Deze middag organiseerde de brandweer van Vichte voor de eerste maal een loopwedstrijd genaamd "Dwars door de kazerne". Deze naam was heel letterlijk te nemen aangezien we bij aanvang van de tweede ronde dwars door hun arsenaal heen moesten lopen. We wisten bij voorbaat dat de eerste 3 in deze wedstrijd dezelfde prijs kregen (handdoekenpakket) dus kwam het erop aan om deze doelstelling te bereiken.
Als het even kon wou ik ook wel voor de overwinning gaan maar dan mocht ik absoluut geen steken laten vallen want goeie vriend Joost Dewaele had ook zijn zinnen gezet op dit wedstrijdje. Tijdens mijn verkennende opwarmingsronde ondervond ik algauw dat het deze middag verdomd warm was. Precies of de zomer zijn laatste eerbetoon wou tonen alvorens de herfst binnen enkele dagen zijn intrede zou gaan maken. Het zweet stroomde al letterlijk van min bakkes en we waren nog niet eens begonnen. Het lekkere gevoel van de voorbije weken tijdens mijn opwarming was vandaag totaal afwezig. Hopelijk was dit geen teken aan de wand.
Niettegenstaande stond ik omstreeks 15u op de eerste rij van het peletonnetje (60 man, incluis deelnemers 4 km) om toch Joost enigszins het vuur aan de schenen te leggen. Er moest vandaag 8km afgelegd worden waarbij we 2 rondjes moesten afleggen. Van zodra het startschot afging vlamde Joost als een speer weg. Ik besloot onmiddellijk hem te volgen met eveneens Carlo Verleyen in mijn zog. We bleven zo'n 3-tal km samen tot ikzelf echt ondervond dat ik niet die benen van de voorbije weken had. Die dekselse warmte kwam er nog eens bij en dat maakte de zure coctail kompleet.
Vanaf die 3de km besloot ik wijselijk om meneer Dewaele te laten gaan en samen met Carlo Verleyen mijn wedstrijdje af te maken. Ik wou absoluut niet meer forceren aangezien ik morgen de 10 km in Waregem loop. Zodoende bleef ik bij Carlo tot 500 meter voor aankomst om hem dan met een kleine versnelling van me af te schudden. Oververdiend winnaar was Joost Dewaele en ikzelf dus 2de. Opdracht volbracht, maar ik heb er geen goed gevoel aan overgehouden. Kwam het van de warmte of is mijn piekje nu echt wel voorbij? Wie zal het zeggen. De wedstrijd morgen in Waregem zal in ieder geval uitsluitsel brengen. Ik hou jullie op de hoogte.
Bij deze nog een dikke proficiat aan Joost. Misschien wel een klein wedstrijdje maar met een marathon in de benen die nog geen week achter hem ligt: dikke klasse!!! Ik wou wel meer tegenstand bieden maar vandaag ging dit echt niet.
Groetjes Delombaerde en hieronder nog de top 5 van de dag:
Het was toch met enige ongerustheid dat ik deze middag richting Wallonië trok. De voorbije week op training voelde ik toch wat enige vermoeidheid in de benen. Begin van de week begon slecht met zware benen. Ik had niet echt meer dat fijne gevoel in de benen ondanks mijn 2 overwinningen vorig weekend. De trainingen verliepen echt moeizaam maar dit beterde enigszins naarmate de week vorderde. Hoedanook hield ik toch rekening met een mindere prestatie vandaag in Péronnes.
Tijdens de opwarming voelde ik me desondanks tamelijk goed. Wat ik wel ondervond was dat er een venijnige wind stond. Voor mij een teken dat ik vandaag niet aan een solo-actie zou beginnen. Omstreeks 15u stond weereens een omvangrijk peleton aan de start (480 deelnemers), klaar om aan het zware werk te beginnen. Vermoeide benen of niet, ik wou vandaag toch het beste van mezelf geven om dan zelf wel te ondervinden waar het schip zou stranden.
