Reeds een tweetal jaren hebben wij een probleem met de belastingscontroleur.
Reeds twee jaar geeft hij onregelmatige uitleg betreft onze hypothecaire lening. Uitleg die hij ons schriftelijk zou moeten meedelen, maar wij nooit hebben ontvangen. Uiterst eigenaardig.
Noch de bank, noch onze boekhoudster begreep zijn reactie.
Dus dan maar een afspraak gemaakt met die "vriendelijke" mijnheer.
Onze aankomst werd allerminst hartelijk ontvangen.
Het viel ons meteen op dat mijnheer de controleur heel zenuwachtig was. Eigenaardig extreem zenuwachtig.
Naar beleefdheidsnormen vroegen wij om meer uitleg en om bewijs waarom hij onze hypothecaire lening niet als volwaardig kon aanschouwen.
In plaats van een respectvol duidelijk antwoord kregen wij een paar verwijten en beledigende woorden naar ons hoofd.
Eigenaardig, hij is controleur.
Het ging me een stap te ver toen hij aan het dreigen ging. Dus ik beloofde hem een rechtzaak.
Wat was ik toen geschrokken van zijn reactie. Het blad in zijn handen trilde aan 100/h Hij geraakte niet meer uit zijn woorden en begon versterking te vragen.
En jawel hoor. Een andere mijnheer én de hoofdcontroleur kwamen hem versterken.
Ze wilden ons duidelijk maken dat onze bank frauduleuze praktijken boekt.
Onze bankdirecteur kon er niet om lachen. Schakelde de juridische dienst in en de bal gaat nu nog harder aan het rollen.
We weten wat er aan de hand is. We moeten het nu alleen nog bewijzen.
Maar over een tijdspanne van 2 jaar is een klein bedrag van 5000 euro ergens ten velde verdwenen.
Verdwenen. We hebben het moeten betalen. Maar de wet spreekt anders. Een wet die de controleurs niet konden voorleggen. Eigenaardig want ook hun praktijken konden ze niet hardmaken aan de hand van de wet.
Andere controleurs begrijpen het niet. Andere boekhouders fronsen bij het voorleggen van ons probleem. Andere bankdirecteur lachen het weg, want zoiets kan niet.
Maar wij zitten er toch maar mee.
Ze zijn dan wel controleur. Maar of ze te betrouwen zijn is wat anders.
En misschien is het zoals het dreigement die we te horen kregen... "Ik kan nog vanalles tegenkomen in de toekomst" doelende op onze aangifte.
De grijns op zijn gezicht zal ik niet vergeten. De vernederingen dat we geestelijk niet genoeg capaciteit bezaten om het te begrijpen én vooral zijn trillende lichaam, blijft in onze gedachten.
Maar een wet naleven die nergens beschreven staat, waarvan ze niets op papier willen zetten is waarschijnlijk een verregaande aktie die een eerlijke geest niet begrijpt.
We zullen zien. Maar opgeven? Nooit. Al moet ik er een krant bijhalen om de mensen te waarschuwen! En misschien vallen ze daar zo wel door de mand.
Met dank aan onze boekhoudster en bankdirecteur die dergelijke praktijken niet aanvaarden!
Vandaag in de krant en het nieuws: verkeersagressor vrijgelaten.
Zijn slachtoffer zal er niet mee kunnen lachen en een mens zou voor minder.
In ons vak is verkeersagressie dagelijkse kost. Of je ziet het gebeuren of je maakt het zelf mee. Het is godzijdank niet altijd zo erg, maar het is er.
Een middenvinger, een paar opmerkingen waar geen mens iets van begrijpt en in het slechtste geval laten ze even voelen dat ze vanachter het stuur best macho kunnen zijn.
Is het werkelijk al die ellende waard? Het hele leven is een machtsspel, maar de openbare weg is als het ware een arena geworden waarop alleen de sterkste gladiatoren thuishoren.
Hoffelijk zijn of niet, het maakt niet meer uit. Sommige mensen zijn nu eenmaal uit op ellende. Al beseffen ze op dat moment helemaal niet dat die opvliegendheid hun heel veel centen kan kosten en nog erger een mensenleven!
Ik moet het niet verzwijgen, soms kan ik mezelf opjagen in chauffeurs. Het hangt idd af van mijn humeur en de druk die vat op me krijgt.
In de auto, op de fiets zelfs al wandelen aan. Ieder van ons kan wel tientallen voorvallen aanbrengen waarbij we onze zelfbeheersing verloren en ook wel een paar opmerkingen overbrachten. Al dan niet met enig respect voor de tegenpartij.
En voor wat eigenlijk? Niemand is vrij van zonde! Iedereen maakt fouten, ik al zo goed als een ander. Maar die ene druppel is heel vaak zo snel nabij en beseffen we vaak niet dat we soms zelf een fout maken.
