Reisverhaal:
Het was een koele nacht hier in de bergen en daar zijn we best wel blij mee. We hebben vannacht dan ook geslapen als een roos. Misschien hebben de keffers van gisteravond daar wel een partje in gespeeld maar in alle geval zijn we al om zes uur wakker en uitgeslapen. De straathonden komen om wat aandacht en een stuk brood bedelen. We geven hen beiden in overvloed alvorens we terug de bergen in trekken.

Eens de zon helemaal boven de toppen staat klimt de temperatuur al gauw de hoogte in. De zonnestand verraad dat we pal zuidwaarts rijden richting D200. Rond Ozen duikt er ineens een ongelooflijk mooi stuwmeertje op tussen de bergen en het meest uitspringende puntje is de scherpe top van een minaret die in het midden van het meer zowat vijf meter boven het wateroppervlak uitpriemt. Er bestaat geen twijfel dat er hier een gans dorp onder de waterspiegel verzonken ligt en we nemen natuurlijk enkele unieke foto's van dit toch wel heel speciaal plaatsje.


Als we uiteindelijk op de hoofdweg invoegen zetten we de boeg richting Zara en cruisen rustig richting oosten. De weg varieert tussen goed en middelmatig maar het is er relaxt rijden in dit immens groot landschap. Aan beide zijden zijn we omringd door hoge dorre bergen en we klimmen meermaals tot boven de 2000 meter. Als we in de zijberm plots een dode beer opmerken kunnen we het ons toch niet laten om even te stoppen. Het dier is waarschijnlijk het slachtoffer van een aanrijding geweest deze nacht en we vinden het zo zielig om zo'n mooi beest zomaar langs de weg zien te liggen. We hebben even de kans om het te bestuderen en zijn vooral onder de indruk van zijn sterke tanden en scherpe klauwen. Veel meer dan het aan de natuur over te laten kunnen we echter niet en we rijden door richting Erzincan.


Onderweg houden we nog even halt bij een klein visrestaurantje aan de oever van een natuurlijk meer. Ik heb hier twee jaar geleden nog gekampeerd met mijn Engelse maat Philip Jackson toen we samen op motortrip waren. Het was leuk om er nog even te stoppen, ook al was de zaak gesloten vandaag. Iets verder klimmen we nog eens tegen de bergwand op waar zich verschillende grotten bevinden die uitgehouwen zijn in de zachte zandstenen rotsen. Zo vind je ze wel meer in Turkije maar deze bevinden zich ver buiten het bereik van het massa toerisme en dat maakt het net zo leuk om ze even te bezoeken.


We kregen deze namiddag van onze derde man Kevin ook het heugelijke nieuws te horen dat onze lang verwachte transit visum voor Turkmenistan op de valreep toch nog goedgekeurd en afgestempeld is. Dit bespaart ons veel kopzorgen en Kevin zal onze reispassen gaan ophalen in het Turkmeense consulaat in Brussel en meebrengen wanneer hij zaterdag afreist naar Erzurum vanwaar hij ons zal vergezellen voor de rest van de trip.

Deze avond rijden we willekeurig een zandwegje in en komen op een open plek waar er een wirwar van snelstromende kanaaltjes samen komen. De kanaaltjes worden door de boeren bediend en zo wordt de bevloeiing van de omliggende akkers geregeld. Voor ons is het een unieke kans om eens deftig onze kledij te wassen en ons keukengerij eens op te poetsen. Buiten enkele herders, die ons vriendelijk welkom wuiven wanneer ze langs ons kamp passeren met hun kuddes, krijgen we enkel wat bezoek van een groepje herdershonden die wel interesse hebben in ons zelfgebreide avondmaal.


Het kabellende geluid van de kanaaltjes geeft een rustgevende werking en we genieten van ons plekje in de natuur onder een heldere sterrenhemel.

30-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:

Het is niet verwonderlijk dat we deze morgen bezweet uit ons bed tuimelen. Er hangt een dikke mist boven de baai en de lucht is zwaar en vochtig. De zonnebrand op mijn rug en schouders die ik opliep tijdens de zwempartij in de Zwarte zee een paar dagen geleden doet mijn huid nog steeds branden. Al te fris voelen we ons dus niet vandaag. We ontbijten en verfrissen ons en gaan terug op pad.

Naarmate we vorderen ebt de industriële bebouwing langzaam weg en komen we terug in de natuur terecht. We volgen de hoofdweg om de verloren tijd van gisteren wat goed te maken. Het is een mooie hoofdweg met niet al te veel verkeer en we schieten vlot op. Nadat we Bolu doorgereden zijn komen we in bergachtig gebied en beginnen aan een immense klimpartij. Ondanks dat we het toerental rond de 1500 omwentelingen houden klimt de temperatuur rechtstreeks evenredig met de hellinghoek en op een gegeven moment moeten we opzij om oververhitting te voorkomen.

We houden halt bij een klein wegrestaurant en krijgen meteen thee aangeboden door de bedienden. Er is niet al te veel volk op het terrasje en de garçons komen gezellig bij ons zitten. We babbelen gezellig en al gauw blijkt de hoofd kelner een zeer grappige jonge man te zijn. Hij brengt ons de ene thee na de andere en entertaint ons met zijn grappen. Als we verdergaan mogen we alweer niets betalen: thee is gratis voor vrienden mompelt hij en jullie zijn mijn eerste en enige Belgische vrienden vanaf nu. OK dan maar; nog even samen op de foto verder karren maar.

We klimmen verder en het landschap wisselt stilaan van beboste bergen naar eerder kale en dorre bergen. We gaan het vandaag niet te laat maken en rijden rond zes uur een bergdorpje binnen. We vragen aan de lokale jeugd of er ergens een rivier is waar we kunnen kamperen want we moeten dringend onze kledij eens wassen. Drie knapen springen in onze wagen en tonen ons het steile gravel pad dat naar het riviertje leidt. Na de afdaling moeten we eerst het stroompje doorrijden om in een klein bosje terecht te komen naast het water. Het is een ideale plek voor ons; rustig en volop water beschikbaar.

