Koenraad Coppens
Afwerkingsbedrijf - Schrijnwerkerij -
Ramen & deuren in ALU en PVC -
Alle herstellingen in en rond het huis
Dotterbloemstraat, 12
9320 Erembodegem 0496 876 388
U kunt ons kosteloos steunen door gebruik te maken van onze Trooper pagina:
A daring chalenge from Belgium to Tajikistan
19-03-2018
Uitnodiging lezing
Beste lezers,
Op vraag van velen onder u werd in het kader van "Rond Erato, maandag verwendag", een initiatief van de Ninoofse bibliotheek, een lezing van en over de Desertlions ingepland. Deze lezing bestaat hoofdzakelijk uit een bespreking van heel typerende foto's uit onze fotoalbums; het verhaal achter de foto.
De organisatie is in handen van de Ninoofse bibliotheek. Wegens organisatorische redenen is voorinschrijving verplicht en deze dienen in principe in de bib zelf te gebeuren. Echter, gezien lang niet ieder van jullie een Ninovieter is, kunt u alternatief ook inschrijven via onszelf. Wij maken uw inschrijving dan over aan de bib.
Inschrijven via ons kan door storting van 5 (1,50 met UiTPAS) per persoon op het rekeningnummer BE83 0357 8320 4515 ten name van de Desertlions én met vermelding van "Rond Erato". De inschrijving zal dan gebeuren op naam van de rekeninghouder.
19-03-2018, 14:18 geschreven door Webbie
23-09-2014
Desert Lions terug in het land na expeditie - Nieuwsblad
DENDERWINDEKE - De Desert Lions zijn terug in het land. Eind vorige week keerden Sabine Roos en Alain Deneyer met het vliegtuig terug naar België nadat ze wekenlang met een oude ziekenwagen op weg waren geweest naar de Kaukasische republiek Tadzjikistan. [Mario Verbeken - Het Nieuwsblad 23/09/2014]
Klik HIER om het oorspronkelijke artikel te lezen.
23-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
21-09-2014
Bedankt voor de hartverwarmende reacties!
Naast alle sponsors en medewerkers die het mee helpen mogelijk maken van onze missies, willen we ook uitdrukkelijk alle familieleden, vrienden èn sympathisanten danken voor de hartelijke reacties die we gedurende onze missie mochten ontvangen op onze Facebook pagina. Alhoewel het opvolgen voor ons niet altijd evident was, en soms zelfs geheel onmogelijk, deed het ons enorm plezier al deze hartverwarmende reacties te lezen.
Een greep uit jullie reacties. Leest u even mee?
Dit is slechts een greep uit de drie recentste berichten. Als u meer reacties wil lezen, of zelf nog een reactie posten, kan u terecht op onze Facebook pagina.
Bedankt voor al jullie hartverwarmende reacties!!
21-09-2014, 00:00 geschreven door Webbie
18-09-2014
Een nieuw begin
Reisverslag:
Een deel van onze hulpgoederen deelden we reeds uit onderweg en een speciaal gereserveerd pakket schonken we In het SOS childerens village in Kosovo. Maar deze week wordt elke seconde opgeslorpt door het verdelen van de rest van onze uitrusting en het overhandigen van de ambulance.
We starten met een uitstap naar één van de armste dorpen in de regio waar zich naast een dorpsschooltje ook een weeshuis bevind. Het is een afgelegen dorp in de bergen en het weg die ons er naartoe leidt is meteen een goede oefening voor onze ambu. Hierdoor krijgen we meteen een goed beeld van wat hem in de toekomst te wachten staat.
