19-06-2008 om 21:56 geschreven door Erik De Bruyn  

Dat vernam ik zonet omdat een journalist van De Morgen me belde om er mijn mening over te weten.

Ik vind het heel erg jammer dat Jan een stap terug moet zetten. Ik kan me goed voorstellen waarom. Jezelf van onderuit moeten opwerken tegen de ongeschreven wetten van de politiek in is een terreuraanslag plegen op je gezondheid. Jan en de zijnen zijn mensen die jarenlang aan de basis hebben geknokt, onbaatzuchtig, uit puur idealisme, tussen gewone mensen die zij op politiek vlak willen vertegenwoordigen. Wat een schril contrast met mainstream politici die worden “opgepikt” door de human resources afdelingen van partijen om vervolgens te worden opgekweekt zoals plofkippen tot “succesvolle politici”! Geen wonder dat er dan een kloof tussen burger en politiek ontstaat.

Jan was ooit lasser van beroep. Hij heeft die slopende job jaren aan een stuk gecombineerd met zijn politiek engagement. Zoiets haalt je af. Het eist zijn tol.

Gevraagd naar de verdiensten van Jan Marijnissen heb ik geantwoord dat hij opnieuw vorm geeft aan een authentiek socialisme. Een socialisme dat rationeel is maar dat de mensen tegelijk kunnen voelen, ruiken, en proeven. Hij maakte van de SP een speerpunt in de strijd tegen de privatisering van openbare diensten, met de post als herkenbaar voorbeeld. Hij slaagde erin de intuïtieve afkeer van gewone mensen tegen de dictaten van Europa een linkse inhoud te geven. Socialisten zijn niet tegen een verenigd Europa. Internationalisme zit in elke vezel van onze beweging. Maar misbruik het niet om ons de dictaten van multinationale ondernemingen op te leggen!

Jan Marijnissen en de SP aarzelen ook niet om de samenlevingsproblemen te benoemen.

Té lang verstikte links deze problematiek in een middenklasseretoriek over diversiteit en een multiculturele maatschappij. Marijnissen daarentegen ventileerde met succes de mening dat verzet tegen racisme geen tolerantie betekent voor asociaal gedrag. Daar geven ook vele migranten hem gelijk in. De komst van migranten kon hij op die manier bij de gewone man uitleggen als een verrijking. 

Tot slot vroeg de journalist mij of het succes van de SP in Nederland ook in België kan worden gereproduceerd. Ik heb geantwoord: niet in die vorm. Hoe ondemocratisch ze ook zijn, we zitten in België met kiesdrempels. De SP heeft zich gedurende 20 jaar kunnen ontwikkelen vanuit hun posities in gemeenteraden over héél Nederland. Vanuit die basisposities konden ze zich bewijzen en door hard  en onbaatzuchtig werken het vertrouwen winnen van de mensen. De kiesdrempel maakt zelfs dat in België quasi onmogelijk. Bovendien heeft de SP zich al 20 jaar geleden gedestaliniseerd. De Belgische PVDA is daar nog maar net mee begonnen. En hoewel ik voel dat het deze keer menens is en er sympathie voor koester kunnen we niet nog eens 20 jaar wachten voor de Belgische linkerzijde zich eindelijk eens wil herpakken.  

17-06-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

Op de website van SP.a Rood vind je een filmpje met een stukje uit het debat van gisteren in Gent over “middenveld en politiek”.

Dirk Van der Maelen zegt daarin het volgende:

“Ik heb aan Erik voorgesteld om zich kandidaat te stellen voor het partijbureau, zodat hij daar tenminste het standpunt van SP.a Rood kon vertolken. Maar om redenen die hij mij nooit duidelijk heeft gemaakt heeft hij besloten om dat niet te doen.”

Ik heb die reden aan Dirk wél duidelijk gemaakt, en wel op 23 februari 2008 te Antwerpen, omstreeks het middaguur, vlak na mijn terugkomst uit Pakistan. Preciezer kan ik niet zijn.

