Eerst en vooral: deze blog is nog in opbouw. Wij zijn een 32 jarige vrouw en 37 jarige man die sinds einde 2008 gehuwd zijn. Wij kennen elkaar al sinds 1995 en zijn een koppel sinds 1996. Dat kan al tellen hé! Ik sta er zelf van versteld dat de tijd echt zo vliegt :) . Wij zijn kort voor we getrouwd zijn, gaan zoeken naar een koopwoning om ons te settelen. En vonden tot onze verbazing totaal iets anders dan we verwachtten ... Een nieuwbouwappartement op de bovenste verdieping met een heel mooi groot terras. Als je binnen in de leefruimte kwam, had je niet het gevoel in een klassiek appartement te staan. Het hele hoge dakgebinte met de houten balken zorgde instant voor een vakantiegevoel in de Ardennen. We waren opslag verkocht! Moesten we aan kinderen beginnen, was er qua ruimte de eerste jaren geen enkel probleem. We hadden immers 2 kamers beneden en nog eentje op de bovenverdieping. Maarja ... kinderen dat was nog wel toekomstmuziek. Als dat er zelfs van ging komen.
We hebben altijd wel gezegd tegen elkaar dat we kinderen wilden. Allez, mijn man max. 1. Ik liefst min. 2. Hij komt uit een gezin van 7 en is de jongste, niet geplande én een nakomertje. Mijn schoonmoeder was 44 jaar toen ze van mijn man beviel. Hij had naar zijn gevoel nooit echt ouders gehad, eerder grootouders. De band met vader was eigenlijk iets dat je zelfs geen band kon noemen. Hij vond mijn man altijd een lastpak. Als kind, als volwassene juist omdat hij niet gepland was. Dat hij ook niet echt omringd was door zijn broers en zussen, omdat ze bijna allemaal al heel jong het ouderlijke huis verlieten, heeft ertoe bijgedragen dat hij het liever bij eentje zou houden. Dat kleintje kan je dan immers helemaal bedelven onder de liefde, alle aandacht geven dat het verdient! Vooral dat wat hij zo erg gemist heeft. Voor mij liefst 2. Ik kom uit een gebroken gezin. Mijn moeder is op haar 16 de (ong. iets meer dan 2 maanden later werd ze 17) van mij bevallen. Mijn vader was 11 jaar ouder. Ondanks dat mijn mama altijd zegt dat ze bewust voor mij gekozen hebben, heeft mijn papa zichzelf van het leven beroofd toen ik 6 jaar oud was. Hij kon het leven in het algemeen niet aan. Ik was trouwens niet zijn enige kind. Hij was eerder getrouwd met een andere vrouw. Daarmee heeft hij ook nog een zoon. Deze heeft hij eigenlijk nooit echt gekend. Mijn papa wou ook absoluut een meisje zegt m'n mama altijd. Waarschijnlijk om die confrontatie uit de weg te gaan dat hij ook nog ergens een zoon had rondlopen.
Omdat ons gezin op die manier gebroken werd en ik altijd enig kind gebleven ben, heb ik mij vaak heel alleen gevoeld. Niet zozeer als kind want aan mijn kindertijd heb ik buiten enkele enge ervaringen vooral heel veel liefdevolle herinneringen. Eerder als puber en volwassene. Dat ik nooit op een broer of zus kon vertrouwen ... Die ervaring heeft ook de kinderwens lange tijd in vraag gesteld. Tot het moment aanbrak en het echt duidelijk was. Maar als het op kinderen aankwam hadden we al vrij snel een compromis. We zullen starten met 1 en zien of we achteraf nog voor een tweede zullen gaan. Eigenlijk absurd langs één kant. Mijn man zijn oudste zus had 1 dochter en toen ze voor een 2 de kindje gingen bleek het een tweeling te zijn. Je hebt dat niet echt te kiezen natuurlijk ... Maarja, als je kinderen wil moet je voor het eerste gaan.
