U kunt ons kosteloos steunen door gebruik te maken van onze Trooper pagina voor al uw online aankopen:
Desertlions goes Tajikistan 2017 - 2018
04-10-2018
Mededeling
Beste lezers,
Afgelopen nacht zijn onze computers zich opnieuw met elkaar beginnen te synchroniseren en lopen de reisverhalen en foto's opnieuw binnen; weliswaar met horten en stoten. Niet alle ontbrekende verhalen en zijn al binnengekomen; soms ontbreek ik nog foto's, soms ontbreken er reisverhalen. Dit leest natuurlijk niet gemakkelijk omdat je zult merken dat de verhaallijn soms springt; zelfs voor meerdere dagen. Desondanks wil ik u hun reisperikelen niet onthouden en post ik alvast wat ik heb.
Als ik na vandaag nog ontbrekende reisverhalen ontvang zal ik het expliciet bovenaan de blog melden zodat u niets hoeft te missen. Voor wat nu betreft, alle verhalen van na "Dag 25" zijn nieuw. Veel leesplezier!!
Reisverhaal:
Onze grootste prioriteit voor vandaag is het vinden van brandstof. In Uzbekistan is diesel enkel op de zwarte markt te verkrijgen en bovendien zitten we al twee dagen in de woestijn.
Het dorpje waar we overnachtten ligt ongeveer in het midden tussen twee beschavingen in, maar diesel is er nergens in de wijde omtrek te vinden. Wanneer we tegen de middag een truckstop passeren, vragen we raad aan de truckers en zij geven ons aanwijzingen waar we diesel kunnen verkrijgen. Als we er aankomen staat er al een autobus op het terrein en gelukkig voor ons is er voldoende voorraad om onze tank en jerrycans te vullen. We betalen 100 dollar voor 120 liter. Hiermee kunnen we alvast weer een tijdje verder mee. Onze truck verbruikt gemiddeld 25 lier per 100 km.
Onze Duitse vriend Lucas rijdt ook vandaag nog met ons mee maar vanaf morgen zullen onze wegen zich terug scheiden. De perfecte nieuwe betonweg die ons deze voormiddag verwende gaat zon 100 km voor Buchara over in een kompleet stuk gereden smalle asfalt strook. Zo leggen we de laatste uren opnieuw hobbelend en botsend af. De weg is afgezoomd met katoenplantages en overal zijn mensen druk in de weer met de katoenpluk. Tegen de late namiddag rijden we het historische centrum van Buchara binnen. Het is het toppunt van het zijderoute gevoel met zijn prachtige minaretten, Koranscholen en historische bazaars. Als je de toerbussen en toeristen wegdenkt waan je je meteen duizend jaar terug in de tijd toen deze steden belangrijke knooppunten waren op zijderoute.
Lucas vindt onderkomen voor zes dollar per nacht in een low budget hostel en we slenteren samen nog wat rond in de stad en drinken nog iets op onze laatste avond.
02-10-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
01-10-2018
Dag 48 - Uzbekistan
Reisverhaal:
Omdat Lukas zo'n leuk gezelschap is en we dezelfde stijl van reizen en interesses hebben stellen we hem voor om nog een paar dagen met ons mee te reizen. Hij aanvaardt het voorstel met beide handen.
Vandaag lijken de super slechte wegen plaats te maken voor het betere asfalt en we schieten nog redelijk op. In het eerste dorpje gaandeweg laten we onze achterste remleiding dichtlassen door een koelkast reparateur zodat we het defecte remsysteem aan de linker zijde kunnen afsluiten en terug één werkende achterrem hebben.
Verder treffen we tijdens de zoveelste woestijnrit vandaag geen enkel spoor van beschaving aan. We rijden door tot we in de valavond een klein dorpje opmerken bij een meertje, vlak bij de Turkmeense grens. We nemen het risico om tot bij de oevers van het meer te rijden maar we vrezen dat we ons morgenvroeg zullen vastrijden in de zandduinen. We keren liever terug naar het dorpje; dan zijn we tenminste zeker dat we deze nacht vaste grond onder onze wielen hebben. Het is een spannend avontuur om de truck offtrack terug te rijden en we moeten zorgvuldig een route door het zand uitstippelen om niet vast te komen zitten. Met wat trial en error en vooral met veel wielspin slagen we er toch in. De dorpelingen komen ons begroeten en kijken ons met verwonderde ogen aan maar ze helpen ons om een geschikte parkeerplaats te vinden in hun zanderige dorpje.
Kevin moet zijn kwantiteit rijst wat aanpassen aan onze driekoppige ploeg en kookt ons een heerlijk avondmaal. Lukas slaapt in zijn tent naast onze truck en nadat we samen nog wat genoten van een kopje thee en de prachtige sterrenhemel sluiten we de dag af voor vandaag.
01-10-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
29-09-2018
Dag 46 - Uzbekistan - Monyak
Reisverhaal:
De poetsvrouw is al druk in de weer met het verbranden van het afval uit de keuken als we wakker deze morgen wakker worden. Het is onze eerste dag in Uzbekistan; het zoveelste land tijdens deze reis en we handelen de gebruikelijke procedures af. Geld omwisselen is onze eerste prioriteit voor deze morgen. Tot vorig jaar kon je enkel goede wisselkoersen krijgen in de lokale bazaars maar daar heeft de regering onlangs een stokje tussen gestoken: vanaf vorig jaar zijn de officiële koersen aangepast en krijg je meer voor je Amerikaanse dollars in de bank dan op de zwarte markt. Bovendien staan er ook fikse boetes op het illegaal omwisselen van valuta buiten de bank. Redenen genoeg dus om even binnen te wippen bij de Uzbek Bank.
We kopen ook meteen een Uzbeekse sim kaart voor onze telefoon. Hier zijn de sociale media niet meer verboden of afgeblokt maar de ondermaatse internet verbinding zorgt er voor dat we niet echt veel kunnen aanvangen op het wereldwijde net.
We rijden richting Monyak. Het ooit zo florerend vissersdorpje waar tijdens de sovjet periode niet enkel één van de grootste conserven fabriek stond, maar ook de omgeving van waar vroeger de oever van het Aral meer lag, is ondertussen volledig in verval geraakt. Maar er is hoop: door het miskleunen van de toenmalige Russische ingenieurs droogde het Aral meer bijna volledig uit. De oevers van het vierde grootste zoutwater meer trokken zich 160 km terug en lieten een grote zandwoestijn achter die nu bezaaid ligt met verroeste scheepswrakken. Ook de fish canning factory is slechts een vervallen ruïne meer maar blijkbaar zijn er plannen in de maak waarbij Kazachstan en Uzbekistan zullen trachten om de Aral zee in ere te herstellen. We hebben er in alle geval bedenkingen bij maar hopen dat we het bij het verkeerde eind hebben en dat het water ooit nog eens zal terugkeren naar Monyak.
De weg die we vandaag te verwerken krijgen is opnieuw een marteling voor het rijwielgedeelte van de pompierwagen maar we zijn ondertussen al wel één en ander gewend en bijten gewoon door. De zon zakt gestaagd richting horizon terwijl we verder hobbelen en tegen dat we de oever bereiken is het volledig donker. Er is slechts één café waar we nog iets te eten kunnen versieren en we wat socializen met de lokale jeugd. Daarna sluipen we de woestijn in en schieten wat long shutter foto's van de scheepswrakken. Onze Uzbeekse vrienden komen ons echter achterna met enkele plastieken bierflessen in de hand. Ze zijn super enthousiast omdat ze eens Belgen kunnen ontmoeten en dopen ons tot vrienden voor het leven.
Met een paar unieke foto's op onze gsm kruipen we tevreden onder de wol vannacht.
29-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
27-09-2018
Dag 44 - Turkmenistan
Reisverhaal:
Als we deze morgen ontwaken, staan er een vijftal geïnteresseerde kamelen rond onze truck. Ze bestuderen rustig het grote oranje gevaarte dat hier zomaar in hun woestijn geparkeerd staat. Na het voltooien van hun inspectie slenteren ze rustig terug de zandduinen in en verdwijnen. Onze Franse makkers komen uit hun tentje gekropen en vergezellen ons bij het ontbijt dat vandaag enkel uit een gesneden meloen bestaat. We zetten de dag dus gezond in en trekken samen verder noordwaarts, richting Uzbeekse grens.
De rit verloopt redelijk vlot en onderweg leren we elkaar wat beter kennen en wisselen we reisverhalen uit. Zij zijn al acht maanden onderweg en hun eindbestemming is Peking. Ze volgden zowat dezelfde route als wij en vele van onze verhalen klinken dan ook vertrouwd in hun oor.
De weg loopt pal door de eentonige Turkmeense woestijn maar als Desertlion is dit onze natuurlijke habitat en genieten we van de desolate schoonheid. We raken maar niet uitgekeken op de kuddes kamelen die overal ronddwalen en de dag verstrijkt langzaam maar zeker. De weg is van redelijke kwaliteit tot wanneer we opnieuw min of meer in de beschaving arriveren. De woestijn maakt plaats voor katoenvelden en akkers maar het wegdek verandert in een echte nachtmerrie.