Het startschot werd gegeven en algauw vlamden we er vandoor. Een zeer gretige Vanlede besloot om er meteen al de beuk in te gooien en liep onmiddellijk aan de leiding. Ikzelf besloot samen met Domina en Franky Hernould zijn zog te volgen. Het tempo lag in de beginfase tamelijk hoog zodat we algauw een kopgroepje vormden van een viertal man. Atleten van dienst waren dus Domina, Vanlede, Hernould en ikzelf. Aan deze situatie veranderde niet veel tot Franky Hernould omstreeks km 5 besliste om er alleen vandoor te gaan. We wisten toen reeds dat Vanlede, Domina en ikzelf geen aanspraak zouden maken op de overwinning. Daarvoor is Hernould enkele klassen te sterk.
Onder ons 3 gingen we dus uitmaken wie aanspraak kon maken op een eervolle tweede plaats. Rond km 7 stond een stuk aardeweg op het programma die een kleine 3 km lang was. Ik probeerde af en toe wat te versnellen maar ondanks de sterke tegenwind kon ik mijn beide kompanen niet lossen. Dit bleef duren tot we rond km 11 plotseling wel de wind in ons voordeel hadden. Voor mij een uitgelezen kans om mijn kaarten op tafel te leggen. Ik besloot nu stelselmatig te versnellen om zo een kloofje te slaan. Ik slaagde in mijn opzet want Vanlede was de eerste die moest passen. Domina bleef aan mij kleven maar ondervond wel dat ook hij het nu moeilijk kreeg.
Ikzelf voelde me toppie en bleef vol doorgaan. Uiteindelijk kraakte ook Domina zodat ik bij het ingaan van de laatste kilometer alleen 2de liep. Vrij gemakkellijk kon ik standhouden en eindigde dus zeer tevreden op een 2de stek. Domina werd 3de en een imponeerde Vanlede 4de. Achteraf zeer tevreden natuurlijk want dat had ik toch wel niet verwacht. Zo zie je maar dat je toch nooit mag wanhopen na een mindere trainingsweek. De nederlaag van Zulte-Waregem tegen KV Kortrijk achteraf maakte mijn tevredenheid er niet minder om.
Tivolirun Hulste (10,8 km) + Schaliënhofloop Vichte (10 km)
Dit weekend had ik mezelf voorgenomen om 2 wedstrijden te lopen in nog geen 24 uur tijd. Dit was geen bevlieging, eerder een uit de hand gelopen loopagenda. Vrijdagavond stond er de Tivolirun in Hulste op het programma van het Harelbeeks criterium. Aangezien ik dit jaar toch een gooi doe naar de eindoverwinning was ik enigszins verplicht deel te nemen. Daags nadien was er dan de Schaliënhofloop in thuisbasis Vichte. Aangezien ik nu toch reeds 9 jaar trouwe Vichtenaar ben en ik er vorig jaar eindwinnaar was voelde ik me toch aangesproken deze wedstrijd ook te lopen, al was het maar uit prestige.
Eerst en vooral een klein verslagje over de wedstrijd in Hulste. Het weer was best te pruimen alhoewel er tamelijk veel wind was. Er moesten 4 rondes afgelegd worden waarbij een smerig stuk aardeweg van enkele honderden meter die de enige adder onder het gras was. Voor de rest een vrij vlak parcours dus. Lieven Demeestere die stond te supporteren maakte me bij aanvang voor de start wijs dat er toch enige tegenstanders aanwezig waren die mij het moeilijk konden maken. Velen dachten natuurlijk bij voorbaat dat Delombaerde ging winnen maar met mannen als Vanlede, Callens, Lernout Dries, Vermander Glen en John Vanneste was dit niet zo vanzelfsprekend.
Om 20u werd er gestart en met volle overtuiging begon ik mijn wedstrijd. Tijdens die 1ste ronde ontstond een ruime kopgroep van een 8-tal man waarbij ikzelf ook ergens verscholen zat. Ik voelde reeds bij aanvang dat ik een goeie dag had maar besloot wijselijk om niets te overhaasten. Ik wou me eigenlijk zoveel mogelijk sparen om daags nadien in Vichte toch nog wat jus in de benen over te houden. Ook tijdens die 2de ronde ging ik gezwind mee met de kopgroep die nu toch reeds gehalveerd was. Mannen die er toen nog bijzaten waren Vanlede, Vanneste, Callens en Lernout.
