Zoals we allemaal hopen kan preformateur Di Rupo binnenkort aan zijn taak als formateur beginnen en kan er in de komende weken een regering gevormd worden. Voor socialisten moet dateen regering zijn die de sociale, economische en financiële problemen van het land aanpakt zonder de rekening daarvan door te schuiven naar de werkende mensen, uitkeringsgerechtigden en gepensioneerden. Een regering die 25 miljard haalt uit een vermogensbelasting, de bestrijding van de fiscale fraude en de vermaatschappelijking van de winsten in de energiesector.
De regeringsonderhandelingen zitten echter meer dan ooit vast in een communautaire impasse. Als we van de weinige momenten waarop de sp.a-basis in het recente verleden aan het woord was (voorzittersverkiezingen en andere therapeutische sessies) iets geleerd hebben dan is het wel dat onze leden een gloeiende hekel hebben aan communautaire scherpslijperij. Hetzelfde geldt voor onze kiezers, en bij uitbreiding voor bijna alle kiezers. Ondanks het hoge stemmenaantal voor Vlaamse communautaire partijen scoort het communautaire thema slechts hoog bij één vijfde van het Vlaamse kiezerskorps. Mensen willen oplossingen, en niemand zit te wachten op de verrotting zoals Groen!voorzitter Wouter Van Besien terecht stelt.
Onze leden willen bovendien een hecht front met de PS. Zowel uw achterban als de mijne. De plaats van de sp.a is daarom niet in een Vlaams, maar in een socialistisch front. In dat opzicht bent u uw mandaat als voorzitster de afgelopen maanden al enkele keren te buiten gegaan.
De komende uren hebt u alweer een afspraak met de geschiedenis. Mis ze deze keer niet. Haal de regeringsonderhandelingen uit het slop en versterk het signaal dat Wouter Van Besien gegeven heeft.
Alarm over steenkoolcentrale in de Antwerpse haven
Persbericht 11 juni 2010
Erik De Bruyn slaat alarm over komst steenkoolcentrale naar Antwerpen
Op 4 juni werd een nieuwe milieuvergunningsaanvraag ingediend voor het fel omstreden project van een steenkoolcentrale in de Antwerpse haven.
Vorig jaar werd het project met stille trom afgevoerd vanwege de vele bezwaren van zowel de milieu-administratie, het Antwerpse stadsbestuur als het Havenbedrijf.
Ondertussen werd een aangepast milieu-effecten rapport (MER) ingediend. Dit MER houdt geen rekening met bijkomende stof- en geluidshinder bij het bedrijf dat de steenkooloverslag voor haar rekening zal nemen, namelijk ABT. EON zegt dat het wettelijk niet verplicht is om dit aspect in het MER op te nemen omdat het over de activiteiten van een ander bedrijf gaat. Voorts pakt het MER uit met zeer lage cijfers qua uitstoot van stikstofoxiden en fijn stof. Dat neemt niet weg dat de tolerantiedrempel voor beide polluenten in de Antwerpse agglomeratie nu al onaanvaardbaar hoog liggen, en dat een steenkoolcentrale die deze polluenten niet uitstoot niet bestaat...
Het duurzaamheidseffecten rapport (DER) houdt dan weer geen rekening met de nefaste effecten van steenkoolwinning in dagbouw. Ook daar verschuilt het bedrijf zich achter het feit dat het wettelijk niet verplicht is om van deze effecten melding te maken.
Verontrustend bij dit alles is dat de kritische bemerkingen die het Havenbedrijf vorig jaar nog had verstomd zijn. Ook kan in de wandelgangen worden opgevangen dat het advies van de stedelijke milieu-administratie naar het College toe nu plots gunstig zou zijn. Daarmee komt het doembeeld van een steenkoolcentrale in een door fijn stof vergeven stedelijke omgeving weer een stuk dichterbij. Vooral de benedenwinds gelegen woonkernen van Berendrecht, Stabroek en Zandvliet zouden hieronder lijden.
De rente op de Belgische staatsschulden stijgt dankzij de splitsingsretoriek van De Wever. We betalen nu allemaal transfers aan de banken in plaats van de Walen. Zover heeft de Wevermanie ons gebracht. Ik stel voor dat we hem allemaal de rekening sturen op 13 juni.
Jongeren dreigen massaal af te haken van het politieke gebeuren, zo stellen Erik De Bruyn,Sam Van de Putte en Issam Benali(*) tijdens deze campagne vast. Dat is ook te begrijpen zegt Sam Van de Putte, jongerenkandidaat voor de Senaat.Het Belgische politieke spektakel is abominabel. Niet alleen jongeren hebben daar hun buik van vol, de ouderen ook. Maar jongeren worden vandaag extra geschoffeerd door de politiek. Nog voor ze op de kiezersmarkt komen en voor de eerste keer hun stem hebben uitgebracht worden ze koud gepakt doorliberale voorstellen om de wachtuitkeringen af te schaffen en om te besparen in het onderwijs. Bovendien vertonen verkiezingen steeds meer de neiging om in de examenmaand juni te vallen. Dat bevordert de actieve deelname van jongeren aan de politiek niet.
Het massaal afhaken van jongeren is ongezond voor de democratie. Zij dreigen daardoor een politiek onmondige groep te worden op wiens kosten een reeks besparingen wordt doorgevoerd, zegt Erik De Bruyn.Daarom willen we een paar voorstellen lancerenom het tij te keren. Zo zou er stemrecht kunnen worden ingevoerd vanaf 16 jaar. Vanaf die leeftijd kunnen jongeren dan hun politieke stem verheffen zonder dat het hen wordt opgedrongen. De stemplicht zouden we dan kunnen opschuiven van 18 naar 21 jaar. Dat is tenminste een staatshervorming die ons vooruithelpt en de democratische participatie verstevigt, in plaats van het zielige communautaire opbod.
Elektronisch stemmen
Bovendien moet er eindelijk eens werk worden gemaakt van de mogelijkheid voor kotstudenten om te stemmen in de stad waar zij studeren, stelt Issam Benali, jongerenkandidaat voor de Kamer in Oost-Vlaanderen. En ook de mogelijkheid om via het internet te stemmen met de elektronische identiteitskaart moet worden onderzocht. Als betalingen uitvoeren en je belastingbrief invullen via het internet kan, dan moet stemmen ook niet zo moeilijk zijn. Het wordt tijd dat de democratie zich aanpast aan de 21e eeuw.
