Koenraad Coppens
Afwerkingsbedrijf - Schrijnwerkerij -
Ramen & deuren in ALU en PVC -
Alle herstellingen in en rond het huis
Dotterbloemstraat, 12
9320 Erembodegem 0496 876 388
U kunt ons kosteloos steunen door gebruik te maken van onze Trooper pagina:
A daring chalenge from Belgium to Tajikistan
14-09-2014
Dag 31 : Finish line in zicht!
MAIL - 18:09 : Woehooeeee, we hebben het gehaald!! De tienduizend lange kilometers zitten er op en the star of the show, the big yellow ambulance, staat weliswaar onder het stof maar in perfecte staat aan de stadspoort van Duchanbe !!!!
Reisverslag:
Deze morgen staan we voor een dilemma: we kunnen de hoofdweg, die ook al niet veel soeps is, nemen of de gele lijn op de kaart, die een secundaire weg voorstelt, volgen dwars door de bergen en zo op zijn minst tweehonderd kilometer uitsparen.
We wagen het er op en slaan het bergpad op richting Tadzjikistan. Het eerste deel valt nog redelijk mee. Onderweg nemen we nog drie broertjes mee tot in hun dorp en krijgen een emmer versgeplukte appels als beloning. Er is hier en daar nog bewoning en onze fluo ambu zorgt voor veel verbaasde blikken onderweg. De eerste checkpoint komen we probleemloos door maar aan de tweede gaat het fout. De soldaat gebiedt ons te wachten tot zijn overste arriveert om over ons lot te beslissen. Wanneer de man met gouden sterren op de schouders verschijnt verbiedt hij ons de doorgang naar het achtergelegen gebied en raadt ons aan terug te keren van waar we komen. Dit zien we echt niet zitten want het wil enkel zeggen dat we hierdoor nog meer tijd gaan verliezen en bovendien hebben we onvoldoende diesel om nog een verdere omleiding te maken.
Maar het opperhoofd houdt voet bij stuk en houdt onze documenten achter. We dringen er met nadruk op aan en vragen de reden. Hij kan onze veiligheid niet garanderen is het antwoord en we moeten via de Afghaanse grens rondrijden. Ondertussen gaan omstaanders met de bevelhebber in discutie en we snappen er allemaal niet veel meer van maar als we hem een balpen schenken omdat die van hem leeg is opent hij met overduidelijke tegenzin toch de slagboom en laat ons doorrijden.
Een beetje verward en met een groot vraagteken boven ons hoofd rijden we verder. Vanaf hier stopt elke beschaving maar we ondervinden, buiten de barslechte weg, geen problemen en komen tegen de late namiddag terug in de bewoonde wereld aan de andere kant van de bergen.
De volgende uitdaging voor vandaag is de oversteek naar Tadzjikistan. Uit ervaring weten we dat dit verschillende uren in beslag zal nemen en dus gaan we eerst water kopen en iets eten in een wegrestaurantje. Als we na de maaltijd willen betalen gooien een paar mannen een stapeltje bankbiljetten op de toog en betalen een deel van onze rekening. We trachten nog te weigeren maar daar hebben ze geen oren naar. We geven hen nog enkele mutsje als dankbetuiging die ze met veel respect aanvaarden maar we moeten het aanbod weigeren om samen met hun verder te dineren want de grens staat te wachten. We komen geheel alleen aan bij de Uzbeekse grenspost en halen alvast onze documenten boven. De grenswachters hangen er wat doelloos rond maar zijn vriendelijk en vooral geïnteresseerd in België. Al na een uurtje zijn we met alle papierwerk in orde maar toch laten ze ons nog een half uurtje extra wachten om wat verder te babbelen alvorens ons groen licht te geven richting Tadzjiekse grens.
Vanaf hier word het pas echt Hilarisch. De douaniers zitten buiten in het zonnetje rijkelijk te lunchen aan een tafeltje. Ze verwijzen ons naar een loketje waar een man zit tv te kijken. Hij zet het geluid wat minder en stempelt gehaast onze documenten af. Sabine moet zelfs niet uit de wagen komen om haar handtekening te zetten; dit is allemaal niet nodig. Na een vluchtige controle van ons voertuig maken ze de man van de immigratiedienst wakker voor de import papieren van de ambu te regelen. De rest van het personeel zit in de schaduw te kletsen en één van hen ligt in een politie wagen te slapen. Bij de volgende post liggen enkele mannen in de schaduw. Ze maken ons met gebarentaal duidelijk dat ze te moe zijn om op te staan en plooien hun schaakbord open voor een spelletje schaak. We mogen zonder verdere controle door rijden tot de laatste wachtpost waar de politie agent met zijn collega aan 't kaarten is en zonder hun kaartspel te onderbreken stempelt hij met zijn vrije hand onze documenten af en heet ons vriendelijk welkom in zijn land.
Na een record tijd van slechts twee en een half uur staan we op Tadzjiekse grond. We slaken een vreugdekreet als we de lijn overrijden en haasten ons naar Duchanbe waar we intrek nemen in een budget hostel, in een achterbuurt van de stad. We kampen met gemengde gevoelens: we zijn blij dat we de missie onder ons tweetjes tot een goed einde gebracht hebben maar ook triest dat het avontuur bijna voorbij is. Het is allemaal zo snel gegaan en ons brein kan alle indrukken en emoties niet op tijd verwerken. We gaan eerst een nachtje slapen en morgen met frisse moed aan de officiële import procedure van de ambu beginnen en trachten een terugvlucht te boeken naar ons Belgenlandje.
Eindelijk hebben we terug internet verbinding en kunnen we even skypen met onze Webbie en de verslagen van de laatste dagen doorsturen.
SMS - 12:15 : We hebben vandaag opnieuw onze vriend Murphy als reisgezel: de grens van Pamjekent blijkt gesloten. We moeten via Tursunzoda door de bergen en in plaats van diesel hebben we benzine in onze tank. Diesel bijna niet te vinden. We zijn nu juist opnieuw aan het rijden. Pffttt ... wat een dag .
Reisverslag:
Het is nog zo'n 70 km tot de grens met Tadzjikistan en we maken ons dus niet al te veel zorgen meer; wat kan er nu in allah's naam nog verkeerd gaan? We hebben vandaag net de magische kaap van de 10.000 km probleemloos overschreden en voelen ons oppermachtig.
Tot we plots vernemen dat de grensovergang gesloten is en we er niet over kunnen. De enige oplossing is om helemaal om te rijden naar de zuidelijke grensovergang en zo naar Dushanbe te rijden. Het is even slikken en herplannen maar we hebben geen keuze. Gelukkig zitten we goed op schema en hebben we een klein beetje speling ingecalculeerd. En van Murphy hebben we allang geen bang meer: we hebben hem immers al meerdere keren het nakijken gegeven.
Na het bestuderen van de kaart blijkt dat we zo'n 700km om moeten rijden tot tegen de Afghaanse grens om zo de zuidelijke overgang te nemen. Een omleidingentje van minimum twee dagen. Het grootste probleem is de bergketen die ons van Tadzjikistan scheidt en waar geen enkele weg over loopt. We moeten er dus helemaal omheen. We twijfelen niet te lang en vatten de koe bij de horens en vragen richtlijnen om de stad in de goede richting te verlaten. Wegwijzers zijn onbestaand en niemand kan ons blijkbaar met uitsluitsel vertellen welke weg te volgen. Na vele navraag springt een jongeman bij ons in de auto om de weg te tonen.
Echter, alvorens ons op het platteland te begeven moeten we eerst ook nog tanken. Dit blijkt een groot probleem want gans het land staat droog; nergens is er benzine en al zeker geen diesel te verkrijgen. Alle benzinepompen zijn gesloten of de slangen zijn rond de pompen geknoopt om aan te tonen dat ze leeg zijn. Een probleem met moedertje Rusland blijkt de oorzaak te zijn. De jongeman spreekt geen woord Engels en communicatie verloopt stroef maar toch slaagt hij er in om enkele liters brandstof te vinden op de zwarte markt. Nadat onze tank wat bijgevuld is met plastiek flessen blijkt echter dat Murphy in de tegenaanval gaat en dat ze ons waarschijnlijk benzine verkocht hebben in plaats van diesel want onze ambu begint hevig te sputteren. Zou de dertiende nu echt ongeluk brengen? Na opnieuw een heleboel rondvraag raken we op 't nippertje tot bij enkele jonge mannen die ons 70L echte diesel willen verkopen; aan woekerprijzen weliswaar maar we hebben geen keuze en zijn al blij dat we hier toch nog zullen wegraken vandaag.
Na een uur tijd en zo'n stuk of vijf rubber darmen uitgeprobeerd te hebben kregen ze de benzine nog steeds niet uit onze tank gezogen. Ondertussen geven we ze een spoedcursus in de wet van de compenserende vaten. Als ons geduld uiteindelijk ten einde raakt beslissen we om de brandstof toevoer slangen te demonteren en via deze weg de tank zelf leeg te zuigen. Nu kunnen we uiteindelijk tanken. De mazout staat in vuile plastieken flessen in de koffer van hun Lada en ziet er eerlijk gezegd niet al te fris uit. Maar na het ontluchten van het systeem verteert de ambu het goedje blijkbaar vlot en we rijden na enkele uren stressen dan toch nog tegen 16.00h de stad uit. We zijn van plan om het tijdverlies wat goed te maken en zetten een flink tempo in. De eerste hindernis is een bergpas door een mooi rotsachtig decor. Nadien krijgen we een gevarieerd menu aan landschappen voorgeschoteld. We rijden opeenvolgend door beboste vlaktes, katoen plantages, glooiende bergen, dorpjes, mars landschappen en onbewoonde gebieden maar gelukkig vervelen we ons door deze variatie geen minuut en zijn de problemen van deze voormiddag reeds wat vergeten. Ook onderweg zijn alle benzinepompen gesloten en slechts hier en daar bieden mensen aan de kant van de weg wat brandstof aan die ze uit hun wagens zogen en nu in plastiek flessen (en tegen woekerprijzen) trachten aan de man te brengen. Gelukkig rijden de meeste voertuigen hier op allerhande gassen en zijn deze blijkbaar wel nog voorradig in sommige pompen.
De weg ligt er barslecht bij en we hotsen en bosten langzaam maar zeker richting Afghaanse grens. Onze nekwervels en vering worden hard op de proef gesteld en we zijn dan ook niet echt verwonderd als onderweg blijkt dat de opstap achteraan onze ambu afgebroken en verdwenen is. Hoe verder we zuidwaarts rijden, des te armer blijken de dorpjes te worden.
Tegen zonsondergang stoppen we op de parking van een verlaten benzinestation en slaan we ons kamp op voor de nacht. We teren sinds deze morgen op een beschuitje met choco en trachten onze schade goed te maken met een kopje instant noedels als avondmaal. Gsm verbinding is er hier niet maar de stilte daarentegen is onbetaalbaar en moet wel garant staan voor een goede nachtrust. Vanaf hier zullen we morgen de bergen in trekken en zo hopelijk een stukje rechtdoor steken richting Tadzjikistan.
