Vandaag hebben we een leuke dag gehad. Veel knuffelbezoek en de baasjes waren bijna heel de dag allebei thuis. We hebben vandaag allemaal een stukje smeerkaas gekregen. Zij had er een pilletje ingestopt om ons te ontwormen. Mmmm, dat vonden we véééél lekkerder dan dat roze spul van de vorige keren. Nu maar hopen dat zij dat ook gemerkt heeft en dat we nog van die pilletjes krijgen!
Hier genieten wij van... knuffels.... mmmm....
en samen spelen....
met elkaar vechten...
Of iedereen ervan kon genieten, betwijfel ik een beetje...ik heb een paar broers en zussen die niet zo voorzichtig zijn met hun vlijmscherpe tandjes!
Mama komt tegenwoordig zo af en toe eens als tussendoortje... mmmmm... lekker! En we drinken nu net zoals Romulus en Remus, zegt zij.
Onze interesse in speelgoed is ook gegroeid. De rangorde-gevechtjes met mekaar zijn een beetje uit de mode.
Je kan een heleboel dingen doen met dat speelgoed, kijk maar naar mijn witvoet-zusje.
Oeps, niet te fel kijken! Dan wordt ze verlegen...
Mijn broer, de vlieger, speelt ook erg graag met al die dingen.
Als je hem bekijkt, legt hij zich op zijn zij.
Hij kijkt daarna niet meer in je ogen.
Ja, de meesten van ons beginnen nu al te weten wat onderwerpen is, op een speelse manier geleerd.
Maar sommigen doen of ze er niets van begrepen hebben...
En dan is mama er weer.. en mogen we lekker lang drinken.
We hadden ons zo stil gehouden, maar toch werd ze wakker.
Ze had natuurlijk baasje gehoord, die maakte ons eten klaar.
Toen heeft onze mama weer hééél lief op hem gelachen...Ze knijpt dan haar oogjes helemaal toe...
En daarna kreeg ze gelukkig zelf ook eten.
Aan het eind van de dag, kwam er nog meer bezoek. Dt is natuurlijk niet slecht voor mijn ondeugende broers. Die kunnen best wel wat opvoeding gebruiken.
Pfff... amai, gisteren wilden we zo graag buiten gaan ravotten, maar toen mochten we nog niet. Wij dus heel blij dat het vandaag wel mocht, maar de pret duurde niet lang. Als we een plasje of een hoopje durven maken, moesten we weer naar binnen... En het ergst van alles was, dat zij ons daarna één voor één weer kwam halen en dan moesten we netjes stil op een tafeltje staan en hij bliksemde toen naar ons! Kijk maar eens hoe plechtig het moest... Hier boven en hier onder zie je onze zus met de witte voetjes
Hier boven en hier onder zie je onze donkere zus, die wel heel licht leek in het zonnetje.
Hier boven en hier onder zie je onze lichte zus, in kleur en in gewicht ook.
Dit is de reu met het tekentje dat altijd op plannen van architecten staat. Een horzontaal streepje met daaronder twee beentje die in het midden samen komen. Het heeft iets te maken met maataanduiding en dus noemen ze hem nu : Maatje.
Hier boven en hier onder staat mijn dikste broer. tenminste, hier boven hangt hij nog meer dan hij staat... hij was echt diep aan het slapen toen ze hem mee nam naar buiten. Hij heeft volgens haar een witte vlinder op zijn borst; maar hij vond het een aambeeld. De eerste week had hij dus twee namen : vlinder en smid. Uiteindelijk heeft zij moeten toegeven dat vlinder niet zo stoer klonk als smid, voor zo'n dikkertje. ,
Deze broer heeft een witte vlieger , echt waar, met een touwtje eraan vast, op zijn borst en dus noemen ze hem de vlieger. Soms als hij heel snel loopt, lijkt het wel of hij echt gaat vliegen. Lopen kan hij alvast het snelst tot nu toe.