Goedkoper internet
Volgens Erik De Bruyn is het belangrijk dat jongeren beseffen dat wie zijn rug keert naar de politiek erdoor in de rug geschoten zal worden. Om jongeren politiek bewust te maken moeten we vanuit hun situatie vertrekken. Veel jongeren hebben terecht kritiek op het feit dat internet en gsm-verkeer in België veel duurder is dan in de buurlanden. De sp.a stelt voor om inzake elektriciteit de overheid een monopolie te geven op het aankopen van stroom die dan aan een democratisch tarief wordt doorverkocht aan de eindverbruiker. Waarom doen we niet hetzelfde met het internet? Telecommunicatienetwerken zouden opnieuw en volledig in handen moeten komen van de gemeenschap. Ze zijn dat trouwens nog voor een groot stuk via het overheidsaandeel in Belgacom. In plaats van woekerwinsten te maken moeten we de prijzen drastisch doen dalen. Socialisten zijn voor een stevige overheidsinmenging in de economie. Niet om zelf kapitalist te spelen maar om essentiële diensten aan democratische prijzen ter beschikking te kunnen stellen aan de mensen. We spelen daarmee in op de verzuchtingen van jongeren maar we geven tegelijk aan dat het antwoord op dergelijke kwesties ideologisch van aard is en in feite heel ons economisch systeem in vraag stelt.
(*) Erik De Bruyn is 10e kandidaat op de Senaatslijst van de sp.a; Sam Van de Putte is 4e opvolger op de Senaatslijst van de sp.a; Issam Benali is de 11e kandidaat op de Kamerlijst in Oost-Vlaanderen van de sp.a.
Afgelopen woensdag nam ik deel aan een protestmanifestatie van het personeel van het Antwerps stedelijk onderwijs. Ondanks de stromende regen woonden honderden mensen deze protestactie bij. Het stedelijk onderwijs moet verzelfstandigen in een AGB (autonoom gemeentebedrijf). Na 191 jaar stopt de stad der scholen dus met het zelf inrichten van onderwijs! De stedelijk overheid laat dat in de toekomst over aan een verzelfstandigd gemeentebedrijf. Door deze verzelfstandigingsoperatie is er onvoldoende garantie op het blijvende openbaar karakter van het Antwerpse scholennet. Ook financieel is dit een gevaarlijke operatie. De stadsbedrijven die tot op heden autonoom werden zoals het Havenbedrijf, VESPA en het parkeerbedrijf brengen allemaal geld op. Onderwijs kost echter geld. De stadsscholen zullen moeten leven met een steeds terugkerende strop van dotaties door het stadsbestuur rond de nek. Geen prettig vooruitzicht in tijden van crisis en besparingen. Bovendien krijgt het nieuwe bedrijf een vergiftigd geschenk: een patrimonium van gebouwen waarin gedurende jaren onvoldoende werd geïnvesteerd. Ik ben zelf een produkt van het stedelijk onderwijs en ben daar bijzonder trots op. Mijn ouders zijn van eenvoudige komaf maar dankzij de stadsscholen kon ik van een uitstekend en kwalitatief hoogstand onderwijs genieten. Het stedelijk onderwijs bereidde me op succesvolle wijze voor op de universiteit, waar ik geen enkel jaar moest overdoen en geen enkele tweede zit opliep. Misschien voor een stuk een eigen verdienste maar ook die van het stedelijk onderwijs en haar zeer gemotiveerd personeel. Wanneer vandaag heel wat samenlevingsproblemen in Antwerpen gelukkig nog niet zo erg uit de hand lopen als elders is ook dit voor een groot deel te danken aan ons stedelijk onderwijsnet. Het is een inclusief net: het neemt ook die leerlingen mee die er wat minder goed voorstaan. Het stadsonderwijs doet dat méér en beter dan de andere netten. Het is werkelijk zeer dom om dit unieke pedagogische project aan een zijden draadje te hangen. Ik vrees dat het onze stad duur te staan kan komen op termijn.
Alexander De Croo stelt voor om de ministers in de volgende regering vijf procent van hun loon te laten inleveren. Als de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen. Wat De Croo hier in het vooruitzicht stelt is vooral een inlevering door de loontrekkenden in dit land. Door zelf het voorbeeld te geven tracht hij draagvlak te creëren voor de besparingen die ons te wachten staan.
Los van het feit dat het gemakkelijk is om vijf procent in te leveren op een riante ministerwedde en toch nog kwaliteitsvol te leven, en dit voor loontrekkenden die 1300 of 1500 euro netto per maand verdienen onmogelijk is, wil ik een voorspelling doen: na de verkiezingen zal De Croo voor dit voorstel geen politieke meerderheid vinden. De vijf procent inlevering zullen net als de vijf minuten politieke moed van Yves Leterme woorden in de wind blijken.
Om het vertrouwen in de democratie en de politiek te herstellen zal er veel méér nodig zijn dan vijf procent politieke moed. Daarom wil ik zelf een voorstel doen dat neerkomt op meer dan vijftig procent politieke moed. Tienmaal meer dan De Croo, zoals het de tiende kandidaat op lijst tien voor de Senaat past.
Ik ben geen beroepspoliticus. Ik ga elke dag werken voor de kost. Mijn politiek engagement neem ik er na de uren bij, op eigen kosten. Ik wil dan ook niet verdienen aan een politiek mandaat. Wanneer ik senator word zal ik dat doen met behoud van mijn huidige wedde. Die bedraagt netto een stuk minder dan de helft van die van een senator. De andere grote helft van die senatorwedde zal ik besteden aan de sociale en politieke strijd voor een rechtvaardige samenleving. Ik zal daarbij werken met een open en verifieerbare boekhouding, zodat de kiezer weet wat er met zijn of haar belastinggeld gebeurt en waarmee zijn of haar senator bezig is.
Ik heb de tiende plaats aanvaard op de Senaatslijst van de SP.a. In gangbare termen is dat geen verkiesbare plaats, tenzij we 60.000 Vlamingen verzamelen die er anders over denken.
Waarom dan toch meedoen?
Ten eerste omdat we uitzonderlijke tijden beleven. De wereld wordt overspoeld door de tweede financieel-economische tsunami in twee jaar tijd. Er dreigt een sociaal bloedbad in heel Europa. Griekenland is daar de voorafspiegeling van. In die context ga ik écht niet te lang stilstaan bij mijn eigen plekje op de lijst. Minder dan ooit kan de linkerzijde het zich veroorloven om in verspreide slagorde naar de verkiezingen te trekken. Dit geldt a fortiori voor België en Vlaanderen, waar de rechterzijde meer dan ooit aan zet is. Rechts tracht zich bovendien nog te versterken door om communautaire themas naar de kiezer te trekken. Maar de contouren van de sociale strijd tekenen zich op de achtergrond duidelijk af. Er is een links bruggenhoofd in het parlement nodig. Maar niet alleen dat: het overheersende discours over economie moet doorbroken worden. Het moet weer naar links. Socialistische verkozenen met een ruggengraat zijn daarbij essentieel.
