In 2007 brak SP.a Rood op een spectaculaire wijze door. Het werd hoog tijd. Links van en vooral in de SP.a zélf gaapt een groot gat dat door geen enkel geloofwaardig initiatief werd opgevuld. Wij willen dat gat opvullen en in de SP.a blijven. Zoals ik in interviews al vaker zei: “de Vlaamse SP-factor of Marijnissen-factor gestalte geven in de SP.a”.

De partijleiding zou ons daar eigenlijk dankbaar voor moeten zijn. Electoraal is er een wereld te winnen voor een socialistische partij die weer haar tanden durft te laten zien en die het verstikkende rechtse eenheidsdenken durft te doorbreken. Een socialistische partij die tegengif biedt voor een staatshervorming die in België steeds weer het synoniem is voor een verdere opsplitsing van bevoegdheden die eerst in Vlaanderen en vervolgens in Wallonië de weg moet bereiden voor een harde rechtse sociaaleconomische politiek. Een socialistische partij die durft zeggen dat de energiesector te belangrijk is om aan private belangen te worden overgelaten. Een socialistische partij die durft zeggen dat het niet kan dat de farmaceutische sector woekerwinsten slaat uit wetenschappelijke kennis die het resultaat is van collectieve maatschappelijke inspanning en publieke financiering. Een socialistische partij die durft zeggen dat we opnieuw nood hebben aan een openbare krediet- en verzekeringssector, die durft zeggen dat de private sector niets te zoeken heeft in de arbeidsbemiddeling, en die durft zeggen dat de door Europa opgelegde privatisering van De Post waanzin is. Een socialistische partij die een referendum eist over het neoliberaal geïnspireerde Europese Hervormingsverdrag en tegen dit verdrag campagne voert. Een socialistische partij die een ambitieus programma voor sociale huisvesting eist en de schande blootlegt van de wachtlijsten voor sociale woningen in een Vlaanderen dat  in 2009 al zijn schulden zal afbetaald hebben en dreigt te stikken in het geld. Een socialistische partij tenslotte die actieve solidariteit durft uit te drukken met de stakende arbeiders bij Ford in Sint Petersburg die daarmee in de frontlijn staan niet enkel voor hun eigen looneisen maar meteen ook voor de verdediging van onze sociale zekerheid en loonniveau in België. Een socialistische partij die de ruk naar links in Latijns-Amerika toejuicht en ondersteunt.  

Ik werd lid van de SP in 1981. Daar waren al twee jaar lidmaatschap aan voorafgegaan van de Aktief Linkse Studenten, de toenmalige studentenorganisatie van de SP. In die tijd had te partij naar verluidt circa 100.000 leden. En in 1985 haalden we 30 procent van de stemmen met het meest uitgesproken linkse verkiezingsprogramma sinds mensenheugenis. Niemand minder dan Frank Vandenbroucke, “ex-trotskist”, had dit programma aan elkaar geschreven en kwam het met verve verdedigen….in de volkshuizen. Volkshuizen waren toen nog niet “oubollig”, en verkiezingsoverwinningen ook niet.  

Een kwarteeuw later houden we nog de helft van onze leden en ook de helft van onze stemmen over. Gedurende die kwarteeuw heb ik partijleiders zien komen en gaan die allemaal hun eigen stijl en aanpak hadden, maar die één ding gemeen hadden: zij waren altijd goed bezig, wij –de linkerzijde in de partij-  waren altijd fout…

Maar misschien worden we ten onrechte afgestraft in de verkiezingen, en hebben we wél al veel bereikt ? Ook dat valt zwaar tegen. Ik vertoonde de eerste tekenen van politieke belangstelling toen ik 13-14 jaar was. Die ontluikende belangstelling werd eerder door ecologische dan door de sociale thema’s “van bij ons” aangezwengeld. De wereldwijde milieuvervuiling bijvoorbeeld, en het alarmerende rapport van de Club van Rome over de naderende uitputting van de grondstoffen. De tweede reden voor mijn beginnende politieke interesse was de schrijnende armoede in de derde wereld. 