Bij aanvang van de 3de ronde besloot ik stillaan zelf wat meer initiatief te nemen. Af en toe kon ik het niet laten wat te versnellen maar hield me wijselijk terug wat in. Toen Vanlede plotseling op kop liep en er wat begon aan te sleuren ging ik mee. Ik besloot toen gauw zelf over te nemen en begon nu stillaan het gaspedaal in te duwen. Toen Vanlede me toeriep dat we nu alleen aan de leiding liepen ben ik er dan vol voor gegaan. Hierdoor moest Vanlede halverwege de 3de ronde lossen en kon ik op zoek gaan naar mijn 5de overwinning van het seizoen.
De laatste ronde liep ik dus ook helemaal alleen aan de leiding en hield het tempo hoog genoeg zodat niemand meer zou terugkeren. Even later kwam ik dus als eerste over de finish. Missie volbracht, en vol tevredenheid keerde ik terug huiswaarts. Ik liep de 10,8 km in een tijd van 36min.20sec. (17,835 km/u). Tweede werd nog Callens Steven in 36min.44sec. (17,641 km/u) en derde Ludovic Vanlede in 36min.53 sec.(17,569 km/u).
Daags nadien en nog geen 20 u later stond dus de Schaliënhofloop in Vichte op het programma. Qua tegenstand valt deze wedstrijd wel mee, ware het niet dat ik reeds enkele weken op de hoogte was dat ook Pedro Dujardin in Vichte van start zou gaan. Bij aanvang van de wedstrijd had ik in gedachten al vrede genomen met een 2de plaats. Ge moet namelijk weten dat het me nog nooit eerder gelukt was om meneer Dujardin tijdens een wedstrijd te kloppen. Met de wedstrijd van gisterenavond in de benen vond ik dit dus ook een utopie.
Dessalniettemin begon ik toch vol vertrouwen mijn opwarmingsronde en voelde algauw dat de benen toch enigszins gerecupereerd waren. Het was dus ook mijn bedoeling Pedro zo lang mogelijk te volgen. Er moesten hier ook 4 plaatselijke rondes afgelegd worden. Om 17u stipt knalde het startschot en weg waren we. Algauw waren Pedro en ik er alleen vandoor. In tegenstelling tot wat ik verwachtte, kon ik aardig mee met meneer Dujardin. Ik die eerst dacht dat ik algauw zou moeten lossen had het dus verkeerd voor. Het ging zelfs zo aardig dat ik regelmatig zelf wat kopwerk verzette en dus terug in zeer goeie doen was.
Het wedstrijdverloop was eigenlijk saai te noemen omdat we steeds bij elkaar bleven. Af en toe werd er wat heen en weer geprikt maar elk van ons kon deze versnellingskes parreren. De wedstrijd viel in een definitieve plooi toen Pedro een 500-tal meter voor aankomst demareerde. Ik besloot zijn zog te volgen om na enige tijd over te nemen en er nog een lapke bij te doen. Misschien wat overmoedig maar toch voldoende om mijn sympathieke concurrent te doen kraken. Met enig euforisch ongeloof haalde ik mijn 6de overwinning van het seizoen binnen waarvan dus 2 stuks in nog geen 24u tijd. Van een topweekendje gesproken. Ik liep mijn 10 km (9,91 km) in 32min42sec. wat wel eens mijn besstijd zou kunnen zijn op een 10 km-afstand.
Ondertussen ben ik nu wel tot het besef gekomen dat ik dit eigenste moment een form te pakken heb die ik nog niet geëvenaard heb in mijn loperscarrière. Dit doet enorm veel deugd maar het besef dat het de komende periode wat minder zal gaan is er destemeer. Nu op dit moment is het puur genieten. Hopelijk kan ik er nog een tijdje bij doen.
Groetjes en bedankt Tinneke voor weeral de prachtige foto's van de Schaliënhofloop.