Tja, nu kan ik zeker niet meer anoniem blijven als schrijver? Men noemt mij nu de donkere... maar dat is dankzij haar. Ik heb in mijn witte vlek een zwart gaatje, en ja, hij heeft me heel lang gaatje genoemd, en soms zelfs in het dialect: Koet. Geef toe, dat was toch een beetje beneden mijn waardigheid, niet? Zij dacht dat het wel leuk zou zijn, foto's nemen in de namiddagzon, maar het was best fris hoor... We zijn erna in een dik kluwen allemaal dicht bij en op mekaar gekropen. MMMMmmmm, gezellig, niet?
Vandaag hebben we eindelijk nog eens een rustig dagje gehad, nou ja... rustig... We hebben veel gespeeld, veel gegeten, en veel geknuffeld met ons mama, de man, de vrouw en de jonge mannen... Maar als je het aan hen vraagt, vinden ze waarschijnlijk dat we weer hééél veel plasjes en hoopjes gemaakt hebben. Ze rennen maar achter ons aan met sponsen en doekjes en leuke knaagrollen. We krijgen niet eens de tijd om ons eigen hoopje te controleren! Het is echt wel hun eigen schuld, wij willen zo graag naar buiten, maar ze haasten zich altijd om de deur dicht te doen. Ik hoop dat dat verandert als onze dikste zus en broer ophouden met kuchen en snotteren. Zij zijn natuurlijk veel later ziek geworden dan wij en ze moeten nog een paar dagen 's avonds een prikje krijgen. Maar we blijven ons best doen om buiten te geraken, want het lijkt ons daar echt wel hééél fijn! Piep !
We worden knap in het beklimmen van matrassen.
We spelen nog het liefst met zachte knuffeldingen... die niet piepen!!!
Niet iedereen wordt even makkelijk wakker...
Oortjes toe, dan oogjes open...
En dan heel voorzichtig opstaan... zusje heeft vast een ochtendhumeur.
Ik ben de langste, ik ben de langste !
We oefenen onze catch - grepen.
En ook daar worden we elke dag knapper in!
Het lopen gaat ook steeds vlotter.
En dan ontdekt zus een slapende mama...
Oeps, heb ik je wakker gemaakt?
Gelukkig wel, toen kregen we weer lekkere melk!
We beginnen mama soms wel te plagen.
Zie je broertje in haar poot bijten?
Als straf begint mama ons weer te wassen.
Niemand ontsnapt daaraan. Tot nu toe is onze mama nog nooit boos op ons geworden... ik denk dat ze héééél erg verliefd op ons is, zien jullie dat ook?
We hebben vandaag onze oogjes nogal open getrokken en onze neusjes bijna opgesnuffeld! Eerst kwam er een lieve dame binnen die ons knuffelde, maar in haar voetsporen volgden twee reuzepups! Zij heeft ons uitgelegd dat het Hihglander zijn dochters waren, en dat Highlander een zoon is van onze Nonkel Deus en dus een neef van onze mama... Ze zijn geboren op 6 september 2009 en daarmee zijn ze net geen 2 maandjes ouder dan ons. Ira en Iocaste heten ze en ze hebben zich gezellig bij ons gelegd. Ira was wel een héél erg lieve pup, die mochten we zelfs in haar oortje bijten... dan piepte ze en sliep weer verder. Een beetje later zijn er nog twee lieve kindjes gekomen, met hun papa. We houden veel van kindjes... en Fanny en Jeremy hielden ook wel van ons. We begrepen alleen niet veel van wat ze zeiden, volgens haar komt dat omdat ze Frans praten.
De beide zusjes kwamen een beetje voorzichtig binnen, want er zijn natuurlijk heel veel grote honden bij ons.
Ira was blij dat ze weer bij haar vrouwtje was.
Iocaste ook !
Nadat ze begrepen hadden dat ook wij een beetje onder de indruk waren, voelden ze zich wel gerust en kwamen ze gezellig bij ons liggen.
Allemaal samen op de matras een dutje doen.
Iocaste kwam heel even speciaal naar mij toe!
Wat later ben ik naast Ira gaan liggen, dapper hé?
En kennen jullie dit? Dit heet 'synchroon gedrag'... dat doe je alleen als je naar iemand opkijkt, precies hetzelfde gaan liggen of staan of zitten. Zij zegt dat dat bij mensen net zo is... Dus als iemand dezelfde houding aanneemt als jou, dan heeft die je eigenlijk wel graag.
