|
Ik hoorde Frank Vandenbroucke net op de radio zeggen dat het een voorrecht is om aan politiek te mogen doen. Ook ik genoot de afgelopen weken het voorrecht om na een lange werkdag de Vlaamse linkerzijde te vertegenwoordigen onder de diepblauwe hemel van de openingsdebatten van het Liberaal Vlaams Studentenverbond. In Antwerpen mocht ik die klus alleen klaren. In Hasselt werd ik in deze missie achter de linies bijgestaan door Groen! voorzitter Wouter Van Besien, met wie ik niet enkel een micro maar ook heel wat opinies deelde, en die terecht zijn spijt uitdrukte dat we in het heenrijden geen auto hadden gedeeld. Het zou meteen de gelegenheid geweest zijn voor een informeel overleg, in het bijzonder over de situatie in Antwerpen
Tussendoor mocht ik gelijkaardige honneurs waarnemen bij de Katholieke Vlaamse Hoog Studenten in Antwerpen. Hier had men voor een extra handicap gezorgd: het handjevol linkse studenten aan deze universiteit zat op een kluitje bij elkaar in een veel kleinere aula te luisteren naar een links-links debat tussen Peter Mertens en Bart Martens.
Op deze drie gelegenheden mocht ik het panel delen met het puikje van de Vlaamse politiek, zoals daar zijn: Siegfried Bracke, Vincent van Quickenborne, Rik Torfs, Alexander De Croo, Servais Verherstraeten, Jan Peumans en Gerolf Annemans, of mindere goden zoals Lode Vereeck van LDD en in Limburg een Vlaams Belanger die een dusdanige indruk op mij naliet dat ik zijn naam totaal vergeten ben. Zegt dat nu iets over de eenzame hoogten die ik bereikt heb in het doorgaans vlakke Vlaamse politieke landschap? Ik vrees van niet. In het slechtste geval heeft het te maken met de onwil, onmacht of onkunde van de sp.a om op dergelijke debatten vertegenwoordigd te zijn. In het beste geval heeft het te maken met de studentikoze voorliefde voor een pittig debat. Dat hebben ze dan ook gekregen.
Wat heb ik uit deze drie confrontaties geleerd? Ten eerste, maar dat geheel terzijde , die van het KVHV zijn ondanks hun vervaarlijk middeleeuws aandoende en van Vlaamse heraldiek voorziene hoofdtooi zachte eitjes in vergelijking met de mooie maar meedogenloze LVSV-ers.
Ten tweede, als er al een botsing bestaat tussen beschavingen, dan is het wel die tussen links en rechts. Vijf of zes tegen één of twee in debat gaan met een rechts panel en een rechts publiek is zoiets als een ontbijt op Pluto: het biedt weinig aanknopingspunten. En het vergt een paar uurtjes politieke moed. Het is een echte cultuurschok. Neem nu bijvoorbeeld het moment waarop mijn vriend Wouter ondervraagd werd over de toekomst van de NMBS, en hij antwoordde dat we moeten investeren in de spoorwegen omdat je heel het land toch niet kan plaveien met autosnelwegen? Dan gaat er daar een gemonkel door de zaal van: maar natuurlijk, juist wel!. Of sterker nog, toen ik vertelde dat ik ambtenaar was, lag de zaal gewoon in een deuk. Ze kwamen niet meer bij
een ambtenaar! Als ik voor hen verschenen was in de klederdracht van een Aalsterse Voil Janet dan zou dit voor hen aanvaardbaarder geweest zijn, zelfs buiten het seizoen.
Het vergt ook politieke moed vanuit de zaal. Zoals die ene student in Hasselt die eenzaam begon te applaudisseren toen ik zei dat we een veel efficiënter en goedkoper openbaar bestuur kunnen maken als we bepaalde bevoegdheden zoals milieu zouden herfederaliseren, maar dat het politieke klimaat in ons land zodanig verziekt is dat je dit zelfs niet meer ter sprake kan brengen.
Uit de mond van de enkele panelleden noteerde ik enkele frappante uitspraken, sierlijk in hun onbegrijpelijke eenvoud, en gelardeerd met gefakete (zo noemt men gespeelde in Vlaanderen) eerlijkheid. België is een ondemocratisch land aangezien het geregeerd wordt tegen de wil van een Vlaamse meerderheid. Wel ja, een dergelijke democratie maakt verkiezingen natuurlijk totaal overbodig. Het maakt trouwens ook studentikoze debatten overbodig. Of deze: Als je een vermogensbelasting wil heffen moet je ons betalen als de koersen van de aandelen zakken. Met andere woorden: couponnetjesknippers worden door het kapitalisme betaald om niks te doen, en ze willen nu ook nog verzekerd worden tegen de relatieve gevaren die daaraan verbonden zijn.
Een mens is tegenwoordig al tevreden met een Rik Torfs aan zijn zijde in een panel. Met die man valt tenminste nog te praten, en zelfs te lachen achter de coulissen. En met Wouter natuurlijk.
Met de anderen wil ik ook nog trachten te communiceren. Maar dan moeten we starten vanuit het deuntje van Close Encounters of the third Kind, en van daaruit verder.
|