Ik herhaal hierbij de reden. De verkiezing van een partijbureau liep gelijk met de verkiezing van de voorzitter. Je voor het ene én tegelijk het andere kandidaat stellen maakt je ongeloofwaardig als kandidaat-voorzitter. Je zendt daarmee de boodschap uit dat je het als voorzitter wellicht niet zal halen. Caroline Gennez heeft zich ook nooit kandidaat gesteld voor het partijbureau.

Nadien achtte men het statutair onmogelijk om mij alsnog in het partijbureau te coöpteren. Het zij zo, ik ga daar niet voor vechten.

Ik mail deze tekst vandaag nog door naar Dirk, zodat hij ditmaal een schriftelijk antwoord krijgt op zijn vraag.

Los daarvan wil ik opmerken dat het niet evident is om als gewone werkende mens te zetelen in dat partijbureau. Het vindt namelijk op maandagen overdag plaats. Hoe moet ik dat met mijn werkgever de stad Antwerpen regelen ? Ik krijg mijn job als milieuambtenaar trouwens nu al niet rond in een normale werkweek van vijf dagen. Met mijn politiek en syndicaal engagement erbij werkte ik het afgelopen jaar gemiddeld tachtig uur per week.

SP.a Rood is een basisbeweging en die basis aan het woord laten zal andere mechanismen vergen dan structuren die uitgebouwd zijn rond de agenda’s van beroepspolitici.

Maar er is méér. SP.a Rood aan het woord laten op het SP.a congres is mooi. Het tendensrecht is daarmee verworven. We zouden trouwens sowieso al aan het woord zijn via de spreekbuis van tientallen SP.a-afdelingen, zonder dat daar noodzakelijk ons etiket op kleeft, en zo hoort het ook. Soms zijn we zelfs aan het woord bij monde van Caroline Gennez zélf. Ik citeer bvb. “veiligheid is niet rechts of links maar wel de inhoud die men eraan geeft”.  Soms lijkt het wel alsof men op de Grasmarkt een databank met mijn uitspraken achter de hand heeft…

Ik kan dat natuurlijk alleen maar toejuichen, zelfs al is copy-paste zonder vermelding van de auteur niet echt netjes.

Wat echter op de actuele politieke agenda staat is niet zozeer een intern partijcongres van de SP.a, maar wel de verkiezingen van 2009 (of vroeger). De voorbereidingen daartoe gaan in de partij niet op het congres van oktober, maar wel reeds in september van start. Die verkiezingen zouden we moeten winnen of minstens de schade beperken en dat zal niet eenvoudig zijn. Ik zal zelfs meer zeggen. Het zal niet kunnen zonder kandidaten van SP.a Rood op de lijsten.

De huidige Belgische politieke situatie draagt elementen van een regimecrisis in zich. De huidige politieke generatie geeft niet de indruk een uitweg te zien. De SP.a tracht zich te herpakken in de oppositie maar sleept nog veel dogma’s uit een niet verteerde regeringsdeelname met zich mee. De erfenis van het ondertekenen van de Vlaamse resoluties bijvoorbeeld, en de daarmee gepaard gaande schatplichtigheid aan de idee van een “staatshervorming” gereduceerd tot een verdere opsplitsing van het land.

In zo’n klimaat is er –om een lezer op mijn blog te citeren- behoefte aan “een inspirerend socialistisch verhaal dat best wel een beetje opruiend mag zijn”.  

Ik stel mij dus kandidaat om op een SP.a lijst naar de verkiezingen te gaan en samen (weet je nog Dirk ?) de confrontatie aan te gaan met de rechtse overmacht in dit land, eerder dan elkaar in oktober vliegen af te vangen op een partijcongres.

15-06-2008 om 19:08 geschreven door Erik De Bruyn  

Ierland is eergisteren stout geweest en heeft tégen het Europa van de neoliberale vrijhandel gestemd. Ierland heeft “nil” gestemd. Laat ik vandaag ook stout zijn en zeggen dat ik ook tegen dit neoliberale Europa zou stemmen als ik er de kans toe kreeg. Ik stem ook “nil”. 