Na een warme verwelkoming vernemen we dat het weeshuis niet afhangt van de Tadzjiekse staat maar van het (zeer arme) district en zodoende op niet veel steun van buitenaf moet rekenen. Ze zijn dan ook super blij met ons bezoek en vertellen ons dat zowat alles bruikbaar is. Zoals na elke Desertlions rally keren we ook deze keer slechts met een rugzak terug naar huis en dit wil zeggen dat we al onze persoonlijke kledij en uitrusting ter plaatse weg schenken. We hadden ook nog een grote voorraad nieuwe kledij bij die ons in België geschonken werd door het bedrijf van Joke Bauwens en dit samen met onze matrassen, kookgerei, bed, etenswaren, school materiaal, gasfornuis, koelkast en nog veel meer vormden onze bijdrage aan deze instelling. In de aanpalende school kregen alle kinderen twee mutsjes uit onze grote voorraad van "de mutsjes voor Tadzjikistan actie" mee naar huis. Voor de plooifietsjes vonden we een nieuwe thuis bij een familie die onlangs hard getroffen werd door de ernstige ziekte van de vader des huizes. En zo slaagden we er toch in om een lach te toveren op de jongens van het gezin in deze trieste tijden.
Verder deelden we gewoon nog een deel van de mutsje uit in de straten van het dorp. De dankbare en respectvolle houding van de Tadzjiekse mensen siert hun mateloos en we verlieten het dorp dan ook met een overweldigend warm gevoel als iedereen ons stond na te wuiven bij ons vertrek. Natuurlijk moesten we beloven om ooit terug te komen en werden nog eens overladen met lokale lekkernijen.
Het grootste deel van de baby en kindermutsje waren reeds gereserveerd voor de mensen van "Save the childeren, Central Asia ". Zij zijn al jaren actief in de regio en zullen instaan voor de professionele verdeling ervan daar waar het het hoogst nodig is. Zo lopen er een paar programma's waar moeders enkele mutsje meekrijgen als ze hun pasgeboren baby's laten registreren bij de burgerlijke stand. Nog steeds worden er kinderen geboren in de bergdorpen die niet geregistreerd worden en waar door ze in de toekomst dan ook nooit beroep kunnen doen op eender welke privilege. De mutsjes vormen een perfecte stimulans bij deze acties. Maar wanneer we er zo'n kleine tweeduizend tevoorschijn toveren uit onze ambulance, zijn zelfs de mensen van "Save the childeren" overweldigd door het aantal dat wij als kleine organisatie wisten in te zamelen.
We maken afspraken om verder samen te werken in de toekomst en spenderen de rest van de tijd met het boeken van een retour ticket naar België. Een bezigheid die trouwens zo'n vier uur in beslag neemt.
De enige optie is om van Dushanbe naar Rusland te vliegen en daar per taxi honderd kilometer verder in Moskou een andere vlucht te nemen richting Brussel. Onze vlucht vertrekt 's anderendaags om 06:00h en dit wil zeggen dat we slechts een namiddag tijd meer hebben om een Russisch transit visa te bemachtigen.
De volgende uren zijn niet te omschrijven en slopend stressy. Pas om 13:00h raken we het consulaat binnen dat om 17:00h alweer de deuren sluit. In tussentijd moeten we nog drie maal de ambassade verlaten en lopen als gekken door de drukke straten van Dushanbe om pasfoto's, afgeprinte application forms en lokale munt te bekomen. Slechts een half uur voor sluitingstijd komen we met onze tong uit onze bek en een bonzend hart aan met alle paperassen om pas op de valreep buiten te stappen met een dagvisum voor Rusland in de hand.
De opluchting is groot maar pas tegen dat we aankomen bij de geïmproviseerde carwash draait onze hartslag opnieuw binnen veilig toerental. Onze ambu ziet er na de schrobbeurt opnieuw kraaknet uit maar wij daarentegen zien er uit of we net uit de koolmijnen komen. Er is echter geen tijd meer voor wat op te frissen en onze zondagse plunje aan te trekken dus rijden we meteen door naar onze afspraak met de provincie gouverneur voor de officiële overhandiging van de wagen. We worden ontvangen op het kabinet en onder het waakzame oog van het presidentsportret nemen we plaats aan de vergader tafel voor een lovende en dankbare speech van de vriendelijke hoogwaardigheidsbekleder. Onze tolk Mergan vertaalt alles en meldt ten slotte dat het hoog tijd is voor de aflevering. Samen met de gouverneur en zijn gevolg rijden we de hobbelige smalle straatjes van het dorp door waar het hospitaal zich bevindt. Hier worden we pas echt overweldigd als het voltallige ziekenhuis personeel ons warm ontvangt met een applaus en traditionele ceremonie waarbij met bloem en snoep gegooid wordt. Ze vertellen ons dat deze eeuwenoude ceremonie gebruikelijk is bij verwelkoming van gasten en bij geboortes. Wij zijn er alvast erg door aangegrepen en trachten onopgemerkt de krop in onze keel door te slikken. De oosterse tapijten die voor ons werden uitgerold kregen we later mee als afscheidsgeschenk zodat we hun nooit meer zouden vergeten. Alsof dat nou ooit mogelijk zou zijn!
