Gisteren hadden we ons ingeschreven om kooklessen te volgen. Een 7 a 8 tal folders hebben we hiervoor vergeleken. Tijdens een ganse dag koken bied iedereen ongeveer hetzelfde pakket aan: - bezoek van de lokale markt - maken van een curry - 5 gerechten vrij te kiezen (starter, soep, hoofdgerecht, nagerecht, rijst) - een receptenboekje
We kozen voor deze organisatie - 900 bath omdat we dan ook spicy chili saus leren maken als extra.
Ontbijten moesten we niet doen, volgens ons hostel was daar genoeg tijd voor op de markt. Dus om 08.30 uur het busje in en hop, naar de markt. Daar krijgen we uitleg over alle groenten, rijst en kruiden die nodig zijn om te koken. Daarna krijgen we 5 minuten vrij om rond te lopen - te ontbijten voor ons. We vinden een smoothiebar en bestellen een smoothie voor Mark en voor mij een schotel vers fruit met honing en yoghurt. Tijdens het wachten komt er een kerel naast me staan, hij blijkt uit Rotselaar te komen en rijst ;-) ook wat rond. Zo klein is de wereld dus.
Snel snel, de wagen in en raar de trein want de dame deed er wat langer over. Met de lokale trein naar Lamphun, even wandelen en dan met een fietsje het dorpje in.
We komen aan en zien dat het goed is, proper, veel licht en natuurlijk vriendelijke mensen. Zo leren we dat je je gerecht pikanter kunt maken door je peper hard plat te duwen. De uitleg is heel goed, je wordt goed begeleid en het eten is snel gemaakt. Ideaal. We leren ook wokken en enkele trukjes daarbij, hoe simpel kan het zijn als je het weet. Voordat we aan het dessert beginnen mogen we wat rondrijden op het platteland en wat chillen in de zetels. Het dessert is ook heel eenvoudig en eigelijk volstond het om een halve dag te nemen, maar geen probleem. We worden met de pickup teruggebracht, lopen nog wat rond in Chiang Mai en besluiten morgen te vertrekken.
Van de kerel uit Rotselaar hebben we gehoord dat je een pakketje kunt boeken voor 1700 bath; transfert per minivan, bezoek White Tempel in Chang Mai, dinner, breakfast, overnachting in Chiang Kong en twee dagen slowboat naar Luang Prabang met lunch. Lijkt ons een goed plan, we boeken dit, zo moeten we niet alles zitten te regelen. Anders zouden ze zelf naar Chang Rai gaan en dan de dag erop de boot nemen, maar de laatste zou al om 10.30 uur vertrekken en dat lijkt ons wat krap omdat we de grens moeten oversteken, uitchecken, visa halen. Nee, dan liever alles rustig aan. Dat hebben we wel geleerd ondertussen.
We spreken af om te gaan eten in New Delhi of toch een restaurant met die naam, samen met een groep die we leren kennen hebben in ons hostel. Onze tuk tuk brengt ons naar Daily restaurant buiten de stad, verkeerd adres dus. We vinden een andere restaurantje, zonder bier, waardoor ik mierezoete Fanta moet drinken, eten daar iets voor 20 bath en proberen terug te geraken. Onze altijd lachende tuk tuk bestuurder brengt ons naar een hotel, nadat hij ons dames had aangeboden voor boem boem, verkeerd adres, lachen, rondvragen maar uitendelijk komen we aan bij Julie`s (ons hostel). New Delhi blijkt 800 meter van ons af te liggen, tweede poging, we wandelen door de zondagse avondmarkt. komen de groep tegen en raken ze ook terug kwijt ;-) We eten wat snackjes op de markt, lopen wat rond, gaan naar een deftig restaurantje en eindigen de avond in een rockbar terwijl buiten de regen de marktkramers doet opkrassen.
Goeiemorgen mooi landschap. Als je naar buiten kijkt zie je al heel wat anders dan in Bangkok. Gedaan met het lawaai, hier alles rustig, kalm en veel groen. Nog twee uur rijden en ik kom aan Chiang Mai. Nu ik toch wakker ben heb ik tijd om mijn rugzakken te reorganiseren.
Mark stuurt mij een bericht dat zijn bus in panne staat en waarschijnlijk later zal aankomen. We spreken af dat ik alvast een hostel ga zoeken en dan naar het busstation zou komen.
