet zijn er reeds veel neutrale tegenargumenten. Naast deze reeks zijn er nog enkele sociale tegenargumenten. De rode draad door deze tweede reeks argumenten is de sociale ongelijkheid.
    De meeste extreemlinksen zijn voor het referendum. Terwijl ik hier weer kom stellen dat een echte progressief tegen het referendum is. Dit komt omdat ze van een verkeerde premisse uitgaan. Zij stellen namelijk dat de arbeidersklasse met meer is en ze via het referendum de macht van het getal kunnen doen gelden. Zo zouden ze dan maatregelen kunnen treffen die goed zijn voor de arbeiders maar tegen de wil ingaan van de burgerij. Logisch. Zo lijkt het toch. Er zijn spijtig genoeg enkele zaken fout aan deze redenering.
    De arbeidersklasse die vroeger nog aanzienlijk was, is vandaag de dag sterk geminderd in aantal. Het is vooral de middenklasse die nu het grootst in aantal is. Zo gaat het dus niet op wanneer je stelt dat de arbeiders hun macht van het getal kunnen laten gelden. De voorliefde van sommige progressieven voor het referendum baseert zich dus op een maatschappijordening uit het verleden.
    Een andere zaak die ze uit het oog verliezen is de informatiekloof. Deze stelt dat de gegoede klassen tot meer informatie toegang hebben en tegelijkertijd dankzij een betere scholing deze informatie beter kunnen interpreteren. Dit is een probleem in het licht van het voornoemde gevaar van misleiding. Diegene die aan de juiste kant van de kloof staan kunnen makkelijk de prietpraat van de demagoog doorprikken, terwijl die groep van mensen die aan de andere kant van de kloof staan zich niet zo makkelijk in die positie bevinden. Met als gevolg dat het kan gebeuren dat ze tegen een maatregel stemmen, ondanks het feit dat het een voor hen goede maatregel was. Je kan dan wel stellen dat het dan aan de anderen is om de leugens te doorprikken. Wanneer je er echter van uitgaat dat het om een groep gaat die niet veel in contact komt met de verschillende informatiekanalen, is het niet onredelijk om te stellen dat deze argumenten om de leugen te doorprikken, die vaak complexer zijn en meer tijd in beslag nemen, de gewenste doelgroep niet bereiken.
    Zomaar stellen dat de "zwakkeren" via een referendum de macht van het getal kunnen laten gelden is dus niet correct. Dit vanwege het niet altijd bestaan van deze macht en het bestaan van een informatiekloof waardoor het voor hen niet meteen duidelijk is wat juist goed voor hen is. Het tegenovergestelde is misschien wel eerder waar. Dat referenda ervoor zorgen dat er juist beslissing worden genomen die tegen de belangen van de zwakkeren in gaan. Dit niet enkel door mogelijke misleiding, maar ook door een verkeerde perceptie van de eigen situatie. Wanneer er bijvoorbeeld een maatregel in de schaal ligt die ten voordele is van de zwakkeren maar ten nadele van de middenklasse, is het niet ondenkbaar dan sommigen zich in de illusie bevinden dat ze wel snel tot de betere klasse zullen gaan behoren en dus tegen stemmen. Omgekeerd zijn er maar weinigen die ervan uitgaan dat ze binnen een korte tijd tot een lagere inkomensklasse zullen behoren. Hieruit volgt dat een maatregel die positief is voor de zwakkeren zal worden afgeschoten. Dit vanwege inkomensverdediging van de hogere inkomensgroepen en een verkeerd zicht op de eigen situatie van sommigen.

    Uit al deze argumenten moeten we dus concluderen dat het zowel uit democratisch als uit socialistisch standpunt een referendum af te raden is!

    07-07-2008 om 17:33 geschreven door Renmans Dimitri  


    02-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."Help us, we are suffering terribly"
    Omdat we in tijden van B-H-V-crisis en onderhandelingen over staatshervormingen wel eens vergeten dat de wereld rondom ons doordraait en de problemen aanwezig blijven. Daarom vertel ik hier het verhaal dat we allemaal zijn vergeten of gewoon niet kennen. Denk er even over na en slaapwel.

    In het jaar 1999 landt een vliegtuig van Sabena op Zaventem afkomstig van het Afrikaanse Conakry (Guinée). Een vlucht als een andere was het niet dat men in het landingsgestel de lijken vindt van twee jongens van 14 en 15 jaar. Op deze manier probeerden Yaguine en Fodé het paradijs in Europa te vinden. Het enige wat ze vonden was een vreselijke dood. Spijtig genoeg moeten we hierover zeggen dat dit niet zo bijzonder is. Er sterven wel vaker wanhopige Afrikanen in hun zoektocht naar geluk. Is het niet in een landingsgestel dan is het in de laadbak van een vrachtwagen of gewoon in de Middelandse Zee. Dit spijtige voorval was echter uitzonderlijker. Op het lichaam van de twee jongens lag namelijk een brief gericht aan de leiders van dit prachtige continent.

    Yaguiné et Fode
    Conakry, le 29-7-99

    Excellences, Messieurs les membres et responsables d’Europe,

    Nous avons l’honorable plaisir et la grande confiance pour vous écrire
    cette lettre pour vous parler de l’objectif de notre voyage et la souffrance
    de nous, les enfants et jeunes d’Afrique.

    Mais tout d’abord, nous vous présentons les salutations les plus
    délicieuses, adorables et respectées dans la vie. A cet effet, soyez notre
    appui et notre aide, soyez envers nous en Afrique, vous à qui faut-il
    demander au secours ?

    Nous vous en supplions pour l’amour de votre beau continent, le
    sentiment de vous envers votre peuple, votre famille et surtout d’affinité
    et l’amour de vos enfants que vous aimez comme la vie. En plus, pour
    l’amour et l’amitié de notre créateur " Dieu le Tout-Puissant", qui vous a
    donné toutes les bonnes expériences, richesses et pouvoirs de bien
    construire et bien organiser notre continent à devenir le plus beau et
    admirable ami les autres.