Maar in België krijgen we niet eens die kans. In België werd het Europees verdrag in alle stilte geratificeerd door het parlement. De Belgen zouden in een referendum niet anders reageren dan de Ieren. Ook wij zijn niet blij met een Europa dat allerlei beslissingen van bovenaf op ons laat neerdalen. Een Europa dat vindt dat we zoveel mogelijk openbare diensten moeten privatiseren en dat ervoor zorgt dat postkantoren in onze buurt sluiten bijvoorbeeld. Een Europa dat onlangs nog beslist heeft dat de wekelijkse arbeidsduur zelfs veel méér dan 48 uur per week mag bedragen.  Een Europa dat niets doet aan de stijgende energieprijzen omdat de invloed van de private energiesector te groot is. Het Europa van de economische oorlog en van de concurrentie. Een Europa met een parlement dat niks te zeggen heeft.

De Ierse bevolking heeft gezegd: wij zijn niet tegen een verenigd Europa, maar wél tegen een Europa dat volledig in dienst staat van het grote geld. Men vindt de Ieren nu reactionair, angstig en dom. Wel ik vind ze vooruitstrevend, moedig en slim. Ik ben pro Europa, maar dan wel een socialistisch Europa. Een Europa in dienst van de gewone mensen, een democratisch Europa in dienst van de bevolking. Want dit is het Europa van de angst. Het pro-Europese kamp trok naar het Iers referendum met als voornaamste argument: stem maar ja want anders gaat er nog eens wat gebeuren. Ierland zal verarmen. Angst en doem werd over Ierland verspreid. Een positief Europees project waar de mensen kunnen achter staan kon er niet aangeboden worden. Moet het dan verbazen dat de Nederlanders, de Fransen en nu ook de Ieren tegen Europa stemmen ?

Terug naar België dan. In België houdt de politiek zich momenteel niet bezig met datgene wat voor u belangrijk is. Geen maatregelen voor het beschermen van uw koopkracht, geen verhoging van de pensioenen die tot de laagste van Europa behoren. Neen, de politieke agenda wordt beheerst door tegenstellingen tussen Vlamingen en Walen, debatten over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, de aanstelling van verkozen burgemeesters en de uitbreiding van Brussel. Discussies waarmee we ons in heel de wereld belachelijk maken.

Sommige Vlaamse politici zeggen dat méér Vlaamse bevoegdheden nodig zijn om te zorgen voor tewerkstelling en welvaart. Ook helaas, in onze eigen partij. Wel ik ben daar absoluut niet van overtuigd. Als ik zie wat Vlaanderen met zijn bevoegdheden doet: het is een van de rijkste gewesten van Europa maar het slaagt er maar niet in om voldoende sociale woningen te bouwen. Nochtans zijn de hoge woningprijzen een belangrijke oorzaak van armoede. Leterme moet dus niet zeggen dat een regering niets kan doen aan de bescherming van de koopkracht van de mensen! In ons land worden vastgoedmakelaars slapend rijk terwijl jonge mensen torenhoge sommen betalen voor de huur of de afbetaling van een woning. In ons land wordt Electrabel slapend rijk terwijl uw energiefactuur elk jaar stijgt. En dan durven ze nog reclame maken onder de slogan “het is uw energie!” En dat is zowel in Vlaanderen, Wallonië als Brussel zo.

Als ik zie wat Vlaanderen met zijn vele geld doet dan heb ik geen vertrouwen in Vlaanderen. Neem bijvoorbeeld het Oosterweelproject en de Lange Wapper brug. Twee komma twee miljard euro zullen uitgegeven worden om een lelijk en ongezond viaduct te bouwen dat delen van de stad dreigt te verstikken in fijn stof. Als dit Vlaanderen is, geef mij dan maar België.België heeft al genoeg stommiteiten uitgehaald. Daar hebben we Vlaanderen niet voor nodig.