Sinds gisterennamiddag begon ik zoetjesaan te beseffen dat Dwars door Grijsloke voor de deur stond. Het blijft toch een wedstrijd waarbij ik altijd enige stress ervaar. Eerst en vooral is het in eigen streek te doen wat enige druk met zich meebrengt omdat ge toch niet wil afgaan als een gieterke. Iedereen kent iedereen waarbij de ene niet wil onderdoen voor de andere. Het tweede aspect is de omloop die gerust als "buiten categorie" mag bestempeld worden.
Vandaar toch mijn bewuste keuze om me vandaag nog eens op de traditionele 7 km toe te spitsen. Ik had reeds 3x deelgenomen aan de 10 mijl en deze wedstrijd krijg je die eerste week erna niet zomaar uit je benen geschud. Daar mijnen form op dit moment tamelijk goed is en ik dit nog een tijdje wil aanhouden was die 7 km een juiste keuze. Mijn besttijd op die beruchte 7 km bedroeg 22min53 sec. die ik enkele jaren terug behaalde. Mijn doel was toch om deze enigszins te verbeteren.
Toegegeven, ik wou toch ook zeker een top 10 plaats lopen en met de uitslag van vorig jaar bij de hand moest dit toch zeker te doen zijn. Dessalniettemin was mijn verwondering ook groot dat er dit jaar veel meer tegenstand zou zijn om een top 10 plaats te bemachtigen. Eerst was er een Joost Dewaele die me deze middag doodleuk vertelde dat hij de 7 km ging lopen in plaats van de 10 mijl. Dieter Vandewalle en Fredje Van Den Heede waren er ook bij alsook de immer gevreesde Filip Vanwijnsberghe. Met dan nog een pak mannen als Hocedez, Verleyen Carlo, Smetse in goeie doen, Huybrechts Jurgen en nog enkele anderen was die top 10 plaats bij aanvang allang geen zekerheid meer.
Niettegenstaande wist ik dat ik in goeie doen was maar dan mocht ik vandaag geen zwak moment kennen. Dus besloot ik om wijselijk met meneer Dewaele een serieuze opwarming te volbrengen zodat de motor al goed gedraaid had alvorens te starten. Een 5-tal minuten voor de start daalde ik de Grijslookse heuvel af om me naar de startlijn te begeven. Ik was klaar om strijd te leveren tegen menige concurrentie.
Om 14u werd de boel op gang geschoten en onmiddellijk mocht de gaskraan opengezet worden. Die eerste honderden meter bergop richting kerk vormde zich algauw en kopgroepje van een 7-tal man waaronder mezelf natuurlijk. Onder impuls van Dieter Vandewalle en Joost Dewaele werd een stevig tempo gevoerd richting Pikkelstraat. Ikzelf besloot mee te gaan want ik voelde me best in mijn sas. Tijdens die beklimming van de Pikkelstraat dreigde het tempo even stil te vallen tot Dieter Vandewalle besloot het gaspedaal even in te duwen. Bovenaan de top waren we nog met z'n vijven waaronder Dieter, Fredje, ikzelf, Joost, en Huybrechts Jurgen.
Na die moordende beklimming van de Pikkelstraat was het nu een stuk plat richting kerk alwaar een massa toeschouwers op het appel waren. Ik die dacht even te kunnen recupereren had het dus verkeerd voor. Een ontketende meneer Dewaele besloot op dit stuk fors door te gaan. Ik voelde dat ik dit moordende tempo niet ging kunnen volhouden maar ging bij aanvang toch maar mee. Bij passage aan de kerk te Grijsloke besloot ik wijselijk die mannen te laten gaan en verder op eigen elan door te gaan. Het spijtige was natuurlijk dat ik nu alleen moest lopen. Gellukkig kon een zekere Carmans Timon aansluiting bij me vinden zodat ik de volgende beklimming niet meer alleen was.
Tijdens die lange beklimming tussen km 4 en 5 zag ik voor me Huybrechts Jurgen lossen uit de kopgroep. Deze raapten we even later op zodat ik nu kans maakte op een mooie 4de plaats. Maar dan moest ik wel die 2 man nog van me afschudden. Tijdens een vrij lange afdaling tussen km 5 en 6 besloot ik Huybrechts Jurgen te volgen want hij stormde als een bezetene naar beneden. Ik kon hem volgen, en dat moest wel wilde ik nog kans maken op een 4de stek. Door dit forse tempo naar beneden moest Carmans Timon een gaatje laten zodat we nu met z'n 2 zouden uitvechten wie 4de werd.