Ira kan wel trots kijken, hé?
Knibbel knabbel knoortje, wie eet daar aan je oortje ?
Lekker hoor dat oor !
Och arme, ze heeft gepiept, dan zal ik het maar niet meer doen hé ? We hebben al genoeg piepende speeltjes. .. Zus witvoetje wou ook wel eens een oortje proeven, denk ik.
En toen kwam er nog bezoek bij...
Zusje zat apetrots op schoot bij Jeremy.
Broertje, de vlieger, ging op onderzoek. Schoenen vertellen je veel...
Oei; iemand heeft in de vingertjes van Fanny gebeten !!!
Toch gek hé? Grote en kleine pups samen.
Lekkere schoenen.
Natuurlijk ben ik Fanny gaan troosten!
Toen mochten de grote pups naar buiten.
Eerst op onderzoek..
en dan van plaats wisselen.
Dit was de bedoeling. Zij zei dat we goed moesten opletten en kijken aan het raam, dan kunnen we dit zelf ook leren... netjes gaan staan.... Dit is Iocaste. Mooi hé? Iocaste zoekt nog hele lieve mensen, die misschien ook wel eens met haar naar een show willen...
En dit is Ira, die mag bij papa Highlander en mama Clancy blijven wonen. Fijn, dan kan ze vast nog wel eens op bezoek komen in de toekomst, en hopelijk ben ik er dan ook nog bij... Ik hoop dat wij er binnen een paar maanden ook zo knap uitzien!
Gisteren hebben we eindelijk een beetje mogen proevenvan wat Zij altijd uitdeelt. In de voormiddag een beetje uit het kleine koude potje van onze mama en in de namiddag uit leuke kleine kommetjes waarvan de geur wel heel erg leek op de geur uit de grote zilverkleurige kom van mama. En lekker dat dat was !!! Je had ons moeten zien springen toen we vanmiddag weer die kleine kommetjes zagen ! Ik denk dat we een hele lange middagdut gaan doen. Likjes, van de 7 !
Met zijn zevenen op een rijtje, jongens links en meisjes rechts!
En dit zijn de meisjes dan, waarvan er eentje duidelijk al echt vrouwelijke eigenschappen heeft... Ze wou echt niet even netjes gaan liggen dan de anderen.
Om 3 uur gisterennamiddag is zij gaan slapen. De mannen hebben prima voor mij gezorgd. Maar na een paar uurtjes ging het plots weer niet goed met nummertje 8. Ze hebben nog naar de dierenarts gebeld, en al het mogelijke gedaan... maar, Vincent had gemerkt dat haar rechter achterpootje heel erg dik aan het worden was. Zelfs een warmwaterkruik deed haar niet meer bijkomen. Hij heeft haar dan lekker warm bij mij gelegd en ze heeft alleen nog maar eens stilletjes gezucht. Ik heb haar dan een lief likje op haar hoofd gegeven. Hij is haar dan om 6 uur in de namiddag gaan wakker maken om het slechte nieuws te vertellen. Ze kon het eerst niet geloven en was wel hééél verdrietig. Nu begrepen ze allemaal, wat ik al heel de tijd geroken had...
Vandaag is dan de dierenarts gekomen en die wou zeker weten wat er mis gegaan was. Ze hebben toen gezien dat er een inwendige bloeding in het achterste pootje was geweest, waarschijnlijk al van voor de geboorte (als ze klem zat), of van tijdens de geboorte (door ze eruit te trekken) en eigenlijk was het dus daardoor dat ze stilaan zwakker en zwakker werd. Met haar zuigreflex en haar longetjes of haar hartje was dus helemaal niets mis. We vinden het allemaal verschrikkelijk, maar zelfs als zij het eerder geweten hadden, hadden ze haar niet kunnen redden. Het zal wel wat tijd vergen, maar ik heb haar toch horen zeggen dat ze haar best ging doen om vanaf nu blij te zijn met de 7 pupjes die er zijn, die het goed doen, en die veel liefde en knuffels nodig hebben...
