Zaterdagmiddag werd er met vaderlief en goede vriend Van Haute Chris richting Wodecq gereden alwaar wederom een wedstrijd doorging van het Achro-criterium. Wodecq is een klein dorpje die zich even over Ellezelles bevindt. Voor diegenen die de streek een beetje kennen is het algemeen geweten dat het daar serieus heuvelachtig is. Ook de wedstrijd van vandaag is best zwaar te noemen met zijn vele beklimmingen maar vooral de off-road wegen die ons te wachten stonden.
Toch kon ik niet zeggen dat het parcours me niet ligt want vorig jaar werd ik er nog solo eindwinnaar. Toen stak ik in een uitstekende form. Jammergenoeg moet ik voor de moment met een stuk minder tevreden zijn. Mijn laatste 5 wedstrijden waren ondermaats met als slechtste prestatie mijn 32ste plaats vorige week in Pipaix. Ik wist dat ik vandaag hoegenaamd geen kans maakte op de eindoverwinning (ook door aanwezigheid van Nico Serroen), maar ik hoopte toch beter te doen dan in Pipaix.
Ik wou vandaag een stuk trager van start gaan om toch enigszins deze keer wat langer met mijn rechtstreekse concurrenten te kunnen meegaan. Om 15u stipt werd het startschot gegeven en zo gezegd, zo gedaan startte ik tamelijk rustig. Vanlede Ludo zat bij mij en ik hoopte toch om zolang mogelijk bij hem te blijven. In het begin lukte dit vrij aardig en ging ik gezwind mee, maar toen we rond km 4 een aardeweg met steengruis en dergelijke moesten trotseren kreeg ik het weereens moeilijk.
Noodgedwongen moest ik mijn naaste concurrenten weer laten gaan. Ik probeerde nu wel mijn zelfde kadans aan te houden maar dit lukte vrij moeilijk. Rond km 7 kwam Bruno Mas bij me aansluiten. Enerzijds was dit mijn geluk want ik kon zijn tempo volgen zodoende ik niet volledig in het verval geraakte. Moeizaam volgden de kilometers elkaar op en was het hard labeur om bij te blijven.
Gelukkig hield ik vol tot aan de meet. Ik slaagde er zelfs nog in om mijn metgezel te verslaan in de sprint. Na een terug moeizame wedstrijd kon ik toch nog beslag leggen op een 8ste stek. Beter dan vorige week maar toch nog altijd beneden alle peil. Om maar te zeggen dat ik vorig jaar 2min20sec. sneller liep op deze wedstrijd zegt genoeg. Heb die dag zelfs in het rood niet moeten gaan. Vandaag ging het veel moeizamer en vond ik het echt lastig. Voor de moment kan ik dus echt nog niet rekenen op een uitstekende conditie. Toch ben ik ervan overtuigd dat het stilaan terug zal beteren. Hopelijk was deze wedstrijd een teken van mijn remonte.
Een tijdje geleden dat ik nog wat te melden had op mijn blogske maar zoals iedereen zat ik in volle verlofperiode, waardoor dit blogske een beetje verwaarloosd werd. Niettegenstaande wil ik jullie toch het hele relaas meegeven wat ik de voorbije 14 dagen uitgevreten heb. Trouwe "facebook-aanhangers weten reeds al hoe de vork in de steel zit, maar ik ben ervan overtuigd dat er toch nog velen zijn die nog geen lid zijn van facebook.
Twee weken geleden dus heb ik besloten om definitief te stoppen met roken. Ik dus richting dokter gegaan want zonder hulpmiddeltje was ik ervan overtuigd dat ik het niet lang ging uitzingen. Mijn huisarts gaf me een voorschrift met het middel "champix". Dit geneesmiddel zorgt ervoor dat de receptoren die de zin naar nicotine opwekken, geblokkeerd worden. Wel was het zo dat ik tijdens mijn eerste week "champix-inname" nog gewoon mocht verder roken.
Die eerste dag na mijn eerste pilletje stak ik meteen een sigaret op en dacht bij mezelf dat het middel niet zou helpen. Een dag later moest ik reeds grondig mijn mening herzien want toen ik 's morgens een sigaret opstak walgde ik dusdanig van dat klereding dat ik ze meteen weggegooid heb. Sindsdien rook ik niet meer en dat zal nu bij dit moment van schrijven ongeveer 2 weken zijn. Eigenlijk ben ik daar best trots op.
Wat het lopen betreft, ... wel dat is een ander paar mouwen! De eerste week van het verlof trainde ik 150 km en de tweede week zo'n slordige 130 km. Vorig jaar had ik dat dus ook gedaan en dat beviel me nadien uitstekend. Ik had toen een uitstekende form te pakken die ik een tijdje kon aanhouden. Dit jaar daarentegen verloopt het allemaal wat stroever.
Tijdens die kilometervretende periode liep ik nog een wedstrijd in de Panne (beachcross 8 km) waar ik teleurstellend 19de werd. Enkele dagen later volgde een wedstrijdje in Wallonië alwaar ik 3de werd. Ook ontgoochelend omdat daar eigenlijk niet veel tegenstand was en ik in feite gemakkellijk moest gewonnen hebben. Toch berustte ik me erin want ik dacht dat het wel te wijten zou zijn aan de vele gelopen trainingskilometers. Een andere reden kon ik niet geven omdat ik juist voor het verlof mijn bloed liet controleren en dit was in orde te noemen.
Deze laatste week schroefde ik mijn kilometers wat terug om toch enigszins fris aan de start te staan in Pipaix. Er werd slechts 5x gelopen maar toch werd af en toe eens stevig doorgetrokken met Joost Dewaele. Tijdens deze week voelde ik echt dat de form wel degelijk aanwezig moet zijn want het snelheidswerk vormde geen probleem.
Met toch wat meer vertrouwen stond ik dus zondagmorgen om 10u15min. aan de start van "la corrida pipaissienne". Een Achro-wedstrijd die punten opleverde voor het eindklassement. Hier moest ik dus vandaag goed voor de dag komen. Jammergenoeg draaide dit even anders uit. Nochthans zag ik het best zitten na een 1ste snelle km (3min.05sec) nestelde ik me in de kopgroep en kon standhouden tot even voor km 3.
Daarna begon ik vooral mentaal terug tegen te sputteren en moest ik noodgedwongen lossen.
Het vervolg van de wedstrijd was rampzalig te noemen waardoor ik nog wegdeemsterde naar een ontgoochelende 32ste plaats. Uitslag volgt later want bij dit moment van schrijven is deze nog niet online. Na de wedstrijd was ik echt ontgoocheld en dit heeft toch bijna mijn ganse zondag naar de kloten geholpen. Normaalgezien is het de bedoeling om beter te worden dat ik stop met rook maar na zo'n prestatie heb je veel goesting om die slechte gewoonte terug op te nemen. Uiteraard ben ik dit niet van plan natuurlijk. Volgende week volgt een zware wedstrijd in Wodecq. Vorig jaar was ik daar nog winnaar, wat het volgende week wordt, dat lees je dan wel!
