We worden wakker met het propaganda gedichtje dat door de luidsprekers van de bouwwerf naast ons galmt. Het blijft op een zagerige toon telkens hetzelfde verhaaltje herhalen om zo de werkers te stimuleren hard te werken voor vadertje staat. Zuivere brainwashing noemt men dat bij ons; hier echter de normaalste zaak van de wereld.

Terwijl we ons klaarmaken om Altay te verlaten duiken er plots vier mannen op die onze auto’s willen kopen. We trachten hun uit te leggen dat we nog naar U.B. moeten en dat de auto’s daar geveild zullen worden. Ze blijven maar aandringen maar dat baat natuurlijk niet en na een tijdje druipen ze het teleurgesteld af. Voor we vertrekken moeten we eerst nog op de foto met onze tv man van gisteren. Hij is net als zo velen onder de indruk van onze uitgeruste wagens en bijzonder geïnteresseerd in onze isolatie folie en fotografeert uitbundig onze voertuigen voor we zijn parking verlaten. We gooien de tanks nog even vol met minderwaardige Chinese diesel want we moeten het hiermee wel stellen omdat de Russische brandstof hier niet meer verkrijgbaar is.

De wegen in het centrum zijn volledig stuk gereden en eens buiten de stad word het er niet beter op. Het eerste uur rijden we door een heuvelachtig landschap over zandpistes. Als we over één van de heuveltjes rijden duikt het pad onder ons plots steil naar beneden. We trappen hard op de remmen en trekken zelfs de handrem bij doch de wielen blokkeren en de wagen schuift met grote snelheid naar beneden. We komen er gelukkig met de schrik en een flinke adrenaline stoot vanaf en verwittigen onmiddellijk de volgende ploeg via de c.b. zender. We doen het vanaf hier eventjes wat rustiger aan !

Het plateau wordt geleidelijk weer vlak als voorheen en de zandpistes worden stilaan wat beter. Het zijn vooral de scherpe rotsen op de track die verdwijnen waardoor we wat relaxer kunnen sturen. Toch moeten er vandaag ook weer twee banden aan geloven. Als we aan dit tempo blijven lek rijden gaan we nog in de problemen raken. Op dit hoogplateau is er geen enkel teken van leven te bespeuren en de begroeiing is ook al ver te zoeken. De herders hebben hun yurts afgebroken en zijn met hun kuddes voor de winter naar lagergelegen gebieden getrokken.

Plots zien we een bende kamelen in een ronde stenen omheining die staan te wachten op begeleiding naar hun overwinterings gebied. Omdat het net middag is smeren we hier onze boterham en bewonderen de prachtige dieren eens van dichtbij en zijn verwonderd dat we zelfs hun zachte vacht mogen strelen.

We scheuren vervolgens verder over het kurkdroge maanlandschap en moeten op grote afstand uit elkaar rijden om enigszins uit elkaars stofwolk te blijven. Van de ganse dag komen we geen enkel levend wezen tegen tot we plots in de mot hebben elkaar uit het oog verloren te zijn. We hebben geen flauw idee meer wie voor of achter rijdt en trachten van op een heuveltje een stofspoor op te vangen maar zover het oog reikt is er niets dan verlaten woestijn zichtbaar. Dan maar zoals afgesproken doorrijden tot het eerste dorpje om daar terug te herenigen.

Na verschillende uren moederziel alleen richting Bayankhongor gereden te hebben komen we aan in een nomadenkamp bij de rivier Baydrag. We vragen of iemand soms Belgische wagens gespot heeft maar hier was vandaag blijkbaar nog geen mens gepasseerd. We besluiten de rivier reeds door te steken nu het nog klaar is maar tijdens de overtocht van deze brede stroom slokt het luchtfilter zodanig veel water binnen dat de wagen met gorten en stoten de oostelijke oever bereikt. De materiaalkoffer ligt bij het andere team en zo stranden we dus tussen en tiental yuts en een bende uigelaten kinderen.

Als bij wonder arriveren een uurtje later de verloren zonen aan de overkant en kunnen we uiteindelijk ons verhaal van vandaag met elkaar delen. Het luchtfilter wordt gedemonteerd en boven de kachel in één van de yurts te drogen gehangen tot morgen. Tot het slapengaan komen de kleine jongens ons entertainen met wat kattenkwaad terwijl de herdershonden komen bedelen om geaaid te worden.

18-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

We kruipen voor de dageraad vanonder de veren want we komen slechts met mondjesmaat vooruit op deze tracks en we moeten nog ongeveer 1200 km afleggen tot U.B.

Vandaag willen we een beetje kilometers op het tellertje krijgen. Onze gastheer nodigt ons uit op de thee en wil ons een kan melk en een groot stuk geitenvlees meegeven. We kunnen dit echter niet bewaren en moeten het aanbod afslaan. De gedroogde geitenkaas accepteren we wel. We verlaten het dorp terwijl de ganse familie ons uit wuift en we zetten koers richting zonsopgang. De donzige wolkjes lossen vlug op in het ochtendlicht en gauw krijgen we terug een vlekkeloze hemel boven ons. De rit verloopt even moeilijk als de dagen voordien maar de bergen wijken stilletjes verder uit elkaar en het plateau spreid zich verder open.

Na een uurtje botsen en stoten, treffen we het volgende dorpje waar wel een klein winkeltje is en we gaan voorraad inslaan. We kijken toe hoe het dorpsleven stilletjes op gang komt en de vrouwen en kinderen met grote kannen op stootwagentjes naar de waterput achter hun voorraad voor de dag gaan. De oude mannen staren ons met verwondering aan. Bij het verlaten van deze kleine nederzetting stoppen we nog even bij de prachtige boeddhistische tempel voor een foto.

Snelheid kunnen we niet maken want we laveren constant tussen diepe kuilen en scherpe rotsen, veelal aangevuld door de ribbelige wasborden. Het is een vermoeiende marteling voor mens en machine: de wagens beuken onophoudelijk tegen het aardoppervlak en we vrezen bij elke slag het ergste. Op een gegeven moment wordt het plateau licht heuvelachtig en de voorste wielen verkiezen geregeld het luchtruim. Omdat we alle drie off track rijden is het moeilijk iedereen in ’t oog te houden. We moeten voldoende afstand houden om niet in elkaars stofwolk te komen en na een tijdje raken we natuurlijk elkaar kwijt tussen de heuvels. Gelukkig kunnen we gauw hergroeperen en een paar verlies-procedures afspreken.

Alhoewel we reeds gewend zijn aan de grote zwermen kamelen die hier ronddwalen blijven ze ons nog steeds boeien. Het zijn vooral de gebleekte skeletten van de gesneuvelde woestijnschepen die ons soms de rillingen geven. Buiten een spoor van aan flarden gereden autobanden en legen vodka flessen is de natuur nog volledig ongerept. Drankmisbruik is, nota bene, nog steeds de grootste struikelblok van dit land.

Naarmate de dag vordert volgen de yurts van de herders elkaar steeds vlugger op tot opeens een klein blauw autootje onze aandacht trekt. We stoppen even om polshoogte te nemen. Het blijk een oude Renault 4 te zijn uit de jaren zestig die hier ooit eens door een Engelsman achtergelaten is. Een oude man blijkt de trotse eigenaar te zijn van deze afgeleefde klassieker. Hij nodigt ons onmiddellijk uit voor een ritje en Gunther stapt als uitverkorene in voor een klein woestijnritje. De verbazing van de herder is nog groter als blijkt dat onze Master ook een Renault is en dit schept meteen een vriendschapsband. Ondertussen is de rest van de familie er komen bijstaan en we houden een gezellige handgebaren babbel alvorens terug verder te botsen.

We rijden verder terwijl onze ogen beginne te tranen en onze spieren verkrampen van het constant bijsturen en ontwijken van de diepe putten. Tegen de avond treffen we, op zo’n 60 kilometer voor de stad Altay, een relatieve goede zandweg en beginnen aan de beklimming naar het 1000 meter hoger gelegen plateau. De temperatuur gaat meteen een stuk omlaag en tegen dat we de stad binnenrijden liggen er reeds sneeuwtapijtjes langs de weg. Onze wagens hebben dringend een nazicht nodig en we rijden ze op een scheefgezakte ramp voor een gesloten auto servis. De carterplaten worden nogmaals gedemonteerd en in vorm geklopt en bij Alain’s Citroën blijkt de aftapplug van de versnellingsbak er erg aan toe te zijn maar we hebben geen nieuwe koperen dichting. Zo’n dichting is echter nergens vindbaar tot een vriendelijke televisie reparateur, gevestigd in een oude chaotische treinwagon, ons er eentje snijdt uit een koperen koffiekan die ergens rondslingerde tussen al zijn rommel. We monteren de handgemaakte dichting en parkeren onze auto’s op de man zijn ommuurde parking. Na een tweetal uur onder de wagens te hebben gelegen zijn de mannen bevroren van de koude en besluiten we uit te gaan eten.

