Zaterdagnamiddag stond de zwaarste wedstrijd van het seizoen op het programma die deel uitmaakte van het Achro-criterium. Thimougies was de plaats van bestemming en het moet gezegd, dit dorpje ligt echt "buiten de menselijke beschaving". Ikzelf had reeds 3x deelgenomen aan deze zware wedstrijd dus wist ik perfect wat we voorgeschoteld kregen. Enig minpunt is wel dat mijn beste prestatie op deze wedstrijd een schamele 10de plaats was. Van de andere 2 deelnames wil ik zelfs niets bovenhalen want deze waren echt beneden alle peil.
Enig voordeel was dat de temperaturen deze middag echt aangenaam waren om te lopen maar jammergenoeg moesten we de stevig doorwaaiende wind wel bijnemen. Ik hoopte echt dat ik vandaag toch enigszins kon presteren en niet volledig door de mand vallen want daar was het parcours ideaal voor. Loop je bij aanvang van de wedstrijd te snel dan krijg je gegarrandeert even later de rekening gepresenteerd op deze zware omloop.
Even voor 16u schaarde zich een menigte van zo maar eventjes 635 deelnemers richting startlijn. Favorieten waren Joost Dewaele maar vooral Istace José die de voorbije 3 edities met glans won. Voor een berggeit als hem is zo'n parcours natuurlijk op zijn gespierde lijf geschreven. Onmiddellijk na het startschot waren we vertrokken voor een eerste kilometer bergafwaarts. Meteen het gemakkelijkste van het parcours, alhoewel de weg bezaaid was met verdomde kasseien waardoor enige voorzichtigheid geboden was.
De eerste km kwam ik dus ook door in 3min12sec. en liep in 3de positie. Enkele meter voor mij was er Joost Dewaele en nog een stuk ervoor had Istace José reeds het hazepad gekozen op zoek naar zijn 4de op rij in deze wedstrijd. Na een goeie kilometer was er al een eerste nijdige klim die ik volgde in het spoor van Marc Descamps. Dit tempo bleek hoog genoeg om het kloofje op Joost te dichten waardoor we een achtervolgend groepje vormden van 3 man.
Dit groepje bleef eventjes gehandhaaft maar rond km 4 en terug tijdens een stevige klim trok Joost stevig door. Ik voelde dat ik ballanceerde tussen "in het rrod gaan" en niet. Wijselijk besloot ik wat te temporiseren want met vorige "slechte" edities in mijn achterhoofd wou ik deze keer niet weer afgaan als een gieterke. Ik liet het gat vallen met Joost en Marc Descamps, die even later ook loste". Eventjes liep ik moederziel alleen maar rond km 6 kreeg ik het gezelschap van Lelong Raphaël. Nu kon ik me af en toe wat wegsteken want de tegenwind was bij momenten echt wel hard.
Het ging tamelijk goed en naarmate de wedstrijd vorderde dacht ik dat ik Descamps nog te pakken zou krijgen. Jammergenoeg kon ik het gat alleen niet dichten en bleef alles zo goed als status quo. Dit kwam ook omdat Lelong zijn beste papieren verloren had. Rond km 11 zag ik achter mij een ontketende Gregory Billet afkomen. Toen hij even later bij mij kwam zette ik me in zijn spoor waardoor Lelong onmiddellijk de rol moest lossen. Rond km 12 stond er weer een nijdige klim en toen was het voor mij afzien. Grégory vlamde naar boven waardoor de kloof op Descamps slechts enkele meter meer bedroeg.
Ik was nog steeds mee maar voelde dat ik het aan't begeven was. Een 10-tal meter voor de top was Billet reeds bij Descamps en ik bleef hangen op slechts enkele meters. Toen we boven waren moesten we linksaf en kregen we pal tegenwind. Dit was voor mij de doodsteek en zag Descamps en Billet van mij weglopen, en dit ging behoorlijk snel. Met die tegenwind en nog een laatste steile beklimming was het vet van de soep maar had toch nog de kracht om mijn 5de plaats te behouden.
Winnaar van de dag werd Istace José en mooi 2de werd meneer Joost Dewaele. De Amerikaanse lucht moet hem blijkelijk deugd gedaan hebben. Ikzelf liep vandaag een "matige" wedstrijd maar was wel tevreden met mijn 5de plaats. Ik weet hoedanook dat ik hier in Thimougies nooit potten zal breken. Daarvoor hebben mijn pezige beentjes iets te weinig kracht, denk ik. In ieder geval ben ik blij dat we dat alweer achter de rug hebben. Volgende week vrijdag loop ik normaalgezien in Kuurne waar het mooi vlak is. Hopelijk wordt het dan niet te warm. We zien wel.
Voor de volledige uitslag klik op de link: www.acrho.be
Halverwege deze week was ik nog van zinnens om zaterdagnamiddag naar Ogy af te zakken om daar een wedstrijd te lopen maar besloot eigenlijk donderdagavond om daags nadien in Hulste deel te nemen. Zo kon ik zaterdag nog eens een volle dag mijn vaderlijke plicht op mij nemen. Vrijdagavond dus richting Hulste getrokken met gepensioneerd atleet Ignace Bekaert.
Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in om een wedstrijd te lopen maar probeerde me toch enigszins op te laden om er een goeie wedstrijd van te maken. Tijdens de opwarming legde ik een ronde af van het parcours en ondervond algauw dat de omloop voorzien was van veel bochtwerk die een constant hoog tempo enigszins zouden tegenwerken. Wat de concurrentie betrof was vrij duidelijk dat Fabrice Laga topfavoriet was. Enkele andere te duchten concurrenten waren Michael Vannieuwenhuyze en Vanhaelewyn Andy.
Om 20u werd er gestart en moesten er 4 rondes afgelegd worden in deze wedstrijd. Meteen na het startsignaal besloot ik de kopgroep te volgen die bestond uit een 6-tal man. Nam halverwege de 1ste ronde de kopgroep op sleeptouw maar toch onder enig voorbehoud om mij zeker niet te verbranden. Ook Fabrice was blijkbaar van dezelfde gedachte en lieten maar wat begaan, tenslotte moesten er nog 3 rondes afgelegd worden.
Bij passage van de eerste ronde was de kopgroep uitgedund tot 4 waaronder mezelf, Fabrice, Michael en Vanhaelewyn Andy. Ook de 2de ronde onderhoudden we een aardig tempo. Toch lag dit blijkbaar niet hoog genoeg om de kopgroep uiteen te laten spatten. Ikzelf wou wachten tot de laatste ronde om eventueel wat poer te verschieten dus hield ik me in de 2de ronde ook vrij rustig. Tijdens de 3de ronde waren we nog steeds met z'n 4 waarbij Michael Vannieuwenhuyze het tempo bepaalde. Hierdoor begonnen we met z'n 4 aan de laatste finale ronde.
Bij het ingaan van die laatste ronde besloot ik stillaan de gaskraan open te zetten want ik had geen zin om snelle mannen als Vannieuwenhuyze mee te nemen naar de eindstreep. Ik slaagde in mijn opzet want algauw bleven we nog met z'n 2 over. Samen met Fabrice Laga hadden we het hazepad gekozen richting aankomst. Natuurlijk wist ik dat ik tegen snelle man Fabrice niets kon beginnen richting aankomst, maar was toch wel blij dat ik mijn 2de plaats kon veiligstellen.