We stoppen bij het eerste en enige benzinestation vandaag en merken op dat onze remvloeistof uit de linker achterrem spuit. Zelfs als we ze bijvullen vallen we na enkele kilometers al weer zonder remdruk. We rijden dan maar rustig verder met enkel werkende voorremmen wat de remafstand natuurlijk aanzienlijk vergroot. De weg is volledig aan gort gereden en we kunnen maximaal dertig km per uur rijden. Overal zitten diepe kuilen in het wegdek of zijn er diepe sporen in het asfalt gereden. Er passeert echt geen enkele millimeter aanvaardbaar wegdek onder onze wielen deze namiddag en we slalommen zo goed als mogelijk van links naar rechts om toch maar de meeste putten te ontwijken.
De zonsondergang wordt opgevolgd door een prachtige maansopgang en algauw rijden we in totale duisternis èn onder het wakende oog van een immense rode maan door de Turkmeense nacht. De rit is een echte marteling voor mens en machine. Uiteindelijk bereiken we het grensdorp en we worden door de politie begeleid naar een lokaal restaurant waar we samen met onze zuiderburen uit Lille samen nog iets gaan eten alvorens we een slaapplaatsje vinden op de parking van een historische site.
27-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
24-09-2018
Dag 41 - Turkmenistan: herstel bladveren
Reisverhaal:
De jonge man die ons gisteren beloofde om ons een simkaart te bezorgen was van zijn woord en komt ons deze morgen ophalen om opnieuw op simkaarten jacht te gaan. Hij is er echter niet zo erg meer van overtuigd dat het zal lukken.
Geen probleem stellen we hem gerust, we hebben een meer dringende zorg en dat is de slecht gerepareerde bladveer van onze truck. We weten dat er ons nog een dagenlange route te wachten staat op ware horror wegen en willen eigelijk de noodreparatie die we in Iran uitvoerden wat verbeteren alvorens we de woestijn induiken. Onze nieuwe maat pleegt en paar telefoontjes en begeleid ons tenslotte naar een werkplaats aan de rand van de stad.
Op de binnenplaatsts staan enkele oude autobussen ter reparatie en we worden vriendelijk ontvangen en leggen ons probleem uit. "Geen probleem" weten ze ons te vertellen; wij kunnen dat repareren zodat het beter is dan nieuw. Daar ben ik persoonlijk nog niet zo zeker van maar het zal in alle geval beter zijn als nu bedenk ik. Samen met de mechanieker van dienst demonteren we de volledige bladveren bundel en halen alles uit elkaar.
24-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
23-09-2018
Dag 40 - Turkmenistan: grens
Reisverhaal:
De gebeurtenissen van gisteren zitten nog helder is onze geest, en we zitten als het ware opgesloten op de parking van het ziekenhuis. Gelukkig komt er na een tijdje een vriendelijke man aangewandeld die de poort ontgrendelt en ons bevrijdt. Alvorens we aan de omslachtige grensprocedure beginnen willen we fris aan de start verschijnen en nemen nog vlug een douche in het toilet van het hospitaal.
Daarna gaan we op zoek naar de douanepost langs waar we het land kunnen verlaten. Niet echt simpel want we moeten even zoeken alvorens we op de juiste weg geraken richting Turkmenistan. We kieperen onderweg nog even onze jerrycans met reserve diesel in onze tank en parkeren voor het douaneplein.
We worden breedlachs ontvangen door een ploeg vrolijke douaniers. Om te starten krijgen we een theetje voorgeschoteld en vriendelijk door de papiermolen geloodst. Echt vlot loopt dat hier natuurlijk nooit en het feit dat hun printer stuk is helpt ook al niet mee. Ze polsen naar ons reisverhaal en vragen wat we zoal doen in het dagelijkse leven. Als ze te horen krijgen dat Kevin in de printerbusiness zit vragen ze hem prompt of hij hun apparaat niet terug opgestart kan krijgen. Onze grootste zorg is het afstempelen van onze carnet de passage. Dit document moet volledig correct ingevuld en met de nodige stempels versierd zijn zodat we eenmaal terug in België de 5000 euro borg kunnen terugvorderen. Na een volledige voormiddag rondhuppelen van het ene hokje naar het andere hebben we voldoende stempeltjes verzameld en kunnen de Iranese slagboom onderdoor rijden richting Turkmeense grenspost.
Hier komen we meteen terug in de ex-USSR terecht en dat laat zich al meteen merken door de norsere blikken en grote kepies op de hoofden van de douaniers maar toch verloopt alles redelijk gemoedelijk. De Turkmeense grens is steeds een lange procedure met een verplicht doktersbezoek en een dozijn documenten die allen van de juiste stempels voorzien moeten worden. Vrij reizen mag in Turkmenistan niet en ter vervanging van een gids die er vroeger moest op letten dat niemand van zijn opgelegde route afweek, krijgen we nu een GPS tracker mee die ons reilen en zeilen zal vastleggen. Bij het verlaten van het land zal deze keurig uitgepluisd worden om eventuele overtredingen vast te stellen en te bestraffen. Gelukkig brabbelen we wat Russisch en spreekt er ondertussen hier en daar toch al een douanier enkele woordjes Engels. Toch duurt het een eeuwigheid en ondergaan we gedwee alle stempelsessies en wachttijden. Tenslotte wordt onze bagage doorzocht en krijgen we vragen over de sponsoring stickers op onze truck. Ze willen meer weten over onze organisatie de Desertlions en houden ons nog een uurtje aan de lijn terwijl ze verschillende telefoontjes plegen naar god weet wie. We horen geregeld onze namen en nr-plaat vallen maar echt veel wijzer worden ze blijkbaar niet van hun speurtocht. Tenslotte krijgen we toch groen licht om de Turkmeense bodem te betreden.
Dit was opnieuw een spannende mijlpaal op deze trip en we hopen nu enkel dat we ook nog binnen de opgelegde tijd het land zullen kunnen verlaten. Turkmenistan is één van de laatste echte dictaturen ter wereld met veel waanzinnige regeltjes, wetten en beperkingen voor iedereen. Maar we zijn blij dat we binnen geraakt zijn in de volgende zandbak op onze reis want veel meer als een paar marmeren steden, wat corrupte flikken, de grootste BBQ ter wereld en vele duizendtallen kamelen vind je hier voornamelijk ... zand. Communicatie met het thuisfront is zeer moeilijk vanaf hier en we willen natuurlijk het goede nieuws van onze geslaagde oversteek delen met onze familie en vrienden. We rijden parallel met de Iranese grens richting Tejen en kunnen gelukkig nog vlug even via een Iranese gsm-mast een bericht sturen met onze Iranese simkaart. Even later wordt alle verbinding definitief verbroken en zitten we voor enkele dagen afgesloten van de wereld.
23-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
22-09-2018
Dag 39 - Iran: naar de grens
Reisverhaal:
De wachthonden van de parking liggen aan een veel te korte ketting in het felle ochtendlicht. De trucker die zijn batterijen aan het wisselen is naast ons was de nieuwe buur die we vannacht hadden en hij weet me te vertellen dat hij internationaal transport rijdt op Afghanistan. Dat is hier op het drielandenpunt dan ook niet zo ver vandaan. We verlaten de parking rond acht uur en gaan brood en kaas kopen in het naburige woestijndorpje en stellen onze ontbijttafel op voor de lokale moskee en genieten van een rustig ontbijt onder de verwondering van enkele dorpelingen.
Wanneer we het dorp verlaten horen we een scherpe klong en vrezen dat het wel een breuk van de bladveren zou kunnen zijn. Na inspectie bleek onze ongerustheid gegrond: de linker hoofdveer achteraan is gebroken en onze truck rust nu nog enkel op één veer. Als deze ook mocht breken zitten we in de penarie. We rijden voorzichtig verder richting Turkmeense grens die nog 150km voor ons uit ligt. Onderweg bedenken we allerlei scenario's om het probleem te verhelpen. Een nieuwe bladveer vinden in hier of in Turkmenistan is onmogelijk en het demonteren hiervan zou al minstens één dag in beslag nemen. Doordat we in Turkmenistan vast hangen aan een transitvisum zal er ook daar geen tijd zijn voor zulke reparatie.
Omstreeks tien uur slaan we een zandweg in omdat we een bordje opmerkten die aangaf dat er een grot in de buurt was en we moeten de motor toch even laten koelen na een lange bergbeklimming. Als we daar vijf minuten staan duikt er plots een wagen op met twee mannen: we staan mijlenver van de bewoonde wereld vandaan en zijn verwonderd als één van hen ons in het Engels aanspreekt en zijn hulp aanbied. Hij beweert hier ergens in de bergen te wonen en een vriend van hem kan ons helpen met ons veringprobleem zegt hij maar pas nadat we eerst de grot bezoeken. Als bij wonder heeft zijn collega de sleutels die toegang verleent tot de grot. Hijzelf wacht buiten terwijl zijn maat ons de grot binnen leidt. Echt veel is er niet te zien maar we bedanken hem beleefd voor de moeite.