En hoe gemakkelijk is het niet andermans fouten te zien, terwijl we onze eigen fouten weigeren te zien?
Toch, er zijn momenten geweest waarbij ik heel graag de betrokkene een paar klappen had verkocht. Uit frustratie en onmacht. Eén keer toen een paar jonge kerels voor de fun recht naar ons kwamen gereden aan heel hoge snelheid om hen dan op het laatste nippertje weg te slaan.
Onze hartslag zal toen nauwelijks bij te houden geweest zijn. De vrees voor het leven van ons kind kwam toen heel dichtbij. En heel eerlijk, mocht ik die kerel morgen tegenkomen op straat dan nog zou ik die woede voelen en hem dolgraag een paar klappen rond de oren verkopen. Maar het was donker toen het gebeurde, ik zou de kerel helaas al niet meer herkennen.
En toen een stokoude man op amper een paar mm van ons kind reed, notabene nog op een zebrapad, die man had ik op dat moment zelf graag naar de hemel gebracht. Hoe cru het kan overkomen, het is de volle waarheid.
Sommige momenten in het leven kan je heel wat incasseren. Andere momenten ben je klaar om te reageren.
En niet iedere reactie is even respectvol, laat staan van enig niveau.
Ik heb een hekel aan het feit dat ik soms moet bedelen om onze eigen zuurverdiende centen te krijgen.
Deze morgen was het weer zover. Een onbeantwoorde telefoon schoot me in het verkeerde keelgat, dus ik besloot een sms te sturen. Deze kreeg reactie, de aard van het smsje van 3 schermen zal er wat aan gedaan hebben waarschijnlijk. Ik kreeg een telefoontje terug.
Hij was het vergeten. Maar stortte het gisterenavond vlug door. Ik zou het vandaag of morgen moeten merken aan mijn rekening.
Ik hoop voor hem dat het geld op de rekening staat ten laatste morgen. Ik hoop het voor hem alleen al van harte.
Na de vele excuses van verschillende mensen, krijg ik de reflex heel hard op de bal te spelen.
Geen medelijden meer. Geen begrip meer.
Aanvallen!
Onze rekeningen en onkosten wachten ook niet. Ze zijn er en ze moeten vereffend worden op de voorgestelde datum.
En als er enig respect is voor de medemens dan vergeet je zoiets niet.
We zouden anders wel eens kunnen vergeten te leveren.
Hele leuke namiddag gehad! De oude rot in het vak leerde ons enorm veel bij.
Ik had absoluut niet verwacht dat hij zoveel geheimen zou vrijgeven. Want toegeven, ieder vreest tegenwoordig en dan ligt het niet zomaar voor de hand dat geheimen worden vrijgegeven.
Ik had absoluut ook niet verwacht dat we samen uren en uren aan diezelfde kleine gezellige tafel zouden zitten.
En nee, ik had ook het hand die werd aangeboden niet verwacht.
We zijn op amper een paar uurtjes zoveel rijker geworden en toch is er van geld zelfs geen sprake.
Het is van de mensen met heel wat jaren ervaring dat je het moet leren. En wij leerden. Of we het allemaal even gemakkelijk begrepen is iets anders. Maar we besloten ook ons hand te reiken.
Het klikte. Tussen Patrick en hem al langer, maar ik kende hem nog niet zo goed. Wantrouwig wat dergelijke zaken betreft ging ik mee. Maar de simpele mens met een enorm groot brein was open, eerlijk en ging geen vraag uit de weg.
Geen rimram, geen doekjes, geen enkel woord gewikt en gewogen. Alles maar dan ook alles even vlot. De houding enorm los, alsof we elkaar al jaren kenden...
Zelden, maar dan ook heel zelden kom je zo nog iemand tegen. Iemand die met beide voeten op de grond blijft, iemand die respect nog altijd hoog inschat...
Iemand die geen vlieg zou kwaad doen, tenzij je zijn respect schaadt.
Persoonlijk reken ik altijd op mijn intuitie. Het laat me uiterst zelden in de steek. Dus ook deze keer ga ik op mijn intuitie rekenen. Ook al knap ik vaak af op mooie woorden.
Alleen dit waren geen mooie woorden, dit waren oprechte woorden. Zowel de pro's als de contra's. Zowel de harde feiten, als de meevallers.
Mijn naief denken wat betreft de grote Belgische bedrijven die ik wilde lokken naar ons forum, gooi ik overboord.
Ik besefte niet waarom er zo goed als geen reactie kwam van diezelfde bedrijven. Nu wel.
Gelukkig is er een alternatief. En nee, wat dat is schrijf ik hier niet.