SMS - 05:10 : Gisteren niet tot in Samarkant geraakt en we zijn op zo'n 100 km ervoor. We proberen een ticket te vinden in de luchthaven van Buwxara maar blijkbaar kon er alleen een ticket geboekt worden in Tashkent en dat is te ver uit onze baan (tel daar de slechte wegen bij). We zouden kunnen boeken in Dushanbe maar dat duurt nog enkele dagen eer we daar zijn. Hopelijk vinden we een oplossing, anders zouden we wel een paar dagen langer kunnen weg zijn .
Als iemand in België zich geroepen voelt om voor ons eens uit te vlooien welke maatschappijen vliegen op Dushanbe - Brussel (London) zou dat al een flinke tijdsbesparing kunnen opleveren.
Verder alles prima met ons .
Bedankt Patrick, Sylvia & JP en Jean-Marie voor de toegestuurde info en bedankt Hubert voor het aanbod!
Reisverslag:
Als we wakker worden gaat het dorpsleven al opnieuw zijn dagelijks gangetje. De jonge herders zijn al druk in de weer met hun kudde en de rest van de boeren staan opnieuw overal struikjes bijeen te harken. Ze komen ons "bestuderen" terwijl we ontbijten maar slechts enkele durven het aan om een paar vluchtige vragen te stellen aan de "vreemden" in hun dorpje.
Onderweg zijn we getuige van een zwaar verkeersongeval die een personenwagen tot schroot plooide en een grote olievlek achterliet. Even verder zien we een grote bloedvlek op de rijweg afkomstig van een aanrijding met een koe of iets van die omvang. Arenden cirkelen boven onze auto alsof ze ons willen begeleiden door hun territorium maar als we stoppen om ze te fotograferen gaan ze er plots vandoor. De weg naar Samarkant lijkt eindeloos te duren maar als we de stad eindelijk binnen rijden gaan we op zoek achter de Moskee waar we vier jaar terug vriendelijk ontvangen werden door de Iman van dienst.
We vinden de moskee vlot terug en bij wonder ook de Iman die toen voor ons een gebed prevelde en ons brood met thee voerde. Als we ons voorstellen en zeggen dat we de Belgen van vier jaar terug zijn herkent hij ons meteen en omarmt ons innig en kust ons welkom. Hij is druk in de weer om samen met zijn volgelingen de tapijten open te rollen voor het vrijdags gebed en zijn collega neemt de taak over om via een gebed aan Allah te vragen ons te beschermen tijdens onze reis. Gezegend door dit privilege voelen we ons oppermachtig en klaar voor de rest van de trip.
Samarkant is zowat het mooiste wat de zijderoute te bieden heeft. We kunnen er niet onderuit om te stoppen bij Registan Square en de prachtige Koranscholen te bewonderen en nog vlug enkele foto's nemen. Maar we moeten eerst op zoek naar internet om contact op te nemen met onze collega's in Tadzjikistan zodat we ze kunnen verwittigen dat we bijna aan de grens zijn. We zoeken zowat de ganse stad af maar zelfs in een modern hotel moeten ze ons teleur stellen. We vragen het aan alle studenten die we onderweg passeren en na meer dan twee uur rondvraag vinden we een internet café naast de universiteit waar we een trage internet verbinding vinden. Van hieruit kunnen onze boodschap versturen en even onze facebook bijwerken, voor de fans op het thuisfront.
Verder hebben we hier niet veel meer omhanden voor vandaag en we slijten de avond op het Registan plein waar de nieuwe studenten voor het komende jaar ingehuldigd worden. We ontmoeten er opnieuw de twee franse backpackers van gisteren. Als de zon stilaan wegzakt achter de hoge minaretten, vloeit er een prachtige gele gloed over de middeleeuwse gebouwen en schitteren de blauwe muurtegels van de koepels als diamanten in onze ogen. Je kan het gewoonweg niet laten even weg te dromen naar tijden van weleer, toen Samarkant nog een belangrijke schakel was in de befaamde zijderoute. Reeds lange eeuwen wordt in deze Koranscholen de leer der islaam onderwezen en komen gelovigen uit alle windstreken de scholen bezoeken.
Morgen zullen we koers zetten richting Tadzjiekse grens en eens die achter de rug is komt het einde van de missie in zicht maar er staan ons eerst nog enkele vervelende uren aan de grensovergang te wachten.
Afgelegde weg : 100 Km.
12-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
11-09-2014
Dag 28 : Desert Moon
Reisverslag:
De Tadzjiekse grens komt alle dagen met rasse schreden dichter en daarmee ook het eindpunt van deze missie. Het wordt dus hoog tijd om eens werk beginnen te maken van een vliegtuigticket terug naar België.
Reisagentschappen zijn hier echter onbekend en op het net raken we ook al niet veel wijzer. De enige optie op wat informatie te bekomen blijkt het vliegveld van Buchara zelf.
Handrem af dus en richting vliegveld. Het moderne gebouw is impressionant maar de toegangsweg is afgesloten door een groot hek en slechts na een paspoort controle kunnen we het terrein betreden. Na een tweede pascontrole en scan stappen we binnen in het lege gebouw. Er is werkelijk niemand aanwezig buiten de wachters en twee meisjes achter een loket. Al overige loketten zijn gesloten. Het geeft een vreemd gevoel om in aan aankomsthal rond te lopen waar alle transport banden en informatie panelen stil liggen en het muisstil is. Op de startbaan staat een Russisch vliegtuig geparkeerd en verder is er geen enkel teken van leven. Zoals we al vreesden kan ook hier niemand ons helpen en moeten we ter plaatse in Duchanbe een ticket zien te bemachtigen.
Wanneer we de stadspoort buiten rijden komen we algauw weer in de woestijn terecht. De weg is in slechte staat en de oude sovjet fabrieken langs de weg zijn al niet veel beter maar blijken toch nog allen in gebruik te zijn. We hobbelen verder richting Samarkant. Het is een eentonige rit door een dor woestijnlandschap dat zich in alle richtingen uitstrekt tot de horizon. Echte politie controles treffen we hier niet aan wel geregeld houten dummy politie wagens langs de weg die ons als vogelverschrikkers moeten afschrikken. Na enkele saaie uren achter het stuur botsen we toch op een "live" politie. Het is één van de gebruikelijke checkpoints waar auto en pasport gegevens allen netjes genoteerd worden in een groot boek. Wat er later met al deze informatie gebeurt; daar hebben we het raden naar.
Zoals gebruikelijk in Uzbekistan loopt dit steeds correct en zonder problemen. Eén van de politie mannen zijn shift zit er net op en hij lift met ons mee naar zijn stad midden in de woestijn, zo'n 70 km verderop. Zo zijn we alvast zeker van een vrijgeleide voor vandaag. De vriendelijke jonge man spreekt geen letter Engels maar vertelt onderweg over zijn gezin en zijn werk en tracht ons ook nog wat nieuwe woordjes Russisch bij te brengen. We zien geregeld kamelen onderweg en wanneer we zeggen dat we enkel dagen geleden kamelen melk dronken verteld hij ons glimlachend dat dit een zeer gezond drankje is. Nadat we hen voor zijn huis droppen zetten we de rit verder en vanaf hier zien we overal grote jaknikkers die op een eentonig ritme olie oppompen. Ook zien we een grote gas- en olie raffinaderij die de oppervlakte van een klein stadje beslaat. Verder is er geen teken van leven. Slechts een paar herders die hun kuddes begeleiden op ezels en paarden breken het monotone zanderige tafereel.
Tegen de avond zijn we doodop en stoppen we in een dorpje dat enkel bestaat uit enkele lemen huisjes die qua kleur volledig opgaan in hun omgeving. De levensstandaard ligt hier zeer laag en de ezelskar is het populairste vervoersmiddel. Van overal komt het vee terug naar huis geslenterd en hakken mannen doornige struikjes, die ze bundelen en op hun karren laden, als veevoer voor de winter. De mensen zijn afstammelingen van Jengis khan en hebben duidelijk Mongoolse gelaatstrekken. Ze spreken ook geen Russisch maar een onverstaanbaar taaltje. Ze zijn eerder schuchter en slaan ons van op een afstand gade terwijl we ons parkeren naast een winkeltje. Bij wijze van beleefdheid kopen we een fles cola in het winkeltje zonder vloer, verlichting of interieur. Alle waren staan gewoon op de grond en met de hulp van een zaklampje vist de man ons een fles cola op uit zijn voorraad. We kruipen meteen in ons bed en vallen als een blok in slaap.
Wanneer we midden in de nacht even opstaan voor een plasje zijn we betoverd door het uitzicht: de blote sterrenhemel en volle maan zorgen voor een sprookjesachtige belichting van het desolate dorpje in zijn ongerepte omgeving. De doodse stilte en de schaduwen van de maan creëren een sfeer die ons nog jaren lang in het geheugen gegrift zal staan.
Afgelegde weg : 221 Km.
11-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
10-09-2014
Dag 27 : The blue door
Reisverslag:
Alvorens we de grote boerderij verlaten overstelpt de vrouw des huizes ons met verse groenten en fruit uit haar tuin en leid ons fier rond door het woongedeelte dat ze deelt met haar moeder en grootmoeder. Baboesjka is ondertussen al negentig en slijt haar dagen door met een touwtje de wieg van de kleinste telg der familie aan te zwengelen.
Het kranig besje wordt maar al te graag gefotografeerd en had nooit gedacht dat haar foto het ooit nog helemaal tot in België zou raken en is er apetrots op.
De weg naar Buchara die vroeger slechts een zandweg was is ondertussen volledig geasfalteerd zodat we vlot kunnen doorrijden. De maximum snelheid bedraagt echter slechts 50km en de politie kijkt streng toe dat niemand deze belachelijke beperking overtreedt.
We hebben al in geen dagen niets deftigs gegeten en stoppen rond 10:00h bij een wegrestaurantje. We kunnen kiezen uit kip met brood of ... kip met brood. We bestellen dus kip met brood en achter ons zitten vier mannen die dezelfde keuze gemaakt hadden. Eén nuance: zij hadden er ook een fles wodka bijbesteld om de verjaardag van hun collega te vieren. We zagen het al aankomen en na enkele minuten nodigen ze ons uit om mee te toasten op de jarige. Ikzelf moet echter weigeren omdat ik nog moet rijden vandaag maar Sabine offert zich op en algauw volgt er een tweede fles. We muizen er ons vlug vanonder met een excuus alvorens het hier op dit vroege uur ontaardt in een wodka party. Ze geven hun adres nog mee en we moeten beloven hun te bellen als we in Buchara arriveren. Maar we besluiten wijselijk om dit niet te doen.