Een tijdje geleden dat ik nog wat te melden had op mijn blogske maar zoals iedereen zat ik in volle verlofperiode, waardoor dit blogske een beetje verwaarloosd werd. Niettegenstaande wil ik jullie toch het hele relaas meegeven wat ik de voorbije 14 dagen uitgevreten heb. Trouwe "facebook-aanhangers weten reeds al hoe de vork in de steel zit, maar ik ben ervan overtuigd dat er toch nog velen zijn die nog geen lid zijn van facebook.
Twee weken geleden dus heb ik besloten om definitief te stoppen met roken. Ik dus richting dokter gegaan want zonder hulpmiddeltje was ik ervan overtuigd dat ik het niet lang ging uitzingen. Mijn huisarts gaf me een voorschrift met het middel "champix". Dit geneesmiddel zorgt ervoor dat de receptoren die de zin naar nicotine opwekken, geblokkeerd worden. Wel was het zo dat ik tijdens mijn eerste week "champix-inname" nog gewoon mocht verder roken.
Die eerste dag na mijn eerste pilletje stak ik meteen een sigaret op en dacht bij mezelf dat het middel niet zou helpen. Een dag later moest ik reeds grondig mijn mening herzien want toen ik 's morgens een sigaret opstak walgde ik dusdanig van dat klereding dat ik ze meteen weggegooid heb. Sindsdien rook ik niet meer en dat zal nu bij dit moment van schrijven ongeveer 2 weken zijn. Eigenlijk ben ik daar best trots op.
Wat het lopen betreft, ... wel dat is een ander paar mouwen! De eerste week van het verlof trainde ik 150 km en de tweede week zo'n slordige 130 km. Vorig jaar had ik dat dus ook gedaan en dat beviel me nadien uitstekend. Ik had toen een uitstekende form te pakken die ik een tijdje kon aanhouden. Dit jaar daarentegen verloopt het allemaal wat stroever.
Tijdens die kilometervretende periode liep ik nog een wedstrijd in de Panne (beachcross 8 km) waar ik teleurstellend 19de werd. Enkele dagen later volgde een wedstrijdje in Wallonië alwaar ik 3de werd. Ook ontgoochelend omdat daar eigenlijk niet veel tegenstand was en ik in feite gemakkellijk moest gewonnen hebben. Toch berustte ik me erin want ik dacht dat het wel te wijten zou zijn aan de vele gelopen trainingskilometers. Een andere reden kon ik niet geven omdat ik juist voor het verlof mijn bloed liet controleren en dit was in orde te noemen.
Deze laatste week schroefde ik mijn kilometers wat terug om toch enigszins fris aan de start te staan in Pipaix. Er werd slechts 5x gelopen maar toch werd af en toe eens stevig doorgetrokken met Joost Dewaele. Tijdens deze week voelde ik echt dat de form wel degelijk aanwezig moet zijn want het snelheidswerk vormde geen probleem.
Met toch wat meer vertrouwen stond ik dus zondagmorgen om 10u15min. aan de start van "la corrida pipaissienne". Een Achro-wedstrijd die punten opleverde voor het eindklassement. Hier moest ik dus vandaag goed voor de dag komen. Jammergenoeg draaide dit even anders uit. Nochthans zag ik het best zitten na een 1ste snelle km (3min.05sec) nestelde ik me in de kopgroep en kon standhouden tot even voor km 3.
Daarna begon ik vooral mentaal terug tegen te sputteren en moest ik noodgedwongen lossen.
Het vervolg van de wedstrijd was rampzalig te noemen waardoor ik nog wegdeemsterde naar een ontgoochelende 32ste plaats. Uitslag volgt later want bij dit moment van schrijven is deze nog niet online. Na de wedstrijd was ik echt ontgoocheld en dit heeft toch bijna mijn ganse zondag naar de kloten geholpen. Normaalgezien is het de bedoeling om beter te worden dat ik stop met rook maar na zo'n prestatie heb je veel goesting om die slechte gewoonte terug op te nemen. Uiteraard ben ik dit niet van plan natuurlijk. Volgende week volgt een zware wedstrijd in Wodecq. Vorig jaar was ik daar nog winnaar, wat het volgende week wordt, dat lees je dan wel!
Mijn eerste week verlofperiode stond vooral in het teken om serieus wat kilometerkes bij te trainen. De week voordien had ik mezelf gedwongen een 8-tal dagen niet te lopen om toch eventjes wat rust te nemen. Na dat weekje rust stond ik op scherp om er een serieus trainingsweekske van te maken. De eerste 2 dagen was het meteen volle bak en had ik dan ook reeds 60 km in de benen. Wel moet er bij gezegd dat ik 2x per dag trainde om de beoogde kilometers te behalen.
De dagen nadien voelde ik duidelijk dat ik meteen de lat hoog had gelegd want de beentjes waren tamelijk verzuurd. Na 7 dagen trainen kon ik toch 150 km voorleggen alwaar ik best trots op kan zijn. Aangezien het snelheidswerk die week wat achterwege bleek besloot ik deze wat op te krikken in Huissignies waar een wedstrijd van exact 10 km voorzien was.
Enkele jaren geleden mocht ik deze wedstrijd nog op mijn naam schrijven als zijnde overwinnaar maar met de concurrentie die vandaag aanwezig was zou een top 10 plaats zeker niet misstaan. Door de zware trainingsarbeid waren mijn ambitie's vrij beperkt te noemen maar toch wou ik het beste van mezelf geven.
Er moesten vandaag 2 rondes van respectievelijk 5 km afgelegd worden. Samen met Joost Dewaele, Bert Deschodt en Ludo Vanlede verkendden we zo'n ronde tijdens onze opwarming. Hieruit bleek weereens dat het terug best heuvelachtig was maar we zijn erger gewend. Om 16u15min. werd de start gegeven en algauw vlamden we ervandoor.
"Vlammen", was wel het juiste woord want meteen ging het er snoeihard aan toe. Ik begaf me juist enkele meter achter een omvangrijke kopgroep die wel uit zo'n 10 man bestond. Vandaag had ik toch niets te verliezen dus besloot ik de kloof te dichten en aansluiting te maken. De 1ste km passeerde ik in 3min.05sec. wat natuurlijk moordend was. Bij passage van km 2 ging ik al aan de rekker van de kopgroep want voor mij ging het echt te snel. (km2: 6min.18sec.)
