Volg een pas getrouwde prille dertiger op haar weg door de grote wereld ...
24-04-2008
Weer zorgen...
Hey,
Jullie zullen wel hebben gemerkt dat ik een tijdje niet heb geschreven ...
Reden?
Na een toch niet te onderschatte IVF-behandeling kregen we op 12 maart een telefoontje van het ziekenhuis : "Proficiat mevrouw, u bent zwanger!". Ik kon mijn oren niet geloven. De hele behandeling hadden we op dit verlossend resultaat gehoopt en als het dan inderdaad zover is en je de gelukkigste vrouw ter wereld zou moeten zijn ... dan pas begin je je serieus ongerust te maken. Honderden vragen beginnen door je hoofd te spoken ... vragen waaraan je vooraf nooit had gedacht en waarvan de grootste is : "Zal het niet mis lopen?" Want door al die problemen die je al hebt gehad bij het zwanger worden, besef je maar al te goed dat een gezond kind op deze wereld zetten niet zo vanzelfsprekend is.
Wat een rare periode ... Zowel ik als mijn echtgenoot leven precies in een soort roes. We willen nog niet te veel beginnen dromen, maar stiekem begin je toch al wel plannen te maken.
Ondertussen zijn we 10 weken en 2 dagen zwanger en we leven van dag tot dag. De bloedonderzoeken die ik heb gehad waren allemaal in orde en ook de eerste echo op 8 weken zag er perfect uit. Een embryo van 17 mm met een goede regelmatige hartslag. "Het is de moment om te beginnen genieten" zei de gynaecoloog ... gemakkelijker gezegd dan gedaan. Welgeteld 1 avond hebben we er van kunnen genieten, maar de volgende dag kwam de ongerustheid terug opzetten. Hoe weet je nu in godsnaam dat alles oké is met dat kleine wezentje in je buik als je niks voelt en niks ziet ...
Ik weet het ook allemaal niet ... 8 mei de tweede echo op 12 weken ... daar zien we enorm naar uit want als die goed is, denken we dat onze zorgen zullen verdwijnen. Wishfull thinking waarschijnlijk.....
Het is soms toch wel een beetje raar hoe anders ik me elke dag voel. De ene dag kan niet snel genoeg voorbij gaan, terwijl de volgende dag één groot feest is. Ik vraag me af of iedereen dat zou hebben ... of is dit eigenlijk niet helemaal normaal? Het zou natuurlijk ook aan de hormonen kunnen liggen die ik nu elke dag zes keer in mijn neus spuit, maar eerlijk gezegd denk ik dat deze niet de oorzaak zijn. Het is gewoon wie ik ben en dat is soms heel vermoeiend, vooral voor de mensen rondom mij. Mijn kersverse echtgenoot bijvoorbeeld. Als hij 's avonds thuis komt, weet hij nooit wat hij kan verwachten. Ik zou niet in zijn schoenen willen staan, maar hij zegt dat dat alles juist zo spannend maakt... Hopelijk blijft dit spannend zijn voor hem, want ik zie me de eerste jaren nog niet veranderen!
Het is weekend en hoewel het buiten verschrikkelijk weer is, geniet ik er binnen met volle teugen van. Wat is het zalig om thuis een beetje rond te hangen ... een lekkere lange douche te nemen ... een krantje te lezen ... een middagdutje te doen ... met onze poezen te spelen ... fantastisch gewoon! Ook mijn zaterdagavondplannen zie ik volledig zitten, want na vorige zaterdagnacht iets te lang op café te hebben gezeten, ga ik vanavond gezellig naar mijn allerbeste vriendin om daar met een goed glas wijn een beetje bij te babbelen. Eens dertig geworden, is het precies geen must meer voor mij om elke zaterdagnacht op de dansvloer te staan of aan de toog te hangen. Raar, want dat had ik twee jaar geleden nog niet voelen aankomen. Toen was het weekend pas echt geslaagd als ik zondagochtend in mijn bedje kroop na een lange nacht in café's of op feestjes te hebben rond gezworven. Thuisblijven was toen nog voor losers. Tegenwoordig ben ik dus tot nieuwe inzichten gekomen en daar ben ik blij om, want het geeft mij iets meer rust. Pas op : ik kijk ook al uit naar volgend weekend, want dan vieren we verjaardagen ... terug op café en de hele nacht, al betekent dit dezer dagen maar tot een uur of drie.
Het is zover ... we gaan er aan beginnen. We, dat zijn mijn man, ikzelf en de hele afdeling fertiliteit van het ziekenhuis. Al drie jaar weten we dat kinderen krijgen voor ons niet zo vanzelfsprekend zou zijn, maar toch hadden we een klein beetje gehoopt dat het onverwacht allemaal wel vanzelf zou lukken. Niet dus ... we hebben duidelijk hulp nodig en gelukkig is die in dit land gemakkelijk te vinden.
De aanvraagformulieren zijn ondertussen naar het ziekenfonds vertrokken en de hormonen zijn in huis gehaald. De komende weken wordt er hier alleen nog maar gesnoven en gespoten.
Al te veel zorgen maken we ons nog niet. Op dit moment is onze grootste bekommernis hoe we de hele behandeling gaan inpassen in ons dagdagelijks leven, want dat lijkt ons nog het moeilijkste te worden. Aan iedereen verkondigen dat we met IVF bezig zijn, dat zien we (nog) niet zitten ... Ik heb geen zin om vriendinnen om me heen te hebben die niet meer durven zeggen dat ze zwanger zijn omdat ze vrezen dat ze ons dan gaan kwetsen.
Voorlopig wordt dit dus ons geheimpje ... ons, dat zijn mijn man, ikzelf, de hele afdeling fertiliteit van het ziekenhuis en de bloggende wereld.
Welkom in de wereld van Lien ... Mijn wereld dus .... Ik had nooit gedacht dat het neerschrijven van mijn dagdagelijkse bekommeringen, ervaringen, bedenkingen, .... iets voor mij zou zijn, maar nu voel ik dat de tijd er rijp voor is. Vandaar ... welkom in mijn wereld.