De Engels sprekende stelt voor dat hij ons vandaag begeleid en stopt onderweg om ons te trakteren op cake en frisdrank. Daarna neemt hij ons mee naar een verlaten stopplaats van meer dan 1000 jaar oud waar reizigers vroeger overnachtten terwijl ze op doortocht waren. Overal hebben we een beetje een vreemd gevoel en alles lijkt een beetje in scene gezet. Na enig aandringen neemt hij ons naar zijn zogezegde maat die zo'n 30km voor de grens woont. Het is een tengere man die een groezelig ateliertje uitbaat; buiten een prehistorische laspost en een compressor lijkt hij over niet al te veel materiaal te beschikken maar hij beweert onze bladveer te kunnen lassen. We stellen voor om de wielen te demonteren maar dat is niet nodig volgens hem. Al vlug hebben we door dat hij super amateuristisch te werk gaat en na een uurtje heeft hij al meer kwaad dan goed gedaan en niet enkel de veer verkeerd aan elkaar gelast maar ook met zijn slijpschijf een stuk van onze tweede veer geslepen. We besluiten het heft zelf in handen te nemen en trachten de gedane schade recht te zetten. Het worden enkele stresserende uren maar na drie uur van geklungel slaagt hij er toch in om met onze hulp de veren min of meer te lassen en zo voor een tijdelijke oplossing te zorgen.
Ondertussen is het al flink donker en onze Engels sprekende begeleider wijkt niet van onze zijde. We geloven zijn verhaaltje al lang niet meer; dat hij leraar Engels is en hij verklapt zichzelf als hij terloops verteld dat hij in Maschad woont ipv op de berg in "the middle of nowhere" waar hij ons opwachtte. Iran is doorspekt van de secret police en gans het land is paranoia ontremt buitenlanders. We verdenken hem er van om voor de secret service te werken, want zijn smoesjes blijken langs geen kant te kloppen. Hij dringt aan om ons te vergezellen tot aan de grens waar we dan maar mee instemmen. Als we samen nog een broodje gaan eten met hem vallen er plots drie politiemannen de zaak binnen die zich rond ons scharen en zelfs foto's nemen omdat Kevin zogezegd op iemand uit hun familie lijkt. De sfeer wordt met de minuut mysterieuzer. De man vertelt ons dat we al gans onze reis op de voet gevolgd worden door de secret police, elke dag opnieuw van stad tot stad. "Maar waarom dan wel" vragen we hem vol ongeloof? Voor jullie eigen veiligheid beweert hij en "waarom hebben we dat dan nog niet opgemerkt" vragen we? "Omdat jullie nog niet in de problemen geraakt zijn" is zijn antwoord. Dit gesprek doet ons nog argwanender op de situatie aankijken en zet ons aan het denken. Of wel alle ontmoetingen die we onderweg hadden wel zo toevallig waren en of dat we wel per ongeluk bij brandweerkorpsen terecht kwamen enzo ...
Onze maat wil dat we voor de broodjeszaak blijven kamperen. We verdenken de uitbater ervan mee in het complot te zitten want we krijgen instructies waar we juist moeten parkeren. Iets later komen er nog een paar mannen tevoorschijn uit het niets. Eén van hen spreekt te perfect Engels om toeval te zijn hoewel hij beweert geen leraar of zo te zijn. Hij wil ons helpen om een parkeerplaats te vinden en belt de politie op. Hij zegt dat zijn moeder in het hospitaal werkt en dat een perfecte plaats is maar dat we daar enkel door de politie naartoe gebracht kunnen worden. Iets later komen er drie mannen in burger die onze documenten vragen en voorstellen ons te begeleiden naar het hospitaal. Daar is een speciale plaats voorzien voor toeristen als wij beweren ze. We geloven er geen snars meer van maar volgen hun gedwee. Plots zijn alle figuren die we deze avond ontmoetten verzameld op de parking van de Red Cresant kliniek maar we mogen nog niet naar binnen. Iets later verdwijnt iedereen ook terug zonder ons iets te vertellen over wat er nu juist gaat gebeuren. Een half uur later worden we opgebeld en verteld dat we gewoon op de straat mogen kamperen. Net als we definitief geparkeerd staan stopt er een wagen met twee mannen. Ze zeggen dat we toch op de parking van het Red Cresant hospitaal moeten rijden. Ze zijn overduidelijk van Turkmeense afkomst en één van hen beweert politie te zijn en controleert nogmaals onze passen. Daarna worden we aan een vragenlijst onderworpen en trachten alles zo politiek correct mogelijk te beantwoorden.
Als we uiteindelijk na gans deze vertoning kunnen gaan slapen hebben we echt geen idee meer wat er nu vandaag allemaal gebeurd is en hoe alles nu juist in elkaar zit. Niets is nog wat het lijkt maar we staan veilig "opgesloten" achter grote ijzeren poorten en trachten toch nog wat te slapen want morgen is de grote dag aangebroken dat we Turkmenistan zullen trachten binnen te rijden.
22-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
21-09-2018
Dag 38 - Iran - Bardaskan
Reisverhaal:
We worden gewekt door onze brandweervrienden en onze slaapplaats wordt vlug ontruimd en omgetoverd tot ontbijtruimte. Na een vracht omelet en thee gaan we terug aan de slag. Ik merkte gisteren ook al op dat er een beugel van onze stabilisator stang gebroken was en we maken dan ook meteen gebruik van de gelegenheid om ook dit heuvel te verhelpen. Met behulp van een inverter lastpost met elektroden en de laskunsten van één van onze nieuwe vrienden is ook dit probleem vlug van de baan. Dan volgen er nog een honderdtal foto's en selfies. Iedereen wil nog eens met ons op de foto en ze zagen ons de oren van het hoofd om nog een dag te blijven maar we willen vandaag nog verder.
Het is nog 600 Km tot de Turkmeense grens en overmorgen begint ons transitvisum te lopen. Er staat nog een lange rit door bergachtig gebied op de planning en we willen geen risico nemen om een dag te laat aan de grens aan te komen.
We zeulen al de gehele reis drie fietsen mee en we hebben er eigenlijk maar twee nodig. Bovendien krijgen we bij elke grensovergang de vraag waarom drie fietsen voor twee man. We vrezen dan ook dat dit eens problemen zou kunnen opleveren in Turkmenistan maar we hebben een idee: in ruil voor al deze hulp en camaraderie schenken we de mooie herenfiets die Erwin en Jeanine ons meegaven aan het brandweerkorps van Bardaskan. Dat het geschenk een dergelijke ophef zou maken hadden we eerlijk gezegd niet verwacht: de fiets wordt niet enkel bewonderd om zijn verlichting en schakelmechanisme maar uitgeroepen tot een kostbaar cadeau. De korpschef deelt ons nog mee dat hij deze fiets ter sprake zal brengen tijdens zijn toespraak op de jaarlijkse brandweermannen dag!
We verlaten met spijt in het hart onze dappere Iranese brandweervrienden en worden uitbundig nagewuifd als we de parking afrijden. De gebeurtenissen van de afgelopen uren zinderen nog lang na terwijl we de laatste dag in de woestijn verder vorderen richting Masshad. Het asfalt is gelukkig van goede kwaliteit en we lopen mooi op schema. Tegen zonsondergang vinden we een soort van truckerparking met aanpalend een winkeltje. We drinken er een afschuwelijk kopje thee en kopen er een paar zakken chips en een fles fel gekleurde limonade en spenderen de rest van de avond in onze cabine.
De temp zakt vlug wanneer de zon onder gaat maar dat stoort ons allerminst want zo kunnen we hopelijk eens lekker doorslapen deze nacht.
21-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
20-09-2018
Dag 37 - Iran: Tabas
Reisverhaal:
Het gehele moskeecomplex zit onder het bruine woestijnzand en de onderhoudsploeg is druk in de weer met waterslangen en borstels om alle sporen van de zandstorm uit te wissen. De truckers die rechtover ons overnachtten roepen me tot bij hen en nodigen ons uit om samen met hen te ontbijten op het tapijt dat ze voor hun wagens opengooien. Ze tonen ons de beste route door de woestijn voor vandaag en voederen ons brood met een soort zoete smeerpasta. De moskee van Tabas is vooral een trekpleister voor Iranese pelgrims maar de storm van gisteravond jaagde iedereen weg zodat we nog even in alle rust kunnen genieten van de wondermooie tuinen en gebouwen.
Eenmaal we Tabas buiten rijden komen we onmiddellijk terug in de hete woestijn terecht. We rijden vol verwondering door een nieuw marslandschap maar toch is er variatie. We genieten opeenvolgend van uitgestrekte zandvlaktes, ruwe bergformaties en kleine canyons. We slaan rechtsaf in het eerste en enige dorpje onderweg richting Noorden. Aan beide zijden zien we kleine mini tornadootjes die het hete woestijnzand opwarrelen tot ronddraaiende torentjes. Als we al eens een woestijndorpje spotten in de verte is het meestal verlaten en gaat het volledig op in zijn omgeving door de zandkleurige lemen huisjes.
We maken een pitstop bij een formatie glooiende zandduinen en schieten enkele foto's voor het album. De weg loopt kaarsrecht verder door de zanderige woestenij maar gelukkig vinden we een verlaten gebouwtje onderweg waarvan we gebruik maken om ons eens deftig te kunnen wassen en koken er ons middagmaal.
We rijden onverstoord verder tot bij het checkpoint aan de grens tussen de provincies Razavi Khorasa en South Khorasan maar wanneer we na de paspoort controle opnieuw vertrekken horen we plots een ratelend geluid in het vooronder. Na inspectie blijken drie van de vier V-snaren gebroken te zijn. Slechts één riem, deze van servo aandrijving, hangt nog met een dun draadje aan elkaar. We kantelen de cabine en leggen de tweedehands riemen die we mee hadden als reserve om de poelies en kunnen tegen zonsondergang opnieuw verder rijden. Maar we moeten nu wel dringend nieuwe riemen zien te vinden want de reserveriemen zijn niet in opperbeste staat en zullen het onder dit intens gebruik niet lang uithouden vrezen we.