Toen we al een tijdje op ons appartement woonden en rondom ons vele koppels zagen met een kleintje, begon dat toch een beetje bij beetje te kriebelen. Echter overvielen ons gevoelens van ja, laten we ervoor gaan. Afgewisseld door gevoelens van is dit echt een must in ons leven. Zouden we kinderloos ook niet verder kunnen? Vragen als: wie zet er nu in deze tijd nog kinderen op de wereld? Het bleef maar door ons beide hoofden rondgaan. Dat is denk ik enerzijds te wijten aan het feit dat we al zolang samen zijn zonder kinderen. Je bouwt je leven op en houdt vast aan een gewoontepatroon. Anderzijds is dat piekeren vooral eigen aan mezelf. Altijd alles honderd keer overdenken. Ik zou sowieso als er kinderen kwamen eerst gesetteled zijn zoals ik het wou.
Door het feit dat we op "latere" leeftijd ( ik 28 en mijn man 33) gingen samenleven, begon het ook nog maar pas voor ons. Dus toen we onze woonst kochten, was de tijd er nog niet voor kinderen. We hadden nog wel tijd genoeg . Toen ik de leeftijd van 30 had bereikt was het toch stillaan duidelijk dat die bewuste klok daar aanwezig was. We besloten er toch voor te gaan. Al onze vragen werden duidelijk beantwoord: wie zet er nog kinderen in deze tijd op de wereld? Er worden altijd kinderen geboren, denk maar aan de tijden van oorlog. Is het echt een must om kinderen te hebben? Voor ons was het een duidelijke JA! Het zal een meerwaarde geven aan ons als koppel. Maar vooral: wij hebben dat kleintje ook wel wat te bieden. Daarbij wordt langs mijn kant van de familie er nog voor nageslacht gezorgd. Want dat is echt heel povertjes aan die zijde. Niet dat dat ook maar enigzins onze keuze beïnvloed heeft, het zou maar erg zijn. Nee, ik heb alle respect voor ieder zijn keuze.Vooral mijn mama zal een gat in de lucht springen. Een hééééél groooooot gat. Dat zij oma zal worden... Dat is denk ik echt wel een droom van haar.
Sinds de periode dat onze beslissing vaststaat om aan kinderen te beginnen is er een lange periode geweest ( zeker een jaar lang) dat we probeerden zonder enig succes. En na opzoekingswerk konden we best eens vragen om een check-up te doen. Als er na 1 jaar proberen geen zwangerschap komt, dan kan er wel eens een probleem in vruchtbaarheid zijn. Ik maakte een afspraak bij mijn gyneacologe. Dat duurde nog wel een hele tijd vooraleer ik op raadpleging kon. Toen het eindelijk zover was en ze routine-controle deed, bleek op de echo een follikel klaar te zitten. Bij mij was er niet echt iets volgens haar om zorgen over te maken. Aangezien ik al 16 jaar aan Diane 35 zat, was dat waarschijnlijk niet abnormaal dat het zolang duurde. Al moet ik zeggen dat vanaf het moment dat ik stopte met de pil ( 12/2010) mijn maandstonden steeds regelmatig waren. Er was niet echt een verschil t.o.v. tijdens de pilname. Net voordat ik bij de gyneacolge moest komen had ook mijn huisarts een bloedname gedaan bij mij. Deze bleek volgens de huisarts niet zo goed te zijn om 2 dingen. Ik zou een soort ontsteking hebben waarvan ik geen klachten heb die niet gunstig zou zijn voor een zwangerschap en waar ik niets tegen zou kunnen doen. Het tweede was dat mijn prolactine-gehalte niet gunstig stond. De huisarts had nog een keer een bloedname gedaan en t.o.v. de eerste keer was dit gehalte van het ene uiterste naar het andere uiterste gegaan. Maar, niet gunstig. Toen de gyneacologe die resultaten bekeek vond ze dat mijn huisarts me ongerust gemaakt had om niets. Dit was zeker normaal gezien die jarenlange pilname. Dus ze stelde me toch wat gerust. Het enige waar ze wel op hamerde was dat uit de bloedname duidelijk was dat ik niet immuun ben voor toxoplasmose. Ik kreeg een foldertje in mijn handen gestopt. Lees dit goed en pas het zo goed mogelijk toe zei ze want dit kan gevaarlijk zijn voor het vruchtje of embryo of zelfs baby. Je kindje kan er wat aan overhouden. Ik kon er zelfs niet echt vragen over stellen, ik zou het thuis wel eens goed bekijken. Aangezien onze leeftijd toen (ik 30 en mijn man 35 ) en omdat ik vooral mijn klok voelde verder tikken, liet ik onze leeftijd nog eens vallen. Daarop vroeg ze om een staaltje te nemen van mijn man zijn zaad. Dat was niet dringend zei ze. De meeste mannen moeten wennen aan dat idee. Dus geef hem tijd zei ze nog bij het verlaten van de raadpleging. Gelukkig reageerde mijn man alsof dat niets was. We deden het nodige om zijn sperma te laten nakijken. Vanaf toen ging het allemaal anders dan we verwacht hadden...
