Voor een democratisch, vriendelijk en flinks socialisme in Menen
17-04-2010
De valse cijfers van Gilbert en zijn sabotagedaden
Er verschenen in de pers twee artikelen, vandaag, die de moeite zijn om stante pede in mijn blog te vermelden.
- Eén verhaalt de laatste stoot van de Gilbertisten. Het weeral blokkeren van de werking van het OCMW, dat weer met voorlopige budgetten zal dienen te werken en voor het blok wordt gezet door een hardnekkig en dwaas burgemeester. -Dan een artikel dat meteen aansluit bij wat ik hier (en wat de ocmw raadsleden al jaren) zeggen: het stijgen van de OCMW budgetten is niet afhankelijk van een slecht of slordig beleid maar van de evolutie van de economie, de vergrijzing en de vele maatschappelijke fenomenen waar het ocmw zelf geen greep op heeft...maar het schepencollege in zekere mate wel... En zo zie je dat de pot de ketel... en: Wie vuur eet schijt vonken.
Maar er is meer: In zijn "argumentatie" om het budget van het OCMW te kortwieken gebruikte Gilbert Schavuit telkens een veelzeggend cijfermateriaal. Het bedrag per hoofd van de bevolking, zo stelde hij, zou "het hoogste zijn van Vlaanderen". Hij citeerde telkens een nauwkeurig bedrag: 276 euro per Menenaar. Onze slapende oppositie ging dit bedrag niet na. Niet moelijk: het komt van een liberaal uit onze contreien in een artikel in de rechtse pers:
"Onenigheid vormt de rode draad door deze legislatuur', zeg Tom Vlaminck, politiek secretaris van Open VLD. De interne twist over de toekenning van 2miljoen extra stadstoelage bovenop de al voorziene 7miljoen euro aan het OCMW, is het hoogtepunt.'
"Vlaminck vergelijkt de stadstoelage in Menen (9miljoeneuro) met die in gemeenten als Wevelgem (4miljoeneuro) en Waregem (5,5miljoeneuro), die ongeveer evenveel inwoners tellen. In Menen is die 9 miljoen euro goed voor 25procent van de totale uitgaven van de stadsbegroting. In Vlaanderen is dat gemiddeld 9procent.' Tom Vlaeminck berekende dat 9 miljoen euro, 276,92euro per Menenaar betekent" (Het Nieuwsblad 22 januari 2010)
De attente lezer zal hier vaststellen dat het dus gaat op een schatting op basis van de 9 miljoen Euro die dus niet is toegekend. Leugen nummer 1 Op basis van een budget van 7 miljoen Euro (het door de Gilbertisten voorgestelde en geforceerde bedrag) komen we eigenlijk op 214 Euro per bewoner
Want wat erger is, is de onjuistheid van de bewering dat dit een hoog bedrag is. Uit de cijfers van Dexia, in het artikel dat hier volgt blijkt dat dit bedrag...LAAG IS! Daar waar volgens de studie van Dexia het gemiddelde in Vlaanderen 561 euro per inwoner bedraagt! LEUGEN NUMMER 2 Het gaat hier vanzelfsprekend niet enkel om toelagen van de gemeente aan het ocmw, maar om het totale subsidiebedrag. Maar dit niet vermelden van de reële kost van een ocmw is een verdere vorm van misleiding...
UIt verdere cijfers blijkt dat het aandeel van de OCMW in het stadsbudget in andere gemeenten...hoger ligt!
Maar er is meer. Het is een typisch liberale truc om te zeggen dat deze of gene maatregel "zoveel per hoofd van de bevolking" kost. Dat is misleidend. In de realiteit worden bepaalde kosten meer dan gecompenseerd door inkomsten voor een bepaalde bevolkingsgroep. Indien men bijvoorbeeld de opcentiemen op de huisvesting verhoogt, het voorstel dat ik deed om de financiering van het OCMW mogelijk te maken op een eerlijke manier, dan zijn er mensen die hierdoor meer inkomsten krijgen dan ze meer moeten betalen aan belastingen natuurlijk!