Deze foto heeft Vincent nog gemaakt. Je ziet duidelijk een bloeduitstorting en een dik billetje...
Ze heeft zich dapper voorgenomen om goed voor de 7 pupjes die er nog zijn te zorgen... en ik ook! Is dit geen leuke geboorteaankondiging? Ik vond het vooral een lekkere aankondiging!!! Devlynn x Embassador. 4-3, nee hoor ze hebben niet gevoetbald! Het betekent: Vier reutjes - Drie teefjes. Spijtig voor de mensen die wachten... 1 teefje te weinig...
Dit is witvoetje.
Dit is maatje.
Dit is de smid.
De vlieger.
Tja, zwart drupje, gaatje of de donkere?
Het donkere meisje.
En het lichte meisje, kreeg als bijnaam 'Pebbles' vanwege haar kleur. Pebbles from the Good Heath heeft hier ook ooit geleefd en had dezelfde kleur.
En nu zit mijn schrijverstaak erop... ik heb deze jongeheer ingewijd. Hij zal mijn taak overnemen. Ik hoop dat jullie zullen genieten van wat hij te vertellen heeft. Zelf ga ik nu ook wat meer rusten, want melk geven is best een vermoeiende job hoor!
Uiteindelijk heeft mijn bevalling dus twee dagen geduurd en vermits alle levende pupjes de eerste dag geboren zijn, worden ze vandaag al 3 dagen oud...
Ik heb geprobeerd om mijn schrijverstaak aan één van de pupjes over te laten, maar voorlopig lukt dat niet, ze zijn nog net een beetje te klein. Zelf heb ik ook niet veel tijd om te schrijven, ik lijk wel een melkfabriek. Ongeveer 40 keer per dag eten die kleine hummeltjes. En natuurlijk moet ik ook bijna even vaak hun plasjes en hoopjes oplikken. Alleen bij nummertje 8, daar doe ik het niet. Ik weet niet wat het is, maar elke keer als ik haar wil likken, ruik ik zo'n vreemde geur.... en dan draai ik mijn hoofdje maar weg. Zij doet het dan maar in mijn plaats, maar ik zie dat zij zich ook zorgen maakt. Nummertje 8 kan ook nog niet zuigen zoals de anderen, wat volgens haar wel een beetje normaal is, omdat het tenslotte wat zuurstof tekort had tijdens de geboorte. Ook de dierenarts zegt dat dat wel goed zal komen. De eerste 3 dagen zijn cruciaal. Om erger te voorkomen geven ze haar spuitjes met vocht onder de huid, ik ruik het aan de bobbeltjes... En zij geeft ze ook wat kunstmelk om de 2 uren. Ze heeft nog steeds niet geslapen en ze is heel de nacht in de weer geweest. Gelukkig huilt ze wel niet meer nu. Ze begint te geloven dat nummertje 8 het wel zal halen. Ik denk dat ze toch wel een beetje trots is op mij en mijn kindjes. Ik ben vooral trots op hem, hij doet nu al het werk alleen en geeft ons allemaal te eten. Nummertje 8 kan ondertussen toch al goed aan mijn borsten drinken, als zij ze vasthoudt, anders duwen de anderen haar weg. Rond de middag is de dierenarts haar nog eens komen onderzoeken, omdat ze een beetje zwakjes was. Ze heeft een spuitje gekregen om de longen te stimuleren en wat vitamientjes, daarna ging het weer beter. Rond 3 uur in de namiddag heeft hij haar naar bed gestuurd... ze werd echt wat bleekjes... Ze had maandagnacht maar 2 uurtjes geslapen en sindsdien niet meer en het is nu vrijdag... Heel soms legt ze zich stilletjes naast mij en de pups, maar dat duurt nooit langer dan 20 minuutjes en echt slapen doet ze dan niet. Als ik mijn hoofdje omhoog doe, is ze altijd wakker. Ik ben wel een beetje ongerust als ze weg gaat, maar ik krijg er twee mannen voor in de plaats... die zullen ook wel goed voor ons zorgen, denk je niet?