    Messieurs, les membres et responsables d’Europe, c’est à votre solidarité
    et votre gentillesse que nous vous appelons au secours en Afrique. Aideznous,
    nous souffrons énormément en Afrique, aidez-nous, nous avons des
    problèmes et quelques manques de droits de l’enfant.

    Au niveau des problèmes, nous avons : la guerre, la maladie, la
    nourriture, etc. Quant aux droits de l’enfant, c’est en Afrique, surtout en
    Guinée, nous avons des écoles, mais un grand manque d’éducation et
    d’enseignement ; sauf dans les écoles privées, qu’on peut avoir une bonne
    éducation et un bon enseignement, mais il faut une forte somme d’argent,
    et nous nos parents sont pauvres. La (?) c’est de nous nourrir, ensuite
    nous avons des écoles de sports telles que football, basket (?), etc Donc
    dans ce cas, nous les Africains, surtout les enfants et jeunes Africains,
    nous vous demandons de faire une grande organisation efficace pour
    l’Afrique, pour qu’il soit progressé.

    Donc si vous voyez que nous sacrifions et exposons notre vie, c’est parce
    qu’on souffre trop en Afrique et qu’on a besoin de vous pour lutter contre
    la pauvreté et mettre fin à la guerre en Afrique.

    Néanmoins, nous voulons étudier, et nous vous demandons de nous aider
    à étudier pour être comme vous en Afrique.

    Enfin, nous vous en supplions, de nous excuser très très fort d’oser vous


    écrire cette lettre en tant que vous les grandes personnages à qui nous
    devons beaucoup de respect. Et n’oubliez pas que c’est à vous que nous
    devons plaigner (?) la faiblesse de notre force en Afrique.

    02-07-2008 om 19:53 geschreven door Renmans Dimitri  


    30-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Niemand illegaal!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Met de discussies rond de terugkeerrichtlijn en de plannen van minister Turtelboom (migratie en asielbeleid) kon je het weer overal lezen. Ik heb het over het woord "illegalen", waarmee men verwijst naar de mensen die hier verblijven maar niet in het bezit zijn van een verblijfsvergunning. Ze verblijven hier dus illegaal, maar in de media en in de politiek wordt dit al snel omgebuigd naar: "ze zijn illegaal". Een kleine nuance met een groot verschil tot gevolg. Want hoe kan een mens illegaal zijn. Het recht op (mens) zijn, is niet een recht dat je door de wet toebedeeld krijgt. Je bent een mens omdat je het bent en niet omdat de wet dit zo zegt. Bijgevolg vind ik het vreemd dat iemand illegaal zou kunnen zijn.

    Er zit natuurlijk meer achter en dat is de reden waarom ik het woord "illegaal" liever niet meer zie gebruikt worden. De term is geen waardeneutraal woord. Het impliceert een actie die uitdrukkelijk tegen de wet is. De actor wordt dus meteen aanzien als een crimineel. Dit wanneer het duidelijk is dat dit geen daders zijn maar slachtoffers. Slachtoffers van mensenhandel, slachtoffers van de armoede die welig tiert in hun thuislanden, slachtoffers van oorlog, slachtoffers van vervolgingen om religieuze, politieke, ... redenen, slachtoffers van een hongersnood, slachtoffers van . Toch maken wij van hen daders en stigmatiseren we ze.
    Doordat we ze criminaliseren wordt ook het debat geïnfecteerd met deze verkeerde zienswijze. Het duwt het debat meteen in de richting van een repressieve oplossing. De macht van het woord mag zeker niet onderschat worden! Ze kan al heel snel het denken van de mensen beïnvloeden op een nefaste manier voor het debat. Het gaat uiteindelijk om mensenlevens en een sereen debat is dus aangeraden. Dit is enkel mogelijk zonder vooroordelen en dus zonder het woord "illegaal".

    Vandaar dus dat ik iedereen oproep om het woord "illegaal" te bannen uit zijn/haar discours, reportage, verslaggeving, enz... Het zijn "mensen zonder papieren" of "sans-papiers', niets meer en niets minder. Mensen die niet over de juiste papieren beschikken om hier legaal te verblijven. Dat is hetgeen wat hun situatie nog het best omschrijft. In de eerste plaats blijven het echter allemaal mensen, die net als iedereen op zoek zijn naar een beter leven.

    30-06-2008 om 18:52 geschreven door Renmans Dimitri  


    21-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Europa en het socialisme
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Dublin heeft 'nee' gezegd tegen het Verdrag van Lissabon. Een spijtige zaak voor de socialist in ons. En toch roepen de zelfverklaarde linkse socialisten dat dit een goede zaak is. Van de PVDA tot de LSP. Zij vinden Europa te rechts, te neoliberaal en te asociaal en daarom ageren ze tegen Europa. Een gevaarlijke denkpiste die onze ideologie schade kan toebrengen. Ze denken dan wel dat ze zich inschrijven in de ideologie van Marx, maar dit doen ze allerminst. Eén zin uit het werk van Marx volstaat om dit duidelijk te maken: "Proletarier aller Länder vereinigt euch!". Want dat is toch wat Europa doet? Het verenigen van mensen in een groter geheel. Onze strijders van het "linkse socialisme" zullen dan wel roepen dat het niet de "proletariers" zijn die zich verenigen, maar de "burgerij". Daar vallen echter twee dingen bij op te merken.
    Ten eerste is het inderdaad zo dat niet al de Europese arbeiders zich evengoed verenigen. Er zijn inderdaad enkelingen die zich afkeren van het Europese verenigingsproces en hierdoor de echte blokvorming van de zwakkeren in Europa in de weg staan. Ik laat het aan de lezer om te oordelen wie. (hint: ze zijn hier reeds vernoemd) 
    Ten tweede is dit een zeer onvolwassen houding. Een terugkeer naar het anarchisme. Veel roepen langs de kant, dan op je eigen keren en tegelijkertijd de solidariteit beperken tot je eigen in-group. Sterk strijdig met het socialisme dus. 