We koken en doen er onze was en plas voordat we eens op tijd in bed kruipen. We zijn de drukte van Istanboel eindelijk ontvlucht en bevinden ons in het dun bevolkte binnenland van Turkije: vanaf hier begint de rit pas goed.

29-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:

De dag begint langzaam als de eerste tractoren voorbij onze truck beginnen te ratelen en de mensen zich opnieuw neervlijen op het terras van het theehuisje. Wij wassen ons aan de bron, kopen voor één euro twee broden en een zak waspoeder in het winkeltje en nemen afscheid voordat we opnieuw de hoofdweg opdraaien.

We rijden pal richting Istanboel omdat dit de enige mogelijkheid is om de Bosporus over te steken. Zo'n 50 km voor de stad beginnen immense commerciële gebouwen de grond uit te rijzen, het ene nog groter en impressionanter als het andere. De weg is aan beide zijden bezaaid met shopping centers, auto bedrijven, enz. Om de autowegentol te ontwijken en ook omdat onze Renault zich niet zo goed voelt op snelwegen besluiten we de ‘national’ te blijven volgen richting westelijke brug. Er zijn slechts drie bruggen die de Bosporus overbruggen. Eens aangekomen aan de brug merken we een waarschuwingsbord: verboden voor vrachtwagens. We vragen voor de zekerheid raad aan de motorpolitie en krijgen te horen dat we helemaal de stad door moeten naar de oostelijke brug omdat dit de enige is waar vrachtwagens over mogen. Er is geen andere keuzen en we rijden dan maar de heksenketel van Istanboel binnen.

We rijden door smalle steegjes, dalen naar beneden via straatjes en nog meer steegjes; eigenlijk onverantwoord om dit met een vrachtwagen te doen maar er is geen andere optie. Als we uiteindelijk op zeeniveau komen volgen we de noordelijke oever van de Bosporus en zien mensen zonnebaden, vissen en zwemmen. Het is een super populaire plaats voor de Turken. Er liggen jachten, vissersboten en kustwacht schepen aangemeerd. Langs de andere zijde zijn er restaurants en cafés en winkeltjes. Er hangt een echte vakantiesfeer en we beschouwen het als een kleine bonus in een slechte situatie.

We navigeren zo goed mogelijk op kaart maar wanneer we opnieuw de binnenstad door moeten om richting Zwarte zee te geraken komen we in een doolhof van straten terecht waar geen rechte lijn meer in zit. We rijden door tunnels die voor ons verboden zijn en verliezen kostbare tijd en rijden kilometers verloren. Toch slagen we er met enige navraag aan locals het juiste spoor terug te vinden. Plots zien we de immense brug voor ons opduiken die ons van Europa naar Azië zal brengen. Na een slopende rit door de stad zetten we onze sirenen aan en rijden de brug over. Aan de andere zijde zijn het grote fabrieken en industrie gebouwen die nog meer dan 50 km de autobaan afzomen. Er komt maar geen einde aan. Ondertussen is het reeds donker en zijn we 12 uur non stop aan het rijden zonder enige stop of iets te eten. We wouden gewoon eerst weg raken uit het wespennest.

Plots zien we langs de weg een fel verlichte plaats aan de waterkant. We slaan een klein wegeltje in dat ons er zou naar toe leiden in de hoop dit een restaurant is waar we iets kunnen eten want onze maag gromt als een beer. Foute beslissing zou al gauw blijken want het smalle een baantje is druk bereden en we rijden ons hopeloos klem, met auto’s die ons langs voor èn achter blokkeren. Het wordt een hachelijk manoeuvre om door het dorpje te laveren en het kost ons heel wat zweet en gemor. Op een zeker moment zitten we helemaal klem en er zit er niets anders op dan iemand zijn terrasmeubilair opzij te schuiven en ons op zijn eigendom aan de waterkant te parkeren voor de nacht. Het is gelukkig een vriendelijke en behulpzame man die er geen problemen mee heeft.

We horen luide muziek in de verte en gaan eens poolshoogte nemen. Het blijkt een Koerdische bruiloft te zijn, waar heel veel mensen aan de feesttafel zitten en iedereen er de ganse nacht traditionele dansen huppelt. We zijn tussen al deze mooi uitgedoste mensen twee vreemde eenden in de bijt maar worden toch uitgenodigd om mee te blijven eten. We verkiezen echter om rustig een portie noedels kaar te maken bij onze truck en genieten we nog even van ons ‘million dollar view’ over de baai. We zijn beiden volledig uitgeput en de vochtige lucht maakt het alleen maar erger. We kruipen zwetend in ons bed en zijn blij dat de dag voorbij is en dat we door de hel van Istanboel zijn geraakt zonder kleerscheuren.

28-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

26-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

SMS - 22:12 : Na drie uur grensformaliteiten zijn we om 20:00 (locale tijd) de Turkse grens over gestoken. We zijn in een klein dorpje neergestreken  en vriendelijk ontvangen. Onze eerste thee is al binnen . Het is hier nog 't zelfde als vroeger: iedereen super vriendelijk!

Reisverhaal:
Prioriteit nummer één voor vandaag is zwemmen in de zwarte zee. Niet zozeer omdat het moet maar wel gewoon omdat het kan. De ochtendwolken verdwijnen vlug en maken opnieuw plaats voor een staalblauwe hemel wanneer we aan de kust aankomen. We parkeren ons bovenaan op een duin met zicht op zee en springen zonder aarzelen in onze zwembroek en duiken het ruime sop in. Er is wel een zeer sterke golfslag maar toch vermaken we ons een uurtje in het aangename warme water. Ondertussen hebben we niet door dat de zon onopvallend onze bleke huid aanvalt maar we zouden het later deze dag wel gevoelen en de gevolgen moeten dragen in de vorm van een branderig aanvoelde nek en schouders. Maar, het is er eentje van de buket list, voila:  zwemmen in de zwarte zee;  afgevinkt.