We zijn verplicht om naar oude sovjet gewoonte binnen de 72 uur te registreren in Oezbekistan en daarna elke derde dag. Dit kan enkel in een geregistreerd guesthouse. Bij het binnenrijden van de stad botsen we op een paar Franse toeristen en zij raden het kleine guesthouse met de blauwe deur aan, waar zij logeren. Het is niet makkelijk te vinden maar na een uurtje parkeren we voor het smalle steegje waar het pand zich bevind. Het is en piepklein huisje met binnenkoer en we delen het met de Fransen en vier Oostenrijkse motards. De prijs is gelukkig navenant maar we kunnen er registreren, douchen en internetten.
Tegen de avond trekken we de historische binnenstad in en bewonderen de Koranscholen, middeleeuws bazaars en moskeen. De stad heeft wonderwel de tand des tijds doorstaan en je waant je er in de wondere wereld van de zijderoute reizigers van weleer. Na weken aan sneltreintempo door de verschillende landen te rijden kunnen we nu uiteindelijk eens een momentje rust inlassen. We spenderen de avond samen met onze Oostenrijkse vrienden op een terrasje met een fris pintje in het sprookjesachtige decor van Buchara.
SMS - 19:40 : Na een dagje zand vreten in de Turkmeense woestijn en na lang zoeken naar de grensovergang zijn we na de gebruikelijke rompslomp uiteindelijk Oezbekistan binnen geraakt.
We logeren vannacht bij een vriendelijke boeren familie net over de grens.
Reisverslag:
De weg loopt dwars door de Turkmeense woestijn vandaag en echt veel volk komen we daar niet tegen. Desondanks treffen we er toch nog geregeld politie controles. Zelf worden we slechts één maal zonder enig verder gevolg opzij gezet.
Slechts de hobbelige asfalt onder onze wielen en een verlaten roadhouse verraden dat er hier ooit menselijke activiteit geweest is. De verlaten parking van de verzandde truckstop doet deze middag dienst als picknick plaats. Naast woestijnratten en kuddes wilde kamelen zien we enkel kadavers van woestijn vossen en door vrachtwagens omvergekegelde kamelenjongen. We komen de dag door op een blikje zalm en water en beginnen stilaan fata morganas te krijgen van Belgische frituren in de woestijn. Een wekenlang frietloos dieet kan soms rare dingen doen met de menselijke geest.
Plots treffen we een jonge man aan met autopech zowat halverwege onze de route. Zijn motor kampt met een groot olielek en gelukkig hebben wij genoeg motorolie bij om hem terug op de been te helpen. Voor de veiligheid spreken we af om de woestijnetappe samen verder te zetten en net voor we opnieuw de bewoonde wereld binnen rijden in Turkmenbassi gaat het opnieuw fout met zijn wagen. Voor de zekerheid slepen we hem de laatste kilometers tot zijn bestemming. De jonge man is dolblij met onze hulp en wil deze avond samen met ons gaan dineren in zijn stad maar we slaan zijn aanbod met spijt in het hart af omdat we vandaag nog de Oezbeekse grens willen oversteken.
De stad Turkmenbassi is er eentje zoals twaalf in een dozijn met opnieuw prachtige staatsgebouwen en moskeen in blinkend wit marmer, lange rijen straatlantaarns, gouden standbeelden van de zichzelf vererende president, smetteloze parken en straatvegers. We rijden er vlug door op zoek naar de uitvalsweg richting Oezbekistan.
Geen simpele taak zal achteraf blijken. Nergens is er ook maar één wegwijzer te vinden en zelfs vele mensen kunnen ons niet eens goede richtlijnen geven. We rijden dan ook verschillende keren hopeloos verkeerd om uiteindelijk een vriendelijke lifter mee te nemen die met ons mee rijdt tot aan de Pontonbrug die ons in de goede richting leidt.
De brug ziet er uit als een lappendeken en is al duizenden keren gerepareerd met ijzeren platen. Gans het gevaarte kraakt onder onze wielen en we slaken dan ook een diepe zucht als we zonder incidenten de overkant bereiken.
Maar voor de 2de maal vandaag raken we het spoor bijster en na wat navraag arriveren we pas tegen zonsondergang aan de Turkmeense zijde van de grens. De grens sluit om 20.00h dus zal het spannend worden. Het gebruikelijke spelletje van paspoortcontroles, papiertjes en stempels loopt relatief vlot en met goede moed starten we de Oezbeekse grens procedures. Uit ervaring weten we dat dit steeds gemoedelijk verloopt en ook nu zijn de grenswachters vriendelijk en grappig maar dit neemt niet weg dat er nog steeds vele formulieren moeten ingevuld worden. Als het reeds een half uur na sluitingstijd is spreken de douaniers ons reeds met de voornaam aan en vragen ons om op te schieten en geen fouten meer te maken. We waren ondertussen al een paar keer moeten herbeginnen met de cyrillische vragenlijsten. De laatste taak is nog een verzekering kopen en wanneer ook dit rond is kunnen we uiteindelijk Oezbeeks grondgebied betreden.
We hebben honger en zitten er fysiek en moreel volledig door. Alhoewel we blij zijn is het doodstil in de auto terwijl we alleen door de donkere nacht rijden, enkel begeleid door de volle maan die ons naar het eerste dorpje zo'n 20 km over de grens zal brengen.
We zien in de verte de verlichting van een piepklein winkeltje en rijden er heen. De man die net zijn deur ging sluiten neemt ons mee naar zijn huis en stelt ons voor aan zijn vrouw. Ze snijden enkele watermeloenen en vers fruit voor ons, zetten thee en koekjes en we praten wat bij in ons beste Russisch maar zijn te moe om nog lang uit ons bed te zijn. We wensen dan ook nogal snel iedereen een goede nacht toe alvorens uitgeput in ons bed te duiken.
Afgelegde weg : 361 Km.
09-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
08-09-2014
Dag 25 : Kotton fields forever
SMS - 16:51 : We staan nu tussen Mary en Turkmenabat. We zijn deze namiddag 2 fietsers tegen gekomen: ene Australiër en ene uit Bretagne die al maanden onderweg zijn (hebben die sjans!!). Volgens hen is de weg naar de grens ook niet goed. Dat wordt dus morgen nog 200 Km afzien want we moeten hier morgen buiten!! (transitvisum van 3 dagen).
Reisverslag:
Eén van onze vrienden vertelde me gisteravond dat hij een Chinese motorfiets had die defect was en vroeg of ik eens een kijkje wou nemen om te zien wat juist het probleem was. Dit als een kleine tegenprestatie voor de rekening in het restaurant die ze gisteren voor hun namen. Naar onze normen is alles hier zo goed als gratis maar voor deze mannen is dit een flinke hap uit hun nogal beperkte budget.
Na demontage bleek er een klepstoter gebroken te zijn en in de plaatselijke motor bazaar vinden we een geschikt vervang onderdeel zodat de motor tegen de middag opnieuw loopt. Omdat het beestje duidelijk betere tijden gekend had kon ik niet veel garantie op een probleemloze toekomst geven. Hun dankbaarheid is buiten maten en ze overstelpen ons met watermeloenen alvorens ons uitbundig uit te wuiven. Ze vragen ons om hun niet te vergeten en geloof me dat zullen we zeker nooit meer doen. We kwamen op een avond onverwacht in hun leven binnenvallen en werden onvoorwaardelijk met open armen ontvangen. We vertrokken al even abrupt als we aankwamen. Voor hun gaat het leven vanaf hier terug zijn eentonige gang maar het verhaal van de twee Belgen die hier ooit strandden zal nog jaren een onderwerp van gesprek zijn.
We reden deze route reeds tijdens een vorige trip naar Mongolië en moeten toegeven dat de weg er nog niet echt veel op verbeterd is. Slechts hier en daar kunnen we genieten van een stukje nieuwe asfalt; de rest van de rit verloopt over hobbelige asfaltwegen en gravel. Het vergt uiterste concentratie om de kuilen en bulten te ontwijken en door het stof zijn we verplicht om alle ramen potdicht te houden. Desondanks slaagt het fijne woestijnzand er toch in een zich een weg te banen tot in onze cabine. Als we dan toch even de ruiten omlaag kunnen rollen waait de hete woestijnlucht binnen en tovert de wagen om in een hete luchtoven. Alhoewel Mary maar een flauw afkooksel is van Asgabat, doen ze hun best om de hoofdstad te kopiëren. De grasperken zijn echter minder onderhouden en de fonteinen minder bombastisch. Toch stoppen we even bij de impressionante Moskee voor een paar foto's.
Aan het station ontmoeten we een Australiër en een Fransman op hun reisfiets. De Aussie kwam helemaal van down under tot hier gefietst en zijn einddoel is Parijs. Omdat we in tegenovergestelde richting reizen kunnen we elkaar informeren over de toestanden die ons te wachten staan de komende dagen. Het doet goed uiteindelijk nog eens vlot Engels en Frans te kunnen praten met gelijkgestemde zielen. We herkennen elkaars verhaal perfect en spijtig genoeg moeten onze wegen zich tegen de late namiddag opnieuw scheiden en gaan we opnieuw elk onze eigen weg.
De weg loopt eentonig door katoenplantages en woestijn. De katoenplantages danken ze aan hun sovjet verleden en destijds werden enkele rivieren in de toenmalige USSR omgeleid om dit gebied te bevloeien. Dit leidde tot één van de grootste ecologische rampen in dit gebied en zette zowat gans het Aral meer volledig droog.
Om de tijd wat te doden tellen we de politiecontroles onderweg en tegen de avond staan er (voor vandaag alleen) 20 op ons lijstje. Wanneer de schaduwen zich voor ons lang beginnen uit te strekken, vinden we een standplaat bij een wegrestaurantje. We scherpen ons Russisch wat bij met een groepje lokale jongeren.
Afgelegde weg : 199 Km.
08-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
07-09-2014
Dag 24 : Stof & meloenen
SMS - (8/9) 05:41 : We zijn in Tejen. Ons doel was om Mary te bereiken maar dat is niet gelukt wegens te slechte wegen. We staan tussen de marktkramers geparkeerd en gisteren voor het eerst bier en vodka gedronken . Alain is gaan sleutelen aan enen zijnen brommer (hij kant het hem niet laten hé). De politie is zeer corrupt: we zijn gisteren gestopt geweest omdat onze ambu te vuil was : 450 Manat en 't was weer in orde MAAR we hebben niets willen betalen. Uit pure armoede hebben ze ons dan toch maar laten gaan. We worden daar goed in hé?!? Voor de rest verloopt alles prima.
Reisverslag:
Echt veel verkeer is er niet op de super brede boulevards en vele straten zijn tussen acht en vijf volledig afgesloten voor alle verkeer zodat ambtenaren zogezegd ongestoord zouden kunnen werken in de vele de overheidsgebouwen die de stad rijk is. Volgens ons mogen de heren hun middagdutje gewoon niet gestoord worden.
Onze blog is al een week niet geüpdate omdat internetverbindingen in Iran nog steeds een probleem zijn. We konden nergens inloggen op een WiFi en als dat dan toch al lukte waren vele sites geblokkeerd. Het is vandaag het moment om eens wat tijd uit te trekken om dit recht te zetten. Dus gaan we gewapend met de memorie stick op zoek naar een internet café. Zowat twee uur later hebben we er na veel navraag uiteindelijk eentje gevonden en slagen er in om via mail onze verslagen naar Webbie door te sturen.
