Racketeering maakt een steile opgang op alle niveaus van de politiek en de economie. Racketeering, zo leert het online woordenboek ons, is het in georganiseerd verband geld afpersen , in ruil voor bescherming. Om geld te vragen in ruil voor bescherming moet je natuurlijk eerst angst aanjagen. Racketeering stak voor het eerst de kop op aan het begin van deze eeuw onder de vorm van de Lissabon-agendaen de vermeende onbetaalbaarheid van de pensioenen en de sociale zekerheid. Die betaalbaarheid is nochtans louter afhankelijk van politieke beslissingen, van de mate waarin men de politieke wil vertoont om de in de economische sfeer collectief voorgebrachte en spectaculair groeiende- meerwaarden te herverdelen. Sinds ongeveer tien jaar geven de door de rechterzijde gedomineerde politieke overheden het signaal deze pensioenen in de toekomst niet meer te zullen uitbetalen. De daardoor gecreëerde angst voor verarming vormde de ideale voedingsbodem voor racketeering van de modale burger door pensioenfondsen allerhande, die met het afgeperste geld gingen speculeren op de beurs.
Deze speculatie was op haar beurt één van de oorzaken van de financiële crisis van 2008. De grootbanken in ons land Fortis, KBC en Dexia presenteerden zich daarbij als too big to fail en pasten opnieuw een zeer succesrijke vorm van racketeering toe: in België alleen al eisten zij meer dan 20 miljard euro op van de belastingbetaler in ruil voor bescherming tegen de ineenstorting van het financiële systeem.
De meest recente vorm van racketeering vinden we terug in Antwerpen. Eerst dreigde de Vlaamse regering ermee de stad onleefbaar te maken met het aanleggen van het Lange Wapper viaduct dwars door te stad. Zo slaagde ze erin om van de stad 352 miljoen euro(750 euro per Antwerpenaar) af te persen.
Tegen racketeering kan je jezelf gelukkig beschermen: door je te organiseren en je te verzetten, door collectief NEE te zeggen tegen racketeering. Dat is wat we gaan doen in Antwerpen tegen de uitvoering van het BAM-tracé. En dat is ook wat we op 29 september gaan doen in Brussel door met de vakbonden te betogen tegen de Europese afpersingspolitiek.
Zopas heeft de Vlaamse regering beslist het BAM-tracé uit te voeren in een tunnelversie. Daarmee heeft ze de beste van twee slechte beslissingen genomen: het BAM-tracé staat immers borg voor het letterlijk en figuurlijk vast betonneren van het doorgaand verkeer in het centrum van Antwerpen, en dit voor een periode van vijftig tot honderd jaar. De groene buffer tussen stad en haven (Noordkasteel en Sint Annabos) verdwijnen in een kaalslag.
Eerder dan aan dit plan geld toe te steken is de Antwerpenaar dus gerechtigd een schadevergoeding te eisen wegens slecht bestuur. Wegens verloren levensjaren ten gevolge van geluidsoverlast en uitstoot van fijn stof en stikstofoxiden in het midden van de agglomeratie door verkeer dat daar helemaal niet hoeft te zijn.
De stad Antwerpen en de haven zouden de meerkost van de tunnels deels uit eigen zak moeten betalen. Hier schemeren de contouren van de N-VA door, ondanks de krokodilletranen van Bart De Wever. De N-VA behandelt Antwerpen zoals het Brussel behandelt: geen blanco cheque, financiële responsabilisering -lees: disciplinering - van elk bestuursniveau, en vooral van de Antwerpenaar met de Pet die het heeft aangedurfd in de volksraadpleging tegen de verminking van zijn stad te stemmen. Antwerpen heeft nu al geld te weinig om haar onderwijs te financieren en een deftig sociaal beleid te voeren. De opbrengsten van stadsontwikkelingsprojecten zoals het Mexico-eiland afromen legt hoe dan ook een bijkomende last op de armlastige stadsbegroting. De N-VA bewijst daarmee naast een nationalistische partij ook en vooral een neoliberale partij te zijn: responsabilisering als codewoord voor financiële disciplinering van de zwaksten in de samenleving.
Als Antwerpen geen geld heeft komt dat niet omdat de Antwerpenaar een dikke nek is die het geld over de balk gooit zoals je wel eens uit een volksmond kan optekenen. Het komt omdat Antwerpen een van de weinige Belgische steden is waarvan de schulden bij de fusie niet door de federale staat werden overgenomen. Het gros van de gemeentefusies werd doorgevoerd in 1976. Wegens de schaalgrootte van de Antwerpse fusie werd deze uitgesteld naar 1982. In volle economische crisis dus. Het geld was op en Antwerpen liep haar schuldovername mis. Bovendien had Antwerpen in de jaren vijftig en zestig grote schulden gemaakt omdat zij de havenexpansie voor veertig procent uit eigen zak moest betalen, wat niet normaal is zoals zelfs Annick De Ridder (Open VLD) opmerkt: het ging immers over infrastructuur van nationaal belang waar heel het land bij gebaat was. Tot in 2018 blijft deze onrechtvaardige schuldenlast wegen op de Antwerpse begroting.
Antwerpen dreigt nu terug naar af te worden gestuurd: opnieuw zou de stad zich in de schulden moeten steken voor de verwezenlijkingvan bovenlokale verkeersinfrastructuur, ook na 2018...
Laat ons het echter positief bekijken. Ten eerste heeft het Antwerpse volksverzet ertoe geleid dat het plan in zijn meest draconische vorm (de Lange Wapper) niet zal worden uitgevoerd. Niemand zal nog kunnen beweren dat verzet niet loont. Bovendien sijpelt de filosofie van het Meccano-tracé van Forum 2020 langzaam naar binnen in de vorm van de ondertunneling van de Krijgsbaan en de aanleg van de A102. Dergelijke ingrepen ontlasten wel degelijk de Antwerpse Ring en leiden het verkeer rond de stad. Op voorwaarde natuurlijk dat er geen verkeersaanzuigende tunnel komt op het BAM-tracé! Maak daarbij de Liefkenshoektunnel nog tolvrij en je hebt grosso modo de twee bretellen van de Meccano.
Bart De Wever en Marc Van Peel jammeren onophoudelijk over het fileleed en willen hier en nu een oplossing, ook al is het een slechte.Maar voer dan éérst de elementen van het plan uit waarmee iedereen het eens is, namelijk A102 en ondertunneling van de R11! En maak morgen al de Liefkenshoektunnel tolvrij! Dan zal snel blijken dat het tweede en duurste deel van het plan, namelijk een vertunneld BAM-tracé, totaal overbodig is. Zo maken we geld en tijd vrij voor een veel goedkopere en degelijker oplossing in de vorm van het Mecanno-tracé. De automobilist kan rijden, de groene zones blijven gespaard, de haven kan haar containers evacueren, Antwerpen hoeft geen krediet te nemen op een stadsontwikkeling die nog moet gerealiseerd worden en hoeft geen sociale uitgaven te schrappen. Iedereen gelukkig behalve misschien de betonboer
Vandaag is de Lange Wapper gevallen, morgen zullen we het BAM-tracé begraven.