En zo zijn we dan aan de conclusie: Bossuyt is ofwel een leugenaar die zijn gemeenteraad misleidt, ofwel een onbekwame bestuurder die niet eens de cijfers beheerst die elementair zijn. Bossuyt doet alsof een 25 procent van het budget die naar het OCMW gaat ongehoord is. Hij suggereerde dat dit ongelofelijk hoge percentages zijn, en dat er wel iets heel ergs moet gebeuren in de spilzieke geest van de OCMW bestuurders. Niets blijkt minder waar: In ons land bedraagt de gemiddelde bijdrage aan het ocmw immer 43 procent! . Daarenboven betwiste de burgemeester, noch de (conservatieve!) oppositie noch de coalitiepartner dat de sociale toestand in Menen te vergelijken is met die van een grootstad. Welnu daar is de verhouding nog veel GROTER!
Ten slotte: zelf Dexia (geen socialistische organisatie) stelt gewoon vast dat een vermeerdering met tien procent per jaar van het budget van OCMW's normaal is. Ik vraag me af hoe dit rijmt met de situatie in Menen...
Al gaat de leugen nog zo snel... UIt dit verhaal blijkt de leugenachtigheid en/of onbekwaamheid van de burgemeester ten volle. En ook dat hij zijn dossiers niet kent of niet wil kennen. Wat we al enkele jaren beweerden. QED.
En dat hij daarenboven het ontslag vroeg uit de partij van echte socialisten, die zijn waanzin niet wensten te volgen is dan nog klein bier tegenover het ZONDER DEBAT OVER DE REALITEIT een voorzitter van de partij, tevens een goede ocmw bestuurder, een schepen van zijn partij, tevens de secretaris van zijn partij liet ontslaan op een populistische en onfatsoenlijke manier. Dat de man een slecht burgemeester is, is hier wel duidelijk. Of hij eigenlijk een socialist is is nog maar zeer de vraag. En ik herhaal: alle mensen die hem steunden, hebben die al eens nagevraagd wat de reële situatie is van de oudjes, van hun verplegend personeel en van het steunend personeel in de rusthuizen?m En, Heren en Dames journalisten: wanneer gaat u eens horen in de verpleeginstellingen, in de rusthuizen en bij de vijftig mensen wiens job op de tocht staat en hun collega's wat er WERKELIJK aan de hand is in Menen?
Het wordt de hoogste tijd om eens te vragen wie uit de partij moet, uit de gemeenteraad, uit het schepenambt en vooral uit de pluchen zetel van burgemeester! Ik stelde het voorheen al zeer duidelijk: Massale hervormingen zijn nodig om van het economisch achtergestelde gebied dat Menen is een economisch groeiende entiteit te maken. En daar men Menen niet dezelfde rechten toekent als steden met een vergelijkbare problematiek, enkel omdat Menen kleiner is, dient hier ook op gehamerd te worden. Het gemeentebestuur is daar het geijkte orgaan voor. Ondertussen is het financieren van de extra last die het OCMW vormt voor de gemeentekas eenvoudigweg op te lossen door een verhoging van de opcentiemen op de woningen, op het kadastrale inkomen. Maar dit weigert men zelf onder ogen te zien en men gaat de oudjes "pakken" door overdreven bezuinigingen.
Laat het maar allemaal bezinken en denk eraan wie je volgende keer partij, stad en land laat besturen. Het is tijd dat daar eens wat verandering in komt! Eric Feremans
Het Laatste Nieuws van 17 aprl 2010
OCMWbegroting opnieuw uitgesteld...
De goedkeuring van de OCMW-begroting in Menen, die normaal op de agenda van de gemeenteraad van maandag 26 april stond, is uitgesteld naar de zitting van mei. Dat heeft het schepencollege gisteren beslist. Dat gebeurde op de valreep, want gisteren was de laatste dag dat er nog iets aan de agenda gewijzigd kon worden.
"De burgemeester wil gewoon alles in het werk stellen om die extra 400.000 euro die het OCMW nog te kort komt, niet te moeten toekennen", zegt schepen Karl Debuck (sp.a). Hij was gisteren met vakantie en kon dus niet aanwezig zijn op het schepencollege.
Volgens burgemeester Gilbert Bossuyt (sp.a) gaat het evenwel gewoon om een logische beslissing. "De OCMW-raad kan ten vroegste op 26 april de begroting goedkeuren. Amper enkele uren erna zou de begroting al gestemd moeten worden door de gemeenteraadsleden. Onze stadsdiensten moeten tijd genoeg krijgen om alles door te nemen."
De discussie rond het OCMW-budget sleept al aan van in november. Nu zou alles wel duidelijk mogen zijn', meent raadslid Alain Dumont (Nieuw).
De Morgen van zaterdag 17 april 2010
OCMW-kosten sinds 1994 verdubbeld
De kosten van de 589 Belgische OCMW's kwamen in 2009 uit op een recordbedrag van 6 miljard euro. De OCMW's kosten de gemeenschap daarmee dubbel zoveel als 15 jaar geleden. Dat blijkt uit statistieken van de studiedienst van Dexia. De forse groei van het OCMW-budget is zowel in de grote steden als in kleine gemeenten merkbaar, en in alle drie de gewesten. Volgens de prognoses van de gemeenten zullen de budgetten dit jaar nog eens met om en bij 10 procent stijgen.
De 589 OCMW's van het land budgetteren dubbel zoveel kosten als vijftien jaar geleden. Alle OCMW-budgetten samen klokten in 2009 af op 6,02 miljard euro. In 1994 kwam die som, omgerekend naar de prijzen van 2009, nog uit op 'slechts' 3,15 miljard euro.
In sommige steden gaat het OCMW-budget nog sneller omhoog. Zo is dat van de stad Brugge over dezelfde periode verdrievoudigd (na prijscorrectie). Daar komt dit jaar nog eens ruim 9 procent bij, waardoor het OCMW-budget tot een recordniveau van 20,8 miljoen euro klimt, zo bevestigt het kabinet van burgemeester Patrick Moenaert (CD&V). Volgens de burgemeester zijn de stijgingen verdedigbaar omdat ze gelinkt zijn aan maatschappelijke fenomenen als de toenemende vergrijzing.
Brugge is geen uitzondering. Uit een rondvraag bij gemeenten is op te maken dat het gemiddelde OCMW-budget dit jaar met 10 procent zal stijgen. Die jongste stijgingen zijn volgens de Dexia-studiedienst niet alleen toe te schrijven aan de vergrijzing, maar ook aan de toename van het aantal asielzoekers en het aantal leefloners. Door de crisis zijn meer mensen in financiële problemen gekomen, waardoor de OCMW's meer centen nodig hebben dan gebudgetteerd. Vooral in de grote steden moet de stadskas de tekorten bijleggen.
De kosten van het Antwerpse OCMW, het grootste van het land, worden voor dit jaar geraamd op liefst 503 miljoen euro. Daarmee krijgt het OCMW de allure van een grote onderneming. De eigen inkomsten zijn echter lang niet voldoende om dat bedrag te dekken. De stad Antwerpen zal dit jaar daarom 103 miljoen euro bijpassen. Mogelijk schiet het Antwerpse OCMW-budget dit jaar nog verder uit boven het half miljard. Het valt nog af te wachten wat de financiële gevolgen zullen zijn van de regularisatiecampagne voor illegalen. Antwerps OCMW-voorzitster Monica De Coninck (SP.A) trok eerder dit jaar al aan de alarmbel.
"Er is een evenwichtig budget ingediend. Of het budget nog zal stijgen hangt af van de impact van de regularisatie. Daar maken we binnenkort een eerste balans van op", meldde haar kabinet gisteren. "Of er de komende jaren een probleem komt qua financiering, zal afhangen van hoe snel de economie opnieuw aantrekt en van het gevoerde asielbeleid."
Nieuwe diensten
De draagkracht van de gemeenten wordt op de proef gesteld. Ter vergelijking: tegenover de gezamenlijke OCMW-jaarkosten van 6 miljard euro staat dat de gemeenten een gezamenlijk jaarbudget van 13,9 miljard euro hebben en de provincies 1,7 miljard euro.
De aangroei van de bevolking sinds 1994 verklaart de structureel klimmende budgetten maar voor een klein deel. Want ook als je het OCMW-budget per inwoner berekent, zijn er forse stijgingen merkbaar: met 69 procent in Wallonië tot 81 à 82 procent in Vlaanderen en Brussel.
In de Vlaamse centrumsteden, waaronder Brugge, kwamen de OCMW-kosten in 2009 gemiddeld uit op 629 euro per inwoner, zo becijferde de Dexia-studiedienst. In Antwerpen en Gent loopt dat zelfs op tot 1.057 euro. Dat is dubbel zoveel als het Vlaamse gemiddelde (561 euro per inwoner).
"Dat de OCMW-budgetten stijgen, heeft vooral te maken met het feit dat ze er nieuwe diensten bijgekregen hebben", zegt Anne-Leen Erauw van Dexia Bank Research. Vooral de woonbijstand in zijn vele facetten, gaande van thuishulp tot het beheer van rusthuizen, is de voorbije jaren fors ontwikkeld.
De OCMW's (Openbare Centra voor Maatschappelijk Welzijn) hebben als kerntaak om iedereen de kans op een menswaardig bestaan te geven. Maar door de jaren heen werd die taak ruimer ingevuld, met een grote waaier aan welzijnsdiensten. De financiële druk zal de OCMW's ertoe dwingen om te kiezen welke van die diensten echt prioritair zijn, zo waarschuwen specialisten.
Vergrijzing
De Dexia-studiedienst toont zich vooral bezorgd om de ingrijpende impact van de vergrijzing in komende jaren. Die zal een heleboel nieuwe taken in de dienstverlening noodzakelijk maken maar ook de pensioenlasten voor het eigen OCMW-personeel de hoogte injagen.
Er kunnen daarbij sterke verschillen tussen de OCMW's ontstaan. "In sommige gemeenten zal de vergrijzing zwaarder toeslaan dan elders", zegt Erauw. "Het komt er voor de OCMW's op aan tijdig de schok in te schatten. Woonzorg en andere voorzieningen voor de verouderende bevolking zullen nog belangrijker worden dan nu. De vraag zal in veel gevallen zijn: wie past de tekorten bij die het gevolg zijn van de vergrijzing?"
"De vergrijzing zal zeker extra kosten met zich meebrengen", beseft ook het OMCW van Antwerpen. "Daarom stijgt de stadsbijleg de komende jaren, zodat het aanbod aan thuiszorg kan meegroeien met de vergrijzing. Wat betreft de bouw van serviceflats proberen we creatieve financieringsvormen uit te werken", zegt het OCMW van Antwerpen. Dat kan gaan om samenwerkingsverbanden met de private sector of via een systeem van woonrechtcertificaten, waarbij mensen voor een bepaald bedrag het woonrecht van een serviceflat kunnen aankopen.
De financiële druk zal de OCMW's ertoe dwingen om te kiezen welke van hun welzijnsdiensten echt prioritair zijn
De stilte na de storm: Het socialisme in Menen (2)
Het conflict binnen de Meense Sp.a ging over bezuinigingen op het OCMW tegenover het behouden van de rest van het gemeentelijk budget.
Om hier uit wijs te geraken eerst een stukje economische theorie. Ik zal hier proberen zo duidelijk mogelijk een aantal elementaire economische begrippen te illustreren, ze toelichten zodat een leek ze begrijpt.
Eric Feremans
Inkomen uit werken, inkomen uit vermogen
Economie is echt iets anders dan het beheren van zijn eigen huishoudgeld.Het gaat immers niet over een persoonlijk inkomen, en de gevolgen van het te gul of te gierig zijn met zuurverdiende centen.Het gaat over het verleden, de toekomst en het heden van hele bevolkingsgroepen, die daarenboven helemaal niet tot hetzelfde gezin behoren maar vaak heel erg tegenstrijdige belangen hebben.
Iedereen weet wel dat er twee soorten mensen zijn in deze wereld: zij die moeten werken om in hun bestaan te voorzien en zij die dat misschien wel doen maar die dat niet moeten doen: de rijken.
Er zijn dus ook twee soorten inkomens: die uit werken, en die inkomens die voortkomen uit bezit, uit eigendom, uit vermogen.
Nu wil ik even iets heel raars doen: de rijken gaan verdedigen.Het plaatje dat men vaak ophangt in linkse (flink linkse) kringen over de kapitalisten is dat van een egoïstische, bijna barbaarse kaste die laatdenkend neerkijken op het gepeupel, de proletariërs (zij die enkel maar kinderen kweken). Dat is een verpersoonlijking van ons economisch systeem, van onze sociale structuur die nergens op lijkt.Mensen met een immens inkomen hebben vaak gestudeerd, omdat ze daar de tijd en de middelen voor hebben.In ons land leefden ze als student tussen de andere studenten en hebben dus een even realistische kijk als zij die uit een arbeidersbroek zijn geschud.Het meest kapitalistisch (liberale) economisch land ter wereld (als we Rusland even vergeten, dat economisch zeer zwak is) kent een grote inzet van de superrijken voor de vrijwillige bijdrage aan de sociale bijdragen.Op basis van vrijwilligheid dragen vele miljonairs bij aan een vorm van solidariteit op basis van vrijwilligheid.Uit dit alles kunnen we afleiden dat het niet een kwestie is van menselijk falen, of onmenselijkheid van de rijke kaste maar een gevolg van een systeem dat zorgt dat één kaste blijft beschikken over een systematisch recht op automatische rijkdom, terwijl een ander deel van de bevolking van hen afhankelijk blijft als werknemer.
Wie een systematisch mechanisme, een systeem, onrechtvaardig vindt, dient dan ook te zeggen hoe dit systeem werkt en hoe je het kan veranderen. Het gaat dus niet op om, zoals één van de laatste regels van het communistisch manifest beweert, om de rijken te gaan met geweld te lijf gaan. Het gaat erom om via inzicht en overtuiging en politieke machtsvorming een systeem te gaan uitbouwen dat uitbuiting en onrechtvaardigheid countert. Deze uitdaging is het doel van het socialisme.
Het socialisme aanvaardt niet dat één club zich het recht toe-eigent om mensen minder te betalen dan zij verdienen. Dit is altijd de verdienste geweest van de vakbonden, om hier een tegenkracht te vormen en tevens een politieke macht (niet partij-politiek maar machtspolitiek) om de bedrijven democratisch te maken, dat wil zeggen in functie van eenieder te produceren, niet in functie van één kleine groep van bezitters en aandeelhouders.
Het socialisme vindt ook dat men, indien er dan toch een onevenredige toe-eigening van winsten en gelden en vermogens heeft plaatsgevonden, men die moet herverdelen. Niet op basis van weldadigheid, van vrijwillige bijdragen, maar op basis van verplichte solidariteit. Dit moet dus gebeuren door de werkende bevolking rechten toe te kennen op herverdeling, de bezittende klasse moet dan belast worden op haar winsten, op haar aanwas in vermogens, op haar bezit en inkomens hieruit om te komen tot een rechtvaardige verdeling van de opbrengsten.
En op dit ogenblik loopt dit fout: onze westerse wereld is namelijk niet meer sociaal maar liberaal georiënteerd, en het wordt steeds erger .
De grote Meense strijd tussen twee even grote fracties eindigde even onbegrijpelijk als hij was begonnen. Eigenlijk is het de moeite om het politieke en democratische aspect van deze "Slag van Soetenaye" eens te recapituleren.
Nadat een aantal socialistische mandatarissen weigerden om een door burgemeester Bossuyt vooropgestelde vermindering van de toelagen voor het OCMW in de gemeenteraad goed te keuren, ontstond er een breuk binnen de Sp.a van Menen.
Eén groep, met achter zich de meerderheid van de gemeenteraadsleden en schepenen, steunde de burgemeester (Bossuyt, Sp.a) de anderen wilden de bezuiniging (van negen miljoen voorzien in het meerjarenplan, naar zeven miljoen) niet goedkeuren.
Wat vooraf ging.
De socialistische partij in Menen heeft een rijk verleden. Als eerste socialistische stad in West-Vlaanderen, met als eerste een socialistische burgemeester. Stamboeksocialisten (mensen die als vader en moeder socialisten hebben) zijn er eerder de regel dan de uitzondering. De armoede die er heerste lees je niet enkel in romans, ze is er van oudsher geweest en ook gebleven. Dat ook nu nog éénderde van de bewoners dient aan te kloppen bij het OCMW (niet voor een leefloon, maar voor allerlei tussenkomsten) spreekt boekdelen. En natuurlijk hangt daar een prijskaartje aan.
Het zou boosaardig zijn om de armoede van een regio aan onze partij toe te schrijven, want het probleem zit natuurlijk in allerlei geografische, economische en sociale aspecten, maar het is een feit dat men er maar niet in slaagde, ondanks zoveel jaren socialistische overwinningen bij verkiezingen, een definitieve oplossing te vinden. Sommigen beweren zelf dat dit het voor de socialistische bewindslieden gemakkelijk maakte om verkozen te worden. In elk geval bleef het socialistische aandeel in de verkiezingsresultaten groot.
De figuur van de burgemeester speelt hier zeker een rol. Niet dat deze man bijzondere realisaties op zijn naam heeft staan. Hij werd vaak beoordeeld in de media als een middelmatig tot slecht parlementair, minister en burgemeester. Maar de volledige propaganda van de Meense socialisten draaide rond zijn figuur, de laatste vijftien jaar. De comfortabele situatie waarin hij zich als leider van een grootste partij bevond volstond hem niet. Hij "zuiverde" de partij van elementen die hem om de één of andere manier niet aanstonden, tot en met zijn plaatsvervanger en schepen van financiën, bijvoorbeeld. Dit maakte dat men in Menen als trouw partijlid steeds weer dezelfde indruk overhield: een sterke door plaatselijke propaganda tot "goeroe van Menen" opgeklopte figuur, met weliswaar een wat stroef karakter, maar met een grote aanhang. Bij de coalitiepartners, en de vernieuwende partijleden heerste het beeld van een stroeve man, die zich superieur opstelde zonder eigenlijk vaak blijk te geven van veel kennis van zaken. Eerder een koppigaard dan een man met visie, die daarenboven niet over veel dossierkennis beschikte noch over veel inzet. Dit beeld kennen zijn collegea politici ook, en er is vaak tandengeknars omdat deze man bijna zonder er iets voor te hoeven te doen benijdbare functies kreeg toegewezen, zonder dat hij ook maar een fractie van de capaciteiten, de inzet of de visie vertoonde van andere West-Vlaamse socialisten.
Dit alles zou natuurlijk aan banden kunnen worden gelegd door een sterke partijleiding, maar die bleef op de achtergrond, wuifde de burgemeester onverdiend lof toe en hield de interne partijdemocratie voor bekeken.
In de volgende afleveringen van mijn blog ga ik op één en ander nader in. Het is natuurlijk niet verboden om mij (nog) meer informatie te bezorgen over het vrolijke Menen en zijn rare socialisten. mkg, Eric Feremans