Ondertussen zijn mijn Chinese vrienden wakker en maken we alvast plannen wat we gaan doen als we aankomen. Voor hun is het maar een driedaagse trip en ze willen alvast de universiteitscampus bezoeken. Ze vragen me nog naar enkele goede adresjes om uit eten te gaan en wat er allemaal te doen is. Ze noemen mijn Trotter de bijbel.
Ook wisselen we onze emailadressen uit om elkaar op de hoogte te houden van onze avonturen en om, als ik zin heb, eens langs te komen in Shanghai. Ondertussen heeft de trein vertraging en we vragen aan de steward hoe lang we nog moeten sporen tot Chiang Mai. Een half uurtje vertelt hij ons.
Mark belt me op om te zeggen dat hij aangekomen is en zal wachten in het treinstation. We komen aan, nemen afscheid en ik zoek Mark. Ik kijk rond en uiteindelijk vind ik hem met een bordje met daarop geschreven: " Pedro del Cimetiero - Mexico". We zijn allebei content om elkaar terug te zien en beginnen direct te plannen en over onze belevenissen te vertellen. We nemen de Tuktuk naar Chiang Mai en checken in bij Julie's guesthouse: er is nog 1 kamer vrij voor 270 baht per kamer. Na een verfrissende douche gaan we de stad verkennen.
Van het lange reizen hebben we honger gekregen en bij het zien van een pizzeria is onze keuze dan ook snel gemaakt. Volgens onze trotter zijn er 350 tempels in Chiang Mai, maar we besluiten er maar enkele te bezoeken. Onderweg krijgen we flyers voor het Thai boksen, nice, ons plan voor vanavond. Overal, zelfs gewoon naast het straat kun je je laten masseren, we vinden een head, back and sholdermassage voor 180 bath. Lekker ontspannen dacht ik, maar amaai! De dame vraagt of ik pijn heb, maar ik kan niet antwoorden, ik heb geen lucht omdat ze met haar knie in mijn rug zit. We lachen ermee, zo afzien! Hopelijk hebben we er later plezier van.
Even in den Trotter zoeken voor een restaurantje. De klassieker vinden we terug dichtbij de gate. Goedkoop en lekker eten, we nemen twee schotels want met een hebben we niet gegeten. Om te eindigen nog een home-made ijsje, alles samen 12 euro voor twee personen.
Even rustig verder wandelen op zoek naar het boxingstadium. Dit blijft goed verscholen te liggen want ze sturen ons van links naar rechts en terug. Uiteindelijk vinden we het en worden begeleid naar onze zitplaatsen. Nu, een boxingstadiuw wil gewoon zeggen een boxring met daarrond banken gezet ;-0 En we hadden het er nog juist over dat we nog geen hoeren gezien hadden, maar nu is er keus genoeg. Rondom ons een 15-20 tal bars met bij elke pooltafel 4 dames (of ladyboys, zo dicht zijn we niet geweest). 7 gevechten staan ons te wachten, het ene al wat beter dan het andere. Altijd wel luid toegejuigd door de Thai met enkele kreten zoals Di (slaag erop). Vooral tijdens de kidsfight gaat het er hevig aan toe. Daar nog niet gecontroleerd boxen, maar de echte agressie die kinderen in zich hebben. Wel stellen we er ons wat vragen bij, zo`n jonge kinderen en geen hoofdbescherming...
Na 6 gevechten hebben we genoeg gezien en besluiten we nog ergens ene te gaan drinken. We besluiten hard te onderhandelen en met de tuk tuk naar de Riverside te gaan. 60 bath, niemand wil ons brengen, alleen 1 kerel, deze bllijkt achteraf gezien de gekste van allemaal te zijn. Goede muziek, covers, Hoegaarden en andere bieren, maar vooral het uitzicht op het rivier is de moeite waard. Na enkele biertjes keren we huiswaarts.
02/11/2011- Experiencing Bangkok en richting Chang Mai
Correct geschreven of niet, de Thai trekken het zich allemaal niet aan.
Mister, mister, where do you go?
Need tuk tuk...
No thanks.
Heb gelezen dat de Skytrain naar Bangkok zou afgewerkt zijn, dus rustig mijn bagage oppikken en dan even zoeken.