Ten tweede kwamen deze verkiezingen halsoverkop. Minder dan ooit had de partijbasis daarbij de kans om haar stempel te drukken op de lijstvorming. Dat is dan maar zo. Ik zal roeien met de riemen die men mij geeft. De tijden zijn er niet naar om van een verkiezing weg te lopen.
De kiezer beslist
Ten derde staat Rudi Kennes op een verkiesbare vierde plaats op de Kamerlijst in Antwerpen. Voor het eerst in jaren opent zich het perspectief om een socialist met een uitgesproken links en syndicaal profiel verkozen te krijgen in het parlement. Voorwaar geen overbodige luxe in deze turbulente tijden. Rudi kan daarbij een ondersteunende campagne van op de Senaatslijst gebruiken. Hij moet niet enkel verkozen worden, hij moet met zoveel mogelijk voorkeurstemmen verkozen geraken.
Ten vierde is geen enkele plaats op de lijst onverkiesbaar. Ook niet de tiende plaats op de Senaatslijst. Wie van elf naar vier kan springen zoals ik vorig jaar deed kan ook van tien naar drie springen en verkozen geraken. De kiezer beslist. Voor de Stijn Meurissen van deze wereld luidt de boodschap: we snappen jullie ongenoegen, maar doorbreek de particratie en herstel de democratie, in plaats van op 13 juni in je bed te blijven liggen! Hetzelfde geldt voor de kiezers van Vlaams Belang en Lijst De Decker: we snappen ook jullie ongenoegen, maar de tijd van die demagogen is gelukkig voorbij. Zij vielen door de mand.Doe dus iets nuttigs met je stem! Welkom terug bij de SP.a, maar schud mijn partij maar eens goed wakker.
De missing links
Voor de kiezers van de PVDA geldt een variant op deze boodschap: minder nog dan voor de Kamer is het realistisch dat de PVDA een verkozene zou hebben in de Senaat. Wie de SP.a niet links genoeg vindt maar voor wie linkse verkozenen geen overbodige luxe zijn vindt opplaats tien van de Senaatslijst van de SP.a de missing links tussen linkser en links. Op het sociaal-economische vlak staat SP.a Rood trouwens voor een financiële- en een energiesector in openbare handen, een onvervalste vermogensbelasting en de afschaffing van de notionele intrestaftrek. Laat je niet verWeven
Sedert begin mei is het verschil tussen de Belgische en Duitse rentes op staatsobligaties aan het toenemen. Is dat omdat de macro-economische parameters voor België slecht zijn? Integendeel: de groei in ons land is nog steeds hoger dan in de rest van de Eurozone, terwijl ons begrotingstekort lager is dan het gemiddelde. De financiële markten ruiken echter een institutionele crisis en politieke instabiliteit. Met andere woorden: de communautaire crisis begint ons pakken geld te kosten.
Terwijl de N-VA met behulp van Siegfried Bracke Vlaanderen tracht te verstrikken, heb ik daarom een andere boodschap: laat je niet verWeven in het communautaire spinnenweb! Voor Vlaams Belang, N-VA en LDD zijn vormen de communautaire problemen een politiek handelsfonds. Zij hebben geen baat bij een oplossing. Ze zijn een deel van het probleem. Zij zullen de communautaire stem misbruiken om een sociaal bloedbad à la Griekenland aan te richten. Een disciplinering van het overheidsbudget om de schulden af te bouwen en de rentesneeuwbal te doorbreken op vraag van "de markten" (lees: de speculanten en bankiers), niet door linkse voorstellen als een vermogensbelasting, het aanpakken van belastingsontduiking of een wet tegen ontslagen bij winstgevende bedrijven, maar wel door loonbevriezing en hetin vraag stellen van onze sociale zekerheid. Splits B-H-V voor mijn part, maar begrijp dan dat dit enkel kan via een onderhandelde oplossing. Maar los vooral de sociale problemen in Brussel en de rand op! Zorg voor de heropbouw van de Brusselse infrastructuur, voor sociale woningbouw in Brussel én in Halle-Vilvoorde zodat de sociale verdringing die vaak onder het taalprobleem schuilgaat bestreden wordt. Bouw scholen in de hoofdstad, bouw een gewestoverschrijdend openbaar vervoersnet uit. Investeer en werk samen in een Marshallplan voor Brussel. Werk aan de inbreiding van Brussel. De tewerkstelling in de bouwsector van Brussel, Vlaanderen en Wallonië zal er wel bij varen!
Leve de republiek
Samen met de SP.a ben ik voor een grote staatshervorming. Samen met de SP.a vind ik dat die staatshervorming sociaal moet zijn. Ik verschil echter grondig van mening met de partij over het arbeidsmarktbeleid. Dat is zeker niet de spil van een sociale, laat staan socialistische staatshervorming. De arbeidsmarkt verder splitsen betekent sociale concurrentie in hetleven roepen tussen de gewesten. Bovendien levert een gesplitste arbeidsmarkt in en rond Brussel en op de taalgrens operationele problemen op. De grenzen van de regionalisering zijn bereikt en zelfs overschreden. Hetzelfde kan worden gezegd van het milieubeleid, het wetenschapsbeleid of onze vertegenwoordiging in het buitenland. Waarom eigen Vlaamse Huizen of aparte Vlaamse hulpmissies naar Haïti?
Een sociale staatshervorming moet België democratischer, transparanter en efficiënter maken. Het kan beter en goedkoper. Het herfederaliseren van bevoegdheden mag geen taboe zijn. Het afschaffen van het Koningshuis evenmin. Socialisten zijn republikeinen, geen oudbakken Belgicisten: Vive la république/leve de republiek! Er moet één federale kieskring komen voor het federaal parlement. De kiesdrempels moeten worden afgeschaft
Kwelgeesten
De afgelopen jaren bewezen heb ik bewezen geen politiek mandaat nodig te hebben om aan politiek te doen. In Antwerpen vocht ik samen met Ademloos en Straten-Generaal tegen de Lange Wapper, bewerkstelligde ik een bocht van de SP.a in dit dossier en redde ik mijn woonplaats Deurne van een kathedraalbrede autosnelweg. De strijd werd dus deels met succes bekroond maar is nog niet gestreden. Net zoals de legendarische Antwerpse kwelgeest dreigt ook de Lange Wapper bij nacht en ontij terug te keren.