    Inderdaad strijdig met het socialisme en neigend naar het nationalisme. Het zijn luxesocialisten die roepen dat Europa enkel slecht is. In hun eigen land hebben ze goed werk geleverd en dus zijn ze voldaan. Daar mag Europa niet meer aankomen. Het socialisme gaat echter niet over onze medeburgers, maar over onze medemensen. In oost-Europa zijn miljoenen mensen die snakken naar de zelfde sociale verworvenheden als hier. Daar hebben ze duidelijk geen oren naar. Ze blijven liever thuis om te strijden voor hun eigen achterban, dan dat ze het hierboven vermelde credo omzetten in daden. En de nieuwe grote groep proletariers ondersteunen. 
    Het is ook een duidelijk voorbeeld van "het kind met het badwater weggooien". In plaats van Europa te verwerpen, zouden ze beter mee helpen om Europa te hervormen. Wanneer er in België of in Vlaanderen een rechtse regring aan de macht is, ga je toch ook niet roepen dat België en Vlaanderen slecht zijn (op enkele achtergebleven anarchisten na). De EU is geen orgaan met een ideologische inhoud. Het is een bestuursniveau waar verschillende ideologieën strijden om de macht. We moeten dus proberen deze strijd te winnen en een linkse richting te geven aan Europa.

    Ze noemen zich dus linkse socialisten maar ze zijn het niet! Door dit te zeggen willen ze duidelijk maken dat ze een meer zuivere ideologie voorstaan dan andere socialisten. Het probleem met te zuivere theorievorming is dat het de voeling met de realiteit kwijtraakt en het doel compleet voorbijschiet. Zo ook hier. Want wat gebeurt er. De "goede" socialisten gaan de boer op en overtuigen de arbeiders dat Europa slecht voor hen is. In veel landen is het echter zo dat er geen opkomstplicht is voor de Europese verkiezingen. met als gevolg dus dat die arbeiders die zich afkeren van Europa niet gaan stemmen, waardoor een groot electoraal potentieel verloren gaat. Hierdoor winnen de rechtse partijen aan macht in de EU en wordt het dus onmogelijk om die linkse richting te geven aan de EU.

    Beste "linkse socialisten", jullie ondergraven dus systematisch de positie van het socialisme in Europa. Europa is een zegen, maar je moet het wel naar je hand zetten als je het echt effectief wilt benuttigen. Door jullie toedoen wordt dit echter bemoeilijkt. Noem jullie zelf dus wat jullie willen, maar noem jullie zelf geen socialist!

    21-06-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  


    18-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Actueel: Eerste institutionele hervorming een feit!

    Een jaar na de verkiezingen heeft Leterme eigenlijk zijn eerste institutionele hervorming vast. Het is dan misschien geen communautair getinte hervorming, het is er wel een die kan tellen. Minister De Crem heeft het ministerie (FOD) van defensie omgetuned tot het ministerie van oorlog. De tot Crembo omgedoopte christen-democraat zoekt meer en meer het schootje op van onze lieve vriend Bush. Zelfs wanneer er een hoorzitting over Afghanistan wordt gehouden, gaat minister De Crem liever op privé reis naar Afghanistan op uitnodiging van de Amerikaanse generaal John Craddock. Spijtig, anders had hij met zijn eigen oren kunnen horen waarom we beter niet naar Afghanistan gaan. Als hij tenminste zijn dovemansoren niet zou hebben opgezet. Want Pieter is resoluut om België de beste vriend te maken van de VS. Daarvoor moeten enkele mensen maar hun leven voor geven. Als het van hem af hing, dan zaten we nu te klungelen in Irak. Mijnheer De Crem, België is uitgegroeid tot een Europees land, laat alstublieft u Atlantische aspiraties achterwege. U bent van België een speelbal aan  het maken van een agressieve natie! Bovendien een natie die op de weg terug is. U leeft in het verleden mijnheer de minister, want de toekomst ligt in Europa! Dat ziet zowat iedereen, maarja, het kapsel maakt de man en Crembo heeft nu eenmaal de intellectuele inhoud van een schaap...

    18-06-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  


    14-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Herinvoering dienstplicht?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Iemand vertelde me eens: "Uitgaande van de socialistische principes, zijn we verplicht om de herinvoering van de dienstplicht ter sprake te brengen." Consternatie alom waarschijnlijk, maar dit is nu net wat ik bedoel met herbronnen! Het overdenken van zaken die onoverdenkbaar lijken, zonder enige taboes. Zo ook moet men durven denken over zoiets klaarblijkelijk voorbijgestreefd als de dienstplicht. Zei een Franse filosoof niet ooit: "Je pense donc je suis"? Wel wanneer we stoppen met denken, stoppen we met (progressief) zijn. Dus ik volg de raad ("denk er eens over na") die hij ons gaf op en ga de confrontatie aan. Eerst zal ik bekijken wat de argumenten vóór zijn, gevolgd door, inderdaad, de argumenten tegen en tot slot is er een besluit over het al dan niet voorstander zijn van de dienstplicht.

    Ja!