Onze redder belt een vriend met een Russisch busje die met ons de stad rondrijdt op zoek naar een restaurant dat nog open is. Na de derde stop hebben we geluk en kunnen we ons een beetje opwarmen en iets gaan uitkiezen in de keuken. Na het eten springen we nog even binnen in de lokale bar waar Christel het opneemt in een partijtje snooker tegen een groepje mannen die blijkbaar al de ganse dag aan de vodka zaten. De Belgen moesten echter het onderspit delven maar komen er met een toerneetje vanaf. We nemen afscheid van onze brabbelende vrienden en duiken ons bed in want we zijn van plan morgen opnieuw op tijd verder te trekken.

17-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Als we ‘s morgens door ons raam kijken zien we een dertigtal wilde paarden die staan te drinken bij de rivier. We springen vlug uit bed en gaan ze van iets dichterbij bewonderen. We warmen ons nog even aan het nog steeds smeulende kampvuur van gisteren en rijden na een koffietje terug de wildernis in.

De zon heeft vandaag moeite om door het wolkendek te breken maar de temperatuur blijft gelukkig positief. De rit van deze morgen verloopt over een uitgestrekte vlakte volledig omzoomd door hoge bergen. Dit boomloze landschap is enkel begroeid met wat dor steppegras en hier en daar een dapper struikje. De kuddes paarden en kamelen die hier massaal ronddwalen hebben dan ook de grootste moeite om nog iets eetbaars te vinden. Een zwerm uit de kluiten gewassen aasgieren doen zich tegoed aan een kamelen kadaver en vliegen verschrikt op als we voorbij razen. Iedereen is geschrokken door de omvang van deze uitzonderlijke vogels.

De tracks zijn barslecht en na een tijdje bezwijkt de volgende band aan een scherpe steen met een gedeukte velg als gevolg. De voorraad reserve banden blijft gestaag slinken. Tegen de middag bereiken we het kleine stadje Khovd. We zien het van op de heuvel liggen onder een rookwolk van de mestkacheltjes. De stad stelt niet veel meer voor dan wat lage huisjes en yurts ommuurd door lemen muurtjes. Gelukkig vinden we er toch een banden hersteller, beslist één der drukste beroepen in deze streken. We kloppen de gedeukte velgen terug wat rond en laten er onze losse reservebanden omleggen voor 1,5 $.

Intussen ontmoeten we er Robert en zijn Heather, een Amerikaans /Engels koppel vrijwilligers die hier al tien jaar les geven in een dorpsschooltje. Zij vertellen ons over de schrijnende politieke situatie en hoe de corrupte ambtenaren, en vooral de president, schatrijk werden in korte tijd door buitenlandse donaties terwijl de gewone mensen er nooit een cent van te zien krijgen en steeds armer worden. Ze kaarten ook nog eens het probleem van de straatkinderen aan en als we zeggen dat wij deze rally ten voordele van die kinderen organiseerden en het rechtstreeks overdragen vinden zij dit GREAT!! Ze wensen ons nog een veilige doorreis naar U.B.

Als we het stadje willen buiten rijden staan we terug voor gesloten slagbomen en moeten we net als elke dag voordien een zeker bedrag “road tax” betalen. Deze politiemannen zonder uniform of enige vorm van betalingsbewijs staan aan elke in en uitgang van de dorpen. We weigeren elke keer te betalen en kwamen er tot nu toe steeds mee weg. Net voorbij de slagbomen stopt de weg opnieuw en rijden we terug door de diepe sporen van de tracks.

De onderkant van onze auto’s wordt geteisterd door een regen van opspattend grind en meestal zijn de tracks zo slecht dat we gewoon off track moeten rijden. Het pad bestaat meestal uit een viertal sporen naast elkaar waar we het beste moeten uitkiezen. Zowat alles davert en de carterplaten worden opnieuw tergen het motorblok geslagen. We vragen ons niet af “of” er iets stuk zal gaan maar wel ”wanneer” het stuk zal gaan. Verstralers breken af , het ganse dashboard trilt en de cameraladers bezwijken aan de vibraties. Als er al eens een medeweggebruiker opduikt is het steevast een Russische jeep of een ouderwetse vrachtwagen.

We moeten ons best doen om de moraal hoog te houden als we bedenken dat we nog meer dan duizend kilometers moeten afleggen op deze manier maar we beuren elkaar op met de gedachte dat we dit met een doel doen en dan nog wel met een goed doel.

We stoppen even later bij een gestrand gezin met een Japans vrachtwagentje geladen met dierenmest voor hun kachel te stoken. De jongens buigen zich over het probleem en komen na een kwartiertje met de diagnose van een defecte dieselpomp. Hiermee kunnen we ze spijtig genoeg niet helpen en moeten, nadat ze een lift naar de stad afwezen, hun eenzaam bij hun voertuig achterlaten. Ze wuiven ons dankbaar uit terwijl we in een grote stofwolk verder scheuren richting oosten.

Navigeren doen we nog steeds met succes op de zonnestand. Het plateau veranderd soms in een met stenen bezaaide zandwoestijn om even later terug over te lopen in immense steppes. Overal op de vlakte zien we de yurts van de herders opduiken en hun kuddes. De meeste veeboeren wuiven ons na terwijl de schapen en geiten het op een loopje zetten. Maar het zijn vooral de indrukwekkende Yaks die onze aandacht trekken.

Even later moet er opnieuw een band aan geloven en houden we een uurtje halt om onze veerpoten terug wat door te schuiven in hun klemmen om zo wat meer grondspeling te krijgen. Door de ontelbare slagen die we te verwerken krijgen zakt deze na een paar dagen steeds terug naar standaard hoogte wat beslist onvoldoende is onder deze omstandigheden. We krijgen van de ganse dag geen enkele meter aanvaardbare weg onder onze wielen en het varieert van zeer slecht tot onvoorstelbaar slecht en geregeld zelfs tot “buiten categorie”. De grote kuddes Mongoolse paarden die hier ronddraven hebben er blijkbaar minder last van dan wij.

We rijden in de schemering het eerste dorpje langs onze weg van vandaag binnen en vragen aan een oude man of we binnen zijn lemen omheining kunnen overnachten. Hij maakt hier geen probleem van en nodigt ons meteen uit op de thee. Zo krijgen we nogmaals de gelegenheid een blik te werpen in de primitieve woningen van dit bergvolk. Deze vriendelijke oude mensen met verweerde gezichten en typische klederdracht willen ons ook iets te eten aanbieden maar wij keren de rollen om en koken een portie spaghetti voor hun mee. Ze hebben dit gerecht blijkbaar nog nooit gezien maar gebaren na voorzichtig geproefd te hebben dat ze het lekker vinden.

Vanavond vloeien twee werelden opnieuw even in elkaar en we gaan met een tevreden gevoel slapen.

16-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Ingezonden reisverslag:

Net als gisteren lezen we deze morgen twee graden onder nul af binnen onze wagens. Ons gastgezin is al op de been en we mogen ons binnen gaan opwarmen en ontbijten. De Mongoolse thee die we gisteren proefden viel niet bij iedereen in de smaak en dus maken we zelf een kopje in onze mobiele keuken.

Even later komen de twee jeugdige motorrijders,zoals afgesproken, trots hun motoren aan ons laten zien. Alain kan de verleiding niet weerstaan en gaat op het aanbod om een testritje te maken gretig in. Na een ritje over de steppes keert hij glimlachend terug en merkt op dat geen van beide remmen werken en de vering volledig vast zit maar uit beleefdheid looft hij toch de kleine Chinese machines.

Even later merken we tot onze verbazing op dat onze video camera en een reservewiel verdwenen zijn uit onze wagens. We weten niet precies wanneer dit gebeurde maar klaarblijkelijk heeft iemand met lange vingers zijn hand op onze spullen gelegd. We zijn door dit voorval zeer aangegrepen zeker na al de gastvrijheid die we reeds mochten ervaren. Maar omdat we geen flauw benul van de dader hebben maken we er niet te veel heisa rond. Hierdoor zijn we natuurlijk een paar uur uniek filmmateriaal kwijt maar we bedenken dat we dit wel zullen overleven en de beelden staan immers voor altijd in ons geheugen gegrift. Het is terug een les in waakzaamheid.

De motorrijders begeleiden ons het dorp uit tot bij de eerste river crossing. Hier wordt een plannetje in het zand getekend en dan ploeteren we het riviertje door waarbij ‘Alain’s C15 een flinke teug water binnenslikt met een haperende motor en dikke witte rookpluimen uit de uitlaat tot gevolg. Enkele minuten later loopt alles terug zoals het hoort en stuiven we de zanderige vlaktes over.