Douchen doen we in onze zelf gefabriceerde douche die we achteraan onze vrachtwagen opstellen. Ondertussen is het al middag en koken we dan maar meteen ons middagmaal en bereiden ons voor op de grensovergang die op de planning staat voor deze namiddag. We  sorteren onze documenten en bergen op wat we niet direct in het alziend oog van de douaniers willen leggen.

We rijden verder langs kleine binnenwegen richting Turkse grens en doorkruisen hierbij het uitgestrekte natuurgebied Strandzha. De wegen zijn echter beneden alle peil: het asfalt zit volledig onder de diepe kuilen en lijkt wel gebombardeerd door een bommenwerper. Ondanks de ongerepte natuurpracht om ons heen word het alles behalve een relax ritje. We kunnen slechts stapvoets rijden en bosten op en neer in onze stoelen. We klimmen langzaam naar hogere regionen en komen slecht enkele uren later aan de grenspost Malko Tarnovo aan.


Er staat een lange file auto's aan te schuiven en we sluiten achteraan aan om met de regelmaat van enkel auto's per uur, pas twee uur later aan de slagboom aan te komen. Een eerste vraag die we op ons afgevuurd krijgen is: "what is this ????" Een camper antwoorden we ... "ah a Caravan"   vraagt de verwarde douane beambte ... "yes a caravan" bevestigen we. Aan de Turkse zijde van de berg herhalen zich nogmaals dezelfde vragen en ondergaan we een grondige controle van alle bagage door een man met een immense snor en een norse blik. We kunnen onmogelijk zijn gedachten doorgronden terwijl hij zorgvuldig door onze spullen gaat. Maar uiteindelijk staan we drie uur later dolgelukkig op Turkse bodem want met dit soort voertuig bevinden we ons steeds een  beetje in de grijze zone van de wetgeving en weet je nooit welke kant de grenscontroles zullen uitgaan.

Het is intussen volledig donker en we zetten koers richting Istanboel. De perfecte Turkse asfaltwegen zijn een verademing. Het is van in Slovenië geleden dat we nog eens zo'n luxe onder onze wielen gehad hebben. Door de volle maan is het een helder nacht en kunnen we relax doorrijden tot  we na een uurtje een willekeurig zijwegje inslaan. We komen in een stoffig  boerendorpje terecht waar er buiten een regiment straathonden op 't eerste zicht niemand meer te been is maar als we dichter kijken zijn er ook een paar theehuisjes met grote terrassen waar mannen kleine glazen Turkse thee zitten slurpen. Hun tractoren staan voor de deur geparkeerd en ze ontvangen  ons met een vriendelijk " Welcome ". Gelukkig spreekt één van hen Duits doordat hij jaren in Duitsland woonde en kunnen al hun vragen toch beantwoord worden. Op de thee wordt niet bespaard en na een dozijn glaasjes ondernemen we een poging om eens terug te trakteren. Zonder succes echter; wij zijn de gasten en de gasten betalen hier niet klink het argument. Verder discuteren ze onderling tot in het oneindige over de ideale route die we moeten volgen tot in het oosten van hun land. Ze tonen ons de bron waar we ons morgen kunnen wassen en het winkeltje om de hoek waar we eten kunnen kopen.

Net voor we in onze bedstee willen kruipen komt er nog een jonge man op een elektrische scooter aangereden die ons aanspreekt en de WiFi code van de winkel doorspeelt zodat we daar morgen stiekem gebruik kunnen van maken. Hij is lichtjes motorgek en herhaalt bij elke foto van onze motoren in België "LIKE"! Nadat hij me nog trakteerde op een ritje door zijn dorp kruipen we uiteindelijk onder de wol na een bewogen dagje.  

25-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:
Na lange uren en dagen achter het stuur beginnen mijn spieren stilaan te verkrampen. Mijn slaapplaatsje op de achterbank maakt het natuurlijk ook niet veel beter om de benen eens los te gooien en dus haal ik één van onze fietsen van het dak van onze wagen en neem een half uurtje voorsprong op Gunther die me straks onderweg terug zal oppikken. Het is flink peddaleren in dit heuvelland en het zweet guts me al vlug van het voorhoofd, maar het voelt toch goed om eens wat beweging te hebben.

Nadat we opnieuw verenigd zijn rijden we verder door het Bulgaarse platte land. Akkers waar voornamelijk zonnebloemen verbouwd worden strekken zich aan beide zijden uit tot de horizon. De wilde appels die we onderweg plukken zijn klein van formaat maar groot qua smaak en we vullen er onze voorraadkamer wat mee bij. Geregeld snijden we een klein dorpje door waar het leven zowat stil heeft gestaan de laatste honderd jaar.

Buiten een tankbeurt houden we verder slechts een kleine pitstop voor een middag picknick. We gooien een blik erwtjes met wortelen over een portie sardientjes en vermengen het met wat tabasco tot een geïmproviseerd potje krachtvoer.


Verderop vinden we een bandenboer die onze reserveband om onze velg kan leggen, zodat we eindelijk van het kadaver van de klapband verlost zijn die we als sinds donderdag meezeulen. Tegen de middag beginnen we aan een klim van zowat 1200 meter. Ondanks de hoge bergen blijven we van al te steile hellingen gespaard en tuffen we lustig richting Sommet, vanwaar we een prachtig panorama voorgeschoteld krijgen. Eens we aan de andere zijde opnieuw het vlakke land betreden raakt de weg met de kilometer monotoner; iets wat ook geldt voor de wegkwaliteit.