Een 400-tal meter voor aankomst versnelde Fabrice waarbij ik hem van geen antwoord meer kon dienen. Hij werd dus verdiend winnaar waarbij ikzelf als tweede over de meet holde. Opdracht volbracht. Achteraf was ik best tevreden alhoewel ik ondervond dat ik al betere koersen gelopen heb dit jaar. Waarschijnlijk te wijten aan het bochtige parcours en gebrek aan lange stroken waarbij men aan een egaal tempo kan blijven lopen.
Hieronder nog de top 5 van de dag en volgende week trekken we met een bang hartje richting Thimougies alwaar de zwaarste wedstrijd van het Achro-criterium op het programma staat. Vorige deelnames draaiden steeds uit op een sisser. Zou al blij zijn met een top 10 plaats. Maar dat zijn zorgen voor next weekend. Groetjes.
Eindelijk was het zover. Met "La Kainoise" stond de 2de halve marathon op het programma van het Achro-criterium. Een belangrijke wedstrijd omdat op zo'n halve veel punten kunnen gesprokkeld worden voor diegenen die een goed klassement ambiëren. Aangezien ik toch zeker een gooi wil doen naar een podiumplaats in dit algemene klassement was ik toch nerveus. Het was eigenlijk al enkele dagen dat "La Kainoise" in mijn hoofd spookte.
Parcourkennis was het probleem niet, want het was niet mijn eerste deelname aan deze zware en verradellijke halve marathon. Ook was ik ervan overtuigd dat de conditie momenteel tamelijk goed zat dus daar maakte ik me ook geen zorgen om. Mijn zware struikelblok was het weer dat voorspeld werd die dag. Stralende zon en temperaturen rond de 30 graden baarden me serieus zorgen.
Nochthans heb ik wel reeds degelijke wedstrijden gepresteerd onder zo'n verzingende hitte maar toch had ik bij aanvang van de wedstrijd echt schrik dat het vandaag wel eens kon misgaan. Ik had dan ook mijn voorzorgen genomen en gevraagd aan goeie vriend Wouter Deconinck (ongelooflijk maar waar), of hij mij zou kunnen begeleiden met de fiets om ons toch enige vorm van verkoeling te kunnen aanbrengen onderweg. Zonder morren stemde deze in, wat me toch enigszins geruststelde.
Alle concurrentie was uiteraard aanwezig vandaag, wat te verwachten was natuurlijk. Enige verandering was dat er een uurtje later gestart werd (16u), in plaats van de respectievelijke 15u. Vlug nog wat ijswater over mijn koppeke vlak voor de start en weg waren we voor een ware helletocht. Gelukkig werd er behouden gestart waardoor een kopgroep van een 10-tal man ontstond. Ik besloot me wijselijk in het kopgroepje schuil te houden en de eerste 8 km langs de Schelde niet te forceren. Ook toen Henry Van Malleghem rond kilometer 2 een versnelling plaatste en een 30-tal meter voor ons uitliep maakte ik me dat moment totaal geen zorgen.
Onder impuls van Ludovic Vanlede bleef de voorsprong van Van Malleghem slechts beperkt en zag ik ook wel dat we het kloofje met hem zonder problemen zouden dichten. Na een goeie 5 km besloot ik stilaan meer naar de voorste gelederen van het kopgroepje te gaan want ik ondervond dat het groepje achteraan begon te verbrokkelen. Er waren er inderdaad dus enkelen die het slachtoffer werden van hun overmoedigheid. Zo kwam het dat we rond km 9 nog een kopgroep hadden van zo'n 4 man waarbij Vanlede, Boesmans en Lelong mijn metgezellen waren.
Nadat we de vlakke strook langs de Schelde achter ons hadden werd het tijd voor het echt zware werk. Gelukkig voelde ik me opperbest en wist ik bij aanvang van de eerste beklimming dat ik best wel goed zat. Bij een versnelling van Lelong aarzelde ik geen moment en volgde hem in zijn voetsporen. Hierdoor waren we plots met z'n 2 ervandoor want Vanlede en Boesmans moesten eraf. Tesamen zorgden we ervoor dat we onze voorsprong stelselmatig konden uitbreiden waarbij algauw duidelijk werd dat ik en Lelong voor de overwinning zouden strijden vandaag.
Even had ik een klein dipje bij de beklimming van de Mt.-St-Aubert rond km 17 maar toch kon ik vastklampen aan Lelong. Nadien was het bergafwaarts richting aankomst en wist ik dat mijn kansen serieus vergrootten op een prachtige overwinning. Rond km 19 wanneer we nog een autostradebrug over moesten ondervond ik dat Lelong eigenlijk stikkappot zat en versnelde. Onmiddellijk had ik een mooi kloofje en kon ik de laatste kilometer van de wedstrijd genieten van een echt deugddoende eerste overwinning van het seizoen.
Na 1u17m44sec was mijn helletocht voorbij, maar door de adrenaline die door mijn lijf gierde was dit afzien vlug vergeten. Vorige nacht wel niet kunnen slapen door mijn overwinning maar dat nam ik er maar al te graag bij. Groetjes en tot de volgende.
Iets later dan normaal voor mijn wekelijks verslagje maar dit is enkel te wijten aan mijn jongste dochter Camille die mij 's avonds bezighoudt. Blijkbaar is dochterlief reeds een avondmens en kan den dezen dus aan al haar wensen voldoen. Hierdoor reeds een paar avonden de tijd niet gevonden om mijn relaas over mijn laatste wedstrijd te doen.
Die laatste wedstrijd stond vorige zaterdagnamiddag op het programma in Anvaing. Een 10-kilometerloop op een toch wel behoorlijk heuvelachtig parcours. Ik was gemotiveerd om vandaag nog eens volluit te gaan om toch nog eens de huidige conditie te testen. De laatste weken was die best behoorlijk te noemen, dus wou ik vandaag bevestigen.
Eerst een 5-tal kilometer opgewarmd samen met Vanlede om vervolgens even voor 15u plaats te nemen aan de startlijn. Er was blijkbaar een ploegje atleten aanwezig waarbij ik niet echt kon uitmaken hoe sterk ze wel zouden zijn vandaag. Meteen na het startschot vlamde jonge snaak Lelong als een speer weg. Ik liet begaan en nestelde me in een groepje waarbij ook meneer Hocedez aanwezig was. Die eerste 2 km waren vals plat en eerlijkgezegd had ik het wat moeilijk. Ik kon wel volgen maar dat ging moeizaam.
Rond km 3 beterde dit. Er ontstond een kopgroep van een 5-tal man. Ik besloot wijselijk me wat weg te steken want er stond toch een aardige wind. Bij het ingaan van de 4de kilometer kon ik me nergens meer wegsteken toen de hemelsluizen volledig openstonden. Zo'n 5 minuten heeft het echt water gegoten en even kwam ik in de problemen omdat ik door mijn brilletje geen steek meer zag. Gelukkig was het slechts een korte bui waardoor mijn brilglaasjes gauw opdroogden.