Bardaskan is de eerste vorm van beschaving die we tegen komen en we besluiten hier te overnachten. We parkeren ons langs de weg en lopen met een gebroken V-riem in de hand door de straten. Plots stopt er een man op een brommer met zijn vrouw en twee kinderen achterop. Hij graait de kapotte riem uit onze handen en vraagt of hij ons kan helpen om een nieuwe te vinden. "Natuurlijk" leggen we met handgebaren uit want de man spreekt geen woord Engels. Hij pleegt een paar telefoontjes en weet ons te vertellen dat hij binnen een half uurtje terug zal komen.
Ondertussen stromen er uit alle richtingen mensen op ons af en bestuderen ons aandachtig tot er toch iemand zijn stoute schoenen aantrekt en komt polsen waar we vandaan komen. Al gauw worden we bestookt met mensen die met ons op de foto willen. In een mum van tijd zijn we omsingeld door zo'n kleine honderd mensen die ons glimlachend verwelkomen en smeken om selfies te mogen maken. We geven ons over en genieten van ons onverdiende heldenstatuut dat ons ter plaatse wordt opgespeld.
Intussen komt de Ashura-stoet voorbij met luide muziek en getrommel. De lange rij, in het zwart geklede mannen slaan zichzelf op het hart bij elke drumslag en we raken een beetje verward door het hele gebeuren dat hier rond ons plaatsgrijpt. Tenslotte verschijnt ook de politie ten tonele en vraagt ons om onze documenten. Zij nemen onze paspoorts mee naar hun hoofdkwartier voor copies en registratie, terwijl wij verder selfies schieten en handjes schudden. Plots stapt er een man uit de menigte op ons af en biedt zijn hulp aan: hij stelt zich voor als Ali Akbar en is leraar Engels en beheerste de taal dan ook feilloos. Nadat de politie met onze documenten terugkeerde, weet hij ons te vertellen dat we verwacht worden bij het lokale brandweerkorps en dat we daar zullen overnachten en verder geholpen worden. We nemen afscheid van de menigte en worden door de stad geleid tot aan de brandweerkazerne waar we met open armen ontvangen worden. Nadat we aan het voltallige korps werden voorgesteld en ons project uitlegden werden we tot helden vereerd en geprezen.
Intussen kwam de man op de brommer ook opnieuw aangereden met alle riemen die we nodig hadden om onze truck opnieuw bedrijfszeker te maken. Hij steekt een handje toe bij de montage zodat we na een uurtje terug allen aan de thee zitten en we krijgen nog een avondmaal voorgeschoteld. We praten de ganse avond gezellig verder met onze nieuwe vrienden en voelen al volledig thuis. Ze staan er op dat we bij hun in de kazerne blijven slapen en we laten ons maar zonder tegenspartelen meevoeren door de stroom van vriendschap die ons omringt. Als de lichten uitgaan, kunnen we de gebeurtenissen van de laatste uren even laten bezinken en voelen ons vereerd dit mogen mee te maken.
20-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
19-09-2018
Dag 36 - Iran: Yazd - Tabbas
Reisverhaal:
Kevin wekt me deze morgen vroeg op door hard gebons op mijn deur. Hij had tijdens de nacht de bedenking gemaakt dat de betaalparking waarop wij stonden vandaag ter ere van de herdenkingen wel eens gesloten zou kunnen zijn en dat dit waarschijnlijk de reden was dat de parking gisteravond al volledig leeggelopen was.
Zijn vermoeden wordt al vlug bevestigd als we merken dat de grote houten poort en de slagboom gesloten zijn en het wachterhuisje onbemand. Om op schema te blijven moeten we vandaag echt verder rijden want onze Turkmeense visa start onverbiddelijk binnen enkele dagen en we willen niet te laat aan de grens aankomen. Gelukkig zit er een groot gat in de poort waar we kunnen doorklauteren maar grote hangsloten en grendels maken het onmogelijk om te poort te ontgrendelen en dan is er ook nog de slagboom. Tot overmaat van ramp blokkeren ook nog eens twee geparkeerde auto's de uitgang. We nemen de koe meteen bij de horens en stappen de stad in op zoek naar politie. Op een straathoek zitten een legertje zwart gesluierde vrouwen te luisteren naar een predikant, en dit onder het strenge oog van een politieman natuurlijk. We spreken de wetsdienaar aan en proberen hem met handgebaren ons probleem uit te leggen. Hoewel hij het postuur van een haring heeft zet hij zijn schouders wat wijder en gebied ons om hem te volgen. Hij heeft een uitstraling van: ik zal dat wel eventjes regelen. Aangekomen bij de poort belt hij de uitbater op en na een uurtje zijn de poorten open en kunnen we tot voor de geparkeerde auto's rijden. Ook dit obstakel is vlug uit de weg wanneer een groepje voorbijgangers opgetrommeld worden en met de nodige mankracht worden beide wagens gewoon opzij geduwd. Probleem opgelost! We bedanken vriendelijk onze groep reddende engelen en rijden de stad uit in noordoostelijke richting.
Er staat een lange en uitdagende etappe op de planning voor vandaag. We moeten dus voldoende proviand en drinkbaar water inslaan alvorens we de onherbergzame woestijn induiken. Gelukkig kunnen we grote klompen ijs kopen langs de weg en hebben we genoeg rantsoen voor een tijdje. We bereiden ons mentaal voor op een dagje zandhappen en gaan ervoor. De zinderende hitte beukt hard in op onze truck en de temperatuurmeter waarschuwt ons meermaals om eventjes halt te houden om onze motor wat te laten afkoelen. Buiten zand en wat windhozen is er niet veel te zien onderweg maar toch is de woestijn één van onze favoriete plaatsen.
Als we plots in de verte een verlaten woestijndorpje met uitgedroogde oase zien liggen kan de pret al helemaal niet meer op. We navigeren er heen en gaan op ontdekkingstocht. Het dorpje moet na het opdrogen van de bron onbewoonbaar geworden zijn en stilletjes aan leeg gelopen maar alles is nog intact. We nemen een kijkje in de huizen en krijgen een mooie indruk hoe de mensen hier vroeger geleefd hebben. Maar te lang kunnen we niet blijven want er staan nog heel wat kilometers op de planning voor vandaag en hier weet je nooit wat er kan gebeuren.
Het is een ultieme test voor onze machines en hulp is nooit dichtbij. Er is slechts één nederzetting onderweg die nog bewoond is en hier kunnen we bijtanken en even verpozen. Net als we een theetje gingen bestellen aan een kleine kiosk stapt er een jonge vrouw op ons af en nodigt ons uit om bij haar ouders thee te komen drinken. Het dorpje loopt ook stilaan leeg zegt ze; alle jonge mensen zoals zij zijn al weggelopen naar de stad, enkel de oudjes blijven over. Ook zij en haar zussen wonen ondertussen in Yazd maar zijn voor de feestdag op bezoek bij hun familie. Als we bij haar ouders binnen wandelen worden we door een legertje familieleden hartelijk ontvangen en vol gepropt met eten, fruit en enkele liters thee natuurlijk. De jongedame wil haar Engels eens op ons uitproberen en blijkt de taal redelijk machtig te zijn. We blijven weeral eens te lang hangen op onze ongeplande pitstop en moeten het aanbod om blijven te slapen afslaan wegens tijdsgebrek.
Als we opnieuw de zandvlakte inrijden worden we uitgewuifd door een paar dozijn vrolijk wuivende handjes. Ondanks zijn uitgestrektheid is de woestijn prachtig: de kleuren en bergen variëren constant en de kleurschakeringen zijn een streling voor het oog. We voelen ons in onze nopjes en karren lustig de ganse dag zorgeloos door de grote zandbak. Wanneer de schemering stilaan intreedt, stuiten we op een omheinde site waar enkele gecrashte vliegtuigen en helikopters liggen en een uitgebrande bus. Het is een stille herinnering aan de mislukte reddingspoging van de Amerikaanse troepen om de 52 Amerikanen te redden die gegijzeld werden op de Iranese ambassade tijdens de revolutie in 1980. De operatie liep destijds volledig fout en de Amerikanen werden gedwongen om hun neergestorte vliegtuigen hier achter te laten en het land uit te vluchten. We schieten enkele foto's en maken vlug voort want het zal gauw donker worden en we hopen deze avond nog tot in Tabbas te rijden.
De zon zakt snel weg achter de horizon en we rijden moederziel alleen door de nacht. Uit verveling zetten we even alle zwaailampen en sirenes aan en rijden luidtoeterend richting Tabbas. Er is in de verste verte toch geen levende ziel te bespeuren waardoor we ons heel even alleen op de wereld wanen.