Ik denk dat het hoog tijd wordt dat de politiek eens uitpakt met een positief, inspirerend en optimistisch project. Iets anders dan een eeuwige concurrentieslag of het doembeeld van een sociale zekerheid die niet meer betaalbaar is. Iets anders dan angst voor smeltende poolkappen of angst voor terrorisme. Waarmee ik niet wil zeggen dat het broeikaseffect niet reëel is, maar daarom moet men handelen in plaats van gewone mensen te beschuldigen en angst aan te jagen. Angst speelt alleen maar in de kaart van extreem-rechts, populistisch rechts, en gewoon rechts. Eigenlijk zijn er toch redenen genoeg om optimistisch en strijdbaar te zijn ? Nog nooit eerder in de geschiedenis was ons land zo rijk, alléén is de rijkdom alsmaar slechter verdeeld. Nooit eerder in de geschiedenis werden we zo oud ? Dat is toch positief in plaats van iets om angst voor te hebben ? Wetenschap en techniek stellen ons in staat om een gezond milieu te verzoenen met een hoge welvaart. Het wordt daarom tijd om eens terug over socialisme te spreken. Socialisme als bevrijdingsbeweging, als strijdbeweging voor een andere en betere maatschappij. Een maatschappij waar de economie in dienst staat van de mens in plaats van de onderwerping van de mensen aan de terreur van de economie zoals we die vandaag kennen.

Onze partij stond in het verleden het sterkst als ze durfde opkomen voor een andere en betere maatschappij. Laten we dus “nil” zeggen tegen de angsten en de dogma’s die ons door rechts  worden opgedrongen en terug ons eigen socialistisch verhaal vertellen. Naar links en dan vooruit !"

14-06-2008 om 17:41 geschreven door Erik De Bruyn  

Minister Kathleen Van Brempt opent een nieuwe fase in het maatschappelijk debat over de Oosterweelverbinding. De minister sommeert de BAM om beter rekening te houden met de fijn stof problematiek. Niet alleen moet het project in zijn geheel “fijn stof neutraal” zijn, het moet dat ook zijn in elke wijk van de stad. Zelf suggereert ze enkele milderende maatregelen: een snelheidsbeperking, het niet toelaten van vrachtwagens zonder roetfilter op de Lange Wapper brug, en het plaatsen van geluidsschermen die meteen ook fijn stof afvangen.

De eis van Van Brempt heeft alvast één grote verdienste: ze erkent hiermee dat de Lange Wapper brug een fijn stof schaduw werpt over de Antwerpse districten Merksem en Deurne, en over de wijk Luchtbal.

We juichen de démarche van Kathleen Van Brempt dan ook toe. Maar we willen ook wijzen op enkele consequenties en tekortkomingen van haar voorstellen. Een eerste belangrijke consequentie is dat de oefening van het Milieu Effecten Rapport (MER) moet worden overgedaan. De minister wijzigt immers een belangrijke parameter. Als niet alle vrachtwagenverkeer op de brug wordt toegelaten, langs welke wegen zal het zich dan wél begeven ? En hoe gaan we vaststellen of vrachtwagens beschikken over een roetfilter ? En zoniet,  sturen we ze dan manu militari terug ?

Trouwens niet alle fijn stof veroorzaakt door het verkeer is toe te schrijven aan de uitlaatgassen. Remmen (wat wel eens nodig is op de afrit van een brug!) en bandenslijtage leveren ook hun bijdrage. Daar is geen roetfilter tegen opgewassen.

Fijn stof schermen rondom de autosnelweg zelf hebben dan weer geen impact op de extra verkeersstromen die de Oosterweelverbinding zal veroorzaken op neventrajecten zoals de Bisschoppenhoflaan te Deurne.

