Koenraad Coppens
Afwerkingsbedrijf - Schrijnwerkerij -
Ramen & deuren in ALU en PVC -
Alle herstellingen in en rond het huis
Dotterbloemstraat, 12
9320 Erembodegem 0496 876 388
U kunt ons kosteloos steunen door gebruik te maken van onze Trooper pagina:
A daring chalenge from Belgium to Tajikistan
23-08-2014
Dag 9 : Dryland
SMS - 22:05 : We zijn in Argithani aangekomen en opnieuw wordt ons hier door iedereen thee aangeboden. De Turkse gastvrijheid is enorm! Iedereen zit hier 's avonds buiten, elke avond denken we (hopen we) eens vroeg te gaan slapen maar dat lukt gewoon niet
Reisverslag:
Onze gastheer van gisteren is teleurgesteld dat we niet langer kunnen blijven maar we moeten er echt vandoor. Hij geeft nog een papiertje met zijn adres en telefoonnummer zodat we ooit nog eens terug bij hem op bezoek kunnen komen. We hebben medelijden met de arme man als hij ons staat na te wuiven terwijl we zijn straat uit rijden maar dat is nu eenmaal "life on the road ".
We trekken voor de zoveelste maal de bergen in en rijden slechts sporadisch door een vergeten dorpje waar de witgekalkte huisjes begroeid zijn met wijn ranken en de geiten vrolijk over straat huppelen. We rijden op een smal slingerwegje met aan de rechter zijde de bergflank en aan de linker zijde de steile afgrond. Het gebrek aan enige vorm van vangrails maant ons automatisch aan tot voorzichtigheid. De oevers van wat normaal een bruisende rivier moet zijn, maar nu slechts een kabbelend beekje is, zijn een oase van groen en staat in schril contrast met de dorre bergen. De meeste van de berg-bronnetjes die we onderweg passeren staan droog door de langdurige droogte en diegene die wel nog water spuwen zijn overbevolkt door dorstige geiten. Onze water tanks zullen we dus elders moeten bijvullen.
De overjaarse Renault 12 scoort hier nog steeds het hoogst in populariteit en palmt ongeveer 80% van lokale wagenpark in. Hij is te zien in de meest uiteenlopende versies; van stationcar en gezinswagen tot sportversie. Overal onderweg zien we mensen rusten in de schaduw van een boom of op het terras van een theehuisje. Het is trouwens een discipline waar ze goed in getraind zijn en er daardoor sterk in uitblinken.
Het berglandschap loopt naadloos over in een heuvellandschap om uiteindelijk uit te lopen in een dorre vlakte waar voornamelijk graan geteeld wordt. Onderweg pikken we een oude man op met een grote boodschappentas en twee wandel stokken. Hij moet naar de grote stad en dat is gelukkig op onze baan. Hij heeft nog maar nauwelijks plaats genomen in onze wagen of hij heft beide handen ten hemel en begint luidop een gebed te prevelen om Allah te bedanken voor deze ontmoeting. Een licht benauwd gebeuren voor "ongelovigen" als wij. Even later biedt hij ons een flesje geparfumeerde olie aan waarmee hij ons rijkelijk besprenkeld. Blijkbaar een krachtig mengseltje dat bijna onze ogen doet tranen. Zou dit een stille hint kunnen zijn dat we eens aan een deftig bad toe zijn?
Hij bedankt ons uitbundig bij ons afscheid en even verder zien we reeds de talloze minaretten van Usak hoog boven de daken van de stad uittorenen. Vooral de in aanbouw zijnde mega moskee trekt onze aandacht. In zijn schaduw verpozen we even voor het middagmaal van vandaag. Vanaf hier loop de weg door droge vlaktes en we zijn licht teleurgesteld als blijkt dat het op de kaart aangegeven meer volledig uitgedroogd is evenals de rivieren die het ooit voedden. Eenmaal aangekomen op onze eindbestemming voor vandaag rijden we de buitenwijk van Arghitani door en zien overal de gesluierde vrouwen samen zitten op de stoepen voor hun huis.
In het gezellige centrum van het kleine stadje bruist het van de gezelligheid. De mannen zitten in alle hoeken van het park en de omliggende theehuizen te praten. Hier is geen enkele vrouw te bespeuren maar als we uistappen worden we vriendelijk begroet door iedereen. Onze ambu is een opvallende verschijning in het rustige stadje en alle hoofden draaien met ons mee als we voorbij rijden. Het duurt dan ook niet lang voor we terug ons eerste kopje thee achterover slaan, het eerste in een lange rij. We krijgen echter nooit de kans om iets terug te trakteren. Na enige tijd zijn we terug de talk of the town en is iedereen er komen bij zitten. Een Frans sprekende stadsgenoot wordt onmiddellijk opgebeld om als tolk te komen fungeren en zo kletsen we de avond vol tot een uur of elf wanneer we ons verontschuldigen en moe in ons bed duiken.
SMS - 20:05 : Na een dag zweten (40°C) zijn we gestopt in Bigadic. De mensen hier overstelpen ons met thee, brood, verse vijgen en tomaten. Iedereen is hier super vriendelijk. Spijtig genoeg gene Wifi te vinden , hopelijk morgen!
Vanavond om 12 uur wordt er ons terug thee aangeboden. We zullen dus weer niet veel moeten slapen .
Reisverslag:
Het terrasje zit terug al vol met mensen als we wakker worden. We ontbijten, voederen de straathonden wat oud brood en nemen afscheid van iedereen en worden vriendelijk uitgewuifd terwijl we het stoffige dorpje te verlaten.
We kopen even later een ticket voor de ferryboot die ons twintig minuten later in de drukke straten van Calakkale dumpt. Met wat navraag slagen we er toch in om de juiste uitvalsweg te vinden en rijden verder de kustweg af richting zuiden. We houden vlug een moment van bezinning bij de memoriaal van de bloederige slag van Gallipoli, zo'n honderd jaar geleden.