Ze is wel heel lief, ze helpt me flink en houdt de pupjes vast als ik ze moet proper likken. Ik vermoed dat ze een beetje bang is als ik ze op mijn manier met mijn neus in de juiste positie duw...
Als ze even tijd heeft, zit ze te staren naar de witte vlekken die mijn pupjes op hun borst hebben. Ze bedenkt er namen voor, gek, dat ze niet kan ruiken wie wie is... Deze vlek vindt zij een vlinder, hij een aambeeld... Hij beslist dat 'smidje' dan toch een betere naam is voor een reu dan 'vlinder'.
Hierover zijn ze het wel eens, dit is een symbool dat vaak op architectenplannen voorkomt, bij de maataanduiding. Dus wordt dit 'maatje'.
Dit is nummertje 8, zij heeft een lange driehoek...maar voorlopig bedenken ze voor haar nog geen naampje...
Dit is een grappige tekening. Zij noemt het een zwarte druppel, hij zegt dat hij een gat heeft in zijn tekening, en dat dat zelfs eruit gevallen is. Hij noemlt hem gaatje. Zij vindt dat niet lief en noemt hem 'de donkere'.
Hierover zijn ze het wel weer eens... dit is een 'vlieger' met een touwtje eraan.
Deze tekening is weer moeilijker te benoemen, hij noet haar 'de donkere'... het is een meisje.
Als je zo'n pupje op mijn voet ziet liggen, besef je wel hoe klein en kwetsbaar het is, niet?
En dat ze eigenlijk 4 dagen te vroeg geboren zijn, dat zie je aan hun snoetjes. Ze lijken wel van leer, er staat nog geen haar op!
Een half uurtje later kwam de dierenarts op bezoek. Ze controleerde mijn algemene gezondheidstoestand even en toen wilde ze voelen of ik al opening had. Dat was een vervelend gevoel. Toen ik ging liggen hoorde ik haar zeggen dat we, gezien mijn leeftijd en het feit dat ik nog erg gesloten was, beter geen risico konden nemen. Ze zou haar operaties, die ze gepland had, afbellen en alles klaarmaken om mij open te snijden. Oeps, toen ben ik maar heel snel heel hard gaan persen en kreunen! Toen de dierenarts dat hoorde, besloot ze om maar even af te wachten om te zien of ik de boel langs binnen uit open kon krijgen. Natuurlijk kon ik dat! Omdat de uitdrijving toch niet zo vlot ging, besloot de dierenarts om toch nog maar eens te voelen... Gelukkig maar, want mijn eerste pupje lag wel netjes met haar hoofdje naar voren, maar ook met haar buikje omhoog en dan is het heel moeilijk om ze over het heuveltje voor de uitgang te duwen. Nadat de dierenarts ze gedraaid had met haar buikje naar onder, heeft ze gewacht tot ik ze helemaal alleen eruit duwde. Wat was ik blij toen ik mijn eerste pupje zag, ik heb ze helemaal gewassen en de navelstreng overgeknaagd. Daarna mocht ik lekker in de houten bak gaan liggen en als ik de tweede pup ook alleen eruit zou duwen, dan ging de dierenarts naar huis en mochten de baasjes het verder alleen doen. Als het nodig was zou ze natuurlijk wel terugkomen...
Hier zie je me met mijn eerstgeboren dochter, eruit geduwd om iets voor acht 's morgens en nummertje twee is onderweg...
Ze ging al meteen op zoek naar eten.
Door dat grappige witte voetje zal ik mijn eerstgeboren dochter altijd makkelijk herkennen. Pfff... mijn buik wordt weer erg hard...
Om iets na 10 heb ik nummertje twee er helemaal alleen uitgeduwd. De dierenarts mmoest hem alleen nog aannemen, netjes in een gesloten zak met zijn poepje eerst...
De nevelstreng mocht ik zelf doorbijten en... het is een zoon!
Vrouwtje doet jodium op zijn naveltje en een touwtje errond.
Dat vind ik maar niks en dus lik ik het meteen weer weg.
Vrouwtje legt het nieuwgeboren zoontje bij de anderen.