    We zien dat steeds meer jongeren ontsporen en hun heil zoeken in geweld. De rellen in Anderlecht staan nog fris in het geheugen, de dood van Guido Demoor, de 'killing raid' van Hans Van Themsche,... Het is echter niet enkel dat, de algemene beleefdheid van sommige jongeren en ouderen laat vaak te wensen over. De vraag of het beter of slechter was in het verleden is hier irrelevant. Feit is dat mensen er zich terecht (soms ook onterecht, cfr. veiligheidsgevoel) aan ergeren en hun in de armen van populistische en rechts-radicale figuren drijft. Veiligheid is een uiterst sociaal thema, de rijken zullen zich wel kunnen beschermen in hun wijken en beveiligde burchten, maar het zijn de minder gefortuneerden die er het meeste last van hebben. Dus is het aan een socialistische partij om voor antwoorden te zorgen. In dit licht zou een herinvoering van de dienstplicht kunnen bijdragen tot de disciplinering van deze relschoppers. Wat uiteindelijk dan zou moeten resulteren in een veiliger wordende samenleving voor iedereen.
    Een herinvoering van de dienstplicht zou eveneens Amerikaanse toestanden vermijden. In het Amerikaanse leger is er een zeer grote disproportionaliteit van soldaten die uit een arm gezin komen. Voor hun is het leger namelijk de enige uitweg om aan de armoede te ontsnappen. Een reden waarom de vertegenwoordigers van de welvarendsten onder ons tegen de dienstplicht zijn, is natuurlijk omdat ook zij hun kinderen dan het leger moeten insturen. Met andere woorden, de dienstplicht zorgt ervoor dat er een evenredige vertegenwoordiging is van alle lagen van de maatschappij in het leger. En er dus meer gelijkheid komt en elke sociale laag van onze maatschappij zijn boontje bijdraagt aan de verdediging van ons land.. Want een toestand à la Americana is op zijn minst verwerpelijk!

    Nee!
    Eerst dit laatste argument. We kunnen onmogelijk de toestand in de VS vergelijken met die van België. Zo is het in de VS veel waarschijnlijker dat de armen naar het leger gaan als final resort, dan hier in België. Hier hebben we namelijk een sterke sociale zekerheid die er voor zorgt dat zelfs diegene die geen job vinden toch een inkomen hebben. Ook hebben we hier een minimumloon, waardoor het veel minder vaak voorkomt dat mensen twee tot drie jobs moeten hebben om rond te kunnen komen (iets wat spijtig genoeg in de VS wel het geval is). In de VS zorgt dit fenomeen er voor dat één job in het leger aantrekkelijker wordt dan twee of drie jobs in het burgerlijke circuit. Deze twee feiten (sociale zekerheid en minimumloon) zorgen ervoor dat de economische beweegreden om in het leger te gaan in België veel kleiner is dan in de VS. Met als gevolg dat de kans op sociale disproportionaliteit binnen het leger veel kleiner is.
    Wat betreft de disciplinering van jongeren moeten we duidelijk een onderscheid maken tussen militaire en maatschappelijke discipline. Het is niet omdat zoonlief of dochterlief in het gelid kan stappen, dat hij ook geneigd is om respect te tonen tegenover anderen. Ook komt de dienstplicht vaak te laat met zijn opvoedende taak. We zien namelijk dat kinderen van 10, 11, 12 jaar al ten prooi vallen aan delinquente uitspatten. Tenzij je het reeds wil invoeren vanaf het lager onderwijs, is de dienstplicht dus geen effectief wapen.

    Opleiden en opvoeden
    Dan stelt de vraag zich uiteraard: wat is dan wel een effectief wapen? Misschien moeten we eens gaan kijken in het onderwijs. Het onderwijs is naar mijn mening veel te veel gericht op de arbeidsmarkt en veel te weinig op de markt van het leven. Te veel opleiding, te weinig opvoeding. Alles staat in het teken van de voorbereiding op het verder studeren of het vinden van een job. Dit is uiterst belangrijk natuurlijk, maar is het begrijpen van de wereld en elkaar niet even belangrijk? Is het op een correcte manier in het leven staan dan niet belangrijk? Daarom pleit ik voor de invoering van een nieuw verplicht vak, naast vakken als Nederlands en wiskunde: samenlevingsleer. Dit vak wordt dan gedurende het hele secundaire onderwijs gegeven en zal dan een heel diverse inhoud hebben. Zo zullen de verschillende godsdiensten aan bod komen, politieke thema's allerhande besproken worden, de politiek in het algemeen, maar ook de verkeersreglementen zodat men op school zijn rijbewijs kan halen (zoals nu al in sommige scholen gebeurt). Ook het inleven via rollenspellen en het voorbereiden op een sollicitaitegesprek, zijn nuttige onderdelen in dit nieuw op te richten vak. En zo zullen er nog wel enkele andere interessante items zijn.
     
    De kritiek gaat er zich ten eerste op beroepen dat deze zaken reeds onderwezen worden in vakken als zedenleer, godsdienst en geschiedenis. Ik ben echter de mening toegedaan dat dit ten veel te versnipperd is, te minimaal is en te veel afhangt van de leerkracht die je hebt. Het instellen van een allesomvattend vak, zoals ik hier voorsta, zou veel meer duidelijkheid brengen omtrent het leerpakket aangaande deze kwesties en zou meer coherentie brengen tussen de verschillende onderdelen (bv. linken tussen godsdienst en politiek). In het kader van dit vak zouden er dan ook nog eens inleefprojecten moeten georganiseerd worden. Zodat men meteen tegemoet komt aan de heersende kritiek dat het onderwijs te theoretisch zou zijn.
    Ten tweede kan men hierop aanmerken dat er eenvoudigweg geen geld is voor zulke hervorming. Hier kan ik enkel op antwoorden dat het een kwestie van prioriteiten stellen is. Wanneer de Vlaamse regering enkele maanden terug met een overschot zat van 800 miljoen euro, was het eerste wat Vlaams minister van begroting Dirk Van Mechelen (Open VLD uiteraard) voorstelde een overdracht van het geld naar de gemeenten, op voorwaarde dat zij een lastenverlaging zouden doorvoeren. Als men natuurlijk liever sinterklaas speelt in de plaats van structurele investeringen te doen, dan zal je nooit iets blijvends kunnen verwezenlijken.

    Alles samenvattend kun je zeggen dat de herinvoering van de dienstplicht in België niet meteen een socialistische noodzaak hoeft te zijn. Ik aanvaard wel het principie dat wanneer zou blijken dat er een aanzienlijke scheefgetrokken sociale verdeling binnen het leger is ontstaan, dit tot gevolg zou hebben dat op het principieel vlak en vanuit de socialistisch ideologische ooghoek een herinvoering van de dienstplicht zou moeten worden bepleit. Het is een andere vraag of dit electoraal wenselijk zou zijn. Verder is het belangrijk dat men inziet dat het onderwijs er niet alleen is om de jeugd op te leiden tot productieve werkmensen, maar ook om ze op te voeden tot productieve mensen.