Tegen de avond rijden we de oase van Tabbas binnen. De stad ligt geïsoleerd in de woestijn maar is door de jaren uitgegroeid tot een waar bedevaartsoord. Het moskee complex van Tabbas is één van de mooiste in zijn soort en je waant je er in een sprookje van duizend en één nacht. Om te bekomen van onze rit ploffen we ons neer op een terrasje van een theehuisje, recht over het complex. Alvorens we op verkenning gaan willen we even chillen maar dan steekt er plots uit het niets een zandstorm op en moeten we gaan vluchten. In een mum van tijd is de lucht gevuld met geel woestijnzand en kunnen we bijna niet meer buiten komen omdat het zand ondragelijk is in de ogen. We besluiten om dan nog maar iets te eten en het bezoek aan de moskee en aanpalende tuinen uit te stellen tot morgen. Voor iets minder als 1 US dollar krijgen we beiden een schotel junk food en twee drankjes per man. Het is geen haute cuisine maar de prijs is dan ook navenant.
19-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
18-09-2018
Dag 35 - Iran: Yazd
Reisverhaal:
Badend in eigen nat ontwaken we op de parking langs de drukke invalsweg. Het is een beetje een marginale buurt met kinderen die in de fontein plassen en een krakkemikkige kiosk waar je een bedenkelijk broodje met thee kan verkrijgen. Maar we passen ons aan aan de omgeving en slaan het dagelijkse leven wat gade terwijl we verder wakker worden met een kartonnen bekertje thee in de hand.
Als we de stad binnen rijden gaan we op zoek naar een geschikte parking voor onze truck en die vinden we op een ommuurde betaalparking pal in het stadscentrum. Lekker makkelijk, zo staat ons bed niet ver en hoeven we deze avond de stad niet meer uit. We gaan op verkenning in het historische centrum.
Yazd is één van de mooiste steden in de Iranese woestijn. Met zijn smalle steegjes en zandkleurige gebouwen lijkt het wel of je een paar eeuwen terugreist in de tijd. Maar het is vooral bekend om zijn ingenieuze windvangers. Deze oude techniek fungeerde eigenlijk als een airco avant la lettre, waarbij de hete woestijnwind opgevangen wordt door hoge torens en vervolgens via een ondergronds buizentraject afgekoeld wordt en zo de temperaturen in het gebouw draaglijk maakt. De stad is dan ook doorspekt met zulke bouwsels. Op het centrale plein staat een grote houten constructie die morgen door duizenden mannen op de schouders door de stad zal gedragen worden ter verering van de geliefde Iman Hussain. Hoewel de doorsnee Iranees niet echt gelovig is vinden we hier een grote concentratie van super religieuze pelgrims die naar Yazd afzakten voor de ceremonie van morgen. Overal in de stad zijn geïmproviseerde moskeeën opgesteld waar predikers de komende dagen luidkeels het woord zullen verspreiden. We slenteren wat door de steegjes en de bazaar en vinden een boekhuisje met een gezellig dakterrasje van waar je een mooi zicht hebt over de lage gebouwen van de stad. De eigenaar nodigt ons uit om deze avond terug te komen om de zonsondergang van hier te bewonderen. We fietsen deze namiddag nog wat doelloos rond maar ontdekken zo vele mooie plaatjes in het labyrint van steegjes en tunneltjes. Vooral in Yazd is zwart de dresscode bij uitstek, bij mannen en vrouwen, en ook in de bazaars vind je enkele kraampjes waar uitsluitend zwarte Jihabs verkrijgbaar zijn.
Tegen de avond keren we zoals gepland naar het dakterrasje om van de zonsondergang te genieten. We krijgen er gratis eten aangeboden ter ere van Iman Hussein. Plots stapt er een meisje dat terras op en komt bij ons aan tafel zitten. Wij kunnen het duidelijk niet verbergen dat we Westerlingen zijn en zij blijkt een Poolse studente te zijn die alleen op rondreis is in Iran. Kascha is haar naam en ze spreekt feilloos Engels en Russisch. Het blijkt vlug leuk gezelschap te zijn en we delen onze reiservaringen. Haar verhaal is eerde negatief omdat ze blijkbaar al verschillende keren brutaal is behandeld door Iranese jonge mannen met foute bedoelingen. Haar verhaal verwondert ons en ze weet ons nog te vertellen dat ze haar reis vroegtijdig zal onderbreken en terugvliegen naar Polen. We beloven contact te houden en haar eventueel te helpen mocht ze nog verder in de problemen raken. Wijzelf hebben door de jaren heen al een grote kennissen en vriendengroep opgebouwd in Iran die haar zeker zullen helpen en opvangen op haar reis.
's Avonds splitsen onze wegen zich opnieuw en rijden wij met onze fietsen terug naar de parking waar onze truck gestald staat. Ondertussen krioelt het van de in zwart gehulde mannen op de straten; het is echt een overrompeling en we moeten vaak drummen om door de menigte te geraken. Op de binnenpleintjes van de stad staan grote luidsprekers opgesteld en worden religieuze slogans en verzen gescandeerd. De sfeer voelt wat grimmig aan en we voelen ons niet echt welkom en worden met strenge blikken aangestaard. Dit is een ongewone ervaring in het anders zo vriendelijke Ian. Met onze kleurige kledij stoten we blijkbaar tegen heilige huisjes bij de pelgrims. Op een gegeven moment worden we zelfs vastgegrepen bij de bagagedrager van onze fietsen maar door te beantwoorden met een strenge blik kunnen we toch zonder echte incidenten door de menigte ploeteren tot aan de andere kant van de stad.
De parking is ondertussen volledig leeggelopen en slechts onze truck staat eenzaam in een hoekje.
18-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
17-09-2018
Dag 34 - Iran: Esvagan (2)
Reisverhaal:
Zoals afgesproken ontmoet Khosravi ons deze morgen in een theehuisje op het centrale plein in het hart van Esvagan. Hij neemt ons mee op een culturele toer rond het Naqsh-e jahan complex. Doordat hij hier geboren en getogen is weet hij heel veel te vertellen over zijn stad en blijkt hij algauw de perfecte gids te zijn.
We bezoeken samen het Ali Quaou palace, dat in de 16 de eeuw gebouwd werd door Shah Abbas. Op de bovenste verdieping bevindt zich een terras met zwembad. Hier relaxte de Shah destijds omringt door zijn harem. Khosravi wijst ons op het feit dat de moskee, die zich pal aan de overkant van het plein bevindt, geen minaretten heeft. De smalle torentjes die aan de moskee toebehoren bevinden zich uitzonderlijk in een verre hoek van het plein. De reden hiervoor is, dat de Sjah wou verhinderen dat de Iman van op zijn minaretten neerkeek op het terras en de naakte Perzische schoonheden waarmee de sjah zijn zwembad deelde.
Het grote plein is omringd met een historische bazaar waar je je meteen in het oude Perzië waant. De exotische specerijen, gouden en zilveren juwelen en duizenden andere prachtige snuisterijen worden er aangeboden in een eeuwenoude infrastructuur waar de tijd wel lijkt te hebben stil gestaan. We gaan nog even op de thee bij een oom die hier een juwelenwinkeltje uitbaat en kopen kruiden voor onderweg.
Na het obligaat bezoek aan de grote moskee begeven we ons ook even op glad ijs. We glippen onopgemerkt het verbodsteken voorbij dat er op wijst dat hier geen onbevoegden mogen komen en sluipen stilletjes de conservatieve Koranschool binnen. Onder het middaguur is er gelukkig niet veel beweging te bespeuren. We zijn vooral aangedaan door de racistische slogans en propaganda posters die we hier aantreffen. Zo zien we bijvoorbeeld een poster waar Israel voorgesteld wordt als een denkbeeldige kanker die door Iran uit de wereldbol gesneden wordt. We blijven niet al te lang rondhangen voor we hier in de problemen geraken.
Eens terug op het plein moeten we op de foto met een hele klas schoolkinderen en lessen we onze dorst met "basil seeds drinks" en "carot icecream". Aan beide zijden van de ingang van de grote moskee hangen immens grote afbeeldingen van de huidige president en van de grote hervormer, ayatollah Khomeini. Maar het zijn de grote banners met opschriften als: "down with USA", "down With Israël" en "down with Saudi Arabia" die ons nog het meest schokken op deze toeristische openbare plaats. Toch kan onze dag niet meer stuk en hangen we voor één keer lustig de toerist uit vandaag.
We willen vandaag nog de stad verlaten maar niet alvorens we eerst nog een bezoekje brachten aan de christelijke kerk in Esfagan. Het loont zeker de moeite om deze, door Armeniërs gestichte kerk, eens een bezoekje te brengen. Onze Iranese vriend is er zelfs nog nooit eerder geweest en is een beetje aangedaan van de bloederige Bijbelse taferelen uit het oude testament die op de muurschilderingen afgebeeld zijn. Alvorens we afscheid nemen gaan we samen een kleinigheid eten in een pizza restaurant, de beste "junk food place in town" weet Khosravi ons te vertellen. Het is eigenlijk verbazend om hier een westers getint eethuisje te vinden dat gedecoreerd is met afbeeldingen van Hollywood sterren. Maar het eten is lekker en super goedkoop. We worden nog even aangeklampt door een vader met zijn gezin die aan de tafel naast ons zaten en worden na de nodige selfies nog eens bejubeld om ons humanitaire brandweerwagen project.