We navigeren op de zon en trachten ons het plannetje van de bergen te herinneren want van wegen is hier geen sprake en de sporen lopen opnieuw in alle richtingen. We rijden helemaal alleen over de pistes en beklimmen met moeite de steile hellingen. Na een hele tijd vallen we op de beschreven hoofdweg naar het volgende stadje. Deze bestaat uit een paar kilometer schaarse asfalt maar lang zal de luxe niet duren want eens het standje doorgereden te hebben zitten we terug op barslechte tracks.

In het stadje zelf laten we voor 3$ onze afgescheurde bagagedragers lassen omdat deze anders nooit Ulan Bathaar zullen halen. De grindweg is onvoorstelbaar, vol gaten en diepe sporen maar bovenal bezaaid met scherpe stenen die maar al te graag onze banden willen doorprikken. Het is hier kurkdroog en we laten immense stofwolken in ons kielzog achter. Hierdoor moeten we op grote afstand van elkaar blijven zodat we buiten elkaars cb bereik vallen en dus extra hard moeten opletten elkaar niet te verliezen in deze woestenij van stenen en zand. We rijden dwars door het Mongoolse landschap waar de natuur nog overheerst en de invloed van de mens nagenoeg onbestaand is. Aan beide zijden ontrafelen zich de mooiste taferelen: bergen in alle kleuren en vormen volgen elkaar op, al dan niet bedekt met flarden sneeuw. Wilde paarden worden opgeschrikt en arenden, met schrikbarende spanwijdte, cirkelen boven ons hoofd. Als we even stoppen bij een bergmeer zien we de holen van de woelratten die geregeld ons pad kruisen.

De zon die opnieuw hoog tegen de blauwe hemel staat zorgt overdag voor een aangename 15 graden. Tegenliggers ontmoeten we vandaag maar drie keer en als we vrezen het spoor naar Altay bijster te raken zijn we aangewezen op de richtlijnen van de enkele herders die we soms ontmoeten. Als we boven op een bergpas een gebedsheuveltje treffen willen we de goden niet tarten en lopen een er een rondje omheen alvorens ons steentje bij te dragen en de rit verder te zetten. Verblind door de natuurpracht om ons heen is het soms moeilijk ons te concentreren. Glijdend door het mulle zand of uit elkaar rammelend op de eindeloze wasbordjes, trachten onze weg te vinden. De rivieren worden steeds dieper en breder en leveren buiten de sensatie en een paar spectaculaire foto’s telkens een koud voetbad op én een paar litertjes water in de cabine.

Tegen de avond gaan we op zoek achter een plekje waar we beschut tegen de koude wind ons kamp kunnen opstellen. We rijden over een stenen woestijn tot bij een bergflank waar een klein riviertje met groene oevers onze stek voor de nacht zal worden. Terwijl het stoofpotje staat te garen gaan de jongens op zoek naar hout. Het totale gebrek aan bomen in deze streek dwingt hem wat struiken te kappen en gedroogd mest te verzamelen. Hiermee steken we een knetterend kampvuur aan waar we ons tot het slapengaan lekker kunnen aan warmen.

Hier op deze eenzame hoogvlaktes, ver van de bewoonde wereld, genieten we nog even van de mooiste sterrenhemel die je maar kan bedenken tot elkeen vermoeid van deze uitputtingslag, in zijn krappe bedstee duikt. n krappe bedstee duikt.

15-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

In het midden van de nacht worden we wakker van de koude die langs het kleinste kiertje onze wagens binnendringt. We proppen wat kledij tussen de kieren en trachten nog even door te slapen.

Wanneer we onze ogen opnieuw opendoen zien we tien graden onder nul op de buiten thermometer staan maar binnenin onze wagen is het slechts twee graden onder nul. We glippen naar buiten en zetten een kopje thee om op te warmen. Even later komt ook onze gastvrouw van gisteren buiten en nodigt ons uit voor ontbijt. Helaas moeten we weigeren omdat we zo spoedig mogelijk naar de Mongoolse grens willen zodat we nog voor de avond kunnen oversteken naar het land van Jengis Khan. Als we rond kijken beseffen we pas hoe mooi het hier is. Overal rondom ons zien we de besneeuwde bergruggen van de Alkay. We nemen afscheid van Baboeskha en zelfs de buurman die gisteravond flink aangeschoten door de vodka zijn ganse leven aan ons plachte te vertellen, komt ons uitwuiven. Blijkbaar had hij vandaag ook al een “stevig ontbijt” achter de kiezen.

We rijden over een prachtige hoogvlakte die rondom omringt is door hoge besneeuwde toppen. Deze mythische bergen worden nog extra geaccentueerd door het felle ochtendlicht en we wanen ons even op een andere planeet. Een uurtje later houden we halt bij het laatste stadje dat de naam nauwelijks waard is. We gaan op zoek naar een internet verbinding en een jongen neemt ons mee op sleeptouw. Na de bank, de school en de telefoon winkel te hebben aangedaan vinden we uiteindelijk een zeer trage lijn in het lokale postkantoor,. We sturen een paar reisverslagen door maar foto’s krijgen we hier onmogelijk doorgestuurd.

Wanneer we terug de vlakte oprijden trekken een groep imposante wilde kamelen onze aandacht. We rijden ze tegemoet en nemen als goede westerlingen een paar foto’s ter herinnering. Tegen de middag komen we aan bij de Russisch–Mongoolse grens.

Na controle van onze documenten blijkt dat we binnen de drie dagen moesten registreren bij de politie maar omdat we hierin verzuimden krijgen we 250 dollar sjtraf (boete). We krijgen allerhande formulieren voorgeschoteld met inbegrip van het volledige wetsboek, ondertekend door de grote Poetin himself! We hebben natuurlijk allang begrepen dat hier wel een oplossing voor gevonden kan worden .Iedereen houd vol dat we geen valuta meer op zak hebben en na plechtig beloofd te hebben onze mond te houden over dit voorval komen we er met een paar warme truien als cadeau voor de douanier, vanaf. Ze worden haastig in een kast gestopt en wij krijgen de laatste stempel in ons paspoort zodat we het land kunnen verlaten. Lang leve de corruptie!!!

De klok tikte ondertussen lustig verder maar we rijden opgelucht de slagbomen door en rijden zo’n tientalkilometer door niemandsland tot de Mongoolse zijde. Hier zijn we blijkbaar samen met twee vrachtwagen bestuurders de enige klanten voor vandaag en gelukkig maar want het zou tot zeven uur vanavond duren voordat we de streep over mogen. De administratieve chaos is ongelooflijk en we hebben het al lang opgegeven om er enige logica in te zoeken.

Doordat onze wagen hier permanent ingevoerd worden moeten er verschillende procedures in evenveel loketjes doorlopen worden en net voor het ons allemaal te veel wordt krijgen we de finale stempel. Echter, voor we verder kunnen moeten we ook nog eens alle dozen op onze bagagedragers afladen en openmaken. De eerste doos zit gelukkig vol teddybeertjes en als we er twee schenken aan de vrouwelijke douanierster mogen we plots zonder verdere controle verder rijden.

Het is ondertussen al flink aan het schemeren maar we besluiten toch nog door te rijden tot het eerste dorpje over de grens. Eens we het zware hek doorrijden houdt de weg op en vallen we terug op een hobbelige gravelbaan. De wasborden schudden onze karretjes volledig door elkaar en na een tijdje heerst er volledige duisternis rondom ons. Er is geen enkel referentiepunt meer en van een rijweg is er eveneens geen sprake meer. De bandensporen lopen kriskras door elkaar op deze stofferige zandvlakte tot we plots opnieuw op de prikkeldraad afspanning van de grens stuitten. We beseffen we dat we elk spoor bijster zijn. Na wat rondjes gereden te hebben houden we halt en laten het stof rondom ons optrekken om te besluiten dat we hopeloos verloren zijn, in deze kille nacht.

Als bij wonder komen er in de verte twee koplampen onze richting uit en wanneer we voor de wagen springen en ons probleem voorleggen vertelt de man ons dat we de elektriciteit palen moeten volgen tot bij het dorpje. We volgen zijn advies en komen uiteindelijk toch in het bewuste dorpje aan. Door gebrek aan elke vorm van verlichting rijden we een beetje gedesoriënteerd tussen de huisjes door als er plots uit de duisternis een man opduikt en in onze wagen springt.