Het luchthavengebouw in Bangkok is helemaal nieuw.
Echt leuk, veel ruimte, ze hebben nagedacht over alles.
Zo dus ook over het openbaar vervoer.
Wat in Belgie niet kan of pas na heel veel tijd, gebeurd hier gewoon.
Een Skytrain ofwel de Skytrain.
Even op betonnen kolommen een trein naar de luchthaven aanleggen en gefixt.
De bedenking die hier in mijn Trotter staat is dat alles hier op moerasgebied gebouwd is en dankzij de Global Warming dus gedoemd is om te verdwijnen.
En dan praten we niet alleen over het luchthavengebouw, maar over heel Bangkok, een stad van 10 miljoen inwoners....
Heel Belgie dus in een stad ;-0
Dus rustig de Skytrain genomen en wat valt me op?
Dat deze trein vol staat van met van die mangastrips.
Een gedacht dat dus bewaarheid wordt.
Uiteindelijk uit een net stationneke daar geraakt en hup, de straat op.
Een oorverdovend geluid van verkeer komt me tegemoed.
Yep, Bangkok.
Plan is om het treinstation te zoeken en daar mijn weer veel te zware rugzak afsmijten.
Wat heb ik weer allemaal mee en waarom weegt het ook zo zwaar.
Elke keer maak ik het goede voornemen en elke keer heb ik teveel mee.
Tsja, niks aan te doen natuurlijk.
Gewoon wachten aan de overweg, terwijl talloze Thai nog oversteken, met een toeterende trein in aantocht.
Geraas, smog, maar gelukkig moet ik niet ver.
Hup de metro in, door de metaaldetector en piep piep.
Natuurlijk heb ik wel wat metaal bij en zeker mijn zakmes, damm damm.
Rugzak open, maar de agent ziet al het hopenloze van de zaak in.
Wat een rommel...
Andere hebben hetzelfde voor en wijten het aan oplaadbare batterijen, een trucje dat ik graag overneem.
Goed dat er die maatregelen zijn, maar ik was niet graag mijn zakmes kwijt.
Metro in, 6 stationnekes babbelen met een Thai op zn Thai Engels en dan de stad in.
Na twee uur en een half aangekomen in het station en daar direct mijn bagage binnengedaan.
Arm vrouwke van de bagage, ze kon mijn rugzak nog niet eens opheffen ;-)
Honger, dus op zoek naar eten, met mijn Trotter het stad in richting ChinaTown.
Door het verkeer slalommend links, rechts, rechtdoor, door kleine steegjes en langs drukke, altijd razende wegen.
En dan zie ik op de stoep een kraampje dat eten maakt, een bord vol voor 20bath.
Een halve euro dus.
Lekker eten, met onder andere gefrituurde krabbekes die je bij ons in de mosselen vind en het omhulsel van een garnaal dat ze ook gefrituurd hebben.
Tussen de echte Thai die dus geen woord Engels kunnen, gebarentaal helpt dan ;-)
Wel niet van hun thee of zoiets geprobeerd, eerst even zien of ik het eten verteer. Eigenlijk was ik op zoek naar een adresje in mijn Trottergids, maar ik besluit dit plam te laten varen en gewoon wat verder rond te lopen. Zo kom ik in Chinatown terecht en daar verkopen we werkelijk alles. Ik zie bijvoorbeeld verschillende Metabo toestellen en een compresseur. Hoeveel zou dat hier kosten? Misschien toch eens checken als ik terugkom, mijn laatste drie dagen.... Ik loop nog een beetje heen- en weer en besluit dan terug te gaan en onderweg nog iets te zoeken om te eten. De weg terug vind ik redelijk makkelijk en onderweg eet ik nog iets van de locals, soep met rijst in en wat beentjes om af te bijten. Ik kom terug aan het station en vind een SevenEleven en besluit daar wat bier, water en koekjes te kopen voor op de trein.
Om 18.00 uur, wanneer ik in het station even zit te wachten begint men te fluiten en staat iedereen recht. Er begint een lied te spelen, ik neem aan het volkslied.