ik word gebeld door de vroedvrouw dat de dokter ons morgen 19/5 kan spreken om 16.00u.. Gelukkig staat Guy met de vroege. 'S morgens breng ik hel naar zijn werk en om 14u. Zorg ik dat ik aan de poort sta om hem op te pikken zodat we rechtstreeks kunnen doorrijden naar Leuven. Als hij met de vroege staat, st ik ook mee op om 5 uur. Dat doe ik nu al geruime tijd, zeker een jaar ongeveer. We komen goed op tijd aan, 15.30u., melden ons aan bij de kiosk, gaan nog even naar het toilet en gaan meteen door naar de raadpleging van de dokter. Nog even aanmelden aan de verpleegpost en plaatsnemen in de wachtzaal. De drukte valt mee. Er zit een moeder met een dochter denken we en 2 mannen, ieder apart. Een beetje verder zitten ook nog 2 koppels. Een tijdje na ons komt er een buitenlands koppel plaatsnemen. Het wachten duurt vrij lang en we zien vooral iedereen voor ons de toegang krijgen om op raadpleging te gaan. Ze worden één voor één geroepen door verplegend personeel of vroedvrouwen. 1 dokter hebben we nog maar gezien. Dat is volgens ons de lannelijke arts die vooral ook de mannelijke kant onderzoekt want er zijn nooit vrouwen bij. Wij hebben die ondezoekn in Turnhout destijds laten doen, zker weten we het niet natuurlijk maar we zullen er niet ver naast zitten. Het wachten duur nu wel erg lang hoor. Het koppel dat na ons kwam is al enkele keren bij de verpleegpost gaan informeren. Ondertussen is het al na 17 uur en zitten we nog steeds te wachten. Ik begin het nu toch ook echt wel op lijn heupen te krijgen en wil ook eens wat informatie vragen aan de verpleging. Helaas is het aan de verpleegpost ook enorm druk. De stoeltjes zijn volzet en de ene na de andere staat ongeduldig te wachten. Toch laar even terug naar mijn stoel. Omdat het blijft duren ga ik toch aanschuiven aan de balie. De drukte is er weg maar ook de verpleging is nergens te bespeuren. Er staat wel een belletje dat je kan indrukken voor als het onbemand is maar, dat doe ik dus maar niet. Na even te wachten komt de verpleegster. Ik vraag haar of de dokter ons niet vergeten is want omdat we om 16u afspraak hadden en al van 15.30u zitten te wachten....tjaa zegt ze, dat is normaal bij fertiliteit. Wij hebben daar niks mee te maken en wij willen daar ook niets mee te maken hebben. Dat is daar altijd zo 'n probleem ook die afspraken zegt ze. Maar, ze gaat het toch eens doorgeven want ze vind inderdaad ook dat het veel te lang duurt nu. Na nog bijna een half uur te wachten komt iemand ons roepen. Blijkt een assistente te zijn
16/5/2015 - abrupte beëindiging van de behandeling en dus geen teruplaatsing
vanmorgen weer vroeg opgestaan om te vertrekken naar Leuven voor de terugplaatsing. Gelukkig is het een keer zaterdag want dan kunnen we vermoedelijk met minder verkeersellende tot in Gasthuisberg geraken, zonder ons teveel te moeten opjagen.