Hij brengt ons tot bij zijn kleine primitieve woonst en nodigt ons uit op thee met brood. Binnenin beperkt het meubilair zich tot het uiterste minimum. We krijgen een soort Mongoolse thee voorgeschoteld. Doordat dit drankje met yakmelk vermengt is smaakt het ietwat ongewoon maar uit beleefdheid slurpen we toch een kopje naar binnen. De drie peuters komen bij ons op verkenning en vader haalt zijn fles vodka boven voor deze speciale gelegenheid. We halen wat speelgoedautootjes uit onze bagage voor de jongens en spelen samen met moeder en haar kroost nog even botsautootje tot groot jolijt van de kleintjes natuurlijk.

Vanwege privacy redenen slaan we het aanbod om binnen te slapen af en stellen ons bed op in de wagens tot er plots nog een paar jonge kerels opduiken en een praatje in beperkt Engels komen slaan. Ze vragen of we ook motorrijders zijn en vertellen ons trots over hun Chinese honderdvijfentwintigers. Hun oudere broer baat het lokale winkeltje uit en ze nodigen ons uit op een biertje in de winkel. De schoonzus wordt wakker gemaakt en de deur van de winkel ontgrendeld. We drinken ons eerste Mongools pintje en na een kwartiertje staat er plots een achttal man rondom ons.

Het is echter al laat en we moeten dringend gaan slapen want we krijgen te horen dat we de volgende dagen zeer slechte wegen te verwachten hebben. De jonge mannen begeleiden ons door de duisternis terug naar onze wagens en we doen ze nog een t-shirt van de Belgische Harley club cadeau zodat ze fier als een gieter ook terug naar hun huisje terugkeren.

14-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Deze morgen staat het ijs binnen op de ruiten. We trekken onze wollen muts over onze oren en verwarmen ons aan een heet kopje koffie. Alles rondom ons is wit van de ochtenddauw en de mensen van het dorpje gaan reeds op pad met hun oude brommers en een paar aftandse wagentjes. Na een snel ontbijt stappen we in onze voorverwarmde wagens en beginnen aan onze rit voor vandaag.

Dit is het laatste dorpje voor we de bergen intrekken en we pompen onze tanks en jerrycans vol met diesel, slaan brood in en douchen ons voor de laatste maal bij een truckstop. De berkenbossen lopen langzaam over in dennenbossen en onze hoogtemeter gaat opnieuw de hoogte in. Na een uurtje rijden zitten we op 1300m én in de sneeuw! We zien voor het eerst de hoge toppen van de Alkay. Volgens de lokale bewoners moeten we de komende dagen geen sneeuwellende verwachten en we komen dan ook zonder problemen tot bij de grens.

Het landschap is zeer variërend en altijd even impressionant. De gouden bergen danken waarschijnlijk hun naam aan de dennenbomen met hun geelkleurige naalden. Deze geven de flanken hun gouden kleur. Terwijl we het pad van de kabbelende rivier volgen passeren we zware vrachtwagens met boomstammen. Verder gaat er niet veel verkeer onze richting uit. Behalve een paar schamele dorpjes zijn deze bergen dun bevolkt. Langs de weg zien we kuddes wilde paarden en yaks die staan te grazen op de hoge bergweiden. We verfrissen ons gezicht even met het ijskoude water van de rivier. Dit is beslist een van de mooiste streken in Rusland en het samenspel van herfstkleuren en schaduwen zorgen voor een wondermooi schouwspel waar we maar niet genoeg van krijgen.

Wanneer we hoger klimmen worden de bergen rotsachtiger en kaler. We trachten het tempo er een beetje in te houden op deze asfalt wegen want er wachten ons nog zwaardere trajecten aan de Mongoolse zijde maar hier levert elke pitstop gegarandeerd een paar mooie foto’s op.

Tegen de avond gooit de zon een rode gloed over de besneeuwde toppen wat opnieuw voor een onbeschrijfelijk uitzicht zorgt. Als ze zich uiteindelijk volledig terugtrekt achter de bergen daalt de temperatuur gestaag en word het licht langzaam verjaagd door de schemering.

Tijd om een rustplaats te zoeken en via een houten brugje rijden we de rivier over en houden halt in een dorpje waar de tijd al meer dan honderd jaar blijkt te hebben stilgestaan. De gammele huisjes zijn afgebakend met houten afsluitingen en het vee loopt rustig over de zandwegen. Door het gebrek aan enige wind hangt er een waas van rook over het dorpje, afkomstig van de smeulende schoorsteentjes. We stoppen voor een willekeurig boerderijtje en de vrouw des huizes komt ons, eerder schuchter, begroeten. Wanneer we vragen of we hier ergens mogen parkeren merkt ze op dat we met de beste bedoelingen gekomen zijn en nodigt ze ons prompt uit onze wagens binnen haar omheining te parkeren.

De jongens van het dorp komen, zoals gewoonlijk, even hun beperkte Engelse vocabulaire op ons uittesten voor we bij de gezellige warmte van het houtkacheltje genieten van een kopje thee. De ganse familie komt vlug langs om kennis te maken met oma’s vreemde gasten en de kleintje krijgen een knuffel van ons cadeau. Ze kijken ons met ongeloof aan als we vertellen dat we met deze auto’s van in België tot hier gereden zijn en vooral grootmoeder is onder de indruk als ze binnenin onze uitgeruste bestelwagen komt kijken. Ondanks de gebrekkige communicatie hebben we toch een gezellige babbel en oma benadrukt trots dat deze mensen geen Russen zijn maar echte Alkay. We moeten toegeven dat ze er met hun spleetogen en donkere huid inderdaad zeer exotisch uitzien.

De keukentafel wordt gedekt met allerhande lekkernijen en na wat koekjes en zelfgemaakte confituur geproefd te hebben wensen we iedereen een goede nacht en duiken onze knusse bedjes in. Morgen hebben we nog een honderdtal kilometers te gaan tot de Mongoolse grens.

13-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Wanneer we wakker worden krijgen we een heuse steak en wodka voorgeschoteld door de ruige Russische biker die ons verleden nacht entertainde. Gunther neemt een aanbod van het gebraad aan maar de wodka schuiven we wijselijk opzij.

Na ons wat te hebben verfrist rijdt onze nieuwe makker zijn imposante zwarte Hummer, inclusief verduisterde ramen, voor en neemt ons in zuivere maffia stijl mee naar de lokale outdoor winkel. Hier is zowat alles te verkrijgen: van vismateriaal en trekking gear tot een heus wapenarsenaal met AK740 kalasjnikovs en ander oorlogstuig. Het meisje achter de balie wordt door onze maat onder de arm genomen en met een glimlach verplicht ons direct te bedienen. We genieten even van het voorrecht en worden verder geholpen door de bevallige jonge dame bij het uitkiezen van een slaapzak. Het warmste exemplaar wordt er uitgekozen en ingepakt. Aan de kassa krijgen we niet de kans om onze portefeuille boven te halen. Onze gastheer staat er op dat dit een geschenk van hem is voor zijn Belgische vrienden. Hij waarschuwt ons voor de sneeuw en de gevaren van dien in het Altay gebergte en zegt ons dat we deze slaapzak zeker nodig zullen hebben. Hij brengt ons terug naar onze auto’s en met een stevige omhelzing nemen we met wat spijt in het hart afscheid onze Russische biker vriend.

Als we de hoofdweg oprijden treffen we een loketje waar we voor een paar cent een wegenvignetje kopen. Naarmate de dag vordert maken de afgemaaide korenvelden plaats voor de typisch Siberische berkenbossen. De meeste bomen hebben hun bladeren reeds afgeschud maar het blijft toch een mooi stukje ongerepte natuur. De herfstzon die hoog tegen de blauwe hemel staat slaagt er overdag nog in het kwik tot boven de 15°C te doen stijgen. Eens na zonsondergang gaat de temperatuur evenwel pijlsnel naar beneden.

We blijven steeds op onze hoede voor de vele politiecontroles die overal opgesteld staan en ons maar al te graag zouden “belonen” met een boete. Op de vlakke asfaltweg malen we moeiteloos kilometers en tegen lunchtijd rijden we een dorpje, met scheefgezakte houten boerderijtjes van weleer, binnen. De oudjes die op hun bankje genieten van deze “Indian summer day” kijken ons met grote vraagtekens in de ogen aan. De kip die we in Barnaul kochten wordt in de pot gegooid en vormt samen met een bordje rijst ons middagmaal voor vandaag. Na het eten komt de boerin even kletsen met de vreemdelingen en voor we vertrekken krijgen we nog een zak appels voor onderweg van de overbuur.

Zelfs nu de alternator van Gunther opnieuw zijn werk naar behoren doet blijft de batterij voor problemen zorgen. We rijden nog een uurtje door tot we terug in de beschaving komen en vervangen ze door een goedkoop Russisch exemplaar.