De ganse kustlijn is een aaneenschakeling van hotels en toeristische attracties en om de drukte te vermijden zetten we vlug koers richting binnenland. Ondanks de talloze wegwerkzaamheden malen we toch nog flink wat kilometers op de verlaten wegen door het dorre landschap. Het is stikheet in de wagen en we zweten ons te pletter. Aan een stalletje naast de weg kopen we vruchtensiroop om te mengen met ons drinkwater en gieten het goedje met emmertjes naar binnen om uitdroging te voorkomen.
We zijn ondertussen een week onderweg en zijn al goed gewend aan het dagelijkse stramien van opstaan, ontbijten, rijden, tanken, kaart bestuderen, rondkijken, stoppen, praatje slaan, standplaatsje zoeken, thee drinken, ons verhaal doen en slapen gaan.
De ambu doet het beter dan ooit en galoppeert als een jong veulentje de bergen af. Enkel bergopwaarts laten we de vijfde en vierde versnelling steevast in de kast liggen. Een totaalgewicht van 4 ton de bergen op stuwen blijft nog steeds een hele hap voor onze Peugeot.
Tussen twee steden in is er meestal niet veel bewoning en van mede weggebruikers hebben we ook al niet veel last. Tegen de avond vragen we aan een paar mannen aan de rand van het mijnwerkersstadje Pigadic of we op een braakliggend stukje land rechtover hun huis mogen kamperen. Dit blijkt geen probleem te zijn voor hen. Eens we ons kamp hebben opgesteld komen ze vragen of we iets nodig hebben en wat later krijgen we twee broden, koud water, versgeplukte vijgen en tomaten aangereikt.
Wanneer we hun hiervoor willen betalen botsen we op verzet. Ze willen er niets van horen. Wij zijn hun gasten en het is hun taak om voor ons te zorgen is hun antwoord. De Turkse gastvrijheid kent echt geen grenzen. Ishmahl is een vijftiger die twintig jaar in Zwitserland gewoond en gewerkt heeft en spreekt (ook al) vloeiend Duits We praten de ganse avond over zijn leven in Europa en de verschillen en gelijkenissen tussen beide werelden. En ons besluit is dat we allemaal dezelfde mensen zijn met dezelfde zorgen. We drinken gezellig samen Belgische koffie op ons geïmproviseerde terras terwijl de muggen ons letterlijk levend verslinden. De boeren die 's avonds van hun velden komen knikken ons vriendelijk goedenavond en Ishmahl vraagt of we niet een paar dagen hier willen blijven. Dan zouden we zijn familie kunnen ontmoeten en zijn geboorte stad te verkennen. Wij zouden dit aanbod maar al te graag aannemen maar de tijdsdruk van deze missie laat dat spijtig genoeg niet toe en morgen moeten we alweer verder richting zuiden.
Om half tien roept de Iman met zijn klaaggezang iedereen -en dus ook onze makker- naar de moskee voor het obligate avondgebed.
SMS - 19:31 : Vlotjes de grens met Turkije over. We zijn nu in een klein vissersdorpje niet ver van Gelibolu. We genieten, samen met de locale bevolking, van de mooie zonsondergang op het rustige dorpspleintje.
Reisverslag:
Als we om 06:30 opstaan, omdat we een telefoontje van de Belgische Radio2 verwachten voor een live interview is Georgo al druk in de weer met ons ontbijt. Hij overstelpt ons ook nog eens met een lading vers fruit van zijn boomgaard en sleept ons dan terug mee naar 't café waar hij elke morgen koffie gaat drinken met zijn vrienden.
We drinken nog een paar koffietjes alvorens we terug afscheid moeten nemen en worden innig omhels en vaarwel gekust door onze nieuwe vrienden. En, dat we moeten zeker nog eens terug komen!
Via Thessaloniki rijden we de schilderachtige kustweg op die ons met een aaneenschakeling van zwierige bochten rond de baaien leidt en verder oostwaarts brengt. Rond de middag kunnen we de lokroep van de zee niet meer weerstaan en houden we halt aan een afgelegen strandje voor onze picknick en een verfrissende duik in de Adriatische zee.
Volledig herbront door het zoute zeewater zetten we nu koers richting Turkse grens.
Het is drukkend warm in de bestuurderscabine en we zetten de airco op volle kracht doormiddel van beide ramen volledig omlaag te rollen. We schieten goed op vandaag en bereiken in de late namiddag de grens. Aan de Turkse kant worden we opnieuw wat sceptischer ontvangen en polsen de douaniers naar onze reisplannen. Ze verdenken ons ervan deze ambulance naar Syrië te brengen als ondersteuning in de oorlog. Iets wat we met nadruk ontkennen waarna ze ons gebieden te wachten op de parking om ons nog wat verder laten sudderen. We nemen na een tijdje initiatief en stappen zelf op de douanebeambten af met de vraag hoe het nu eigenlijk verder moet. Ze weten onze ambulance niet echt te plaatsen maar gelukkig raken we uiteindelijk toch nog vlot onder de laatste slagboom door die ons met Turkije scheidt. Hier nemen we afscheid van Europa en betreden de Moslim wereld voor de komende weken.
We besluiten een standplaatje te zoeken in een vergeten vissersdorpje op het schiereiland maar als we halt houden op het dorps pleintje waar de mannen allen thee zitten te slurpen worden we al vlug vast geklampt door de dorpelingen en zowat verdronken in de Turkse thee. We hebben nog geen Turkse Lira's op zak maar daar maakt de uitbater zelfs geen probleem van en het eerste rondje is op zijn rekening. De avond eindigt hilarisch: met veel getokkel op de smartphone, vertaal programma's en enkele hectoliters zoete thee. We kruipen in ons bed met een volledig uitgestippelde rondreis en een handgeschreven briefje met de vertaling van wat dagelijkse woorden die ons verder moeten helpen in het gastvrije Turkije.