En nu op zoek achter diesel voor onze ambu. Ook al geen gemakkelijk opdracht door het feit dat hier praktisch geen dieselwagens rijden. Daardoor duurt het nog zeker een uur eer we een tankstation vinden waar ze onze tank kunnen bijvullen. We slaan aan 0,2 de liter onze voorraad in en we zijn klaar voor een nieuwe dag. Pas tegen de middag zijn we rond met onze taken voor vandaag en rijden de stad uit richting Mary.
Al vlug ebt de pracht van de binnenstad weg en komen we in de ex-USSR terecht. BMW's en Lexusen maken plaats voor Lada's en Sovjet trucks. Turkmenistan was jaren lang de uiterst zuidelijke staat van het Sovjet imperium en die geschiedenis dragen ze duidelijk nog steeds met zich mee. De wegen verslechteren per kilometer dat we verder oostwaarts rijden en de marmeren paleizen van Asgabat worden vervangen door grijze communistische woonkazernes en stoffige dorpen. Turkmenistan is zo vlak als een biljart tafel en slechts ommuurd door een bergketen aan de Iranese zijde. Deze bergen vormen dan ook meteen de geografische grens tussen beide landen.
We rijden door de uitgestrekte zandwoestijn en zien in de verte de prikkeldraad en wachttorens die indringers moeten buiten houden ... of de kamelen binnen houden natuurlijk want hier dwalen nog overal van deze woestijnschepen rond. We kunnen het ons opnieuw niet laten om ze even te vereeuwigen op foto. De politie controles op de hoofdweg zijn ontelbaar en het duurt dan ook niet lang eer we opzij moeten voor controle. We trachten de agent te overrompelen door meteen in de tegenaanval te gaan en de weg te vragen naar een restaurant. Het blijkt te werken en we komen er zonder al te veel problemen vanaf. Hij vraagt enkel of we hem geen fles water kunnen geven tegen de dorst.
Tegen de middag rijden we even het dorp Kaka binnen voor een sanitaire stop en slaan vlug een middag maal in elkaar. Het is een typisch plattelands dorpje met zandwegen en veel straathonden en een dorpskern met kleine kiosken en een meloenen venter. Wanneer we opnieuw de weg richting Mary oprijden hebben we opnieuw prijs: een gedreven agent zet ons aan de kant en neemt onze documenten in beslag. Deze praktijken zijn al lang geen nieuws meer voor ons en we gaan in discussie. De aanklacht luidt dat onze wagen niet gewassen is en daarvoor dreigen ze met 520 Manat boete. Uit ervaring weten we dat ze deze boete nooit uitschrijven omdat dit voor hun persoonlijk niets opbrengt. Met de helft van het bedrag aan smeergeld gaan ze meestal wel akkoord maar we houden ons been stijf en na een uur discuteren krijgen we onze boorddocumenten en rijbewijs terug zonder één cent te betalen. Van nu af aan trachten we ons te verstoppen achter een vrachtwagen wanneer we de politie van in de verte opmerken.
De wegen variëren van redelijk, naar redelijk slecht, en zeer slecht. Zeer diepe spoorvorming en ontelbare kuilen en bulten dringen onze gemiddelde snelheid onder alle peil en de stad Mary, ons doel voor vandaag, zullen we dan ook niet meer halen. We houden halt in een provinciaal stadje Tejen en stoppen op de plaatselijke markt tussen de marktkramers die samen zitten naast hun vrachtwagens. Stiekem zitten ze te roken en bier en wodka te drinken. Roken en drinken in 't openbaar is hier bij wet verboden en politieagenten in burgen kijken er constant op toe dat niemand de wet overtreedt. Het is dus steeds een spannend moment wanneer er een auto het stoffige plein opdraait. Na een tijdje nemen twee mannen ons mee naar een eethuisje in de buurt waar we plaats nemen in één van de door een gordijn afgesloten compartimenten. Ze bestellen eten, bier en wodka maar weigeren op de foto te staan met drank op de tafel omdat ze hierdoor in de problemen kunnen geraken. Telkens iemand het pand betreedt gluren ze zenuwachtig over de muur.
Daarna gaan we nog even terug naar ons kamp op het dorpsplein en kletsen wat bij in ons beste Russisch met een kopje Turkmeense thee. Het nieuws van onze aanwezigheid is als een lopend vuurtje door het dorp gegaan en iedereen komt onze wagen eens inspecteren en opnieuw moeten we honderd keer op de foto.
Afgelegde weg : 214 Km.
07-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
06-09-2014
Dag 23 : Turkmenistan
SMS - 18:53 : We zijn vlot Iran uitgeraakt en vlot Turkmenistan binnen geraakt. We zijn hier met een transitvisum van maximaal 3 dagen. Ook hier geen internet te vinden. SMS lukt amper.
Reisverslag:
We rijden eerst nog een honderd tal kilometer oostwaarts om dan naar het noorden, richting Turkmenistan, af te buigen. Vanaf hier stopt alle verkeer. We rijden moederziel alleen door een oogverblindend mooi landschap. Plots staat er in the middle of nowhere een politie patrouille.
We zagen het al van ver aankomen dat we gingen opzij gezet worden en zetten alvast onze richtingaanwijzer aan. De gezellige agent, vergezeld van een soldaat, komt naar ons toe en ze kunnen hun glimlach niet bedwingen en begroeten ons vriendelijk. Hun verbazing is groot als ze vernemen dat we met de auto helemaal vanuit België tot hier gereden zijn. Ze vragen wat we van hun land en hun mensen denken. En wanneer ze vragen welke politie het beste is, de Iranese of de Belgische, smeren we hun een beetje stroop aan de baard door te antwoorden dat de Iranese politie de beste is. Dat is nou juist het antwoord waar ze zaten op te wachten en zo wensen ze ons lachend, zonder enige documenten te vragen, een goede reis naar Turkmenistan.
Het zijn onze laatste momenten in Iran en we willen hier eigenlijk nog niet weg en daarom rekken we de tijd door geregeld eens te stoppen voor een paar foto's in dit adembenemend landschap. Na een tijdje zien we de Iranese grenspost is de verte liggen op een bergtop en rijden tot aan het eerste loket. De stempel winkel gaat open en een paar uur en stempels later staan we voor de Turkmeense slagboom. Nu beginnen we aan de eindeloze papierwinkel die gepaard gaat met de Turkmeense grensformaliteiten. Een doktersbezoek is eveneens een verplicht onderdeel hiervan en we lachen stiekem binnenin als de dokter eerlijk opbiecht dat hij eigenlijk een dierenarts is. We lopen van het ene naar het andere loket om de hele papierwinkel te doorlopen en worden zeker twintig keer gevraagd of we wapens of munitie bij hebben. We antwoorden elke keer negatief maar blijkbaar vertrouwen ze ons niet helemaal en onze wagen en al onze bagage wordt door de militairen helemaal en tot in het kleinste hoekje binnenste buiten gekeerd op zoek naar verboden goederen. Als ze uiteindelijk niets verdacht vinden krijgen we groen licht en rijden nog een tiental km door niemandsland om de verlossende stempel te krijgen die ons drie dagen de tijd geeft om in transit door het land te rijden, zonder gids!
De super brede boulevards die ons Ashgabad binnen leiden zijn bijna leeg en perfect onderhouden en letterlijk om de honderd meter staat er een politie agent met oversized kepie en norse gelaatsuitdrukking. Grote bilboards en gouden standbeelden vereren de president die ook wel de laatste echte dictator van de wereld genoemd wordt. De meeste vrouwen zijn elegant gedrapeerd in lange smalle en vooral kleurrijke jurken en hoofddoeken en vallen daardoor meteen op in het straatbeeld. Het lijkt wel een sprookjes stad. De imposante gebouwen zijn allen in blinkend wit marmer opgetrokken en de grote fonteinen en parken met hun bloemenperken, bankjes en lantaren; allen kraaknet. De vele straatvegers zorgen er voor dat er geen enkel takje of stofje te vinden is. Dit is het beeld dat de overheid wil laten zien aan het buitenland maar wanneer we de hoek omslaan en de ambu parkeren achter het treinstation komen we in een wijk terecht waar de pracht en praal ver te zoeken is en de autowrakken en het zwerfvuil overheersen.
Een paar jongeren die er rondhangen bieden ons aan om als taxi te fungeren tegen een kleine beloning en ons naar het internet café te brengen in het centrum. We nemen het aanbod aan en laten ons droppen in het shoppingcenter. Natuurlijk ligt ons paspoort opnieuw nog in onze auto en krijgen we zonder geen toegang tot het internet. Een omstaander leent ons zijn pas maar vraagt achteraf een smak geld hiervoor. We zeggen dat hij gek is en geven hem een kleinigheid en stappen misnoegd op.
Na het gastvrije Iran is het terug even acclimatiseren voor ons. En eigenlijk zijn we in het internet café ook geen snars opgeschoten want met onze laptop kunnen we hier niet inloggen. Zelfs onze gsm werkt hier niet en Facebook is geblokkeerd door de paranoïde overheid. Werkelijk alle informatie word gescand alvorens het land binnen of buiten te gaan. Big Turkmen Brother is watching you !!!!
We worden dan weer verrast als we op een terrasje enkele flessen frisdrank cadeau krijgen van de mensen aan het tafeltje naast ons. Een klein geschenkje zeggen ze ter verwelkoming in hun land.
Wanneer we in het donker terugrijden, maakt onze chauffeur met ons een kleine sightseeing tour door de stad en we zijn onder de indruk van de kleurrijke verlichte fonteinen, fel verlichte gebouwen en flitsende led verlichting die de monumenten in 't oog doen springen. Het lijkt wel het Las Vegas van het Oosten.
SMS - 20:39 : Vandaag de laatste dag (bonjur) Iran . Met spijt in ons hart gaan we morgen afscheid nemen van wellicht de meest gastvrije, vriendelijke mensen die we ooit al ontmoet hebben op onze reizen.
To all the people we met in Iran: we miss you already ... hope to see you all again some day!!
Love, Alain & Sabine.
Reisverslag:
Eten is steeds een sociale gebeurtenis en zo ook het ontbijt dus. De oudere broers, een nonkel en een bevriend koppel komen vandaag samen met de Belgen ontbijten. Er volgt natuurlijk terug een fotosessie en spijtig genoeg ook een afscheid. We wurmen ons met z'n zeven in Zoia haar kleine Iranese autootje en rijden terug naar het tankstation om onze ambu op te pikken. Er knalt luide opzwepende Iranese muziek door de luidsprekers in de auto en iedereen zit te vingerknippen en mee te klappen op de tonen van de muziek. Ook wij doen mee en zo wordt het een hilarische rit door de drukke ochtendspits van Sari.