Maar hoe meer ik leer, hoe meer ik besef dat ik plannen beter voor mezelf hou en amper een paar mensen inlicht.
Alles online zetten zodat anderen kansen kregen... Hoe naief, vanaf nu komt het pas online wanneer alles in kannen en kruiken is.
En wees gerust, ik geef niet op. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt!
Ik wist dat het een wereld was waarin heel wat malafide mensen zaten, maar dat het zo ver ging... Ik heb het onderschat.
Maar leren brengt wijsheid in pacht... Dit had ik voor vandaag niet verwacht.
Ik las vandaag in de krant dat steeds meer bedrijven hun rekeningen niet meer kunnen betalen. Eigenaardig! Want ik merk rondom mij geen verschil als het op de hoge pieten aankomt.
Sinds het woord crisis werd uitgesproken lees ik heel eigenaardige zaken. Ik kan toch moeilijk geloven dat iedereen miljoenen kwijtspeelde op de beurs.
Maar soit, het kind heeft een naam en alle wanbetalers wrijven nu heel hard in de handen want ze hebben een excuus.
De enige die hier hard moeten knokken zijn de kleine bedrijven. Het werk is minder en de betalingen blijven uit. Natuurlijk kom je zo in de problemen! We maakten het hier zelf mee en nu maanden nadien voelen we dit nog.
Onze rekeningen blijven toestromen. Onze onkosten zijn er niet minder op geworden. En geen mens die naar die simpele kleine zelfstandige kijkt.
Ocharme die banken, ocharme die multinationals, ocharme die managers, ...
Dankzij het jarenlange misbruik van zowel vadertje staat als van die toplui dragen nu enkel de kleine zelfstandigen en de kleine werkmensen hier de harde gevolgen van.
Niet die grote mijnheren bij de bank. Niet de ministers en nog minder vadertje staat.
Ocharme kleine zelfstandige en ocharme werkmens want wij zijn de enigen die de hele diepe put gaan vullen.
Of we onze job kunnen behouden of niet. Of we onze vergoeding ontvangen of niet... Wij zijn diegenen die ze gaan pluimen.
Wij zijn diegenen die geen centen hebben om weerwerk te bieden bij de aanval van de staat.
Het is tijd dat we daar even blijven bij stilstaan!
Bedrijven snoeien in personeel, geen wonder want de staat voorziet premies bij aanwerven van nieuw personeel. Dus eventjes een paar maanden wachten om dan de grote diepe put verder te verkrachten.
Maar helaas wij zijn de moderne slaven van vandaag!
Frustratie alom! Het online programma waarbij je op een seconde de hele lijst van gezochte bedrijven weer kon vinden leek een droom, maar werd een nachtmerrie.
Al de tijd die ik spendeerde voor niets!
De lijsten worden perfect weergegeven maar de emailoptie werkt niet!
Herbeginnen en deze keer site per site opzoeken.
Dit gaat me terug tijd kosten.
Maar ik moet. Als ik iets wil bereiken voor het forum moet ik doorzetten.
Ik voorzie nog wat extra werk. Onze Belgische collega's aanspreken is één, maar onze Nederlandse collega's zijn mijn andere doelgroep.
Nederlanders zijn helemaal niet gierig en ja, Joke weet dat.
Het zou mooi zijn mochten meerdere collega's rechtstreeks kunnen werken ipv in onderaanneming. Teveel verlies, want andere mensen lopen met het grootste gedeelte van het geld weg.
Dus nieuwe hoop én moed.
Al zal die moed niet meer voor vandaag zijn. Drukke dag geweest.
Het valt me op dat een collega heel eigenaardig doet de laatste tijd.
Vooral sinds hij weet dat wij het koerier forum online brachten. Het werd erger toen hij ons zag staan op de bouwplaats. Hij zoekt, heel geniepig maar hij zoekt in de hoedanigheid een stok in de wielen te steken wat ons inkomen betreft.
Er vielen ooit al dreigementen. Hoogwaanzin.
Maar meer en meer merk ik jaloesie, al begrijp ik niet goed waarop.
Ik erger me blauw aan die man. En aan zijn madam. Ik betrapte hem al een paar keer op grove leugens. Ik hoorde hem al een paar keer heel verloochenend praten over andere collega's...
Maar hij bereikt mijn limiet. Hij is ook diegene die een wanbetaler netjes hielp alhoewel hij denkt dat wij en andere collega's dat niet weten.
Hoe diep kan een mens in zijn waardigheid zakken?
Gun ieders geluk en niet alleen met woorden maar ook in daden.
In het woordenboek omschrijft men zo iemand als hypocriet.
Wel een beter woord voor die kerel bestaat er gewoon niet.
Er staat heel wat op mijn lijstje voor vandaag en morgen.