Ik zette ook de solidariteitscampagne Zomer van Opel op poten. Om samen met Rudi Kennes de kwelgeest van de werkloosheid op een afstand te houden, en omdat een sociale en ecologische auto-industrie in ons land mogelijk is.
Ik had geen politiek mandaat ter beschikking om deze gevechten te leveren. Ik leverde ze in mijn schaarse vrije tijd en op eigen kosten. In tegenstelling tot veel andere politici beloofde ik dus niet, maar handelde ik in de plaats. Wie zegt eerst zien en dan geloven heeft dus al kunnen zien. Maar deze manier van werken heeft natuurlijk zijn grenzen. Een verkozen mandaat zou me toelaten de belangen van werkende mensen veel beter te verdedigen. Daarom reken ik ook op uw steun op 13 juni.
De directie van Opel heeft gefaald. Tijd voor een nationalisatie van de fabriek
De actie van de Opel-arbeiders verdient onze volle steun. De werknemers van Opel hebben zo lang als het maar mogelijk was verantwoordelijkheidszin getoond. Het is echter de directie van Opel die een manifest gebrek aan verantwoordelijkheidszin aan de dag legt. Zij kan aan de Antwerpse fabriek en bij uitbreiding de Europese fabrieken geen toekomst bieden. Zij brengt geen innovatie. Zij respecteert de sociale spelregels niet. Zij tracht het beste in de mens, de solidariteit, te breken. Zij weigert bovendien de wagens te bouwen die de wereld nodig heeft, namelijk milieuvriendelijke wagens.
De strijd om Opel Antwerpen gaat over meer dan het redden van jobs alleen. De strijd gaat ook over de vraag welke economie we willen, en over het op eenmaatschappelijk verantwoorde manier aanwenden van technologische innovatie. Hij heeft ook de industriële toekomst van België en Vlaanderen tot inzet. Het is daarom niet enkel een strijd van de arbeiders van Opel alleen, maar van ons allemaal, en verdient daarom een breed sociaal en politiek front.
De auto-industrie is in de afgelopen honderd jaar een belangrijke motor geweest van zowel tewerkstelling als van technologische innovatie. Dat zal de komende decennia zo blijven. Het tijdperk van de fossiele brandstoffen loopt ten einde. We staan voor een industrieel-technologische revolutie. Het kan niet de bedoeling zijn dat België zich in die context een belangrijke troef, namelijk een uitstekend gelegen ultraproductief en flexibel assemblageplatform, uit handen laat slaan. Opel Antwerpen is geen steenkoolmijn maar een wissel op de industriële toekomst van België. Alleen daarom al is het sluiten van de fabriek geen optie.
Daarom is het nu tijd voor een kordaat overheidsingrijpen: de Vlaamse regering moet de fabriek overnemen en heroriënteren naar een ecologische en duurzame autoproduktie. Zonder Opel als het moet.
De Vlaamse en Belgische belastingbetalers hebben de fabriek in Antwerpen al dubbel en dik betaald door de overheidssteun die de afgelopen decennia naar het bedrijf ging. Het is onze fabriek!
SP.a Rood steunt voluit de acties van de vakbonden (afsluiten parking, opbouwen oorlogsbuit, morgen misschien de volledige staking en bezetting). Samen met de blokkades van de vestigingen van Inbev tonen zij dat de mensen niet meer lijdzaam willen toezien hoe zij worden afgeslacht.
SP.a Rood verwacht van de SP.a dat ze nu voluit gaat voor het behoud van Opel Antwerpen en dat ze de strijd van de arbeiders van Opel politiek vertolkt. Van SP.a parlementsleden verwachten we nu dat ze het rechtse taboe rond overheidsinmenging aan de kaak stellen. Het zijn niet de socialisten die Opel Antwerpen in gevaar brengen met ideologische dogmas. De rechterzijde doet dat wel: door vast te houden aan het dogma dat alleen maar de private sector autos kan, mag en zal bouwen, en dat overheidsgeld ons belastinggeld alleen maar een rol kan spelen in het lokken van private investeerders. Het lot van Opel Antwerpen dreigt daardoor te worden beslecht in de hoofdkwartieren van buitenlandse multinationals.
Overheidsinmenging is er in de Verenigde Staten en Duitsland op massale schaal. General Motors in de VS en Opel in Duitsland werden de facto genationaliseerd. Anders was er van GM nu al geen sprake meer geweest. De vraag is dus niet of overheidsinmenging in de auto-industrie te verantwoorden is. Ze is een feit, en ze is noodzakelijk. De vraag is welke doelen ze moet dienen: het redden van private aandeelhoudersbelangen ofeen sociale en ecologische auto-industrie? De private sector heeft sedert de lancering van de T-Ford in 1908 honderd jaar de kans gekregen om die uit te bouwen en is daar niet in geslaagd.
SP.a Rood brengt morgenochtend 21 januari een solidariteitsbezoek aan Opel Antwerpen.
De Brusselse onderzoeker Mathieu Snykers (VUB) schrijft in zijn boek De zoektocht naar onszelf dat ons denken contextueel is. Traumatische ervaringen kunnen als een moleculair netwerk vastkoeken in onze hersenen. Als één element in de traumatische ervaring wordt opgeroepen, dan volgt meteen de hele context. Wie ooit hevig schrok van een slang terwijl er een merel floot, zal overvallen worden door angst wanneer er een merel fluit. Het is een vorm van hersenverontreiniging.
Vlamingen hebben in de loop van de geschiedenis enkele traumatische ervaringen opgelopen met Franstaligen. Die verhinderen ons soms om helder te denken. Een dergelijkehersenverontreiniging speelt ons Vlamingen bijvoorbeeld parten bij het nadenken over de vervuiling van de Zenne. Contextueel past deze milieuramp immers perfect in het beeld dat in ons Vlaams collectief bewustzijn is vastgekoekt: het vuile, morsige en onveilige Brussel versus het reine, efficiënte en hardwerkende Vlaanderen dat zijn zaakjes al lang op orde zou hebben, ware het niet dat we vastzitten in dat vermaledijde Belgische carcan.Het komt er dan zoals gewoonlijk op aan om Franstalige politici aan te duiden als kop van Jut. In dit geval de Brusselse minister van milieuzaken Evelyne Huytebroeck.