Tegen de avond gaat het vlakke landschap geleidelijk over in glooiende groene heuvels tot we in de verte de eerste toppen van de Altay voor ons zien oprijzen. Intussen is de avond reeds gevallen en zetten we de wagens aan de kant voor de nacht.

12-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Als we wakker worden heeft de nachtvorst een wit laagje over het landschap en onze wagens gedrapeerd. In de wagens is het 5 graden terwijl het kwik buiten niet hoger dan 2 graden raakt. Gunther kruipt bevroren vanonder zijn dekentje. Hij zal moeten uitkijken naar iets warmer voor de komende dagen. We ontbijten onder een bewolkte hemel en duwen Gunther's Citroen in gang omdat de batterij er de brui aan gaf en rijden opnieuw verder richting Barnaul.

Het landschap is al even eentonig als gisteren: de verdorde zonnebloemvelden staan er wat triest bij en hier en daar zijn de boeren bezig met enorme machines de laatste strobalen voor de winter binnen te halen. We rijden door een industriegebied waar de vervallen fabrieken nog steeds op volle toeren draaien. De zwart geblakerde schoorstenen stuwen al even zwarte rookpluimen naar buiten. Hier moet nog hard gewerkt worden voor een handvol roebels ...

Als we na een politiecontrole terug willen aanzetten weigert onze witte C15 opnieuw te starten. Het alternatorriempje blijkt gebroken te zijn waardoor de batterij niet meer bijlaadt. De jongens slaan de handen in elkaar en na een uurtje kunnen we opnieuw verder tuffen.

Het asfalt is van onberispelijke kwaliteit en als we niet opzij kijken naar de ouderwetse dorpjes wanen we ons even in Europa. Voor we Barnaul binnen rijden passeren we grote dorpen met minuscule kleine houten huisjes; deze vormen de randstad die in schril contrast staat met de moderne gebouwen in het centrum. Onze video camera overleefde de trillingen in Kirgizstan niet en is dus al een tijdje buiten dienst. Gunther wil hem vervangen door een nieuwe en dus wippen we de Shopping hall binnen waar we even later voor een prikje met een splinternieuwe Panasonic buiten stappen.

Dit is onze laatste grote stad voor we het Altay gebergte induiken. We slaan opnieuw proviand in en wisselen onze dollars om in Russische roebels. Een slaapzak vinden we niet maar een immens grote stalen motorfiets trekt onze aandacht. Deze doet dienst als uithangbord voor de lokale biker club. We trekken de loodzware ijzeren deur open en lopen binnen in de ondergrondse bikersbar.

Nadat onze ogen gewend zijn aan de duisternis zien we pas wat voor een uniek gebouw dit is: alles in handgemaakt, uit motorfiets onderdelen en we staren het eerste half uur onze ogen uit. We maken meteen de vergelijking met ons eigenste stamcafé in België en dopen het de Russische peken saloon.

Na een kip met rijst te hebben verslonden krijgen we een kleine rondleiding door de president van de club en toasten we met grote Siberische pinten op onze nieuwe vrienden. Enkele biertjes later komt plots de politie binnenvallen en vragen of de eigenaars van de vreemde voertuigen hier ergens rondhangen. We moeten even mee naar buiten en onze makker voert het woord voor ons. Het blijkt dat de wetsvertegenwoordigers bezorgd zijn om de veiligheid van onze auto's en we moeten ze volgen naar een bewaakte parking verderop. Deze betaalparkings vind je in alle Russische steden maar vandaag is het gratis voor ons: de president neemt het ticket voor zijn rekening en duld geen tegenspraak.

Te veel biertjes later gaan we slapen en deze nacht heeft blijkbaar niemand last van de koude. De slaapzak is een zorg voor morgen.

11-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Verkleumd van de kou en met rugpijn lieten we ons uit ons hotelbed tuimelen. Een bed kon je het amper noemen; het zelfgetimmerde bed was eigenlijk juist een houten plank zonder matras. Verwarming was er ook al niet en de douche had amper warm water maar het was wel goedkoop.

We haasten ons naar onze bestelwagen en dronken een kopje koffie om wat op temperatuur te komen. Voor we de stad uitrijden gooien we onze tank nog eens vol met goedkope diesel en vragen aan een taxi chauffeur de weg de naar Russische grens.

Het is opnieuw een eentonige rit tot bij de slagbomen die de twee landen scheidden. We worden vriendelijk ontvangen door de douaniers maar er bleek een formulier te ontbreken in onze collectie documenten. Gelukkig werd er een mouwtje aan gepast en konden we een paar meter opschuiven tot bij de Russische douanepost. In niemandsland lagen er opnieuw enkele geplunderde autowrakken en wat vrachtwagen ladingen die de grens niet over mochten. De arme man die voor ons stond had twee zakken ingevroren vlees bij maar spijtig genoeg vielen de douaniers hun ogen er op en moest de man de zakken ook in niemandsland achterlaten. Enkele ogenblikken later verdwenen de zakken echter opnieuw in een busje dat in de tegenovergestelde richting reed. De douaniers vingen dus bot vandaag. Wijzelf kwamen gelukkig zonder problemen met twee jerrycans illegale diesel de grens over.

We staan dus uiteindelijk met onze voeten in het moederland dat ten tijden van de cccp volledig centraal Azië met één arm liefdevol vastklampte en met de andere arm tegelijkertijd leeg perste. We halen diep adem en vullen onze longen met Siberische lucht.

Met volle moed starten we aan het vervolg van onze reis op Russische bodem. Er hangt een melancholische sfeer over de dorpjes met hun houten huisjes die we onderweg passeren. Als we even verkeerd rijden stuitten we op een politiecontrole. De politiemannen starten hun Lada en rijden ons voor tot we terug op het juiste spoor zitten.

Na en paar uur door de uitgestrekte akkers te gereden te hebben komen we terug aan in een klein boerendorpje waar we ons kamp voor de nacht opzetten en we met de buurman nog even een pintje drinken voor het slapengaan.

10-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Als we uit onze wagens kruipen op de parking van het politiekantoor deze morgen staat zowat de helft van het korps ons verwonderd aan te staren.

We verfrissen ons wat en beginnen onze bedden op te plooien tot er uiteindelijk een van de agenten voldoende moed bij elkaar raapt en een gesprek met ons begint in het Russisch. We trachten hem ons doel uit te leggen en na enkele ogenblikken is het ijs gebroken en staan we gezellig te kletsen met “de politie ,onze vriend”. Ze helpen ons zelf nog even om onze bagage te herschikken alvorens we met de chef naar binnen gaan voor de registratie.

Zelf de man van de Secret Police is er ondertussen komen bij staan en is vandaag blijkbaar beter gezind als gisteren. We slagen er zelfs in een glimlach op zijn gezicht te toveren. Eens binnen op het bureau legt de korpschef aan de drie vrouwelijke agentes uit dat ze ons moeten registreren (omdat dit nou eenmaal verplicht is voor buitenlanders ...). De dames zijn nieuwsgierig en vragen ons een beetje uit omtrent onze plannen en wat we van hun land denken. Het gesprek verloopt zoals altijd in enkele woorden Engels van hun kant en enkele woorden Russisch van onze kant maar het wordt eigenlijk nog best even gezellig en voor we vertrekken krijgen we nog een Kazaks souvenirtje mee. Wij van onze kant doen hun nog maar eens een paar watermeloenen cadeau. Na het handjes schudden met de chef rijden we terug de stad uit.

De weg blijft maar verslechteren en we zijn maar al te blij dat de Master terug rijvaardig is door de nieuwe schokdempers. Rond de middag stoppen we bij een typisch wegrestaurantje waar enkele “toeristen in eigen land“ zitten te eten. We hadden eigenlijk nog geen honger en kwamen enkel wat rusten bij een kopje thee maar bij het zien van al dat lekkers kregen we ook trek en bestelden dus ook maar meteen maar een middagmaal. We moesten mee naar de keuken om aan te duiden wat we eigenlijk wilden bestellen en na het eten gingen we welgevuld terug de baan op.

Het zou geen comfortabele rit worden want onze maag protesteerde geregeld bij de hevige schokken die onze wagens opnieuw moesten verduren op deze erbarmelijke wegen. We rijden urenlang door eentonige landschappen die enkel af en toe verbroken worden door een klein boerendorpje met meestal een immens opvallend kerkhof. We rijden ook langs een vervallen spookstad met een tiental leegstaande en geplunderde appartementsblokken. De rit lijkt eindeloos en we entertainen elkaar over de cb’s met wat grappen en grollen. Het lijkt wel een afvallingskoers want geregeld gaat er één van onze mede weggebruikers opzij omdat een onderdeel van zijn ophanging het begaf. Wij vrezen hetzelfde lot te ondergaan maar halen gelukkig zonder breuken de stad Semey waar we op zoek gaan naar een goedkoop hotel want bij deze kille temperaturen kunnen we onze “open air shower” niet meer gebruiken en we hebben allen nood aan een warm bad. We huren één kamer zodat iedereen zich kan wassen en gaan na een kopje warme soep onder de wol.

