Ik, Noah Calhoun, ben met mijn vrouw, Allie Nelson, in een verzorgingstehuis. Ze heeft jammer genoeg een zware vorm van alzheimer en herinnert zich niets meer van ons verleden. Ze is heel onrustig en wilt zo goed als nooit haar kamer verlaten. Mijn grootste wens is dat haar geheugen maar voor heel even weer normaal werkt, zodat ze zich kan herinneren dat ik haar man ben en hoe mooi ons verleden is. Hiervoor ga ik mijn dagboek aan haar voorlezen.
Ik werkte in een houtzagerij met mijn vriend Fin en woonde in Seabrook. Ik was met Fin en zijn vriendin Sarah op de kermis. Allie, een beeldschoonmeisje van 17 jaar was daar ook, zij was namelijk de beste vriendin van Fins lief en bracht in Seabrook haar zomer door. Het was liefde op het eerste zicht, bij mij toch. Ik vroeg haar meerder keer of ze met me uit wou gaan maar ze negeerde telkens mijn aanvraag. Allie ging met een andere jongen op het reuzenrad en ik dacht bij mezelf dat ik dit niet zomaar kon laten gebeuren dus sprong ik tussen hen op het stoeltje. Ik zei dat ik van het rad ging springen omdat ze mijn aanvraag had geweigerd en daardoor voelde ze zich wel verplicht om met me eens uit te gaan. Dit vond ik stiekem geniaal.
Mijn droom werd werkelijkheid; na een spannende afspraak ontdekte we dat we voor elkaar gemaakt waren. De hele zomer waren we onafscheidbaar. Al gauw leerde Allie mijn papa kennen, wat heel goed ging. Mijn ontmoeting met haar familie was het tegenovergestelde. Toen de ouders van Allie ontdekten dat ik niet veel verdiende, verboden ze Allie me nog te zien. Allie was hier niet mee akkoord en bleef me verder zien. Ik had het er moeilijk mee dat ze op het einde van de vakantie weg ging naar New York om daar hogere studies te doen dus nam ik wat afstand. Dit zorgde voor een ruzie die voor onze liefde fataal werd. De dag na onze ruzie moest Allie Seabrook verlaten om naar New York te gaan. Voor ze vertrok ging ze naar de houtzagerij om afscheid te nemen van mij maar ik was er niet. Fin maakte Allie duidelijk dat het tussen Allie en ik gedaan was, wat ik eigenlijk totaal niet wou maar ik dacht dat dit het beste was voor haar.
Eén jaar lang heb ik naar Allie brieven geschreven maar deze brieven bleven onbeantwoord. Ik besloot dus om van mijn 356ste brief een afscheidsbrief te maken omdat ik wist dat ik geen antwoord meer zou krijgen. Tijdens de zomervakantie had ik Allie een huis getoond dat ik wou renoveren zodra ik kon om samen met haar in te kunnen wonen. Allie wou dat het huis wit werd met blauwe ramen, een kamer met zicht op de rivier en een veranda waar we samen van de zonsondergang zouden kunnen genieten. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost maar ik het is me gelukt om het huis te renoveren, ondanks ik nog altijd geen nieuws van Allie had gekregen. Voor mijn harde werken werd ik bewonderd en de pers besloot om een artikel te maken in de krant over mijn renovatie. Allie had ondertussen al een verloofde, Lon, en was heel gelukkig met hem. Ze was gelukkig tot ze het artikel over mijn renovatie in de krant las. Ze besloot om Lon en haar familie voor even achter te laten en naar Seabrook te gaan om het huis in het echt te kunnen bewonderen. Toen Allie toekwam aan het huis was ze razend op mij omdat ze dacht dat ik haar nooit geschreven had maar ze was fout, iemand had haar die brieven blijkbaar nooit gegeven. Allie verontschuldigde zich voor haar gedrag en na een lang gesprek ontdekte we dat onze liefde nog niet over was.
Ik kwam aan het einde van mijn dagboek en mijn vrouw, Allie, herkende het verhaal. Ze was ongeduldig om het einde te weten, om te weten voor wie Allie ging kiezen. Ik vroeg haar wat zij dacht en toen kwam haar geheugen terug. Ze herkende me, en ik, dolgelukkig, nam haar in mn armen vast. Allie wist weer dat ze haar echtgenote Lon had laten zitten om samen met mij in ons droomhuis te kunnen verder leven en om daar al onze dromen waar te maken. Allie en ik hebben zelf kinderen gemaakt maar ook dat was Allie door haar alzheimer vergeten. Alles kwam in haar geheugen terug maar dit duurde niet lang; na amper 10 minuten kwam haar ziekte weer tussen ons geluk staan. Ik was voor haar weer een wild vreemde persoon maar dit hield me niet tegen om van haar te blijven houden. Ik weet dat het me af en toe wel zal lukken om voor heel even haar geheugen terug te doen werken. Onze liefde kan alles aan, dat heb ik uit ons verleden geleerd.
Het dagboek
