A daring challenge from Antwerp to Banjul 11/10/2008 - 31/10/2008.
Acht leden van HDC-Flanders vonden de perfecte uitdaging in een hoogst verleiderlijke mix van een gewaagd AVONTUUR voor het GOEDE DOEL.
25-10-2008
Reisverslag dag 15
[Broos] Bij het verlaten van de auberge stop ik nachtwaker of beter het slaafje van de baas een polo toe in zijn originele verpakking. Zijn dankbaarheid is veel te groot in verhouding met het cadeau en hij wenst ons een goede reis toe.
Ons vertrek is wat later dan gepland door de formaliteiten die nog moeten gebeuren ivm met de achterblijvers. Door het feit dat Dimi er niet meer is krijg ik de gids op de convajeur stoel, Evelyne neemt plaats bij de Seat en de colonne trekt zich langzaam op gang. Blijkt de gids nu ook toevallig Dimi te noemen, hij blijkt een aangenamer gezelschap dan onze vorige gids Achmed.
Vele km's en kadavers verder verlaten we de hoofdweg om min of meer off-road te gaan via een weg binnendoor die meer golft dan de oceaan
bij stormweer, nog later verlaten we ook deze weg om via een nationaal park naar de grens te rijden. Deze weg gaat over een aarden dijk die gevaarlijke sleuven heeft die we met alle voorzichtigheid moeten kruisen, plotseling moet ik voorrang van links geven aan een varanne wel 2 meter lang best indrukwekkend, vogels van alle pluimage en vratenzwijnen met jongen krijgen we ook nog te zien, kortom gewoon prachtig. Aan de "uitgang" van het park moeten we weer in de buidel tasten normaal 10,- euro per auto, maar na wat aandringen kunnen we dat reduceren tot 5,- euro.
Een paar km verder aan de grenspost Diama aangekomen is het weer wachten geblazen, deze keer laat ik het onderhandelen aan de Cor over ..wachten en nog eens wachten het gezegde, ik heb tijd en mijnen baas geld is hier helaas niet van toepassing. We krijgen het gezelschap van een andere gids John, en hij geeft ons de raad om meteen ook het tweede kantoor aan te doen om tijd te winnen. Daar zijn ze waarachtig hun tijd vooruit want ze hebben er een pasportscanner en airco, ik hou mij zolang mogelijk op daar om de teams bij te staan om te vertalen, maar eigenlijk meer om van de luxe van de airco te profiteren, 32,- euro lichter en veel gezaag aan onze kop verlaten we Mauretanie; niet echt de place to be als je het mij vraagt!!!!!!!!
Voor de grens met Senegal moeten we nog een brug annex sluis over die door vijf verschillende overheden gerund worden: Mauretanie, Mali,
Senegal, Guineé Conakrie en Guineé Bissau, het kost ons 8,- euro om er gebruik van te maken, één van ons vlotste hindernissen zal later blijken.
De Senegalese grenspost bestaat uit drie "hindernissen" of beter vier; de meer dan opdringere kinderen meegerekend. Ik doe het voor de verandering eens helemaal alleen of bijna toch en alles gaat vlot ... De verzekering wordt afgehandeld door een iets oudere doch bevallige kleurrijke dame ze houdt zich op in de "taverne" waar we dan ook allen gretig naar de gekoelde frisdrank grijpen 28, euro kost het om de Rocky's te verzekeren. Op naar het volgende kantoor om de voertuigen in te klaren maar omdat die allen ouder zijn dan 5 jaar moet daar een tax op betaald worden van maar liefst 70,- euro blijkt later. Nog eens 10,- euro gemeente tax, en een kantoor verder nog eens 10,- per persoonStraks vragen ze nog geld voor de zon en de sterrenhemel. Een paar mensen blijken daar hun registratie doc's niet te hebben afgegeven en ondergetekende en Ives doen naamscontrole 't zijn toevallig allen Hollanders die het vergeten zijn!!!!!!!
Uiteindelijk vertrekken we richting St-Louis na heel lang oponthoud, één troost de wegen zijn beduidend beter onderhouden en in no time rijden we door de stad brug op brug af, ons eindpunt blijkt op een landtong te liggen. We moeten langs de openlucht "vismijn" waar een drukte jewelste heerst, de prauwen worden gelost op de primitieve kade en overgeladen in schamele vrachtwagens een paar ijsfabrieken zorgen voor de koeling . Bijna alles wordt met de hand gedaan jong en oud, man en vrouw, iedereen steekt de handen uit de mouwen.
Een groot contrast als we de poort in draaien van Camping/Hotel L'oceaan Dior een oase in deze oude koloniale stad. Een heuse strandbar met koud bier en lekker eten en naar Afrikaanse normen een heel degelijke overnachtingaccommodatie. Morgen rustdag, we hebben het verdiend dacht ik!!!!!!!
19:45: We staan aan de grens met Senegal! Die Mauretanieërs kunnen er wat van:
't gaat ons weer geld kosten. We zijn er bijna over; nu nog de Senegalezen overtuigen van onze goede bedoelingen ...
01:04: We zitten aan Lac Rose. Den drank vloeit rijkelijk en de diensterkes zijn knap; de sfeer is voortreffelijk
[nvw] Vandaag via Rosso naar de grensplaats Diama. De overnachting is op verzamelplaats
camping L' Ocean - Hotel Dior in Senegal. Surfend op het net vond ik onderstaande info over de tweedaagse verblijfplaats van onze challengers:
"Het was een chaotische, Afrikaanse, bedrijvigheid bij de tocht over de rivier van Rosso - Mauritanië naar Senegal. Tientallen mensen bieden hun diensten aan om je tegen een vergoeding te helpen. Militairen, politie en douane in onbestemde uniformen en kantoren maken deel uit van het 'overgangsritueel' in de hoop dat ook zij er een 'petit cadeau' aan overhouden. Er word op fluitjes geblazen, commando's uitgedeeld, aanwijzingen gegeven, handen geschut, over voetbal gepraat en wij proberen samen met onze vrienden een weg te vinden in deze kakofonie van geluiden en kleurrijke beelden.
Een jonge man krijgt van enkele omstanders een flink pak slaag omdat hij een oudere niet respectvol heeft
behandeld. Aan beide kanten van de rivier de Senegal staat men er op om de auto te wassen hetgeen wij vriendelijk doch resoluut weigeren. Ida en Danielle verdwijnen in smoezelige, huisjes die dienst doen als
kantoren voor de autoriteiten. Vrouwen worden nu eenmaal anders behandeld dan mannen. Georges en ik wachten, verplaatsen en beschermen de auto's tegen al te opdringerige belangstellenden.