09-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Toen we wakker werden kwam de zon reeds van over de Chinese bergen gluren maar hoewel de hemel mooi blauw gekleurd was slaagden de eerste zonnestralen er niet in het kwik hoger dan twee graden te doen stijgen.

We tuimelden uit onze auto’s en trokken onze warme jassen aan vòòr we de ontbijttafel dekten en zochten beschutting tegen de gure wind achter onze Renault. Na een beetje te zijn opgewarmd door het ontbijt en een kopje hete koffie wilden we vertrekken maar de batterij van Rudy (nvr: ze bedoelen (hopelijk) de Renault Master) was terug volledig ontladen door de vriestemperaturen van verleden nacht. De reserve batterij die we van onze makker Milleken kregen voor ons vertrek bracht de redding. De koelvloeistof van Gunthers’ C15-tje werd nog een beetje aangedikt en we konden terug probleemloos vertrekken.

Van westerse beschaving was er terug al lang geen sprake meer en we reden af en toe door een ingeslapen dorpje waar oma’s met gouden tanden de vruchten van hun moestuintje trachten te slijten langs de weg. We stoppen even voor wat vers fruit en groenten.

Alle benzinepompen die we passeren zijn verlaten en overwoekerd. Gelukkig hebben we voldoende reserve op ons dak. Na een tijdje rijden we opnieuw door een verlaten landschap. De dorre steppes reiken tot aan de verre horizonten doch wanneer we plots een heuveltje overkomen gereden springt een politieagent met een speedgun voor onze wagens. We gaan alle drie hard in de remmen en laten een gefrustreerde agent achter ons.

De weg wordt alsmaar smaller en slechter en Rudy krijgt steeds meer moeite om zijn Master recht op de baan te houden: de linker wielen leven hun eigen leven. We rijden de Renault even verder op een paar verlaten rampen en ons vermoeden word bevestigd: nadat de voorste vering het verleden week begaf heeft de achterste het voorbeeld gevolgd en alle olie lekt eruit. We moeten ons tempo laten zakken om het nog enigszins veilig te houden. Het duurt eindeloos voor we enig spoor van beschaving tegenkomen en net voor het saai gaat worden rijden we via een onvoorstelbare slechte weg Ayakos binnen.

Deze afgelegen industriestad in the middel of nowhere is volledig verkommerd. De oude Sovjet fabrieken staan leeg en buiten een grote legerbasis lijkt er hier niet veel meer te bewegen. Later horen we dat de economie hier stilstaat en dat er in de stad niet veel toekomst meer op te bouwen valt. De Sovjet Unie heeft hier duidelijk zijn stempel achtergelaten …

We gaan op zoek achter een oplossing voor Rudy’s wagen en komen na enige navraag bij een magazijn vol met Russische auto onderdelen aan. Na een uurtje meten en rekenen hebben we drie verschillende schokdempers van Russische makelij in de hand en kunnen we aan de slag. Olieleidingen worden verzaagd tot pasbussen, rubbers worden bijgesneden en rondsels nemen de overtollige speling weg. Rudy offert een stukje van zijn wijsvinger op tijdens de werken terwijl Alain en Gunther met hun makker “den dikken hamer” en de koevoet de voorste demper demonteren. Maar een paar uurtjes later staat de Master terug op zijn vier pootjes.

De dames spendeerden een uurtje bij de kapper en kwamen voor1,5 dollar met een nieuwe haartooi terug. Met is al flink donker ondertussen en te laat om nog te koken en we beslissen te gaan restauranten. De bevallige winkeljuffrouw die ons eerder hielp met het uitkiezen van onze schokdempers toont ons nu de weg naar het enige restaurant dat de stad rijk is. We parkeren de auto’s in een donker steegje vlakbij. Het restaurant bevindt zich in een aparte ruimte op de eerste verdieping van een gebouw daar waar je het zelf nooit zou verwachten. We zijn er de enige klanten en bestellen een simpel, traditioneel gerecht waar echter niets op aan te merken valt. Na het eten willen een paar jonge mannen ons meenemen naar een karaokebar in hun wijk. Ook daar blijken we terug de enige klanten te zijn en na een half uurtje houden we het er voor bekeken. Op de terugweg stuitten we op enkele ladderzatte militairen die samen met enkele vrienden vodka staan te drinken voor een klein winkeltje. We staan even met ze te praten over voetbal en zo en ze bieden ons een glaasje aan. Doordat ze zo beschonken zijn besluiten we om stilletjes verder te gaan als er plots een oude Lada stopt aan de overkant.

Een tengere man stapt uit en komt recht naar ons toe, laat een pasje zien terwijl hij in het Russisch naar onze documenten vraagt. We zeggen dat we enkel Engels spreken en dat onze documenten in onze wagens liggen. Hij herhaalt “Secret police , Documents”. We zeggen nogmaals dat ze in onze auto liggen maar hij blijft aandringen naar onze documenten. Hij begint ondertussen ook een verhitte discussie met de vodka mannen. Eén van de militairen doet ons stiekem teken dat we beter maken dat we wegkomen. We glippen dus stilletjes weg maar de man loopt ons achterna en grijpt ons bij de arm. Hij verstaat ons blijkbaar niet en blijft onze documenten eisen. We trachten ons los te wurmen als er opeens een zwarte auto met vier politie mannen in uniform stoppen. Ze springen uit de wagen en grijpen ons vast en eisen onze documenten. Het lijkt er even op dat dit verkeerd gaat aflopen tot uiteindelijk hun chef op ons afkomt en in redelijk Engels vraagt wie we zijn en wat we hier komen doen. We doen ons verhaal en zeggen wederom dat onze paspoorten in onze wagens om de hoek liggen. Hij gebied ons in de anonieme wagen te stappen en we zijn niet zeker wat er nu gaat gebeuren. Ze stoppen gelukkig bij onze auto’s en we tonen onze papieren. Na controle van onze visa’s en zo worden we even ondervraagd en dan verteld de chef dat het niet veilig is voor ons om hier te overnachten. Hij biedt aan om bij het politiekantoor te gaan slapen. We stemmen toe en nemen de man mee in onze auto’s terwijl de rest van de ploeg ondertussen in een verhitte discussie verwikkeld raakten met de dronken mannen. Als we bij het hoofdkwartier aankomen is de adrenaline reeds een beetje gedaald en worden we vriendelijk een goede nacht toegewenst door de man met de gouden strepen. We vragen hem tenslotte nog of hij ons morgen ook kan registreren en ook dat blijkt geen probleem te zijn.

Eind goed al goed ,besluiten we!

08-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Het getokkel van de regendruppels op ons dak wekt ons reeds vroeg in de morgen. Een blik door de ruit vertelt ons dat de regen het eerst uur nog niet zal stoppen. Ons doel voor vandaag is kilometers kloppen en rijden tot we beter weer krijgen. Dat mag hier normaal geen probleem zijn: de meeste wegen zijn hier immers verhard en veel verkeer komen we in het binnenland ook al niet tegen.

We rijden richting noorden en de hemel zit potdicht door een laag wolkendek. In dit vlakke “big sky country” kan je mijlenver zien en er is nergens een zonnestraaltje te bespeuren. Een reserve ruitenwisser breng gelukkig soelaas voor het slechte zich van gisterenavond. Alhoewel Kazachstan een oliestaat is en brandstof hier bijna niets kost zijn de meeste benzinepompen in het binnenland gesloten en vervallen en is er slechts rond de grotere steden diesel verkrijgbaar. Een van deze verlaten benzinestations doet dan ook dienst als schuilplaats om onder de middag te picknicken. Met een muts en warme jas wapenen we ons tegen de gure wind en temperaturen rond de 8°C. We versterken ons met wat brood en kaas. Na de middag wijken de regenwolken gelukkig voor een vleugje blauwe hemel en kunnen de ruitenwissers terug wat rusten.

Het glooiende landschap dat er wat dor bijligt, wordt af en toe afgewisseld door wat kleine bergketentjes zodat onze motoren eventjes wat harder moeten werken. Verder razen we met alle gemak door de weidse steppes. De vele politiecontroles waken er over dat het zeker niet saai wordt en zo blijven we altijd alert achter het stuur. Onderweg houden we halt bij één van de vele islamitische kerkhoven die we onderweg passeren. Door hun monumentale graftombes lijken deze van in de verte meer op kleine dorpen.