Algauw werd ik geremonteerd door een sterke Vanlede die zijn wedstrijd beter had ingedeeld dan mezelf. Ikzelf trachtte nog even zijn spoor te volgen maar tussen km 3 en 4 moest ik hem noodgedwongen laten gaan. Ik liep nu alleen maar algauw voelde ik ook de hete adem van Descamps in mijn nek. Bij passage van de eerste ronde (17min00sec) had hij mij ook bij mijn knikkers en liep hij ook van me weg. Doch voelde ik rond km 6 dat het terug wat beter ging en dat ik stilaan terug naderde op Descamps.
Het ging niet vanzelfsprekend om de kloof op Descamps te dichten maar toch slaagde ik in mijn opzet rond km 8. Kon gemakkellijk standhouden tot hij zijn eindsprint inzette. Moest dan toch het onderspit delven en kwam als 10de over de meet in 35min05sec. Meer zat er vandaag echt niet in. Hopelijk gaat de conditie nu vlug in stijgende lijn want als ik zie wat de concurrentie doet zal het nodig zijn. Joost Dewaele ("hors catégorie"), daar moet ik niet naar kijken maar Vanlede en Lelong hebben toch indruk gemaakt. En het zijn vooral die laatste 2 die rechtstreekse concurrenten zijn voor het algemene klassement in het Achro-criterium. Ik denk dat er ons de komende weken nog spannende wedstrijden te wachten staan. De strijd is nu echt begonnen. Groetjes.
Normaalgezien moest ik deze namiddag aanwezig zijn in Doornik omdat daar een "challenge" op het programma stond en dus punten te verdienen waren voor het algemene klassement. De slopende warmte van afgelopen dagen zorgden ervoor dat ik wijselijk bedankte om onder extreme omstandigheden deze wedstrijd te betwisten.
Ik had een leuk alternatief gevonden om samen met Bjorn Desmet en diens vriending Tinneke richting kust te trekken alwaar een 10 km strandloop op het programma stond. Westende was the place to be om toch onder koelere omstandigheden een wedstrijdje te lopen. Een aangenaam zeebriesje zorgde er immers voor dat de temperatuur rond 24 graden stagneerde. Ook de start werd om 18u45min gegeven dus de omstandigheden waren vrij optimaal te noemen.
Tijdens onze opwarming langs de Vlaamse kust kwamen we reeds Andy Vanhalewyn tegen die ook zijn zinnen had gezet op deze wedstrijd. Even later keek ik verbaasd op toen plotseling Steven Hocedez kwam aandraven. Aangenaam verrast door zijn aanwezigheid maakten we samen onze opwarmingsronde af. En ik die dacht dat we geen kennissen zouden tegenkomen.
Het parcours was vrij simpel. We moesten de eerste 2,5 km richting Middelkerke lopen om daar via een keerpunt terug te keren richting Westende. Daarna nog eens van hetzelfde om de 10 km te volmaken. Aan golfbrekers was er geen gebrek. Om de 300 meter moesten we zo'n golfbreker beklimmen wat een totaal van zo'n 32 golfbrekers was over de ganse wedstrijd.
Om 18u45min begonnen we eraan. Vanaf het begin was het meteen al alle hens aan dek. Er vormde zich gauw een kopgroepje van een 4-tal man waarbij Vanhalewyn zat. Op enkele meters zaten Styeven Hocedez, Bjorn Desmet en mezelf te beuken om eventueel terug te komen bij de kopgroep. Ik voelde meteen al dat het mijnen besten dag niet zou zijn maar waagde toch mijn kans om terug te komen bij de kopgroep. Eventjes zag het er goed uit en naderde ik op enkele meter van de kopgroep. Door een tempoversnelling uit die kopgroep werd ik onmiddellijk teruggeslagen en voelde ik dat mijn wedstrijd na 2km afgelopen was.
Ik besloot dus wijselijk wat gas terug te nemen zodoende Steven en Bjorn terug kwamen aansluiten en we met z'n 3 op achtervolgen aangewezen waren. Het was Steven die het tempo bepaalde en dat heb ik helaas geweten. Het ging gewoon niet om hem te volgen en moest hem dus noodgedwongen laten gaan. Gelukkig kon ik terugvallen op Bjorn Desmet die een ideale kompaan vormde om de wedstrijd uit te lopen. Na passage van de 5 km liepen we respectievelijk in 6de en 7de positie. Dit wijzigde niet meer naarmate de wedstrijd vorderde.
Zo gebeurde het dat ik samen met Bjorn Desmet mocht uitmaken wie beslag mocht leggen op de 6de plaats. Ik wou zeker geen cadeau's geven en besloot mijn kans te gaan maar werd mooi op mijn plaats gezet door Bjorn die een ultieme eindsprint inzette. Even kon ik nog aanpikken maar besefte algauw dat ik er niet meer over kon geraken. Na een teleurstellende wedstrijd van mijnentwege werd ik dus 7de. De algemene uitslag volgt later.
Toch nog een dikke proficiat aan Steven Hocedez die knap 5de werd en ook aan Bjorn Desmet die konden terugblikken op een prima wedstrijd. Voor mij wordt het nu een weekje niets doen want het is nodig. Volgende week bij aanvang van het verlof hoop ik er weer stevig te mogen invliegen om hopelijk in augustus en september top te zijn.
Mijn verslagje liet op zich wachten daar ik enkele problemen gekend heb met mijn computerke. Jammergenoeg ga ik het vrij kort houden aangezien ik eigenlijk niet zoveel tijd heb. Drukke werkdagen, trainen en dan nog de nodige zorgen met beide dochters zorgen ervoor dat tijdsgebrek momenteel een groot probleem is. Niettegenstaande trok ik dus zaterdagnamiddag richting Ellezelles alwaar we weereens een zwaar parcours voorgeschoteld kregen.
Een verfrissende regenbui kon niet verhinderen dat het toch nog steeds zwoel en klam aanvoelde waardoor mijn drang om te presteren bij aanvang van de start maar miniem was. Over het wedstrijdverloop kan ik eigenlijk vrij kort zijn. Na een goeie kilometer ontstond er meteen een kopgroepje met Vanlede, Boesmans, Clam en mezelf.
Dit bleef zo tot de eerste serieuze helling van de dag er aan kwam. Deze zorgde ervoor dat Vanlede als Clam moesten lossen waardoor ik alleen op kop liep met Shany Boesmans. Ik kon hem vrij gemakkellijk volgen totdat een pittige afdaling rond km 7 de scherprechter was. Nochthans kan ik een stukje naar beneden lopen maar wat mijn kompaan Boesmans daar tentoonspreidde was werkelijk klasse.
Als een speer vlamde hij naar beneden waardoor ik onmiddellijk een kloof moest laten. Uiteindelijk liep ik dus alleen 2de. Gelukkig kon ik vrij aardig mijn wedstrijd afmaken waardoor mijn 2de stek niet meer in gedrang kwam. Achteraf gezien best tevreden maar toch ondervind ik dat het beste van mijn eerste piekje eraf is.