Ik wil vandaag de 150 emails in België versturen en reclame maken voor ons forum. In de goede hoop dat mensen echt willen inzien dat het een goede zaak zou zijn indien ze bij ons adverteren. Gezien ik dit persoonlijk wil aanpakken zal daar een paar uur inkruipen.
Ik beloofde onze kapoen dat we deze week om zijn cadeautje gaan. Een goed rapport weet je wel...
Want mama en papa gaan het even druk hebben vandaag.
Alweer die oogjes inkijken en alweer moeten aanhoren wanneer papa nu eindelijk eens verlof gaat nemen.
Schattig en droevig tegelijk. Ik probeer hem uit te leggen dat we moeten werken om heel wat redenen. En ik beloof na de eerste week vakantie extra tijd. De tweede week van de paasvakantie voorzie ik een week verlof.
Het kind knikt en gaat verder. Dit zijn momenten waarop ik de lotto zo graag wil winnen. Maar ik vrees voor deze zaak. Het zal bij werken blijven.
Tussendoor probeer ik tijd te voorzien om eindelijk mijn vader nog eens te bezoeken. Het zou gemakkelijker zijn indien hij langs kon komen, maar dat kan dus niet.
Ik kon gisteren, maar dat ene uurtje in alle rust samen een koffie gaan drinken met patrick wilde ik nu ook niet opgeven.
Drukte. Zalig in tijden van crisis. Maar een mens geeft heel wat op. Terwijl we drie jaar geleden plechtig beloofden anders te gaan leven, is werken de rode draad in ons leven gebleven.
De wallen onder mijn ogen verraden het tekort aan slaap en toch probeer ik me bezig te houden met de toekomst.
Plannen betreft onze persoonlijke toekomst maar ook plannen betreft onze zaak.
Ik ben geen persoon die graag grote risico's neemt. Ik speel graag veilig.
Ik ben geen persoon die leiding wil. Ik ben maar een simpele ziel.
Ik zie iedereen als een gelijke ongeacht wat.
Helaas merkte ik al te vaak op dat sommige mensen zich meer wanen. Beter, rijker, grootser...
Helaas voor mij maar mijn aard neemt die houding zomaar niet aan. Van niemand.
Ik hekel mij aan dergelijke mensen en dan kan ik heel eigenaardig uit de hoek komen.
Respect moet wederzijds zijn anders werkt het niet!
Daarom startte ik ook het koerier forum. Ik kon en kan simpelweg niet verdragen dat er zoveel oneerlijke mensen rondlopen met hoogwaanzin die anderen in nauwe schoentjes drijven.
Ik merkte dat veel van onze collega's een mentaliteit hadden van: ieder voor zichzelf.
Alhoewel ik weigerde te geloven dat iedereen op een dergelijke wansmakelijk manier dacht.
En ik kreeg gelijk! Ik las al heel wat collegialiteit. En net dat is de drijfveer om door te zetten.
Owee wanbetalers, owee onnozelaars met hoogwaanzin.
Het is misschien utopisch, maar ik geloof in het feit dat samenwerken kan helpen om ieders' boterham te laten verdienen.
Ik geloof oprecht dat we samen zo een plaats kunnen creëren.
Maar de allergrootste reden is vooral omdat ik weet dat Patrick zich elke dag weer in die wereld bevindt.
Ik moet eerlijk zijn, ik vind het helemaal niet leuk dat hij het doet. Vooral omdat ik weet hoe vaak hij lichamelijk afziet. Koerier zijn is niet altijd zomaar even rondjes rijden!
Ja het is een doorbijter. Maar helaas veel te goed. Hij wil en zal altijd iedereen helpen, terwijl sommigen al vaak heel unfair tegenover hem zijn geweest.
Natuurlijk zal hij zich soms ergeren. Maar na een halve draai is hij dat alweer vergeten!
Dan heb je zo van die leukerds die daar gretig misbruik van maken of die willen laten voelen dat je zonder hun niet kan maar over hun domme fouten zwijgen.
Wat had ik die Philippe zo graag tegengekomen gisteren en hem zo graag willen laten weten dat we dan op gelijke voet stonden.
Maar ik had geen geluk. Toch op een dag, op neutraal terrein...
Ik denk dat zelfs mijn eigen moeder schrikt tot wat ik in staat ben indien ze werkelijk vals spelen.
Ongezouten mijn persoonlijke mening neerpennen... Zalig! Vooral omdat we al vaak moeten zwijgen en vooral omdat ik het net daar heel erg moeilijk mee heb.
Mijn gezicht spreekt vaak boekdelen. Maar ik mag helaas niet altijd zeggen wat ik denk.
Wel, hier wel. Mijn wel en mijn wee.
Leuke, minder leuke, knotsgekke tot netelige situaties. Hier mag ik mijn eigen ei kwijt.