De volgende bestemming is de woestijnstad Yazd, ook "the hottest city" in Iran genoemd; letterlijk dan wel te verstaan. Omdat het een lange woestijnrit is met weinig of geen interessante bezienswaardigheden buiten uitgestrekte zandvlaktes, besluiten we ze 's nachts af te haspelen. Zo worden we niet opnieuw gegeseld door de brandende zon en halen we wat van de verloren tijd in. Gelukkig is de asfaltweg van uitstekende kwaliteit en rijden we aan een gezapig tempo de donkere woestijn door. Pas halverwege de nacht rijden we de buitenwijken van Yard binnen. We waren van plan om te kamperen op een truckerparking maar omdat enkele van de truckers ons een oneerbaar voorstel deden besloten we toch nog even verder te rijden tot bij een parkje met moskee.
We zijn doodop van de lange dag en de aansluitende nachtelijke rit en duiken op kop ons bed in voor een paar uurtjes.
17-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
16-09-2018
Dag 33 - Iran: Esfagan (1)
Reisverhaal:
Na een klein ontbijt en afscheid te hebben genomen van de speelse waakhond zetten we de laatste etappe in richting Esfagan.
We rijden door een zinderende woestijn vlakte en de enige schaduw die we tegen de middag kunnen vinden is onder een spoorwegbrug. Hier onder plooien we dan ook onze kampeertafel open voor een lunch picknick. Verder is er niet veel verstrooiing vandaag.
De temp van onze koelvloeistof bereikte een paar keer de alarm drempel en dwingt ons tot een paar extra pitstops. Als we al eens een slaperig dorpje binnenrijden, zien we enkele lemen huisjes en zwart gesluierde vrouwen in de straatjes. Wanneer we even parkeren voor een huisje dat volledig versierd is met Iman Hussein banners. Als we een foto willen nemen worden we verrast door een oudere vrouw die ons uitnodigt voor thee. Ze opent het mini heiligdommetje en zet een kruik thee op het vuur. Even later zitten we gezellig zoute thee te slurpen en trachten een gesprekje op te starten, zonder veel succes echter. We vragen ons af welke vragen er door het oudje haar hoofd gaan terwijl ze thee serveert aan twee rare kwieten die zomaar voor haar huis belandden en een onbegrijpelijke taal kwetteren. Haar vragen zullen waarschijnlijk nooit beantwoord worden maar ze lijkt er zich geen zorgen in te maken als we haar na een spraakloze tijd bedanken voor de thee en afscheid nemen.
Wanneer we na een dagje op de zandvlaktes uiteindelijk terug in de bewoonde wereld komen stuiten we alweer op een religieuze ceremonie. Mannen en vrouwen zitten gescheiden op een groot plein voor de moskee. Ze luisteren naar luidkeelse religieuzen die op beurt hun boodschappen door de speakers jagen. Het klinkt allemaal wat dreigend in onze oren en na eventjes meegeluisterd te hebben laten we het voor wat het is en sluipen er stilletjes vanonder. De zon zakt steeds dieper richting horizon en levert nog enkele mooie avondfotos op van de verlaten lemen nederzettingentjes en een immense ommuurd complex waar we de functie niet meteen van kunnen achterhalen. Als we de drukke ring van Esfagan oprijden is het intussen volledig donker.
We negeren de waarschuwingsborden, verboden voor vrachtwagens en navigeren door de moordende avondspits naar Bird park. Ik heb er nog kennissen wonen maar wanneer we hun Engelssprekende zoon Mochen aan de lijn krijgen weet hij ons te vertellen dat hij momenteel in Theran school loopt. We besluiten zijn familie dan maar niet te gaan storen en contacteren Khosravi. Hij stelt voor dat we morgenvroeg afspreken op het Naqsh-e jahan plein. Naar goede gewoonte kamperen we ook hier terug op de parking van het stadspark dat zich op een hoge berg buiten de stad bevindt. De parkingwachters begroeten ons vriendelijk en weten ons te vertellen dat er gans boven op de berg een restaurant is waar we nog iets kunnen drinken.
We beginnen aan een immense avondwandeling langs de steile paden die ons tot helemaal boven aan het restaurant zullen brengen. Het restaurant blijkt een klasse etablissement te zijn met Perzische tapijten en gouden kroonluchters. We spieken even binnen door de ramen en zien perfect uitgedoste Iranezen tafelen in een sprookjesachtig decor. Al gauw beseffen we dat wij na een paar dagen kamperen niet echt zouden passen in dit plaatje. We hebben evenzeer een douche als een drankje nodig maar wagen het er toch op en stappen door de grote eiken deur de inkomhal binnen. Obers in maatpak heten ons welkom maar roepen de manager er even bij om naar onze wensen te luisteren. We hebben grote dorst en willen enkel iets drinken vertellen we. Het blikje cola dat we toegestopt krijgen hoeven we niet te betalen maar we worden toch vriendelijk verzocht om het buiten op te drinken. Iranese gastvrijheid heeft dan toch nog enkele beperkingen blijkbaar. We schuiven dan maar terug bergafwaarts naar de truck en verfrissen ons even waarna we wat slaap trachten te vatten in onze veel te warme slaapcompartiment.
16-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
15-09-2018
Dag 32 - Iran: Koerdistan (5)
Reisverhaal:
Terwijl we aan ons kampeertafeltje zitten te ontbijten komt er een vrolijke tiener op ons afgestapt in gezelschap van zijn moeder. Ze hebben fruit en thee voor ons meegebracht en knopen een gesprekje aan. Blijkbaar waren ze ons eergisteren onderweg ergens voorbijgereden onderweg en hadden natuurlijk meteen onze truck herkend.
De jonge knaap spreekt vlekkeloos Engels en heet ons in de naam van zijn familie welkom. Ze polsen naar ons verhaal en vragen welke richting we uitgaan. Khosravi en zijn familie blijken in de historische stad Esfagan te wonen en nodigen ons uit om onze gids te zijn in hun stad. En omdat Esfagan toch op onze reisroute ligt gaan we in op het aanbod en wisselen onze gegevens uit. Zo verlaten we Sanadaj met een nieuw doel om naar uit te kijken.
Het is opnieuw een lange dag "on the road". Het is super warm en veel verkoeling vinden we niet onderweg. We picknicken tussen de truckers in hun prehistorische Amerikaanse trucks en lessen onze dorst met hete thee en Zam-Zam cola. Overal zijn de kleurige Iranese vlaggen vervangen door zwarte exemplaren om hun rouw te betuigen aan de in het jaar 680 overleden Iman Hussain. De lokale middenstand speelt blijkbaar in op de jaarlijkse herdenkingen want overal langs de weg worden zwarte T-shirts en broeken te koop aangeboden. In elk dorp is er ook minstens één kiosk waar gratis thee en eten wordt uitgedeeld. Wanneer we een klein dorpje binnenrijden wordt de doorgang min of meer versperd door een grote groep mannen in zwarte kledij. Ze hebben verzameld rond de lokale kiosk. Er knalt luide muziek uit de speakers en er hangt een ietwat rare sfeer rond het hele gebeuren. Ze manen ons aan om uit te stappen. We twijfelen nog even maar besluiten toch in te gaan op hun voorstel. Meteen worden we omringd door de menigte. Niemand spreekt een woord Engels maar ze leiden ons vriendelijk naar de toog voor gratis thee. Al gauw begint de gebruikelijke selfie sessie. We vallen echt op natuurlijk en in een mum van tijd zijn we omringd door Farsi brabbelende mannen waar we geen jota van begrijpen. Het is niet echt respectvol van ons om in kleurige T-shirts rond te hangen deze week maar we voelen ons uiteindelijk toch welkom op het theekransje. Toch maken we ons na een half uurtje terug uit de voeten en rijden opnieuw het stoffige landschap in.
We dringen dieper en dieper Iraans Koerdistan binnen en de dorpjes worden steeds kleiner en primitiever. Tegen de avond belanden we op een smal binnenwegje en onze kaart op Google maps raakt blijkbaar het noorden kwijt en geeft ons geen duidelijke informatie meer over onze positie. Met andere woorden: we zijn verloren gereden.
Na een lange rit door een heuvellandschap stopt de weg abrupt in een kleine nederzetting met slechts een handvol huisjes. Een oude man komt plots tevoorschijn uit de duisternis en we trachten te weten te komen waar we ergens zijn gestrand. De communicatie verloopt moeilijk en we besluiten om rechtsomkeer te maken om terug op het juiste spoor te raken. De nacht is inktzwart en er is in de verste verte geen lichtpuntje te bespeuren.
We navigeren zo goed als mogelijk richting zuiden en na een lange tijd komen we uiteindelijk terug op een hoofdweg terecht. Iran geniet doorgaans een levendig avondleven maar hier zijn alle lichten gedoofd en de winkeltjes en restaurantjes langs de weg zien er allen donker en gesloten uit. Ook de straatverlichting is gedoofd en we wanen ons in een verlaten wereld. Toch is er één restaurantje/winkel waar een enkel lampje de duisternis doorbreekt. We houden er halt en woorden vriendelijk welkom gegeten. Het was een lange dag en we hebben honger. De uitbater kookt ons vlug een kip maaltijd en vergezelt ons aan ons tafeltje. Er spoken vele vragen omtrent de gedoofde lichten door ons hoofd we vragen voorzichtig of deze black-out gevolg in van de Iman Hussain herdenkingen. De man schiet in een lach en legt ons met gebarentaal uit dat het geen religieuze achtergrond heeft maar dat er gewoon een vrachtwagen tegen een verlichtingspaal geknald is waardoor de ganse regio zonder stroom zit. Soms is het gewoon allemaal veel eenvoudiger dan we ons wel inbeelden.