Rond Kerstmis keek ik naar de Zweedse documentaire “The Planet” over de toestand van de planeet. Eigenlijk was dit een remake van het rapport van de Club van Rome, met nog véél dramatischer cijfers dan die van 1970. Ben ik dan een “extremist” als ik volhoud dat wij ons dit economisch systeem niet kunnen veroorloven, dat een campagne rond onze persoonlijke “ecologische voetafdruk” niet meer zal volstaan en dat een radicale socialistische ommekeer nodig is ? Hetzelfde met armoede. Eind 2007 sloten de presentatoren van Studio Brussel zich op in een glazen kooi op de markt van Leuven. En een jeugdclub reed half Vlaanderen door in een mobiel zwembad. Dit alles is héél goed bedoeld om geld op te halen om in één van de meest elementaire behoeften van mensen te voorzien: water. Maar dat betekent dus dat we er met al onze rijkdom en technologie ook in 2007 nog altijd niet in geslaagd zijn om in die menselijke basisbehoefte te voorzien. Bovendien moet engagement blijkbaar ook “fun” zijn. We willen “het systeem” niet meer veranderen, “het systeem” heeft ons veranderd: de strijd tegen onrecht wordt vermarkt, gemediatiseerd, uitbesteed aan professionals om vervolgens onschadelijk te worden gemaakt als een onderhoudende vorm van engagement of een geëngageerde vorm van entertainment.

Toch is er hoop. We zegden altijd dat de rijkdommen van het zuiden moeten gebruikt worden om de mensen daar een behoorlijk leven te garanderen. Dat gebeurt nu ook. Door democratisch verkozen leiders bovendien: Chavez in Venezuela, Morales in Bolivia, Correa in Ecuador. Maar onmiddellijk worden deze staatsleiders door de wereldmedia gediaboliseerd. En wij trappen daar al te gemakkelijk in.

Maar is het misschien wat te hoog gegrepen om meteen de wereld te willen veranderen? Terug naar België dan maar. Velen onder ons hebben het materieel niet al te slecht in vergelijking met de rest van de planeet. Toch steeg ook hier de armoede de afgelopen tien jaar mét socialisten in de regering tot een abominabele vijftien procent.

Ook de werkenden hebben het niet gemakkelijk. De arbeidersklasse bestaat niet meer schrijft men tot in den treure. En daarom is het socialisme “oubollig”. Fabienne Verstraete, medewerkster bij een grote Belgische bank, en dus net als de meesten onder ons deel van die “arbeidersklasse die niet meer bestaat” schreef mij echter het volgende:

“Ik had een discussie met de kantoordirecteur over het feit dat de druk alsmaar toeneemt en meer en meer mensen daardoor inklappen, het niet meer aankunnen. Haar conclusie was dat de verkeerde mensen dan maar op de verkeerde plaatsen zaten. Mijn conclusie is dat bedrijven dit niet ongestraft verder kunnen doen. De mensen werken zich kapot voor die paar enkelingen in hun ivoren toren die nog meer en meer willen. Ten koste van mensen. Dit is voor mij moderne slavernij. Wij denken dat slavernij ook in onze contreien niet meer bestaat. Mis. Het feodale systeem werd enkel vervangen door de macht van aandeelhouders.”

Ik vind dat zeer treffend en moedig gezegd. Hoog tijd dus om dat verguisde, om de haverklap oubollig verklaarde socialisme weer hoog op de agenda te plaatsen. Daarmee maakte  het amper twee jaar oude SP.a Rood in 2007 een bescheiden maar tegelijk toch ook spectaculair begin in Vlaanderen. Met jullie steun gaan we in 2008 op hetzelfde elan verder.  

30-12-2007 om 21:44 geschreven door Erik De Bruyn  

Matthias Danneels verwijt me vandaag in Het Nieuwsblad in nogal krasse termen mijn steun en deelname aan de staking van het Antwerpse stadspersoneel. Volgens hem ben ik samen met ACOD-secretaris Gerard Van Der Elst “bruin vuilnis in rode zakken”.