Rond km 6 waren we nog steeds met z'n vijven maar toch ondervond ik wel dat ik één van de beteren was. Toen rond km 7 Carrion , tijdens een beklimming een aanval plaatste besloot ik met hem mee te springen. We slaagden in onze opzet want algauw konden we een kloofje slaan op Lelong en co. Tijdens die laatste kilometers ondervond ik dat mijn metgezel niet van plan was met mij samen naar de aankomst te lopen. Hij plaatste meerdere versnellingen die ik telkens kon parreren maar dat koste krachten.
Bij het ingaan van de laatste honderden meter waren we nog steeds met z'n twee en besloot ikzelf mijn kans te wagen. Mijn concurrent voor de overwinning bleek van dezelfde gedachte te zijn en versnelde plotseling loeihard. Ik beet mijn tanden stuk door hem te gaan halen maar het was verdomme een taaie klant. Het was ikzelf die een 50-tal meter voor aankomst moest vaststellen dat ik het onderspit zou delven. Hierdoor werd ik dus 2de en jammergenoeg net geen eerste overwinning van het seizoen gehaald.
Achteraf moest ik wel concluderen dat ik de goeie form te pakken heb en dat ik temeer klaar ben voor "La Kainoise" volgende week. 'k Zou daar echt eens goed willen presteren. Hopelijk wordt het niet te warm want daar heb ik een grondige hekel aan. Groetjes en tot de volgende.
Na de loodzware wedstrijd vorige week in Kluisbergen heb ik de trainingskilometers vorige week wat teruggeschroefd. Stijfheid en vermoeidheid in de benen waren de aanwezigen deze week. Gelukkig begon het tij te keren na woensdag en besloot ik toch maar om vrijdagavond deel te nemen aan de Sinksenjogging in Harelbeke op het Eiland. Vorig jaar was ik daar echt gene stamp tegen mijn kl... waard. Dit jaar hoopte ik beter te doen alhoewel ik het bij aanvang van de wedstrijd niet echt zag zitten.
Aangekomen in Harelbeke keek ik vol verwondering hoeveel sterke mannen hier aanwezig waren. Met Deschodt, Vanwijnsberghe, Vanlede, heroptredende Caby, Vermeulen Stijn, Dagrain Michel en Steven Hocedez zou het er hier hard aan toe gaan. Eigenlijk was ik wel even uit mijn lood geslagen toen ik die mannen zag, maar niettegenstaande hoopte ik toch op voldoeninggevende prestatie.
Het parcours vandaag was zo vlak als een biljartlaken. Een aangename geruststelling na al die wedstrijden in het heuvelachtige Wallonië. Wel moesten er 4 rondes afgelegd worden waarbij er nog tamelijk veel scherpe bochten moesten genomen worden. Ikzelf heb het liever anders maar was toch wel blij om eens een vlak parcours voor de kiezen te krijgen. Om 19u30 werd het peleton op gang geschoten en meteen werd er serieus gevlamd. Bert Deschodt was niet van plan om op zijn lauweren te rusten en nam meteen na startschot de wedstrijd in handen.
Een ijverige Michel Dagrain volgde enkele meters van Bert Deschodt. Nadien was het aan mijnen toer geflankeerd door Vanwijnsberghe, Caby, Vermeulen, Hocedez en een zekere Moyaert. In voelde me goed in dit groepje en vooral met Filip Vanwijnsberghe als tempomaker wist ik dat ik best wel in een goeie positie zat. Mijn tactiek was dus ook om Filip zolang mogelijk te volgen in deze wedstrijd.
Na doortocht van de eerste ronde waren we reeds enkele mannen kwijtgespeeld waaronder Caby, Dagrain en Steven Hocedez. Toch moesten we blijven tempo maken want ver waren deze mannen niet achter. Ondertussen trachtten Filip en ik jacht te maken op een ontketende Bert Deschodt. Even dachtten we dat we het kloofje op Bert misschien weleens konden dichten maar bij het ingaan van de derde ronde bleek duidelijk dat Bert ijzersterk bezig was en dat onze gedachte slechts een illusie bleek te zijn.
Ondertussen waren we nog met z'n 3 overgebleven waarbij een zekere Moyaert Joris nog steeds bij Filip en mezelf overgebleven was. Nu probeerde ikzelf ook wat kopwerk te verrichtten omdat ik halverwege de 3de ronde in de smiezen kreeg dat Moyaert het moeilijk kreeg. Ook Filip was van dezelfde gedachte en samen konden we bij het ingaan van de laatste ronde een kloof slaan op Moyaert. Met Filip Vanwijnsberghe had ik echt een prachtkompaan bij me. Een prima kerel om samen een wedstrijd te kunnen lopen maar ge moet natuurlijk wel meekunnen want hij is natuurlijk niet den eersten den besten hé.
Filip maande me nog in de laatste kilometer aan dat ik vol voor die tweede plaats moest gaan maar daar bedankte ik vriendelijk voor. Tenslotte had hij veruit het meeste kopwerk verricht en was ik al lang tevreden dat ik het een ganse wedstrijd uitgehouden heb naast zo'n klassebak. Uit respect voor deze man en ook wel als een vorm van bedanking heb ik niet gespurt voor die tweede plaats. Tenslotte was ik toch 1ste in mijn categorie dus plaats 2 of 3 maakte voor mij niet zoveel uit. Winnaar van de dag werd weereens een outstanding Bert Deschodt die 40sec. voor ons finishte.
Achteraf zeer tevreden uiteraard en ook wel de bevestiging dat de form degelijk aanwezig blijkt te zijn. Hopelijk kunnen we dit nog enkele wedstrijden ten berde brengen. Hieronder de top 10 van de Sinksenjogging. Groetjes
Zaterdagmiddag stond er de prestatieloop van 20,2 km te Kluisbergen op het programma. Voor vaderlief en mezelf een must om deel te nemen aangezien mijn roots in Ruien ligt, een deelgemeente van Kluisbergen. Het was dus ook met enige stress dat we samen vertrokken richting Kluisbos want we hoopten beiden toch op een verdienstelijke prestatie. Door deelname aan vorige edities wisten we natuurlijk welk parcours we voorgeschoteld kregen en ik kan jullie verzekeren dat deze loodzwaar is.
Er moesten 2 rondes afgelegd worden van 10 km waarbij die eerste 4 km best te doen zijn. Het huzarenstukje begint rond km 5 met een slopende helling van een 2-tal kilometer. Eerst loop je nog op mooie asfaltwegen maar naarmate de klim vordert hoe slechter het wordt om te lopen. Die mooie asfaltweg gaat over in een off-road wandelpad met serieuze putten en stenen. Eenmaal boven moet je dan nog het ganse traject afleggen door de Kluisbos. Voor mensen die met de wagen dit baantje al afgelegd hebben kan ik je verzekeren dat de veringen van je vehicel serieus op de proef gesteld worden.
Voor de start kon ik niet echt uitmaken wie of wat de concurrentie zou zijn aangezien de 10km en 20km tesamen van start gingen. Ik was wel van zinnens behoudend te starten want om voor een supertijd te gaan is deze wedstrijd echt niet gemaakt. Om 15u werd het startschot gelost en weg waren we. Al van bij de start waren er al zo'n stuk of 10 atleten die voor mij uitliepen en reeds als halve gekken tekeer gingen. 'k Was niet van plan om me daar druk over te maken dus liet ik maar begaan. Niettegenstaande kwam ik na een 2-tal kilometer vrij gemakkelijk aansluiten bij de kopgroep.