Natuurlijk hééft de Brusselse minister geblunderd. Ze hoefde helemaal niet lijdzaam toe te zien hoe Aquiris het Brusselse Gewest en Vlaanderen gijzelde in een dispuut over 40 miljoen euro. Haar ambtenaren evenmin. Artikel 9 van de Brusselse Ordonnantie van 25 maart 1999 betreffende de vaststelling, vervolging en de bestraffing van misdrijven inzake leefmilieu geeft de overheid de macht om maatregelen op te leggen en ze desnoods ambtshalve uit te voeren indien de overtreder geen gevolg geeft. En in tegenspraak met het Vlaamse Gesundenes Volksempfinden -beschikt Brussel over een competent en efficiënt Brussels Instituut voor Milieu (BIM) waar elke grote Vlaamse stad jaloers op mag zijn en dat de bevoegdheid heeft om het eerder genoemde artikel 9 in werking te laten treden. Naast de verpletterende verantwoordelijkheid van Aquiris zelf moet het onderzoek zich dus toespitsen op de vraag: waarom is dit niet gebeurd?
Maar nog véél belangrijker is dat de milieuramp op de Zenne ons dwingt om het gehele Belgische milieubeleid grondig te herdenken. Dat geldt voor Brussel, maar evengoed voor Vlaanderen en Wallonië. Het Belgische milieubeleid lijdt aan twee ziekten: privatisering en federalisering. De privatisering leidde tot het denken over waterzuivering en afvalverwerking in termen van onmiddellijk realiseerbare boekhoudkundige winst. Deze gedachtengang leidde op haar beurt tot een aanvaring tussen Aquiris en het Brussels Gewest over een meeruitgave van 40 miljoen euro en de daaruit voortvloeiende criminele chantage door Aquiris.
De federalisering van het milieubeleid heeft geleid tot wat men in managementjargon brandende konijnen zou noemen: onvoorziene neveneffecten. Het splitsen van bevoegdheden heeft tot doel zelf meester te zijn over wat er op het eigen grondgebied gebeurt. In het geval van de Zenne pakte het voor Vlaanderen echter omgekeerd uit: de Vlamingen moesten lijdzaam ondergaan. Mocht milieu een federale bevoegdheid geweest zijn dan was het zo niet gelopen. Dan waren de Vlamingen zelf vertegenwoordigd geweest in de bevoegde structuren.
De problematiek rond de luchthaven van Zaventem toonde al eerder aan hoe inadequaat het is om milieubevoegdheden op te splitsen. De milieucatastrofe op de Zenne doet daar nog een schep bovenop. Vervuiling kent geen grenzen, milieuschade spreekt geen taal. Bovendien zijn de Vlaamse, Waalse en Brusselse milieuwetgevingen een weerspiegeling van Europese richtlijnen. Daardoor lijken ze op elkaar. Milieu moet weer een federale bevoegdheid worden. Laat ons dit debat openen en meteen tonen dat staatshervorming niet altijd het synoniem moet zijn voor het uiteenvallen van België. Sommigen zullen dat niet prettig vinden, maar dat is hun probleem. Misschien kunnen de Franstaligen de eerste aanzet geven. Ze zullen ongetwijfeld bondgenoten vinden bij iedereen in Vlaanderen die het milieu belangrijker vindt dan communautaire scherpslijperij.
Op 7 december 2009, op de eerste dag van de Klimaatconferentie van Kopenhagen, en aldus bijdragend aan de doelstellingen ervan, is van ons heengegaan, de Malki, voluit Heer Felix Felix Malkussen de Malki van Laureyssens, Van Rompaey en De Bruyn, behorend tot het roemrijke geslacht der katachtigen, heerser der achtertuinen, verkenner der voortuinen, ontdekker van Nieuwe Werelden, Staartjager, Zagekat, Rosse Kat, Langste Kat ter Wereld, dunste Dikke Kat ter wereld, de Eénogige, Kameraad Kat, voorzitter van de Kattensovjet van de Meeuwenhoflei 2001-2005, auteur van verschillende gevleugelde uitspraken zoals daar zijn ze zouden beter nog wat korreltjes in mijn bakske doen, ik wacht hier al een eeuw, zet de kraan eens openen nu moet ge eens komen kijken naar mijn leeg bakske, door het weekblad Knack uitgeroepen tot Kat van het jaar 2009 en dat terwijl het nog maar januari was; hij zal nooit meer vechten met het boske.
Heer Malkussen werd aangetroffen ergens in 1995, midden in de nacht op het zebrapad aan het kruispunt van de Lakborslei en de Ten Eekhovelei te Deurne, wachtend op Groen Licht. Helaas betrof het Groen Licht voor autos en niet voor katten, zodat hij uit deze benarde positie moest worden gered door de bestuurder van het voertuig met nummerplaat GUA145. De volgende ochtend werd hij ter hoogte van de badkamer begroet door Marjan Laureyssens met de woorden zie hoe schattig, is dat voor mij? en aldus gered van een zekere deportatie naar het asiel.
In het volle besef dat het leven van mensen, schepselen, wezens, species en creaturen, of ze nu veel- of weinigpotig, méér- of éénogig zijn een eindig gevecht is tegen de entropie, gekenmerkt door het vrijkomen van lichaamswarmte en talloze andere vormen van creatieve of minder creatieve energieverspilling en ook gewervelde wervelende huisdieren niet aan dit materiële feit ontkomen, zal Heer Malkussen toch voortleven, en wel in onze gedachten. En na het lezen van dezes ook in de uwe. Gegroet. Eeuw.
De Raad van Voorzitters en Secretarissen heeft een relatieve rust teruggebracht in de sp.a gelederen. Enerzijds door een relatief lage opkomst:een groeiend aantal afdelingen heeft twijfels over de impact die zij via deze weg kunnen laten gelden in de nationale structuren. Anderzijds blijft het resultaat beperkt tot een intentieverklaring waar niemand tegen kan zijn. Wie zou zich willen verzetten tegen het voornemen om vanaf nu democratischer en transparanter te werken? Anderzijds was dat voornemen er na de voorzittersverkiezingen van 2007 ook al, en blijven échte structurele veranderingen en garanties in de vorm van statutenwijzigingen uit. Het ontbrak nochtans niet aan voorstellen in die zin. Verschillende afdelingen dienden allemaal samen meer dan honderd voorstellen in die neerkwamen op statutenwijzigingen. Het nationaal secretariaat besliste om op eigen gezag deze honderd voorstellen niet ter stemming voor te leggen aan de Raad. Als voorproefje van de nieuwe democratische en transparante manier van werken belooft dit dus weinig goeds. De meeste leden en afdelingen nemen daarom een kritische maar afwachtende houding aan: we zullen zien wat ervan komt. Al is het maar omdat de tijd en de energie die militanten te besteden hebben beperkt is, het crisis is, en de verkiezingen van 2011 en 2012 elke dag dichterbij komen. Een pragmatische houding is echter iets anders dan volle steun en vertrouwen.