We parkeren op de parking naast de irrigatie kanaaltjes waarmee de achterliggende bosjes bevloeid worden. Het is de streek van de honing en noten en er zijn talloze kraampjes langs de weg die deze producten, en afgeleiden ervan, te koop aanbieden. We worden alvorens het slapengaan nog even getrakteerd op een proefsessie en nemen ook nog wat voorraad mee voor onderweg.
15-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
14-09-2018
Dag 31 - Iran: Koerdistan (4)
Reisverhaal:
Deze morgen geven we de truck nog eens een grote checkup. Met wat hulp kantelen we de cabine voor een grondige controle. Alles blijkt prima en we gooien ook meteen de mazouttank vol zodat we klaar zijn om morgen zorgeloos onze dagrit in te zetten.
Vandaag is echter opnieuw een verplichte rustdag: Roosbeh komt ons ophalen in het park en neemt ons mee naar de stad. Even later vervoegt ook mijn goede vriend Ali ons. Hij is de klerk van het Insurance office en is een uiterst grappig en warme man. Hij zal vandaag onze chauffeur zijn.
Het is geweldig om hen allen terug te zien en we maken er een gezellige namiddag van. Ze nemen ons mee naar het "Kurd house". Dit prachtige gebouw was ooit een villa van rijke notabelen en huisvest nu een museum. Onze gastheren entertainen ons de ganse dag met grapjes en interessante weetjes over hun stad. Onze honger stillen we deze namiddag in het KFC restaurant, iets wat je in het anti-Amerikaanse Iran niet direct zou verwachten. Dit restaurant heeft natuurlijk niets te maken met een Amerikaanse fastfood keten maar is gewoon een schaamteloze kopie. Het eten is er weliswaar super lekker en de eigenaar is apentrots als we vertellen dat zijn keuken zeker niet moet onderdoen voor het origineel. Sanandaj is een beetje thuiskomen voor mij maar ook Kevin wordt meteen omarmd door de warmhartigheid van mijn vrienden. De dag vliegt veel te snel voorbij en we krijgen overal dezelfde klaagzang te horen: iedereen wil hier zijn land ontvluchten en een toekomst opbouwen in het vrije Westen. Het is een trieste situatie want dit land biedt alle ingrediënten om gelukkig te leven ware het niet dat het door een verdorven regering met de ijzeren hand bestuurd wordt. De schrik zit er duidelijk bij iedereen in en niemand gelooft nog dat er ooit een ommekeer in de goede richting zal komen. Vluchten is de enige optie en dat idee broedt werkelijk bij iedereen die we ontmoeten.
We overnachten opnieuw in onze truck die nog steeds op de parking van het park geparkeerd staat. We genieten nog wat van het "park life" en denken nog wat na over de verhalen van onze vrienden die de rest van de avond door onze gedachten dwalen.
14-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
13-09-2018
Dag 30 - Iran: Koerdistan (3)
Reisverhaal:
Het is geweldig om zo ver van huis omarmd te worden door de huiselijke warmte van onze Koerdische familie maar we moeten na onze rustdag van gisteren echt dringend terug op pad.
Susan en haar jongere zus brengen ons het ontbijt en houden ons gezelschap terwijl de rest van de familie nog aan het ontwaken is. Ze vertelt ons dat ze oprichtster en voorzitter is van drie NGO's die zich vooral toeleggen op de bescherming van de natuur en het verstrekken van onderwijs in afgelegen Koerdische dorpjes. Ze schreef ook drie boeken over de geschiedenis van haar volk en geeft clandestiene lessen Engels en Koerdische cultuur in de moskeeën van de bergdorpjes. Dit is echter niet zonder gevaar want ze is al meerdere malen opgepakt, ondervraagd en bedreigd door de Iranese staatsveiligheid. Zelfs nu nog wordt haar telefoon afgetapt en is ze zo paranoïde dat ze hem buiten gaat leggen als ze met ons spreekt. Vorige week nog is nog een vriend van haar vermoord tijdens een milieuactie tegen de regering en zijn drie andere van haar strijdmakkers opgepakt en publiekelijk opgeknoopt door het regime. Door dit voorval zijn alle handelszaken in Koerdistan gesloten deze week als teken van rouw en stil protest.
Er schuilt altijd een zekere vorm van triestheid in Susan haar blik, die slechts sporadisch verbroken wordt door een flauwe glimlach. Nadat ze ons enkele melancholische Koerdische liedjes liet horen, vraagt ze ons of wij niet enkele Vlaamse liedjes kunnen laten horen aan haar. Youtube is, net als vele andere Westerse sites en sociale media, verboden in Iran. Maar via een VPN kunnen we de blokkering omzeilen en laten haar "Ik weet wel mijn lief" van Jef van Uytsel horen. Ze neemt de telefoon in haar handen en luistert aandachtig terwijl er een lichte glimlach op haar lippen prijkt. "Wondermooi" zegt ze achteraf en ze is ons dankbaar om haar een beetje over onze wereld te laten horen en vertellen. Ze droomt er stiekem van om ooit naar Europa te vluchten en om van daaruit haar werk verder te zetten, maar zoals voor vele Iranesen zal het waarschijnlijk bij een droom blijven.
Alvorens ze ons naar onze truck voert nemen we afscheid van de familie en wil ze ons nog even meenemen naar haar office in de stad. Door de gespannen situatie in gans Koerdistan is er vandaag veel politie in de straten aanwezig. Wanneer we een grote patrouille onderweg passeren is ze plots heel zenuwachtig en maant ons onmiddellijk aan om onze camera's weg te bergen. Elke aanstoot kan onvoorspelbare gevolgen hebben waarschuwt ze. Na het bezoek aan haar ondergrondse commandopost en het ontmoeten van haar collega's dropt ze ons af bij onze truck. Een knuffel zit er niet in wegens verboden in dit land maar ze wenst ons het allerbeste toe en wuift ons met een grote glimlach uit. Onze ontmoeting heeft een grote indruk nagelaten en ons veel bijgeleerd. We zullen deze fantastische mensen nooit meer vergeten!
We verlaten de stad Buchan die vooral bekend staat om zijn driewielige tracktors en zetten koers richting Sanandaj. Daar heb ik afgesproken met oude vrienden die ik leerde kennen tijdens een vorige reis door Iran. De rit verloopt vlot door het eerder dorre en saaie landschap. De Koerdische dorpjes onderweg hebben buiten gastvrijheid niet zoveel te bieden. We slagen er gelukkig vlot in om onderweg diesel te tanken en rijden tegen de avondspits al de stadspoort van Sanandaj door. We hebben afgesproken met mijn oude vriend aan de ingang van de Kurdistan-university. Wanneer hij een half uurtje later aankomt, verontschuldigt hij zich voor het te laat komen en loodst ons het drukke centrum door tot bij het kleine lampenwinkeltje dat hij al enkele jaren succesvol uitbaat. Maar algauw krijgen we te horen dat zijn business op sterven na dood is en dat hij op zoek moet naar een ander inkomen. Door de Amerikaanse sancties van Mr Trumph is de Iranese Rial gekelderd en zijn alle import producten onbetaalbaar geworden. Daardoor sluit de ene na de andere winkel noodgedwongen zijn deuren.
Samen gaan we even op bezoek bij de lokale brandweer. Het is natuurlijk niet verwonderlijk dat de verassing compleet is zodra we de parking oprijden. Het gebeurt overigens niet elke dag dat er een Belgische brandweerwagen op bezoek komt in Iran! We krijgen een interessante rondleiding en natuurlijk ... thee. Ze laten ons met veel trots hun brandweer uitrustingen en wagenpark zien en zijn zeer opgetogen over hun nieuwe aanwinst: een Chinese wagen die speciaal uitgerust is voor "people drop in holes". We geven ze een klein afscheidssouvenir in de vorm van een speelgoed brandblusser cadeau en grappen nog dat ze ons deze nacht steeds mogen opbellen als we kunnen helpen tijdens een interventie.
Daarna parkeren we de truck op de parking van het lokale park en nemen contact op met nog enkele andere vrienden van de "Moab Insurance compagnie". Deze mensen verzetten een paar jaar terug hemel en aarde om me aan een verzekering te helpen voor mijn motorfiets. Een procedure die bijna een week in beslag nam en waardoor ik een week lang bij hun op kantoor kampeerde. Ik had beloofd om nog eens terug te komen en hier zijn we dan om die belofte in te vullen. We speken af om elkaar morgen te ontmoeten en samen de dag door te brengen. We slaan ons kamp op in het park, koken wat en verbroederen met de andere park bezoekers. Het is weekend en de park zit afgeladen vol. Onze buren spreken geen woord Engels maar entertainen ons met hun gezang en de muziek die ze uit hun tamboerijn toveren.
13-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
12-09-2018
Dag 29 - Iran: Koerdistan (2)
Reisverhaal:
Iranezen zijn kampioenen in relaxen en rusten en ons gastgezin blijk hier geen uitzondering op te zijn. We zijn dan ook al een tijdje wakker alvorens we gestommel horen in de aanpalende kamer. Even later komt kleine zus ons een ontbijt brengen. Algauw komt de rest van de familie ons vergezellen en loopt het ontbijt stilaan uit.