Tot slot is de “fijn stof neutraliteit” van het hele project een zwaktebod. In Borgerhout, Merksem en Deurne overschrijden de fijn stof concentraties nu reeds de Europese norm. Elk groot mobiliteitsproject in deze regio moet dus een reductie van de uitstoot van fijn stof tot doel hebben.

In elk geval zijn de eisen van minister Van Brempt een dwingende reden om het MER volledig over te doen, en dan deze keer op een degelijke manier. Degelijk betekent:

-Geen geluidsmetingen tijdens de zomerperiode en op een ogenblik dat de werken aan de ring volop bezig waren (met een lagere verkeersintensiteit tot gevolg) zoals in de oorspronkelijke MER, maar op een representatief moment.

-Terdege rekening houden met het alternatief van de StRaten-Generaal die een sluiting van de ring veel noordelijker situeert, weg van de woonwijken.

-De beperkingen die minister Van Brempt eist incalculeren en berekenen welke impact ze zullen hebben op de verkeersstromen.

Het zou mij daarbij sterk verbazen indien een degelijke en eerlijke MER opnieuw de Oosterweelverbinding zou aanwijzen als de beste oplossing voor de Antwerpse mobiliteitsuitdagingen.

Later, wanneer het fijn stof rond deze draak van een brug is gaan liggen, moeten we het nog eens over een paar fundamentelere aspecten hebben. Hoe zorgen we in een 21^e eeuw die toebehoort aan mondige burgers voor een draagvlak voor dit soort megaprojecten ? Niet met de wettelijk voorziene procedures van openbare onderzoeken die zéér beperkt zijn in de tijd en die worden aangekondigd in obscure advertenties en op gele affiches met zwarte opdruk uit de negentiende eeuw.

En moet onze haven en de daaraan gekoppelde verkeersstroom altijd maar blijven groeien in naam van de tewerkstelling en de welvaart ? Of gaat het eigenlijk alleen maar om winstbejag ? Moeten we niet eens gaan denken aan afspraken en een arbeidsverdeling tussen onze Europese havens, met als gevolg duurzame tewerkstelling voor iedereen ?

Volgens de Antwerpse overlevering was Lange Wapper een tot leven gewekt waanbeeld van dronkaards. De gelijknamige brug is het waanbeeld van hen die dronken zijn van groei.

10-06-2008 om 23:32 geschreven door Erik De Bruyn  

Wouter Van Bellingen heeft honderd procent gelijk wanneer hij vaststelt dat de linkerzijde in Vlaanderen in de verdrukking gespeeld wordt. Linkse eenheid is nodig indien de linkerzijde opnieuw wil wegen op de Belgische politieke agenda.

De vraag is dan welke vorm en vooral inhoud die eenheid moet aannemen. Van Bellingen heeft nogmaals gelijk dat het idee van linkse eenheid niet leeft aan de top van de partijen maar wel bij de brede achterban. Het sterke resultaat van Erik De Bruyn tijdens de voorzittersverkiezingen in de SP.a was daar een indicatie van. Als Wouter Van Bellingen zich nog afvraagt hoe die samenwerking eruit moet zien antwoordt Erik De Bruyn daarop met het credo van SP.a Rood: De basis eerst ! Daarom stelt De Bruyn zéér concreet voor om in  het najaar een “staten-generaal” van de linkerzijde te organiseren waar de linkse basis elkaar kan ontmoeten en het groeiproces naar een gemeenschappelijk project kan inzetten. Naast de politieke linkerzijde moeten daar ook de vakbondsbasis en mensen uit andere sociale bewegingen welkom zijn.

Linkse eenheid is pas betekenisvol als ze het concept van een electoraal verbond overstijgt. Linkse eenheid is ook iets helemaal anders dan de olijfboomcoalitie waarmee Caroline Gennez eerder dit jaar de SP.a nog in de regering trachtte te loodsen. In plaats van te mikken op een snelle regeringsdeelname moet linkse eenheid ernaar streven een sterk socialistisch programma te formuleren als antwoord en alternatief op het project van de rechterzijde. Een sterk socialistisch programma dat mobiliserend werkt en de politieke krachtsverhoudingen in Vlaanderen en België grondig wijzigt alvorens er opnieuw over regeringsdeelname gepraat wordt.   