SMS - 20:20 : We zijn vandaag via Kosovo naar Macedonië gereden en in één stuk door naar Griekenland. We zijn aanbeland in een klein dorpje "Kilkis" net over de grens. We zijn momenteel aan het socializen in de plaatselijke kroeg met een paar oudere mensen en zijn uitgenodigd om met hen te eten en te drinken (maar we hadden zojuist al gegeten maar "Neen" staat duidelijk niet in hun woordenboek). We blijeven vannacht overnachten bij George en zoon Dimo. Morgenvroeg, om 6:40 worden we live geïnterviewd door Radio 2 voor hun programma "Ochtendpost".
Wie ook eens in Kilkis wil rondwandelen in G-Streetview kan HIER klikken.
Reisverslag:
Vandaag staat er een bezoek aan het S.O.S. kinderdorp in Pristina op de planning. We willen er een lading hulpgoederen schenken aan de weeskinderen.
Bij de benzinepomp treffen we een paar mannen die Duits spreken en we vragen hun de weg naar het kinderdorp. Ze zeggen dat het zich aan de andere kant van de stad bevindt en dat het moeilijk te vinden is. Eén van de mannen is blijkbaar politie agent en raad ons aan om te gaan aankloppen in het centraal politie kantoor van de stad en dan zou de politie ons escorteren naar onze bestemming. Een voorstel dat wij, aangezien de beruchte reputatie van de Kosovaarse politie, in twijfel trekken.
Maar toch storten we ons in de heksenketel van Prestina. Het politie kantoor vinden is echter niet simpel in de wirwar van straatjes en wanneer we ons plan met de politie aan een taxi chauffeur voorleggen kijkt hij ons aan met een blik die boekdelen spreekt. We laten het plan dus maar varen en de taxi chauffeur begeleid ons, dwars door de drukke stad, voor 10 naar onze bestemming. We worden er met open armen ontvangen en hebben een leerrijke babbel met de mensen van het kinderdorp. Ze zijn vooral verwonderd dat mensen uit België zo ver reizen om hun deze goederen bij hun te brengen maar ze zijn zeker super blij met de nieuwe kledij van Joke, het schoolgerij van Georgette en ook met een kleine lading mutsjes van onze berijdsters. Tegen de middag moeten we spijtig genoeg opnieuw afscheid nemen en wisselen we contact gegevens uit. We hopen in de toekomst nog verder te kunnen samen werken.
Ze begeleiden ons opnieuw de stad uit en we zetten koers richting Macedonië. Overal op de uitvalsweg ligt de Kosovaarse politie op de loer met hun geliefkoosde speed camera's maar de tegenliggers verwittigen ons steeds op tijd en zo komen we zonder problemen terug op het vlakke binnenland van Kosovo. De weg in afgezoomd met allerlei bedrijfjes die vooral in tweedehands auto onderdelen, bouwmaterialen en marmer handelen. We houden even halt bij één van de kleurrijke fruit stalletjes en kopen voor 1,50 zowat een karrenvracht sappig fruit voor onderweg.
Op een parking voor het militaire kerkhof met oorlog slachtoffers voederen we een jonge straatpub zijn buikje rond en brengen een bezoek aan de begraaf plaats. We staan even stil bij de bedenking dat veel van de soldaten die allen sneuvelden in 1999 slechts twintig jaar waren. Onderweg krijgen we een telefoontje van onze Belgische Radio2 om te melden dat ze ons morgen vroeg om 7u30 gaan opbellen voor een live interview. In de verte zien we reeds de bergen liggen die Kosovo van Macedonië scheiden en eens aan de grens aangekomen wordt ons voertuig aan een grondige onderzoek onderworpen door een norse douanier. We kopen een verplichte verzekering maar merken pas enkele kilometers verder dat we het drievoud van het normale tarief betaalden. Misnoegd maken we rechtomkeer en stappen met een boos masker opnieuw het loket binnen. De fraudeur achter het venster zag blijkbaar meteen dat we niet van plan waren om het hier bij te laten en betaald bij wonder netjes terug wat we teveel betaalden. Met gemengde gevoelens rijden we opnieuw Macedonië binnen.
Het een verademing om terug relax kilometers te kunnen kloppen over de "Alexander from Macedonië highway ". De kruisen houden blijkbaar een wedstrijd met de halve manen want we zien afwisselend kerken en moskeeën in de dorpjes langs de snelweg. We betalen met veel plezier één euro tol aan het tolhuisje en sjezen in sneltempo door het bergachtige land. De kale bergen zijn met stuikgewas besprenkeld en de vergezichten onderweg zijn niet te versmaden op deze verlaten hobbelige tweevaksbaan.
Wanneer we tegen de avond uiteindelijk de Griekse grens oversteken laten we de lappendeken van Balkenrepubliekjes eindelijk voor goed achter ons. We doorkruisen het Griekse platteland met de zonsondergang in onze achteruit kijkspiegel en houden halt in een dorpje met een onuitspreekbare naam en een 800 tal inwoners. Wanneer we bijschuiven op het bankje waar de oudjes van het dorp samen scholen en vertellen dat we hier deze nacht in onze auto zullen slapen protesteert de tachtig jarige Georgo tegen ons plan en verplicht ons bij hem in zijn huis te komen logeren. Hij preekt verstaanbaar Duits doordat hij in de jaren 70 in Nurnberg werkte in de Siemens fabriek. Samen met zijn al even oude makker en zijn Engels sprekende zoon neemt hij ons mee naar het plaatselijk restaurantje en propt ons vol met Griekse lekkernijen.
Het wordt een gezellige avond met deze mensen die we een uur eerder nog nooit gezien hadden en nu reeds oude vrienden lijken te zijn. We kruipen opnieuw veel te laat onder de wol maar we slapen als baby'tjes.
Reisverslag:
Het is een frisse morgen. Het wolkendeken dat het land overdekt hangt vastgehaakt aan de toppen van de bergen en het zou nog eventjes duren voor de zon opnieuw zou doorbreken. We maken van de gelegenheid gebruik om ons nog wat te verfrissen alvorens we het club huis afsluiten en de sleutels in de bus deponeren en opnieuw de bergen in trekken.