Als we de ring in Geel afrijden krijg ik plots telefoon... Ik zie privé nummer staan op mijn gsm en dat doet direct een belletje rinkelen natuurlijk. Geen goed nieuws want dat is Leuven...zeker weten. Ja hoor, de embryo kan niet teruggeplaatst worden, dat hadden ze vanmorgen al gezien in het labo. Pfff... Allerlei emoties gieren door je lijf. De teleurstelling op Guy zijn gezicht is groot. Ik vraag de vroedvrouw om een afspraak te maken bij dr. tomassetti om dit nog eens te bespreken. Ja zeg...dat kon dus niet want, de dokter is pas te spreken na einde september. Zij zit volgeboekt. Ik haal aan dat wij toch de behandelende arts willen spreken, dat wij het niet normaal vinden dat als je midden in een behandeling zit en als die dan ook nog zo abrupt wordt gestopt dat je dan je arts niet kan spreken. Wij hadden de vorige keer ook een assistente en dat lijkt ons niet de bedoeling. Wij willen toch graag de dokter zelf spreken. Dat is toch niet abnormaal gezien de situatie??? Wat zouden jullie anders voorstellen vroeg ik haar. Waarop ze antwoordde dat ik volgende behandeling gewoon op deze manier met dezelfde medicatie kon verder doen. Nou, dacht het niet? Dit is niet normaal als je al 2 x diezelfde medicatie hebt gekregen en als die duidelijk zijn doel voorbijstreeft toch? Uiteindelijk zou ze me volgende week terugbellen als ze de dokter zelf had gesproken want nu was het weekend en dan was De dokter niet te bereiken zei ze nog. We wachten dan maar het telefoontje af die week. Wat kan je anders doen. ze zijn zelfs niet eens begripvol...het is gewoon boem, klaar. De allereerste keer zei de vroedvrouw nog dat ze het heel jammer vond om dit nieuws te moeten meedelen, nu... Het zijn echt geen manieren vinden wij om er op zo'n manier met patiënten mee om te gaan. Wij willen geen medelijden maar, een beetje medeleven is toch echt niet teveel gevraagd denk ik hé?
Vandaag ging mijn man tennistornooi spelen en heb ik afgesproken met mijn moeder. s ochtends weer naar het plaatselijke zh geweest voor een bloedname en echo. via de spoed is dat dan hé tijdens het weekend. Je weet nooit wie je dan precies hebt als gyneacoloog. Deze keer had ik een mannelijke verpleger, een vriendelijke man. Helaas bleek het prikken in mijn linkerarm niet zo goed te lukken. Na een 2de poging kon hij toch een beetje bloed afnemen. Hij ging navragen op het labo of het voldoende was vooraleer hij opnieuw zou gaan prikken. Hij zat er duidelijk zelf verveeld mee. Ondertussen kon ik al bij dr. Cadron terecht voor de echo. Dit was de eerste keer dat ik deze arts had. Toen ze me kwam ophalen in de wachtruimte was ze erg onvriendelijk. Er kon nog geen goedemorgen vanaf. Ach ja, dacht ik bij mezelf... Ze zal de dag niet goed gestart zijn zeker. Tijdens de echo was ze ook zeer kortaf. Ik mocht vertrekken en Leuven zou mij vandaag wel bellen. That's it. Nog net op tijd voor het buitengaan op spoed kwam de verpleger me tegenhouden dat ik toch opnieuw geprikt moest worden. Het staaltje bloed was veel te weinig voor de test uit te kunnen voeren. 3 de poging dan maar...gelukkig, we zijn er vanaf. Mijn moeder opgehaald onderweg terug naar huis. We zouden even naar de grens gaan bij ons, Baarle-Nassau. Maarja...best even wachten tot we telefoontje krijgen van Leuven natuurlijk want de ontvangst in het buitenland heeft nog al eens voor problelen gezorgd en je weet maar nooit. Je kan ze in Leuven toch niet bellen tijdens het weekend. Heb ik ook al een slechte ervaring mee. Natuurlijk als je zit te wachten kan het heel lang duren...we hebben ons dan maar in afwAchting achter de computer gezet en bezig gehouden met mijn creatieve uitspattingen. Na heel extreem lang wachten kunnen we toch nog eventjes naar de grens gaan. Opnieuw had ik dezelfde vroedvrouw als vrijdag aan de lijn en ook vandaag weer zeer arrogant aan de telefoon. Ik had vrijdag namelijk maar voor 2 dagen medicatie gekregen. Nog voor die vrijdagavond en voor zaterdag. In theorie had ik dus ook niet voldoende meer. En ja hoor.... Moest ook nu weer bijspuiten.
