Voor een democratisch, vriendelijk en flinks socialisme in Menen
08-09-2010
Over het Mexicaanse leger, Vijfde Colonnes en de passionarios van Menens Sp.a.
Het nieuwe politieke jaar dat warm is wordt in Menen ingezet met de nodige fanfare muziek.
In een uitnodiging voor een ontmoetingsdag (met bierbon!) wordt aan de partijleden plechtig medegedeeld dat de partijleiding zichzelf heeft geperfectioneerd!
Om dit ten volle te genieten citeer ik letterlijk:
De bestuursploeg van uw (sic) partij vernieuwde zich de afgelopen maanden grondig en had zich graag aan u voorgesteld.
U kan dit grappig vinden, wij trouwens ook, maar het getuigt van een zo grote vorm van verwarring (zacht gezegd) dat het nadere beschouwing meer dan verdient. In hoeverre de Sp.a nog uw, of mijn partij is hangt er maar van af. Indien je kijkt naar de helft van de mandatarissen die er de brui aan gaven is het duidelijk dat die al geen partij meer hebben, en zeker niet het soort van partij dat hen in triomf liet gaan. Zonder verdere bijeenkomst van leden om dit te gaan uitpraten.
Een partij die zo verscheurd is geraakt gaat in de eerste plaats over tot bezinning, dan tot vernieuwing en herbronning en haalt daar zoveel mogelijk mensen bij. Niet grote gestes, niet grote overwinningsfeesten indien een helft van de partij gaat lopen is dan aan de orde maar grote nederigheid en het oproepen tot debat en herstructureren.
De Sp.a Menen lijkt op het Mexicaanse leger dat vooral schoot op de eigen manschappen waarbij de vijand totaal perplex toekijkt en wacht tot de zelfmoord over is om dan overwinning te kraaien. Wat in Menen dan ook prompt is gebeurd.
Zij die het socialisme ondanks het gepruts van een deel van de bestuursleden een warm hart toedragen hebben dan ook gevraagd om de partij te vernieuwen, te verjongen, te vervrouwelijken en ook de provinciale top van de partij zette hier toe aan.
Maar dit diende op een ernstige manier te gebeuren. Men roept na een catastrofe alle mensen op van goede wil om een handje toe te steken, maar dat gebeurde dus NIET. Integendeel: men vernieuwde zogenaamd zichzelf. Toch werd een eis van de provinciale top ingewilligd: men verjongde door jonge mensen van Animo uit te nodigen. Een echte oproep om de partij te helpen gebeurde NIET.
De huidige voorzitter stelt vast dat er geen verplichting is om het partijbestuur te verkiezen door de algemene ledenvergadering. Maar het is vanzelfsprekend dat men de leden oproept die willen helpen om deel uit te maken van deze vergadering, op zijn minst! Zeker na een dergelijke crisis. Het had kunnen helpen om de gemoederen te bedaren, of om tenminste een debat te houden, om kandidaten naar voor te schuiven die het vertrouwen van de leden hebben en die ook duidelijk een oplossing aanbieden.
Maar neen: zelf de kandidaat voorzitters, waaronder ikzelf werden niet eens uitgenodigd op een vergadering om de problematiek te bespreken.
De verjonging heeft niet lang geduurd. Bij de laatste partijbestuur vergadering verlieten deze jong mensen van Animo met slaande deuren de vergadering. Terwijl enerzijds de voorzitter poneerde (no pun intended) dat men zich moest kandidaat stellen om deel te nemen aan het bestuur van de partij, maar niemand daartoe uitnodigde via een schrijven aan alle leden, verwaarloosde hij dus het feit dat iemand die kandidaat voorzitter was allicht kandidaat was voor het mede besturen van de partij. Maar anderzijds liet deze voorzitter de politieke secretaris van de Animo-groep niet toe, terwijl deze zich ter vergadering aanmelde Over drie maten en drie gewichten gesproken.
De uitspraak dat één of meerdere van de jongeren een Vijfde Colonne zou betekenen binnen hetpartijbestuur is dan natuurlijk totaal uit de lucht gegrepen, dit getuigt gewoon van paranoia en een dergelijk in zichzelf opgesloten zijn dat het onfatsoenlijk wordt. Ik betreur in elk geval het verlaten van Brecht Vancoillie van het plaatselijk politieke forum, en huldig hem en wens hem samen met vele anderen te nomineren voor een medaille van moed en zelfopoffering om toch nog partijlid te blijven.
Ik hoop hem spoedig terug in Menen te ontmoeten binnen een democratische afdeling. Ik hoop dat ik dat nog mag meemaken.