We blijven vandaag op de witte wegen op onze landkaart en dat zijn de kleinste in hun soort. Naar de avond toe rijden we uren door zonder ook maar een enkel teken van leven op te vangen. Toch slagen we er in om na een twaalf uur durende rit 400 extra kilometers op de teller te plaatsen. We zitten intussen in het zuid oosten van Bulgarije op een boogscheut van de zwarte zee. We verkozen deze route omdat we niet via de mainstream grensovergangen Turkije willen binnen rijden; daar staan immers lange files vrachtwagens in de wachtrij en omdat we ons bovendien wat in de grijze zone bevinden verwachten we dat er nog enig getouwtrek zal aan te pas komen om de grens over te raken.

Het is voor de verandering eens een koele avond, en buiten het getjilp van een immens krekelkoor zullen we deze nacht blijkbaar niet veel gestoord worden op de stoffige parking waar we ons kamp voor deze nacht opsloegen.

24-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:
Tot grote spijt van ons gastgezin is het alweer tijd voor afscheid. Na het laatste oversized ontbijt moeten we beloven zeker nog eens terug te komen en dit is een belofte die we maar al te graag waar maken want we voelen ons echt opgenomen in de familie en worden dan ook meteen stevige maar emotionele knuffel uitgewuifd.


We spraken ook nog af met de padre van de Blue Nights voor een laatste kopje thee en hij zou ons ook nog de stad uit escorteren en op de juiste baan zetten richting Bulgarije. Na onze rustdag zijn we blij opnieuw on the road te zijn en we komen in een mum van tijd aan bij de ferry die ons over de Donau zal varen en aan de andere kant in Bulgarije droppen. De mythische Donau is al van de tweede dag van deze reis de blauwe draad in ons verhaal, en we volgden en kruisten hem reeds meerdere malen en zagen hem van een doorsnee stroompje groeien tot een trotse rivier. Maar nu is het tijd voor het definitieve afscheid.

Aan het eerste loket worden we meteen afgeblaft door een forse dame omdat we bij het binnenrijden van Roemenië geen road tax vignet gekocht hadden. Maar gelukkig komen we er met wat verwensingen en een boze blik onderuit. Bij het tweede loket komt er een douanier met grote stappen onze richting uit en we zetten ons reeds schrap voor een tweede aanval maar tot onze grote verbazing worden we vriendelijk welkom geheten en krijgen thee aangeboden. Later blijkt dat de Blue Nights de grenspost over onze komst hadden ingelicht en om een vlotte doorgang gevraagd hadden. Vlotter kom haast niet want nadat we samen met onze douanier op de foto gevraagd werden en het betalen van de obligate 17€ port tax en 32€ ferry kosten werden we reeds doorverwezen richting aanmeerplatform.
 

Na een rustige oversteek meren we aan de andere zijde aan in Bulgarije en worden nog eens 14€ en 24€ armer aan porttax en een road tax vignet. Grensdorpjes genieten nu niet meteen de beste reputatie maar dit slaat we alles: het dorpje is volledig vervallen en de straten kompleet stukgereden. Daarbovenop is er ook nog eens een wegblokkade opgeworpen op de hoofdweg waar door we, na een half uur tevergeefs zoeken naar de juiste richting, worden voorgereden door een vriendelijke Bulgaar die ons aan de andere kant van het stadje loodst. We worden ook geregeld aangeklampt door mensen die de fietsen op ons dak van ons willen kopen maar moeten ze steeds teleurstellen omdat we ze zelf nodig hebben in geval van nood.

We zetten koers richting zuid oost maar de wegen zijn van erbarmelijke kwaliteit en geregeld worden onze schokdempers tot het uiterste ingedrukt en hobbelen we heen en weer in onze zetel. Tegen dat de schemering intreed houden we halt in een klein dorpje waar we op de parking van een eethuisje mogen parkeren voor de nacht. De lokale jeugd gunt ons echter geen deftige nachtrust want eens het dorp ingeslapen is starten ze hun salvo's met luide bommetjes en vuurwerk. Ze gaan nog tot diep in de nacht door en ook de straathonden protesteren met gehuil en geblaf.

23-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:
De reserve band die onze vrienden van de Blue Nights voor ons besteld hebben in Boekarest zal vandaag geleverd worden maar eerst moeten we een brommer overhandigen aan onze gastheer. Hij is de oom van onze Belgisch /Roemeense vriend Razvan en de brommer is een cadeau van Razvan voor zijn oom.


We zeulen het ding al een week mee en moesten het elke avond uit ons slaapcompartiment hijsen en 's morgens er opnieuw in heffen. Maar nonkel is er zo gelukkig als een baby mee wanneer we de brommer uiteindelijk voor de laatste maal afladen. Hij bedankt ons innig voor onze moeite maar het was graag gedaan. Craiova lag immers toch op ons traject en zo kunnen we ten minste eens iets terugdoen voor hun ongeremde gastvrijheid. Tegen de middag had zijn vrouw ons alweer een overdreven grote portie eten klaargemaakt en smullen we ons buikje rond.

In de namiddag hebben we afspraak met de leden van Blue Nights Romania. Ze overhandigen ons de reserve band en zoals gevreesd mogen we ook deze niet betalen: "een geschenk van ons, om jullie zo een beetje te steunen in jullie missie" klink het argument. Na wat aandringen om hem toch te mogen betalen moeten we het onderspit delven en hem als geschenk aanvaarden.

Even later krijgen we bezoek van twee reporters van de lokale krant. De twee jonge dames waren blijkbaar al flink gebrieft en schieten een spervuur van vragen op ons af. We zorgen er voor dat onze dankbaarheid naar de Blue Nights niet over het hoofd gezien wordt in het gesprek. Het wordt een gezellige namiddag en ze beloven om het artikel nog klaar te hebben voor we de stad verlaten. Ze prijzen ons nogmaals om onze moed en wensen ons ongelooflijk veel geluk met onze missie.