Aangekomen op de camping L' Ocean op de Langue de Barbarie in St Louis is dan ook de eerst vraag van de reizigers na de begroeting: 'wat hebben jullie betaald en hoe lang duurde de grensovergang'. Sommige komen huilend aan en hun verdriet wordt vergroot als zij vernemen dat de beide grenzen en de overtocht ons slechts 23,50 Euro heeft gekost. Het record wordt gevestigd door een Japaner op de fiets die 2 Euro betaalde. Hij spreekt geen woord Engels of Frans of hij doet alsof. De meeste zijn tussen de 80 en 100 euro kwijt vooral aan de vele tussenpersonen die zich aanbieden.
Camping L' Ocean
De reputatie van camping L' Ocean - Hotel Dior was al vooraf bekend en onze verwachting werd geheel waargemaakt. Tien jaar geleden is Dior, de eigenaresse, begonnen om op smalle landtong 'Langue de Barbarie', als één van de eerste gestart met een camping-hotel. Inmiddels is het uitgegroeid tot een ontmoetingsplaats voor 'overlanders' van alle nationaliteiten. Mooi aangelegde tuinen, een gezellige bar, een sfeervol restaurant en charmant personeel zijn kenmerkend voor het terrein dat begrensd wordt door de Atlantische oceaan en de rivier de Senegal. De kapitein op dit schip is een kleine, slimme, Senegaleese met de voornaam Dior. Onze reisgenoten George en Danielle kennen haar al vanaf de start van het bedrijf.
Wij hebben besloten om hier net zo lang te blijven tot we weer op orde zijn met de auto, de website en met onszelf. Onze Franse vrienden zijn ondertussen vertrokken naar hun huis in de Cassamance en wij zullen hun
begin december gaan opzoeken. Nu wij hier al een paar dagen verblijven gaan wij ons steeds meer thuis voelen. Omringd door medereizigers, weerzien van eerder ontmoette overlanders, het personeel, het geluid van de oceaan, dat alles maakt camping L' Ocean een onvergetelijke plaats. Waypoint Camping L' Ocean: 15° 59. 84.4' N - 16° 58.
85.4' W"
[Broos] Op het strand van wachten we geduldig het eb af, ondertussen voeren we de bijna dagelijkse routine uit, controle van de voertuigen ed + deze keer de jerrycans in de tank overgieten om de resterende km te kunnen overbruggen. Sinds deze ochtend vroeg staan een 9-tal kinderen rond ons bivak in de hoop een cadeautje te kunnen versieren. Om de wanorde tegen te gaan nemen de gidsen de cadeautjes in ontvangst en verdelen ze in echte militaire rangorde, ze hebben allen een nummer gekregen en krijgen één voor één hun cadeautje toegestopt. Om ons te plezieren houden ze nog een kleine parade, in de pas gaan ze rond het bivak ... Dit stukje heb ik trouwens neergepend in het gezelschap van drie kleine kompanen nl :Mohammed 12, Sidi 11, Moulay 6.
De rit langs het strand is best spectaculair. Ives waagt zich meermaals over de vloedlijn en het water vliegt tot in de auto, we merken ook nog het kadaver op van een dolfijn; echt zonde van zo een mooi beest en we worden er eventjes stil van. Na heel wat km te hebben afgemaald moeten we helaas het strand verlaten aan een vissersdorp iets verder versperren rotsblokken in de branding ons de weg. Gemakkelijker gezegd dan gedaan want menig voertuig komt vast te zitten maar helpende handen genoeg. Eén van de Pinguïns presteert het om van op het dak van de auto snoep weg te gooien: de kinderen vertrappelen mekaar bijna en er wordt een stevig robbertje gevochten. Eén van de Zandhappers kan het niet meer aanzien en roep de Pinguïn tot de orde: dit zijn geen beesten die hun eten worden toegesmeten maar mensen en gelijk heeft ie; de Pinguïn stopt met begrip zijn goedbedoelde actie.
De rust keert terug in het dorp en wij zetten onze weg verder een paar honderd meter voor de grote weg naar Nouakchott op nota bene de laatste zandduin rijden de Buteekes hun carterpan kapot!!!!! Velen onder ons denken dat dit het einde is van de Buteekes hun reis, in het bijzonder zij zelf. De Alain's laten zich zo snel niet uit hun lood slaan en beginnen meteen aan de reparatie met de hulp van 2 componenten pasta aangeleverd door Ives en remreiniger van het team Maassluis, eventjes alles laten drogen, olie erop uit de reserve van de Desert Lions en klaar is kees. Ondertussen pompen de anderen hun banden bij en krijgen we gezelschap van een horde bedelende kinderen, één enkele persoon blijkt er eigenlijk al heel de reis weinig last van te hebben: eventjes de donkere ogen opensperren en met de gekende lichaamstaal druipen ze bang af. 't Is langs den ene kant niet om fier op te zijn maar best wel praktisch. t' Zal een gepeperde factuur worden als de reparaties zich zo blijven opstapelen voor de Buteekes en zeggen dat er aan onze auto's nog geen enkele sleutel is geweest!!!!
Op de hoofdweg naar Nouakchott passeren we vlot alle check points en aan Auberge Sahara aangekomen blijkt er niet genoeg slaapgelegenheid
te zijn voor alle teams, sommigen slapen in de auto op de parking en anderen logeren in Auberge Akwa waar we enkele pilsjes achterover slaan aan 3,30 de beest. Minder goed nieuws is dat één van de motards een paar gekneusde ribben heeft, de pijn blijkt niet te harden en na het ziekenhuis te hebben bezocht is de diagnose nog pijnlijker 5 dagen rust, hier stopt Paul van LBS zijn avontuur. Cor en co doen het nodige om hem te repatriëren.. Onzen Dimi heeft andere pijn, door geen enkele dokter te genezen en na lang treuzelen zal hij Paul bijstaan als begeleider om de vertalingen te doen en om voor de bagage te zorgen.Van barmhartigheid gesproken .!!!!!??????
We begeven ons s'avonds naar de betere buurt aan de (voormalige) Franse Ambassade en genieten er van een heerlijk avondmaal in een decor van decadentie naar Mauretaanse normen, ons gevoel is dus twee ledig. t' Is reeds middernacht en besluiten een taxi te nemen wat ons 400,- loeboeloes (we kunnen de naam van de plaatselijke valuta maar niet onthouden) kost. We laten de vriendelijke nachtwaker van de auberge ons nog een frisse pint brengen om de "emoties" door te spoelen en dan is het bedtijd.
In de Republiek Islamic Mauretanie RIM kortweg is alcohol uit den boze, dat hadden we aan de grens al gemerkt, openlijk is er dus nergens alcohol te verkrijgen dus weelt de zwarte markt tierig. Blijkt achteraf dat wij Rocky 1 en 2 de beste prijs in jaren hebben kunnen bedingen, ander teams betaalden bijna het dubbele!!!!