13/5/2015 - 4de pick-up in Gasthuisberg Leuven & 3de icsi-behandeling
De aanloop naar deze 4de pick-up is weer een enorm bewogen periode geweest. Stress, stress en nog eens stress... En niet van de hormonen hoor! integendeel: het blijft op ons wegen dat het ziekenhuis zelf je zoveel stress bezorgd. Hoe is dat uberhaupt toch mogelijk??? Ook deze keer weer een verhaal dat helaas de realiteit is en echt te gek voor woorden is gewoon. Op vrijdag de 11/5 kreeg ik 's namiddags telefoon van de vroedvrouw dat ik opnieuw moest gaan bijspuiten. Het was toen alweer 14.30u.ongeveer toen ze met dit nieuws belde. En ook meteen weer vrij onvriendelijk. Zelfs voor ik nog maar gevraagd had of ze eventueel het voorschrift konden klaarleggen opdat ik tijdig in de apotheek terecht zou kunnen. Want, ik moet toch wel een 2 uurtjes rijden zonder al te veel verkeersellende en dan nog op een vrijdag wanneer de werkweek er net op zit. Toen reageerde de vroedvrouw echt wel agressief vond ik: ik heb toch tegen uwe man gezegd toen hij de medicatie is komen ophalen dat ... Enkel dat stuk heb ik maar gehoord. Ik verkrampte precies enkele ogenblikken en zei haar op een rustige en beleefde manier, weliswaar iets kordater, Pardon?...mijn man is helemaal geen mediactie komen ophalen. Ik kom mijn medicatie altijd zelf ophalen. Waarop ze botweg en zeer arrogant antwoordde dat ze zich dan wel van dossier had vergist. Opnieuw kon ik even niet reageren zoals ik zou gewild hebben. Ik had nog tijd genoeg als ik meteen naar het ziekenhuis zou komen zei ze nog en zo eindigde ook meteen het gesprek. Ze wilde zelfs niet meer luisteren naar wat ik nog wou vragen. Als je dan weet van die vorige keren dat het helemaal is foutgelopen kwestie medicatie ophalen, dan is dat toch niet teveel gevraagd om eens eventjes te luisteren en concrete afspraken te maken opdat dit niet nog een keer kan gebeuren. maarja... Het zal wel aan mezelf liggen zeker. Ik zal wel iets grondig verkeerd doen waarom ze steeds zo handelen.
Toen we aan het begin van dit avontuur begonnen, ben ik wel eens op verschillende fora omtrent deze materie een kijkje gaan nemen. Het werd me al snel duidelijk dat de berichten die daar allemaal te lezen waren me meer uit onbalans begonnen te brengen. Ik werd er nog onzekerder door en ben dan ook na een tijdje gestopt met berichtjes te beantwoorden of te posten. Nu, zoveel jaren later heb ik me toch weer aangemeld bij verschillende groepen. Ik volg ze al een tijdje, geef hier en daar op berichten mijn eigen mening of deel mijn ervaring met andere lotgenoten. Omdat we al van quasi in het begin van de medische mallen molen een slecht gevoel hebben, vond ik het toch eens tijd om mijn gevoelens te delen. Het werd vrij snel duidelijk.