We staan in dilemma of we vandaag nog verder zouden rijden of een break inlassen maar onze vrienden laten ons geen keuze: we moeten nog minstens 1 dag blijven. De broers runnen een business in alternatieve geneesmiddelen, een goed florerende zaak in Iran vertellen ze ons. Op het gelijkvloers bevindt zich een groot magazijn met grote voorraden van pillen en zalfjes. Het is werkdag vandaag en er moeten bestellingen uitgevoerd worden naar verschillende apotheken in de naburige steden en wij mogen mee op pad!
De koffer wordt volgestouwd met helende middeltjes en pillen en wij wurmen ons met vijf man in hun auto van Iranese makelij. Het wordt vooral een bloedstollende rit! Onze chauffeur raast met hoge snelheid over de lange bochtige weg die ons naar de volgende stad zal brengen. Riskante inhaalmanoeuvres op hellingen en in blinde bochten jaagt hij onze hartslag de hoogte in. De wegligging van zijn wagen is ook eerder spartaans te noemen en hij merkt grappend op dat in Iran alles van lage kwaliteit is in vergelijking met Europa. Toch is het een leuke ervaring om een namiddag met de broers te spenderen. Onderweg entertainen ze ons met Koerdische liedjes.
Tegen de avond ligt er een immense stapel bankbiljetten op het dashboard en zijn alle waren afgeleverd. Na het avondmaal trekken we naar het park boven op een berg vanwaar we een mooi zicht hebben op de stad die nu een fonkelende verzameling van lichtjes lijkt. We eten er fruit en versnaperingen en na een tijdje verlaten de vrouwen, samen met de kinderen, het gezelschap en voegen zich een paar vrienden van de broers bij ons. We verplaatsen de wagen naar een donkere plek op de berg. Ik had deze namiddag stiekem verteld dat Kevin vandaag jarig was en zij hadden op hun beurt een kleine surpriseparty georganiseerd buiten het weten van Kevin om. Alcohol is streng verboden in Iran maar is toch vlot verkrijgbaar op de zwarte markt. En een vriend van de broers brouwt zelf wijn thuis. Hij had voor de gelegenheid een grote karaf mee in zijn koffer. Verscholen achter de auto's en met vrolijke Koerdische liedjes op de autoradio maken we er een leuk feestje van. Toch is het opletten want niemand wil in dit land opgepakt worden voor alcoholgebruik. De parkwachter schrikt ons even op als hij plots uit het donker tevoorschijn komt maar gelukkig is hij een vriend van de familie en stelt hij ons gerust dat we hier veilig zitten.
Met net iets te veel wijn op keren we laat op de avond terug naar huis en hebben er een prachtige dag op zitten.
12-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
11-09-2018
Dag 28 - Iran: Koerdistan (1)
Reisverhaal:
Neda voert ons met haar wagen naar het parkeer terrein waar onze truck gestald staat. Ze draagt vandaag haar zwarte jihab die ze zozeer haat maar nog steeds de verplichte dresscode is voor vrouwen tijdens het werk.
De uitbaters zijn overduidelijk Koerden want ze dragen hun traditionele pofbroeken. Om import van dieselwagens tegen te gaan is er een verbod om diesel te tanken voor burgers in Iran maar Neda neemt ons mee naar een tankstation en negotieert voor ons met de uitbaters zodat we even later toch met een volle tank verder kunnen.
Tijd voor afscheid, het is nog steeds verboden in Iran om een vrouw in het openbaar aan te raken en dus moeten we het doen zonder omhelzing maar met een luchtige handdruk. We geven haar een kleine teddybeer cadeau als teken van vriendschap. Ze is vertederd door het gebaar en komt luid toeterend naast ons gereden terwijl ze naar de teddybeer wijst die een plaatsje gekregen heeft op het dashboard van haar auto. Haar woorden, dat ze ons zal missen galmen ons nog na in de oren als we de stad uit rijden. Ook wij zullen haar levendige en opgewekte uitbundigheid missen maar we moeten noodgedwongen verder.
We rijden de brug over van lake Urmia maar van water is er niet veel sprake meer door de aanhoudende droogte. Door het wangebruik van het water is het ooit zo bruisende meer omgetoverd tot één grote zoutvlakte. Enkel in het zuidelijk gedeelte blijft er nog een zeer geconcentreerd plasje zout water over. Het is er echt een postapocalyptisch zicht dat buitenaards aanvoelt. Langs de rand van het water zijn er grillige en roodgekleurde zoutafzettingen, het water is licht roze gekleurd en de overgang tussen lucht en water aan de horizon loopt zowat in elkaar. Bovendien heerst er een ijzingwekkende stilte.
Het asfalt kwaliteit in Iran is steeds redelijk en we kruisen de typische provinciale stadjes. Onderweg staan er overal pick-ups met fruit en andere waren opgesteld. Bijna alles is verkrijgbaar aan de kant van de straat. We rijden gestaag richting zuiden. Tijdens een kleine pitstop op een truckerparking worden we ontvangen door de truckers alsof we beroemdheden zijn en moeten we natuurlijk mee op de thee en de foto.
Tegen de avond rijden we Bukan binnen. Intussen zijn we diep in Iraans Koerdistan binnen gedrongen en we rijden tot in het drukke stadscentrum. We parkeren op een kleine betaalparking en we zijn van plan om kaas te gaan kopen voor een picknick in het aanpalende parkje. Echter, van zodra we uitstappen worden we vriendelijk begroet en aangeklampt door voorbijgangers. Uit alle hoeken klinkt het welkom in Koerdistan. De Koerden zijn dat ook de meest gastvrije mensen ter wereld die ik tot nu toe mocht ontmoeten. Een jonge man duwt ons een telefoon in de hand en aan de andere kant van de lijn worden we in het Engels begroet door zijn zus Susan die ons meteen dan maar uitnodigt om bij haar familie te komen dineren en overnachten.
We laten ons meeslepen door het avontuur en stemmen in. Susan komt ons persoonlijk oppikken in haar wagen en even later rijden we samen met haar broers door de stad en vertellen ze uitbundig over hun geboortestad en hun leven. Ze verwennen ons met ijsjes en nemen ons mee naar het publieke park boven op een hoge berg van waar we een mooi panorama hebben over de stad die ondertussen verlicht is door duizenden flikkerende straatlampen. Alvorens we naar hun huis gaan in één van de buitenwijken, dringen ze aan dat we onze truck op een meer veilige plaats gaan parkeren. Wanneer we van de eerste parking willen rijden biedt de uitbater ons een rekening aan van iets minder als één dollar. Onze gastheren van deze avond vinden dit niet kunnen dat wij als gasten in hun land zouden moeten betalen voor een parkingplaats en gaan stevig in discussie met de man. Het komt zelfs bijna tot een handgemeen tussen beide partijen en manen ons aan om gewoon weg te rijden. Zij zullen het geschil ondertussen wel onderling oplossen.
We zijn licht verbouwereerd door het voorval maar het benadrukt nogmaals de overdreven gastvrijheid van de Koerden. De rest van de avond spenderen we met het ontmoeten van de ganse familie die allen samen wonen in het grote ouderlijke huis. Ondertussen stouwen ze ons vol met eten en enkele hectoliters thee maar we kruipen met een volle buik en een warm gevoel onder de wol. Het was alweer een prachtige introductie tot Koerdistan vandaag.
11-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
10-09-2018
Dag 27 - Iran: Urmia
Reisverhaal:
Neda nam vandaag een dag vrij om ons te entertainen. Het is al lang geleden dat we nog eens binnenshuis geslapen hebben en ook een douche was meer dan welkom. We maken ook van de gelegenheid gebruik om onze was eens deftig te laten doen in de laundry shop.
Overal in de stad hangen zwarte vlaggen met Perzische tekens en het merendeel van de vrouwen dragen zwart vandaag. Het is immers vandaag de herdenking van de dood van Iman Hussain. Ook de straatverlichting blijft om deze reden uit. Veel treuren doen de meeste Iranezen hiervoor niet want religie wordt hun slechts opgedrongen door hun regering; verder zijn ze niet echt met geloof bezig.
Wij gaan op ontdekkingstocht in en rond de stad. Urmia is een moderne stad naar Iranese normen en Neda en haar familie wonen in een betere wijk met "middel class" huizen. Er staan ook immense villas in de stad en in bepaalde buitenwijken. Ze zijn eigendom van rijke zakenlui die voornamelijk in het buitenland handel drijven en van buitenlanders die hier hun fortuin beter kunnen besteden.
De Iranese munt is de laatste maanden drastisch gedaald ten gevolge van de sancties uit Amerika. Amerika dreigt ook met sancties tegen landen die olie importeren uit Iran en hierdoor blijven de bestellingen uit en is de Iranese economie sterk gekelderd. De meeste Iranezen klagen steen en been en willen hier weg uit deze dictatuur. Ze dromen van een toekomst in Amerika of Europa. Ook Neda zegt dat ze later haar kinderen hier weg zal sturen om een beter leven op te bouwen in het buitenland.
Onze inkopen doen we in de historische bazaar waar we bedwelmd worden door allerlei exotische geuren en kleuren. 's Avonds gaan we naar de rivier; hier komen de Urmianen relaxen en dineren in de vele eethuisjes. Door de snelstromende rivier ligt de gemiddelde temperatuur hier enkele graden lager en is het een populaire plaats in de stad. Tegen de avond zijn we terug thuis en keuvelen gezellig met de ganse familie.