De rest van de dag neemt Ile ons mee op sleeptouw in zijn stad waar hij werkzaam is als motoragent. Hij verteld ons dat in Roemenie nog bijna iedereen de politie haat en dat zij met hun club het imago van de politie diensten wat willen polijsten en de band met de bevolking versterken. Hopelijk krijgt de bevolking door dit artikel een ander idee van de wetsdienaars.

We sluiten de namiddag af met een klein intermezzo in de knusse binnenstad alvorens we ons opnieuw naar ons gastgezin begeven voor de volgende braspartij. Dochter Dana en kleindochter Anna komen ons deze avond uitwuiven en spreken goed Engels waardoor we perfect kunnen communiceren met de oudjes. Het is er snikheet op hun gammele appartementje maar we voelen ons bevoordeeld om zo gastvrij behandeld te worden en trachten toch wat te slapen in deze verstikkende hitte.

22-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:

Het is kwart over zes 's ochtends en de straathonden die ons eigenlijk de ganse nacht al entertainden met hun gehuil en geblaf wekten ons uit onze slaap terwijl de ochtendzon net boven het dorpje kwam piepen.

De nachtwachter van vorige avond vertelde ons dat we liefst tegen acht uur onze truck konden verplaatsen want dan ging de stadsdienst weer open en we stonden wel pal voor de ingang geparkeerd. Maar als de eerste bedienden arriveerden stoorden ze er zich blijkbaar niet aan dat er een groot oranje gevaarte voor hun deur stond en de chief nodigde ons zelfs uit om eerst nog een kijkje te gaan nemen naar hun bluswagen. Als ze de grote ijzeren poort open wrikken staan we plots oog in oog met een voorhistorisch monster: het gevaarte is van Roemeense makelij en is gebouwd in 1975. Het is 4x4 aangedreven en kan 9000 liter water opslaan weet hij ons te vertellen. Hij gebiedt een van zijn onderdanen om het monster wakker te maken uit zijn diepe slaap en als de man de sleutel omdraait spuwt het gedrocht stinkende walmen uit zijn uitlaat en doet het gehele gebouw op zijn funderingen daveren. Nadat we eens vlug plaats namen achter het stuur voor een foto legden ze het rokende gasfabriek opnieuw het zwijgen op door een simpele draai aan de sleutel en trok de irriterende rookwolk langzaam weg zodat we eindelijk terug konden ademen. Een belevenis was het wel en als we even later met onze loeiende sirenes de straten van Jamu Mare uit reden werden we door het voltallige korps vrolijk uitgewuifd.


We denderen op dit vroege ochtenduur over een niet zo'n fantastische asfaltweg die doorboord is met diepe kuilen en gemene hobbels. Doch, de wilde Roemeense natuur maakt dan weer heel veel goed. In kontrast met de norse blikken die ons in Servië nastaarden, wuiven de mensen ons glimlachend na als we de vervallen boerendorpjes door rijden. We voelen ons alweer in onze nopjes en rijden gezwind het National park Chelie Nerei Beusnita door. De staat van het wegdek verbetert lichtjes en we zwiepen goedgezind over de bochtige heuvels van bosrijk gebied. Onderweg pikken we ook vlug nog een lifter op, het is een kranige oude man met boodschappentas. Hij klautert in onze wagen en bedankt ons meteen uitbundig en ratelt maar vrolijk door terwijl hij de plek waar ooit zijn tanden stonden bloot lacht. Hij blijft ons de ganse route entertainen met zijn ongeremd enthousiasme tot we hem voor zijn kleine huisje helemaal alleen boven op de berg droppen. Wanneer we het park tenslotte terug buiten rijden komen we stilaan op betere wegen terecht met meer beschaving. De Blue Nights lieten ons weten dat ze bij de ingang van Craiova op ons zouden wachten. En zo geschiedde ook want plots werden we ingehaald door twee van hun leden die ons escorteerden naar de binnenstad waar ze al een slaapplaats voor ons geregeld hadden.


Ze vertelden ons dat ze ook al een reserve band voor ons gevonden hadden en dat die morgen geleverd zou worden. Voor dat we het goed en wel beseften zaten we gezellig op een terrasje in de binnenstad biertjes te drinken met onze nieuwe vrienden van de Roemeense Special Forces. Maar ook onze oude vrienden die we een paar jaar geleden leerden kennen tijdens een vorige Desertlions missie bleven ons maar bellen en smeken om ook deze avond nog bij hun langs te komen. Als we daar in de latere avond eindelijk aankwamen werden de tot de hals toe volgepropt et bergen eten en liters zelfgemaakte wijn.

Morgen hebben onze, ondertussen flink uitgebreide vrienden kring, ook nog heel wat voor ons in petto en gaan we uiteindelijk de scooter afleveren die we al een week meezeulen.

21-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:
Om kwart voor zeven zijn we al uit de veren en doorlopen eerst de dagelijkse routine van de dag: we controleren alle vloeistoffen en kieperen nog een paar jerrycans mazout van onze clandestiene voorraad in de tank alvorens we opnieuw op pad gaan.

De route voor vandaag scheelt niet veel van gisteren en we stevenen aan een middelmatig tempo richting Servische grens. De pijnlijke herinneringen aan de Balkan oorlog van de jaren negentig schijnen nog overal door in de vorm van stukgeschoten huizen. Overal zien we gevels die doorzeefd zijn met kogelgaten. Er staan ook veel vervallen huizen en zelfs kapotgeschoten kerken langs onze weg; het is een groot kontrast met het toeristische kustgebied van Kroatië dat de meeste van ons wel kennen. We houden terloops ook even halt bij het memoriaal op het kerkhof van Vukovar om even te bezinnen.