De vijf dagen die Gunther plande om ons te begeleiden zitten er spijtig genoeg al op en dat wil zeggen dat onze wegen deze namiddag zullen scheiden.
We volgen opnieuw de oever van de rivier Drina. We zijn ondertussen al gewend aan de natuurpracht en moeten ons uiterst concentreren op de bochtige bergwegen. Al gauw bereiken we de Servische grens en komen na een vluchtige voertuigcontrole opnieuw in een andere wereld terecht. De huisjes zijn nog erbarmelijker en vanaf hier domineren aftandse straathonden, Yugo's en Zastava's het straatbeeld. De levensstandaard ligt hier overduidelijk terug een paar treden lager.
Bij gebrek aan een landkaart moeten we afgaan op de aanwijzigingen van de lokale bevolking waardoor we een paar keer rechtsommekeer moeten maken en nog wat meer tijd verliezen. We stellen met de hulp van een paar chaufeurs de meest optimale route samen en met enkel een handgeschreven briefjes met plaatsnamen als leidraad zetten we onze rit verder. Tegen de namiddag bereiken we de grens met Montenegro en genieten opnieuw van een vlotte afhandeling van de grensformaliteiten.
We rijden veelal door kleine boerendorpjes en picknicken voor de laatste keer samen met Gunther. Bij wijze van afscheidscadeau vult hij nog eens onze brandstof tank. We trachtten niet te sentimenteel te worden als we elkaar nog een behouden reis wensen en voor een paar weken afscheid nemen van elkaar. Van hier af aan staan we er alleen voor en zullen we onze sterke man missen maar we laten ons niet van streek brengen en zijn vast beraden tot het uiterste te gaan om deze missie tot een goed einde te brengen.
Tegen de late namiddag komen we boven in de bergen bij de grenspost aan die Servië met Kosovo scheidt en stempelen vlot het land uit. Na enkele kilometers niemandsland arriveren we bij een lege Kosovaarse grens overgang. Gelukkig blijkt er een vriendelijke grenswachter in zijn krappe hokje te zitten die onze papieren behandelt en ons er op wijst dat onze verzekering niet geldig in zijn land. We kopen ter plaatse een verzekering en rijden Kosovo binnen. Van op deze grote hoogte hebben we een ongelofelijk uitzicht op het vlakke land dat zich uitstrekt tot aan de horizon. Maar we zijn er nog niet; eerst moeten we via een paar honderd haarspeldbochten helemaal naar beneden. Een vermoeiende etappe voor mens en machine onder een blakende zon.
En halverwege raken de remmen al oververhit met de indringende geur en remdruk verlies tot gevolg. Even uitblazen en de rest van de rit op motorrem en tegen een slakkengangetje dan maar verder afleggen.
Het is zo'n lange en bewogen dag geweest dat we er bijna het noorden bij verliezen: de variatie in landschappen, grensovergangen, valuta aanpassingen en andere talen zorgen er voor dat ons brein het allemaal niet op tijd meer kan verwerken.
Gelukkig rijden we tegen de avond voor de verandering opnieuw op vlakke wegen zonder al te veel bochten over het Kosovaarse -letterlijke- platte land. We stoppen even in een dorpje naast de hoofdweg bij een kruideniers winkeltje voor wat brood en vragen aan de uitbater of we op zijn parking mogen overnachten. Geen probleem is het antwoord. Tot een paar vriendelijke mannen, die achteraf politie mannen blijken te zijn, ons komen begroeten en het gesprek ontaard al vlug meer in een ondervraging dan in gewone interesse in ons verhaal. Hoewel ze ons vriendelijk aanbevelen wat verder gaan te kamperen besluiten we om toch maar een ander stekje voor de nacht te zoeken en op hun aanraden nemen we deze nacht een goedkope kamer in een nabijgelegen motelletje waar we voor amper tien nog een avondmaal met drank voorgeschoteld krijgen.
SMS - 12:00 : Deze morgen vroeg uit de veren en nu op weg naar Sarajevo. We gaan de nationale routes nemen om tol op de snelwegen te vermijden.
Reisverslag:
De kombinatie, jeukende muggenbeten en voorbij razend verkeer zorgde er voor dat we deze morgen niet al te fris uit ons bed tuimelden. Na het ontbijt zetten we via de eentonige Sloveense snelweg koers richting Bosnië.
Na de grensformaliteiten te hebben doorlopen komen we meteen in een andere wereld terecht. Het lijkt wel of de klok plots 20 jaar is terug gedraaid. Naast de weg treffen we talloze kleine kiosken waar vooral groenten en fruit worden aangeboden.
De meeste wagens stammen uit begin jaren 90 en de Volkswagen Golf 2 steekt er met kop en schouders uit qua aantallen. We zien ook voor het eerst de Lada's en Zastavas opnieuw in het straatbeeld verschijnen. De wegwijzers zijn schaars en aangeduid in "t Cyrillisch. De huisjes zijn klein en verloederd en in elk dorpje reikt op zijn minst één hoge smalle minaret naar de hemel.
De zon staat tegen een staalblauwe hemel met temperaturen die schommelen rond de 25 graden. We volgen de rivier stroom opwaarts richting Sarajevo. Het is een schilderachtige route die langs beide zijden ommuurd wordt door metershoge groene bergen. We vergapen ons de ganse voormiddag aan deze natuurpracht maar het gevaar loert om elke bocht; roekeloze truckers en locals overschrijden geregeld de witte lijnen van deze smalle weg en halen halsbrekende inhaalmaneuvers uit. De vele gedenkstenen in de berm zijn stille getuigen van dodelijke ongevallen. Gelukkig komen we er zonder kleerscheuren van af en herenigen we tegen de middag met Gunther om vanaf Sarajevo de rit voor vandaag samen verder te zetten.