Van de kopgroep van 10 was er rond km 4 veruit geen sprake meer. Menigen waren reeds teruggeslagen en bleven we nog met 3 man over. Raar maar waar bleken mijn kompanen ook de 20 km te lopen en zouden dit dus mijn concurrenten zijn. Het hier over een zekere Liviaux maar de andere was voor mij geen onbekende. Mihi Hassan, woonachtig in Harelbeke bleek vandaag ook zijn zinnen gezet te hebben op deze wedstrijd. Het was hij die het tempo bepaalde wat ik eigenlijk wel een lekker tempo vond.
Bij het begin van die loodzware beklimming moest jonge snaak Liviaux reeds de rol lossen zodat ik samen met Hassan de beklimming kon beginnen. Nu was ik van plan om zolang mogelijk bij Hassan te blijven om mij zo te verzekeren van een podiumplaats en een kloof te slaan met andere concurrenten. Tijdens die beklimming had ik het wel moeilijk om hem bij te benen maar ik slaagde in mijn opzet. Na doortocht van de eerste ronde hadden we reeds een serieuze voorsprong op de rest van het peleton.
De kilometers vorderden vlug en op de vlakke stroken had ik niet veel problemen om Hassan zijn tempo te volgen. Maar toen we rond km 15 terug aan diezelfde loodzware beklimming begonnen begon ik het moeilijk te krijgen. Mihi Hassan bleef gezwind doorlopen en moest ik de rol lossen. Die laatste 5 zware kilometers was de verzuring kompleet en was het echt afzien. Niettegenstaande was de voorsprong dusdanig groot geworden dat ik totaal niet meer hoefde te vrezen voor mijn 2de plaats. Na 1u18min04 sec eindigde ik dus als tweede in deze zware helletocht.
Zeer tevreden achteraf aangezien ik bijna 3min. van mijn tijd afpingelde ten opzichte van vorig jaar. Anderzijds zijn de benen totaal verzuurd en zal ik meerdere dagen nodig hebben om daarvan te recupereren. De officiële uitslag heb ik nog niet maar zal ik dees dagen zeker en vast op mijn blogske gooien. Groetjes en tot de volgende.
Aan de vooravond van een lang Hemelvaartweekend stond er een wedstrijd op het programma in Roucourt (deelgemeente Pérluwez) die deel uitmaakte van het Achro-criterium. Niet dat dit een belangrijke wedstrijd is of zo maar aangezien het parcours tamelijk vlak is (behalve laatste kilometer), kon men toch wel spreken over een echt snelheidskoerske. Voor mij een grote test hoe het met de snelheid gesteld was. Na een vermoeiende week in de materniteit doorgebracht te hebben was ik niet meer zeker van mijn stuk.
Wel heb ik het in die week kunnen opbrengen om in de vroege morgen telkens mijn kilometerkes af te malen. Niet altijd met evenveel goesting maar dan was dat maar zo. Aangezien de start om 19u45min was zijn vaderlief en ik een uur eerder aangekomen om toch maar op't gemak ons te kunnen voorbereiden op de wedstrijd. Voor te lopen was het weer wel goed. Aangezien het nu toch vollop lente moet zijn met aangename temperaturen (soms zelfs te warm) voelde deze avond aan als een kille novemberavond.
Alle concurrentie was aanwezig waaronder Clais, Demaret, Vanlede, Lelong, Descamps,... Zelfs Bert Deschodt was present. Hij wou nu ook wel eens de sfeer proeven om een wedstrijd te betwisten bij onze Waalse vrienden. Met al deze mannen kon je er zeker van zijn dat er van bij het begin serieus zou doorgevlamd worden.
Ook ik wou er vandaag volluit voor gaan, kwestie om te weten hoe de zaken ervoor zouden staan. Omstreeks 19u45min werd een meute van 535 deelnemers op gang geschoten. En zoals gezegd werd er meteen doorgevlamd met een Francois Clais en Bert Deschodt op het voortouw. Ikzelf volgde in een achtervolgend groepje van een 7-tal man. De eerste km kwam ik door in 3min07 sec. wat dus behoorlijk snel was. Ik voelde algauw dat de benen goed waren want na de 2de km (6min20sec) kreeg ik een opwelling om naar Clais en Deschodt toe te lopen.
Gelukkig maar dat ik me kon bedwingen want dit kon weleens zelfmoord betekenen. Niettegenstaande voelde ik me wel de betere van ons achtervolgend groepje bestaande uit Lelong, Descamps, Lemmens en Kestelyn. Bij het bordje van 3 km klokte ik af op 9min40sec. maar had niet de indruk dat we toch eigenlijk best wel vlug liepen. Het was vooral ik die steeds het voortouw nam en zelf het tempo bepaalde. Na km 5 (16min40sec) ondervond ik dat mijn kompanen het moeilijk kregen om mijn zog te volgen. Dus besloot ik wijselijk wat te gaan temporiseren en anderen waaronder Descamps wat kopwerk te laten verrichten.
Rond km 7 besloot Descamps zelf eens te demareren. Ik aarzelde geen moment en sprong met hem mee. Even vond ik het zelfs nodig om hem even te jennen door vlak naast hem te gaan lopen en hem eens te bekijken van kop tot teen. Over mijn lijk dat hij vandaag voor mij zou zijn. Bij het ingaan van de laatste kilometer begon het dan stijgende lijn te gaan richting aankomst. Ondertussen waren Descamps en ik nog de enigen die overbleven van ons groepje. Nogmaals plaatste hij een versnelling bergop wat meteen voor mij het signaal was om er komaf mee te maken.
Ik parreerde zijn versnelling en stook onmiddellijk nog een tandje bij waarbij hij onmiddellijk en lichtjes gefrustreerd loste. Zeer tevreden eindigde ik als 3de na het duo Clais-Deschodt. Winnaar van dit duo werd Francois Clais, kort gevolgd door een toch wel zeer sterke Bert Deschodt, waarvoor hulde.
Achteraf zeer tevreden met mijn prestatie en meteen ook het bewijs dat mijn topform niet zo ver af meer is. Met die voorbije drukke week had ik het toch wel anders verwacht. Gellukkig is het tegendeel bewezen en zie ik komende wedstrijden vol vertrouwen tegemoet.
Zoals velen onder jullie weten reeds (via facebook) dat ik sinds zondagmorgen vader geworden ben van een tweede dochtertje genaamd Camille (Kamiejje uitgesproken ). Dit is ook de reden waarom mijn verslagje van vorige zaterdag uiterst beknopt zal zijn wegens weinig tijd. Wel kan ik zeggen dat het parcours lastig was en dat ik vrij tevreden over mijn wedstrijd kon zijn met een tweede plaats.
Aangezien het verslag deze week op geen kloten trekt kunnen onderstaande foto's alsook de uitslag iets goed maken. Groetjes.
Zaterdagnamiddag nog eens met goeie vriend Chris Van Haute richting Ath getrokken voor een wedstrijdje van het Achro-criterium. Voor het algemene klassement was dit geen belangrijke wedstrijd dus konden we ons een off-dagje veroorloven. Ondanks de eerste warmte wou ik wel proberen volluit te gaan, maar had er bij voorbaat geen goed oog in.