Vroeger dan verwacht bereiken we de Servische grens en aan de Kroatische kant krijgen we van de douanier te horen dat hij dit nog nooit eerder heeft gezien: twee Belgen op reis met een oude brandweerwagen! Tja, eerlijk gezegd kennen wij er ook niet te veel. Aan de Servische zijde gaat het wat stroever en vooral de brommer die we al gans de reis meezeulen en bedoeld is als geschenk voor de familie van onze Belgisch /Roemeense makker Razvan, blijkt een probleem te zijn. Eerst eisen de douane dat we voor beiden, de vrachtwagen en de brommer, een custom declaration kopen bij de broker service. Na wat onderhandelen hoeft dit enkel nog voor de scooter en stappen we na anderhalf uur papierwerk en 35€ met de nodige documenten buiten en kunnen eindelijk Servië binnen rijden.

De levensstandaard zakt opnieuw nog een paar gradaties en dit vertaalt zich meteen in de vervallen huizen en een wagenpark dat hoofdzakelijk uit jaren negentig VW's en Yugo's bestaat. We denderen vrolijk over smalle wegen van niet zo'n denderende kwaliteit. De rijvakken zijn zo smal dat er amper een paar spelden tussen de spiegels van de vrachtwagens die ons in tegenovergestelde richting kruisen, passen. Het vergt uiterste concentratie om zonder kleerscheuren het saaie Servische landschap te doorkruisen. Ook de straathonden komen voor het eerst ten tonele en geregeld huiveren we bij de kadavers van minder fortuinlijke honden die naast de weg liggen. Ook zien we geregeld gedenktekens van verkeersslachtoffers langs de weg in Russische stijl. Het cyrillische schrift is ook nog een erfenis uit de communisten perioden en we wanen ons geregeld gewoon in Rusland. Misschien zitten het grote aantal Lada's hier ook wel voor iets tussen.


Pauzes nemen we ook vandaag weeral niet en zo komen we net na zonsondergang aan bij de Roemeense grens. We besluiten de oversteek vandaag nog te wagen en na weeral wat administratief werk met onze brommer cargo en nog wat meer gezever staan we na een uurtje op Roemeense bodem.

Het is al laat en we zijn al meer dan 12uur on the road; hoog tijd om een slaapplaatsje te zoeken en dat vinden we op de parking voor de brandweerkazerne van Jamu Mare. Een praatgrage nachtwachter verwelkomt ons vriendelijk er praat ons de oren van het hoofd in het Roemeens. We slagen er in om zijn spraakwaterval te ontcijferen en komen te weten dat we hier tot zeven uur morgen vroeg gerust kunnen kamperen.

Het was een lange dag en we vernemen via sms dat we morgen in Craiova worden verwacht door de motorclub The Blue Nights. Weeral iets om naar uit te kijken maar nu eerst even een paar uurtjes slapen!

20-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:

Ook vandaag starten we de dag met een zwempartijtje om wakker te worden en maken meteen van de gelegenheid gebruik om ons nog eens deftig te wassen. Gelukkig was het water vandaag al een paar graden warmer en kunnen we de armen en benen even losgooien na al die uren achter het stuur.

We zetten onze rit verder langs een prachtig mooie route die nog steeds de rivier volgt. De bochten volgen elkaar in een aangename cadans op en we walsen als het ware richting Maribo. We hebben geen tolvignet voor de snelweg en in het stadscentrum zijn geen vrachtwagens toegelaten. We navigeren dus maar via super kleine binnenwegjes rond de stad. Best geen makkelijke opdracht op een verouderde landkaart maar we komen zo wel op plaatsen terecht waar we anders nooit zouden komen.


Eenmaal terug op het juiste spoor nemen we de Nr 2 richting Osijek. Algauw wijken de mooie slingerwegen voor eerder saaie rechte stukken door het vlakke landschap. Bij de Kroatische grens aangekomen worden we onderworpen aan een luchtige identiteitscheck en vragen de douaniers ons waar we heen rijden. Tadzjikistan zeggen we in koor en ze geven ons een blik die verraad dat ze ons niet geloven maar denken dat we ze in de maling nemen. Toch wensen ze ons in gebroken Duits een goete farhrt toe.

Het landschap verandert niet veel aan deze andere kant van de denkbeeldige lijn maar het Oostblok verleden van de dorpjes schijnt stilaan door naarmate de dag vordert. De huizen zijn vaak vervallen en grauw en ook de asfalt kwaliteit daar verliest een paar puntjes. We houden wel een redelijk constante kruissnelheid aan en genieten van een relaxte rit langs de paprika route. Zo als de naam al doet vermoeden is dit een streek waar lustig paprika's geteeld worden en vele boeren bieden ze dan ook aan in klein kraampje voor hun erf. We kunnen aan de verleiding van hun felle kleuren niet weerstaan en houden even halt en kopen voor amper 1,80€ een grote zak kleurrijke paprika's, uien en look.


De dagen beginnen gevoelig te korten in deze regionen en we zochten rond zes uur dan maar naar een kampplaats voor de nacht. We slaan de eerste de beste zijweg in en deze gravelbaan leidt ons tot boven op een heuvel waar zich een voetbalplein met bijhorende kantine bevind. Verder is er in de wijde omgeving niets te bespeuren, maar we bestellen ons een biertje en we kijken samen met de dorpelingen maar een matchje balschoppen. Ondertussen posten we of zou storen of wij hier een nachtje zouden kamperen en dit bleek geen probleem te zijn. Na afloop van het spektakel druipen de lokale voetbal helden en hun supporters het een voor een af en blijven wij helemaal alleen achter op onze berg van waar we een mooi uitzicht hebben op de omliggende bossen.


Gunther stooft ondertussen onze buit van vandaag klaar tot een kleurrijk en smakelijk gerechtje, en we sluiten de avond af met een mooie zonsondergang.