Niet terug in België
natuurlijk maar wel terug in contact met ons. Hun eerste
berichtjes:
16:48: Na een paar dagen zonder contact met de
buitenwereld het volgende nieuws: met alle desert lions gaat het
opperbest alhoewel er sommigen heimwee hebben naar hun lief en
anderen afkick verschijnselen hebben naar het gerstennat van bij
Peken .Onze adoptie teams doen het ook voortreffelijk helaas
hebben de butékes hun carterpan kapot gereden, notabene op de
laatste zand heuvel voor de grote weg. Op dit moment is de
reparatie bijna een feit. Straks meer nieuws!
21:05 (bericht van 627; de butékes): Vandaag de laatste dag
in de Sahara doorgebracht . Een enige belevenis. Op het einde nog
een barst in het karter gereden. Nogmaals gered door de "desertlions", prachtige kerels! Morgen rijden we naar de grens met
Senegal - tot St. Louis (500 km).
Alles picobello in orde.
22:32: Juist een douche genomen: meer zand in de douche
dan in de Sahara. Al een paar pilsjes verder nu en een reuze honger! Wij slapen in de
suite samen met Rocky 1. De anderen slapen in de auto buiten op de parking.
De carterpan van de butékes houd goed stand en logeren samen met 627 in kamer.
[nvw] Alle
teams hebben inmiddels de Sahara getrotseerd en zijn aangekomen bij Auberge Sahara in Nouakchott, de laatste grote plaats in Mauritanië.
Morgen gaan ze via Rosso naar de grensplaats Diama om
Senegal binnen te rijden.
[Broos] De ochtendstond heeft zand in de mond . Wie zei nu ook weeral dat het 's nachts vriest in de woestijn? Of zou het de opwarming van de aarde zijn [nvw: ge neemt me de woorden uit de mond ] want deze nacht was het snikheet!!!
Het echte avontuur kan beginnen, we genieten van het formidabele uitzicht, we rijden over wasbord, zand- en rotspistes, de zon staat hoog en het
is bloedheet wel 50° graden !!! De 4 x 4's rijden achteraan en op een bepaald moment roept Ives in de cb (geleend v/d Buteekes) dat zijn motortemperatuur in het rood staat. De schrik slaat ons om het hart als dat maar goed gaat De techneuten buigen zich over het probleem een waterdarm heeft het begeven en Alain Seat vermaakt het met een stuk recuperatie darm. We zijn verbaast hoe snel de andere Desert Lions, de Buteekes en de Zandhappers uit het zicht zijn. Voorzichtigheid is dus geboden.
Later ondervinden we ook nog problemen met alle dakdragers, die van den Jumbo moeten we zelfs niet demonteren hij is losgekomen en op de motorkap beland zonder erg. De Rocky's hun dakdragers hebben hun beste tijd gehad en worden met spanbanden vastgemaakt ... probleem op gelost.
De cliché is menig keer de revue gepasseerd, het landschap is niet te beschrijven, foto's zijn enkel stille getuigen: je moet het zelf meemaken. Veel levende wezens hebben we nog niet gezien, een paar vogels en enkele hagedissen. Plotseling merken we een kadaver van een kameel op, het skelet is gedeeltelijk gezandstraald, de nek is nog intact vel en al. De schedel is zogoed als proper en na de verdroogde tong te hebben verwijderd wordt hij opgeladen, helaas is de stank niet te harden want er blijken nog wat organen te zitten rotten . Iets later geven we de schedel dan ook zijn laatste rustplaats. Nog wat verder doen we nog een lugubere ontdekking, een pas overleden kameel, maar niets is minder waar, bij het naderen richt de kameel eventjes zijn kop op en blaast zijn laatste adem uit Amen !!!
Veel zandscheppen hebben we nog niet moeten doen. De wagens van de Zandhappers en de Buteekes doen het heel goed. Den Jumbo is warempel met de vier wielen van de grond gegaan. Den Boxer daarentegen wordt meermaals door de Rocky's samen uit het zand getrokken, soms komen de zandplaten van Ives en Eric goed van pas. Er blijkt ook een communicatieprobleempje te zijn aan boord van den Boxer tussen onze gids Ahmed en Rudy. Het begrip droite et gauche begint een eigen leven te leiden. Alhoewel Rudy zijn rally kwaliteiten hem meermaals goed van pas zijn gekomen.
Onze twee losgeslagen bureauklerken (de Buteekes) snorren wel met 100,- km/hr door het zand. Bij het omzeilen van een enorme zandduin komen we nog eens vast te zitten. Daarna gaat het vlotjes , we krijgen de zee in zicht en menig teamlid krijgt de goesting om een duik in het zilte nat te maken. De uitlopers van het natuurpark blijken een echt paradijs te zijn voor watervogels, we zien menig Pelikaan en Flamingo, reiger en ander niet identificeerbaar vliegende wezens. Bij het uitrijden van het park aan het vissersdorp ligt het skelet van een walvis. We worden bestormd door een horde kinderen, done moi un cadeau svp. Als laatste voertuig (Rocky 2) van de colonne krijgen we de volle lading, we geven een paar kleurboeken weg, blije gezichten alom maar als we verder rijden een gekrijs van jewelste, er is er ééntje op de bumper gekropen en bij het afspringen heel eventjes blijven hangen, gelukkig loopt het kind geen verwondingen op. Bekomend van de eerste emoties zetten we onze weg verder. De aanblik van het dorp is niet te beschrijven één woord is hier op zijn plaats: armoede x 1000, foto's zullen de ontbrekende uitleg vervangen. Onze standplaats aan het strand wordt ontsierd door het kadaver van een ezel, de stank is niet te harden, onze gids blijkt niks te hebben
gemerkt!!!
Bij onze volgende standplaats aangekomen nemen Dimi, Ives en ondergetekende een frisse duik in zee onder het toezicht van redder
Eric. Ondertussen is de Strooien met onze gids naar het dorp om onze aanwezigheid te melden aan de parkwachters en de gendarmerie, horden
kinderen komen op de Jumbo af gestormd maar worden hardhandig door de gendarme weggejaagd. Later op de avond blijken er nog hevige discussies aan de gang te zijn met het dorpshoofd omtrent het standgeld, de aankoop van vis die wel beloofd was maar nooit is aangekomen, het doorgaans geld van het natuurpark enz. Its the Aficane way of living.