Aangezien ik reeds deze wedstrijd al meerdere malen gelopen had wist ik dat het parcours best wel lastig was. Het waren vooral die lange vervelende stukken tussen veld en akker die het vooral mentaal lastig maakten. Kwam er nog eens bij dat het eigenlijk voor geen meter plat was. Normaalgezien vonden de inschrijvingen plaats in een school waar er de jaarlijkse opendeurdag plaats vond. De voorbije jaren hebben we telkens kunnen genieten van menig vrouwelijk schoon die er aanwezig was.
Maar wat viel dit tegen deze zaterdagmiddag. Toen we aankwamen zat ik wat verbauwereerd rond mij te kijken. Bleek dat er dit jaar van een opendeurdag geen sprake was en dus ook geen vrouwelijk schoon. De eerste kleine ontgoocheling was een feit. Nadien een 4-tal km wat gaan opwarmen met Vanlede wat niet echt van harte ging. Niet dat de persoon in kwestie een klootzak is ofzo, maar de beentjes voelden best wat loom aan. Ik probeerde mezelf nog wat op te peppen om toch vandaag nog wat te kunnen forceren.
Om 15u stipt knalde het startschot voor een wedstrijdje over 11,7 km. Bij aanvang besloot ik toch maar om de kopgroep te volgen. Moest ik toch een goeie dag hebben, dan was ik toch tenminste mee. Samen met Vanlede, Descamps en nog 3 andere atleten die ik niet kende vormden we een kopgroepje. Ik bleef hen volgen tot km 3. Nadien begonnen we aan een ellendig lang stuk rechtdoor en vals plat omhoog. Toen dit in mijn hoofd begon te spelen liet ik meteen mijn kompanen gaan en besloot ik zonder forceren mijn wedstrijd uit te lopen. Had echt geen zin meer om mij nog 8 km de pleuris uit het lijf te lopen voor "den bok zin kloten".
Naarmate de wedstrijd vorderde werd ik nog bijgehaald door menige lopers waardoor ik rond km 9 rond een 14de positie liep. Het kon me eigenlijk ook geen fluit schelen want ik had het te warm en mijn mentale dipje kende een hoogtepunt. Gelukkig wist ik dat de laatste 2 km in dalende lijn waren en met de zon in mijn rug kon ik terug een hoger tempo gaan lopen. Die laatstse 2 km gingen zelfs meer naar behoren want ik haalde terug 5 man in waardoor ik toch nog als 9de over de meet liep. Opdracht volbracht was het enige zinnige dat ik kon zeggen na aankomst. Deze morgen ben ik dan richting Grijsloke getrokken. Daar goed getraind met Carlo Verleyen en af en toe eens de gaskraan opengezet. Dit verliep probleemloos dus meteen het bewijs dat de voorbije "slechte" wedstrijd vooral te wijten was aan het mentale aspect.
Volgende week zou ik in Desselgem lopen maar aangezien mijn vrouw nu wel hoogzwanger is, kan ik dit niet met zekerheid zeggen. Volgend weekend moet ik misschien presteren in de kraamafdeling om vrouwlief zo goed mogelijk bij te staan.
Eindelijk was het zover. Deze namiddag stond de eerste belangrijke wedstrijd van het Achro-criterium op het programma met de halve marathon van Velaines. Voor mannen die het klassement ambiëren een must om er bij te zijn want op zo'n lange wedstrijd vallen er natuurlijk veel punten te rapen voor dat klassement. Al moest er dan wel goed gepresteerd worden natuurlijk. Vorig jaar werd deze wedstrijd voor mij een complete ramp. Al na een goeie km moest ik al lossen van mijn concurrenten waardoor deze wedstrijd voor mezelf een ware martelgang betekende. Ik eindigde toen in een tijd van een goeie 1u33min.
Vandaag zag ik het wel zitten om een deftige prestatie neer te zetten. Eind januari had ik niet gedacht dat dit mogelijk zou zijn wegens teveel conditieachterstand maar de steeds groeiende prestaties van de voorbije weken konden alleen maar het beste vermoeden. Over het parcours kan iedereen me gelijk geven die deze wedstrijd reeds meegelopen hebben, dat het niet van de poes is. Alhoewel de afstand "slechts" 20,7 km bedraagt is hij door zijn moeilijkheidsgraad echt wel een volledige halve marathon waardig.
Het weer was vandaag echt wel lente-achtig te noemen. Een azuurblauwe hemel (door afwezigheid van vliegtuigstrepen) en een strakke zon maakten het lenteplaatje compleet. Concurrenten voor het klassement waren allen aanwezig waaronder Descamps, Demaret, Vanlede, Lelong, Mas, Duvivier de voornaamste waren. Tijdens de opwarmingsronde samen met Ludovic Vanlede hoopten we dat we vandaag de concurrentie ons tanden eens kon laten zien. Vooral aan de mannen Descamps en Demaret die de "uitgesproken" favorieten zijn om het Achro-criterium te winnen dit jaar.
Met toch wat enige nervositeit begaf ik me omstreeks 15u richting start en stelde me klaar op de eerste rij van het peleton. Voor mij begon het al goed toen iemand mij duidelijk maakte dat ik mijn borstnummer niet had opgespeld. De stommekloot die ik ben, was dit gewoonweg vergeten aan te doen. Dan maar gestart zonder borstnummer met de bedoeling dat ze mij aan de aankomst wel zouden begrijpen. Met nog enkele seconden te gaan was het toch te laat om dat borstnummerke nog te gaan halen vanuit de vestiare en aan te doen.
Eindelijk konden we van start gaan voor deze lange en toch wel zware beproeving. Na enkele honderden meter was er zich reeds een kopgroepje gevormd met alle favorieten te samen, enkel Duvivier Dany en Bruno Mas ontbraken. Ik voelde me tamelijk goed en besloot bij de aanvangsfase van de wedstrijd de kopgroep op sleeptouw te nemen samen met Demaret. Tijdens een 1ste beklimming rond km 3 besloot Marc Descamps een speldeprikje uit te delen door te gaan versnellen. Dit kon ik niet laten gebeuren en sprong gretig samen met Demaret in zijn wiel. Vanlede en Lelong waagden zich niet aan dit kat en muis spelletje waardoor er een klein kloofje ontstond.
Nochthans had ik voor de wedstrijd nog gezegd tegen Ludovic dat ik niet ging meegaan met Descamps en Demaret omdat deze mannen in het begin van zo'n lange wedstrijd wel gretig zijn maar dit geen hele tijd konden uitzingen. Door overmoed en doordat ik me wel goed voelde kon ik het natuurlijk weer niet laten. Toch besliste ik om Demaret te laten gaan rond km 6 toen hij weer een versnellling plaatste. Hij liep nu alleen op kop en ik zat in het achtervolgende groepje met Descamps, Lelong en Vanlede die weer de aansluiting konden vinden.
Rond km 8 was het Vanlede die naar Demaret snelde en de kloof op hem kon dichten. Ikzelf zat nu in het achtervolgende groepje met Descamps en Lelong Raphaël. Ik ondervond dat Descamps stillaan barsten begon te vertonen waardoor ikzelf tevens een versnelling plaatste richting koplopers. Zo vormde zich rond km 9 een kopgroep van 3 man met mezelf, Demaret en Vanlede. In deze situatie veranderde niet veel meer tot rond km 11. Tijdens een zoveelste beklimming was het nu Demaret die het moeilijk kreeg en moest lossen van Vanlede en ikzelf. Wat ikzelf niet voor mogelijk achtte kwam uit. Rond km 12 liepen we met z'n beiden op kop van de wedstrijd.