Door gebrek aan een ringweg moeten we de gehele stad doorkruisen. We komen in een ellenlange file terecht die ons veel kostbare tijd kost. Eenmaal we de stad aan de zuidelijke kant verlaten komen we opnieuw in het prachtige Bosnische berglandschap terecht. Naarmate we vorderen wordt de weg steeds smaller en slechter. Vanaf hier treffen we meer rondlopend vee op de weg dan autos. De lokale bevolking kijkt ons verwondert aan en wuift ons vriendelijk na. De kogelgaten in de huizen zijn een pijnlijke herinnering aan de bloedige Joegoslavische oorlog van twintig jaar terug.
In de late namiddag stoppen we nog even voor een roadside picknick en algauw krijgen we bezoek van de dorpsjeugd die vooral veel interesse betonen in Gunthers motor. Hier delen we dan ook meteen het eerste paar mutsjes uit. Daarna beginnen we aan een ongelofelijk zware bergetappe waarvan de smalle bergweg ons via een honderdtal haarspeld bochten naar meer dan 1000 meter boven de zeespiegel leidt. Onderweg is er praktisch geen beschaving aan te treffen maar de enkele oudjes die we in de bergen aantreffen zwaaien ons wel allen vriendelijk na. De ambulance heeft het vreselijk zwaar en we moeten bijna de ganse beklimming in eerste versnelling afleggen. Maar eenmaal de sommet bereikt, worden we beloond met een hemels uitzicht en het gezelschap van wilde paarden. En net als we denken dat het niet erger kon worden stopt het asfalt en komen we op een nog smallere grindweg terecht die ons uiteindelijk een paar uur later naar de vallei van Gorazde zal brengen.
We zitten al meer dan twaalf uur achter het stuur en zijn totaal uitgeput als we een wegwijzer treffen die aangeeft dat er zich op de oevers van de rivier een motor club bevindt. We slaan het veldwegelje in en komen terecht bij de stoere maar vriendelijke bende motards van Morazde MK die ons na het trakteren van enkele pintjes aanbieden in hun zelf gebouwd clubhuis te overnachten. Een aanbod dat we gretig aannemen want we zijn dringend aan een paar uurtjes nachtrust toe.
SMS - 17:34 : We zitten nu in Ptuj in het zonnetje.
Foto van het stadje
SMS - 00:00 : Na het mooie Slovenië en een vlotte grensovergang, doorkruisen we het prachtige Kroatië. Samen met Gunther zo'n 400 km afgelegd. In Kutina zijn we gestopt aan het meer maar evensnel, het is te zeggen na 50 muggenbeten, weer vertrokken naar een bijna muggenvrije slaapplaats. Nog terasje gedaan in de Irisch pub "Kings".
Reisverslag:
Toen we deze morgen onze schuifdeur openden werden we meteen getrakteerd op een wondermooi schouwspel: enkele wolkensluiers gleden langzaam over de bergen die werden opgefleurd door een mooie zonsopgang en zo we zetten de dag meteen in met een flinke portie nieuwe moed.
De exodus van toeristen zorgden ook vandaag weer dat de westelijke route propvol campers zaten met de onontkoombare files tot gevolg. Dus stippelden we een route uit langs de rivier die ons richting oosten zou leiden. Het werd een prachtige rit langs smalle baantjes en door nauwe tunneltjes waar we soms vreesden dan onze ambu halverwege zou komen vast te zitten.
Gelukkig slaagden we er in het traject feilloos af te leggen en tegen de namiddag het ingedommelde middeleeuwse stadje Ptuj te bereiken. Hier zouden we ons hergroeperen met Gunther die nog onderweg was met de motor. In afwachting slenterden we wat rond door de straatjes en beklommen het steile pad dat ons naar de burcht bracht en een mooi uitzicht gaf op de typische rode daken van de stad.
Op een terrasje werden we aangesproken door Alex , een spraakgrage jongeman die in zijn beste Engels zijn beklag deed over de slechte politieke en economische toestand van zijn land maar evenzeer filosofeerde over de goedheid van de mensen en de hoop op een betere wereld. We herkenden onszelf in zijn verhaal en bij zijn afscheid wisselden we onze contact gegevens uit. Hij drukte er nogmaals op dat we hem steeds mochten contacteren als we onderweg in problemen mochten verzeilen en dat hij alles wat in zijn macht lag zou aanwenden om ons te helpen.
Ondertussen was Gunther ons komen vervoegen ,en besloten we nog een eind verder te rijden. We rijden na een snelle paspoort controle Kroatië binnen en belandden via Zagreb in het kleine stadje Kutina. Hier ontdekten we een perfecte overnachtingplaats bij een meertje, waar enkele vissers hun geluk zaten te beproeven, maar al na enkele ogenblikken beseften we dat we gewoon levend verslind werden door de duizenden muggen die er rondzwermden. Gevolg: opnieuw op zoek naar een andere locatie en die vonden we in het park van de stad.
Eenmaal Gunther's tent opgesteld stond was het algauw bedtijd en doken we allen snel in onze bedstee.
Afgelegde weg : 242 Km
17-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie
16-08-2014
Dag 2 : Oostenrijk
SMS - 19:12 : We zijn in Slovenië aan het meer van Bohinj (tegen het bekende meer van Bled).
Reisverslag:
De dag begon deze morgen grijs en druilerig. Na een vlug ontbijt verlieten we het dorp samen met onze motor scouts. Zij zouden vandaag voor een alternatieve route over de bergpassen opteren terwijl wij met de ambu kiezen voor de meer efficiënte autosnelweg. Echter, het idee om een flink aantal kilometers af te malen wordt al gauw in de kiem gesmoord wanneer we reeds na enkele minuten op een monster file "botsten" die er voor zal zorgen dat we er maar liefst vier uur over doen om de tweehonderd kilometer tot de Oostenrijkse grens af te leggen.
We ergeren ons dood aan de vele toeristen met mobile homes en caravans die ons een vlotte doorgang belemmeren maar, we moeten gedwee ons lot ondergaan. Gelukkig kunnen we terug op kruissnelheid komen eenmaal de landsgrens met Oostenrijk is overschreden. Maar, het geluk is van korte duur: onze ambu krijgt het moeilijk om de Alpenroute te verteren. De oorzaak blijft vaag maar na het ontluchten van het brandstofsysteem lijkt het blijkbaar weer wat vlotter te gaan ... tot we de sms van onze motards ontvangen dat Tracy's motorfiets te kampen kreeg met een lekke achterband en dat ze het afgesproken ontmoetingspunt voor vandaag niet meer zullen halen.