Het kartel SP.a- Spirit als sociaal-democratische partij met een Vlaams-nationaal verlengstuk zag en ziet De Bruyn nog steeds niet zitten. Een breder links front echter wel. Wouter Van Bellingen moet daarbij wél beseffen dat Vlaams-nationale bekommernissen in zo’n verband naar de achtergrond zullen verdwijnen.

Wouter Van Bellingen organiseerde al eens een massahuwelijk waaraan De Bruyn en zijn vrouw deelnamen. De Bruyn gunt Van Bellingen graag de eer een politiek massahuwelijk van de linkerzijde te sluiten en zal er als de tijd rijp is graag aan deelnemen. 

06-06-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

Zoals ik op 21 mei op deze blog aankondigde heb ik in de Antwerpse SP.a het debat gelanceerd over de Oosterweelverbinding.

Ik vind het echter belangrijk dat dit debat nu eerst intern in de partij gevoerd kan worden, zodat ik over het verloop ervan op deze blog niets ga schrijven.

Wel zijn er al enkele positieve ontwikkelingen te melden. Het districtscollege van Deurne en haar voorzitter Frank Geudens (SP.a) staan achter de bekommernissen van de bevolking en van de onderscheiden aktiegroepen en partijen. Met name eisen zij dat de nodige maatregelen worden genomen tegen fijn stof en geluidshinder, en dat er héél duidelijk gecommuniceerd wordt.

Vanuit het kabinet van Kathleen Van Brempt wordt ondertussen gemeld dat de voorwaarden in verband met de beperking geluidshinder die werden opgelegd enkel kunnen gerealiseerd worden door het bouwen van een reeds lang door de buurtbewoners gevraagde geluidswal te Deurne-Noord. Het is dus in feite zeker dat die wal er komt bij de uitvoering van het Oosterweelproject.

SP.a gemeenteraadslid Toon Wassenberg vindt dat deze wal zo moet worden uitgevoerd dat meteen ook de verspreiding van fijn stof ingeperkt wordt. Inderdaad bestaan er technieken om van een geluidswal ook meteen een fijn stof filter te maken.  

05-06-2008 om 22:26 geschreven door Erik De Bruyn  

Hoge bomen vangen veel wind. En vooral onpopulaire populieren. Aan wind heeft de Vlaamse politiek dan ook weer geen gebrek. Dat werd de afgelopen week duidelijk in het debat over de aanplant van genetisch gemanipuleerde populieren door het Vlaams Instituut voor Biotechnologie (VIB).De bedoeling is dat er een populierensoort zou worden ontwikkeld die minder lignine bevat, waardoor populieren efficiënter gebruikt kunnen worden als grondstof voor biobrandstoffen.

Deze aanplant stuit echter op een veto van de twee federale PS-ministers Magnette en Onkelinx. Gelukkig maar. Want gefixeerd als ze is op snelle groei heeft onze Vlaams VLD-parlementslid Fientje Moerman een ongezonde liefde opgevat voor de populier, inderdaad een snelle maar vaak onbedachtzame groeier. Zij vindt dat Vlaanderen gedwarsboomd –in dit geval meer bepaald gedwarspopulierd- wordt in zijn biotechnologische ambities.

Vreemdsoortiger is de liefde van het Vlaams Belang voor de populier. Het is immers een uitheemse boomsoort.  Maar voor het VB volstaat het dat de PS tegen de populier is om ervoor te zijn. Natuurlijk kan het ook zijn dat het VB enthousiast geworden is omdat lignine een bindmiddel is. Het Belang is sowieso al niet te vinden voor bindmiddelen tussen landsdelen en culturen, en nu dus ook niet meer voor bindmiddelen in populieren. 