Descamps was nu reeds ver teruggeslagen en ook Demaret werd de pineut van zijn ontstuimige eerste kilometers. Enkel Lelong die een 50-tal meter achter ons was bleef kranig standhouden. Jammergenoeg begon ik stilaan zelf te ondervinden dat ik het lastiger begon te krijgen en vooral de stroken bergop. Toch kon ik in het zog van Vanlede blijven tot km 15. En toen gebeurde het...
Rond die 15de km kwam Lelong terug bij ons aansluiten waardoor het tempo terug de hoogte in vloog. Op dat moment had ik echt de benen niet meer om mee te gaan en moest lossen. Even later zag ik ook dat Vanlede eraf moest en dat ik terug bij hem zou kunnen komen. Een steile helling rond km 17 besliste daar anders over. Het was Vanlede die Lelong terugpakte en hem even later ter plaatse liet. Ikzelf had het echt wel gehad op die laatste helling en wist dat een overwinning er vandaag niet ging inzitten. Achter mij was er de grote leegte dus ik hoefde me in de laatste 2 km niet meer te forceren. Na 1u15min41sec. kwam ik aan als 3de over de meet.
De grote overwinnaar van de dag was Vanlede Ludovic die alle concurrenten het nakijken gaf en velen verbaasden. Hetzij hem van harte gegund natuurlijk en een welgemeende proficiat is hier op zijn plaats. Toch had ik na afloop een wat ontgoochelend gevoel dat ik die laatste 5 km gefaald heb. Misschien te wijten dat ik me in het begin wat teveel in de luren laten leggen heb door Demaret en Descamps om telkens hun aanvallen te gaan pareren. Hierdoor dat ik er op het laatste wat door zat.
Niettegenstaand heeft de beste gewonnen en mag ik eigenlijk ook wel tevreden zijn met mijn derde plaats. Hierdoor wordt ik voorlopig leider in het algemeen klassement van het Achro-criterium. Drie maand terug had ik dit niet voor mogelijk gehouden. Ondertussen blijven we verder trainen en hopen dat de topconditie in juni aanwezig zal zijn wanneer "La Kainoise" op het programma staat.
Aan allen een goed weekeinde gewenst en hieronder de top 15 van de dag.
Eindelijk wat tijd gevonden om mijn blogske te updaten. Door de stilaan nakende komst van mijn tweede dochter moest ik noodgedwongen dit weekeinde nog een volledige slaapkamer monteren. Aangezien er toch wat werk in kruipt was ik eigenlijk mijn wekelijkse verslagje op mijn blog vergeten. Niettegenstaande is de opdracht tijdens dit schrijven volbracht en kan ik jullie mededelen dat er dit weekeinde natuurlijk een wedstrijd gelopen werd van het Achro-criterium.
Tijdens het paasweekeinde vorige week stond er geen wedstrijd op het programma dus was dit voor mij een uitgesproken kans om wat kilometertjes bij te trainen en dit met het oog op de halve van Velaines die volgende week op het programma staat. Zaterdagmiddag vertrokken we vrij vroeg aangezien het een gloednieuwe wedstrijd van het Achrocriterium was te Esplechin. Deze streek hadden we nog niet aangedaan maar toch kwamen we zonder problemen aan op onze eindbestemming.
Ik wou vandaag toch wel nog eens de gaskraan openzetten, kwestie om volgende week met vertrouwen aan de start te staan in Velaines. En aan concurrentie was er vandaag totaal geen gebrek. Met mannen als Domina, Rasschaert, Vanlede, Demaret, Clais, Dagrain Michel en nog enkele anderen zou een top 10 plaats vandaag ons doel zijn. Kwam er nog eens bij dat echte kleppers zoals Dewaele Joost, Istace José en Pierre Denays eveneens present waren was ik echt genoodzaakt om uit mijn pijp te komen om effectief ook een top 10 plaats te versieren.
Na een lange maar deugddoende opwarming samen met Vanlede en Joost Dewaele zag ik het best wel zitten. Ondanks een flinke verkoudheid voelde ik me goed en kon ik dit dus geenszins als excuus inroepen als het een cutwedstrijd zou worden. Over het parcours was er geen enkele discussie. Deze was tamelijk vlak te noemen maar vervelende tegenwind zou vandaag spelbreker van dienst zijn. We wisten dus op voorhand wat ons te wachten stond en even voor klokslag 3 begaf ik me naar de startlijn.
Meteen na het startschot werd er serieus doorgevlamd. Meneer Dewaele was blijkbaar van plan om meteen al het peleton aan stukken te rijten wat hem eigenlijk aardig lukte. Enig gezelschap die hij moest dulden was op dat moment José Istace. Ikzelf zat eigenlijk in het achtervolgende groepje samen met Rasschaert, Domina, Denays en Lelong Raphael. Ook voor mij was het echt vollen bak want na 3 km passeerde ik het bordje na 9min.40sec. Tussen km 3 en 4 kreeg ik het even moeilijk waardoor ik moest lossen van dit groepje. Gelukkig kon ik aanpikken toen 2 achtervolgers Simon Clam en Deliveyne Aaron me inhaalden.
Naarmate de wedstrijd vorderde zag ik Joost als een bezetene tekeergaan in de verte. Ondertussen zag ik ook dat het groepje waaruit ik eerst gelost was aan diggelen was geslagen. Samen met mijn beide kompanen poogden we nog om er enkelen op te rapen. Ik wist dat het tussen plaats 6 en 10 secondenwerk zou zijn want veel scheelde het allemaal niet zo veel. (Buiten die eerste 3 natuurlijk ). Bij het ingaan van de laatste kilometer versnelde Clam Simon waardoor Aaron Deliveyne moest lossen. Ikzelf kon zonder probleem mijn wagentje aanhangen. Vierhonderd meter voor aankomst begon ik te versnellen waardoor Clam Simon algauw het onderspit moest delven.
Tevreden en moegestreden eindigde ik als 8ste over de meet in deze toch wel sterk bezette wedstrijd. Eigenlijk was dat meteen de 1ste keer dit seizoen dat er zoveel tegenstand was. Winnaar werd jonge snaak Pierre Denays die, nochthans ijzersterke Joost Dewaele, het nakijken gaf. Na de wedstrijd kregen we tevens ook het jammerlijke nieuws te horen van een oudere man (55 j) die overleden zou zijn aan een hartstilstand rond km 6. Medische hulp mocht echter niet meer baten. Bij deze wil ik mijn deelneming betuigen aan de betrokken familie want stel je maar eens voor moest zoiets bij jezelf gebeuren. Het leven kan bij momenten hard zijn.
Volgende week staat dus de belangrijke 20,7 km van Velaines op het programma. Voor mannen die meedingen voor een goed klassement meteen de eerste belangrijke afspraak van het jaar. Aangezien den dezen dit jaar nog eens vol voor dit eindklassement wil gaan hoop ik natuurlijk op een goeie prestatie van mijnentwege. Hopelijk bevalt mijn vrouw niet dienen dag. Hoe dat afloopt leest u volgende week wel. Salut.
Vandaag stond een wedstrijd van het Achro-criterium in Hérinnes op het programma. Eigenlijk wel een wedstrijd die mij ligt, nochthans is de lastigheidsgraad ervan tamelijk hoog te noemen. Toch kon ik er in 2007 en 2008 de overwinning wegkapen maar toen was de conditie picco-bello. Deze middag moest ik het voorlopig nog stellen met een mindere conditie dan voorbije edities maar toch is die conditie steeds beter aan het worden.
Toch wou ik vandaag het beste van mezelf geven en er dus volluit voor gaan. Torenhoog favoriet vandaag was Istace José die me vertelde dat hij vandaag er wel een lapke op zou geven. Nochthans had hij vorige week een zware trail achter de rug maar besloot er vandaag toch vol voor te gaan. Een overwinning was bij de aanvangsfase van de wedstrijd reeds een utopie. Omstreeks 15u stonden zo'n 470 begenadigden aan de startlijn. Net na het startsignaal besloot Istace reeds resoluut de kop te nemen. Vanlede poogde nog even mee te gaan maar wijselijk liet hij hem even verder begaan.
Ondertussen na een km was reeds een achtervolgend groepje ontstaan met zo'n 7-tal man. Voornaamste mannen hierin waren Demaret, Vanlede, Huyghe en Phelizon. Eigenlijk zat ik meteen goed in de wedstrijd want het was ikzelf die het tempo kon bepalen in de groep. Enkele weken geleden was dit nog even anders toen ik steeds moest aanklampen om nadien te moeten lossen. Maar nu voelde ik me duidelijk de betere en besloot rond km 3 tijdens een strook vals plat even door te trekken. Ik zag dat iedereen, behalve Demaret, aan de rekker ging. Even later hield ik de benen terug stil omdat ik geenzins van plan was om constant aan kop te sleuren tegen wind. Zo kwam het groepje weer samen.
Rond km 5 was er een kleine doch pittige afdaling waarbij Demaret zich volledig liet gaan. Ik trachtte zijn spoor te volgen wat eigenlijk aardig lukte. Hierdoor konden we onmiddellijk een kloofje slaan op Vanlede en co. Demaret en ikzelf waren nu op elkaar aangewezen om de wedstrijd verder af te maken. Tussen km 5 en 6 bij een lange strook trachtte ik Demaret de kop op te dringen. Dit lukte wel maar voelde wel dat hij er niet vol voor ging zodoende het achtervolgende groepje met Vanlede dichter kwam. Dit wilde ik niet laten gebeuren waardoor ikzelf maar terug beginnen tempo maken ben om de achtervolgers op afstand te houden.
Tijdens een lastige beklimming rond km 6 poogde Demaret even te gaan versnellen maar die aanval kon ik gemakkelijk counteren. Ondertussen volgden de kilometers elkaar snel op en wist ik dat we buiten schot zouden blijven op de achtervolgers. Vanaf km 10 stond er ons nog een gezapig klimmetje te wachten van een goeie anderhalve kilometer. Uit het niets en totaal onverwacht schoot Demaret van achter mijn rug weg. Ik poogde hem nog even te volgen maar zijn versnelling was verschroeiend. Hierdoor kon hij een kloof slaan die ik niet meer zou dichten. Nochthans geloofde ik dat ik hem misschien tijdens die beklimming nog zou kunnen terugpakken maar helaas was de vogel gaan vliegen.
Overduidelijke winnaar van de dag werd dus Istace José en Demaret Grégory tweede. Ikzelf werd net als vorige week terug 3de. Best tevreden alhoewel mijn laatste 2 kilometer ietwat tegenvallend waren. Wat ik wel weet is dat de conditie steeds beter wordt en dat ik klaar zal zijn om aan te treden in de halve van Velaines. Volgend weekeinde is er geen wedstrijd voorzien dus zullen dit nodige trainingskilometers worden. Tot schrijfs. Groetjes Delombaerde
Deze middag moesten we tijdig vertrekken richting Basècles voor de 6de wedstrijd van het Achro-criterium. Enerzijds omdat Basècles toch een kleine 60 km rijden is, anderzijds omdat de wedstrijd van start ging om 14u30 in plaats van 15u. Na het oppikken van Ignace Bekaert vertrokken we met veel gelach en gezever richting bestemming.
De heenreis verliep voorspoedig zodoende we rond 13u30 reeds aanwezig waren. Na het inschrijven en de wekelijkse begroetingen van menige loopcollega's doorstaan te hebben was ik klaar voor mijn opwarmingsronde samen met Steven Hocedez. Tijdens onze verkenning ervaardden we dat een matig windje lastig te verteren zou zijn. Niettegenstaande was de temperatuur best aangenaam te noemen want het zweet brak me letterlijk uit.
Enkele minuten voor 14u30 begaven we ons vlug naar de startlijn om toch maar een mooi plaatsje te bemachtigen in de voorste gelederen van het peleton. De man die ik vandaag graag wou kloppen was immer sympathieke Steven Hocedez maar aangezien hij ook goed op dreef is was dit geen sinecure. Alvorens van start te gaan was er nog een leuke anekdote enkele meters voor de startlijn. Een ouder koppel die vlakbij woonden hadden blijkbaar problemen met een overvolle beerput. Een heleboel menselijke resten, ook wel stront genoemd, kwam op de zijkant van de weg terecht. Het koppeltje behielp zich met schuurborstel als 2 bezetene om het goedje zo snel mogelijk bij het dichtstgelegen rioolputje te krijgen. De straat blonk achteraf wel maar de omliggende geur was niet te harden.
Ondertussen werd het startsignaal gegeven en pepte ik mezelf op om vandaag mijn vooringenomen ambities te bewerkstelligen. De eerste km klokte ik af op 3min.14sec. en zat ik in een kopgroepje met Steven, Demaret, Gruloos, Descamps en jonge snaak Lelong Raphael. Na anderhalve km versnelde Descamps waardoor er nu 3 koplopers waren. Ikzelf volgde op een 10-tal meter met Steven Hocedez. In die beginfase van de wedstrijd beukte Steven er stevig in. Na 2km passeerden we in 6min40sec. en de 3de km in 10min.10sec. waarbij we reeds een helling te verteren kregen.
Na die 3de km begon ik het echt moeilijk te krijgen om ontketende Steven nog te volgen. Even trachtte ik nog aan te klampen maar jammergenoeg moest ik lossen. Ik moest het nu alleen zien te klaren krijgen en daar had ik best wat moeite mee. Met een tegenwind en toch wel een mentale tik gekregen te hebben moest ik me zo vlug mogelijk herpakken of het wedstrijdje zou wel eens in mineur afgesloten worden. Rond km 4 kwamen het duo Bruno Mas en Cedric Cannoot me vergezellen.
Ondertussen was ik enigszins wat gerecupereerd en kon ik mijn wagentje aanpikken bij dit duo. Halfweg koers ondervond ik dat het terug een stuk beter ging want toen ik aan kop kwam ondervond ik dat mijn metgezellen het moeilijk kregen. Tijdens een zeer lange strook rechtdoor zag ik dat we stilaan naderden op Steven Hocedez. Ondertussen moest Bruno Mas een gaatje laten en was ik nu alleen met Cédric Cannoot. Wanneer hij op kop liep zag ik dat Steven terug afstand nam van ons. Ikzelf moest iets ondernemen wilde ik Steven alsnog kunnen kloppen.