Wanneer we plots lawaai in onze achterruimte horen stoppen we even en merken we dat onze provisiekast is open gerold en één van onze stopcontacten naar de filistijnen geslagen heeft. Onze trouwe bondgenoot Murphy, die van de naar hem vernoemde wet, laat ons nooit in de steek blijkbaar. Er zijn nog zekerheden in het leven ...
We slagen er toch nog in om vlot door de Alpen te klieven en tegen de late namiddag de Sloveense grens te bereiken. Na de tol voor de 8 kilometer lange Karawanka tunnel te hebben betaald komen we enkele minuten later in het prachtige Sloveense landschap terecht. We bewonderen het idyllische meer van Blet aan onze rechter zijde maar besluiten na een kort bezoek om het toch maar links te laten liggen wegens te toeristisch en we zetten onze reis nog even verder.
Tegen de avond hebben we er 600km op zitten en merken we op dat er een feest aan de gang is op een weide tegen een bergflank en besluiten dat dit onze rustplaats voor de nacht zal worden. Het blijkt het "Interantional fly fish competition festival" te zijn dat opgeluisterd wordt door een lokale band die enkel melancholische Sloveense liedjes te horen brengt. We sluiten de avond af met een nationaal visgerecht met een karaf Sloveense wijn en hopen morgen wat vlotter te kunnen vorderen en te herenigen met onze Gunther. Tracy zal spijtig genoeg morgen het team moeten verlaten er terug koers zetten richting Belgenland.
Onze nachtrust wordt nog even verstoord door een paar grapjassen die aan onze wagen komen schudden maar als we even onze stemmen verheffen druipen ze het opnieuw af en kunnen we rustig doorslapen.
Afgelegde weg : 561 Km
16-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie
15-08-2014
Dag 1: Kantel momenten
We schrijven "15 augustus 2014", een dag waar twee jaar voorbereiding aan vooraf ging. Een dag dat een kantelmoment inluidt. Een dag van afscheid nemen maar ook een dag die een nieuw avontuur en een nieuwe missie inluidt.
En de Deserlions zouden de Desertlions niet zijn als ze dit kantelmoment niet zouden hebben willen delen met hun vrienden. Vanaf 10:00 uur was het verzamelen geblazen op het kerkplein aan café "Het Oud Withuis" in Meerbeke waar iedereen vergast werd op heerlijke koffie en knapperige ontbijtkoeken. Druppelsgewijze kwamen de familieleden, sponsors, vrienden, buren en kennissen aan om geleidelijk aan aan te zwellen tot een hele menigte. Een gezellige menigte.
Met de nabije kerktoren als leidraad startte Alain de motor van de ambulance letterlijk op klokslag 12:00 uur. Na nog vele 'behouden thuiskomsten' en 'veilige reis' wensen vatte een convooi met de ambulance en een escorte motorrijders de helse reis aan. Twee motorrijders zullen bij de ambulance blijven tot in Griekenland. Nadien moet de ambulance onverbiddelijk alleen voort. De reis naar Duschanbe, de hoofdstad van Tajikistan, zal zo'n 4 à 5 weken duren.
Dat betekent nog niet dat we hun 5 weken zullen moeten missen. Via deze blog zullen ze ons, zo mogelijks, dagelijk brieven over hun wel en wee. Ik kijk er alvast naar uit. U ook?
De gehele route met een overzicht van alle landen die doorkruist zullen worden kan u HIER (link naar onze website) terugvinden. Zoals de vorige jaren zal er slechts één bericht per dag zijn waarin in eerste instantie hun SMS-en zullen gepost worden en zodra het reisverslag van die dag beschikbaar is zal het onder de SMS-en geplaatst worden. Als er een reisverslag wordt aangevuld in het verleden dan leest u dat in het laatste (huidige) bericht.
Nog een extra bedankje aan Veronique en Viviane van café "Het Oud Withuis" voor het sponsoren van de lekkere koffie en aan Erwin voor de lekkere koeken!
SMS - 15:30 We zijn aan de Luxemburgse grens, zonder regen SMS - 23:35 We zijn aangekomen in Nellingen (zo'n 125 km voor Munchen). De motards zijn in hotel Krone, wij op de parking ervoor in de ambulance. Nu er eerst ene drinken ...
Reisverslag: De verse ontbijt koeken van Erwin en de heerlijke koffie van Vivi zorgden er samen met de massale opkomst voor dat dit één van de leukste afscheidsfeestjes werd in de Desertlions geschiedenis. Ook de pralines, flessen bubbels, wenskaarten en gulle schenkingen die we nog toegestopt kregen vervolledigden onze uitrusting zodat we na een interview met Ninofmedia eindelijk de motoren konden starten en onder luide sirenes Meerbeke verlaten.
Net zoals iedere keer gaf de wuivende menigte ons een flinke brok in de keel terwijl we ons klaarmaakten voor de nieuwe sprong in het duister. De motards begeleidden ons naar de autosnelweg en op de parking in Groot-Bijgaarden namen we afscheid van onze Flying Hermans vrienden en zetten we koers richting Luxemburg waar we nog even halt hielden voor wat afgeprijsde brandstof in te slaan. Op de parking troffen we daar een gestrande motorrijder aan met motor pech. En hoewel tijd een kostbaar goedje voor ons is konden we het niet over ons hart krijgen de arme man aan zijn lot over te laten. Samen met de hulp van een paar Poolse truckers en een staaltje Desertlions-inventiviteit kregen we de motor opnieuw aan de praat en kon de man een uurtje later zijn reis verder zetten. Onze Poolse vrienden keken ons met ongeloof aan als we vertelden dat we met deze ambulance op weg waren naar Tadzjikistan maar na ons voor gek verklaard te hebben schonken ze ons nog wat Poolse snoepjes voor onderweg en gaven ons richtlijnen qua traject keuze.
