De woordvoerders van Straten-Generaal spraken gisteren in het Vlaams parlement over het bedrog van de BAM. Ze overdreven niet.
Een interne nota van de BAM (Analyse Communicatiewerking BAM) waaide onze richting uit. Ze werpt licht op de communicatiechaos bij de BAM. Maar écht stuitend is dat de BAM de Antwerpse bevolking tracht om de tuin te leiden. Door TVSAM, de studiedienst van de BAM, werd een Plan van Aanpak vastgelegd voor het openbaar onderzoek bij de aanvraag van de stedenbouwkundige vergunning. Het openbaar onderzoek was de periode waarin de bevolking bezwaarschiften kon indienen tegen de stedenbouwkundige vergunning voor de Lange Wapper brug.
In dat Plan van Aanpak raadt men aan om de infosessies in de tweede helft van het openbaar onderzoek te organiseren. Zo wordt vermeden dat achteraf te gericht zal gezocht worden in de dossiers. Er moet ook vermeden worden dat er debatten op gang komen
Tot zover de opvattingen over democratie, versie BAM.
Ook lezen we: De nota is bedoeld om te bezorgen aan Zwijndrecht en de stad Antwerpen. Inderdaad zijn het de gemeentebesturen die het openbaar onderzoek in de praktijk moeten organiseren. De vraag is nu wie bij de stad deze nota heeft ontvangen en wat ermee gedaan werd. Het is in elk geval een feit dat de informatiesessies over het bouwproject inderdaad georganiseerd werden in de tweede helft van het openbaar onderzoek!
Rudi Kennes, voorman van ABVV Opel Antwerpen, is al bijna dertig jaar een persoonlijke vriend van mij. Ik ken ook de fantastische ploeg van vakbondsmilitanten die hij in de loop der jaren rond zich heeft verzameld. Daarom weet ik dat de strijd voor het open houden van Opel Antwerpen nog niet gestreden is. Integendeel, die strijd moet nog beginnen. Rudi Kennes en zijn team zullen daarbij tot het uiterste gaan.
Alléén kunnen ze die strijd echter nooit winnen. Opel Antwerpen heeft onze steun nodig. Maar wat ik momenteel vooral zie en hoor is defaitisme, zowel in de politiek als in de media. Volgens de media is de zaak hopeloos, terwijl onze politici zich wentelen in een Calimero-rol: Duitsland is groot en wij zijn klein
Door dat defaitisme worden de arbeiders van Opel niet geholpen. Is het misschien de bedoeling om hen ertoe aan te zetten hun hoofd zonder tegenstribbelen op het kapblok te leggen? Het defaitisme wordt trouwens beleden met bijzonder gevaarlijke argumenten. Bijvoorbeeld dat de eventuele sluiting van Opel Antwerpen geen economische, maar een politieke beslissing zou zijn. Verkiezen wij socialisten dan economische beslissingen boven politieke? Vinden we dan dat de mens er moet zijn voor de economie in plaats van omgekeerd? Ik dacht van niet.
Een economische beslissing laten primeren in het dossier van Opel betekent dat één of meerdere Europese Opelfabrieken gesloten zullen worden. Dat is louter economisch geredeneerd de meest efficiënte manier om productiecapaciteit weg te snijden. Waarschijnlijk sluit in een dergelijk scenario niet Antwerpen, maar bijvoorbeeld wel Bochum. En laat het nu juist dat scenario zijn waartegen de Europese vakbonden van Opel, en met hen zelfs de volledige Europese ondernemingsraad, zich met hand en tand verzetten. Volgens hen moet de arbeid verdeeld worden over alle huidige Europese vestigingen. En terecht, want het is juist door die internationale syndicale solidariteit dat de werknemers en hun vakbonden kunnen wegen op dit dossier.
De strijd om Opel Antwerpen gaat over meer dan het redden van jobs alleen. De strijd gaat ook over de vraag welke economie we willen, en over het op eenmaatschappelijk verantwoorde manier aanwenden van technologische innovatie. Hij heeft ook de industriële toekomst van België en Vlaanderen tot inzet. Het is daarom niet enkel een strijd van de arbeiders van Opel alleen, maar van ons allemaal, en verdient daarom een breed sociaal en politiek front.
De auto-industrie is in de afgelopen honderd jaar een belangrijke motor geweest van zowel tewerkstelling als van technologische innovatie. Dat zal de komende decennia zo blijven. Het tijdperk van de fossiele brandstoffen loopt ten einde. We staan voor een industrieel-technologische revolutie. Het kan niet de bedoeling zijn dat België zich in die context een belangrijke troef, namelijk een uitstekend gelegen ultraproductief en flexibel assemblageplatform, uit handen laat slaan. Opel Antwerpen is geen steenkoolmijn maar een wissel op de industriële toekomst van België. Alleen daarom al is het sluiten van de fabriek geen optie.
Daarnaast is er de kwestie van de finaliteit van onze economie in haar geheel. Dient die om een kleine groep aandeelhouders te verrijken of om maatschappelijk noodzakelijke producten voort te brengen op een sociaal en ecologisch verantwoorde manier? De productiviteit in de auto-industrie is in de afgelopen decennia enorm toegenomen. Zeker, goedkopere en betere autos waren het resultaat. Maar het waren wel de arbeiders die deze toegenomen productiviteit moesten betalen met jobs. Opel Antwerpen telde in het begin van de jaren tachtig nog 12.000 werknemers, nu nog 2.700. De innovatie heeft vooral werkloosheid geproduceerd. Moeten we ze daarom tegenhouden? Nee, we moeten ze investeren in kortere werktijden en arbeidsdeling, in een kwaliteitsvolle en rechtvaardige samenleving en jobs voor iedereen.
Wat de innovatie nog niet heeft geproduceerd is de auto van de toekomst. Die rijdt niet meer op fossiele brandstoffen. Het technologisch startschot daarvoor dateert ondertussen al van de jaren zeventig van de vorige eeuw. De technologie om vandaag op kleine schaal en morgen op grote schaal hybride en zelfs volledig elektrische autos te maken is er. De projecten verdwenen echter steeds weer onder het stof telkens wanneer de olieprijs daalde.
De imperatieven waren economisch en financieel van aard, niet maatschappelijk.
Overheidsinmenging is er in de Verenigde Staten en Duitsland op massale schaal. General Motors in de VS en Opel in Duitsland werden de facto genationaliseerd. Anders was er van GM nu al geen sprake meer geweest. De vraag is dus niet of overheidsinmenging in de auto-industrie te verantwoorden is. Ze is een feit, en ze is noodzakelijk. De vraag is welke doelen ze moet dienen: het redden van private aandeelhoudersbelangen ofeen sociale en ecologische auto-industrie? De private sector heeft sedert de lancering van de T-Ford in 1908 honderd jaar de kans gekregen om die uit te bouwen en is daar niet in geslaagd.
Het zijn niet de socialisten die Opel Antwerpen in gevaar brengen met ideologische dogmas. De rechterzijde doet dat wel: door vast te houden aan het dogma dat alleen maar de private sector autos kan, mag en zal bouwen, en dat overheidsgeld ons belastinggeld alleen maar een rol kan spelen in het lokken van private investeerders. Het lot van Opel Antwerpen wordt daardoor beslecht in de hoofdkwartieren van buitenlandse multinationals.
En waarom zou overheidsinbreng per definitie log of bureaucratisch moeten zijn? Laat de werknemers van Opel zélf doen waar ze goed in zijn:autos bouwen. Ze hebben daarvoor echt geen buitenlands hoofdkwartier nodig. Werknemerscontrole zal het beter doen dan de logge bureaucratie van een multinational, op voorwaarde dat de overheid voluit investeert in research en ontwikkeling.
In plaats van zich te beklagen over een krachteloze Europese Commissie of over de politieke beslissingen in andere landen is het nu hoog tijd om in België zélfeen politieke beslissing te nemen. Die beslissing moet kort en krachtig zijn: wij houden Opel Antwerpen open. Wij zorgen ervoor dat hetzelfde aantal arbeidsplaatsen op dezelfde plaatsen (Opel en onderaannemers) en onder minstens dezelfde arbeidsvoorwaarden gegarandeerd blijft. Hoe dan ook. Samen met de private sector als het kan, en alleen als het moet.
SP.a Rood vraagt uitstel van het SP.a congres âVisie â09â
De SP.a leden moeten de partij niet lijdzaam ondergaan maar ze zelf vorm geven. Dat was het leidmotief waarmee Erik De Bruyn en Elke Heirman twee jaar geleden naar de voorzittersverkiezingen trokken.
Dat leidmotief is vandaag actueler dan ooit. De autoritaire en provocatieve besluitvorming aan de top van de SP.a blijft incidenten uitlokken:
-De naamsverandering
-Het binnenhalen van Bert Anciaux
-De autoritaire lijstvorming met o.a. in Antwerpen als onbegrijpelijk resultaat dat Rudi Kennes niet op de lijst stond
-De benoeming van niet verkozen ministers, daags na een SP.a congres
-De defenestratie van Frank Vandenbroucke, daags na een SP.a congres
De interne besluitvorming bij de SP.a moet anders. De top van de partij moet beter weerspiegelen en begrijpen wat er aan de basis leeft. Daarom pleiten wij er nogmaals voor om Erik De Bruyn op te nemen in het partijbureau als vertegenwoordiger van SP.a Rood.
Ook de congresformule moet anders. Vorig jaar in oktober beleefden we een congres waarvan de besluiten in DDR-stijl netjes voorgedrukt waren. SP.a Rood pleit ervoor om dit op het Visie 09 congres (17 en 18 oktober 2009) anders aan te pakken. Een socialistisch congres moet democratisch worden voorbereid met ontwerpteksten die in de afdelingen kunnen besproken en geamendeerd worden. Bovendien moet er één thema centraal staan: de economische crisis en het socialistische antwoord erop. Niet het conglomeraat van ongetwijfeld interessante onderwerpen dat nu geprogrammeerd staat. Het kan toch niet zijn dat er op dit congres met geen woord gerept wordt over jobs en over Opel?
We hebben ook nood aan een tweede congres (Visie 10, voorjaar 2010?) waarop themas worden besproken die in de SP.a minder populair zijn maar die wél leven bij de achterban: multiculturaliteit, migratie en samenleven bijvoorbeeld.
SP.a Rood pleit er daarom voor om het Visie 09 congres minstens met een maand uit te stellen en het thema economische crisis centraal te stellen.
Er is nog een andere zeer goede reden om dit congres uit te stellen: hetSP.a congres valt namelijk samen met het referendum over de Oosterweelverbinding in Antwerpen. De Antwerpse SP.a heeft zich geëngageerd in een campagne tegen het BAM-tracé en de Lange Wapperbrug. Dat is waar de Antwerpse SP.a de komende weken mee bezig moet zijn.
SP.a Rood pleit ervoor dat de SP.a zich nu niet in zichzelf keert om een congres voor te bereiden, maar samen met het overgrote deel van het Antwerpse middenveld de boer optrekt om de Lange Wapper tegen te houden.
De Lange Wapper en de revival van de Antwerpse linkerzijde
Guy Lauwers, Jo Vermeulen en Dirk Wiesé van de Antwerpse SP.a zaten eerste rij in de Bourla, ter gelegenheid van de benefietavond van Ademloos.
Ze zaten er nog wat onwennig bij in de confrontatie met de schitterende en niets en niemand ontziende litanie van Anne Provoost, maar ze waren er toch maar. Men zal de SP.a verwijten bochten te hebben genomen in het Oosterweeldossier, en dat valt natuurlijk niet te ontkennen. Maar Confucius zei het al: Alleen de allerwijsten en de allerdwaasten veranderen nooit van mening. En als de SP.a nu mits enig bochtenwerk dan toch op de juiste koers zit dan kunnen we dat als Antwerpenaren alleen maar toejuichen.
Derecente ontwikkelingen in het Oosterweeldossier opent mogelijkheden. Eerste opdracht is en blijft het gevaar van een honderdjarige stadsverminking af te wenden. Maar daar bovenop zou de politieke spin-off op termijn wel eens gunstig kunnen uitpakken voor links. Maar dan enkel op voorwaarde dat de linkerzijde en in de eerste plaats de SP.a het slim speelt.
Er is namelijk geen plaats voor platte politieke recuperatie in dit dossier. Het zou niet verstandig en niet efficiënt zijn mochten de SP.a, Groen! en de PVDA elk hun eigen partijpolitieke campagne voeren bij de mobilisatie van de neen-stem. De partijpolitiek oogt niet echt fraai momenteel, en zeker niet in het Oosterweeldossier. Laat de partijen zich daarom profileren op de fora die tot hun beschikking staan, maar voer het huis aan huis gevecht dat nodig zal zijn om de Antwerpenaar op 18 oktober naar het kieshokje te krijgen onder één vlag. En dat kan alleen de vlag van Ademloos zijn. De ploeg van Wim Van Hees heeft bewezen over een succesformule te beschikken, ook al wordt hen dan wel eens populisme verweten. Bovendien zou het een erkenning zijn van het harde werk dat in beginsel een paar dozijn vrijwilligers maand in maand uit in weer en wind hebben verzet om tienduizenden handtekeningen te verzamelen. Het is dankzij hen en niemand anders dat de Antwerpenaar op 18 oktober een stem in het kapittel krijgt.
Het is ook dé manier bij uitstek om het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang te handhaven. Laat De Winter moederziel alleen proberen om het referendum te misbruiken voor zijn eigen partijpolitieke agenda.
Deze manier van werken zal natuurlijk een kleine aanpassing vergen van de politieke zeden en gewoonten in de Antwerpse SP.a. De Ademloze strijders van het eerste uur binnen de partij, met name de mensen van SP.a Rood, moeten gerehabiliteerd worden. Wij mochten jaren aan een stuk spitsroeden lopen en we werden binnen de eigen partij met de nek aangekeken. Zand erover. Ik zou bijna zeggen:Walk and dont look back. Maar dan moeten we vanaf nu in dit verhaal wel de plaats toebedeeld krijgen die ons toekomt.
De campagne die de komende zes weken gevoerd zal worden biedt voor de Antwerpse SP.a de mogelijkheid om de rangen te sluiten, verloren terrein te herwinnen, en de oude succesformule van de socialistische partij als actiepartij van onder het stof te halen. Denk maar aan de manier waarop de SP scoorde in de jaren tachtig, als de politieke uitdrukking van een campagne tegen de kruisraketten die op het terrein gevoerd werd onder de politiek neutrale vlag van het VAKA.
De mogelijkheden zijn zelfs groter dan dat. Het biedt de SP.a de kans om de warme en open partij te zijn die ze beweert te zijn. Om over de partijgrenzen heen samen te werken met de rest van progressief Antwerpen. Dat betekent wel dat de partij moet durven deelnemen aan een dans die ze niet altijd leidt. Datze erkenning opbrengt voor de rol die de gemeenteraadsleden van Groen! spelen in het Oosterweeldossier. En dat ze het noeste werk van de PVDA erkent, die met dokter Dirk Van Duppen als boegbeeld duizenden handtekeningen aanleverde en het dossier ook inhoudelijk zeer goed opvolgt.
En waarom dan niet meteen toekomstgericht denken en een lans breken voor een meer duurzame breedlinkse samenwerking in Antwerpen, zoals Daniël Termont die ook voorstaat in Gent? Laten we het bittere hoofdstuk van de coalitievorming in het district Hoboken bijvoorbeeld daarmee definitief doorspoelen. Een cordon sanitaire tegen het Vlaams belang is nodig, maar een cordon sanitaire tegen de rest van de linkerzijde laat staan tegen de interne linkerzijde verdeelt alleen maar en brengt ons schade toe.
Een revival van links is in deze barre crisistijden meer dan nodig. Antwerpen heeft nog andere harde noten te kraken. Zoals de verdediging van de tewerkstelling bij Opel bijvoorbeeld. Ook daar is het belangrijk dat linkse oplossingen weer de boventoon voeren en dat linkse krachten elkaar versterken in plaats van elkaar vliegen af te vangen.
Debatteren kan alvast op de volgende plaatsen en ogenblikken:
7 oktober: Deelnameaan openingsdebat LVSV-Gent met Filip De Winter, Jan Jambon e.a. , auditorium Leon De Meyer, Sint Pietersnieuwstraat te Gent
12 oktober:"Een socialistisch beleid in tijden van economische crisis", Debat met Daniël Termont, in De Nieuwe Sportvriend, Kortrijksesteenweg 102, Gent
13 oktober: Boekvoorstelling Rooddruk voor een nieuw socialisme te Ninove, organisatie SP.a Ninove, locatie nader te bepalen
6 november: Boekvoorstelling Rooddruk voor een nieuw socialisme te Zottegem, organisatie SP.a Zottegem, locatie nader te bepalen
4 december: Boekvoorstelling Rooddruk voor een nieuw socialisme te Oostende, Den Anklap, Leffingestraat 85, organisatie Masereelfonds
Enkele andere debatten in Mol en Limburg zijn nog in voorbereiding.
Wegens einde woonrecht in een woonzone werd afgelopen donderdag in de overvolle kerk van Doel na afloop van het concert The Last Post' geblazen. De waanzin van beslist beleid van de ideale schoonzoon van Vlaanderen gaat door. En de Vlaming telt beaat de appeltjes onder zijn appelboom. Enkel op hoogdagen zoals morgen op de ijzerbedevaart, op de hoge stelten van flinke woorden knetteren van verontwaardiging de melktandjes van fiere leeuwen. En verder, ja verder zwijgt men over Doel als vermoord. Dit stille zwijgen of beter de Meidung noemt men de loyale uitvoering van een regeerakkoord. En op zondag 6.9 gaan we weer lekker gordelen
Last Post in Doel: http://www.youtube.com/watch?v=vRrmldLvWW0 Niettemin wens ik onze Vlaamse politici in het zweet huns aanschijns een gezapig, vreugdevol en humaan beslistbeleid toe. Van ganser harte zelfs. Frank De Vos DorpsDichterDoel 2009-2011
Ik ben terug uit vakantie, en overweldigd door de rijkdom aan onderwerpen waarover ik het in deze blog zou kunnen hebben. De pracht van de Gaume bijvoorbeeld, het uiterste zuiden van België, waar Lin en ik tien heerlijke dagen hebben doorgebracht. Of de geneugten van het fietsen, zélfs in de nabije omgeving van Antwerpen. Lin heeft namelijk een probleempje met haar voet waardoor we hopelijk tijdelijk- geen lange afstanden kunnen wandelen zoals we dat al jaren doen tijdens onze vakanties. Voorlopig schakelen we dus over op fietsen.
Ik zou het natuurlijk ook kunnen hebben over de politieke ontwikkelingen van de afgelopen zomer. Over de revolte in de SP.a-afdelingen van Vlaams Brabant tegen de defenestratie van Frank Vandenbroucke. Over de profilering van Philippe Muyters als vertegenwoordiger van het patronaat in de Vlaamse regering. Over de oproep van Luc Cortebeeck om de betaalbaarheid van de sociale zekerheid te garanderen door een verhoging van de belastingen (read my lips, I will only say this once: raising taxes) op vermogens en winsten. Het stuitende getouwtrek rond Opel. Of de rel met Nederland over de verdieping van de Schelde. Maar daar is nog even tijd voor. Het politieke jaar is nog nét niet begonnen. Nog even genieten we van de laatste zomerwijn.
Ik kies daarom voor een overgangsonderwerp. Het onkruid in mijn tuin. Als je een tijdje van huis bent geweest in de zomer dan staat het onkruid in de tuin vaak hoog. Bij mij is dat dit jaar vooral het geval in mijn virtuele tuin: de reacties op mijn blog en op Facebook. Een aantal mensen had blijkbaar last van de warmte.
Sommigen menen zelfs te weten wat de inhoud van mijn job is, hoeveel ik daarmee verdien,en vinden ook dat ik veel te lang op vakantie ga en dat ik dus over veel geld en tijd moet beschikken. Anderen brachten aan het licht dat ik deel uitmaak van een wereldwijde communistische samenzwering. Hoewel dat maar het tipje is van de roddeltjes die in de SP.a en daarbuiten soms de ronde doen is het misschien interessant om het eens te hebben over mijn vakantie, mijn job en mijn politiek engagement en hoe ik dat alles zo goed en zo kwaad het kan met elkaar combineer.
Om met de vakantie te beginnen. Ik ben ambtenaar, en een van de interessante aspecten van dat statuut is dat het relatief lage loon ten opzichte van gelijkaardige verantwoordelijkheden in de private sector voor een stuk gecompenseerd wordt door meer vakantiedagen. Dat is mooi meegenomen als je je politiek engageert. Vorig jaar ging het grootste deel van mijn vakantie bijvoorbeeld op aan het schrijven van mijn boek. Het jaar daarvoor waren het de voorzittersverkiezingen in de SP.a. En dit jaar heb ik vier weken verlof genomen in mei en juni om de verkiezingscampagne te kunnen voeren. Restten dus twee weken échte vakantie waarvan we de eerste dagen gebruikt hebben om het puin te ruimen dat sinds de campagne was blijven liggen. Daarna zijn we voor tien dagen naar de Gaume vertrokken, waar we verbleven in Florenville bij een kranige oude dame van 83 jaar die een kamer verhuurde.
Dan mijn job. Die is ongelooflijk boeiend. Waarschijnlijk de boeiendste job na die van Patrick Janssens, als het al niet omgekeerd is .Ik ben namelijk milieuambtenaar bij de stad Antwerpen, en in die functie ben ik coördinator van de milieutoezichters van de stad. Je zou het een soort milieupolitie kunnen noemen, zij het dat wij met bestuurlijke maatregelen werken en niet te vaak op de strafrechtelijke toer gaan. Dat is de taak van de échte politie. Elke dag gebeurt er in onze stad en in onze job wel weer iets anders. Er begint een container te lekken, of de brandweer vraagt advies bij een bedrijfsbrand. Er wordt asbestafval aangetroffen. Een stankgolf trekt vanuit de haven over de stad. Of luchtverversingsinstallaties van grote gebouwen maken teveel lawaai met het warme weer. Iemand houdt gifslangen op een appartement. In een woonbuurt worden in een achterliggend magazijn scheikundige stoffen opgeslagen. Elektronisch afval probeert zijn weg te vinden naar Afrika. De waterzuiveringsinstallatie van een olieraffinaderij begeeft het. Popfestivals produceren teveel decibels. Een in allerijl ontruimd drugslabo dumpt zijn grondstoffen in de gracht. Je noemt het maar.
Dat soort incidenten houdt zich niet aan de kantooruren. Wij zeggen hier: Shit komt in clusters, en in het bijzonder op vrijdagnamiddag. Mensen werken dan wat haastiger of zijn moe van de week, en er gebeuren meer incidenten. Anderen zijn al wat vroeger thuis, gaan in hun tuin zitten en zijn op dat ogenblik extra gevoelig voor stank en lawaai. Doorgaans hebben we op vrijdagnamiddag de handen vol en kloppen we overuren, in het bijzonder in de zomer. Op vrijdag 10 juli bijvoorbeeld
Om alles te kunnen opvangen hebben we ook een 24/24 en 7/7 permanentie, de Milieuwacht. Ik ben dus geregeld van wacht, ook s nachts en in het weekend. Dat impliceert dat je midden in de nacht door de politie uit je bed gebeld wordt en aan het werk gaat. Het impliceert ook dat je in die periode de stad niet verlaat.
Welk loon staat daar tegenover? Een directeurswedde lees ik tussen het onkruid op mijn blog. Wel, het loon van een ambtenaar is openbaar: ik verdien het loon van een niveau A met 9 jaar anciënniteit (plus 7 anciënniteitsjaren meegenomen uit een vorige job in een openbaar bestuur). Om je een idee te geven: dat is ongeveer wat de best betaalde arbeiders verdienen, namelijk zij die volcontinu werken in de petroleumindustrie.
Het is een redelijk loon, ik klaag er niet over. Ik besteed daarvan maandelijks een 300 euro aan mijn politiek engagement.
Heb ik verder nog iets aan te geven? Ja, in 1999 kocht ik voor een prikje een afgeleefde woning in Antwerpen noord, een van de achtergestelde buurten van de stad. Met veel hard labeur en met de hulp van vrienden en kennissen heb ik daar drie appartementen gerenoveerd, die ik momenteel verhuur aan jonge mensen voor zeer sociale tarieven (circa 60 procent van de gangbare huur). Een mini sociale woningmaatschappij zeg maar. Op het gelijkvloers is het secretariaat van Vonk gevestigd. Het is niet mijn ambitie aan dat huis iets te verdienen. De waarde ervan op zich is natuurlijk een soort spaarpotje.
De communistische samenzwering dan. Toen ik in 1979 lid werd van de (B)SP beschouwde ik mezelf als marxist. Toen al, nu nog altijd. Tot mijn verrassing was er in de SP, en in het bijzonder in de Jongsocialisten, een marxistische stroming aanwezig, de Vonk. Ik heb me daarbij aangesloten, ben er tot op de dag van heden nog altijd lid van, en ik heb dat nooit onder stoelen of banken gestoken. Integendeel, ik heb jarenlang de Vonk gecolporteerd en ervoor geschreven. Vandaag gebeurt dat nog weinig omdat ik er geen tijd meer voor heb.
Met de Vonk waren we erg prominent aanwezig in de Jongsocialisten. Hebben we daarbij fouten gemaakt? En of! We waren jong, scherp, en te weinig getekend door mensenkennis of levenservaring. Enfin, als je nog wat van de sfeer wil opsnuiven, lees de bijdragen van ene GB op mijn blog, of van sommige jonge gasten van SP.a Rood of van de Vonk die er soms ook wel wat van kunnen. Komt wel goed. Veel stuitender was de manier waarop de partijleiding toen met ons meende te moeten omgaan. Misschien moeten we die geschiedenis nog eens opschrijven.
Marxisten beschouwen het werk van Marx, Engels, Lenin, Trotski, Gramsci, Grant en andere vooraanstaande marxisten als onmisbaar in het analyseren en begrijpen van de samenleving. Vanuit dit begrijpen kan er vervolgens tot doordacht handelen worden overgegaan. Net zoals een ingenieur nood heeft aan Euclides, Newton en Fourier.
Marxisten zijn er ook van overtuigd dat er een andere samenleving nodig is, een socialistische samenleving. In die zin zijn we revolutionairen. Maar het heeft geen enkele zin om alle daarbij horende karikaturen en vooroordelen op ons los te laten. We zetten ons trouwens met volle overtuiging in voor verbeteringen binnen de bestaande maatschappelijke orde, en we respecteren voluit de democratie, die we echter lang niet democratisch genoeg vinden.
Vonk werkt in een internationaal verband: de IMT, of International Marxist Tendency. Het is grosso modo een stroming die van oordeel is dat de plaats van marxisten is in de grote linkse partijen, en dat het voortdurend opsplitsen in kleine sectarische partijtjes een steriele bezigheid is.
Onze aanwezigheid in de SP.a kan bij sommigen binnen en buiten de partij wrevel opwekken, maar ze is volkomen legitiem. Het marxisme heeft altijd deel uitgemaakt van de BWP, de BSP, de SP en de SP.a, en zal dat blijven doen.
Wat is nu het verband tussen Vonk en SP.a Rood? SP.a Rood is een veel bredere linkse stroming in de SP.a, hoofdzakelijk bestaande uit niet-marxisten. Het is een stroming die van de SP.a opnieuw een authentiek socialistische partij wil maken die dan misschien niet revolutionair is, maar tenminste wel reformistisch in de zin dat ze de strijd aangaat voor socialistische hervormingen of voor het behoud van socialistische verworvenheden.
Vonk steunt die inspanning en is er goed in vertegenwoordigd. Maar SP.a Rood beslissingen worden door SP.a Rood genomen en door niemand anders. Zo transparant, collectief en democratisch mogelijk.
Daarmee is het onkruid in mijn tuin voor een tijd gewied. Maar ik maak me geen illusies, het zal blijven opschieten. Toch hoop ik dat we in de toekomst eens op een andere manier met elkaar kunnen omgaan, in plaats van elkaar voortdurend voor verrot te schelden en elkaar intentieprocessen aan te doen. Want ook dat is een deel van de oorzaak van de miserie van links.
Op vrijdag 10 juli keurde de SP.a op een haastcongres de regeringsdeelname goed. Een dergelijk congres bindt enkel diegenen die erop aanwezig waren, en de enigen die erop aanwezig konden zijn: de beroepspolitici. Zelf behoor ik daar niet toe. Ik was niet aanwezig. Ik moest werken.
Naar verluidt was de sfeer op het congres haast euforisch. Toegegeven, het regeerakkoord is een knap stukje proza. Zoals in de Bijbel en de Koran kan iedereen erin lezen wat hij of zij wil. Al naargelang de wijze waarop men het tegen het licht houdt straalt het rood of blauw af.
Daarom is het minstens even belangrijk om te lezen wat er niet in staat. De arbeiders van Opel Antwerpen krijgen nog altijd geen antwoord op hun vraag wat de Vlaamse regering zal doen wanneer Magna of een andere overnemer beslist om de fabriek te sluiten. Bij uitbreiding krijgen de Vlaamse industriearbeiders geen antwoord op de vraag wat de regering concreet zal doen om de tewerkstelling te redden in tijden van crisis. Daarvoor blijft het wachten op een werkgelegenheidsconferentie in het najaar.
Vanzelfsprekend zijn er de mooie voornemens op het vlak van de innovatie en de omscholing. Maar de echte toon wordt gezet door de mantra over de verhoging van de werkzaamheidsgraad als middel om de sociale zekerheidbetaalbaar te houden. Met andere woorden, dezelfde patronale retoriek die ervoor zorgde dat SP.a en vakbonden in 2005 frontaal met elkaar in aanvaring kwamen over het Generatiepact. Het naar voren schuiven door de N-VA van Philippe Muyters op het departement Werk versterkt de boodschap dat het deze keer menens is. Vlaanderen zal haar eigen sociaal-economische politiek voeren, een politiek gedicteerd door patronaat en rechterzijde. In functie daarvan worden de eerste stenen gelegd van een Vlaamse sociale zekerheid. Vlaanderen usurpeert hier bevoegdheden die de hare niet zijn, en doet dat ten koste van de eigen bevolking. Het ABVV wijst erop dat zestig procent van de Vlamingen al een hospitalisatieverzekering hebben, betaald door hun werkgever. Binnenkort zullen ze die zelf mogen betalen. En als er dan toch geld is voor een aanvullende kinderbijslag, waarom die dan niet op het federale niveau organiseren om moeilijkheden te vermijden in Brussel? Deze maatregelen zijn niet sociaal maar ideologisch van aard. Goed gespeeld van Bart De Wever.
De euforie bij de beroepspolitici van de SP.a is begrijpelijk en menselijk. Het zag er immers even naar uit dat de SP.a ook op het Vlaamse beleidsniveau niet meer zou meespelen. Niemand verliest graag zijn job. Maar op de iets langere termijn ziet het er echt niet goed uit. We hebben een Vlaamse regering met twee coalitiepartners die een duidelijke, coherente en patronaal geïnspireerde visie delen op de reorganisatie van de economie. En die daarenboven een strategie delen om deze visie er op Vlaams niveau door te duwen. De derde coalitiepartner, de SP.a, is er de afgelopen jaren niet in geslaagd om een congres over economie en financiën te organiseren, stond met haar mond vol tanden tijdens de financiële crisis en sloeg de bal mis in het debat over de financiering van de sociale zekerheid waardoor ze de syndicale achterban van haar vervreemdde. Met een economische wereldcrisis op de achtergrond is dit de slechts mogelijke uitgangspositie om de belangen van de gewone werkende mensen te verdedigen. Nochtans zou het daarover juist moeten gaan in de SP.a. En daarover gaat het vandaag minder dan ooit.
Rechts is aan zet in Vlaanderen. Tegelijk is binnen de SP.a het pure machtsdenken op korte termijn aan zet. Paradoxaal genoeg drukt zich dit uit door het aan de dijk zetten van Frank Vandenbroucke, de adept van de machtsdeelname bij uitstek. Vandenbroucke werd tijdens de verkiezingscampagne uitgespeeld als dé sterkhouder van de partij. Zijn verwezenlijkingen op onderwijs werden in de etalage gezet. Maar tijdens de regeringsvorming liet de warme en open partij hem vallen als een baksteen. Vandenbroucke is namelijk niet zon goeie teamspeler heet het nu. Dat was al langer bekend, dus als je daarmee als partij een probleem hebt wees dan fair en laat hem niet eerst nog het vuile werk doen tijdens de verkiezingen.
Het nieuwe machtscentrum in de partij verschuift naar Limburg. Niet voor niets nam Steve Stevaert, symbool van de gloriejaren van de SP.a, op 7 juni ontslag als gouverneur. Niet voor niets schaarden een aantal oude krokodillen zich op zijn initiatief achter het voorzitterschap van Gennez, zelf een leerlinge van Stevaert. Niet voor niets ligt Vandenbroucke slecht bij Stevaert. Niet voor niets wordt Ingrid Lieten, de Limburgse directeur-generaal van De Lijn in één klap viceminister-president zonder verkozen te zijn in het Vlaams parlement. Niet voor niets achtte Peter Vanvelthoven op het congres van 10 juli de tijd rijp om SP.a Rood frontaal aan te vallen wegens ons gebrek aan enthousiasme voor het regeerakkoord. Alle neuzen worden met geweld in dezelfde richting geduwd. De korte lente na de voorzittersverkiezingen van 2007 is definitief voorbij. De partijbasis is minder dan ooit aan het woord. Het zal meer dan ooit moed vergen om in de SP.a consequent socialist te zijn en de belangen van gewone werkende mensen centraal te stellen. Toch is het dat wat SP.a Rood zal blijven doen.
De korte zomer van de democratie in de SP.a is voorbij
Ik haalde deze tekst even van mijn blog weg wegens de spoedige publicatie ervan in De Standaard. Die hebben graag de exclusiviteit. Niet voor niets de standaard
De selectieve daadkracht van de nieuwe Vlaamse regering
Alvorens onze aan een snelle eerste evaluatie van het Vlaamse regeerakkoord te wagen toch dit: het akkoord is niet gespeend van contradicties. De eerste en meest acute contradictie is dat de Vlaamse regering wenst in te zetten op de methode van het participatief beleid met een grote betrokkenheid van het middenveld. Maar deze is de achterban van de toekomstige coalitiepartijen alvast niet gegund. Een regeerakkoord van meer dan honderd bladzijden waarvoor de onderhandelaars meer dan dertig dagen nodig hadden om het samen te stellen dient plotseling en overnacht te worden geëvalueerd en geconsacreerd door de achterban. Dit alles om de symbolische deadline van 11 juli te halen? Dat geeft alvast te denken over het participatieve gehalte van het beleid van de nieuwe Vlaamse regering.
SP.a Rood is in die context niet van plan om als rood schaamlapje te dienen en door een al te actieve deelname aan het haastcongres van 10 juli de nodige legitimiteit te bezorgen. Wie is er trouwens afgevaardigd voor dit congres, door wie en waarvoor? Worden gewone Vlaamse werkende socialisten geacht om vanavond vrijdag om 18 uur in Brussel te verschijnen? We pleiten er dan ook dringend voor het SP.a congres met tenminste een week uit te stellen.
Het regeerakkoord zelve dan. Om te beginnen wordt een open deur ingetrapt door te stellen dat een mondiale crisis tijdelijk is. Timing is dan echter bijzonder belangrijk. Uit het akkoord treedt de tijdshorizon 2011 naar voren: vanaf dan zou het wat beter moeten gaan. Meerjarenplanning is daarom op verschillende plaatsen het scharnierwoord dat moet verhullen dat er op korte termijn voor dringende sociale noden zoals de sociale huisvesting en dejeugdzorg geen geld zal worden vrijgemaakt. De meerjarenplanning moet de inspanningen dan over de economische crisis heen tillen. De vraag is echter: zal die crisis effectief in 2011 afgelopen zijn (talrijke internationale economen voorspellen het tegendeel) en zo ja voor wie? De Vlaamse relancepolitiek is er immers vooral op gericht de bedrijven bij te staan in slechte tijden, en niet zozeer de werkenden, werklozen en gepensioneerden. Ze onderschrijft volledig de Europese doelstellingen inzake activering en het verhogen van de werkzaamheidsgraad op een ogenblik dat arbeid een schaars goed wordt tenzij we erin zouden slagen ze radicaal te herverdelen. Dat is echter niet het voornemen van de kersverse Vlaamse regering. Integendeel brengt zij nog méér werkzoekenden op de arbeidsmarkt op een ogenblik dat het arbeidsaanbod reeds schaars is. Het gevolg kan dan ook alleen maar zijn: een degradatie van werkomstandigheden en lonen. Zoals in omfloerste termen reeds wordt aangekondigd voor de openbare diensten: Regelgeving mag geen hypotheek leggen op een degelijk personeelsbeleid en mag geen belemmering vormen voor efficiëntie en effectiviteit. We zullen de bestaande regelgeving in die zin evalueren en aanpassen.
Nieuwe jobs kunnen er in die context enkel komen door de eeuwige economische wereldoorlog van allen tegen iedereen verder te zetten en te winnen. Het is geen warm en sociaal Vlaanderen dat de volgende woorden in zijn regeerakkoord neerschrijft: De wereld zal na deze crisis een andere wereld zijn. Onze bedrijven zullen moeten opereren in een nieuwe, hyperconcurrentiële omgeving. Het zal er daarbij op aankomen om een voorsprong te nemen door unieke producten, diensten en concepten te ontwikkelen.
De mondiale crisis is vanzelfsprekend eindig, net zoals een bosbrand dat ook is. Maar de consequenties zullen verregaand ingrijpen in het leven van velenDan hebben we het zeker niet over de groep van investeerders die zich snel zullen herstellen, maar over de arbeiders en bedienden en niet te vergeten, hun kinderen.Zij zullen nog jarenlang de gevolgen moet torsen van de bankiers die casinootje hebben gespeeld met de centen van zij die zich noodgedwongen, dag in dag uit, ter beschikking van deze investeerders hebben gesteld. Als men stelt dat de crisis het moment bij uitstek is om de huidige zwaktes in de economie te remediëren, waarom heeft men dan nog steeds geen nationale bank, was dat nu net niet hét pijnpunt in deze ganse crisis?
De wereld na deze crisis zal geen betere wereld zijn als we zo verder doen. Dit regeerakkoord is allesbehalve een rood regeerakkoord.
Men zou natuurlijk kunnen stellen dat de middelen van een overheid schaars zijn. Dat er prioriteiten moeten worden gesteld. Los van het feit dat de kwestie van de gezondheid van de overheidsfinanciën steeds weer gesteld in termen van het beperken van de uitgaven (besparingen) en niet in termen van het verhogen van de inkomsten (vermogensbelasting en nationalisatie van economische sectoren) stellen we ook vast dat de Vlaamse regering het moeilijk heeft zich te concentreren op haar kernbevoegdheden. Hier laat de Vlaams-nationale agenda van de N-VA zich duidelijk gevoelen. Vlaanderen voelt zich geroepen een eigen buitenlands beleid op poten te zetten, een eigen ontwikkelingssamenwerking, ja zelfs een eigen topsportbeleid. De vraag stellen of dit alles nog effectief en efficiënt is twee andere sleutelbegrippen in deze regeerverklaring- is ze beantwoorden. Het belet onze nieuwe regering niet te oreren over staatshervorming en klare, duidelijke bevoegdheden.
Kersje op de taart van de voortschrijdende realisatie van de Vlaams-nationale agenda is natuurlijk de Vlaamse hospitalisatieverzekering en de aanvullende kinderbijslag. Zowel ACV als ABVV hebben er reeds op gewezen tot welke ongerijmdheden dit zal leiden, onder andere in Brussel, op het gebrek aan zin voor prioriteiten terwijl er nog altijd wachtlijsten zijn in de zorgsector, en op het gebrek aan sociale effectiviteit van dergelijke maatregelen. Deze Vlaamse programmapunten hebben dan ook alleen maar tot doel te federale sociale zekerheid te oneemijnen, waardoor op termijn de sociale bescherming van alle Belgen zal afkalven.
Op het voor Vlaanderen zo cruciale vlak van de mobiliteit daarentegen wordt geen enkele daadkracht aan de dag gelegd. Integendeel wordt de kool en de geit gespaard. Ondanks heel wat retoriek over duurzame mobiliteit en het spaarzaam omspringen met open ruimteworden de plannen voor het uitbouwen van een logistieke zone Saefthinge verder onderzocht. De nodige daadkracht ontbreekt om dinosaurusprojecten zoals de Oosterweelverbinding en het Schipdonkkanaal definitief ten grave te dragen.
SP.a Rood meende al op 8 juni dat de SP.a er beter aan zou doen om te kiezen voor de oppositie en van daaruit een sociaal front te vormen met de vakbonden. Dit regeerakkoord geeft ons geen enkel element om het geweer van schouder te veranderen, wel integendeel.
Ik word weer op plaatsen gesignaleerd waar ik niet was
Ik lees net in De Standaard dat ik gisteren op een SP.a congres waar ik wegens werken niet kon aanwezig zijn voor het regeerakkoord zou hebben gestemd!
Ik geloof niet dat Patrick Vander Weyden de beste politicoloog is die we in Vlaanderen hebben. Politieke wetenschap bedrijven staat voor hem gelijk aan een rekensommetje uit het lager onderwijs: SLP en PVDA+ hebben geen doorbraak kunnen forceren. Samen halen ze amper twee procent van de stemmen. Bijgevolg heeft SP.A de verkiezingen niet verloren op haar linkerflank, maar in het centrum en misschien wel op rechts, schrijft hij vandaag in Knack.
Niemand zat te wachten op SLP en PVDA+. De kiezer verwacht iets van de socialistische partij. En als die socialistische partij niet levert dan gaat die kiezer alle richtingen uit, ook naar rechts. Maar dat betekent nog niet dat het per definitie en onveranderlijk rechtse kiezers zijn. De SP.a (en bij uitbreiding andere sociaaldemocratische partijen in Europa) wisten hun traditionele arbeidersachterban van zich te vervreemden door op sociaal-economisch vlak naar het centrum op te schuiven en tegelijk op ethisch vlak stellingen te verkondigen waarin die achterban zich niet meer kan terugvinden. Daar is ondertussen zowat elke ernstige politieke analist het over eens. Alleen Vander Weyden wil er niet aan. Het is te moeilijk. Daarom zal ik het illustreren met een voorbeeld. Een Brusselse kennis van me ontmoette onlangs zijn broer. Die broer woont in Deurne en deze keer had hij voor Europa op LDD gestemd. (want die partij zet zich af tegen de jacht op rokers).Maar voor Vlaanderen ging zijn stem naar Erik De Bruyn die hij de beste kandidaat vond op de lijst van de SP.a.
Een anekdote? Kan zijn. Maar wanneer Vander Weyden daarentegen zomaar uit de losse pols beweert dat de verdeeldheid bij de SP.a en in het bijzonder de aanwezigheid van SP.a Rood de partij electoraal heeft beschadigd, dan moet hij dat maar eens onderzoeken en aantonen. Anders spreekt hij zonder vel over zijn buik zoals ze dat in Antwerpen zeggen. We wensen hem veel succes met dat onderzoek. Want de meeste kiezers houden zich amper bezig met politiek, laat staan met de interne keuken van partijen
Er ontbreekt trouwens een hoek aan het denken van Vander Weyden. Er zijn kosten aan. Enerzijds beweert hij dat SP.a Rood er maar niet in slaagt voet aan de grond te krijgen in de SP.a. Maar anderzijds maakt datzelfde SP.a Rood in al zijn onbenulligheid een open en mobiliserende werking onmogelijk. En zijn ze verantwoordelijk voor electorale averij. Il faut le faire. Waarschijnlijk is dat de schuld van de media weet u wel?
Er ligt trouwens een voorstel op tafel om de meningsverschillen in de SP.a buiten die vermaledijde media te houden. Neem een SP.a Rood vertegenwoordiger op in het partijbureau, zodat de discussie binnenskamers kan worden gevoerd. Benieuwd hoe de partijleiding daarop zal reageren.
Gisteren heeft een commando van 200 soldaten van het Hondurese leger de democratisch verkozen president Manuel Zelaya gevangen genomen. Even later werd hij naar een militair vliegveld verplaatst en dan naar Costa Rica overgevlogen. Het leger gaf hiermee gevolg aan een beslissing van het hooggerechtshof!
Ondertussen is de voorzitter van het parlement Roberto Micheletti ingezworen als nieuwe tijdelijk staatshoofd. Volgens hem heeft Zelaya zijn ontslag aangeboden wegens gezondheidsredenen! Zijn eerste beleidsdaad bestaat er in de avondklok voor 48 uur in te voeren. De radio noch de televisie geeft onafhankelijke informatie. De elektriciteit wordt regelmatig onderbroken. De gewone telefoonlijnen zijn niet meer bruikbaar.
De jacht op de belangrijkste sociale leiders (o.a. vakbonden) is begonnen, net zoals op de ministers van de regering Zelaya. De belangrijke regerings- en overheidsgebouwen zijn nu in handen van het leger. Het leger heeft een talrijke troepenmacht ontplooid in de straten van de hoofdstad Tegucigalpa. Volgens de onafhankelijke revolutionaire informatieve website Aporrea, zouden de ambassadeurs van Cuba, Nicaragua en Venezuela ook aangehouden zijn. Gisteren zouden tussen 15.000 en 20.000 aanhangers van Zelaya opgetrokken zijn naar het presidentieel paleis. Hier en daar worden er kleine barricades opgetrokken. Het leger zou traangas gebruikt hebben en in de lucht geschoten om de mensen te verjagen. Een verenigd front van vakbonden en volksorganisaties heeft opgeroepen tot een algemene staking van onbeperkte duur om de democratie te doen zegevieren.
Dit is duidelijk een staatsgreep, zoals er in de jaren '70 en '80 plaats vonden. Alle regeringen op het continent, de Vereniging van Amerikaanse Staten, de VN en zelfs de VS hebben de staatsgreep veroordeeld. Hugo Chavez en de regering van Venezuela bespreken met bevriende regeringen verenigd in het ALBA een actieplan om Manuel Zelaya in zijn functie te herstellen. De tweede staatsgreep in Latijns-Amerika van dit millennium draagt net zoals de eerste - toen in Venezuela in 2002 tegen Hugo Chavez - de VS-signatuur. Het is als het ware de eerste staatsgreep onder Obama. Er is een duidelijke tegenstrijdigheid tussen de veroordeling van de coup door de VS-regering en de rol die de VS heeft gespeeld in de aanloop ervan. De rol van de VS-ambassadeur is op zijn minst dubbelzinnig en vaak steunt hij gewoon de oppositie. De hoge top van het Hondurese leger werkt nauw samen met het Southern Command van het Amerikaanse leger. De belangrijkste regionale militaire luchthaven van de VS bevindt zich - op een onwettige manier - ook in dit land. Alle rechtse krachten, media, de katholieke en de evangelische kerken organiseerden al maanden lang een campagne van destabilisatie gericht tegen president Zelaya. Hugo Chavez merkte terecht op dat er veel gelijkenissen zijn tussen de kortstondige staatsgreep in april 2002 tegen zijn regering en de huidige in het Midden-Amerikaanse land. Een aanval tegen Honduras is een aanval tegen die landen in het continent die een gelijkaardige politieke koers varen.
Wat ging er vooraf?
Honduras was - letterlijk bijna - een bananenrepubliek. Tientallen jaren lang beschouwde United Fruit Company (van de gekende Chiquitabananen), het land als zijn privé-bezit. In de jaren '80 was het ook de belangrijkste Amerikaanse uitvalsbasis van de contrarevolutie in Nicaragua. Van hieruit werd ook de burgeroorlog in El Salvador actief ondersteund. Een rijke elite zwaait er de plak en houdt de bevolking arm. Zeven op tien Hondurezen leeft in armoede of extreme armoede.
President Manuel Zelaya werd verkozen als een conservatieve kandidaat. Maar geleidelijk aan nam hij een linksere koers aan. Tegen alle verwachtingen sloot Honduras in augustus 2008 aan bij het ALBA waar Venezuela en Cuba een grote rol in spelen. Hiermee ontketende Zelaya een golf van protest bij de lokale rechterzijde en de oligarchie. Deze kleine maar strategische partner van de VS dreigde van kamp te veranderen. Dit is iets wat Washington en de oligarchie niet kunnen dulden. Een paar dagen voor de staatsgreep had Ecuador ook beslist aan te sluiten bij het regionale integratieproject van het ALBA. Dit is zeker geen toeval. Het is een duidelijke waarschuwing aan het adres van de linkse en progressieve regeringen van het continent.
De onmiddellijke aanleiding tot de coup was het conflict tussen de legerstaf en president Zelaya. Deze laatste wou gisteren een referendum organiseren over een grondwetsherziening. Het leger weigerde hieraan deel te nemen. Zelaya ontsloeg daarom de bevelhebber van het leger. In solidariteit met hun overste gaven de andere leden van de militaire generale staf ook hun ontslag. De staatsgreep is de respons van het leger maar vooral van de oligarchie en de rechtse behoudsgezinde krachten op deze crisis.
Net zoals in april 2002 in Venezuela kan de staatsgreep enkel maar verslagen worden door een algemene volksopstand. Een algemene nationale staking gekoppeld aan een massabetoging in de hoofdstad, waartoe nu wordt opgeroepen, is de juiste reactie.
Onze solidariteit is daarom enorm belangrijk, ook hier in België. Vonk en de campagne Handen Af van Venezuela riepen daarom op om maandagavond in Brussel te betogen van 17u tot 19u voor de VS-ambassade.
Stop de staatsgreep, voor de verdediging van democratische rechten en vrijheden!
Tegen de inmenging van het Amerikaanse imperialisme!
Voor een algemene staking en de omverwerping van de Hondurese oligarchie!
Voor een democratisch en socialistisch Honduras!
Voor een socialistische federatie van Latijns-Amerika!
SP.a Rood vraagt een plaats in het nationaal bureau van de SP.a
PERSMEDEDELING11 juni 2009
SP.a Rood vraagt een plaats in het nationaal bureau van de SP.a
Looking for Eric (zoeken naar Eric) is de titel van de nieuwe film van Ken Loach. Het is echter ook wat de kiezers van Erik De Bruyn moesten doen. Op een onzichtbare elfde plaats werd hij bovendien niet meegenomen in de Antwerpse verkiezingscampagne van de SP.a. Dat maakt de 8355 voorkeurstemmen voor Erik De Bruyn des te betekenisvoller.
De conclusie is dan ook duidelijk en werd gisteren wereldkundig gemaakt in Gazet Van Antwerpen: SP.a Rood vraagt naar de volgende (federale) verkiezingen in Antwerpen een plaats op bij de eerste vier. De slechte elfde plaats was het resultaat van een gebrek aan interne democratie bij de lijstvorming. SP.a Rood beschouwt de uitslag van de Vlaamse verkiezingen als een poll naar de federale verkiezingen toe. De kiezer heeft ons in de interne pikorde in de partij plaats vier toebedeeld. Kan dit niet dan neemt de partijleiding nogmaals de verantwoordelijkheid om een aanzienlijk deel van haar achterban van zich te vervreemden. Dit op een ogenblik dat de partij ten gevolge van haar centrumkoers al op een electoraal dieptepunt zit.
Caroline Gennez vraagt dat we vanaf heden eendrachtig naar buiten komen. Wij willen daar positief op inspelen. Maar dat impliceert dat de discussies binnenskamers gevoerd moeten kunnen worden, met name in het partijbureau. We vragen daarom een plaats in het nationale partijbureau van de SP.a. Een aanwezigheid in dat partijbureau is een noodzakelijke voorwaarde om de eenheid in de partij te herstellen.
Ondertussen stelt SP.a Rood vast dat haar pleidooi voor een SP.a in de oppositie meer kracht krijgt, nu de SP.a uit de Brusselse coalitie geweerd wordt.
De schitterende score die ik kon behalen (8355 voorkeurstemmen, het vierde beste resultaat na voorzitster Gennez, burgemeester Janssens en minister Van Brempt) is het resultaat van groepswerk. Het socialisme zal collectief zijn of het zal niet zijn. Ik kon bogen op de inzet van een prachtige ploeg militanten.
Van op een onzichtbare elfde plaats dit resultaat boeken is betekenisvol en verschaft mij een politiek kapitaal. Ik haalde méér voorkeurstemmen dan het overgrote deel van de parlementsleden die nu het Vlaams Parlement zullen bevolken. Op dit politiek kapitaal zullen we nu verder SP.a Rood uitbouwen. En dat zal nodig zijn: Vlaanderen is meer dan ooit in de greep van rechts.
In de loop van de week starten we alvast een campagne ter ondersteuning van de havenarbeiders die als eersten in de frontlijn komen wat de sociale afbraakpolitiek betreft die nu op ons afkomt.
Laten we ook niet vergeten dat het resultaat er kwam ondanks de actieve tegenwerking van mijn eigen partij. De bijzonder onfrisse praktijken die daarbij werden toegepast licht ik misschien later nog wel eens toe.
De Vlaamse verkiezingen zijn niet eens voorbij of de rechterzijde ontvouwt haar plannen voor sociale afbraak. De eerste slachtoffers zullen de dokwerkers zijn. Zoals ik in het ATV-debat van 3 juni laatstleden al voorspelde is het permanent aan de kant schuiven van 25 tot 35 procent van de dokwerkers zoals dit momenteel aan het gebeuren is aan Het Kot (aanwervingslokaal van de havenarbeiders in Antwerpen) een eerste stap naar het inkrimpen van het contingent. Mijn tegenspelers Dirk Van Mechelen van Open VLD en Marianne Thyssen van CD&V zwegen daarover als vermoord.
Toch is het wat nu te gebeuren staat: het patronaat wil de omschrijving van havenarbeid strikter maken en alleen dat wat aan de Blauwe Steen (de kaai) gebeurt als dusdanig erkennen. Alle andere jobs zouden dan als lager betaalde logistieke functies worden omschreven. De sociale bescherming van het overblijvende contingent van havenarbeiders willen zij ook terugschroeven.
Laten we bij dit alles niet vergeten dat Bruno Valkeniers, voorzitter van het Vlaams Belang en tevens natiebaas, vierkant achter de patronale voorstellen staat. Lijst De Decker ook. Open VLD en CD&V kijken zwijgend toe. Dat is wat rechts Vlaanderen voor ons in petto heeft.
Ik kondig hierbij alvast aan dat ik volgende week opnieuw uit solidariteit naar het Kot zal gaan, ook al zijn daar dan geen stemmen meer te rapen. Ik roep mijn SP.a op om zo spoedig mogelijk een campagne Handen af van onze dokwerkers op het getouw te zetten, met affiches en flyers die zich richten naar de hele werkende bevolking. Wij moeten weer een actiepartij worden en een echte socialistische partij. We zullen al het terrein dat we door onze nefaste centrumkoers hebben verloren moeten terugwinnen. Niet voor ons eigen politiek belang maar voor de sociale toekomst van Vlaanderen!