Tegen 19.00 uur klim ik op de trein en ben benieuwd met wie ik in de coupon zal zitten. Het blijken twee Chinezen te zijn. Snel beginnen we te babbelen en ze vragen me of ik al in China geweest ben. Ik moet nee antwoorden en daarin zijn ze duidelijk ontgoocheld. Voor de rest van de avond zijn we dan ook vertrokken en ik stel vragen die ik graag wil weten, zoals het conflict over de eilanden met Japan en de situatie in Hong Kong en Tibet. Hij antwoord altijd mooi binnen het gedachtengoed. Ook leer ik de Chinese filosofie, eerst jezelf gelukkig maken, dan de familie en dan de maatschappij. Daarom is het dat de partij bezig is met de grote groei. 1 percent minder groei zorgt voor 7 miljoen werklozen. We babbelen nog wat verder en om 23.00 uur kruip ik in bed.
Ja, eindelijk, na weer een jaartje wachten, terug op reis.
In het voorjaar gesukkeld met mijn knie, het was al een blessure van vorige zomer, en dus out tot halverwege het fietsseizoen.
Wel teruggekomen, veel getraind en uiteindelijk ons doel bereikt, 200 kilometer - 4 cols op een dag.
En natuurlijk 22.375 euro opgehaald met Project14712.
Maar waarom deze bedenking...
Omdat ik ook de belofte aan mezelfgedaan had om tot november, mijn reis te fietsen.
Dus eind oktober thuisgekomen met bevroren voeten, was mijn overschoenen vergeten, en het fheeft me dus moeite gekost.
Op het werk nog druk tot de laatste dag, maar alles mooi afgehandeld.
En dan van de ene op de andere dag vertrekken....
Nu niet alles zo goed voorbereid als de vorige reizen, maar ook geleerd op vorige reizen dat er nog voldoende tijd is overal.
Zo heb ik deze keer 50 paginas gelezen over Cambodja op mijn vlucht.
Ik weet dus ongeveer wel de route die ik ga doen.
Het zo van de 4000 eilanden naar Phnom Pehn, Kampot, Bokor, Battambang, Siem Riep gaan en dan terug voor 3 dagen Bangkok.
Dus na een rush naar het station op 1 november rustug op de luchthaven gezeten en gewacht op mijn vlucht.
Deze keer met Qatar Airways via Doha naar Bangkok.
Op het vliegtuig dus wat gelezen, films gezien (oa Ted en Ice Age) en naar wat muziek geluisterd natuurlijk.
Spijtig genoeg heb ik geen MP3 speler mee, maar tot nu toe is het wel ok.
In Doha aangekomen en binnen het uur al een transfer, dus das wel ok.
Het was even zoeken, want er waren aanduidingen in het Arabisch, dewelke het niet makkelijk maakte, maar dan even verder gekeken en de info was ook beschikbaar in het Engels.
Wel voor het eerst een wc met sproeier gezien en ik vraag me nog altijd af voor wat dit dient.
Voor de rest ziet de luchthaven van Doha er dik in orde uit, waarschijnlijk helemaal nieuw gebouwd in het midden van de woestijn.
Of dat veronderstel ik toch ;-)
Dus, hop, de vlieger op, na mijn busje water gevuld te hebben met lauw water aan een drankfonteintje.
Waarschijnlijk krijgen ze het daar niet gekoeld...
Proberen te slapen op de vlieger met een masker op, maar gewekt voor ontbijt natuurlijk.
Qatar Airways dus, is dik in orde, lekker eten, doekjes om je even te verfrissen en drank.
Zo kon ik champagne drinken bij mijn eten, wat ik natuurlijk ook gedaan heb en op andere momenten wijn of bier.
Das ook al een beetje reizen voor me, elke dag een biertje, chillen.
Dat doe ik alleen op vakanties, thuis niet.
Nog even een filmpje meepikken en dan gaan slapen.
![IMG_0942[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171751.jpg){kind=link}
![IMG_0948[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171752.jpg){kind=link}
![IMG_0964[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171753.jpg){kind=link}
![IMG_0976[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171754.jpg){kind=link}
![IMG_0821[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171748.jpg){kind=link}
![IMG_0907[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171749.jpg){kind=link}
![IMG_0931[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171750.jpg){kind=link}
![IMG_0753[2].JPG](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171651.JPG){kind=link}
![IMG_0760[1].JPG](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171652.JPG){kind=link}
![IMG_0761[1].JPG](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171653.JPG){kind=link}
![IMG_0749[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/deveka/attach/171747.jpg){kind=link}