Nu komt het erop aan de komende 10 dagen het wat rustiger aan te doen. Tijdens het verlof hoop ik dan enig kilometerwerk te verrichten om in augustus hopelijk in blakende form te zijn. Groetjes en tot gauw.
Geen Achro-wedstrijd voor mij dit weekend aangezien ons kleinste zaterdagnamiddag gedoopt werd. Dus besloot ik om vrijdagavond deel te nemen aan de 15 km van Sint-Pieter te Kuurne. Wat me vooral opviel was dat er een uur voor aanvang van de wedstrijd nog bijna geen kat te bespeuren was. Dit was wel eventjes schrikken want in Wallonië ben ik toch andere toestanden gewoon.
Toch kwam ik reeds enkele bekenden tegen waaronder Bjorn Desmet en Fredje Van Den Heede die zich eveneens vragen stelden bij de magere opkomst. Misschien had het warme weer er wel wat mee te maken alsook het ruime aanbod van loopwedstrijden die vrijdagavond op hetzelfde tijdstip gepland waren.
Wat we wel konden concluderen was dat er weleens een sterke bezetting zou aanwezig zijn aangezien er toch wel aardig wat geldprijzen voorzien waren. De start werd om 20u gegeven en naarmate we dit uur naderden had ik al serieus wat snelle mannen gezien waaronder Gemeda, Van Asbroek, Clyncke, Van Den Heede natuurlijk, Hans Reigel en nog enkelen waarbij de naam me ontgaan is.
Naar die mannen moest ik vandaag natuurlijk niet kijken maar hoopte toch iemand te kunnen hebben waaraan ik me kon meten. Even later was het een blij terugzien met Carlos Timperman die er best wel blits uitzag voor een lopende atleet. Bij deze had ik meteen mijn rechtstreekse concurrent gevonden voor deze wedstrijd. Ik wist dat hij best wel een snelle starter was maar ik wou wel een gokje wagen door hem bij aanvang van de wedstrijd te volgen.
Om 20u knalde het startschot waarbij meteen fors doorgelopen werd. Zoals gepland volgde ik snelle starter Carlos waardoor zich enkele km later een groepje vormde met Luc Van Asbroek, Fredje Raketje, Hans Reigel, mezelf, Carlos Timperman en Bjorn Desmet alsook Michel Dagrain die samen de 5km liepen. Het tempo lag hoog maar toch vond ik het aardig te doen. Bij doortocht van de 5 km passeerden we rond 16min27sec wat meteen ook de eindtijd was van Michel Dagrain die de 5 km won waarvoor proficiat.
Tijdens die 2 ronde waren we reeds gelost van het groepje want dat was iets teveel van het goede. Hierdoor kwam het dat Carlos en ikzelf nu samen de 2de ronde elkaar gezelschap hielden. Best een aardig tempo maar toch kreeg ik het gevoel dat het mijnen besten dag niet ging zijn. Naarmate de kilometers vorderden kreeg ik het steeds moeilijker om hetzelfde tempo te behouden. Dit zorgde ervoor dat bij het begin van de 3de en laatste ronde mijn veertje volledig brak.
De fut was er volledig uit alsook de drang om nog te vechten voor een scherpe tijd. Ik moest lossen van Carlos bij het begin van die laatste ronde en was hijzelf nog een ruime minuut voor op mij aan de aankomst. Dit kon enkel betekenen dat die laatste ronde tamelijk zwak te noemen was. In een tijd van 53min08sec. bolde ik als 9de over de meet. Twee jaar geleden liep ik op hetzelfde parcours 2 minuten sneller wat voor mij mijn mindere prestatie bevestigt.
Gelukkig beleefde ik nog een fijne avond met de gebroeders Timperman tussen pot en pint (in mijn geval cola). Waar ik volgende week loop weet ik nog niet. Het zal afhangen hoe warm het wordt want ik heb echt geen zin meer om in 30 graden met volle zon een wedstrijdje te lopen. Misschien pik ik komende vrijdag een wedstrijdje mee van het Harelbeeks criterium, enfin, we zullen zien.
De uitslag is bij dit moment van schrijven nog niet beschikbaar maar smijt ik meteen op mijn blogske van zodra ik ze in mijn bezit heb.
Groetjes en tot de volgende maar dan met betere benen.
Zaterdagnamiddag stond de zwaarste wedstrijd van het seizoen op het programma die deel uitmaakte van het Achro-criterium. Thimougies was de plaats van bestemming en het moet gezegd, dit dorpje ligt echt "buiten de menselijke beschaving". Ikzelf had reeds 3x deelgenomen aan deze zware wedstrijd dus wist ik perfect wat we voorgeschoteld kregen. Enig minpunt is wel dat mijn beste prestatie op deze wedstrijd een schamele 10de plaats was. Van de andere 2 deelnames wil ik zelfs niets bovenhalen want deze waren echt beneden alle peil.
Enig voordeel was dat de temperaturen deze middag echt aangenaam waren om te lopen maar jammergenoeg moesten we de stevig doorwaaiende wind wel bijnemen. Ik hoopte echt dat ik vandaag toch enigszins kon presteren en niet volledig door de mand vallen want daar was het parcours ideaal voor. Loop je bij aanvang van de wedstrijd te snel dan krijg je gegarrandeert even later de rekening gepresenteerd op deze zware omloop.
Even voor 16u schaarde zich een menigte van zo maar eventjes 635 deelnemers richting startlijn. Favorieten waren Joost Dewaele maar vooral Istace José die de voorbije 3 edities met glans won. Voor een berggeit als hem is zo'n parcours natuurlijk op zijn gespierde lijf geschreven. Onmiddellijk na het startschot waren we vertrokken voor een eerste kilometer bergafwaarts. Meteen het gemakkelijkste van het parcours, alhoewel de weg bezaaid was met verdomde kasseien waardoor enige voorzichtigheid geboden was.
De eerste km kwam ik dus ook door in 3min12sec. en liep in 3de positie. Enkele meter voor mij was er Joost Dewaele en nog een stuk ervoor had Istace José reeds het hazepad gekozen op zoek naar zijn 4de op rij in deze wedstrijd. Na een goeie kilometer was er al een eerste nijdige klim die ik volgde in het spoor van Marc Descamps. Dit tempo bleek hoog genoeg om het kloofje op Joost te dichten waardoor we een achtervolgend groepje vormden van 3 man.
Dit groepje bleef eventjes gehandhaaft maar rond km 4 en terug tijdens een stevige klim trok Joost stevig door. Ik voelde dat ik ballanceerde tussen "in het rrod gaan" en niet. Wijselijk besloot ik wat te temporiseren want met vorige "slechte" edities in mijn achterhoofd wou ik deze keer niet weer afgaan als een gieterke. Ik liet het gat vallen met Joost en Marc Descamps, die even later ook loste". Eventjes liep ik moederziel alleen maar rond km 6 kreeg ik het gezelschap van Lelong Raphaël. Nu kon ik me af en toe wat wegsteken want de tegenwind was bij momenten echt wel hard.
Het ging tamelijk goed en naarmate de wedstrijd vorderde dacht ik dat ik Descamps nog te pakken zou krijgen. Jammergenoeg kon ik het gat alleen niet dichten en bleef alles zo goed als status quo. Dit kwam ook omdat Lelong zijn beste papieren verloren had. Rond km 11 zag ik achter mij een ontketende Gregory Billet afkomen. Toen hij even later bij mij kwam zette ik me in zijn spoor waardoor Lelong onmiddellijk de rol moest lossen. Rond km 12 stond er weer een nijdige klim en toen was het voor mij afzien. Grégory vlamde naar boven waardoor de kloof op Descamps slechts enkele meter meer bedroeg.
Ik was nog steeds mee maar voelde dat ik het aan't begeven was. Een 10-tal meter voor de top was Billet reeds bij Descamps en ik bleef hangen op slechts enkele meters. Toen we boven waren moesten we linksaf en kregen we pal tegenwind. Dit was voor mij de doodsteek en zag Descamps en Billet van mij weglopen, en dit ging behoorlijk snel. Met die tegenwind en nog een laatste steile beklimming was het vet van de soep maar had toch nog de kracht om mijn 5de plaats te behouden.
Winnaar van de dag werd Istace José en mooi 2de werd meneer Joost Dewaele. De Amerikaanse lucht moet hem blijkelijk deugd gedaan hebben. Ikzelf liep vandaag een "matige" wedstrijd maar was wel tevreden met mijn 5de plaats. Ik weet hoedanook dat ik hier in Thimougies nooit potten zal breken. Daarvoor hebben mijn pezige beentjes iets te weinig kracht, denk ik. In ieder geval ben ik blij dat we dat alweer achter de rug hebben. Volgende week vrijdag loop ik normaalgezien in Kuurne waar het mooi vlak is. Hopelijk wordt het dan niet te warm. We zien wel.
Voor de volledige uitslag klik op de link: www.acrho.be
Halverwege deze week was ik nog van zinnens om zaterdagnamiddag naar Ogy af te zakken om daar een wedstrijd te lopen maar besloot eigenlijk donderdagavond om daags nadien in Hulste deel te nemen. Zo kon ik zaterdag nog eens een volle dag mijn vaderlijke plicht op mij nemen. Vrijdagavond dus richting Hulste getrokken met gepensioneerd atleet Ignace Bekaert.
Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in om een wedstrijd te lopen maar probeerde me toch enigszins op te laden om er een goeie wedstrijd van te maken. Tijdens de opwarming legde ik een ronde af van het parcours en ondervond algauw dat de omloop voorzien was van veel bochtwerk die een constant hoog tempo enigszins zouden tegenwerken. Wat de concurrentie betrof was vrij duidelijk dat Fabrice Laga topfavoriet was. Enkele andere te duchten concurrenten waren Michael Vannieuwenhuyze en Vanhaelewyn Andy.
Om 20u werd er gestart en moesten er 4 rondes afgelegd worden in deze wedstrijd. Meteen na het startsignaal besloot ik de kopgroep te volgen die bestond uit een 6-tal man. Nam halverwege de 1ste ronde de kopgroep op sleeptouw maar toch onder enig voorbehoud om mij zeker niet te verbranden. Ook Fabrice was blijkbaar van dezelfde gedachte en lieten maar wat begaan, tenslotte moesten er nog 3 rondes afgelegd worden.
Bij passage van de eerste ronde was de kopgroep uitgedund tot 4 waaronder mezelf, Fabrice, Michael en Vanhaelewyn Andy. Ook de 2de ronde onderhoudden we een aardig tempo. Toch lag dit blijkbaar niet hoog genoeg om de kopgroep uiteen te laten spatten. Ikzelf wou wachten tot de laatste ronde om eventueel wat poer te verschieten dus hield ik me in de 2de ronde ook vrij rustig. Tijdens de 3de ronde waren we nog steeds met z'n 4 waarbij Michael Vannieuwenhuyze het tempo bepaalde. Hierdoor begonnen we met z'n 4 aan de laatste finale ronde.
Bij het ingaan van die laatste ronde besloot ik stillaan de gaskraan open te zetten want ik had geen zin om snelle mannen als Vannieuwenhuyze mee te nemen naar de eindstreep. Ik slaagde in mijn opzet want algauw bleven we nog met z'n 2 over. Samen met Fabrice Laga hadden we het hazepad gekozen richting aankomst. Natuurlijk wist ik dat ik tegen snelle man Fabrice niets kon beginnen richting aankomst, maar was toch wel blij dat ik mijn 2de plaats kon veiligstellen.
Een 400-tal meter voor aankomst versnelde Fabrice waarbij ik hem van geen antwoord meer kon dienen. Hij werd dus verdiend winnaar waarbij ikzelf als tweede over de meet holde. Opdracht volbracht. Achteraf was ik best tevreden alhoewel ik ondervond dat ik al betere koersen gelopen heb dit jaar. Waarschijnlijk te wijten aan het bochtige parcours en gebrek aan lange stroken waarbij men aan een egaal tempo kan blijven lopen.
Hieronder nog de top 5 van de dag en volgende week trekken we met een bang hartje richting Thimougies alwaar de zwaarste wedstrijd van het Achro-criterium op het programma staat. Vorige deelnames draaiden steeds uit op een sisser. Zou al blij zijn met een top 10 plaats. Maar dat zijn zorgen voor next weekend. Groetjes.
Eindelijk was het zover. Met "La Kainoise" stond de 2de halve marathon op het programma van het Achro-criterium. Een belangrijke wedstrijd omdat op zo'n halve veel punten kunnen gesprokkeld worden voor diegenen die een goed klassement ambiëren. Aangezien ik toch zeker een gooi wil doen naar een podiumplaats in dit algemene klassement was ik toch nerveus. Het was eigenlijk al enkele dagen dat "La Kainoise" in mijn hoofd spookte.
Parcourkennis was het probleem niet, want het was niet mijn eerste deelname aan deze zware en verradellijke halve marathon. Ook was ik ervan overtuigd dat de conditie momenteel tamelijk goed zat dus daar maakte ik me ook geen zorgen om. Mijn zware struikelblok was het weer dat voorspeld werd die dag. Stralende zon en temperaturen rond de 30 graden baarden me serieus zorgen.
Nochthans heb ik wel reeds degelijke wedstrijden gepresteerd onder zo'n verzingende hitte maar toch had ik bij aanvang van de wedstrijd echt schrik dat het vandaag wel eens kon misgaan. Ik had dan ook mijn voorzorgen genomen en gevraagd aan goeie vriend Wouter Deconinck (ongelooflijk maar waar), of hij mij zou kunnen begeleiden met de fiets om ons toch enige vorm van verkoeling te kunnen aanbrengen onderweg. Zonder morren stemde deze in, wat me toch enigszins geruststelde.
Alle concurrentie was uiteraard aanwezig vandaag, wat te verwachten was natuurlijk. Enige verandering was dat er een uurtje later gestart werd (16u), in plaats van de respectievelijke 15u. Vlug nog wat ijswater over mijn koppeke vlak voor de start en weg waren we voor een ware helletocht. Gelukkig werd er behouden gestart waardoor een kopgroep van een 10-tal man ontstond. Ik besloot me wijselijk in het kopgroepje schuil te houden en de eerste 8 km langs de Schelde niet te forceren. Ook toen Henry Van Malleghem rond kilometer 2 een versnelling plaatste en een 30-tal meter voor ons uitliep maakte ik me dat moment totaal geen zorgen.
Onder impuls van Ludovic Vanlede bleef de voorsprong van Van Malleghem slechts beperkt en zag ik ook wel dat we het kloofje met hem zonder problemen zouden dichten. Na een goeie 5 km besloot ik stilaan meer naar de voorste gelederen van het kopgroepje te gaan want ik ondervond dat het groepje achteraan begon te verbrokkelen. Er waren er inderdaad dus enkelen die het slachtoffer werden van hun overmoedigheid. Zo kwam het dat we rond km 9 nog een kopgroep hadden van zo'n 4 man waarbij Vanlede, Boesmans en Lelong mijn metgezellen waren.
Nadat we de vlakke strook langs de Schelde achter ons hadden werd het tijd voor het echt zware werk. Gelukkig voelde ik me opperbest en wist ik bij aanvang van de eerste beklimming dat ik best wel goed zat. Bij een versnelling van Lelong aarzelde ik geen moment en volgde hem in zijn voetsporen. Hierdoor waren we plots met z'n 2 ervandoor want Vanlede en Boesmans moesten eraf. Tesamen zorgden we ervoor dat we onze voorsprong stelselmatig konden uitbreiden waarbij algauw duidelijk werd dat ik en Lelong voor de overwinning zouden strijden vandaag.
Even had ik een klein dipje bij de beklimming van de Mt.-St-Aubert rond km 17 maar toch kon ik vastklampen aan Lelong. Nadien was het bergafwaarts richting aankomst en wist ik dat mijn kansen serieus vergrootten op een prachtige overwinning. Rond km 19 wanneer we nog een autostradebrug over moesten ondervond ik dat Lelong eigenlijk stikkappot zat en versnelde. Onmiddellijk had ik een mooi kloofje en kon ik de laatste kilometer van de wedstrijd genieten van een echt deugddoende eerste overwinning van het seizoen.
Na 1u17m44sec was mijn helletocht voorbij, maar door de adrenaline die door mijn lijf gierde was dit afzien vlug vergeten. Vorige nacht wel niet kunnen slapen door mijn overwinning maar dat nam ik er maar al te graag bij. Groetjes en tot de volgende.
Iets later dan normaal voor mijn wekelijks verslagje maar dit is enkel te wijten aan mijn jongste dochter Camille die mij 's avonds bezighoudt. Blijkbaar is dochterlief reeds een avondmens en kan den dezen dus aan al haar wensen voldoen. Hierdoor reeds een paar avonden de tijd niet gevonden om mijn relaas over mijn laatste wedstrijd te doen.
Die laatste wedstrijd stond vorige zaterdagnamiddag op het programma in Anvaing. Een 10-kilometerloop op een toch wel behoorlijk heuvelachtig parcours. Ik was gemotiveerd om vandaag nog eens volluit te gaan om toch nog eens de huidige conditie te testen. De laatste weken was die best behoorlijk te noemen, dus wou ik vandaag bevestigen.
Eerst een 5-tal kilometer opgewarmd samen met Vanlede om vervolgens even voor 15u plaats te nemen aan de startlijn. Er was blijkbaar een ploegje atleten aanwezig waarbij ik niet echt kon uitmaken hoe sterk ze wel zouden zijn vandaag. Meteen na het startschot vlamde jonge snaak Lelong als een speer weg. Ik liet begaan en nestelde me in een groepje waarbij ook meneer Hocedez aanwezig was. Die eerste 2 km waren vals plat en eerlijkgezegd had ik het wat moeilijk. Ik kon wel volgen maar dat ging moeizaam.
Rond km 3 beterde dit. Er ontstond een kopgroep van een 5-tal man. Ik besloot wijselijk me wat weg te steken want er stond toch een aardige wind. Bij het ingaan van de 4de kilometer kon ik me nergens meer wegsteken toen de hemelsluizen volledig openstonden. Zo'n 5 minuten heeft het echt water gegoten en even kwam ik in de problemen omdat ik door mijn brilletje geen steek meer zag. Gelukkig was het slechts een korte bui waardoor mijn brilglaasjes gauw opdroogden.
Rond km 6 waren we nog steeds met z'n vijven maar toch ondervond ik wel dat ik één van de beteren was. Toen rond km 7 Carrion , tijdens een beklimming een aanval plaatste besloot ik met hem mee te springen. We slaagden in onze opzet want algauw konden we een kloofje slaan op Lelong en co. Tijdens die laatste kilometers ondervond ik dat mijn metgezel niet van plan was met mij samen naar de aankomst te lopen. Hij plaatste meerdere versnellingen die ik telkens kon parreren maar dat koste krachten.
Bij het ingaan van de laatste honderden meter waren we nog steeds met z'n twee en besloot ikzelf mijn kans te wagen. Mijn concurrent voor de overwinning bleek van dezelfde gedachte te zijn en versnelde plotseling loeihard. Ik beet mijn tanden stuk door hem te gaan halen maar het was verdomme een taaie klant. Het was ikzelf die een 50-tal meter voor aankomst moest vaststellen dat ik het onderspit zou delven. Hierdoor werd ik dus 2de en jammergenoeg net geen eerste overwinning van het seizoen gehaald.
Achteraf moest ik wel concluderen dat ik de goeie form te pakken heb en dat ik temeer klaar ben voor "La Kainoise" volgende week. 'k Zou daar echt eens goed willen presteren. Hopelijk wordt het niet te warm want daar heb ik een grondige hekel aan. Groetjes en tot de volgende.
Na de loodzware wedstrijd vorige week in Kluisbergen heb ik de trainingskilometers vorige week wat teruggeschroefd. Stijfheid en vermoeidheid in de benen waren de aanwezigen deze week. Gelukkig begon het tij te keren na woensdag en besloot ik toch maar om vrijdagavond deel te nemen aan de Sinksenjogging in Harelbeke op het Eiland. Vorig jaar was ik daar echt gene stamp tegen mijn kl... waard. Dit jaar hoopte ik beter te doen alhoewel ik het bij aanvang van de wedstrijd niet echt zag zitten.
Aangekomen in Harelbeke keek ik vol verwondering hoeveel sterke mannen hier aanwezig waren. Met Deschodt, Vanwijnsberghe, Vanlede, heroptredende Caby, Vermeulen Stijn, Dagrain Michel en Steven Hocedez zou het er hier hard aan toe gaan. Eigenlijk was ik wel even uit mijn lood geslagen toen ik die mannen zag, maar niettegenstaande hoopte ik toch op voldoeninggevende prestatie.
Het parcours vandaag was zo vlak als een biljartlaken. Een aangename geruststelling na al die wedstrijden in het heuvelachtige Wallonië. Wel moesten er 4 rondes afgelegd worden waarbij er nog tamelijk veel scherpe bochten moesten genomen worden. Ikzelf heb het liever anders maar was toch wel blij om eens een vlak parcours voor de kiezen te krijgen. Om 19u30 werd het peleton op gang geschoten en meteen werd er serieus gevlamd. Bert Deschodt was niet van plan om op zijn lauweren te rusten en nam meteen na startschot de wedstrijd in handen.
Een ijverige Michel Dagrain volgde enkele meters van Bert Deschodt. Nadien was het aan mijnen toer geflankeerd door Vanwijnsberghe, Caby, Vermeulen, Hocedez en een zekere Moyaert. In voelde me goed in dit groepje en vooral met Filip Vanwijnsberghe als tempomaker wist ik dat ik best wel in een goeie positie zat. Mijn tactiek was dus ook om Filip zolang mogelijk te volgen in deze wedstrijd.
Na doortocht van de eerste ronde waren we reeds enkele mannen kwijtgespeeld waaronder Caby, Dagrain en Steven Hocedez. Toch moesten we blijven tempo maken want ver waren deze mannen niet achter. Ondertussen trachtten Filip en ik jacht te maken op een ontketende Bert Deschodt. Even dachtten we dat we het kloofje op Bert misschien weleens konden dichten maar bij het ingaan van de derde ronde bleek duidelijk dat Bert ijzersterk bezig was en dat onze gedachte slechts een illusie bleek te zijn.
Ondertussen waren we nog met z'n 3 overgebleven waarbij een zekere Moyaert Joris nog steeds bij Filip en mezelf overgebleven was. Nu probeerde ikzelf ook wat kopwerk te verrichtten omdat ik halverwege de 3de ronde in de smiezen kreeg dat Moyaert het moeilijk kreeg. Ook Filip was van dezelfde gedachte en samen konden we bij het ingaan van de laatste ronde een kloof slaan op Moyaert. Met Filip Vanwijnsberghe had ik echt een prachtkompaan bij me. Een prima kerel om samen een wedstrijd te kunnen lopen maar ge moet natuurlijk wel meekunnen want hij is natuurlijk niet den eersten den besten hé.
Filip maande me nog in de laatste kilometer aan dat ik vol voor die tweede plaats moest gaan maar daar bedankte ik vriendelijk voor. Tenslotte had hij veruit het meeste kopwerk verricht en was ik al lang tevreden dat ik het een ganse wedstrijd uitgehouden heb naast zo'n klassebak. Uit respect voor deze man en ook wel als een vorm van bedanking heb ik niet gespurt voor die tweede plaats. Tenslotte was ik toch 1ste in mijn categorie dus plaats 2 of 3 maakte voor mij niet zoveel uit. Winnaar van de dag werd weereens een outstanding Bert Deschodt die 40sec. voor ons finishte.
Achteraf zeer tevreden uiteraard en ook wel de bevestiging dat de form degelijk aanwezig blijkt te zijn. Hopelijk kunnen we dit nog enkele wedstrijden ten berde brengen. Hieronder de top 10 van de Sinksenjogging. Groetjes
Zaterdagmiddag stond er de prestatieloop van 20,2 km te Kluisbergen op het programma. Voor vaderlief en mezelf een must om deel te nemen aangezien mijn roots in Ruien ligt, een deelgemeente van Kluisbergen. Het was dus ook met enige stress dat we samen vertrokken richting Kluisbos want we hoopten beiden toch op een verdienstelijke prestatie. Door deelname aan vorige edities wisten we natuurlijk welk parcours we voorgeschoteld kregen en ik kan jullie verzekeren dat deze loodzwaar is.
Er moesten 2 rondes afgelegd worden van 10 km waarbij die eerste 4 km best te doen zijn. Het huzarenstukje begint rond km 5 met een slopende helling van een 2-tal kilometer. Eerst loop je nog op mooie asfaltwegen maar naarmate de klim vordert hoe slechter het wordt om te lopen. Die mooie asfaltweg gaat over in een off-road wandelpad met serieuze putten en stenen. Eenmaal boven moet je dan nog het ganse traject afleggen door de Kluisbos. Voor mensen die met de wagen dit baantje al afgelegd hebben kan ik je verzekeren dat de veringen van je vehicel serieus op de proef gesteld worden.
Voor de start kon ik niet echt uitmaken wie of wat de concurrentie zou zijn aangezien de 10km en 20km tesamen van start gingen. Ik was wel van zinnens behoudend te starten want om voor een supertijd te gaan is deze wedstrijd echt niet gemaakt. Om 15u werd het startschot gelost en weg waren we. Al van bij de start waren er al zo'n stuk of 10 atleten die voor mij uitliepen en reeds als halve gekken tekeer gingen. 'k Was niet van plan om me daar druk over te maken dus liet ik maar begaan. Niettegenstaande kwam ik na een 2-tal kilometer vrij gemakkelijk aansluiten bij de kopgroep.
Van de kopgroep van 10 was er rond km 4 veruit geen sprake meer. Menigen waren reeds teruggeslagen en bleven we nog met 3 man over. Raar maar waar bleken mijn kompanen ook de 20 km te lopen en zouden dit dus mijn concurrenten zijn. Het hier over een zekere Liviaux maar de andere was voor mij geen onbekende. Mihi Hassan, woonachtig in Harelbeke bleek vandaag ook zijn zinnen gezet te hebben op deze wedstrijd. Het was hij die het tempo bepaalde wat ik eigenlijk wel een lekker tempo vond.
Bij het begin van die loodzware beklimming moest jonge snaak Liviaux reeds de rol lossen zodat ik samen met Hassan de beklimming kon beginnen. Nu was ik van plan om zolang mogelijk bij Hassan te blijven om mij zo te verzekeren van een podiumplaats en een kloof te slaan met andere concurrenten. Tijdens die beklimming had ik het wel moeilijk om hem bij te benen maar ik slaagde in mijn opzet. Na doortocht van de eerste ronde hadden we reeds een serieuze voorsprong op de rest van het peleton.
De kilometers vorderden vlug en op de vlakke stroken had ik niet veel problemen om Hassan zijn tempo te volgen. Maar toen we rond km 15 terug aan diezelfde loodzware beklimming begonnen begon ik het moeilijk te krijgen. Mihi Hassan bleef gezwind doorlopen en moest ik de rol lossen. Die laatste 5 zware kilometers was de verzuring kompleet en was het echt afzien. Niettegenstaande was de voorsprong dusdanig groot geworden dat ik totaal niet meer hoefde te vrezen voor mijn 2de plaats. Na 1u18min04 sec eindigde ik dus als tweede in deze zware helletocht.
Zeer tevreden achteraf aangezien ik bijna 3min. van mijn tijd afpingelde ten opzichte van vorig jaar. Anderzijds zijn de benen totaal verzuurd en zal ik meerdere dagen nodig hebben om daarvan te recupereren. De officiële uitslag heb ik nog niet maar zal ik dees dagen zeker en vast op mijn blogske gooien. Groetjes en tot de volgende.
Aan de vooravond van een lang Hemelvaartweekend stond er een wedstrijd op het programma in Roucourt (deelgemeente Pérluwez) die deel uitmaakte van het Achro-criterium. Niet dat dit een belangrijke wedstrijd is of zo maar aangezien het parcours tamelijk vlak is (behalve laatste kilometer), kon men toch wel spreken over een echt snelheidskoerske. Voor mij een grote test hoe het met de snelheid gesteld was. Na een vermoeiende week in de materniteit doorgebracht te hebben was ik niet meer zeker van mijn stuk.
Wel heb ik het in die week kunnen opbrengen om in de vroege morgen telkens mijn kilometerkes af te malen. Niet altijd met evenveel goesting maar dan was dat maar zo. Aangezien de start om 19u45min was zijn vaderlief en ik een uur eerder aangekomen om toch maar op't gemak ons te kunnen voorbereiden op de wedstrijd. Voor te lopen was het weer wel goed. Aangezien het nu toch vollop lente moet zijn met aangename temperaturen (soms zelfs te warm) voelde deze avond aan als een kille novemberavond.
Alle concurrentie was aanwezig waaronder Clais, Demaret, Vanlede, Lelong, Descamps,... Zelfs Bert Deschodt was present. Hij wou nu ook wel eens de sfeer proeven om een wedstrijd te betwisten bij onze Waalse vrienden. Met al deze mannen kon je er zeker van zijn dat er van bij het begin serieus zou doorgevlamd worden.
Ook ik wou er vandaag volluit voor gaan, kwestie om te weten hoe de zaken ervoor zouden staan. Omstreeks 19u45min werd een meute van 535 deelnemers op gang geschoten. En zoals gezegd werd er meteen doorgevlamd met een Francois Clais en Bert Deschodt op het voortouw. Ikzelf volgde in een achtervolgend groepje van een 7-tal man. De eerste km kwam ik door in 3min07 sec. wat dus behoorlijk snel was. Ik voelde algauw dat de benen goed waren want na de 2de km (6min20sec) kreeg ik een opwelling om naar Clais en Deschodt toe te lopen.
Gelukkig maar dat ik me kon bedwingen want dit kon weleens zelfmoord betekenen. Niettegenstaande voelde ik me wel de betere van ons achtervolgend groepje bestaande uit Lelong, Descamps, Lemmens en Kestelyn. Bij het bordje van 3 km klokte ik af op 9min40sec. maar had niet de indruk dat we toch eigenlijk best wel vlug liepen. Het was vooral ik die steeds het voortouw nam en zelf het tempo bepaalde. Na km 5 (16min40sec) ondervond ik dat mijn kompanen het moeilijk kregen om mijn zog te volgen. Dus besloot ik wijselijk wat te gaan temporiseren en anderen waaronder Descamps wat kopwerk te laten verrichten.
Rond km 7 besloot Descamps zelf eens te demareren. Ik aarzelde geen moment en sprong met hem mee. Even vond ik het zelfs nodig om hem even te jennen door vlak naast hem te gaan lopen en hem eens te bekijken van kop tot teen. Over mijn lijk dat hij vandaag voor mij zou zijn. Bij het ingaan van de laatste kilometer begon het dan stijgende lijn te gaan richting aankomst. Ondertussen waren Descamps en ik nog de enigen die overbleven van ons groepje. Nogmaals plaatste hij een versnelling bergop wat meteen voor mij het signaal was om er komaf mee te maken.
Ik parreerde zijn versnelling en stook onmiddellijk nog een tandje bij waarbij hij onmiddellijk en lichtjes gefrustreerd loste. Zeer tevreden eindigde ik als 3de na het duo Clais-Deschodt. Winnaar van dit duo werd Francois Clais, kort gevolgd door een toch wel zeer sterke Bert Deschodt, waarvoor hulde.
Achteraf zeer tevreden met mijn prestatie en meteen ook het bewijs dat mijn topform niet zo ver af meer is. Met die voorbije drukke week had ik het toch wel anders verwacht. Gellukkig is het tegendeel bewezen en zie ik komende wedstrijden vol vertrouwen tegemoet.
Zoals velen onder jullie weten reeds (via facebook) dat ik sinds zondagmorgen vader geworden ben van een tweede dochtertje genaamd Camille (Kamiejje uitgesproken ). Dit is ook de reden waarom mijn verslagje van vorige zaterdag uiterst beknopt zal zijn wegens weinig tijd. Wel kan ik zeggen dat het parcours lastig was en dat ik vrij tevreden over mijn wedstrijd kon zijn met een tweede plaats.
Aangezien het verslag deze week op geen kloten trekt kunnen onderstaande foto's alsook de uitslag iets goed maken. Groetjes.
Format PDF
Geen Achro-wedstrijd voor mij dit weekend aangezien ons kleinste zaterdagnamiddag gedoopt werd. Dus besloot ik om vrijdagavond deel te nemen aan de 15 km van Sint-Pieter te Kuurne. Wat me vooral opviel was dat er een uur voor aanvang van de wedstrijd nog bijna geen kat te bespeuren was. Dit was wel eventjes schrikken want in Wallonië ben ik toch andere toestanden gewoon.
). Dit is ook de reden waarom mijn verslagje van vorige zaterdag uiterst beknopt zal zijn wegens weinig tijd. Wel kan ik zeggen dat het parcours lastig was en dat ik vrij tevreden over mijn wedstrijd kon zijn met een tweede plaats.