    14-06-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  


    10-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uit de oude doos: Ik had het kunnen weten... :)

    Reed ik op een zaterdagavond op een gezadigd tempo van 160 km/u op de autosnelweg richting Antwerpen, wanneer ik plots gewaar werd dat er een andere weggebruiker als een parasiet gebruik maakte van mijn slip-stream. Ik veranderde meteen van rijvak opdat deze teringlijer zijn drang naar snelheid zonder mij kon bevredigen. Maar deze duivel der snelheid bleef mijn zog opzoeken. Tot overmaat van ramp zette deze wegpiraat een irritant, blauw en ronddraaiend licht op zijn dak. Gelukkig was mijn zijspiegel kapot want anders had dit irritante blauwe licht waarschijnlijk mijn zicht op de weg ook nog eens verstoord. Hetgeen sowieso al niet optimaal was vanwege die ene barst die er inkwam toen die onoplettende voetganger op mijn voorruit sprong. De pinten bier die ik net voor mijn vertrek liet kennismaken met mijn spijsverteringstelsel waren evenmin bevorderend voor mijn optische waarnemingen. Door mij volledig te concentreren op mijn achtervolger had ik de juiste afrit gemist waarop mijn vrouw mij belde. Ik nam meteen op en reed als een volleert piloot met één hand verder. Waarop mijn stalker mij wederom begon te kl*ten. Dit door een oorverdovend lawaai op te zetten waardoor ik mijn vrouw nauwelijks kon verstaan. De duisternis begon reeds te vallen en voor de eerste keer was die dwaas achter mij nuttig. Zijn lichten schenen ver genoeg zodat ik kon profiteren van zijn lichtproductie. Mijn lichten werkten namelijk evengoed als een federale regering onder Leterme.

    Toen gebeurde er iets merkwaardigs: de desbetreffende auto kwam naast mij rijden en de bestuurder begon te wijzen. Ik keek maar zag niets. De man achter het stuur begon zijn beheersing te verliezen en bleef hevig wijzen naar iets onbekends aan de rechter kant van de weg. Uiteindelijk kon ik het niet meer aan en zette ik me aan de kant om een kijkje te nemen. Ik stapte uit en tijdens het uitvoeren van deze actie viel men zakje groene kruiden op de grond. Mijn goede vriend, die ondertussen ook langs de kant stond, was zonder enige twijfel zeer competitief want toen ik mij bukte om het zakje zorgvuldig op te rapen, werd mijn revolver ontbloot waarop deze zware jongen meteen de zijne liet zien. De zijne was duidelijk eentje van een lager kaliber en daarom liet ik hem nog eens goed de mijne zien. Dit was duidelijk niet naar zijn zin, want ik werd meteen bedankt met een loodje in mijn been. Kermend van de pijn viel ik neer op het koude asfalt. Toen kwam mijn ‘erlebnis-moment’. Deze man die nu neerbuigend boven mijn pijnlijdend lichaam mijn zogehete ‘rechten ‘ stond te roepen, was geen zware jongen, wegpiraat, verkeersagressieveling, ... maar een echte arm der wet.

    Mijn miserie werd zelfs nog erger toen hij naar mijn identiteitskaart vroeg. Die uitnodigingen van het gemeentehuis liet ik telkens met een grote glimlach liggen. Het was me de inspanning niet waard. Nu daarentegen, vroeg die flik naar mijn anderhalf jaar vervallen paspoort. Die nacht bracht ik door in een kamertje van 2 op 2m. De hele band van die avond speelde zich af in mijn hoofd. Al de gebeurtenisssen werden nu duidelijk. Ik zag al men fouten in. Ik had het kunnen weten ...

    (uit het dagboek van nr. 279156) 

    10-06-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  


    08-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Progressieve frontvorming
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een paar dagen geleden lanceerde Wouter Van Bellingen (VlaamsProgressieven) de idee om een progressief front te vormen bij de volgende verkiezingen. Tot dat front zouden dan de sp.a, groen! en de VlaamsProgressieven behoren, maar ook de communistische partijen CAP en PVDA. Deze vijf partijen zouden dan gaan samenwerken op basis van een kartel, lijstverbinding of stembusakkoord. Op deze manier hoopt Van Bellingen de rechtse tendens in de verkiezingsuitslagen te keren.

    Net als vele andere progressief denkende mensen, deel ik de bekommernis van de nationaal secretaris van de VlaamsProgressieven. Alleen deel ik niet de oplossing. Als er iets is dat we uit de Belgische politiek van de afgelopen jaren moeten onthouden, is het dat kartelvorming vaker leidt tot ideologische verschraling dan electorale verruiming. (Bv. VLD/Vivant, Vlaams Belang/VLOTT) Als het dan al tot electorale verruiming leidt, dan is de ideologische verschraling enorm met ideologische ongeloofwaardigheid tot gevolg (cfr. CD&V/N-VA).
    We horen allemaal tot de progressieve familie maar het is duidelijk dat een socialist geen communist is, noch een ecologist, noch een links-liberaal. Als we dat allemaal op een hoopje gooien dan verliezen we allemaal onze eigenheid. Van Bellingen kan dan wel stellen dat hij het niet wenst dat de verschillende stromingen hun eigenheid verliezen, toch is dit de consequentie van zijn voorstel. In een kartel is er altijd een dominante partner die zijn wil grootendeels oplegt aan de andere, waardoor deze laatste onvermijdelijk zijn eigenheid verliest. Kijk maar naar het Vlaamse kartel waar CD&V duidelijk het zwakke broertje is. Maar ook het kartel SP.a/Spirit maakte dat Spirit zijn eigenheid verloor, die het nu met man en macht probeert te herwinnen.
    De communistische partijen er bij betrekken is al helemaal geen goede zaak. Hoe leg je namelijk uit dat je wel met extreemlinks wilt samenwerken maar niet met extreem-rechts. Zulke frontvorming werkt alleen polarisatie in de hand en kan tot effect hebben dat samenwerking met extreemrechts ook minder een taboe wordt. Met zo'n tendens kan niemand tevreden zijn.

    Scheiden of trouwen
    Ik zal maar eerlijk zijn: ik ben nooit een groot voorstander van het linkse kartel geweest. Dit vooral door de zelfdefiniëring van de spiritisten. In mijn ogen is een vlaamsgezinde links-liberale partij een torenhoge inwendig tegenstelling. Een progressief denkbeeld kan ik enkel en alleen associëren met internationalisme en openheid naar de wereld toe. Niet met nationalisme. Solidariteit die enkel verbonden wordt aan de eigen gemeenschap is een valse solidariteit. (Vandaar ook dat ik me niet terug kan vinden in de Gravensteengroep, maar ja, wie ben ik om de alwetende Etienne Vermeersch tegen te spreken. Laat staan mijn prof. voor kiesstelsels.) Bij het 'links-liberale' kan ik me al helemaal niets voorstellen, tenzij men dit ziet op het ethische vlak en niet op het socio-economische vlak. Al is het dan een overbodig woord, want ook een zekere vrijheid is een onderdeel van het sociaaldermocratische gedachtegoed. Dit is hetgeen ons onderscheid van communisten. Die een veel sterker fixatie op gelijkheid voorstaan maar daardoor al te vaak de vrijheid uit het oog verliezen. Het voorgaande wil niet zeggen dat ik hun niet respecteer. Uit hun daden blijkt namelijk dat ze veel linkser zijn dan hun zelfdefiniëring doet vermoeden. Daarom zeg ik: mijn beste kameraden van de VlaamsProgressieven, laten we scheiden of trouwen, want deze LAT-relatie (living-apart-together) brengt ons niets op! Gezien de huidige electorale zwakte, denk ik dat trouwen dan nog het beste is wat we kunnen doen.

    Samenwerken
    Geen groot progressief kartel dus. Wat moeten we dan wel doen? Onze stem laten horen! Samen werken aan initiatieven, wetsvoorstellen en acties. Op federaal niveau zitten we gezamenlijk in de oppositie. Op de punten die ons binden is het belangrijk dat we onze krachten bundelen en gezamenlijk ten strijde trekken. Dit terwijl er genoeg ruimte gelaten wordt voor ieders eigenheid en profilering. We moeten eigenlijk het omgekeerde doen van wat het Vlaamse kartel doet. In de plaats van samenwerken tijdens de stembusgang en elkaar beconcurreren eens de politiek zijn gang gaat, moeten we elkaar de ruimte geven tijdens de verkiezingen en erna de krachten bundelen.
    Wat de VlaamsProgressieven betreft sta ik, zoals ik reeds zei, een huwelijk voor. Waarbij de VlaamsProgressieven zich bij de SP.a voegen en intern het debat aangaan. Ik kan je verzekeren dat er binnen de SP.a zelfs voor Geert Lambert nog plaats is.

    Conclusie: Laat het kartel maar achterwegen, net als de lijstverbinding (die maar een kleine impact heeft) en de stembusakkoorden (die vooral wrevel opwekken bij de mensen). In de plaats hiervan moeten we samenwerken op beleidsvlak en samengaan wat de VlaamsProgressieven betreft.

    08-06-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  


    06-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Actueel: "Open VLD eist 4,2 miljard lastenverlaging"

    De koopkrachtleugen

    Vandaag in de krant "De Morgen": "Open VLD eist 4,2 miljard lastenverlaging". De top van CD&V heeft zich ongetwijfeld reeds afgevraagd hoe de socialisten het zo lang met die liberalen hebben kunnen uithouden. Terwijl de begroting verre van in evenwicht is, komt de Open VLD aandraven met een voorstel dat zo maar eventjes meer dan vier miljard zal kosten. Veel geluk staatssecretaris van begroting, monsieur Melchior Wathelet! De troepen van voorzitter Bart Somers zien de toekomst van Leterme I duidelijk niet rooskleurig in. Aangezien ze de lastenverlaging koppelen aan een staatshervorming die er nooit gaat komen, kunnen we enkel concluderen dat dit zuivere verkiezingsretoriek is en als startschot dient voor hun verkiezingscampagne van de mogelijks vervroegde federale verkiezingen.

    Op naar een 'Vlaktaks'?
    Maar wat zit er nog meer achter dit voorstel? Het is duidelijk dat de Open VLD zich weer helemaal in zijn vel voelt nu ze verlost zijn van de socialisten. Nu ze in een coalitie zitten met de CD&V kunnen ze weer volop liberaal zijn. Want het is zoals Louis Tobback altijd zegt: "CD&V? Da's kipkap!" Waarmee hij wil zeggen dat de Vlaamse christendemocraten een beetje van alles zijn. En inderdaad, kijken we naar hun verkiezingsdoelstellingen (ik verkies 'doelstellingen' boven 'beloften') dan zien we dat ze inzetten èn op lastenverlagingen èn op hogere uitkeringen, hetgeen natuurlijk resulteert in een prijskaartje van zo'n slordige 11 miljard euro. De christendemocraten zijn de socialisten (A) en de liberalen (B) opgeteld! Ze zijn geen C, maar AB! Hier kunnen de Somers'en, Dewael'en en Reynders'en van onze Belgische politieke wereld uiteraard handig gebruik van maken.
    Dit zien we vooral als we verder lezen in het artikel. "Op federaal niveau grijpt [de Open VLD] terug naar bekende stokpaardjes zoals de afschaffing van een aantal belastingtarieven,...", staat er in het artikel en naar het einde toe krijgen we ook nog eens Reynders' eigen fiscale voorstellen: "Op de ministerraad vandaag stelt hij voor om de belastingschalen van 30 en 45% af te schaffen en het belastingvrije minimum op te trekken." Hier zit meer achter dan enkel een lastenverlaging doorvoeren, dit zijn de zoveelste pogingen van de liberalen om op termijn tot een 'vlaktaks' te komen. Hetgeen enkel kan resulteren in een sociaal bloedvat. We kunnen enkel hopen dat onze Waalse broeders in de regering genoeg politiek kapitaal hebben om zulke kostelijke uitpatten tegen te houden. Kostelijk, want de centjes zijn schaars.