Rond km 8 besloot ik dan maar alles op alles te zetten en demareerde weg van Cannoot. Nu kwam het erop aan om serieus door te vlammen tot ik bij meneer Hocedez kwam. Ik slaagde in mijn opzet en kon de aansluiting vinden met Steven rond km 9. Toen ik bij hem kwam moest ik wel effen op mijn plooien komen want mijn inhaalbeweging had serieus wat krachten gekost. Ondertussen zagen we dat nu ook Marc Descamps in ons vizier kwam maar de kloof was nog te groot om hem enigszins te verontrusten. Bij het ingaan van de laatste km versnelde ik wat om een kloofje te slaan met Steven. Dit lukte wel, al moet gezegd worden dat dit niet echt van een leien dakje verliep. Het kostte me heel wat moeite om een ijzersterke Steven achter mij te houden.
Uiteindelijk werd Nico Gruloos verdiend winnaar en Marc Descamps 2de. Als laatste mocht ikzelf de 3de podiumplaats invullen. Opdracht volbracht en uiteraard tevreden. Enig minpuntje misschien waren de tijden die niet spectaculair oogden. Was het toch de wind die vandaag enige spelbreker was of iets anders, ... daar heb ik het raden naar. Maar aangezien bij iedereen die tijden niet echt schitterend waren kan ik moeilijk de oorzaak bij mezelf zoeken uiteraard. Ondertussen blijven we gretig verder trainen en hopelijk zet mijn heropstanding zich door.
Deze middag richting Blicquy getrokken alwaar de 5de wedstrijd van het Achro-criterium doorging. Vandaag werd ik vergezeld door charmant gezelschap. Joost Dewaele, die deze voormiddag zo maar eens eventjes een duurloopje van 2u45min uit de benen geschud had, schonk mij het volledige vertrouwen zijn vrouw onder mijn hoede te nemen. Samen met Ulrike trok ik naar mijn thuisfront waar vaderlief en grootouders hun opwachting maakten. Groot was dus ook hun verwondering toen ik plotseling met een "andere vrouw" de veranda betrad.
Samen trokken we dus met z'n allen naar het nederige Blicquy, die een deelgemeente van Leuze bleek te zijn. Na vele landelijke wegen kwamen we omstreeks 14u op onze bestemming aan. Het viel terug op dat de Vlamingen allom present waren. Carlo Verleyen, Dieter Vandewalle en nog vele andere bekenden hadden ook hun pijlen gericht op deze leuke wedstrijd.
Na het afhalen van het borstnummer en nadat ik mijn loopplunje had aangetrokken, vertrok ik samen met Dieter Vandewalle en Claude Putman voor een opwarmingsronde van een kleine 5-tal kilometer. Aangezien het parcour vandaag redelijk vlak was, op een paar stroken na, wou ik vandaag mijn gemiddelde snelheid toch de hoogte injagen. Na een goeie trainingsweek van een goeie 100-tal km was het vertrouwen om te slagen in mijn opdracht vrij groot. Enig minpuntje was misschien toch wel de afstand die 12 km bedroeg.
Na enkele pittige versnellingen was ik er klaar voor en samen met 590 andere begenadigden zocht ik de startlijn op. Ik was vandaag van zinnens om onmiddellijk het spoor van Duvivier en Bruno Mas te volgen want ik wist dat zij op redelijke vlakke parcours vrij snel waren. Om 15u stipt werd er gestart en weg waren we...
Doordat de 1ste km lichtjes naar beneden ging werd er van bij de beginfase tamelijk vlug doorgevlamd. Bij passage van die 1ste km klokte ik af op 3min14sec. en liep toen omstreeks de 15de positie. Rond km 2 passeerde ik Carlo Verleyen die klaarblijkelijk een vliegende start had genomen. Er begon zich nu toch stillaan een kompacte groep te vormen van een 10-tal man. Voor ons liep een groepje met kleppers als Loquet, Demaret en Dieter Vandewalle. Zij zouden voor de overwinning strijdden. De achtervolgende groep waar ik dus bij zat was ook goed vertegenwoordig met de voornaamste mannen als Descamps, Vanlede, Cannoot en natuurlijk Duvivier en Bruno Mas.
Rond km 3 plaatste Descamps een versnelling waardoor onze groep compleet uiteen gereten werd. Descamps en Lelong Raphaël liepen nu enkele meters voorop gevolgd door mezelf en natuurlijk het duo Duvivier-Mas. Achter ons werd een kloof geslagen. Om die mannen niet meer te laten terugkomen hadden Duvivier, Bruno Mas en mezelf een fantastische verstandhouding om telkens afwissellend een hondertal meter kopwerk te verrichtten. Dit werkte voortreffelijk want hoe verder de wedstrijd vorderde hoe groter het kloofje werd. Rond km 10 wist ik dus ook dat ik vandaag zeker een top10 plaats te pakken zou hebben.
Ondertussen werd Loquet winnaar van de dag en Dieter Vandewalle, terug uit rustperiode, verdienstelijk tweede. Tussen ons drieën gingen we opmaken wie beslag kon leggen op de 6de stek. Bij het ingaan van de laatste km besloot ik mij achteraan schuil te houden om nog enigszins mee te dingen naar die 6de plaats. We bleven samen en alles bleef rustig tot de laatste 400 meter. Veel eerder vertrekken zou zelfmoord geweest zijn aangezien we toch wel aan elkaar gewaagd waren. Bovendien werd de weg steeds steiller richting aankomst dus enige terughoudendheid was wel nodig.
De eerste die de knuppel in het hoendehok gooide was Duvivier. Ikzelf kon zijn zog net volgen maar het was Bruno Mas die ijzersterk remonteerde en een kloof kon slaan. Hij werd dus verdiend 6de. Ondertussen bleef ik op enkele meter van Duvivier strandden maar had de benen niet meer om over hem heen te gaan. Sprint verloren van mijn metgezellen en dus als 8ste over de eindmeet.
Dat ik het vandaag niet kon afmaken in een sprint zal wel te maken hebben met het gebrek aan te weinig interval. Niettegenstaande was ik zeer tevreden met mijn prestatie want voor het eerst dit jaar kon ik de kaap van 17km/u overschrijdden. Met een gemiddelde snelheid van 3min.28sec./km wordt de wederopstanding stillaan een feit. Ik heb er goeie hoop op dat ik tegen 17 april reeds kan beschikken over een tamelijk goeie form. Want dan staat de halve marathon van Velaines op het programma. Een eerste waardemeter voor wie meedingt naar het hoogste schavotje van het Achro-criterium.
Format PDF
). Dit is ook de reden waarom mijn verslagje van vorige zaterdag uiterst beknopt zal zijn wegens weinig tijd. Wel kan ik zeggen dat het parcours lastig was en dat ik vrij tevreden over mijn wedstrijd kon zijn met een tweede plaats.
). Bij het ingaan van de laatste kilometer versnelde Clam Simon waardoor Aaron Deliveyne moest lossen. Ikzelf kon zonder probleem mijn wagentje aanhangen. Vierhonderd meter voor aankomst begon ik te versnellen waardoor Clam Simon algauw het onderspit moest delven.