Vader Alexander geeft onze ambu nog een vlugge check up, vult onze remvloeistof wat bij en giet onze mazouttank boordevol zodat we onze reis zorgeloos kunnen verder zetten. De drank en sigaretten uit zijn shop mogen we net als al de rest niet betalen. Ze begeleiden ons de stad uit en trachten ons op de valreep nog te overhalen om wat langer bij hun te blijven maar op dat aanbod kunnen we niet echt niet ingaan: we moeten dringend verder. Ze omhelzen ons, kussen ons innig vaarwel en beloven contact te houden. We rijden aangedaan door de goedhartigheid van deze familie de stad uit.
Het is bewolkt en drukkend warm in de auto. Na een tijdje kleven onze hemden al aan ons lichaam. De hoge groene bergen in de verte zijn gehuld in een tropische mist en de palmbomen naast de weg vervolledigen het plaatje. Het is een lange weg door bevolkt gebied en we malen zoals gepland onverstoord kilometers. De claxon is het belangrijkste en meest gebruikte attribuut van de auto in Iran en voorzichtigheid is ten allen tijde geboden op deze wegen. We luisteren naar oosterse muziek op de lokale zender en beginnen tegen 15:00h aan de klim door de bergen. Langzaam maar zeker stijgen we naar grotere hoogtes en de weg valt plots terug op een tweevaks baan en verdwijnt alle bebouwing. We rijden door groene tunnels van loofbomen en zien geregeld everzwijnen in de dichte bossen ronddwalen. Spijtig genoeg laten de Iranezen al hun afval achter wanneer ze kamperen in de bossen waardoor het ganse National park wel één grote vuilnisbelt lijkt. Verder is het alleen maar natuurpracht om ons heen.
Daar waar nu enkel een rotsige en uitgedroogde rivierbedding ligt, stroomt in de winter een brede kolkende bergrivier.
Naarmate we verder de bergen in trekken overschrijden we de boomgrens en komen tenslotte op de loodrechte asfaltweg die over de kale hoogplateau loopt. Op deze open vlaktes krijgen we te kampen met een sterke kopwind die onze kruissnelheid gevoelig afremt.
Na het intreden van de duisternis rijden we nog even door tot we een kampplaatsje vinden in het park van de stad Bonjur. Al gauw worden we voorzichtig omringd door mensen die met ons op de foto willen. We wippen nog vlug de kebab zaak binnen voor wat versterking en worden alweer uitgenodigd om bij mensen thuis te gaan eten. We weigeren vriendelijk maar wanneer we uiteindelijk onze rekening willen betalen heeft een omstaander dit blijkbaar al in onze plaats gedaan. We raken verward door de ongevraagde helden status die we hier overal opgespeld krijgen.
Het is onze laatste nacht op Iranese bodem en morgen plannen we opnieuw een zenuwslopende grensovergangsdag. We hopen zonder al te veel problemen ook het land opnieuw buiten te raken.
Afgelegde weg : 366 Km.
05-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
04-09-2014
Dag 21 : The Sea
SMS - 17:41 : Na 400 vermoeiende kilometers zijn we aanbeland in het groene Iran. We kamperen tussen de eendagstoeristen met zicht op de Kaspische zee, zo'n 30 km voorbij Sari. Leuk en schrijnend tegelijk als je ziet dat zelfs aan het strand en in de zee de vrouwen hunn tuniek en hoofddoek niet mogen uitdoen
Reisverslag:
Na een vlug ontbijt richten we de steven richting Teheran en spannen alle zeilen. Als we even later willen tanken botsen we op een probleem.
In Iran heb je een speciale kaart nodig om diesel te kunnen tanken. Dieselwagens rijden hier echter niet rond en daar door hebben enkel truckers en buschauffeurs zo'n kaart maar die waren elke keer al goedwillig bereid ons hun kaart te lenen. Nu stoten we vandaag op een slecht geluimde pompbediende die ons niet met hun kaart wil bedienen en ons slecht tien liter brandstof wil verkopen zonder kaart. Daarop begint de trucker heftig te discussiëren met de pompman en na een tijdje bekvechten kunnen we dan gelukkig toch met een volle tank verder rijden. We bedanken de vrachtwagenchauffeur maar hij weigert eerbiedig elke dank en wenst ons een goede reis.
Naarmate we dichter bij de stad komen zwelt de verkeersstroom op de snelweg aan.
Constant wuiven mensen naar ons terwijl ze ons voorbij steken en trekken foto's met hun gsm. We vallen blijkbaar van mijlen ver op in onze fluo ambulance. Aan de tolhuisjes toveren de mannen achter het loketje steeds een brede glimlach op hun gezicht en gebaren dat we gratis door mogen en wanneer we twijfelen worden we met een go go go aangemoedigd om door te rijden. We stoppen dan maar iets in de hand van het kleine meisje die staat te bedelen aan het tolhuisje en gooien ons in de slangenkuil van de Teheraanse ringroad.
Op de ringweg spelen zich ongeziene taferelen af: overal stoppen er wagens op de rijweg, gewoon achteruit rijden op de eerste band is de gewoonste zaak van de wereld en verder is het vechten voor een plaatsje in de zee van auto's. Onze hartslag verdubbelt zowat en geregeld knijpen we de ogen dicht en vrezen een aanrijding. Op een gegeven moment stoppen we op de eerste rijstrook van een vijfvaks brede verkeerswisselaar en blijkt dat we helemaal naar het uitersts linkse rijvak moeten aan de andere kant. Een onmogelijke opdracht denken we eerst maar wat moet, moet en als bij wonder slagen we er in de oversteek te maken zonder kleerscheuren. Maar ongevallen kunnen niet lang uitblijven in deze situaties en wat later zijn we getuigen van een aanrijding met blikschade. De bestuurder die zich gedupeerd voelde trekt het portier van de andere auto open en verkoopt de arme man achter het stuur een paar flinke vuistslagen om daarna woedend en tierend terug in zijn auto te stappen en te verdwijnen in de verkeerschaos.
Na een uurtje is het ergste voorbij en rijden we door de buitenwijken aan de andere zijde. We zien hoe de hoofdstad verder uit haar voegen barst door de massale nieuwe appartementsblokken die in opbouw zijn. We doorkruisen de bergen aan de noorderzijde en stoppen bij een riviertje voor de lunch. We raken aan de babbel met een kroostrijk gezin die helemaal uit het zuiden komt en op weg is naar een religieus bedevaartsoord in het uiterste noordoosten. Een reis van meer dan vijfduizend kilometer in tolaal weten ze nog te melden voor ze ons vragen samen op de foto te mogen en ons ook nog eens een paar handvol dadels toestoppen voor onderweg.
De nieuwsgierigheid loopt op terwijl we langzaam richting Kaspische zee rijden. Een kilometer lange afdaling stelt voor de zoveelste keer onze remmen op de proef en brengt ons tot beneden de boomgrens in het groene Iran. Dit is slecht een klein deel van het land dat gezegend is met de groenen bossen die de Kaspische zee omringen. Het is er mistig en drukkend warm en we hopen wat verkoeling te vinden bij de water. Als we uiteindelijk de laatste kilometer naar de kust willen inzetten komen we bij een slagboom waar iedereen een ticketje moet kopen om binnen te rijden in de Iranese badplaats. Maar wij mogen alweer gratis binnen en we parkeren op één van de propvolle parkings tussen de dagtoeristen. Als Sabine even de laatste Iranese badmode inspecteert wordt ze prompt overspoeld door een bende giechelende tienermeisjes die met haar op de foto willen. Het is er een overrompeling van mensen en op het eerste gezicht lijkt het belachelijk dat de vrouwen, de kleine meisjes vanaf een jaar of zeven, volledig in lange kledij en hoofddoek in het water staan tot op heuphoogte. Maar al vlug hebben we medelijden met de moeders en kinderen die hier verplicht zo moeten rondlopen op het strand door toedoen van hun islamitische regering. We zien meisjes beach-volleyen en in het zand spelen in hun lange rokken en hoofddoek. We voelen empathie voor de politie mensen en militairen die er op toe kijken dat de wet niet overtreden wordt. We zetten ons terrasje uit en ploffen neer in onze plooistoeltjes voor een momentje rust na een lange dag en sturen een sms naar onze Webbie om te melden dat we kamperen met zicht op de Kaspische zee. tot er plots een vader met zijn vrouw en twee dochters bij ons komt zitten en ons uitbundig begint te verwelkomen en uitnodigt bij hun te komen eten en overnachten. We dachten dat onze dag er al op zat maar daar komt verandering in als we na een uurtje volhouden dan toch breken en beloven mee te gaan.
We beseffen nog niet hoe ze het klaar spelen maar de Iraniërs hebben blijkbaar een magische gave om ons mee te lokken naar hun huizen. Vanaf hier komt alles in een stroomversnelling: vader springt bij ons in de wagen en de meisjes rijden ons voor tot bij hun thuis, daarna droppen we onze ambu op de veilige parking van het tankstation dat door hun familie gerund wordt en rijden we vervolgens door tot bij grootmoeder die samen met de rest van de familie in een compound woont net buiten de stad. Even later zitten we met zo'n tiental leden van de familie aan het avondmaal om na een uitgebreid avondmaal en uitvoerige dankbetuiging voor onze aanwezigheid afscheid te nemen. We rijden terug met Vader Alexander naar hun prachtige huis in de stad Sari waar we de avond gezellig afsluiten met enkele kopjes thee en een leerrijke babbel. Eenmaal binnenshuis vliegen de hoofddoeken en manteau's in de hoek en komen er super moderne en westers geklede jonge dames tevoorschijn. Zoia benadrukt nogmaals hoezeer ze het betreurt dat hun land zo'n slechte reputatie geniet in het buitenland en hoezeer ze de verplichte hoofddoek, de zwarte kledij, het vervloekte Mekka en de islamitische regering die hun dit allemaal oplegt, haat. Ze koestert maar één droom: na haar studies haar vaderland verlaten om aan deze vloek te ontsnappen en net als wij te kunnen leven in een vrij land.
Haar verhaal is herkenbaar want we horen het al een week lang bij alle jonge mensen die we ontmoeten maar mochten ze deze mening hier in 't openbaar bekend maken riskeert ze zware straffen.
Afgelegde weg : 415 Km.
04-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
03-09-2014
Dag 20 : Desert Highway
Reisverslag:
Zoals afgesproken komt Abbas ons wekken deze morgen en ontbijten we samen aan onze wagen in het park. Daarna doen we inkopen in de stad.
Als we door de drukke straten lopen springt er plots een man op die gehurkt noten zat te peuzelen op de stoep. Hij laat zijn handboeien zien om te tonen dat hij één van de gevreesde religieuze politie is. Deze mannen terroriseren de burgers. Ze kijken er op toe dat iedereen leeft volgens de wetten van het land en de drescode volgen. Het vraagt op een dreigende toon achter onze visums. Die liggen natuurlijk in onze auto aan de andere kant van de stad. We trachten het op te lossen met een glimlach en het blijkt te werken. Na enkele vragen draait hij wat bij en verwelkomt ons in zijn land en bij het afscheid geeft hij ons zelfs wat noten mee en verdwijnt opnieuw in de menigte. Onze begeleider zegt deze ongeschoolde politie mannen te haten.
Het is een conservatief stadje en negenennegentig percent van de vrouwen zijn volledig in 't zwart gekleed. Zelfs zeer jonge meisjes dragen al een hoofddoek. Op de bussen zitten mannen en vrouwen verplicht gescheiden. Ongeveer 90 percent van de mannen en vrouwen is tegen het dragen van de chador (zwart "laken") en de hoofddoek. De drescode om te gaan werken is zwart. Onder deze chador gaan modieuze vrouwen schuil: ze dragen leuke westerse kledij maar spijtig genoeg worden ze verplicht door de geestelijke macht om de chador te dragen. De anonieme controle is enorm op straat en er staan zware straffen op als de kleding niet voldoet aan de Iranese normen (zweepslagen, boete en waarschijnlijk ergere dingen die we zelfs niet willen weten ). Laat ons hopen dat deze toestanden ooit voor hen mogen verdwijnen !!
We bezoeken nog even de moskee en het straatje waar zich tientallen kleine motorfiets werkplaatjes en winkeltjes bevinden. Ze begroeten ons eerbiedig als ze horen dat de Belgische bezoeker een Honda mechanieker is. Het nieuws is blijkbaar al goed rondgestrooid want geregeld horen we achter onze rug mommelen dat zijn die mensen uit Begique.
Tegen de middag moeten we verder en rijden de stad uit richting noorden. We rijden voor het eerst de autosnelweg op richting Teheran en wanneer we aan het tolhuisje aankomen spring de man achter het loket bijna door het raam van geluk als blijkt dat wij Belgen zijn. Hij roept zijn collega's van de drie andere loketten toe en iedereen gaat uit zijn dak. We betalen het goedkoopste ticket en rijden schaterlachend door. Jongens, wat een toestanden ...
Het is een eenzame desert highway en buiten lang uitgestrekte vergezichten over de woestijn is er niet veel te zien maar we vorderen wel snel richting Teheran. Alle afgeleefde trucks dateren van voor onze jaartelling en velen onder hun zijn van Amerikaanse makelij. Ten tijden van de Sjah mocht dat nog. Nu is elke import van voertuigen bijna onmogelijk waardoor er in Iran enkel eigen gefabriceerde wagens rondrijden. Het lijkt wel een rijdend museum.
Het zijn al vermoeiende dagen geweest ,we hebben nog geen minuutje rust gekend op Iranese bodem en daarom rijden we vandaag door tot na zonsondergang om zo anoniem een plaatsje te vinden bij een truckstop naast de snelweg.
Afgelegde weg : 240 Km.
03-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
02-09-2014
Dag 19 : Peoples Park
SMS - 20:31 : We zijn in Hamedan, in the peoplespark tussen de kamperende Iraniërs. Morgen dagje sightseeing en dan richting Theheran. Iran is tot hiertoe de MAX!!
Reisverslag:
We worden wakker op de harde vloer van het appartement, rollen de mooie slaapmatjes op en leggen het ontbijt laken klaar. Eten gebeurt in Iran steeds op de grond in kleermakers zit. Onze gastvrouw geeft ons nog een lunchpakket mee voor onderweg en met spijt in het hart moeten we afscheid nemen van onze Koerdische vrienden. We moeten beloven volgend jaar terug te komen maar wij zeggen dat het nu eens aan hun beurt is en dat wij hen eens in België verwachten. Ze zouden maar al te graag maar dat blijkt moeilijk te zijn in hun situatie.
Het dorp komt stilaan tot leven als we met een goed gevoel de straat uitrijden. De voormiddag slijten we opnieuw in de desolate bergen en we stoppen in een klein dorpje bij een venter die de laadbak van zijn pick-up afgeladen heeft met verse druiven. De mannen die er rondhangen roepen ons om thee te komen drinken en verwelkomen ons. Ze zijn uniform gekleed in hun traditionele Koerdische klederdracht. Een dertien jarige jongen komt alleen aangereden in een auto en spreekt enkele woorden Engels en fungeert als tolk. Maar wanneer we de druiven willen betalen is een omstaander ons voor en betaald die in onze plaats. We mopperen maar de man houd voet bij stuk: wij zijn gasten en die mogen niet betalen.
Wat later komen we aan bij een militair checkpoint. Het ziet er op 't eerste zicht menens uit maar na het officiële gedeelte valt de soldaat uit zijn rol en vraagt geïnteresseerd wie we zijn en wat we van plan zijn. De interesse in Europeanen zit hier blijkbaar diep ingeworteld.
We besluiten om nergens meer te stoppen en wat kilometers te kloppen want de Iraniërs hebben een magische gave om ons mee te lokken naar hun huis en ons vet te voederen. Dus stoppen in de middel of nowhere waar niemand ons zal opmerken; een dertig kilometer voor de stad Hamedan. In de verte is een klein werkplaatsje dat er uit ziet of het gedrenkt is in motor olie en de uitbater had ons toch wel opgemerkt en zwaait van ver dat we naar hem moeten komen. We negeren hem en rusten even uit. Enkele minuten later staat de man, die er al even gesmeerd uitziet als zijn atelier, voor ons met een schaal versgeplukte tomaten. Hij duwt ze in onze handen waarna hij ons meetrekt naar zijn moestuin en ons overstelpt met nog een vracht verse groenten en fruit. Hij spreekt geen letter Engels maar doet ons lachen door zijn ongeremde spontaniteit. We geven hen een ingenieurs T-shirt en hij is dolgelukkig met zijn cadeau. Hij biedt aan om onze auto te wassen en onze tank gratis te vullen. We barsten uit in een lach en zeggen dat het zo wel al volstond en nemen afscheid. We raken maar niet gewend in de gastvrijheid van deze mensen.
Als we de stad binnen rijden blijkt het moeilijk te zijn om het centrum te vinden. We vragen de weg aan een voorbijganger en de bal gaat weer aan 't rollen. Hij stuurt zijn vrouw en kind alleen naar huis en wipt in onze auto om ons de weg naar het "Peoples Park" te wijzen. De inheemse reizigers kamperen er en zitten allen gezellig verspreid over het park te picknicken. Dit is een perfecte standplaats voor de nacht. Onze nieuwe vriend neemt ons mee op ontdekking in zijn stad en zegt dat hij altijd al aan Allah gevraagd had om eens te mogen kennis te maken met buitenlanders en dat hij dolgelukkig is dat zijn gebeden verhoord zijn. We moeten een paar keer in discussie gaan omdat we niets mogen betalen. Hij verzet zich elke keer heftig als we ons geld boven halen: het is zijn taak zegt hij om ons in de watten te leggen. De drukke stad krioelt van het leven en er heerst een oosterse gezelligheid in de vele bazaars die de stad rijk is. We vallen van mijlen ver op tussen de locals maar wanneer iemand ons wil aanspreken panikeert onze makker steeds dat hij ons zal kwijtspelen aan iemand anders.
Tegen de avond begeleid hij ons naar onze wagen en belooft morgenvroeg terug te komen. Een feit waar we niet aan twijfelen want hij kan niet stoppen met ons te bedanken en is zo gelukkig als een baby'tje met ons gezelschap.
Afgelegde weg : 411 Km.
02-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
01-09-2014
Dag 18 : The tractor brothers
SMS - 19:13 : We schieten niet echt op in Iran. Dit ligt niet aan de staat van de wegen maar wel aan de gastvrijheid van de mensen. Voor de tweede dag op rij zijn we gekidnapt door een Koerdische familie en worden gedwongen bij hun te komen eten en te blijven slapen!
Reisverslag:
Vandaag komt de trucker - die we gisteren hadden ontmoet - zijn zus ons oppikken en brengt ons naar het verzekeringskantoor waar ze alle documenten voor ons invult in het Perzisch en zo stappen we net voor de middag met onze Iranese auto verzekering buiten. We gaan nog samen lunchen en ze brengt ons naar de rand van de stad om ons uit te wuiven.
We hoorden gisteren al vertellen dat het Urmia lake droog staat door toedoen van een fout irrigatiebeleid en de aanhoudende droogte die het land teistert. Maar toch is het nog even schrikken als we de immens grote zandvlakte zien die ooit een prachtig blauw meer was.
Bijna alle Iranese auto's zijn vanwege de strenge import regels in eigen land gebouwd. Veel verscheidenheid is er niet maar de pick-ups die in twee versies leverbaar zijn spannen de kroon, samen met de Iranese Peugeot 405 die uitgerust is met een Iraans motorblok natuurlijk.
Onderweg worden we gestopt door één van de vele politie checkpoints maar als we ons toneelstukje van onwetende Belgen opvoeren laten ze ons alweer vlug doorrijden. Bij het doorkruisen van een klein dorpje worden we plots klem gereden door een auto. De bestuurden springt er uit en loopt gehaast naar ons toe. We schrikken en vragen ons af wat we dan fout deden? Hij begint een uitleg te doen in het Farsi waar we geen jota van snappen en pas na enkele minuten begrijpen we dat hij ons uitnodigt om bij hem thuis te komen eten. We weigeren en zeggen dat we gehaast zijn maar de man heeft er geen oren naar en sleurt ons mee naar zijn huis waar hij woont met zijn oude moeder, jongere broer en zus. Hij spreekt geen Engels maar haalt een woordenboek boven en zet thee. De gebruikelijke vragen volgen en plots komt zijn moeder met een hele schotel eten aandraven en kunnen we er niet meer onderuit om te blijven eten. We excuseren ons nadien en zeggen dat we onmogelijk langer kunnen blijven. Hij bied ons nog een douche en water aan en tracht ons te overhalen om te blijven overnachten tot morgen. We maken van ons hart een steen en nemen afscheid van een man die we een uur eerder nog nooit gezien hadden en nu met de tranen in de ogen afscheid van ons neemt en ons innig waarwel kus als een goede vriend. Aangeslagen door het ganse gebeuren zetten we onze reis verder maar we kunnen het nog altijd niet goed vatten wat ons net overkomen is.
Tegen de namiddag rijden we Bucham binnen; een stoffig stadje dat bruist van het leven. De straten zijn overbevolkt met honderden kleine motorfietsjes en driewielige tractortjes. Het stadje lijkt wel één grote auto werkplaats. In kleine groezelige garages liggen allerhande voertuigen uit elkaar gevezen en zijn een leger van vettige mannetjes in de weer om alles terug rijvaardig te maken. We bevinden ons hier in hartje Koerdistan en een oude man met een verroeste kruiwagen met daarin een melkkan met ijskreem spring ons in 't oog. We parkeren de ambu en kopen een ijsje. Onmiddellijk worden we begroet door de omstanders en ze halen twee stoelen boven om ons te laten zitten en zagen ons de oren van het hoof om mee naar hun appartement te komen voor thee. Zwak als we zijn laten we ons overhalen en zo zitten we enkele minuten later bij twee broers die op hun "Citar" Koerdische volksliedjes voor ons zitten te spelen. Ze halen alle trukken uit de kast om ons te charmeren - en het lukt dan nog ook - want ondertussen is het al wat laat om nog verder te rijden en doen ze ons beloven bij hun te blijven eten en slapen. We voelen ons schuldig tegenover onszelf want we schieten voor geen meter op vandaag. Ze zeulen met ons door hun stadje, laten ons trots hun groentetuin zien en schotelen ons een lekker avondmaal voor. We wisselen gegevens uit en laten hun een stukje België zien via Google streetview. Ze zijn een en al oor naar de toestand in ons kleine landje. Op tv zien we hoe terroristische groeperingen aan de grens met Iran staan en trachten de grens te doorbreken; dit slechts op honderd km van waar wij ons bevinden. Een nonkel van de familie komt 's avonds laat ook nog eens langs om de "Belgen" te begroeten en zijn beklag te doen over de politieke wantoestand in zijn land.
Hij zegt beschaamd te zijn om zijn geloof en wat er allemaal gebeurt in de wereld in de naam van de Islam. Hun grootste zorg is steeds wat de westerse wereld van hun denkt want iedereen denkt dat de Iranieërs terroristen zijn.
Wel, na 9 dagen Iran, kunnen wij alleen maar besluiten dat zij hun slechte imago in de westerse wereld hélemaal niet waard zijn en waarschijnlijk vallen we tot vervelens toe in herhaling dat IEDEREEN die we ontmoet hebben het meest liefdevolle, gastvrije, vrijgevige én westers gezinde mensen zijn die spijtig genoeg gebukt gaan onder hun strenge regime.
Afgelegde weg : 203 Km.
01-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
31-08-2014
Dag 17 : Welcome to my home
SMS - 16:50 : We zijn in Urmia. We zitten hier al de hele dag, sightseeing. Als we zo verder doen gaan we niet veel van Iran zien. Ik (Nvdr. Sabine dus) heb vandaag ook mijne eerste manteau gekocht. En, zoals je weet is dit hier voor vrouwen verplicht. Foto's volgen.
SMS - 18:30 : Alles OK, we zitten bij mensen die ons hebben gekidnapt en nu gaan ze ons volduwen met eten
Reisverslag:
Als we Iran binnen reden hadden we rondvraag gedaan of we een auto verzekering konden kopen aan de grens. Dit was niet mogelijk en ook niet nodig vertelde de douaniers ons maar aangezien een aanrijding hier steeds om de hoek loert, waren we wel van plan om er eentje af te sluiten van zodra we de kans kregen.
En plots worden we aangesproken door een trucker die ons verteld dat zijn zus in de stad Urmeah woont en Engels spreekt. Hij belt haar op en geeft ze door en zo gaat een bal aan 't rollen die we niet verwachtten. Ze moet vandaag werken maar kan ons morgen wel ontvangen: rij naar de stad zegt ze en ik stuur een paar ex-medestudenten Engels en zij zullen helpen. Tegen de middag staan we voor één van de vier universiteiten die de stad rijk is en plots komen haar vrienden ons oppikken. Ze bellen zowat hun smartphone aan flarden maar we kunnen pas morgen een verzekering afsluiten blijkt. Sabine voldoet niet echt aan de verplichte drescode van het land en er staan hier nog steeds lijfstraffen op van honderd zweepslagen voor wie de wet niet naleeft. Gaan shoppen dus en enkele uren later stappen we met een goedgekeurde manteau buiten.
Het eerste dat opval wanneer je het land binnen rijdt zijn de blauwe pick-up trucks die zowat de helft van de autopark uitmaken. Ze worden in Iran gemaakt en ik wou ze wel eens van dicht bij bekijken en er wat meer over te weten komen. Fajid neemt spontaan het stuur van onze ambu over en rijdt met ons tot bij een vriend die twee van deze wagens in dienst heeft. Hij gooit me de sleutels van de blauwe truck in de hand. "Komaan" zegt hij, "spring er maar in en doe een testritje" en zo snor ik even later door de drukke straten van Urmeah met een stuk Iranees patrimonium. Het is allemaal een beetje surreël maar wel een geweldige belevenis om even met één van deze stoere werkpaarden te kunnen rijden. Alhoewel de auto slechts een paar jaar oud is voelt hij vooroorlogs aan en stuurt met de precisie van een olietanker.
Fajid laat ons verder elke hoek van de stad zien om ons tegen de avond naar zijn moeder te brengen voor het avondmaal. Ze rollen het vloertapijt open en moeder stouwt ons vol met het beste wat de Iranese keuken te bieden heeft. We beleven een gezellige en leerrijke avond met de familie en iedereen is vooral benieuwd wat Europeanen van hun land denken. Ze doen hun beklag over de streng islamitische regels die hun regering hun oplegt en het feit dat ze moeilijk een visa voor het buitenland kunnen bemachtigen vanwege de embargo's die lopen tegen hun vaderland. Vele sites op het internet zoals YouTube en Facebook zijn verboden en het net is zwaar gecensureerd waardoor ook wij niets kunnen versturen van hier. Zelfs niet met de anti filter sofware die zij gebruiken om de boel te omzeilen (die enkel het systeem hopeloos vertragen). We leven twintig jaar achter op jullie zeggen ze spottend. De jongens blijken zeer westers gezind te zijn en luisteren naar Amerikaanse heavy metal muziek zoals Metallica. Het is hun droom om deze band ooit eens live aan 't werk te zien maar ze vrezen dat dit nooit zal gebeuren. Ze zijn super geïnteresseerd hoe het er bij ons in België aan toe gaat en hopen ooit eens naar ons land te kunnen reizen waar ze eindelijk ook eens vrij kunnen zijn en ongerept hun menig kunnen verkondigen.
Plots gaat de bel en staat een vriendin van hun voor de deur die van onze aanwezigheid had gehoord. Zij verplicht ons om mee te komen naar haar ouders die ons per sé willen ontmoeten en zo zitten we even later aan de andere kant van de stad bij een andere Iranese familie waar we tot een stuk in de nacht praten over de politieke tirannie van het land. We worden er als koningen behandeld en blijven er ook overnachten.
Afgelegde weg : 220 Km.
31-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie
30-08-2014
Dag 16 : Welcome to the I.R. of Iran
SMS - 14:35 : Oké, na een volledige dag zijn we binnen! Wat was me dat zeg, pffttt. We mogen 9 dagen blijven. Het is hier 1:30 later dan bij ons. En ja, hoofddoek aan. 't Steekt hier anders precies wel niet zo nauw met de regels. Eerste shaslick evenwel besteld. Hopelijk vinden we vanavond nog eens internet.
Reisverslag:
Om vijf uur staat de wekker en nog voor het krieken van de dag starten we onze wagen en zetten koers Iranese grens. Moederziel alleen rijden we de zonsopgang tegemoet en onderweg zien we buiten enkele honden en een ezel geen levende ziel op straat.
Tot we op een kilometer lange file vrachtwagens botsen aan de grens. Wijzelf zijn de enige Europeanen en na wat twijfelen wagen we ons tot bij de eerste slagboom. We stempelen vlot Turkije buiten maar net voor de laatste slagboom worden we terug gefloten en moeten we terug naar start voor een X-ray scan. En dan volledig opnieuw beginnen natuurlijk. Uiteindelijk staan we voor de gevreesde Iraanse grens. Sabine gooit haar verplichte hoofddoek om, trekt verhullende kledij aan en we gaan er voor. We hebben het risico genomen om zonder Carnet de passage aan te treden om zo de hoge borgsom die we moesten betalen voor ons voertuig, te ontlopen. Dit brengt wel met zich mee dat we een ingewikkelde procedure moeten doorlopen aan de grens om een tien dagen transit visum te bekomen. Echt niemand spreekt Engels en we lopen zoals een kip zonder kop heen en weer, tevergeefs op zoek naar enige structuur in het douane wezen.
We raken het eerste uur geen meter verder tot als bij wonder plots iemand opduikt om samen met ons de papierwinkel te doorlopen. De grensovergang lijkt wel een stortplaats voor afval en zowat van alles slingert rond op de parking. Er wordt schaamteloos met steekpenningen gehandeld en we zijn getuige hoe mensen hardhandig in hun auto's worden geduwd door norse militairen, nadat ze eerst een deel van hun bagage in beslag namen. "Welcome to the Islamic Republic of Iran" prijkt er boven de poort maar echt "welcome" voelen wij ons niet echt.
Binnenin de gebouwen gaat het er al even chaotisch aan toe. Bovendien zijn alle formulieren in 't Perzisch gedrukt en zo duurt het nog een paar uur alvorens er een tweede douanier op de proppen komt die wel redelijk Engels spreekt. Nu lijkt er wat schot in te komen maar er rijzen steeds meer vragen dan antwoorden. Volgens de ene ambtenaar mogen we slechts twee, drie of vier dagen in 't land verblijven en volgens de andere dan weer maximum tien dagen. Het volledige verloop van dit circus beschrijven is onbegonnen werk maar uiteindelijk zullen we na elf uur ongeduldig wachten en een hoop frustraties de grens kunnen overschrijden en Iran binnen rijden. We hebben al een flink aantal moeilijke grensovergangen op ons palmares staan maar deze verdient zeker een plaatsje in de top drie.
Daar staan we dan aan de overkant: uitgeput, scheel van dorst en honger en stinkend uren in de wind in maar gelukkig dat we er door zijn geraakt en hiermee opnieuw een mijlpaal geplant te hebben tijdens deze trip. Omkijken doen we niet meer maar we gooien ons direct in het drukke verkeer. We zijn nog te verward door het ganse gebeuren van de voorbije uren om te genieten van het prachtige landschap dat we binnen rijden. Eén ding hebben we echter vlug door inzake verkeersregels: ze bestaan gewoonweg niet. Er wordt vrolijk aan beiden zijden ingehaald, zowat kriskras door elkaar gereden en richtingaanwijzers zijn onbekend. Na een uurtje zijn we gewend aan de verkeerschaos en halen we zelf ook lekker in over de witte lijn in de bochten en zonder pinkers. Oooh yeah , "it feels good to be bad" !!!
Maar onze pijp is ver uit en we hebben dringend een douche nodig en die vinden we bij een truckstop langs de hoofdweg en wat later zitten we allen samen aan de thee met de familie die de keet runt. We leren onze eerste woordjes Farsi en krijgen de voorkeursbehandeling om onze ambu te mogen parkeren in hun privé garage.
Ik heb vandaag nog geen contact gehad met onze Leeuwen maar ik weet dat het vandaag de bedoeling was zo dicht mogelijk naar de grens Turkije-Iran te rijden. Van thuis uit is al contact gelegd met Dhr. Hossein Sheykhlou voor hulp bij de afhandeling van de grensformaliteiten.
Naast het verstrekken van hulp aan buitenlanders bij het vervullen van de nodige grensformaliteiten en biedt hij ook logies aan buitenlandse toeristen aan maar ik vrees dat deze locatie, het stadje Urmia, mogelijks wat ver gegrepen als bestemming voor vandaag. Zie kaartje in de rechter marge (ten Oosten van de huidige positie en vóór het gelijknamige meer).
29-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie
28-08-2014
Dag 14 : Koerdisch gebied
SMS - 00:00 : We kamperen vandaag op 1800 meter met uitzicht op de besneeuwde toppen van de berg 'Arafat' in Doguabazit. Kan het nog beter worden? Morgen een nieuwe uitdaging: IRAN! Het noodsysteem voor de luchtvering werkt tot nog toe perfect!
28-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie
27-08-2014
Dag 13 : Free Koerdistan
SMS - 21:04 : We zijn in Van en zitten ondanks alles op schema. We hebben namelijk problemen gehad met de achtervering van de ambu. Na 4 uur try and fail, noodoplossing bedacht. Morgen testrit!!
Reisverslag:
Thee is tot nu toe de constante geweest tijdens deze trip door Turkije. En dat was deze morgen niet anders. We troffen ook een lekker ontbijt aan dat onze vrienden van gisteren hadden klaar gezet. Eén van de jongens snelt nog vlug naar huis achter een paar zelf gemaakte pantoffels die hij aan Sabine cadeau doet. We nemen afscheid en moeten beloven nog eens terug te komen.
We rijden opnieuw door Koerdisch gebied en stoppen om brood te kopen in een dorpje onderweg. Maar na vijf minuten worden we al geroepen door een paar die aan het ontbijten zijn op een terrasje. Het gebruikelijke spelletje begint opnieuw: we mogen niet weigeren als ze voor ons een schotel bestellen en zo zitten we op één uur tijdsverschil alweer aan 't ontbijt.
Als we daarna verder stappen en de hoek omslaan is het opnieuw prijs: we worden opnieuw geroepen door een groepje mannen die thee zitten te slurpen voor hun winkel. Gelukkig spreekt één van hun wat Engels. Hij vraagt ons om aan onze vrienden in België te melden dat de Koerden goede mensen zijn en dat ze onafhankelijk willen worden. Dat is trouwens de reden dat er zo veel problemen zijn in deze regio. Maar tegen ons zijn ze super vriendelijk hoewel de sfeer hier misschien wat grimmig is door de oorlog die slechts op een boogscheut van hier woedt. Onderweg zien we geregeld Koerdische vluchtelingenkampen waar mensen in slechte omstandigheden samen leven in tenten.
Tegen de middag duikt dan ineens het Van meer op vanuit het niets. Dit was een mijlpaal voor ons want dit betekent dat we niet ver meer van de Iraanse grens zitten en daar mee het Turkse hoofdstuk bijna kunnen afsluiten. Het meer heeft een magische uitstraling zoals het daar voor ons ligt omringt door haar mooie bergen. We volgen de rivier die rond het meer slingert, waar op de groene oevers allerlei gewassen worden geteeld en de kuddes worden gehoed. We worden door de mensen die met de hand aan het oogsten zijn of met hun schapen rond trekken nagewuifd. De sfeer is super aan boord van de ambu tot we plots ons doel voor vandaag bereiken: de stad Van.
We zitten één dag voor op schema en dit zou een perfecte gelegenheid geweest zij om eens een rustdagje te nemen na de uitputtende laatste twee weken. Maar Murphy beslist daar echter anders over: net als we de stadsgrens over rijden begeeft onze luchtvering het en zakt onze ambulance door haar achterpoten. We rijden nog even door tot bij een tankstation en demonteren het gehele vering systeem en stellen vast dat een deel van de reserve onderdelen die we bij hebben van onze donor ambu blijken spijtig genoeg niet blijken te passen. Ook na het vervangen van de magneet schakelaars en de luchtcompressor blijft het euvel voort bestaan. Na vier uur op een harde parking onder de wagen gelegen te hebben besluit ik om heel de boel uit te schakelen en een noodoplossing uit te dokteren zodat we de luchtbalgen manueel kunnen oppompen met de banden blazer van het station. Het blijkt te werken en een testrit zal morgen moeten uitmaken of we de reis zo verder kunnen zetten. Het plan C ligt ook al klaar maar hopelijk moeten we dat niet bovenhalen.
Maar de dag zit er nog niet op. Zowat gans het dorp is er ondertussen komen bij staan en iedereen wil wel een handje meehelpen. En als de wagen terug op zijn pootjes staat beginnen ze bijna te ruziën over bij wie wij nu thee moeten gaan drinken en gaan eten. We zijn moreel verplicht om eerst mee te gaan met een buur die een winkeltje uitbaat en worden fruit en thee gevoerd. Het eten weigeren we vriendelijk want ook de tankbedienden trekken aan onze arm om bij hun te komen overnachten. Het zelfde scenario speelt zich daar af: de thee wordt uitgeschonken en ze willen eten voor ons gaan halen. Gelukkig kunnen we onze laptop bij hun inpluggen op het web en eindelijk de verslagen van de voorbije dagen door sturen naar onze Webby. Wifi is hier trouwens een schaars goed. Verder zitten we de ganse avond samen met onze Koerdische vrienden. Eén van hen zijn zus is PKK strijdster, net over de grens in Irak en hij laat ons enkele schokkende foto's zien van haar. De problematiek die wij enkel van op tv kennen is hier wel heel tastbaar aanwezig.
Ondertussen krijgt ook onze route tracker en laptop rare kuren. Tja, Murphy is ook steeds een constante geweest in de Desertlions geschiedenis maar we houden de moed er in en geven niet op: morgen is een nieuwe dag!
Afgelegde weg : 139 Km.
27-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie
26-08-2014
Dag 12 : Over the mountains
SMS - 18:13 : Dit was niet het plan voor vanavond: we slapen aan een tankstation, voorbij de stad Mus. Alain heeft een wagen die zonder benzine was gevallen van drie oudjes voortgetrokken tot aan het tankstation. Ik (nvdr: Sabine dus) moest ondertussen thee drinken en nu moeten we bij hen aan het tankstation blijven slapen. We zijn genaderd op zo'n 250 Km van Van (nvdr: meest Oostelijke provincie, stad aan het gelijknamige meer - zie kaartje hieronder). We zijn reeds vier dagen tevergeefs op zoek naar Wifi. Hopelijk morgen!
Reisverslag:
Het eethuisje bevind zich in een vallei naast een snelstromend riviertje. Op het erf lopen een tiental kippen. Op het menu staat vis (uit de rivier) of kip. Wij bestelden gisteravond kip en deze morgen liep er blijkbaar één kip minder rond. Alles - tot de honing bij het ontbijt toe - is eigen kweek en volledig biologisch. De uitbaters liggen nog te slapen op hun matje in hun restaurantje. Ze ontwaken rond acht uur om ons een stevig ontbijt met eieren, worst, kaas ... klaar te maken zodat we er stevig kunnen invliegen vandaag.
We rijden opnieuw de bergen in. Deze regio heeft niet zo'n beste reputatie omwille van de terroristische groeperingen die zich in de bergen zouden ophouden. Maar de talloze zwaar bewapende militaire stellingen geven ons toch een gevoel van veiligheid. De locals raden ons aan niet alleen 's nachts in de bergen te kamperen maar het gezelschap van mensen op te zoeken in de dorpen. Een raad die we dan ook strikt volgen. Overal zien we wachtposten, patrouilles, uitkijktorens en zwaar gepantserde voertuigen die een konvooi bussen begeleiden door de bergen. Er hangt een "speciale" sfeer in dit onherbergzaam gebied en de mistige sluier waarin de bergtoppen vandaag gehuld zijn dragen daar enkel toe bij.
De meeste vrouwen zijn volledig in het zwart gekleed met een sluier die enkel de ogen onbedekt laat. We zien ook voor het eerst mannen met baarden. Er zit blijkbaar tamelijk wat verschil tussen het noordelijke deel en zuid deel van Turkije. We passeren enkel een paar zielloze stadjes en als we even stoppen aan een terrasje voor een kopje thee is Sabine natuurlijk de enige aanwezige vrouw en loopt het terras in enkele minuten leeg. Het kan onze verbeelding zijn maar als we terug verder rijden duiken de mannen plots terug op uit het niets.
Onze voorruit lijkt wel een flatscreen waarop een natuurdocumentaire wordt geprojecteerd en we genieten volop van de mooiste vergezichten. We rijden met blik op oneindig en verstand op nul door het desolate landschap. Gelukkig hebben we voldoende brandstofreserve want zelfs een benzinepomp vinden we niet. Ook werden we vandaag plots door een politie checkpoint opzij gefloten maar als ze zien dat we buitenlanders zijn mogen we prompt weer verder doorrijden zonder verdere controle.
De bergweg is in perfecte staat en leent zich goed om kilometers te malen en zo schieten we dan ook lekker op. We nemen onderweg ook nog een paar lifters mee die studenten blijken te zijn en er van dromen om volgend jaar in Europa te komen studeren. We droppen ze af in de stad Mus waar er letterlijk op elke straathoek politie agenten staan en het krioelt van de militaire pantserwagens. Even verder botsen we op een vijftal oudere mannen die hun aftandse Renault 12 aan het duwen zijn. Ze zijn blijkbaar zonder benzine gevallen en dus halen we onze trekkabel boven en takelen we ze tot bij het eerste tankstation. Hun dankbaarheid loopt de spuigaten uit en terwijl we onze trekkakel loskoppelen worden we overrompeld door de bedienden van het station. Ze gieten de thee opnieuw met liters in onze keel en duwen ons vol met eten en fruit. Ze eisen bovendien dat we deze avond bij hun blijven logeren en bieden ons een douche aan.
Onze auto staat onder het licht van het tankstation en in het oog van de veiligheidscameras zodat we ook deze nacht op onze twee oren kunnen slapen. We zitten ongeveer 250km van het meer Van en zijn daarmee perfect op schema want op 30 augustus moeten we klaar staan aan de Iranese grens en begint ons 10 dagen transit visum te lopen.
Het klimaat in Tadzjikistan
Tadzjikistan heeft een uitgesproken landklimaat. Heet en droog in de zomer, koud in de winter. De hoogste temperaturen worden bereikt in de lage gedeeltes (de helft van het land is bedekt met bergen hoger dan 3000 meter) in hartje zomer (juli) gemiddeld op 48°C. In januari daalt het kwik tot dik onder nul. Het zijn extreme temperatuurverschillen die typerend zijn voor een landklimaat. De meeste regen valt in de winter, maar veel heeft het gedruppel niet om het lijf.
The Desertlions
.
.
.
 "Cool"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
 "Confused"){kind=icon}
 "Mad"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
. Met spijt in ons hart gaan we morgen afscheid nemen van wellicht de meest gastvrije, vriendelijke mensen die we ooit al ontmoet hebben op onze reizen.
). Laat ons hopen dat deze toestanden ooit voor hen mogen verdwijnen !!
Translate