19-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:

Onze vrienden van gisteren hadden hun belofte gehouden en er stond al een grote kom spek met eieren te sudderen op het kampvuur als we deze morgen uit ons bed tuimelden. De regenbui van verleden nacht had plaats gemaakt voor zonneschijn en de hemel kleurde opnieuw helder blauw: goede vooruitzichten dus! Na het ontbijt namen we afscheid van het groepje vriendelijk Oostenrijkers en brengen nog even een blits bezoek aan het Helmut Pfeifhofer Porsche museum in Gmund want het is hier dat Ferdinand Porsche eind jaren veertig zijn eerste wagens bouwde en daar is Gmund natuurlijk nu nog supertrots op.



Hierna zetten we de dag in met een mooie rit langs de rivier. De zwiepende bochtjes volgden elkaar in sneltempo op en het zou zo voor de ganse dag doorgaan vandaag. We blijven veilig in de vallei en hoeven dus ook geen moordende bergpassen te trotseren vandaag. De Renault voelt zich in zijn nopjes op deze schilderachtige wegen en de automaat schakelt vlot door zijn versnellingen terwijl de zescilinder onderin spint als een poes.

Ondertussen hebben we via Elie en Karine Hemerijks contact gemaakt met de blue knights, dit is een motorclub die wereldwijd chapters heeft en uitsluitend uit politie mensen bestaat. Zij zijn geïmpressioneerd door onze missie en dringen aan om ons ergens te ontmoeten en ze bieden ons hun hulp aan mochten we op eender welke manier in de problemen geraken. We voelen ons meteen bevoordeeld en spreken af om enkele van hun leden te ontmoeten in Roemenië. Ook de voorzitter van hun Sloveense afdeling nodigt ons uit om binnen te wippen in Zagreb maar we vrezen dat dit te veel van onze kostbare tijd in beslag zal nemen en bedanken vriendelijk voor het voorstel.

In de latere namiddag steken we dan eindelijk de Sloveense grens over en vinken hiermee het Oostenrijkse deel van de reis af. De dag verloopt relax en we stoppen rond zes uur op een prachtig recreatie plaatsje bij de rivier. Een groepje ouderlingen speelt er een nationaal kegelspel en verwelkomen ons vriendelijk. Hier kamperen blijk geen probleem te zijn voor hen en zo slaan we ons kamp dan maar op in dit wonderlijk decor. We koken ons avondmaal op ons gasvuurtje en socializen wat met de mensen die hier 's avonds hun honden uitlaten.

We hebben dringend eens een WiFi verbinding nodig om onze blog-berichten door te sturen en hopen deze te vinden in de lokale kroeg die slechts een zakdoek groot is en zich eigenlijk in een deel van de dorpskerk bevindt. WiFi vinden we er niet maar wel opnieuw dezelfde gezichten van daarnet en zo praten we de avond gezellig aan elkaar met onze nieuwe Sloveense vrienden want hier net over de grens spreekt iedereen nog steeds perfect Duits.

18-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Claudia Van den Houte

Reisverhaal:

De miniparty van gisteren laat zijn sporen na in de vorm van een minder frisse kop dan gewenst. De Duitse naziepartij palmde in de jaren dertig gans deze regio in en het arendsnest dat zich helemaal boven op de Obersalzberg bevindt is daar het historische overblijfsel van. Wegens te tijdrovend besluiten we om een bezoek links te laten liggen en gewoon onze route verder te zetten.

Vanaf hier rijden we langs idyllische kronkelwegen, door de Oostenrijkse valleien en typische dorpjes. De autosnelweg laten we ver naast ons liggen en we genieten van een relaxte rit door het prachtige bergland. Na de middag beginnen we aan de eerste klimpartij voor vandaag en algauw schiet de motortemperatuur de hoogte in. Het duurt echt niet lang alvorens onze temperatuurmeter de kritische kaap van 100 graden overschrijdt en we noodgedwongen halt moeten houden om motorschade te vermijden. Na een pauze van ongeveer een uurtje kunnen we slechts een twintigtal minuten aan een slakkengangetje verder naar boven kruipen. De motortemperatuur daalt slechts langzaam en we maken gebruik van de pitstop om een lunch klaar te maken. Langs de andere zijde van de berg schakelen we de automaat van onze Renault in de laagste stand om een maximale motorrem te bekomen maar ook hier krijgen we oververhitting problemen: nu zijn het onze remmen die gevaarlijk heet dreigen te worden en we zijn genoodzaakt om geregeld koud water uit de bergrivier te scheppen om onze remmerij wat of te koelen. Met dit ritueel overwinnen we twee opeenvolgende bergetappes met hellingen van 15% en natuurlijk schieten we door de ontelbare tussenstops voor geen meter op vandaag.

Tegen de late namiddag komen we opnieuw in de lager gelegen vallei en kunnen we eindelijk opnieuw aan een normaal tempo verder rijden. Net voor de schemering merken we een kleine parkeerplaats op naast de bruisende bergrivier. Er is zelfs een BBQ pit en kleine patio dat door de lokale jeugd elk weekend gebruikt wordt als ontmoetingsplaats. Na enkele minuten zitten we met een groepje locals gezellig te kletsen en moeten we natuurlijk opnieuw gans ons verhaal uit de doeken doen. We wisselen biertjes uit en bespreken de wereld politiek en andere koetjes en kafjes en maken er een super gezellige avond van.

Rond middernacht trekken we ons terug in onze slaapcompartimenten terwijl onze nieuwste vrienden ongestoord hun vrijdagavond voortzetten. Zij wensen ons een goede nacht toe en beloven ons morgen te trakteren op een sterk ontbijt.