Tegen de avond verwerken we onderweg een deel van onze Kirgizische pompoenen in een stoofpotje en rijden daarna nog een uurtje door om rond zeven uur halt te houden bij een klein dorpje. Vanaf zes uur gaat de zon hier reeds slapen maar wij springen nog even binnen in het lokale winkeltje met verbruikszaaltje voor een kopje thee.

Daarna knijpen we de oogjes dicht want morgen volgt terug een drukke dag in het leven van de Desertlions.

07-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

De blaffende honden en de muggen hebben ons niet veel slaap gegund verleden nacht. We komen dus allen, niet al te fris uit onze auto’s getuimeld.

Onze vriendin Usulu (betekent trouwens “mooie maan” in het Kirgizisch) komt afscheid van ons nemen en we geven haar nog een pluchen knuffel en een paar meloenen mee. Ze neemt ze met enige aarzeling toch nederig aan en wenst ons een behouden reis. Even later worden we al opnieuw opzij gefloten door de sterke arm der wet omdat we eventjes over het witte lijntje gereden zijn. We voeren ons toneelstukje van de onwetende Europeaan nog eens op en komen er terug kosteloos vanaf. We wurmen ons wederom in het drukke verkeer richting centrum en komen na enige rondvraag bij de Chinese bandenmarkt aan.

Er staan hier tientallen zeecontainers nokvol nieuwe banden en de jongens voelen zich als een kind in een snoepwinkel en gaan op jacht. Maar er is geen enkele, maar dan ook geen enkele band, van de juiste maat te vinden. Gelukkig vinden ze één redelijke tweedehands waar we het dan maar moeten mee stellen. Aan de overzijde van de drukke straat staan ontelbare hokjes met bandenmachines en een leger van vettige werkmannen die maar al te bereid zijn ons te helpen. Het wordt een onoverzichtelijk gebeuren: de wagen schiet eens van de krik, de banden vliegen in ’t rond,… maar een uurtje later zijn we toch terug op pad.

We vragen de weg richting grens en worden begeleid door twee vriendelijke militairen in een antieke, oversized Mercedes. We handelen de grensformaliteiten in een record tempo af (oefening baart immers kunst) en rijden het laatste Stan-land op ons lijstje binnen. Het is er een drukte vanjewelste en er wordt met van alles en nog wat over de grens gezeuld maar het is meteen duidelijk dat Kazachstan een stuk Westerser is dan wat we tot nog toe gewend waren.

We rijden over mooi asfalt richting Almati en nemen onderweg een lifter mee die ons kan helpen met het vinden van een internet verbinding. Het duurt ongeveer twee uur eer we bij een immens grote en kitscherig verlichte shopping hall aankomen in het centrum van deze moderne stad. In het hamburger restaurant kunnen we wifi-en als we er iets bestellen. Zo zitten we dus met een hamburger in de hand onze foto’s eindelijk nog eens door te mailen naar Geert (onze trouwe Webbie) en Skypen ook nog even met Kameraad Joris.

We verlaten de stad rond tien uur in de druilerige regen en de combinatie van versleten ruitenwissers en vettige ruiten maakt het er niet niet bepaald makkelijker op.

Tegen twaalf uur vinden we net buiten de stad een standplaats en kruipen uitgeput in ons bed.

06-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Als we deze morgen uit onze auto’s kruipen is onze buur al druk in de weer in zijn moestuin en komt met nog een hoop watermeloenen aandraven. We proberen ze nog te weigeren omdat we er gisteren al een grote lading cadeau kregen maar hij is niet te overhalen en zo zitten we ondertussen al met een tiental meloenen en pompoenen opgescheept. Niet dat het een last is natuurlijk want, ze zijn met liefde geschonken.

Onze emmer met afgedraaide olie staat nog steeds naast zijn container en als we vragen of hij deze voor ons ergens kwijt kan raken doet hij meteen een belletje. Even later komt er een oude Lada Niva de parking op gereden en stappen er enkele vriendelijke mannen uit. Zij zijn vreselijk blij met de oude olie en gieten ze zorgvuldig over in lege flessen en komen ons bedanken. Het kan verkeren ...

Het opperhoofd verteld ons dat hij een zoutmijn uitbaat en vraagt om nog even te wachten voor we verder trekken.Na een kwartiertje komen de mannen terug met twee enorme klompen zuiver zout uit hun mijn en zo verlaten we onze vrienden met (nog) een paar extra kilo's bagage.

We rijden over geplaveide wegen door groene bergen tot we opnieuw aan de beklimming beginnen van kilometerslange helling die ons tot boven op een hoogplateau zal brengen. De wagen van Gunther lijdt nog steeds aan koelingsproblemen zodat we geregeld halt moeten houden om het motortje terug te laten afkoelen. Eens boven op het plateau gekomen stuitten we op een nomaden familie die hier een viertal van hun traditionele yurts hebben opgeslagen. We zetten de wagens even opzij en bieden de vrouw des yurts een klomp zout en wat pompoenen aan omdat wij ze zelf onmogelijk allemaal kunnen verbruiken. Ze neemt ons aanbod gretig aan en nodigt ons uit in haar vilten tent. Binnenin zijn we verwonderd over de prachtige wandtapijten. Ze weet ons te vertellen dat dit de traditionele Kirgizische yurts zijn en bied ons een kopje Yakmelk aan. Aarzelend zetten we het drankje aan onze lippen maar we moeten bekennen dat de specifieke smaak niet echt aan ons besteed is maar zijn toch blij het even geproefd te hebben.Met een iets wat vreemde smaak in de mond zetten we de rit verder richting dal.

Na enkele uurtjes stoppen we in de buitenwijken van Bischkek waar we op zoek gaan naar een paar banden voor onze Renault. Na een vijftal hokjes met bandenherstellers te hebben aangedaan beseffen we dat deze bandenmaat hier moeilijk vindbaar zal zijn. Nieuwe banden zijn hier sowieso al een rariteit en de tweedehandse die ze aanbieden zijn vaak slechter dan die van ons. Tot ... plots een meisje op ons komt afgestapt en in nagenoeg perfect Engels vraagt of ze ons kan helpen. Even later zit ze bij ons in de Renault en gidst ons door het drukke stadsverkeer. Ze brengt ons naar de bank en vervolgens van de ene tweedehandsbandenboer naar de andere, echter zonder veel geluk.

We moeten blijkbaar morgenvroeg naar de Chinese markt om ons geluk verder te beproeven. Ze neemt ons nog even mee naar een goedkoop traditioneel restaurant waar we een nationaal gerecht bestellen. Nadien mogen we onze auto's achter haar appartementje parkeren en trachten wat te slapen in deze drukkende warmte.

05-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

04/10 17:40 De berg heeft gewonnen Na 150 km en 3 lekke banden hebben we moeten terugkeren. Deze berg is enkel met ezels te overwinnen  Hopelijk morgen beter !!

04-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Na het ontbijt nemen we met een stevige knuffel afscheid van onze gastvrouw en krijgen onze leeuwinnen nog een souveniertje toegestopt. We genieten van de perfecte asfaltweg door het prachtige Kirgizische landschap en het ene waauuww moment volgt het andere op. Onderweg houden we even halt om onze radiatoren uit te spuiten zodat onze motoren terug voldoende koeling krijgen wat bij deze temperaturen van boven de dertig graden - vooral tijdens de steile beklimmingen - geen overbodige luxe is.De relaxte rit is echter van korte duur want tegen de avond verlaten we de hoofdweg om via stoffige bergwegen door het bijna onbewoonde binnenland te scheuren, richting Almati.

Zover zijn we echter nog niet en we schatten tenminste drie dagen nodig te hebben om tot bij het Isik kol meer te raken. Alle Kirgies vertellen ons vol trots over dit grote bergmeer en we kijken er dan ook naar uit dit natuurwonder met eigen ogen te aanschouwen. Vandaar zullen we dan de Kazachse grens oversteken

We overnachten nabij één van de schaarse herderhuisjes die hier her en der in deze desolate bergstreek staan waar notabene geen elektrickiteit of waterleiding voorhanden is. Onderweg zien we ook de eerste echte yurts en komen herders tegen met grote kuddes vee.

De temperatuur is ondertussen al flink gedaald tot ongeveer 6°C.