Het spreekt vanzelf dat ik er niets op tegen heb dat journalisten of anderen met mij van mening verschillen. Maar misschien kunnen we wel beleefd blijven. Beleefdheid zal de wereld niet redden maar het maakt van die wereld wel een betere plaats.

Danneels focust in zijn column op de overlast die het niet opgehaalde huisvuil veroorzaakt in bepaalde wijken van de stad. Dat is inderdaad erg vervelend voor de bewoners en het ligt echt niet in de bedoeling van de stakers om die overlast te veroorzaken. Net zomin als de brandweer de bedoeling heeft waterschade te veroorzaken bij het blussen. Maar de eerste staking waar niemand wat van merkt en die toch effect heeft moet nog worden uitgevonden. Om ruzie te maken (een staking duidt op ruzie) moet je minstens met twee zijn. Een staking is een uitdrukking van een conflict tussen de werknemers en de werkgevers. Die beiden zijn minstens in gelijke mate verantwoordelijk voor het spaak lopen van sociale relaties en dus ook voor een staking. En de werkgever als eindverantwoordelijke altijd dat ietsje meer.

Een staking is bovendien een democratisch gegeven. Om ruzie te maken moet je minstens met twee zijn, maar om succesvol te staken moet je minstens met de helft plus één zijn. Ikzelf stond die woensdagochtend (overtuigings)piket (we hebben dus niemand verhinderd om binnen te gaan) aan de sector Noord van stadsreiniging. En daar is haast niemand binnengereden, behalve dan die mensen die een onzeker contract hebben bij de stad en dus angst hebben hun job te verliezen. En daarvoor hebben we alle begrip.

Danneels is ook van oordeel dat de staking in de kaart zou hebben gespeeld van het Vlaams Belang. Mijn analyse is anders. Als vakbonden niet meer de belangen van hun leden zouden verdedigen -en in staking gaan hoort daarbij- dan zou dat pas écht in de kaart spelen van het Belang. Bovendien moet een vakbond de belangen van de werknemers verdedigen zonder rekening te houden met de vraag welke partijen daarbij nu beter of slechter zouden worden. Dat heet syndicale onafhankelijkheid. 

Danneels neemt een slogan over van het Belang: "Staken schaadt, werken baat." En daarmee denkt hij dan het VB het gras voor de voeten te kunnen wegmaaien? 
 

Tot slot past het ook om overlast, openbare dienstverlening en stakingsrecht in onze geglobaliseerde wereld in een bredere context te plaatsen. Ik nodig Matthias Danneels uit om zijn lezers eens kennis te laten maken met een land waar de vuilnisophaling nooit staakt: Birma. En om ons te laten weten hoe het daar gesteld is met de openbare dienstverlening, de sociale zekerheid en de pensioenen.

17-12-2007 om 22:19 geschreven door Erik De Bruyn  

Op de dag van de staking van het Antwerpse gemeentepersoneel vond ook een zitting plaats van de commissie personeelszaken van de Antwerpse gemeenteraad. We geven hierbij een korte samenvatting van de verschillende tussenkomsten. Voor de volledige tekst van de tussenkomst van gemeenteraadslid Frank Hosteaux verwijzen we naar elders op deze website.

Cathy Berx (CD&V) prees vooral de moed en zelfopoffering van personeelsschepen en partijgenoot Van Peel en wil absoluut dat hij zo voortgaat. Ook wou ze onmiddellijk de “schade” opgemeten zien die de staking had veroorzaakt.

Erwin Pairon (Groen!) wees erop dat de betaalde middagpauze in een historisch perspectief moet worden gezien en dat het personeel deze regeling ooit toegekend kreeg in de plaats van een loonsverhoging. De regeling kan dan ook niet ongedaan worden gemaakt zonder het loon te corrigeren.