Hoewel het ziekenhuis gerund wordt door een chirurg die een uitmuntende reputatie geniet in de streek, is de infrastructuur zeer basic. Maar er wordt gebouwd aan een nieuw gedeelte waarvan de ruwbouw bijna voltooid is. Een perfect moment voor een nieuwe ambu dus zodat na de afwerking en de indienststelling van hun nieuwe ambulance de capaciteit meer dan verdubbeld zal worden. Hun huidige ambulance van dienst is van Russische makelij en stamt uit de prehistorie. Zijn uitrusting bestaat slechts uit een matras, watervat en een klein instrumenten koffertje. Het personeel wordt dan ook van hun sokken geblazen als we de deuren van hun nieuwe aanwinst openen en hun de werking van alle schakelaars, luchtvering, kastjes, spoelbak met waterpomp en andere gadgets uitleggen. Ze zijn onder andere ook blij verrast door het feit dat ze hierin gewoon kunnen rechtop staan en het bed op comfortabele werkhoogte kunnen zetten tijdens hun interventies. De toekomstige chauffeur is bloednerveus als we hem de sleutels overhandigen en hij zijn eerste meter rijdt met zijn nieuwe trots. De hoofdweg die naar het dorp leidt is onlangs volledig geasfalteerd wat meteen hogere snelheden en trieste ongevallen met zich mee brengt vertellen de mensen ons. Deze ambu is het perfecte antwoord om de slachtoffers snel en veilig tot hier te brengen. De oude vierwiel aangedreven ambulance zal naast de nieuwe ook nog in dienst blijven ter ondersteuning in het bergachtig gebied. Een perfecte mix van jong en oud aldus het personeel.
We hadden maar al te graag langer gebleven ,maar morgen moeten we terug vliegen naar ons leven in België en we sluiten deze prachtige avond af met een traditioneel afscheidsdiner. Na de lovende speeches van de prominenten vullen we de avond met lekker eten en gesprekken over cultuur, geschiedenis en broederliefde. De mensen nodige ons uit om vlug terug te komen zodat ze ons persoonlijk bij hun thuis kunnen ontvangen en los van alle officiële ontvangsten onze vriendschap verder kunnen uitbouwen.
Bovenop de vele mooie indrukken tijdens de trip zullen de pretlichtjes in de ogen van deze mensen en hun hartverwarmende blikken ons voor altijd bijblijven. We kijken nog even over onze schouder als we het dorp verlaten om een laatste blik op te vangen van onze "big yellow ambulance" en hopen we onze belofte, om in de toekomst terug te keren, ooit nog waar te kunnen maken.
Reisverslag:
Twee jaar voorbereidingen gingen er aan vooraf maar gelukkig stonden we nooit alleen: op alle vlakken werden we gesteund door vrienden en familie die in ons "geloofden" en onze dank daarvoor is niet in woorden te omvatten.
Dagen en nachten van planning, ontelbare uren onder de wagen, en achter de pc zorgden er voor dat onze ambu op 15 augustus 2014 klaar stond voor de reis van zijn leven. Volledig uitgerust en afgeladen met zo'n 2000 baby mutsjes zou hij ons zo'n tienduizend kilometer van huis moeten voeren tot in het hartje van Centraal Azië. "The big yellow ambulance" was ondertussen al een bekende in het Ninoofse straatbeeld en ver daarbuiten.
