Een blauwe reiger werd ter behandeling binnengebracht in het vogelopvangcentrum Beernem.
Het dier was aangeschoten en vertoonde een fractuur van het dijbeen (femur), radius en ulna (laatste beentjes bevinden zich in de vleugel).
Gezien de erge splinterfractuur van het dijbeen is de prognose gereserveerd. De fracturen werden zo goed mogelijk geïmmobiliseerd (vleugel door middel van verband), poot door middel van intramedullaire pin (in het beenmerg).

Het kan interessant zijn om de papegaai een dag in observatie te houden om te kijken hoe groot de kraag moet zijn opdat hij niet aan zijn wonde kan.
KLIK OP DE FOTO OM TE VERGROTEN

Het inkorten van de slagpennen van een papegaai om het vliegvermogen te verminderen moet op een deskundige manier gebeuren. Altijd moet de vogel nog een korte zweefvlucht kunnen maken zodat hij niet zoals een steen te pletter valt. Indien dit gebeurt, kan dit aanleiding geven tot het afbreken van de punt van de bovenbek met een hevige bloeding tot gevolg. Ook kan de huid boven het borstbeen openscheuren met een moeilijk genezende wonde tot gevolg. In veel gevallen moet dit dan chirurgisch hersteld worden. Er wordt een nieuwe 'verse' wonde geconstrueerd die na hechten goed kan genezen.  Dan wordt een kraag aangedaan aangezien de papegaai binnen de korste keren de hechtingen er anders zelf uithaalt voordat de wonde genezen is. Op de foto werd de papegaai verdoofd door middel met een verdovingsgas met een masker.

Een roerdomp werd, in barre winterse weersomstandigheden, gevonden onder een hoogspanningskabel met parese van beide poten, waarbij de vogel de indruk gaf niet volledig bewust te zijn.
Trauma (rugletsel), loodintoxicatie, algemene zwakte zijn mogelijke oorzaken. Er werd een röntgenfoto genomen om zware metaalintoxicatie uit te sluiten. Een rugletsel kon niet bevestigd of uitgesloten worden op die manier. Er werd een anti-shockbehandeling ingesteld en serum werd toegediend intra-osseus (rechtstreeks in het beenmerg, als bolus; zie foto). Daags nadien maakte de vogel een levendiger indruk en de beweeglijkheid van de poten was verbeterd.

Wellicht door abnormale positie in het ei voor de geboorte kan een baby papegaaitje geboren worden met een kromme nek, waarbij hij moeite heeft om hem normaal op te richten, of waarbij er soms ook een torsie aanwezig is. Belangrijk is dat dit op jonge leeftijd gecorrigeerd wordt door een gepaste ondersteunende constructie, anders verkorten de nekpezen definitief en krijg je een blijvende contractie van de nekspieren.

Een van de oorzaken van kromme pootjes bij babypapegaaien is calciumtekort. Doordat het gewicht van babypapegaaien snel toeneemt, gaan de nog buigzame, nog weinig verkalkte pootjes onder invloed van het eigen gewicht plooien. Zolang de baby's niet te oud zijn, kan dit nog gecorrigeerd worden door 'herbuigen' van de ledematen onder verdoving. Uiteraard moet daarna de voeding aangepast worden.
Hier een baby waarbij de tibiotarsus (scheenbeen) onderaan een hoek van 90° maakt naar buiten toe, voor en na operatieve correctie met gasanesthesie.

Deze inheemse velduil (veel zeldzamer dan bosuil) werd door het vogelopvangcentrum Beernem binnengebracht met een multipele radius-en ulnabreuk. Ondanks de slechte vooruitzichten werd toch ge-opteerd deze vogel een kans te geven en werd de vleugel tijdens anesthesie in tractie ge-immobiliseerd.

Wanneer de kropinhoud bij jonge papegaaien/parkieten om een of andere reden niet meer leegt, zal de inhoud op den duur beginnen verzuren. Daardoor komt de vogel in een vicieuze cirkel terecht : de kropwand wordt ge-irriteerd door de zure inhoud en heeft nog minder de neiging samen te trekken. Daarenboven begint ook het bloed van de vogel te verzuren en wordt hij echt ziek. Dit is een levensbedreigende situatie !
De krop moet zo snel mogelijk leeggezogen worden en gespoeld. De oorzaak moet aangepakt worden. (bacterieel, schimmel, virus).
Zowiezo moeten de eerste dagen kleinere hoeveelheden pap gegeven worden en moet de lediging goed opgevolgd worden. Te grote hoeveelheden pap per maaltijd kan trouwens ook een oorzaak van kropverzuring zijn.
Deze baby- rosé kaketoes werden behandeld voor vertraagde kroplediging.

Meer en meer worden papegaaien bij aankoop gescreend op bepaalde besmettelijke ziekten.
De bekendste ziekte is in de volksmond gekend onder de naam 'papegaaieziekte', maar heeft verschillende meer wetenschappelijke namen zoals :
'psittacose', 'ornithose', 'chlamydiose'.
Deze ziekte wordt veroorzaakt door wat we gemakshalve een 'bacterie' zullen noemen, met de naam 'chlamydia psittaci'.
Door middel van een uitstrijkje van de cloaca kan met DNA-onderzoek getest worden of de vogel deze bacterie in zich draagt.
Vogels kunnen 'drager' zijn van deze ziekte waarbij er een evenwicht bestaat tussen de bacterie en de immuniteit en waarbij de vogel er schijnbaar geen problemen mee heeft. Indien echter door stress, ziekte of een tekort aan bepaalde vitamines de weerstand daalt, kan de ziekte tot uiting komen.
Vooral leverstoornissen en ademhalingsproblemen kunnen dan optreden, zelfs met de dood tot gevolg indien niet of te laat behandeld.
Indien men echter door deze test weet dat de vogel drager is , kan hij preventief met antibiotica behandeld worden om de bacterie te elimineren.

Een tweede belangrijke ziekte wordt veroorzaakt door een virus : bek-en vederrot.

Het wordt in de volksmond soms ook de AIDS bij vogels genoemd, omdat het de weerstand bij jonge vogels ondermijnt met uiteindelijk de dood tot gevolg. Jammer genoeg bestaat hiervoor geen behandeling. De veel gebruikte engelstalige benaming is PBFD (psittacine beak and feather disease).
Zoals de naam al aangeeft, is er naast de vermindering van algemene weerstand soms ook sprake van abnormale veren, verlies van veren, kale plekken en een afbrokkelende bek.
Dat laatste wordt minder gezien. Bij de meeste vogels komt de ziekte tot uiting beneden de leeftijd van 3,5 jaar. Hoe vroeger de besmetting
(meestal al in het nest), hoe meer kans dat de vogel zich niet kan ontdoen van het virus en er uiteindelijk van sterft.
90% van de aangetaste vogels sterft beneden de leeftijd van 1 jaar. Veel jonge vogels die gestorven zijn aan bijvoorbeeld een longontsteking of darmontsteking waren eigenlijk besmet met het virus en zijn uiteindelijk gestorven omdat ze geen immuniteit meer hadden.
Bek-en vederrot wordt best getest op bloed.

Als laatste virusziekte is polyomavirus ook van belang, vooral voor kwekers. Dit virus veroorzaakt immers sterfte van jongen in het nest, terwijl
de oudere vogels meestal geen symptomen vertonen. Soms komt de ziekte pas uit rond speenleeftijd, vooral bij vogels die met de hand worden
opgekweekt. Vertraagde kroplediging, kleine puntbloedingen, vochtopstapeling in de buik zijn enkele mogelijke symptomen die kunnen optreden en dikwijls de dood tot gevolg hebben. Ook hier kan getest worden door middel van een druppel bloed.

Op onderstaande foto's : abnormale uitwerpselen bij papegaaieziekte (geelgroene urine wijst op 'geelzucht' bij vogels omdat de lever
aangetast is bij psittacose), op de twee röntgenfoto's valt vooral de gezwollen lever op.

Bijlagen:
ch3[1].jpg (19.7 KB)   
ch4[1].jpg (29.2 KB)