Frank Hosteaux (SP.a) wees erop dat het misplaatst is om van een betaalde middagpauze te spreken en vroeg de schepen waarom hij in de media verzwijgt dat het personeel tijdens de middag ter beschikking moet blijven om de telefoons op te nemen, de loketten te bemannen en de bibliotheekfilialen ook tijdens de middag open te houden voor het publiek. Hij vroeg zich ook retorisch af hoeveel inwoners van de stad er wakker liggen van die zogenaamde betaalde middagpauze en of er daar al klachten waren over binnengekomen bij de ombudsvrouw. Hij vroeg zich retorisch af of de burger niet méér hinder ondervindt van de ellenlange wachtrijen in sommige districtshuizen en stadskantoren door gebrek aan personeel en falende informatica.

Bob Hulstaert (Vlaams Belang) meende te weten dat in “zijn “ districthuis (Merksem) het personeel voortdurend allerlei ongeoorloofde koffie- en eetpauzes neemt.

Eva Wuyts (SP.a) merkte op dat de personeelskaders van de stad nog altijd niet ingevuld raken en dat er desondanks geen verhoging van het personeelsbudget voorzien is. Zij wees erop dat het personeelstekort niet van aard is om de relaties tussen vakbonden en college te verzachten. Zij vond dat de schepen de onderhandelingen met de vakbonden ernstig moet nemen en maakte de steun van haar fractie daarvan afhankelijk.

Marc Van Peel (CD&V) antwoordde dat er niet op de beslissing zou worden teruggekomen en dat er enkel nog zal worden onderhandeld over de uitvoeringsmodaliteiten. Tijdens de vorige legislatuur waren er daarover “informele afspraken” gemaakt met de vakbonden zo meende hij. Hij erkende zonder meer dat van het personeel een half uur langer werken wordt verwacht voor hetzelfde loon. De kleine verbeteringen in het financiële statuut van het personeel (aanpassing eindejaarspremie, verhoging maaltijdchecques met 0.75 euro) die reeds eerder werden toegekend verkocht hij als een compensatie voor de genomen maatregel.

12-12-2007 om 22:38 geschreven door Erik De Bruyn  

Geachte schepen. Er is heel wat te doen in verband met de beslissing van het College om de arbeidstijd van het stadspersoneel te wijzigen door de betaalde middagpauze van een half uur af te schaffen. Deze beslissing wordt mee in het kader geplaatst van de nieuwe rechtspositie die ten laatste op 1 januari 2009 moet worden ingevoerd. Hierin zit ook een nieuwe verlofregeling en men wil blijkbaar het niet meer doorbetalen van de lunchpauze hieraan koppelen. De vakbonden hebben hier duidelijk bezwaren tegen. U hebt in de pers nogal forse verklaringen afgelegd waarbij u zich ook tot de bevolking hebt gericht om aan te tonen dat zij de dupe zijn van eventuele vakbondsacties. Hierbij maakt u  eveneens gebruik van vergelijkingen van arbeidsuren met andere openbare besturen.

Nadat ik mij geïnformeerd heb over een en ander, stel ik me toch vragen.

Onze medewerkers hebben het de laatste jaren niet gemakkelijk gehad. Ongewild werd hun reputatie mee aangetast door de VISA-affaire. Nadien hebben ze de werking van de stad op peil gehouden ondanks het feit dat gans de top van de administratie geschorst werd en dit in een periode wanneer de reorganisatie op het terrein moest worden uitgevoerd. Een reorganisatie nota bene die mee in gang werd gezet door de toenmalige personeelsschepen die ook al voortijdig van het toneel verdween.

Ondanks al die moeilijkheden hebben onze medewerkers zich blijven inzetten, zonder stakingen, om een optimale dienstverlening aan de burgers aan te bieden. Die trouw wordt niet beloond met wat het College nu voorstelt.

Het is hierbij toch niet konsekwent dat men in personeelsadvertenties steeds benadrukt hoeveel verlof  men bij de Stad wel heeft en hoe flexibel men kan werken. Men verklaart zelfs dat men automatisch met glijtijden kan werken, terwijl dit op heel wat diensten niet het geval.is.

Geachte schepen, ik merk dat wij problemen krijgen om vakkundig personeel aan te werven. We zien dit reeds bij de chauffeurs bij Stadsreiniging. De tijd dat men bijna letterlijk op zijn knieën moest gaan zitten om bij de Stad te komen werken, is voorbij. Hierbij hebt u verklaard dat dit komt door de te lage lonen. Maar juist door het feit dat een weddenschaalherziening geen bevoegdheid is van de lokale besturen, zou ik verwachten dat een van de weinige voordelen die men kan bieden die doorbetaalde lunchpauze is. Tussen haakjes, ik hoop dat uw partij in positieve zin mee wil werken aan een weddenschaalherziening.

Het blijkt zelfs overduidelijk dat tijdens deze lunchpauze het personeel steeds ter beschikking moet zijn (telefoon opnemen, enzovoort). Dit heeft u niet aan de pers meegedeeld.

Wanneer u een vergelijking maakt met andere openbare besturen, moet men ook alle elementen vergelijken. Door de krachtlijnen Kelchtermans verdient iemand bijvoorbeeld in Zwevezele evenveel als in Antwerpen, voor dezelfde functie uiteraard. Maar die persoon hoeft aan het loket van de Burgerlijke Stand bijvoorbeeld geen 4 talen te kennen en het aantal burgers die daar aan dat loket verschijnen zal wel wat minder zijn dan in de Lange Gasthuisstraat.

Tot slot schermt u steeds met de service aan het publiek. In die contekst vraag ik mij af hoeveel inwoners er wakker liggen van die zogenaamde doorbetaling van de lunchpauze. Hoeveel klachten zijn daar al bij de ombudsdienst over binnengekomen? Is het niet belangrijker dat onze medewerkers in een sereen klimaat kunnen werken en niet zoals ik dat zelf heb vastgesteld in het stadskantoor Permeke hun service aan het publiek moeten onderbreken omdat de computers voortdurend uitvallen. Of vindt u het de fout van het personeel dat de mensen in de wachtzaal recent tweemaal naar huis moesten terugkeren zonder de gevraagde stukken? Vindt u het normaal dat reeds ’s morgens een rij staat aan te schuiven in de Lange Gasthuisstraat zonder dat ze zeker weten dat ze diezelfde dag kunnen voortgeholpen worden? Ik denk dat de inwoners van deze stad daar meer over te klagen hebben dan de doorbetaalde lunchpauze. En het hek is helemaal van de dam wanneer, zoals ook recent is voorgevallen, er ook nog eens individuele districtsraadsleden zich beginnen te bemoeien met de arbeidsuren van onze medewerkers.

Geachte schepen, dit verdienen onze medewerkers niet en ik verwijs naar Frank Van Massenhove, kersvers overheidsmanager van het jaar. Hij heeft veel vertrouwen in zijn medewerkers en ik denk dat dit ook een goede raad is voor u zodat u niet zou insinueren dat onze medewerkers minder uren kloppen en bijgevolg minder presteren.

Frank Hosteaux

Raadslid            

12-12-2007 om 22:38 geschreven door Erik De Bruyn  

Op Indymedia las ik een opinie van Koen Calliauw over de uitlatingen van Frank Hosteaux met betrekking tot het Antwerpse politiekorps. Frank noemde de politie in een interview met Het Laatste Nieuws  "racistische nietsnutten". Koen speculeert daarbij op een verdeeldheid die er zou zijn tussen Frank en SP.a Rood. “Getuigt het van kwaadaardigheid ons af te vragen waarom er op de site van SP.a Rood geen letter staat over de storm die hun Gemeenteraadslid Hosteaux nu te verwerken krijgt?.”  schrijft Calliauw op Indymedia.

Neen Koen, dat getuigt niet van kwaadaardigheid en je hebt dat goed gezien. SP.a Rood is niet zo gelukkig met de uitspraak van Frank Hosteaux. De tijd dat wij onder elke politiepet een fascist ontwaarden is lang voorbij.

We hebben dat daarom ook met Frank uitgepraat. En er is dus geen verdeeldheid tussen ons. 
 

We zijn het met Frank eens dat er vanuit de politie een ongezonde aandacht uitgaat naar het De Coninckplein en omgeving. We hebben stellig de indruk dat het aantal patrouilles op dit plein nogal hoog is. Dat het politioneel toezicht in de rest van de stad er mogelijk zelfs onder lijdt. Dit alles wekt de indruk dat de overheid de buurt wil “opkuisen” en rijp wil maken voor dure bouwpromotoren. Frank zal daar te gelegener tijd scherpe vragen over stellen.

Maar om dit nu te vertalen in een uitval naar individuele politiemensen en hen bestempelen als racistische nietsnutten is niet heel slim. Het is ook beledigend voor mensen die een moeilijke maar noodzakelijke job doen, en wiens prioriteiten niet door henzelf maar door het beleid worden bepaald. Frank heeft zich wat laten meeslepen door de emotie. Het Laatste Nieuws maakte er een smeuïg verhaal van.

Persoonlijk, maar dat is strikt persoonlijk, en dus geen SP.a Rood standpunt, ben ik zelfs de mening toegedaan dat er terug wat meer respect mag zijn voor politie, wetten en reglementen. In een samenleving waar mensen uit alle hoeken van de wereld samenkomen is het van belang dat we ons allemaal houden aan een aantal collectieve afspraken die in dit deel van de wereld de vorm van wetten en reglementen hebben aangenomen. Anders dreigen we naast elkaar in plaats van met elkaar te leven. En dan grijpt het racisme pas écht om zich heen.

We hebben er alle belang bij de échte problemen in de arbeidersbuurten niet uit het oog te verliezen. De omgangsvormen worden harder. Mensen van allerlei slag trachten te overleven, de ene op een correcte manier, de andere iets minder. Generaties allochtone jongeren hebben geen enkele affiniteit meer met wat er in onze maatschappij leeft en vergrijpen zich zelfs aan een Sinterklaasfeestje op de Dageraadplaats. Ik weet dat een flink deel van het kwaad veroorzaakt wordt door onze materialistische kapitalistische maatschappij die geen waarden,  rechtvaardigheid en respect uitstraalt. Maar ondertussen koop je van die analyse geen leefbaarheid. Wetteloosheid tolereren speelt enkel in het voordeel van de machtigen en de sterken.

Daarom heeft de brutale moord op agente Kitty Van Nieuwenhuyzen in Lot mij dan ook diep aangegrepen. Schuif ik daardoor op naar rechts?

07-12-2007 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

SP.a Rood vraagt een zo spoedig mogelijke bijeenkomst van SP.a stadspartij Antwerpen (Antwerpen, Hoboken, Wilrijk, Deurne, Ekeren, Berchem, Borgerhout, Merksem, Berendrecht, Zandvliet en Lillo). Daarvoor hebben we 350 handtekeningen nodig van Antwerpse SP.a leden.

 Wij vragen deze samenroeping om drie redenen:

1)       Het reactionaire personeelsbeleid bij de stad Antwerpen onder impuls van CD&V schepen Van Peel, met alle gevolgen voor personeel én inwoners van de stad 

2)       De positionering van onze afdeling in het energiedebat, en democratische inspraak in de bepaling van een standpunt door SP.a nationaal. Ook willen we dat de partij actie voert tegen de stijgende energieprijzen

3) het sociale huisvestingsbeleid in onze stad en de gevolgen van de fusie van de sociale huisvestingsmaatschappijen

 Wij beschikken niet over ledenlijsten, en 350 handtekeningen is veel. Daarom vragen we jullie om te netwerken. Stuur deze mail door (en/of druk het bijhorende document af) naar zoveel mogelijk partijleden die jullie kennen. Spreek ze aan. Verzamel mee handtekeningen.

 Een andere mogelijkheid is om je districtsafdeling te overtuigen. Drie districten kunnen eveneens een algemene ledenvergadering afdwingen.

  De tijd is rijp om onze partij nieuw leven in te blazen en over te gaan tot een strijdbare oppositie en democratische inspraak van de leden, zoals we dat hebben beslist op ons nationaal congres op 21 oktober!

30-11-2007 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn