Deze namiddag stond er in Doornik de wedstrijd op het programma die georganiseerd werd door de loopclub Jcsa waar ik lid van ben. Ik wou toch wel mijn steentje bijdragen door een goeie prestatie af te leveren maar dit is natuurlijk altijd gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Er moesten vandaag 2 rondes afgelegd worden van respectievelijk 6,1 km. Uit vorige edities blijkt dat er op deze wedstrijd nooit echt hoge snelheden gehaald werden wat te wijten is aan het verraderlijke parcours natuurlijk.:twisted::twisted::twisted: Met een smerige kasseistrook en enige kuitenbijtertjes zou het toch weer een pittige onderneming worden.
Tijdens het opwarmen bleek algauw dat de warmte toch ook een prominente rol ging spelen bij het wedstrijdverloop. Met een stralend zonnetje aan de hemel voelde ik in mezelf toch enige twijfel opkomen. Ik heb het liever heet zonder zon dan dat die immense vuurbol constant op je lichaam schijnt. Enfin, ik moest mij nu niet wegsteken want met de huidige form wist menig concurrent dat ik zou meespelen voor misschien wel een 2de overwinning op rij.
Omstreeks 15u werd het startschot gelost en weg waren we om onze huid duur te verkopen. Van bij de start was het Demaret Gregory die het nodig vond om pijlsnel uit de startblokken te schieten waardoor hij algauw tientallen meter voorop liep. Ik liet hem eerst begaan maar tijdens de eerste beklimming versnelde ik toch om hem niet te ver te laten uitlopen. Enige man die mij op dit moment volgde was Domina Antonino uiteraard. De sympathieke gast was belust op enige revanche na zijn nederlaag van vorige week in Wodecq.
Na anderhalve kilometer liepen we dus alleen met z'n 2 in achtervolging op Demaret. Tijdens km 2 besloot Antonino een snedige versnelling te plaatsen om de kloof op Demaret zo gauw mogelijk te dichten. Tijdens die beproeving werd het gaspedaal serieus ingedrukt maar slaagden in onze opzet. We kwamen erbij waardoor het tempo plotseling stokte. Niemand voelde zich genoodzaakt om tijdens die eerste ronde door te vlammen waardoor er vooral wat naar elkaar gekeken werd. Ik nam wel af en toe de kop over maar wou toch ook niet over mijn toeren gaan tijdens die eerste ronde. De warmte zorgde er ook wel voor dat men het risico niet nam om vollen bak gas te geven en dan te parkeren.
Bij doortocht na de eerste ronde voelden Domina en ikzelf dat Demaret op zijn tandvlees zat. Door eventjes te versnellen bergop moest hij onmiddellijk lossen. Het déjà-vue effect speelde op want net zoals vorige week ging er weer strijd geleverd worden voor de overwinning tussen mezelf en Domina. In tegenstelling tot vorige week voelde ik dat het nu ikzelf was die de wedstrijd moest ondergaan. Ik kon wel volgen maar voelde me niet echt fris meer. Rond km 9 tijdens een vervelende kasseistrook moest ik harken om mijn kompaan te kunnen volgen. Hijzelf, vertelde hij achteraf, had schrik om samen naar de meet te gaan waardoor hij in de aanval ging.
Enkele versnellingen kon ik nog parreren maar na een goeie 10 km moest ik lossen. De vogel was gaan vliegen zodat ik vandaag vrede moest nemen met een 2de plaats. Achteraf was ik wel tevreden maar ik was toch ook enigszins ontgoocheld dat het vandaag niet gelukt was aangezien ik er toch weer dichtbij was. Waar ik ook van baalde was dat ik in die laatste 2 km het tempo liet zakken wat eigenlijk niet mocht gebeuren. In plaats van door te zetten en de pijn te verbijten, berustte ik gauw in het feit dat ik 2de zou worden.
Nadien nog een leuk onderonsje gehad met Domina, Vanlede en Rasschaert tijdens de prijsuitreiking waardoor mijn dag eigenlijk in schoonheid mocht afgesloten worden. Als ge voorbije 5 wedstrijden 3x 2de wordt en 2 overwinningen behaald wat zit ik hier dan eigenlijk te zagen.
Format PDF
. D'er is geen houden aan momenteel ! 