Voor de voorzitster werd deze Raadop deze manier weliswaar een welgekomen adempauze, maar evengoed een gemiste kans om radicaal te breken met de mislukte eerste helft van haar ambtstermijn.
Opmerkelijk is echter de algemeen duidelijk waargenomen ruk naar links die de voorzitster heeft moeten maken om haar positie te consolideren en haar voorzitterschap een nieuwe glans en elan te geven. Verschillende strijdpunten van SP.a Rood vinden vanaf nu hun plaats in het actieprogramma van de partij: een vermogensbelasting, de afschaffing van de notionele intrestaftrek, een openbare bank, geen tweede generatiepact, frontvorming met het ABVV.
De sp.a zit nu althans verbaal op meest linkse koers sinds jaren. SP.a Rood zal dit nieuwe linkse elan een kans geven en kritisch ondersteunen. De woorden moeten nu worden omgezet in daden. De Vlaamse regeringsdeelname zal aan de nieuwe criteria moeten worden afgetoetst. Aan de nieuwe linkse profilering zal gestalte gegeven moeten worden door een actieve campagne.
Wat de interne partijwerking betreft zijn tal van afdelingen lichtjaren verwijderd van de democratische intenties die op 5 december door de Raad werden goedgekeurd. Niet toevallig zuchten grotere afdelingen zoals Antwerpen en Brugge die in 2007 de kandidatuur van Erik De Bruyn steunden onder het juk van ondemocratische praktijken. In Brugge werd plaatselijk SP.a Rood boegbeeld Camiel Goegebeur, een van de weinige actieve industriearbeiders in het bestuur, kaltgestellt op een manier die veel weg heeft van de schijnprocessen van Moskou in de jaren dertig. En in datzelfde West-Vlaanderen besloot niemand minder dan Johan Vande Lanotte om alvast een ernstige hypotheek te leggen op het nieuwe elan van de sp.a door zichzelf alvast uit te roepen tot provinciaal lijsttrekker in 2011.
De oude demonen zijn dus lang niet verslagen. De sp.a trekt in labiel evenwicht naar 2010.
Delegatie van SP.a Rood ontvangen door Caroline Gennez
(goed nieuws is OOK nieuws)
Enkele dagen voor de Raad van Voorzitters en Secretarissen van 5 december werd een delegatie van SP.a Rood, de linkervleugel in de partij, ontvangen op de Grasmarkt door partijvoorzitter Caroline Gennez. Deze delegatie bestaande uit Erik De Bruyn, Elke Heirman en Stephen Bouquin evalueert dit eerste gesprek als zeer constructief.
De SP.a Rood delegatie hield een pleidooi voor diepgaande democratisering van de partijwerking, zoniet zal de interne vertrouwenscrisis zich verder uitdiepen. Om de economische en sociale crisis gepast van antwoord te dienen moet de SP.a een duidelijkere linkse koers volgen. Arm in arm zal de SP.a opnieuw een sterke partij worden. Schouder aan schouder kan links zich versterken.
SP.a Rood verheugt zich dan ook over het feit de partijvoorzitter zich in duidelijke termen heeft uitgesproken voor een vermogensbelasting en voor een openbare bank. Ook het feit dat de SP.a zich achter het ABVV schaart en de vakbondseisen steunt, in het bijzonder een betere bescherming tegen ontslag voor arbeiders, is goed nieuws.
Wat het democratische deficit in de partij betreft blijven er meningsverschillen. De voorzitster is er zich echter van bewust dat er op dat vlak ernstige problemen zijn in het bijzonder in enkele grotere SP.a-afdelingen maar er wordt aan gewerkt.
Wij durven hopen dat hierbij een eerste stap wordt gezet in de goede richting. Vele afdelingen hebben heel veel voorstellen ingediend van wijzigingen m.b.t. de interne werking. De verwachtingen liggen hoog en terecht. Ook SP.a Rood heeft bijgedragen tot deze discussie, onder meer via een eigen nota. Na 5 december maken wij een eerste balans op.
De betonnen Ring rond het hart van Antwerpen is doorbroken. De bevolking van Antwerpen jaagde met bijna zestig procent de betonboeren op de vlucht. Lange Wapper ligt stuipjes te trekken op de grond. Maar 'de' beest (in't Antwerps) is nog niet helemaal dood. De financiële belangen die met dit zieke project gemoeid zijn, zijn zo groot dat CD&V bij monde van de op zijn laatste benen lopende derderangspoliticus Van Peel de kwelgeest nog in leven probeert te houden. Ook Bart De Wever vindt het nee 'niet duidelijk genoeg'.
Van Peel en De Wever zorgden daarmee voor een zwart randje aan het feest van de democratie dat deze volksraadpleging was. Niet getreurd, we zullen het beide heren duidelijk maken wat nee betekent. We blijven gemobiliseerd in het Ademloze front om elke heropleving van 'de beest' de kop in te slaan. Tegelijk werken we aan gezonde en duurzame oplossingen voor het mobiliteitsprobleem. Ook zij die zich door de barnumcampagne van de BAM (die 3 miljoen euro kostte!) op het verkeerde been lieten zetten zullen we in ons kamp krijgen.
De afgelopen maanden is er een ware volksbeweging gegroeid in Antwerpen. Er ontstonden nieuwe netwerken, coalities en fronten. Het belang van het Vlaams Belang was daarbij minimaal. Het was de enige partij waarvan het slinkende kiezersaantal hun partijleiding niet volgde. Het defaitisme van 'er is toch allemaal niets aan te doen' werd doorbroken. Daarom is deze overwinning belangrijk voor het zelfvertrouwen van alle sociale en syndicale bewegingen. 'The powers that be' kunnen verslagen worden. In mijn boek 'Rooddruk voor een nieuw socialisme' heb ik de slagkracht en het belang van deze beweging voorspeld.
SP.a Rood Antwerpen heeft zwaar geïnvesteerd in deze beweging. Politiek, logistiek en financieel. Door jarenlang tegen de stroom in te roeien in de partij, met geld, mensen, technische expertise en heel veel inzet. Met SP.a Rood zullen we ervoor zorgen dat de SP.a op koers blijft. Ook al kost dit in extremis een Vlaamse regeringsdeelname.
Een democratische hervorming is op til in de SP.a, en een overwinning voor het NEE-kamp in Antwerpen is alvast een feit. Times they are a changing...
Het mailincident heeft de SP.a in crisis gebracht. We moeten middelen vinden om versterkt uit deze crisis tevoorschijn te komen.
Daarom roept SP.a Rood op tot een buitengewoon congres over de interne partijwerking. Niet om koppen te laten rollen. Niet om bloed te laten vloeien. Maar om het democratisch deficit dat enkele weken geleden - nog voor het incident- benoemd werd door Mia Devits, structureel op te lossen.
Dat doen we niet door een therapeutische sessie op een zaterdagochtend, in de marge van een ideologisch congres. Daarvoor is een volwaardig congres nodig dat door de afdelingen kan worden voorbereid. Eencongres dat structurele maatregelen treft die de partij democratischer en transparanter maken.
Op dit buitengewoon congres kan een nieuw evenwicht gevonden worden tussen de top en de basis van de partij. Een nieuw evenwicht dat de top in staat zal stellen opnieuw legitiem te zijn en de energie van de partij voluit naar buiten te richten. Want dat is nodig. De economische crisis wacht niet. En sterke socialistische partij is nodig!
SP.a Rood roept ook op om een einde te stellen aan de gecrispeerde verhouding tussen de partijtop en de linkervleugel in de partij sedert de voorzittersverkiezingen van 2007. Ook dit kan de positie van de voorzitster enkel maar versterken. Caroline Gennez kan daarmee aantonen dat zij de voorzitster is van alle SP.a-leden. Ook van de 34 procent die in 2007 niet voor haar hebben gestemd. We stellen voor om de normalisering van de relaties concreet en zichtbaar te maken door een vertegenwoordiger van SP.a Rood op te nemen in het partijbureau. Zodat de debatten intern in de partij kunnen worden gevoerd in plaats van in de media. Eenheid en verscheidenheid hoeven elkaar niet in de weg te staan.
ABVV-Antwerpen adviseert om NEE te stemmen in het Oosterweelreferendum
Tewerkstelling is belangrijk, maar leefbaarheid en veiligheid moeten primeren in de discussie over hoe de Antwerpse ring gesloten moet worden, zo laat Bruno Verlaeckt, voorzitter van ABVV Regio Antwerpen weten.
Bovendien is het populistisch om te beweren dat alléén het bouwen van de Lange Wapper veel jobs zal creëren, alsof de tunnel door kabouters zou worden gebouwd zo zegt hij.
De onafhankelijke studie van het internationaal ingenieursbureau ARUP-SUM heeft de milieuproblemen van het stadsviaduct Lange Wapper aangetoond. Bovendien blijkt uit deze door de Vlaamse regering bestelde studie dat een meer noordelijk gelegen tunneltraject niet alleen wenselijk, maar ook mogelijk is.
Ook het argument van de dringendheid dat door het JA-kamp wordt aangehaald om nu maar rap rap voor een viaduct te kiezen is vals, aldus Verlaeckt. BAM en Noriant erkennen immers zelf dat er iets grondig mis is met hun ontwerp ter hoogte van het Sportpaleis, Deurne en Merksem. Het feit dat het BAM-huiswerk hoe dan ook opnieuw gemaakt zal moeten worden betekent dat er qua timing van de werken geen verschil meer is tussen een tunnel en een viaduct.
De publicatie van intern mailverkeer bevestigt hetgeen SP.a-Rood sinds enige tijd aanklaagt: de SP.a wordt gegijzeld door een machtsgeile kliek die geen enkel respect toont voor de partijleden en alle verkozenen onderwerpt of uitschakelt. Uit de mails blijkt hoe dit gezelschap buiten de partij-instanties afspreekt hoe ze het best zaken kunnen verzwijgen voor de partijleden en het congres, met welke verhaaltjes ze hun schatplichtigen te vriend kunnen houden, hoe ze de postjes best kunnen verdelen en tegenstrevers uitschakelen. Dit alles bouwt verder op een aanpak waarbij sinds enige tijd congressen geregisseerd werden, de lijstensamenstelling van bovenaf wordt opgelegd en een regeringsdeelname door een pregeselecteerd publiek wordt "goedgekeurd". En dan zwijgen we nog over de episode van de naamsverandering... Dit alles versterkt de vlaams-nationalistische en liberale rechterzijde. Op deze weg rijdt de SP.a zichzelf de afgrond in. Dit mag niet gebeuren. Daarom trekt SP.a-Rood aan de noodrem.
1. Weg met die kliek!
SP.a Rood roept leden en afdelingen op om een buitengewoon congres samen te roepen waarbij een nieuwe en collegiale leiding kan gevormd worden samengesteld uit onbevlekte en betrouwbare leden en mandatarissen.
2. Een democratische revolutie is nodig
De voorstellen van SP.a Rood met betrekking tot partijdemocratie, moeten eindelijk gehoord worden : intern pluralisme, democratische lijstvorming, transparantie en controle op de mandatarissen.
3. Volledige openheid over Agusta!
In een socialistische partij is geen plaats voor geheimen, corruptie, intrige en wapentrafikanten. Daarom moet onmiddellijk een commissie van partijleden, met daarin een vertegenwoordiging van SP.a Rood, een onderzoek instellen, deze zaak ophelderen en vervolgens rechtstreeks rapporteren aan het Nationaal Congres.
4. Een socialistisch programma!
Geconfronteerd met de crisis van het kapitalisme is er nood aan een strijdbaar socialistisch programma en de uitbouw van een buitenparlementaire oppositie samen met de vakbonden.
De strijd om de Lange Wapper is in zijn laatste en smerigste fase getreden. Die van vrees, onzekerheid en angst, zoals reder en Open-VLD kopstuk Christiaan Leysen het gisteren uitdrukte op Kanaal Z en op de VRT televisie.
Vrees
Wat we ons daarbij mogen voorstellen werd op 5 oktober al duidelijk in De Standaard: Totalfina baas Van Camp liet weten dat hij een tunnel onder zijn fabriek niet ziet zitten. Meteen werd de indruk gewekt dat het ARUP-SUM tunneltracé (het alternatief voor de Lange Wapper) onder de polyethyleenfabriek van Totalfina op de Scheldelaan loopt. Niets is minder waar. Het tracé loopt hooguit onder een braakliggende concessiegrond van Totalfina, en onder een bluswaterreservoir. Niet bepaald iets wat men als een gevaarlijke installatie kan omschrijven. Van Camp maakte zich bovendien bezorgd over de aanleg van een noodinterventieschacht voor de tunnel in de buurt van zijn bedrijf. Het veiligheidsrapport van zijn eigen fabriek is nochtans formeel: aan de westkant van de fabriek (daar waar het ARUP-SUM tracé loopt) is de kans dat er buiten het bedrijfsterrein slachtoffers zouden vallen ten gevolge van een incident in de fabriek kleiner dan één op honderd miljoen, en daardoor verwaarloosbaar. Een nooduitgang van de tunnel op die plaats is dus perfect veilig.
Onzekerheid
De onzekerheid kreeg op 8 oktober haar rechten via Het Laatste Nieuws.Bouwheer Noriantzou een plan klaar hebben om de omstreden aansluiting van de Lange Wapper ter hoogte van het Sportpaleis, achttien rijstroken breed, te vervangen door een tunnel. Een tunnel in de haven enkele kilometers verder wordt door Noriant nochtans verworpen omdat tunnels te hoge concentraties fijn stof zouden veroorzaken aan de tunnelmonden. Een tunnelmond in het midden van de woonstad kan dan plotseling weer wel volgens datzelfde Noriant. Op zondag 4 oktober verklaarde Noriant bij monde van Lode Franken op ATV trouwens dat een tunnel op die plaats niet mogelijk is door de aanwezigheid van een metrokoker. Passons Als men hier ooit een tunnel wil bouwen zal hij even diep moeten liggen als die van ARUP-SUM
In elk geval moet het voor elke Antwerpenaar duidelijk zijn dat als we ooit een tunnel willen ter hoogte van het Sportpaleis, we op 18 oktober NEE moeten stemmen. In de huidige aanvraag voor een bouwvergunning staat immers niet een nieuw Walibi-achtig traject met twee tunnels waartussen men mordicus een viaduct wil wringen. In de vergunningsaanvraag, en dat is het enige waar de volksraadpleging over gaat, is sprake van een gigantisch viaduct met achttien rijstroken ter hoogte van Merksem en Deurne. In een tweede fase worden die rijstroken doorgetrokken langs heel de Ring, zodat ook de zuidelijke stadsdistricten in de klappen zullen delen.
Angst
En dan is er de angst voor het verkeersinfarct die zoals Leysen correct opmerkte nu al tien jaar lang verspreid wordt. Nochtans zijn er oplossingen die bij wijze van vandaag op morgen kunnen worden gerealiseerd zonder één kubieke meter beton te gieten, en die in tijden van budgettaire krapte nog een stuiver kunnen opbrengen. Namelijk intelligente, selectieve tolheffingen annex bonussen (bij doorritten tijdens de daluren)ter hoogte van de Kennedytunnel en de Liefkenshoektunnel, waardoor er heel wat doorgaand vrachtverkeer van de Antwerpse ring zou kunnen worden weggenomen. Maar misschien is het probleem met die oplossingen nu net dat er geen kubieke meter beton voor moet worden gegoten.
Als de rook om ons hoofd is verdwenen
In de laatste week voor het referendum lijkt het Oosterweeldossier een onontwarbaar kluwen te worden. Maar als al het fijn stof van de desinformatie is verdwenen blijven de volgende spijkerharde elementen over:
-De Vlaamse regering bestelde zelf een onafhankelijke studie over de Lange Wapper en de alternatieven. Deze studie maakte brandhout van de Lange Wapper en het bijhorende Oosterweeltracé. Onafhankelijke internationale experten adviseren dus een NEE op 18 oktober.
-Er is een valabel en veilig tunnelalternatief om de verkeerscongestie op te lossen op een termijn die korter is of vergelijkbaar met het bouwen van de Lange Wapper, die minder kost en die veel minder hinder zal veroorzaken in de bouwfase én de exploitatiefase.
-Er is een korte termijnoplossing voor de verkeerscongestie door een intelligente tolheffing die enkel het doorgaand vrachtverkeer treft en niet de Antwerpse of Vlaamse automobilist.
-BAM en Noriant erkennen zelf dat er een ernstig probleem is met de Lange Wapper ter hoogte van Deurne en Merksem. In contradictie met hun stemmingmakerij tegen tunnels willen zij dit probleem nu oplossen met een tunnel. Daardoor wordt heel hun natuurlijk tracé een onnatuurlijke Walibi-constructie van een viaduct geprangd tussen twee tunnels. Is dit een grap, of is het om te huilen?
De Standaard schrijft vandaag op zijn voorpagina een alarmerend bericht over een veto van het SEVESO-bedrijf Total tegen een tunnel onder de fabriek.
Het artikel is bijzonder onzorgvuldig en zelfs leugenachtig. De getoonde bedrijven zowel op de luchtfoto (gele contour) als op de kaart (geel oppervlak) zijn helemaal niet het bedrijf in kwestie, maar Petroplus en LBC (de kleinere opslagtanks aan de noordzijde = LBC).
Wat Totalfina (Atofina, Scheldelaan) betreft, het bedrijf dat de brief stuurde: het ARUP-SUM tracé loopt NIET onder deze fabriek. Ze loopt hooguit onder concessiegrond van Totalfina die nu braak ligt.
Het ARUP-SUM tracé loopt WEL (van zuid naar noord, zie bijlage):
- onder een opslag- en overslaginstallatie voor polyethyleenkorrels uitgebaat door Katoennatie. Dit is een ongevaarlijke installatie en op zich geen Seveso.
-onder de tankopslag van Petroplus. Dit moet eens in detail bekeken worden. Petroplus is een zeer oud bedrijf (1925) en kreeg volgens mij de verplichting opgelegd van de milieuinspectie om het tankenpark te saneren. Het zou dus best kunnen dat een aantal van deze tanks nog afgebroken en herbouwd moeten worden.
-onder de tankopslag van LBC. Dit is enkel opslag en overslag van scheikundige producten, geen procesinstallaties. Het zijn dus passieve installaties die minder gevoelig zijn voor zettingen en die gemakkelijk gemonitord kunnen worden.
Totalfina voelt zich niet lekker bij het plaatsen van een luchtschacht annex evacuatiekoker nabij het bedrijf. Dat is een subjectief gegeven. Natuurlijk zal het veiligheidsrapport van Totalfina aan de nieuwe situatie moeten worden aangepast. Pas dan weten we of er een significant veiligheidsrisico is op deze plaats.
Tevens zou er evenmin sprake zijn van enig negatief advies van de Antwerpse brandweer, zoals in het artikel gesuggereerd wordt.
Op twee weken van het referendum is dit een sterk staaltje van stemmingmakerij en desinformatie.