    Versterking van de koopkracht?
    Maar de liberalen zijn moeilijk te stoppen als het over belastingverlagingen gaat. In deze tijden van zeer hoge inflatie haalt men natuurlijk graag het argument aan van de versterking van de koopkracht. Natuurlijk, als de mensen minder belastingen moeten betalen, dan hebben ze meer over en dus meer koopkracht. Maar wie zijn die mensen die door een lastenverlaging meer koopkracht krijgen? Juist, de mensen die belastingen betalen. Maar wie heeft er nu juist die versterking van de koopkracht het meeste nodig? Juist, de mensen die niet eens genoeg verdienen om belastingen te kunnen betalen! Uit alle onderzoeken blijkt net dat het die groep is, die het meeste last heeft van de koopkracht en dat het voor de rest nog wel meevalt. Voor een liberaal maakt dit het probleem kleiner (minder mensen met problemen), maar voor een socialist maakt dit het juist groter! Het zijn de mensen die het al moeilijk hebben, die het nog moeilijker krijgen. Dit terwijl de schandelijke kloof tussen arm en rijk in ons o zo "beschaafde en welvarende" land blijft groeien. Daarom moeten we de leugen over de koopkrachtversterkende lastenverlagingen doorprikken. Politiek is keuzes maken, zeker wanneer de middelen zo schaars zijn als nu. En nu is het het moment om alles in te zetten op de koopkracht van de armsten en onze middelen niet te verliezen aan cadeautjes voor de welvarenden (waar ook velen van ons toebehoren). Want dat is wat solidariteit betekent: "delen met diegenen die het het hardst nodig hebben!"

    06-06-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  


    03-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uit de oude doos: Wielerterroristen

    Wielerterroristen

     

    Samen met de eerste zonnestralen van de nieuwe lente ontwaken ook de wielerfanaten uit hun winterslaap als Witte Dovenetels. Verouderde wegen worden Parijs-Roubaix, verkeersdrempels worden Mont-Ventoux’s, zebrapaden worden eindstrepen, eenzame fietsers worden vluchters, niets vermoedende wandelaars worden supporters en een flesje Stella wordt champagne. In kleine peletonnetjes waden ze zich door het verkeer met in hun zog een getunede stationwagen met bovenop het dak het dreigende waarschuwingsbord: “Fietsers!”

    Deze zootjes ongeregelden weerhouden mij telkens weer van de bevrediging van mijn drang naar snelheid. Geen overdreven snelheid, maar wel een snelheid die boven de helft van het toegelaten is. Want meestal zijn het niet de grootste talenten die zich verbroederen in schilden die onder het mom van wielerclub de cafeetjes afschuimen. Neen, er zou geen spoor van consternatie op mijn aangezicht staan moesten ze me zeggen dat ze bij de ‘Bejaardenbond’ horen en van hun dokter niet meer dan 5 kilometer mogen afleggen. Dit terzijde ga ik verder met mijn klaagzang over deze ‘vrachtwagen-wanende’ fietsers. Want dat zijn ze! Een fietspad staat niet in hun vocabularium, snelheidsrichtlijnen evenmin. Hoogstens het woord ‘ad-fundum’ of ‘tournée’, maar ‘deze-vriendelijke-man-laten-passeren’ vergeet het maar! Al kom ik nog zo hard van rechts, zo hard dat ze me zouden beginnen te verdenken van Vlaams Behangisme, mijn voorrang word mij steeds ontnomen. Een terecht daaropvolgende ‘tuuut’ wordt dan steeds gerepliceert door een geheel onterechte omhooggestoken middelvinger. Dan begint de irritering pas. Hun slakkengangetje is niet geschikt voor prestatie gerichte auto’s als de mijne, daardoor ben ik wel verplicht om hen voorbij te steken. Dit is echter niet evident. De manier waarop zij het wegdek steeds benuttigen lijkt wel op die van een vrachtwagen die vanachter het aanhangbord: “Zwenkt uit!” bezit. Daardoor is voorbijsteken een helse onderneming in dit soort situaties. Het is steeds nerveus, op risico van lijf en leden van mijn zijspiegel, links voorbij kijken om te zien of er geen auto aankomt en dan snel terug naar rechts want het verkeer uit de andere richting staat ook niet stil! Wanneer uiteindelijk de mogelijkheid zich voordoet om in te halen, dan moet je tijdens je manoeuvre ook nog eens attent en geconcentreerd blijven opdat je rondvliegende drankbussen tijdig zou kunnen ontwijken. Jammer maar helaas is dit meestal onmogelijk en hou je aan je ontsnapping uit de traagheid een deuk in je auto over. Een ongemak dat vaak wordt gevolgd door een spervuur van scheldwoorden.

    Vergeet dus maar Osama Bin Laden, Al Queada, Saddam, enz., want hier komen de wielerterroristen. Een vijfhonderd (!) procent hogere aanslagkans, minstens even doeltreffend, onoverzienbare gevolgen en ongekende motieven. De as van het kwaad ligt niet in het Midden-Oosten maar daar waar de ketting het tandwiel raakt, daar bevind zich de ware as van het kwaad! Hun doelwitten zijn willekeurig, geen terrein wordt geschuwd, enkel hun herkenbaarheid speelt tegen hen, waardoor ze makkelijk op te sporen en te elimineren zijn. De federale politie en de staatsveiligheid vragen dan ook met aandrang elke verdachte groep tweewielers te melden aan de plaatselijke politie! En mensen, hang de held niet uit!

    03-06-2008 om 16:37 geschreven door Renmans Dimitri  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Goodbye smith!

    1989. De muur valt, de Sovjet-Unie implodeert en daarmee ook zijn communistische politieke ideologie. Sommigen zagen/zien dit als een overwinning van het "Westen" met zijn kapitalistisch en liberaal systeem. Francis Fukuyama noemde het zelfs het einde van de geschiedenis en voorzag het welig tieren van democratieën en liberale regimes in een wereld gedomineerd door de VS. Bijna twintig jaar later kunnen zulke beweringen enkel en alleen maar de lachspieren beroeren. De geschiedenis ging/gaat gewoon verder. Sterker nog, de dialectiek van these en antithese, kapitalisme en anti-kapitalsme gaat gewoon verder. Marx heeft duidelijk fouten gemaakt in zijn redenering dat het communisme de synthese en het einde van de geschiedenis zou betekenen, net als Fukuyama in zijn redenering over het einde van de geschiedenis na de "overwinning" van het "Westen". Het communisme was eerder een anti-these dan dat het een synthese was en vandaag de dag zien we eveneens, in een wereld van opkomende theocratische regimes, dat ook de "Westerse" maatschappijvorm maar een (anti-)these is. Tijd voor een nieuwe visie op de geschiedenis dus.

    De geschiedenis zal nooit eindigen! Elke nieuwe these brengt automatisch en inherent aan deze these een nieuwe anti-these voort. Deze laatste is uiteraard een kritiek op de heersende these en heeft als primair doel de hegemonie der thesen te bereiken. Welke anti-these er ontstaat heeft te maken met de gevoeligheden binnen een bepaalde maatschappij en de verregaandheid van de inbreuk van de heersende these op deze gevoeligheden. Zo heeft de liberale these een sterke invloed op de religieuze gevoeligheden. Deze liberale these heeft dan ook een anti-these opgewekt in de vorm van een religieuze revival.
    Het is nu mijn stelling dat een these pas helemaal wordt vernietigd wanneer deze in een "ideologische overstretch" terechtkomt. Dit houdt in dat de ideeën van de ideologie te radicaal worden doorgetrokken en dat er te weinig matigende elementen zijn. Op zulk moment worden de negatieve effecten van de gangbare these uitvergroot en krijgt de anti-these een sterke duw in de rug, waardoor de these onder enorme druk kom te staan en niet anders kan dan bezwijken. Zo hadden we in het verleden reeds het communisme en het nazisme. In het heden echter is het de neoconservatieve en economisch neoliberale these die aan "ideologische overstretch" doet. De waarschuwingslampjes flikkeren als nooit te voren als het gaat over Irak, de te hoge lonen voor managers, de kredietcrisis, de noord-zuid tegenstelling, ... De exponent van deze these is natuurlijk het land van mijnheer Bush.

    Zoals ik reeds eerder zei is een opkomende anti-these de religieuze revival. Deze blijkt echter snel ook tot "ideologische overstretching" te gaan. Een andere (mogelijke) anti-these is die van Europa. Deze is een sociaaldemocratische anti-these die niet de fout van de volledige 'vrije markt' (wat trouwens een contradictio in terminis is) begaat, noch de fout van de geleide economie, maar kiest voor een begeleide economie. Het is waar dat deze these nog in volle opbouw is en dat nog niet alle geesten gerijpt zijn. Het is echter noodzakelijk dat we ze ontwikkelen want de these naar Amerikaanse stijl is op de terugweg.
    Naast de Europese en de religieuze these zijn er natuurlijk nog andere thesen die de strijd aangaan met de Amerikaanse. Ik denk dan aan die van de ontwikkelingslanden of die van China. Zo ontstaat er op elk moment in de geschiedenis een pluraliteit aan thesen. De ene al wat meer overheersender dan de andere.

    Het is dus aan onze Europese leiders om deze nieuwe Europese (sociaaldemocratische) these tot stand te brengen. De doodsklokken worden namelijk reeds opgesteld voor het afscheid van de neoconservatieve, economisch neoliberale these. De vrije markt is in een "ideologische overstretch" verzeild geraakt. Hij is in diskrediet gebracht door allerhande crisissen (kredietcrisis, N-Z tegenstelling) en schandalen (overdreven lonen voor managers). De zotgedraaide vrije markt heeft zijn laatste noten gezongen. Adam Smith draait zich om in zijn graf. Goodbye Smith!

    03-06-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  


    02-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Heroverdenking der socialistische principes...

    Sinds enkele maanden is “herbronnen” het codewoord binnen de sociaaldemocratie. Terug naar de bron gaan dus, de principes. Maar we hoeven er niet te blijven. De progressieve rede is een vlot dat ons veilig doet afdalen over de rivier van maatschappelijke veranderingen en uitdagingen, tot aan de monding van de woelige rivier die eindigt in een oceaan van verdraagzaamheid, gelijkheid en solidariteit. Na 10 juni werd ons vlot stuurloos. Volgens sommigen was het al langere tijd stuurloos. Dit doet er echter niet toe en als echte progressieven is het nu het moment om vooruit te kijken, de peddels te nemen en vaart te maken richting oceaan. Dit is geen taak die enkel door onze voorzitster en partijtop moet worden vervuld. Iedereen met een hart voor het socialisme dient zich bloot te stellen aan een “heroverdenking” van zijn opvattingen.
    In de hiernavolgende publicaties zal een poging worden gedaan tot zulke "heroverdenkingen". Veel plezier!

    Met socialistische groeten!

    02-06-2008 om 00:00 geschreven door Renmans Dimitri  




    Eye-openers
  • poverty.com
  • Free Rice
  • Free poverty
  • "Help us"-brief

  • Wil je op de hoogte blijven van nieuwe blogs? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief!
    Mailinglijst

    Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.



    Blog als favoriet !

    Archief per week
  • 20/07-26/07 2009
  • 04/05-10/05 2009
  • 31/12-06/01 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 11/08-17/08 2008
  • 28/07-03/08 2008
  • 07/07-13/07 2008
  • 30/06-06/07 2008
  • 16/06-22/06 2008
  • 09/06-15/06 2008
  • 02/06-08/06 2008

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs