De cijferanalayse van de jongste verkiezingsuitslag waarmee Patrick Vander Weyden zijn vrije tribune Verkiezingen en samenwerking (Knack nr. 27) begint, klopt. Hij is niet voor niks politicoloog. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Maar wat mij stoort is dat deze wetenschapper (tevens hoofdredacteur van Samenleving en Politiek) zonder concrete argumenten verklaart dat de SP.A schade heeft geleden door de openlijke verdeeldheid binnen haar rangen. En dan heeft hij het niet zozeer over de kritiek van de oudere generatie. Neen, die noemt hij goedbedoeld. Hij wil per se hard uithalen naar de zogenaamde sabotage door SP.A Rood. Vander Weyden kan zijn persoonlijke afkeer van die radicaal-socialistische onderstroom niet bedwingen. Hier is duidelijk een onverzoenlijke vijand van SP.A Rood aan het woord. Als het aan hem ligt wordt Erik De Bruyn liever vandaag dan morgen aan de deur gezet.
Nochtans kan men met evenveel onwetenschappelijke interpretatiedrift verklaren dat de SP.A blij mag zijn dat er hier en daar nog kandidaten op de lijsten stonden die geloofwaardig overkomen bij de basismilitanten en het middenkader van het ABVV, zodat het verlies van de partij nog een beetje binnen de perken bleef. En ik heb er geen moeite mee om te erkennen dat die kandidaten talrijker waren dan degenen die het SP.A-Roodlabel droegen. De partijleiding daarentegen heeft er zelf weinig aan gedaan om de syndicale kiezers terug te winnen, die al jaren ontgoocheld zijn vanwege de liberaal getinte beleidskeuzes van socialisten-die-zich-liever-zo-niet-meer-noemen. Het Generatiepact, de dubbele fiscale amnestie en de notionele intrestaftrek liggen nog te vers in het geheugen.
Heeft de politicoloog wetenschappelijke argumenten om te weerleggen dat de partij zonder de SP.A-Roodkandidaten nog verder weggezakt zou zijn? Heeft hij bijvoorbeeld gemerkt dat de SP.A voor de Europese verkiezingen waar geen SP.A-Roodkandidaat op de lijst stond maar een schamele 13,22% (ruim 2 procentpunten minder dan in Vlaanderen) heeft behaald? Zonder de score van Bert Anciaux, die duidelijk ook heel wat ex-Spiritkiezers heeft aangetrokken, zou het nog dramatischer geweest zijn. Ik beweer niet dat een SP.A-Roodkandidaat dat Europese debacle had kunnen voorkomen, want ook Anne Van Lancker en zelfs lijsttrekker Kathleen Van Brempt hebben hun fans in syndicale middens. Ik bedoel alleen maar dat het al te gemakkelijk is om je bij de interpretatie van een verkiezingsuitslag aan cafépraat te bezondigen en overhaast conclusies te trekken. Vooral voor een wetenschapper is het bedenkelijk dat die overhaaste conclusies bovendien gekleurd worden door een persoonlijke emotionele rancune
Wat wij ons allemaal afvragen is: waar gaan de stemmen van de brede syndicale achterban toch naartoe, als ze zich van de SP.A afkeren? Het Vlaams ABVV heeft in Vlaanderen en Brussel enkele honderdduizenden leden. Bij het ACV is ook een ruim publiek voorhanden dat gevoelig moet zijn voor oprecht socialistische programmapunten. Welke politicoloog neemt eens het initiatief (of wie geeft hem de opdracht) om het stemgedrag en de politieke wensen van vakbondsleden en militanten ernstig te onderzoeken?
08-07-2009 om 20:12
geschreven door Herman
|