Dan kijkt ze op haar klok om te zien hoe lang het duurt voor hij de tepel vindt.
Ik hou hem natuurlijk ook goed in 't oog. Moet nog even wennen aan dat gefriemel tegen mijn buikje.
Plots doe ik iets waar vrouwtje echt van schrikt. Ik sta recht en begin met mijn neus de pupjes aan de kant te wrijven... alle drie tot in haar schoot. Mijn oor vliegt naar alle kanten daarbij...
En dan leg ik me rustig met mijn rug naar hen toe, klaar om nummertje 4 eruit te duwen...
Tussen de weeën in kan ik ze dan nog even wassen.
Ze liggen daar heel veilig en warm, in haar schoot.
Wriemelend nieuw leven, zo pasgeboren...
Ze draaien rondjes in haar schoot en proberen met hun neusje te ruiken waar ik ben.
Ze zijn nog nat en glanzen zo mooi...
Het zusje slaagt erin om bovenaan te geraken, lekker op de warme broers.
En dan is nummertje 4 er ook bij. Je moet goed tellen... Het is weer een zoon, geboren om kwart over 12, in stuit.
Hier zie je hem beter, de tweede van links.
Hij kan zelfs al staan !!!
Ze vindt dat er 2 uur tussen 2 pupjes mag zijn, zegt ze, dus duw ik sneller dan zij verwacht nummertje 5 eruit, nog een zoon, een donkere, weer met het poepje eerst, om 13u.56. Ik zie haar een beetje teleurgesteld kijken, ze wou zo graag 4 meisjes...
Na al dat zwoegen ben ik heel blij met dit ontbijt op bed.
En daarna mocht ik in de tuin een wandelingetje en een plasje doen en ... drinken aan de kraan. Lekker fris!
Puppetje nummer 6 is geboren om 14u.19, een donkere dochter, met het hoofdje eerst. En om 17u.20 kwam er nog een meisje, ook met het hoofdje eerst, een heel lichtgrijs dochtertje, met haar 490 gram ook letterlijk de lichtste uit het nest.
Op deze foto zie je goed het verschil in kleurtjes...
Ik ben best tevreden met mijn zeven schatjes. Zij ook, ze vindt het een beetje spijtig dat mijn buikje nog niet leeg is...
Ze leggen de 7 veilig in de mand, zodat ik nummertje 8 eruit kan duwen.
Daar word ik echter heel onrustig van... dus laten ze er 4 in de mand liggen, en 3 bij mij... dat vind ik al beter. Alleen is het me toch niet gelukt om nummertje 8 eruit te krijgen. De dierenarts is na haar spreekuur weer naar ons gekomen. Ik kreeg toen een spuitje, 0,1 ml. oxytocine, een hormoon dat weeën opwekt. Dat deed het wel een beetje, maar zonder hulp van de dierenarts had ik deze dochter toch echt niet op de wereld gekregen. Ze lag in stuit en het leek wel of ze klem zat. Het was uiteindelijk al 22u.50 toen ze er eindelijk was, 530 gram, gehaald door de dierenarts.
Vrouwtje is wel gelukkig nu, met het 4de meisje. Ze vindt ze heel mooi, sierlijk, elegant, mooie hoekingen, lange nek,... Ik vind ze maar niets, wil haar ook niet wassen...
Ik ben wel gelukkig als ze heel de hoop weer bij me legt.
Een hele bende toch... en... mijn buik is nog steeds niet leeg. Ze voelt nog twee bobbeltjes zitten.
Ik heb geen zin meer om te persen, ik wil rustig liggen en melk geven.
Ik voel me nu echt wel moe. Zij begint te nagelbijten en mompelt iets over een droombevalling die toch nog gaat veranderen in een nachtmerrie....
Mijn pupjes genieten ook van de rust en drinken hun buikjes vol. Het verst van me weg ligt nummertje 5, die weegt 640 gram en is daarmee de zwaartste.
Ze beginnen ook al goed te plassen en te poepen, maar alleen als ik het eruit lik.
Ik zorg goed voor hen, maar vrouwtje kijkt elk uur angstiger...