Omdat er in Duitsland grote wegwerkzaamheden aan de gang waren raadden ze ons aan onze reis een stukje via Frankrijk veder te zetten. Regenvlagen wisselden steeds af met zonneschijn zodat de mooie zonnebrillen die we van Joris cadeau kregen reeds goed van pas kwamen.
Eens in het Zwarte Woud schoven de kilometers vlot onder onze wielen door en, na zo'n uurtje te hebben doorgereden na zonsondergang en 600 km extra op de teller gezet te hebben, werd het tijd voor onze motards Gunther en Tracy om de motoren te stallen en een slaapplaatsje te zoeken. In de bar van het traditionele Bayerse pensionnetje dronken we nog een pintje op Sabine's verjaardag en doken dan onze ambulance in voor een paar uurtjes nachtrust.
Dit is het laatste beeld dat jullie morgen te
zien zullen krijgen van de desertlions ambulance. Lang was hij een
bekend gezicht in het Ninoofse straatbeeld maar na een jaar van zwoegen,
zweten en plannen is het uiteindelijk tijd om de epische reis naar Tadjikistan in te zetten.
Iedereen die ons wil komen uitwuiven kan dit vanaf 10.00h op de
parking van cafe "Oud Withuis" aan de kerk van Meerbeke. Om stipt
12:00h zal dan het finale startsein gegeven worden en zal "the big
yellow ambulance" voor de allerlaatste keer zijn sirenes laten loeien
op Belgische bodem ...
13-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie
07-08-2014
'To Do' lijstje
De "list of things to do before we leave" was lang, maar elke dag trachten we een paar lijntjes te schrappen en zo zijn we intussen toe aan de testen met ons tracking systeem. We hopen dan ook onze route integraal te kunnen posten op deze blog.
Inmiddels reeds volledig doorstreept zijn:
- het opbergen van een eerste lading van 25kg mutsjes in alle mogelijke vrije ruimtes van de ambulance ;
- de zelfgemaakte gordijntjes hangen intussen ook aan de raampjes ;
- de reserveonderdelen zijn netjes ingepakt en opgeborgen onder het bed ;
- spiegels met geïntegreerde dodehoekspiegels vervangen de originele en zullen ons hopelijk mee helpen behoeden tegen ongevallen ;
- de bestuurderszetel had reeds zijn beste tijd achter de rug en werd vervangen door een volledig regelbaar exemplaar. Dus nog maar eens de handen uit de mouwen gestoken en vlug een aangepast frame gelast zodat de ambulance vanaf nu met een nieuw zetel met armsteunen en al voorzien is. Geen overbodige luxe trouwens gezien de ontelbare uren die ons nog te wachten staan achter het stuur.
En al deze werkzaamheden werden zoals gewoonlijk afgesloten met een testrit door onze Vlaamse veldwegen die verdacht veel lijken op de Centraal Aziatische hoofdwegen.
07-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie
02-08-2014
Elk mutsje telt
De actie brei een mutsje voor Tadjikistan werd een onverwacht succes dat echt al onze stoutste verwachtingen overtrof. Werkelijk in alle hoeken van Vlaanderen sloeg men massaal aan t breien.
Zo werden er ondertussen al een duizendtal zelfgebreide mutsjes ingezameld. En deze week werden we uitgenodigd op het tuinfeestje bij mvr Christa Suneart om daar nog eens een dikke vijfhonderd mutsjes aan toe te voegen. Christa had namelijk met haar vriendinnen van de K.V.L.V. Grimminge een breiclubje opgericht met slechts één doel voor ogen om zo veel mogelijk mutsjes voor ons te maken. Hun inzet had opnieuw een prachtige collectie van kleine kunstwerkjes opgeleverd.
Na deze gezellige avond met de dames van het KV.L.V. keerden we dus goedgemutst naar huis terug. Nu moeten we enkel nog een plaatsje vinden in onze ambulance om alles op te bergen. We overwegen zelfs om een deel van de buit met de post te versturen naar Duchanbe. We willen namelijk ten allende tijde vermijden dat we opnieuw problemen krijgen aan de grensovergangen doordat we teveel materiaal bij hebben.
Vandaag hadden we een afspraak met NINOFMEDIA, het regionale nieuwsmedium voor Ninove en de denderstreek voor een interview en fotosessie met Marcella en Adrienne, ten huize Klateringen. Ze breien nog steeds vol goeie moed verder. Bij deze nogmaals een welgemeende dank u wel!!
Bedankt aan deze fijne mensen die er ten huize Klateringen lustig op los breien en al een heleboel prachtige mutsjes afgewerkt hebben. En, nòg meer mutsjes en baby-sokjes staan op hun programma om af te breien voor de vertrekdatum van 15 augustus. Alle restjes breiwol om aan Adrienne en Marcella te geven zijn welkom.
Bovendien schonk Marcella ons haar talisman, een sleutelhanger met een afbeelding van St. Christoffel, patroonheilige van Pollare die wordt aangeroepen ter bescherming van de weggebruikers. Een talisman die haar reeds 33 jaar feilloos behoede voor ongevallen. Hoeft het gezegd dat dit het pakkenste moment van het hele interview was? Bedankt Marcella!!!!!!!!!!
26-07-2014, 00:00 geschreven door Webbie
22-07-2014
Roeste vijzen
Na een heftig dagje vechten tegen verroeste bouten en vijzen is de donor
ambulance alweer een stukje lichter gemaakt. Het zware zwoegen leverde ons wel een mooie voorraad reserveonderdelen op
voor onderweg en met deze voorraad kunnen we hem later in Tadjikistan ook nog
jaren operatief houden.
Zo recupereerden we vandaag de o.a. koeradiator, interkoeler, luchtvering, alternator, turbo, spiraalveren, electronica winkel, schokdempers,
luchtkompressor, cardanassen, riemen en nog veel meer .. .