Toen brak de dag aan om afscheid te nemen van onze fans. Onder ons tweetjes zouden we de grote sprong in het duister wagen en de uitdaging aan gaan om in vijf weken de ambulance af te leveren in Tadzjikistan. De route is ons niet onbekend want een groot deel van het parcours legden we reeds af tijdens vorige rally's naar Mongolië maar hierdoor waren we ons ook bewust van de moeilijkheden en hindernissen waar we gegarandeerd opnieuw mee te kampen zouden krijgen.
Gesterkt door ervaring en zelfvertrouwen stortten we ons vol overgave in een nieuw avontuur. Sociale contacten, onbewandelde paden, vreemde culturen en liefdadigheid zijn steeds een rode draad geweest tijdens onze missies. En, deze keer was niet anders: zo werden alle verwachtingen die we hadden over Iran meteen van de tafel gevaagd en vervangen door een overweldigende gastvrijheid, die je pas kan bevatten als je ze aan de lijve hebt ondervonden. Ook de Koerdische mensen slaagden er in om ons te charmeren en we kregen de kans om wat beter inzicht te krijgen in duistere republieken als Turkmenistan. De vele mensen die we onderweg ontmoetten en die ons als vrienden ontvingen maakten het mooie weer tijdens deze trip. Hun onvoorwaardelijke gastvrijheid is echt buiten Europese normen en de warmte in hun hart zette de stralende zon aan de hemel steeds in de schaduw. Zij gaven ons steeds de moed om door te bijten.
Met slechts het gezelschap van de maan kampeerden we onder schitterende sterrenhemels in ongerepte landschappen en gingen volledig op in de sfeer van de zijderoute reizigers van weleer. Als een klein geel stipje op de aardbol hobbelden we langzaam maar zeker richting Duchanbe. Honderden foto's kunnen slechts een fractie van de prachtige landschappen en sprookjesachtige steden weergeven die we doorkruisten. Natuurlijk kregen we onderweg opnieuw te maken met enkele mechanische euveltjes, slechte wegen, corrupte politie, stresserende grensovergangen en onverwachte situaties waarvoor we niet altijd een verklaring voor konden verzinnen. Maar toch slaagden we er in om na lange en vaak moeilijke kilometers ons doel te bereiken en deze missie succesvol af te sluiten. Vaak werden we geprezen om onze heldenmoed maar de echte held in dit verhaal is nog steeds "The big yellow ambulance". En daar staat hij dan nu voor ons: onder het stof en met tienduizend extra kilometers op de teller. Gesterkt door deze epische reis en fier rechtop zijn vier pootjes.
Vijftien laar lang was hij in ons Belgenlandje de redder in nood maar werd hij aan de kant geschoven om vervangen te worden door de nieuwe generatie. Vanaf hier begint hij een nieuw leven aan de andere kant van de wereld en zal verder doen waar hij voor geschapen is: hulp bieden waar het hoogst nodig is. Natuurlijk schept zo'n avontuur samen een band en zullen we met spijt in het hart afscheid moeten nemen van onze trouwe reisgezel maar de gedachte dat hij een tweede leven krijgt verlicht de pijn en maakt ons trots op onze prestatie.
Er rest ons slechts nog de taak om iedereen, die dit project op eender welke manier dan ook steunde, namens de Tadzjiekse mensen te bedanken met een welgemeende SPASIBA !!!!!
Het klimaat in Tadzjikistan
Tadzjikistan heeft een uitgesproken landklimaat. Heet en droog in de zomer, koud in de winter. De hoogste temperaturen worden bereikt in de lage gedeeltes (de helft van het land is bedekt met bergen hoger dan 3000 meter) in hartje zomer (juli) gemiddeld op 48°C. In januari daalt het kwik tot dik onder nul. Het zijn extreme temperatuurverschillen die typerend zijn voor een landklimaat. De meeste regen valt in de winter, maar veel heeft het gedruppel niet om het lijf.
The Desertlions
Translate