03-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Voor we Osh verlieten dachten we nog vlug wat dollars af te halen in de bank omdat we binnen een paar dagen weer door onbewoond gebied zullen rijden MAAR 'vlug' bestaat hier echter niet. Na een hectische rit door het drukke centrum komen we bij de bank aan waar ze echter onze bankkaarten niet kunnen aanvaarden en ook geen dollars in som kunnen wisselen. De dames roepen er een bankbediende bij die Engels spreekt om een oplossing te zoeken. De vriendelijke jongeman belt een kwartiertje rond om uit te zoeken waar we met onze kredietkaart terecht kunnen. Welgeteld één bank aan de andere zijde van de stad kan ons helpen. Hij legt ons de weg uit maar beseft meteen dat we het nooit voor sluitingstijd zullen vinden en stelt voor om ons met zijn wagen te brengen.Tijdens de rit beseffen we maar hoe groot de schade van de rellen echt is: alle horeca zaken en winkels zijn uitgebrand of stukgeslagen alsook vele woningen en volledige appartementsblokken.

  

Beka vraagt ons waarom we naar hier gekomen zijn en of we niet bang zijn. Als we vragen of we moeten bang zijn en waarvan begint hij zijn schrijnend verhaal. Slechts een paar maand terug stond de ganse stad in lichterlaaie en zag hij mensen voor zijn ogen doodgeschoten worden. De dagen nadien durfde niemand meer op straat. Toen zij het werk hervatten in de bank leefde iedereen in angsten zelfs nu nog worden er geregeld mensen ontvoerd en vermoord weet hij ons te vertellen. De vijand is echter onzichtbaar en niemand vertrouwt nog iemand. De haat tussen Uzbeken en Kirgies zal volgens hem nog generaties doorgaan en een nieuwe oorlog is zeker nog in aantocht vreest hij. We luister vol interesse naar zijn verhaal terwijl hij zich verontschuldigd voor de staat waarin zijn, eens zo mooie stad, zich nu bevind.

Aangekomen bij de betreffende bank blijkt deze ook volledig stukgeslagen en bestaat ze enkel nog uit een klein met houten platen opgebouwd hokje binnenin het vernielde gebouw. Beka vertelt ons dat hij ook nu nog constant in angst leeft en daarom elk weekend naar het platte land (nou ja plat ??? ) trekt bij vrienden waar alles veilig is en stelt voor om ons de stad uit te escorteren.We aanvaarden het aanbod en volgen hem met onze wagens tot even voorbij Jalallabad waar we neerstrijken in een typisch wegrestaurantje waar de schaslik al op de buiten bbq ligt te garen.

  

Na de maaltijd verzamelen er zich terug een paar geïnteresseerden rond ons en we krijgen allen een Kirgizisch hoedje cadeau. We wisselen t-shirts uit en worden getrakteerd op een stevige slaapmuts. ’s Avonds worden de stoelen aan de kant geschoven en parkeren we onze wagens op het terras voor we ons bedje in duiken.

02-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Vier graden stond er op het binnenthermometertje deze morgen toen we wakker werden. Onze ruiten waren aangevroren aan de binnenkant maar toch kwam er reeds een klein zonnestraaltje binnen piepen. We wurmden ons in onze warmste kledij en kropen uit onze bevroren wagentjes. De batterij van Rudy had de vrieskoude van verleden nacht niet overleefd en liet het afweten. Een kwartiertje de startkabels er op en we konden gelukkig weer starten.

Toen we gingen aankloppen bij de douane barak kwam een geeuwende militair opendoen die er blijkbaar geen zin in had. Deze afgelegen grensovergang krijgt slechts zelden bezoekers en ze vroegen ons wat vijf Belgen hier in godsnaam kwamen doen. Op weg naar Mongolië antwoorden we. Na een kleine twee uurtjes stonden we dan uiteindelijk op Kirgizische bodem.

De mist was reeds grotendeels opgeklaard en we reden tussen het besneeuwde landschap verder. De volgende beklimming van de volgende pas werd een ware smeerboel: door het smeltwater was de grindweg omgevormd tot een ware modderpoel. Alhoewel de wielen constant doordraaiden slaagden onze Franse busjes er in tot helemaal boven te klimmen. Onze auto’s zaten volledig onder de modder en door de ruiten zag je millimeter ver meer.

Eenmaal terug beneden gaven we ze dus een flinke schrobbeurt bij het eerste bergstroompje dat we tegenkwamen. De koelradiatoren zaten echter ook volledig dicht waardoor we geregeld halt moesten houden om oververhitting te voorkomen. Deze moeten spoedig uitgeblazen worden.

Op de weg naar Osh rijden we twee motards op offroad motoren tegen het lijf; een Duitser en een Belg warempel!! We wisselen wat anekdotes uit en polsen naar wat er ons nog te wachten staat. Zij komen immers vanwaar wij heen moeten.

De Pamier is een verschrikkelijk moeilijk te temmen maar ohhh … zo mooie monster. En we zijn allen opgetogen deze uitdaging met glans te hebben doorstaan. De temperatuur is ondertussen weeral gestegen tot een 30°C. De laatste honderd kilometers tot Osh verlopen onverwacht aangenaam over mooie asfaltwegen. Dit in schril contrast met de voorbije weken. Ook de laatste GSM-verbinding is reeds van enkele dagen geleden waardoor we alle contact met de rest van de wereld kwijt raakten. Internetverbindingen zijn hier al helemaal onvindbaar ...

  

  

Als we uiteindelijk tegen de avond door de slagbomen van de zwaar bewaakte controlepost bij Osh rijden zijn we geschokt bij het zien van alle uitgebrande woningen die we massaal langs beide kanten van de weg zien. Het heeft er hier tijdens de laatste onrusten blijkbaar hard tegenaan gegaan. Momenteel is alles weer rustig en gaat het leven in Osh terug zijn normale gangetje.

Volgende week zit de kans er in dat, na de verkiezingen, de hitte weer oplaait werd ons verteld. Tegen dan willen we dan ook het land verlaten hebben! Maar vannacht overnachten we in het bruisende Chinese gedeelte van de stad en wanen ons even in Peking!!

01-10-2010 om 00:00 geschreven door Webbie

Kharugh is een zeer moeilijke en afgelegen stad die verrassend westers overkomt onder andere door de wagens en kledij van zijn inwoners. Deze stad speelt tevens een sleutelrol in de Afghaanse opiumsmokkel. Alle opium wordt via deze grens doorgesluisd naar Rusland en zo verder naar de westerse wereld. Naar verluid heeft de Tadzjiekse regering niet veel vat op deze remote regio en wordt de plak hier gezwaaid door een drietal rijke families. Er hangt hier dan ook een ongewone sfeer en we maken ons hier zo snel mogelijk uit de voeten.

Net buiten de stad stuiten we terug op de slagbomen van een checkpoint waar we te horen krijgen dat we de verkeerde stempel in onze visa hebben staan. Dat wil zeggen dat we enkele honderden kilometers moeten omrijden, notabene door een gebied dat door Tsjetsjeense rebellen wordt geregeerd! We houden echter vol dat deze fout niet aan ons ligt en kunnen gelukkig een deal sluiten: als we een douanier een ritje naar zijn thuisdorp bezorgen zullen de slagbomen open gaan en zullen we verder geen problemen meer krijgen. Zo beloven ze. En zo geschiedde. Mooi opgelost dus en Gunther krijgt weer gezelschap.

  

Na de man met de grote pet te hebben uitgelaten starten we aan een beklimming naar het hoog plateau van de Pamir. Deze omgeving beschrijven is onbegonnen werk maar we voelen ons net drie kleine stipjes tussen deze imposante bergen die voortdurend van kleur en vorm veranderen. Het plateau ligt boven de 3500m en de eerste symptomen van hoogte ziekte steken reeds de kop op.

  

Buiten een paar Chinese truckers en hier en daar een schaapsherder rijden we hier helemaal alleen. Tegen de avond nemen we een herder mee naar Murghab, het enige dorp zijn naam waardig. Aangekomen bij zijn thuis worden we natuurlijk op de thee uitgenodigd en moeten we ook blijven voor het avondmaal. In hun primitieve huisje zitten we samen met de ganse familie op zelfgemaakte tapijten en eten een soort noedels met schaap. Het kacheltje op koeienmest zorgt voor een gezellige warmte (en een apart geurtje).

  

Opa is zeer vereerd met dit hoog bezoek en laat ons zijn collectie edelstenen zien die hij vond tijdens zijn tochten. De herders leggen een parkoers af van soms meer dan duizend kilometers. Hij toont ons robijnen, kwarts en klopjes goud. We moeten beloven niets aan de politie te vertellen en krijgen elk een stukje kwarts cadeau. Omdat hij vooral veel interesse had in onze mijnwerkers lampjes schenken we er hem eentje zodat hij ook s’avonds op schatten jacht kan gaan. Hij bedankt ons uitbundig.

‘s Morgens krijgen we geitenmelk thee met zelfgebakken brood als ontbijt en trekken we verder terwijl de ganse familie ons nawuift.

29-09-2010 om 00:00 geschreven door Webbie