De populier werd vooral populair bij het beplanten van “waterzieke gronden”: moerassen en winterbeddingen van waterlopen waar men geen gewassen kon planten omdat die gronden te vochtig waren. Die  zogenaamd “waterzieke gronden” functioneren echter ook als sponzen of dweilen waarmee de natuur overtollig water opvangt en bewaart bij hevige regenval. De afwezigheid van die dweilen van de natuur zorgde de afgelopen week weer voor overstromingen in menige Vlaamse verkaveling. Daarom –en ook omdat populierenbossen ecologisch nogal schraal zijn- pleiten milieuorganisaties er al jaren voor om de populierenaanplant te verminderen en de landschappen in hun natuurlijke staat te herstellen. Als we van de populier een commercieel gewas maken zal dit natuurlijk veel moeilijker gaan.  

Ook heel het concept “biobrandstoffen” wordt trouwens ernstig in vraag gesteld. Er is weinig “bio” aan deze brandstoffen. Ten eerste zijn ze controversieel omdat ze de teelt van voedingsgewassen verdringen en daardoor een opwaartse druk uitoefenen op de voedselprijzen. Maar ook als men er geen voedingsgewassen voor gebruikt zoals in het geval van de populier blijven het brandstoffen van plantaardige oorsprong. Die planten moeten ergens worden aangeplant waar er nu bos, veld of moeras is. In de woestijn zal een waterminnende plant zoals de populier immers slecht groeien. Bovendien blijven we gewoon koolstof verbranden. Plantaardige brandstoffen remmen de technologische ontwikkeling omdat ze de levensduur van de voorbijgestreefde technologie van de verbrandingsmotor verlengen.

Dit alles maakt deel uit van een interessant mondiaal debat over economie en ecologie dat in Vlaanderen echter niet of nauwelijks doordringt. In het eeuwig verongelijkte Vlaanderen draait de kern van het debat rond de kwestie dat het verbod op GGO-populieren werd uitgevaardigd door “Waalse” ministers. Heel de wereld begrijpt Vlaanderen verkeerd, of het nu over populieren gaat of over de toepassing van de taalwetgeving of over Brussel-Halle-Vilvoorde. Daarom heeft de Vlaamse overheid “Flanders Today” opgericht, een weekblad dat Vlaanderen in het Engels moet uitleggen aan anderstaligen. De Schotse hoofdredacteur van dit weekblad dreigt nu echter ontslag te nemen vanwege de erg agressieve wijze waarop “wij Vlamingen” ons gelijk in de wereld trachten uit te dragen. Vlaanderen heeft geld, en meent dat het zich daarmee een publieke opinie kan kopen, ook in het buitenland. Ook in Congo, waar het geven van geld volgens sommige Vlaamse politici gelijk staat met het recht om een soevereine staat te schofferen. Niet elke soevereine staat natuurlijk, en ook niet altijd. Vroeger waren we evengoed kwistig met geld in Congo en werd het land evengoed slecht bestuurd. Toen zwegen we echter omdat het onze commerciële belangen ten goede kwam. Nu dat met de concurrentie vanuit China plotseling niet meer zo zeker is vinden we dat we onszelf tot moraalridder mogen slaan.

Vlaanderen blinkt dus niet uit in kritische zelfbeschouwing. Een aan zichzelf overgelaten Vlaanderen –en dat gevaar wordt groter naarmate de Walen hun geduld met ons beginnen te verliezen- dreigt zichzelf vast te betonneren in een eigen groot gelijk van Oosterweelverbindingen en Schipdonkkanalen omzoomd met genetisch gemanipuleerde populieren. Het Vlaamse Mekka van de snelle groei zal geen minaret maar een Lange Wapperburg als ijkpunt kiezen. Rond ons bouwen we dan een diplomatieke Atlantikwal van de zelfgenoegzaamheid waarop we niemand anders dan Pierre Chevalier, ongekroonde keizer van de arrogantie en het opportunisme op uitkijk laten staan.

01-06-2008 om 17:41 geschreven door Erik De Bruyn