Ik krijg geen drang meer om te persen, stilaan verliest vrouwtje de hoop op nog een levende pup... De dierenarts vreest dat ze me de volgende dag toch nog zal moeten opereren.
Ik trek er mij niets van aan en zorg rustig verder voor mijn acht lieve kindjes.
De volgende dag komt er een andere dierenarts, met hééél dunne armen en lange slanke handen. Die slaagt er met veel moeite toch in om nummertje 9 nog uit mij te halen. Hij heeft nog één keer zachtjes op haar vingers genepen met zijn mondje, maar was daarna niet meer te reanimeren. Hij was prachtig, donker, en woog 750 gram. De baasjes waren helemaal van de kaart, en ik ook een beetje, want dat heeft wel pijn gedaan... Ik kreeg toen weer een spuitje oxytocine, want nummertje 10 zat nog erg ver weg en hij bewoog ook niet meer... Uiteindelijk is onze dierenarts die nog eruit komen halen om 17u. Ook dat was nog een flinke donkere zoon van meer dan 600 gram. Triest hoor, zeker voor haar, ze heeft al 3 nachten niet meer geslapen...
Tja, een niet zo leuk einde van mijn bevalling, hé. Ik ben er nu ook wel wat moe van, die twee laatste pupjes hebben me wel pijn gedaan. Ik krijg nog twee spuitjes, (oxytocine en peniciline) en dan keert de rust weer. Ik hoop dat zij morgen toch weer een beetje blij kan zijn, tenslotte heb ik nu toch 8 flinke pupjes. Pff... weet je, dat vertellen ligt mij toch niet echt, ik ga vannacht eens kijken aan wie van de pupjes ik dit kan delegeren, dan mag die pup vanaf nu verder bloggen... kan ik me met het echte werk bezig houden. Maar eerst een nachtje slapen. Dat heb ik wel verdiend, niet?
Sinds gisterennamiddag voel ik me niet zo lekker. Beetje buikpijn, beetje onrustig, geen eetlust meer. Misschien komt het wel omdat zij om het uur met een thermometer in mijn poep zat, of door die gekke geur waarmee ze daarna dat ding poetst. PPppffff. alcohol noemt ze dat. Ik snap niet dat iemand dat graag zou drinken! Gisterenavond is ze dan toch gestopt daarmee. Volgens haar had ik toen mijn temperatuurval. Ik loop maar achter hen aan en zij lopen maar wat zenuwachtig heen en weer en dragen met de gekste dingen rond. Hij heeft een heus hemelbed in elkaar geknutseld en ik hoopte dat dat voor mij was, maar nee hoor! Ik mag er niet eens in, hij heeft de tafel en de stoelen erin gezet. Tja, dan kruip ik maar in de zetel, maar daar heeft hij ook al iets geks in gelegd. Zij zit al heel de nacht bij me, het ziet er niet naar uit dat ze gaat werken vandaag. Om half vier heb ik een klein plasje water verloren. Sindsdien kijkt ze erg bezorgd en nu zit ze met de telefoon te praten...
Dag iedereen! Ik ben Devlynn of Beltine, Irish Wolfhound, geboren op 23 april 2004. Ik heb erg lang moeten wachten tot het eindelijk mijn beurt was om pupjes te krijgen, maar uiteindelijk is het dan toch gebeurd. Eerst moest ik mijn hartje laten onderzoeken, daarna mijn oogjes, en toen dat allemaal in orde bleek, toen mocht ik mee met de auto. Toen ik Embassador zag, begreep ik meteen waarom mijn zus Desertrose zo gek op hem was. Wat hebben we leuk gespeeld! Ik heb hem laten zien hoe snel ik kan lopen en... hoe ver ik kan springen! En toegegeven... met één teen minder, moest hij zeker niet voor mij onderdoen. Op zaterdag 5 en zondag 6 september was hij heel blij om mij te zien en... op deze blog kan u genieten van het resultaat van die ontmoeting. Ik ben zelf niet zo'n praatvaar, dus laat ik met plezier mijn kleintjes aan het woord. Groetjes en een lieve lik, van Devlynn. (soms ook Devlynneke en heel soms Devèlynn genoemd)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