17-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

16-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Reisverhaal:

Maar liefst vijf prachtige oldtimer brandweerwagens, een handvol classic cars en een grote groep motoren verzamelden deze morgen op de parking van café Oud Withuis te Meerbeke. Zij zouden ons begeleiden tijdens de eerste 50 km van onze 12000 km lange uitdaging die ons naar Duchanbe zal leiden. Het waren drukke maanden en vooral de laatste weken werkten we elke avond tot na middernacht door om alles klaar te krijgen tegen de geplande afreisdatum. Buiten onze Turkmeense transit visums, die pas over twee weken zou klaar zijn, slaagden we er in om alle puntjes op onze "to do list" af te vinken.

Zoals gewoonlijk stroomde er ook op dit afscheidsontbijt een grote groep vrienden en familie samen om ons een veilige en succesvolle reis te wensen. En natuurlijk draait het uit op een emotioneel gebeuren waarbij de bezorgdheid van mijn ouders en het feit dat ik hond en vrouw voor een langere tijd zal moeten missen me best zwaar valt. Ik tracht mijn moeder te troosten met de belofte elke dag een berichtje te sturen; een belofte die niet altijd evident is onder de omstandigheden waaronder wij reizen. Hoewel ik besef welk leed ik mijn familie aandoe met deze missie, haalt de roep naar het avontuur en het hogere doel steeds de bovenhand. De kracht van het nomadenbloed overwint opnieuw alle argumenten en tegen de middag verlaten we Meerbeke onder het geloei van onze sirenes en het applaus van de menigte.

Na een prachtig uitgestippelde gezamenlijke rit houden we tenslotte halt in Ronquière waar we na de gebruikelijke gelukwensen, kussen en schouderklopjes ook van onze begeleiders afscheid nemen voor enkele weken en via de autosnelweg koers zetten richting oosten. Aan de Duitse grens winnen we informatie in bij collega truckers omtrent het tolvignet voor vrachtwagens en komen tot de bedenking dat we ons alweer een beetje in de grijze zone bevinden. We besluiten toch om geen ticket et kopen om zo toch nog een flink aantal euro's uit te sparen. Alles loopt vlot tot we net voor het Duitse Keulen plots opgeschrikt worden door een luide knal aan onze rechter zijde. We hoeven niet te gissen wat er aan de hand is en beseffen meteen dat we, net als vorig jaar, te kampen hebben met een klapband. Het is een bijna schrikbarende gedachte dat dit gebeurt op nog geen 5 km van de plaats waar onze voorband het vorig jaar ook begaf. Maar geen tijd voor bijgeloof of andere speculaties.

We rijden stapvoets tot de eerste ausfarth en wisselen in een mum van tijd de ontplofte band met een reserve exemplaar en maken meteen van onze ongewilde pitstop gebruik om de lekkere lunch, die Marijke Roeland ons meegaf, achter de kiezen te slaan en onze reis zo vlug mogelijk verder te zetten. Wegens budgettaire redenen konden we tijdens de voorbereidingen slechts onze twee voorbanden vernieuwen en zo zit de kans er misschien in dat we in de toekomst nog wel eens te kampen krijgen met een klapband op onze achteras. We meldden tussendoor aan onze kontakten in Roemenië dat we eigenlijk wel enkele reserve banden kunnen gebruiken en zij starten meteen een zoektocht zodat we tijdens onze geplande pitstop in Craiova misschien nog een set reserve rubbers kunnen oppikken. Doordat onze truck achteraan dubbele wielen heeft komt onze veiligheid hiermee niet in gevaar en rijden we gezapig verder richting Keulen.

De Duitse autobahn blinkt eerder uit in efficiëntie dan romantiek maar toch genieten we even van een mooi schouwspel als de skyline van Keulen met de hoge torens van zijn dom zich aftekenen tegen de rode gloed van de ondergaande zon. De rest van deze eerste dag rijden we rustig verder richting München en na een paar uurtjes vind ik eindelijk mijn ritme. Onder de invloed van een blikje Red Bull voel ik me alsof ik de ganse nacht kan doorgaan maar na 600 km zoeken we toch maar een slaapplaatsje in de buurt van Würzburg voor onze eerste nacht want morgen staan er opnieuw lange kilometers op 't menu.

15-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

Op 15 augustus a.s. is het alweer zover: het Desertlions team vertrek voor de 7 de maal op humanitaire missie!

Zoals de trouwe volgers wellicht zullen opgemerkt hebben spelen we een beetje vals want ondanks het geslaagde vertrek vorig jaar (2017) werd de missie noodgedwongen afgebroken wegens een onmogelijke papierslag aan de Russische grens overgangen (een vrachtbrief eisen voor een vrachtwagen die geen vracht kan vervoeren is schier onmogelijk) ondanks alle voorbereidingen. Dat maakt dus eigenlijk 6 missies en 7 vertrekken.

Door ditmaal Rusland te vermijden hebben we er alle hoop op dat we ditmaal de brandweerwagen wel op zijn bestemming krijgen maar ik kan nog niet teveel verklappen. Wat ik wel al kan verklappen is dat jullie ook dit jaar allemaal opnieuw uitgenodigd zijn op het vertrek op woensdag, 15 augustus 2018 om 11 uur (samenkomst vanaf 9:30) te Meerbeke aan de kerk (café Oud Withuis - gemeentehuisstraat, 4 - 9402 Meerbeke) èn tot deelname aan de uitgeleide rit van het team (50Km).

Hieronder kunt u de GPS route downloaden voor zowel de heen- als de terugrit:

• GPX bestand van de route
• GPX bestand van een toeristische terugrit tot Meerbeke
• Garmin GDB bestand met beide routes

10-08-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

En we mogen met grote overtuiging zeggen ...




... GETEST EN GOEDGEKEURD !!!

18-06-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

12-06-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

07-06-2018 om 00:00 geschreven door Webbie

04-06-2018 om 00:00 geschreven door Webbie