Na een lekker avond maal (wat had u anders verwacht, bedankt Rudy en Christel voor de goede zorgen) verdelen we nog zuinig een flesje wijn
dat we de Zandhappers afhandig hebben gemaakt want sommigen onder ons beginnen serieus afkick verschijnselen te vertonen. Santeeeeeeeeeeeeeee
Dat onze 4 teams van de Desertlions inmiddels ruim bekend zijn staat vast; minder gekend zijn de personen die achter de schermen meewerken aan en rond het ganse project. Vandaag wil ik u graag voorstellen, het negende teamlid van de Desertlions: ons Welpje. Zij die een benefiet, promo of andere activiteit van de Desertlions meemaakten zullen haar vast wel opgemerkt hebben, de bezige bij die weliswaar liever uit de spotlights blijft.
Vandaag ontloopt ze haar lot echter niet en wil ik haar en haar activiteiten bij de Desertlions aan u voorstellen. En dat is niets te vroeg want zondag aanstaande vertrekt ook zij naar Gambia om haar rol bij het Desertlions-project te voltooien.
Nu ruim een jaar geleden schreven onze vier teams zich in bij de vzw Helping Hands (ABC organisatie). De inkt was amper opgedroogd of Bellinda, want zo noemt ons Welpje, voegde al een nieuwe dimensie toe: het inzamelen van hulpgoederen. Een niet geringe opgave, zo zou blijken: hoe te organiseren, hoe begin je eraan, ontelbare telefoontjes naar verschillende instanties in de haven in Antwerpen Mede door de hulp van Tine (bezielster van de vzw Picca, één van de gekozen projecten zie eerdere berichten) kwam alles in een stroomversnelling.
Hun eerste opzet was een zeecontainer, een 20 (6m x 2.5m x 2.5m = 38 m³) te versturen, denkende dat dit toch wel al een hele opgave zijn om deze te vullen. Daarnaast rees de vraag wat geven we mee, wat gaan we inzamelen? Ze opteerde in eerste instantie voor essentiële dingen zoals educatief materiaal, medische goederen en speelgoed. Volgens Tine, zeer goed bezig! Nadermate de bekendheid uitdeinde bij vrienden en familie, bij de pers en media allerhande en via de sponsors gedurende het afgelopen jaar, kwam er een onstuitbare stroom van goederen binnen!
Ook verschillende vrienden van Tine en Omar hadden graag spullen meegegeven. Een 20 container bleek al snel veel te klein te worden zodat ze dringend op zoek moest naar een 40 (12m x 2.5mx2.5m = 76 m³ !!!!!!) en jawel ook deze kreeg ze eivol! (zie foto albums) De organisatorische aspecten waren niet min. Ze moest op zoek naar een tijdelijke opslagplaats voor de ingezamelde goederen, een stapelmethode uitdokteren (hoe stapelen, hoe hoog, hoe breed, hoe zwaar, hoe naar Antwerpen te vervoeren, hoe en waar de container laden, ), een puzzel van jewelste!
Wat nu, ik wil helemaal niet op de foto!
Wat hebben ze uiteindelijk verscheepten: 20 m³ kleine tafeltjes en stoeltjes voor in het schooltje van Kerr-Sering, papier en educatief materiaal, kasten vol met puzzels en boeken, schrijfgerief, leitjes, schoolborden, hout om het dak van het schooltje af te werken, 5 m³ vloer, 100m² linoleum, textiel (lakens en kleding), huishoudelijk materiaal, fietsen, medisch materiaal (spuiten, verbanden, compressen, medicatie, ontsmettingsmiddel, pampers, zalven en steriele doeken en een aantal rolstoelen), 4 m³ computers en toebehoren voor een bijkomend project The Jammeh Foundation en tot slot werden de weinige gaten opgevuld met kleding en klein speelgoed. Onnodig te vermelden dat enkel het ordelijk opslaan van al deze goederen in de container een organisatie op zich was. Samen met een team van 12 bereidwillige mensen hebben ze de container eigenhandig geladen in de haven van Antwerpen. Al dat heen en weer geloop aan de laadkaai trok natuurlijk de aandacht van menig voorbijgangers waaronder ook de havenpolitie: wat zijn jullie aan het doen? Gewapend met haar paklijsten vrachtbrief en met een beetje uitleg dat het om een humanitaire missie ging wist ze ook die hindernis snel te overwinnen.
Als koffiedame bij het vertrek aan Nino-Trac
Intussen is de boot vertrokken richting Banjul/Gambia. Ter plaatse heeft ze al mensen gecontacteerd en ingeschakeld om te helpen de goederen te verdelen en te brengen waar ze horen te zijn! Nu zondag vertrekt zij met het vliegtuig naar Gambia om ook dit alles nog in goede banen te leiden en onze vier teams te vervoegen. Waar een kleine dame heel groots kan zijn!!!
Hoewel 76m³ een hele zending is, vreest ze dat het effect op langere termijn snel zal weggeëbd zijn en hoopt ze dat dit nu niet de eerste en laatste zeecontainer zal zijn. Ze geeft openlijk toe gebeten te zijn en nu de knowhow er is zou ze dit alles best wel nog een keer een willen organiseren. Ze is er stellig van overtuigd dat er nog ergens 76m³ staat te wachten om te verschepen!
En zeg zelf, Bellindake tevreden en de kindjes in Gambia ook tevreden! Dat willen we haar toch gunnen?
Aanvulling: Als reactie op dit bericht heeft Bellinda mij erop gewezen dat het gerealiseerde enkel tot stand kon komen door de samenwerking met een hele reeks bereidwillige vrijwilliggers en zij houdt mij eraan hen uitdrukkelijk te willen bedanken: het ganse Desertlion team en in het bijzonder het Jumbo-team (Sabine & Alain) voor de stockageplaats; Nico De Groot voor het transport naar Antwerpen, de NBB, H-DC Flanders, Tine & Omar, Math & Frans, Wies & Jo, Wendy, Elien & Elke, Pia & Jan, Pierre, al onze sponsors, sympathisanten en alle vrienden. Hartelijk bedankt voor jullie steun!!!
[Broos] De tweede dag op deze reis dat we ons eens kunnen uitslapen maar onze biologische klok laat langslapen niet toe. Een bedrijvigheid van jewelste heerst er op camping ABBA: maintenance van de auto's, herschikken bagage, vullen van de waterkannen ... de motorrijders steken noppenbanden, desertproof enz ... Dan aftanken van de voertuigen en de jerrycans: de pompbediende denkt er ons eens lekker door te trekken maar dat is naast strenge Evelyne (onze financiële verantwoordelijke) gerekend ...
Ondertussen passeren een paar "viswijven" de revue met elk een kom vis op het hoofd; ik schat toch een 10 kilo zwaar. Ives neemt een foto aan de benzine pomp en plots stopt er bruusk een auto met twee gendarmen aan boord onmiddellijk: fototoestel afgeven blaffen ze. Ives, ook van geen kleintje vervaart houdt het been stijf en toont het logo van Totall op zijn t shirt en maakt hen wijs dat hij hier voor zijn werk is. De gendarmen druipen af !!!
Na wat voeding en water te hebben in geslagen, zijn we klaar voor het grote avontuur; nl de Sahara! Bij vertrek heeft de stad bij daglicht een schrikbarende aanblik, een wegwijzer naar Bagdad brengt mij op het idee dat het deze vergelijking best waard is, maar dan zonder gewapende militairen in het straatbeeld. We schaffen ons nog de locale klederdracht aan en even buiten de stad zien we een ertstrein getrokken met wel drie locomotieven wel drie kilometer lang. De roep van de Sahara kunnen we niet meer weerstaan: de bandenspanning wordt verlaagt en de 4 x 4 wordt ingeschakeld.
Het landschap bestaat uit eindeloze zandvlakten met enorme zandduinen, soms rotspartijen als ondergrond, af en toe eens een eenzame boom en struiken als enige vegetatie. De Buteekes rijden er meteen hun carterbescherming af maar verder gaat alles goed. We slaan ons kamp op achter een enorme zandduin die we dan ook meteen beklimmen om van het vergezicht te genieten. De Strooien, nooit om een stunt verlegen, rijdt waarachtig de zandduin op. De Jumbo staat als een baken voor alle andere teams, sommigen onder hen proberen het huzaren stukje na te apen maar zonder
resultaat, (de motoren slagen wel in hun opzet) ... slechter nog, velen rijden zich hopeloos vast en de Pinguïns brengen de nacht door ergens op de helling van de zandduin
Team 627 maakt ondertussen gebruik van onze oude veerpoot om de silent bloc bij hen te vervangen, de Alain's zorgen voor assistentie. Christel heeft weer een heerlijk potje eten gekookt en we laten het ons smaken. Als ik even later langs ga bij de gidsen Ahmed, Ahmed en Mohammed nodigen ze mij uit om samen met hen kameel te eten. Na de voorbereidingen te hebben aanschouwd heb ik hen vriendelijk bedankt !! De rest van de avond brengen we door met de Buteekes, 627 en de Zandhappers: een echte groepsgeest is in de maak!!!!
[nvw] Het lijkt erop dat het GSM netwerk er de brui aan geeft. Ik kan geen berichten meer versturen (en zal er dus voorlopig ook geen meer ontvangen) zoals enigszins verwacht. Bovendien lijken ook de GPS volgsystemen hun positie niet meer door te geven (techniek waarschijnlijk eveneens gebaseerd op het GSM netwerk om de site te bereiken).
Het ziet er dus naar uit dat we onszelf een tijdje zullen moeten vermaken tot er weer contact mogelijk is. Niet getreurd, hierbij een eerste smaakmaker van wat onze leeuwen en leeuwinnen nu zowat aan het beleven zijn. Klik op de pijl in het midden van de afbeelding om het filmpje te starten. Op het einde van het filmpje kan u nog opteren om andere filmpjes van Sahara tochten te bekijken. Kijken en genieten dus!
[Broos] Gisterenavond op de briefing zijn de teams samengesteld om de Sahara te doorkruisen. Ons team wordt versterkt met drie Nederlandse heren
die met een Ford ambulance rijden nl de Zandhappers. Broos heeft de taak als groepsverantwoordelijke toegedeeld gekregen ... als dat maar
goed gaat .
Het vertrek is om 07u30 voorzien en de Zandhappers staan reeds op post maar dat is buiten de Desert Lions gerekend: de Seat slaapt nog , anderen zijn nog aan het ontbijten. Twee dames van de laatst vertrekkende groep vragen of zij niet al kunnen vertrekken en gretig gaan we op hun voorstel in. Als we dan uiteindelijk willen wegrijden krijgen de Buteekes hun bolide niet meer in achteruit . De Seat, nog niet goed wakker, trekt meteen zijn overall aan en begint te sleutelen, een half uurtje later is de kus geklaard. Bij de grens aangekomen sluiten we gewoon aan bij de andere teams .
De eerste formaliteiten gebeuren bij de gendarmerie, dan bij de douane (die meestal lastig doen en wat cadeautjes moeten worden toegestopt, de Fortis polo'tjes komen goed van pas). [nvw - Ze moesten eens weten wat die nu nog waard zijn .] Geloof het of niet, we rijden iets verder waar een Sergeant Garcia type ons een volgnummer in de hand duwt en ons doorverwijst naar een collega van hem, gezeten aan een versleten tuinset onder een olijfboom, en ons het land uit schrijft!!!!
Een ritje in niemandsland onder begeleiding van onze gids Ahmed op een weg die deze naam niet waardig is, slingerend door een mijnenveld, hier en daar autowrakken als stille getuigen van roekeloze chauffeurs of ... gaat het hier om intimidatie of nog iets anders?!?!
Aan de Mauriétaanse grens gekomen gaan de poppen aan het dansen: een militair met een Bedoienen masker en getooid met een zonnebril en
handschoenen voert het woord. Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen en ondergetekende kent die taal op zijn duimpje . Ik wordt naar het bureau gebracht ... Een echte puinhoop: het logboek waar al onze gegevens worden in genoteerd doet mij denken aan mijn legertijd, toch al ruim 20 jaar geleden. Drie militairen houden mij gezelschap. Buiten wordt er geroepen en getierd, geen idee wat er buiten gebeurt maar dit ruikt naar intimidatie zegt mijn intuïtie. De hoogste in graad komt meteen ter zake (ondertussen loopt de gemaskerde aan en af): 100,- euro en alles wordt meteen geregeld. Ik laat mij niet doen en verlaat het kantoor ... Eerst neem ik poolshoogte en er blijkt niets aan de hand te zijn: één enkele volle jerrycan is afgegeven voor een vlotte controle en we besluiten per voertuig 5 smeergeld te verzamelen. Bij afgifte ervan lacht de militair zijn oerlelijk gebit bloot ... Op naar de volgende post .
Daar is het ontvangst hartelijker, Benji de verantwoordelijke van groep 2, geeft mij wat tips en er wordt mij meermaals thee aangeboden. Tot twee maal toe worden onze gegevens overgeschreven in een logboek. Het visum wordt in het pasport gestempeld en manueel aangevuld, hier is de tijd echt blijven stilstaan. Bij het overhandigen van het visum geld van 20 p/p gaat de Adjudant in geef acht staan en "slaat aan"; in beetje verwonderd doe ik hetzelfde en met een goed gevoel begeef ik mij naar het laatste kantoor ... heu!!!! ik bedoel geitenstal: dit lijkt wel de Middeleeuwen .