Nu alles nog netjes inpakken en een plaatsje geven tussen de mutsjes in
onze Desertlions-ambulance die trouwens al behoorlijk volgestouwd begint te
raken.
Plaatsgebrek dwingt ons om inventief te zijn. Daarom hebben we beslist om onze minifiets om te bouwen naar plooifietsje zodat hij netjes in onze ambulance past.
16-07-2014, 00:00 geschreven door Webbie
08-07-2014
Meester 'inpakkers'
Ondertussen zijn we al meesters in het
inpakken en weg stouwen van mutsjes geworden. Alle open ruimtes zijn bijna
opgevuld maar ondanks de beperkte opbergruimte konden we toch het aanbod van
Georgette van cafe Frisch niet weigeren: nu ze stilaan uitverkoop aan 't houden
is in haar buurtwinkeltje, wou ze ons nog een lading schoolgerei schenken.
Ondertussen stelden we daarmee een berg mooi gevulde pannenzakken samen die we alsnog ook trachtten weg te moffelen in het ruim van onze wagen. De
donorambulance staat trouwens ook terug in de werkplaats en zal eerstdaags een
flinke vermageringskuur ondergaan, wanneer hij verder van zijn donor organen
ontdaan zal worden. Het worden nog enkele drukke weken naar aanloop van ons
vertrek.
Met nog minder dan 50 dagen te gaan voor de start raakt onze uitrusting stilaan compleet: naast een kampeertafeltje en -stoeltjes kregen we ook nog een super degelijke minifietsje geschonken. Die gaan zeker nog een kleine eeuwigheid meegaan in Tajikistan.
Enkel een gereedschapsset ontbreek ons nog. We hebben al ons beste sleutel materiaal reeds achtergelaten op onze vorige rallies maar we kijken nog wel even rond. Als u iets weet ...
27-06-2014, 00:00 geschreven door Webbie
08-05-2014
Infodagen 'Vanbelle'
Dit weekend zijn we te gast bij het bedrijf Van Belle van zaakvoerder Rudy Van Belle in Meerbeke en dit ter gelegenheid van hun info-weekend. Het bedrijf is gespecialiseerd in de verkoop en het onderhouden van houtbewerkingsmachines. Met zijn hart op de juiste plaats biedt Rudy ons een platform aan om ons project aan een ruimer publiek voor te stellen.
We kregen een ruime stand toegemeten zodat we niet alleen ons huidig project konden toelichten maar ook foto's en video's van onze vorige projecten aan het publiek konden tonen.
Rudy, bij voorbaat, alvast bedankt voor de geboden kansen!!!
Deze week werden we geïntervieuwd door journaliste Claudia Van Den Haute van Het Laatste Nieuws. Dit is haar artikel zoals verschenen in Het Laatste Nieuws van 6/5/2014.
De Desert Lions vertrekken deze zomer met een oude ziekenwagen naar
Tadzjikistan. In samenwerking met de organisaties Go Help en Save The
Children zal de ziekenwagen ginder worden gebruikt voor plaatselijke
hulpverlening. "Er is een tekort aan ziekenwagens, dus ze zullen die
goed kunnen gebruiken", vertellen Sabine Roos en Alain Deneyer uit
Denderwindeke.
"We vertrekken op 15 augustus en zullen vijf weken weg zijn. We leven en
overnachten vier weken in de ziekenwagen. De rit gaat onder meer door
Iran en Turkmenistan. Omdat we dit keer te weinig plaats hebben om
tweedehandskleding mee te nemen, hebben we een oproep gedaan om
kindermutsen in te zamelen. De bevolking leeft er in de bergen immers
nog zeer primitief. Intussen kregen we al meer dan 500 mutsjes, die
mensen zelf hebben gebreid. Er is in rusthuis Klateringen een
breigroepje van bewoners en een verzorgster. We krijgen mutsjes van
overal: een breiwinkel in Halle, een breiclub uit Dendermonde... Onze
mutsjes zullen door de burgerlijke dienst ginder worden uitgedeeld als
geboortegeschenk voor kersverse moeders."
De Desert Lions ondernamen al expedities naar Gambia en Mongolië. "Met
het geld dat we jaarlijks inzamelen, werd er een school afgewerkt en een
lijnbus die we eerder schonken, werd omgebouwd tot een mobiele bib.
Voorlopig gaan we naar Tadzjikistan met twee, maar we hopen op nog meer
deelnemers." (CVHN)
05-05-2014, 00:00 geschreven door Webbie
Nieuws van het Mobile Bookhouse project
Beste sponsors, vrienden en sympathisanten,
Eerder deze week ontvingen we een update over de laatste ontwikkelingen over ons project "Mongolië -2012" waarin de bus een cruciale rol speelde en ... dat doet hij nog steeds.
Om de projecten enerzijds niet te mengen en anderzijds de individuele projecten ook volledig te houden heb ik de update ingebracht in de blog van 2012. Klik Update Mobile Bookhouse om de huidige stand van zaken te lezen.
Een beetje duiding voor onze nieuwe vrienden die de Desertlions pas recentelijk mochten ontdekken: sinds de start van de Desertlions in 2007 zijn er reeds 3 projecten voorbij gekomen: Gambia - 2008 , Mongolië -2010 en Mongolië - 2012 naast het huidige project Tajikistan - 2014. Voor elk van deze projecten is er een specifieke blog opgezet.
Voor meer informatie over de Desertlions zelf en de setup van elk individueel project, kan u terecht op onze website www.desertlions.be
Het klimaat in Tadzjikistan
Tadzjikistan heeft een uitgesproken landklimaat. Heet en droog in de zomer, koud in de winter. De hoogste temperaturen worden bereikt in de lage gedeeltes (de helft van het land is bedekt met bergen hoger dan 3000 meter) in hartje zomer (juli) gemiddeld op 48°C. In januari daalt het kwik tot dik onder nul. Het zijn extreme temperatuurverschillen die typerend zijn voor een landklimaat. De meeste regen valt in de winter, maar veel heeft het gedruppel niet om het lijf.
The Desertlions
.
 "Laughing"){kind=icon}
Translate