Het is ondertussen donker geworden en met donker bedoel ik dan ook pik-donker: nergens geen verlichting! We moeten ons behelpen met zaklantaarns. Bij de douaniers blijkt enkel de chef er ééntje te hebben en er wordt flink gelobbyd om er ééntje te hebben. Als ik met de chef-post de formaliteiten vervul blijkt later dat de hele groep werd afgezet door de ander douaniers. Sommigen hebben tot 15 afgedokt; Sabine blijkt een keikop in onderhandelen en betaald niks . Het inklaren van de voertuigen kost 10 per auto en als ik de teamleden vraag hun bijdrage te leveren voelen sommigen zich "genomen": wij hebben al betaald!!!!!! Ik trek mijn stoute schoenen aan en trek zonder geld terug naar de chef-post ... Vol ongeloof aanhoort hij mijn verhaal. Dit blijkt niet in goede aarde te vallen en meteen barst een hevige discussie los. De "beschuldigingen" worden mij/ons niet in dank afgenomen, de chef wordt nerveuzer en nerveuzer blijkt hij ook nog te stotteren en hoe langer hoe meer geraakt hij niet meer uit zijn woorden. Hij wil perse dat wij de "afpersers" aanduiden en belooft hen meteen een kopje kleiner te maken en zet zijn woorden kracht bij door meermaals een snij beweging te maken aan de keel . Een onbegonnen zaak lijkt ons, in de klaren lijken ze allemaal al op elkaar laat staan in den donker!! maar de chef houdt voet bij stuk. De gemoederen blijken niet meer te bedaren, de ongerustheid slaat toe als de chef al zijn manschappen optrommelt. Wat blijkt: hij wil een line-up van al zijn manschappen in een donker hok en Ives van 627 heeft de bedenkelijke eer om de daders aan te wijzen met mij als stille getuige. We houden het hoofd koel en beseffen we het anders moeten aanpakken. We proberen de chef te overtuigen dat we geen slechte bedoelingen hebben en dat de fout bij ons ligt en dat we bereidt zijn die 70 te betalen. Maar hij wil daar niks van horen, zolang we de daders niet hebben aangeduid laten ze ons niet gaan! Dieven maken we hier een kopje kleiner geeft hij ons nog eens cynisch mee . Na nog een ellenlange discussie nemen ze het geld aan en na ons uitvoerig te hebben verontschuldigt kunnen we beschikken. Hiermee eindigt dus de zetriller!!!!!
Van aan de grens tot Noucott komen we nog een paar primitieve check-points tegen maar zonder problemen bereiken we veilig onze eindbestemming.
11:21 Na het spelen in het zand gisteren en deze morgen al wat sleutelwerk, zijn we terug op weg richting Mauritanie. Het wordt steeds warmer. Groetjes van alle Desertlions.
00:00 Zijn laat maar veilig aangekomen op camping Abbawat. De passage aan de douane leek wel een scène uit triller b filmmet met Broos in een ondankbare hoofdrol maar eind goed al goed! Morgenvroeg maken we ons klaar voor onze trip door de Sahara dus levensmiddelen en brandstof inslaan. Helaas de komende dagen geen GSM bereik meer.
[nvw] Nu gaan ze de echte zandbak in! De teams werden inmiddels opgedeeld in 3 groepen met 4x4 's. Voor onze leeuwen verandert dit in principe weinig gezien ze al een groep vormden. Morgen, om 13 u vertrekken ze dan in 3 groepen naar de zandpistes richting
Nouakchott, elk begeleid door een gids voor deze 3 dagen durende tocht
door de Sahara. Het zal nu evenwel niet lang meer duren voor ze volledig buiten het
bereik van het gsm netwerk vallen. Dat wordt dus ff tandenknarsen ...
Het overnachten in de bungalow viel best mee en om 9 uur vertrekken we richting Dakla, een uurtje later weliswaar waarvoor onze excuses aan 627 en de Buteekes. Wat ook eens mag gezegd worden is dat de agenten op de vele controleposten best vriendelijk en behulpzaam zijn.
Laverend op kaarsrechte wegen met rechts zand en links nog meer zand houden we halt in Boujboub. Daar houden we een kleine pick-nick en
ondertussen slaan we het dagelijkse leven gade. We kopen nog snel wat water en sigaretten in en weg zijn we.
Aan de rand van de klippen houden we even halt voor de obligate foto en maken een babbel met de lijnvissers. De waterspiegel ligt wel 25 meter onder ons en sommige vissers dalen als apen aan een koord tot aan de voet van de klippen waar het water meters hoog tegen aanknalt. Echte waaghalzerij .
Langsheen de weg spoten we de eerste kamelen, of zijn het dromedarisen, en we houden halt voor wat foto's te nemen, de eigenaar van de kudde een Toeareg komt ons vriendelijk de hand schudden zonder ook maar iets van ons te willen hebben!!!!! Vanaf de klippen komen er meteen wat jonge gasten aan gelopen, zij willen graag wat water, wat we dan ook met plezier aan hen overhandigen. Ook de sigaretten van Evelyne worden
gretig aangenomen. Uit het gesprek blijkt dat het om Sahariens gaat, de oorspronkelijke bewoners van de Westelijke Sahara en ze uiten hun ongenoegen over de uitbuiting van de Marokkanen. Ze leven van de visvangst maar kunnen officieel hun vangsten niet verzilveren. Vele lotgenoten blijken ook geen identiteitskaart te hebben wat hen eigenlijk onbestaande maakt .
Vele kilometers verder ziet ondergetekende de horens van een steenbok liggen en die krijgt een mooi plaatsje op den Jumbo .
Dakla blijkt op een landtong te liggen en de Rocky 1 kan de roep om off-road te gaan niet weerstaan en we verlaten de weg om via het strand tot aan de baai te rijden waar kite surfers hun beste kunnen laten zien. Het Boxer team blijft wijselijk aan de rand van de weg staan want enkele ogenblikken later staan alle auto's muur vast in een soort drijfzand. Voor de eerste keer op onze reis wordt het 4 x 4 systeem ingeschakeld (Alain Seat monteert nog snel zijn cardan en daarvoor wordt een heuse put gegraven onder zijn voertuig. Maar dat alleen blijkt niet voldoende te zijn: er komt nog heel wat graaf- en trekwerk en duwkracht aan te pas. Met de hulp van een paar andere challengers hebben we weer vaste voet onder de grond. Ondertussen is de Boxer tot aan zijn as in het zand verzeild geraakt en met een trekkoord en wat paardenkracht van 627 en vele duwende handen kunnen we onze weg verder zetten . Overnachten doen we op camping/auberge Moussafir.
Enkel het Rocky 1 en 2 team begeven zich naar de stad met een taxi. Het snelste internetcafé van de stad blijkt het traagste te zijn en één van de laatste kansen om on-line te gaan voor de Shahara gaat hier aan onze neus voorbij . De lekkere vissoep en de vistagine maken echter alles goed en terug in de auberge nemen we nog een wijntje als slaapmuts .
Dat onze noeste woestijnleeuwen inmiddels in 't oog gesprongen zijn staat vast: de blog verwerkt dagelijks maar liefts zo'n 250 à 300 pageviews!!! En dat is beduidend meer dan tijdens de voorbeidingen. Bovendien staat de totaalteller inmiddels op +12.500 wat voor een blog met een tijdelijk karakter hoogst ongewoon is.
Dat menigeen zijn gebruikelijke collega of vriend of famielid mist of gewoon de beste groeten wilt overmaken moge blijken uit de reacties na de oproep van Evelyne (Rocky II-team).
De collega's van Christel (Boxer-team) van De Post in Ninove gaan nog een stap verder: immers, elke morgen print collega Ronny het laatste reisverhaal, fotoreeks of reeks SMS berichten keurig af en hangt deze uit in de werkruimte ten behoefte van de PC-loze (oeps, een nieuw woord) collega's. Christel was al bijzonder fier over de zeer geslaagde inzamelactie onder haar collega's (zie eerdere berichten) maar deze actie zal haar evenmin onberoerd laten: in het oog & in het hart!
11:41: Hallo, net vertrokken! Een uurtje later dan voorzien, na babbelen en wijn... Vandaag 565 km rechte baan langs de kust in niemandsland. Groetjes Evelyne
11:46 (bericht van 627): Op weg naar Dakhla (560km) lange saaie warme
route (bewolkt weer 25°) tussen zee en Sahara. Voor de laatste nacht in Marokko, morgen
Mauritanie. Cars ok. Groetjes E&I & DL & B'kes!
20:01: Het eerste echte zand!! ... en alle desert lions,
ook 627, zitten al vast. . Met hulp van challengers 609, 613, 610 en 611, die toevallig voorbij reden, proberen we terug op de weg te komen ...
Groetjes Evelyne.
[Broos] De hotelgangers onder ons nuttigen waarschijnlijk het laatste Europese getinte ontbijt en bij deze willen de Buteekes, team 627 en alle Desert Lions hun dank betuigen aan Liesbeth en haar personeel voor de voortreffelijke zorgen en hun gastvrijheid.
[Broos] We rijden richting Tiznit maar nemen een "sluiproute" door de bergen waar de wolken heel laag hangen. Op een bepaalt moment rijden we onder een verwelkom boog en sommigen onder ons dachten al dat ze aan de poort bij Sinte-Pieter aankwamen.
Plots merkt Broos een skelet op langs de weg en via de cb laten hij dat weten aan de achteraan rijdende teams. Dimi en Alain Seat reageren meteen en even later komen ze fier hun trofee showen: ze hebben een heuse koeien schedel gemonteerd op de bull bar (what's in a name) Iets verder stuiten we op een omleiding er is gewoon evenwijdig met de bestaande weg een baan getrokken door "voor- en achtertuintjes" slingerend tussen de boompjes en andere obstakels. Het eerste voertuig laat een heuse rode stofwolk achter zich en bij de eerst komende stop blijken de voertuigen bijna niet meer herkenbaar te zijn.
s' Middags gaan we op zoek naar een bank/geldautomaat en nuttigen we het middagmaal in het plaatselijk eethuis. Een halve kip met frieten en bijhorend sausje en als voorgerecht een heuse sla schotel voor maar liefst 20 Dirham, één drankje inclusief. De sfeer is opperbest en er wordt heel wat afgelachen; sommigen lachen echter groen!!!!
Bij het verlaten van de stad krijgen we begeleiding van een bromfiets. Achteraan zit een oude man en het blijkt een Mauritaniër te zijn. Hij geeft ons nog mee dat zijn broer een camping heeft in Nouchott en thee en sigaretten gegeerd zijn bij de grens overgang. Wat later krijgen we een doordringende geur onder de neus geschoven, de eerste kadaver geur ... dit zal ons nog ontelbare keren overkomen, zo blijkt later. Voor de rest van de dag en avond hebben we een enerverende rit voor de boeg, het enigste lichtpuntje is dat we de oceaan te zien krijgen.
Het is al donker als we aankomen en onze overnachtings plaats is moeilijk te vinden. Ontelbare controle posten verder blijken we een beetje verdwaald, verdwaast en verdoold. De eerste woordenwisseling is een feit . Het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn hé!!! Het plan om aan het strand te overnachten wordt teniet gedaan door de plaatselijke autoriteiten en noodgedwongen nemen we onderdak in een bungalow en met wat sneukelen en wat wijn sluiten we de dag af. Het is al ruim na middernacht 677Km extra op den teller.
08:50 (bericht van de organisator): Na een prettig verblijf bij groepsverzamelplaats Chez Amalia in Tafraoute vertrekken alle teams vandaag richting Laâyoune. De teams 622, 623 en 605 zijn gisteren al vertrokken........ Er zijn geen uitvallers. Cor. 11:00 (bericht van 627): Na de offroad testen (spelen tussenn de rotsen) gisterenavond, alles ok. Om 9h op weg naar Laâyoune. Nieuw adoptiekindje bij DL de Butékes 624 Groetjes E&I & DL.
23:00 (telefonisch contact met Broos): alles gaat zeer goed. Rijden momenteel nog op de kustweg naar Laâyoune. De sfeer bij de vier desertlions-teams is opperbest.
00h15 (bericht van 627): Aangekomen in Laâyoune, alles ok. Groetjes E&I en DL
Hallo,
zoals jullie wel kunnen lezen en vanaf morgen ook zullen zien (de
foto's zijn nog onderweg) hebben we het echt naar onze zin. Marokko is
1000x mooier dan ik had verwacht. Na Noorwegen en Schotland had ik niet
gedacht dat er iets mooier was, het landschap is oneindig en verandert
steeds, de wegen zijn ook super, zeker eens over te doen met de moto.
Broos is mijn gezeur al lang beu over het moto rijden.
Groetjes en voor iedereen een dikke knuffel.
Mama and the kids: speciaal voor jullie nog een super dikke kus.
PS. jullie kunnen hierop reageren, zo kunnen wij het thuisfrond ook wat volgen.
Ik wil jullie de groetjes doen van al de desert lions!
Het is hier echt een prachtig landschap , We stellen het hier allemaal
opperbest. Hoe kan het anders de zon, lekker genieten van alles en nog
wat , kortom vakantie. Binnen enkele dagen zijn we in Mauretanie.
Nog vele groetjes!
Christel
"Vijf uren in de morren en de wekker lupt weer af rap n zatte kaffee en de bootbozze in mijn hand. De treintses staan te wachten mee ijsblommekes versierd en gelijk sardientses nor dhuufdstad van den Belzjiek."
Gelukkig is de song van Miele (auteur van wat ben ik blij dat
ik in Zottegem ben geboren) hier niet van toepassing. Vroeg uit de veren
dat wel of zit de airco en de afnemende constipatie er voor iets tussen?
[nvw] ======= vanaf hier toegevoegde deel ==== 26/10/2008
Wat doet een mens zoal op een rustdag? Werken natuurlijk!!! Iedereen kijk zijn voertuig na op onderandere olie en waterverbruik, controle van het remoliepijl, bijvullen van de ruitensproeier, bandenspanning enz. Verder worden de ruiten eens deftig gewassen en het stof, zand en andere rommel wordt er uit gehaald. We herschikken onze bagage een beetje en het weggeef materiaal wordt binnen handbereik gelegd. Onze was wordt samen gedaan en met het witgoed van het hotel gewassen. Ondertussen gaan Alain en Alain op zoek naar een lasser om de dakdrager te laten repareren. Ver hoeven ze niet te zoeken op iets minder dan een km hebben ze de juiste man op de juiste plaats gevonden. Echt Marokkaans vakmanschap en met de juiste richtlijnen en wat hulp van de aanwezige Desert Lions is de kus geklaard in no time.
Aangezien onze twee Rocky's assorti aan elkaar zijn heeft team 627 dan
maar besloten om ook hun reserve bladveren aan de bull bar te bevestigen hetgeen hen dan ook wat meer in balans brengt. Het plaat en buizenstaal incl. het laswerk (met de bagette) kost in het totaal 350 Dirham.Voor alle zekerheid worden er ook nog twee bouten door de dakdrager bevestiging gevezen.
Team 627 vervangt nog een waterdarm en bij controle van de bandenspanning blijkt een steen één van de banden te hebben doorboord. Ives denkt eraan om in een garage het euvel te laten verhelpen maar de Desert Lions hebben een betere en goedkopere oplossing!!!! Het steentje werd verwijdert, het gat uitgeboord met diameter 8 en met een wiek te plaatsen was het probleem verholpen. Ives kijkt ondertussen vol bewondering toe. Die middag heeft Eric van 627 een bijzonder lekkere uiensoep klaargemaakt. Meer nog, de uien zijn van eigen biologische kweek rechtstreeks uit de Arendonkse grond.
Sommigen onder ons proberen hun slaap wat in te halen en gaan onder zeil, anderen nemen een duik in het zwembad, doen aan zonnebaden en
lezen een beetje en bezige bij Christel vouwt ondertussen de was op.
De buteekes (624) maken zich zorgen over de remmen van hun Mercedes en de Strooien en co offeren hun vrije tijd op om hen uit de nood te
helpen. Door het lange stilstaan is hun remklauw een beetje geoxideerd en demonteren en reinigen is dus de boodschap ontluchten en klaar is
kees.
Dan is het eindelijk tijd om eens off-road te gaan, de Rocky's en den Jumbo gaan de uitdaging aan in de buurt van de painted rocks. Rotsenblokken zo hoog als een huis 't lijken wel reuze voetballen maar dan minder rond, andere rotspartijen lijken ieder moment te zullen
neerkomen, maar ze staan/hangen daar waarschijnlijk reeds honderden jaren zo! De Jumbo trekt zich ongeloofelijk goed uit de slag op de
rotsondergrond en tot zonsondergang leven we ons uit als 18 jarigen
die pas hun rijbewijs hebben.
De weg terug vinden van de piste is minder evident, ergens in de achtertuin van een dorp komen we vast te staan maar een wakkere knaap brengt ons door voor te lopen op de juiste weg. Deze korte trip is niet zonder gevaar, tegenliggers die met volle licht ons verblinden, voetgangers op de weg en al wat twee wielen heeft zonder licht!!!!
Terug in het hotel blijken al onze collega challengers ook paraat te zijn en na een korte briefing in de bar heffen we het glas.op onze meer dan geslaagde eerste week!!!!
Zoals gewoonlijk worden aan den toog de grootste plannen gesmeed, kortom er wordt al aan een volgende uitdaging gedacht:
van Peken tot Peking ...
Onze Desertlions zijn online geraakt en hebben ons alvast hun reisverslagen doorgestuurd in aanvulling op hun SMS berichten. Om de blog een beetje overzichtelijk te houden heb ik de reisveslagen op de correcte datum (= in juiste volgorde) gezet.
Wie ze nog niet gelezen heeft zal dus op deze bladzijde eventjes naar beneden moeten scrollen (of in de rechtermarge de titel van het reisverslag aanklikken).
Helaas hebben we nog geen foto's van hen kunnen ontvangen wegens een technisch probleempje maar we hopen ook dit eerstdaags op de rails te krijgen. Wel heb ik intussen alle ontvangen fotoreeksen van het vertrek in het album gemengd (zie linkermarge bovenaan voor link).
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
en zeggen dat er aan onze auto's nog geen enkele sleutel is geweest!!!!
. Wie zei nu ook weeral dat het 's nachts vriest in de woestijn? Of zou het de opwarming van de aarde zijn [nvw: ge neemt me de woorden uit de mond 
!!! De 4 x 4's rijden achteraan en op een bepaald moment roept Ives in de cb (geleend v/d Buteekes) dat zijn motortemperatuur in het rood staat. De schrik slaat ons om het hart
als dat maar goed gaat
De techneuten buigen zich over het probleem
een waterdarm heeft het begeven en Alain Seat vermaakt het met een stuk recuperatie darm. We zijn verbaast hoe snel de andere Desert Lions, de Buteekes en de Zandhappers uit het zicht zijn. Voorzichtigheid is dus geboden.
. Iets later geven we de schedel dan ook zijn laatste rustplaats. Nog wat verder doen we nog een lugubere ontdekking, een pas overleden kameel, maar niets is minder waar, bij het naderen richt de kameel eventjes zijn kop op en blaast zijn laatste adem uit
Amen 
!!! 
!! De rest van de avond brengen we door met de Buteekes, 627 en de Zandhappers: een echte groepsgeest is in de maak!!!!
.
.
Groetjes van alle Desertlions. 
.
. De lekkere vissoep en de vistagine maken echter alles goed en terug in de auberge nemen we nog een wijntje als slaapmuts 
.
. Met hulp van challengers 609, 613, 610 en 611, die toevallig voorbij reden, proberen we terug op de weg te komen ...
Groetjes Evelyne. 
){kind=link}