Laatste km van de wedstrijd bestaat uit één rechte lijn richting aankomst. Voor mij een ideale uitgangspositie ware het niet dat de aankomst helemaal boven lag. Toch had ik nog wat over en besloot nu zelf het tempo te bepalen. Blijkbaar was dit snel genoeg om Huybrechts te doen kraken want hij moest ook een kloofje laten. De laatste honderden en steilste meters kwam mijn positie niet in gevaar zodat ik zeer tevreden 4de werd in een tijd van 22min03sec., wat zo maar eventjes 50 sec. beter is als mijn besttijd ooit gelopen op de 7km.
Winnaar van de dag werd Dieter Vandewalle gevolgd door Fredje Van Den Heede. Een ijzersterke Joost Dewaele eindigde luttele seconden later mooi 3de. Na de wedstrijd was ik uiteraard zeer tevreden over mijn prestatie. Ik heb het beste van mezelf gegeven en ben vandaag echt op mijn waarde geklopt. Proficiat aan de 3 tenoren voor mij trouwens. Foto's volgen heel snel en bij deze wil ik ook nog Lieven Demeestere proficiat wensen met zijn mooie prestatie op de 10 mijl waarbij hij knap 9de werd. Als afsluiter wil ik jullie toch wel meegeven dat ik blij ben dat het weer gepasseerd is want Dwars door Grijsloke is nu niet bepaal 1 van mijn favoriete wedstrijden. Alhoewel ik van deze editie toch wel genoten heb.
Deze namiddag stond er in Doornik de wedstrijd op het programma die georganiseerd werd door de loopclub Jcsa waar ik lid van ben. Ik wou toch wel mijn steentje bijdragen door een goeie prestatie af te leveren maar dit is natuurlijk altijd gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Er moesten vandaag 2 rondes afgelegd worden van respectievelijk 6,1 km. Uit vorige edities blijkt dat er op deze wedstrijd nooit echt hoge snelheden gehaald werden wat te wijten is aan het verraderlijke parcours natuurlijk. Met een smerige kasseistrook en enige kuitenbijtertjes zou het toch weer een pittige onderneming worden.
Tijdens het opwarmen bleek algauw dat de warmte toch ook een prominente rol ging spelen bij het wedstrijdverloop. Met een stralend zonnetje aan de hemel voelde ik in mezelf toch enige twijfel opkomen. Ik heb het liever heet zonder zon dan dat die immense vuurbol constant op je lichaam schijnt. Enfin, ik moest mij nu niet wegsteken want met de huidige form wist menig concurrent dat ik zou meespelen voor misschien wel een 2de overwinning op rij.
Omstreeks 15u werd het startschot gelost en weg waren we om onze huid duur te verkopen. Van bij de start was het Demaret Gregory die het nodig vond om pijlsnel uit de startblokken te schieten waardoor hij algauw tientallen meter voorop liep. Ik liet hem eerst begaan maar tijdens de eerste beklimming versnelde ik toch om hem niet te ver te laten uitlopen. Enige man die mij op dit moment volgde was Domina Antonino uiteraard. De sympathieke gast was belust op enige revanche na zijn nederlaag van vorige week in Wodecq.
Na anderhalve kilometer liepen we dus alleen met z'n 2 in achtervolging op Demaret. Tijdens km 2 besloot Antonino een snedige versnelling te plaatsen om de kloof op Demaret zo gauw mogelijk te dichten. Tijdens die beproeving werd het gaspedaal serieus ingedrukt maar slaagden in onze opzet. We kwamen erbij waardoor het tempo plotseling stokte. Niemand voelde zich genoodzaakt om tijdens die eerste ronde door te vlammen waardoor er vooral wat naar elkaar gekeken werd. Ik nam wel af en toe de kop over maar wou toch ook niet over mijn toeren gaan tijdens die eerste ronde. De warmte zorgde er ook wel voor dat men het risico niet nam om vollen bak gas te geven en dan te parkeren.
Bij doortocht na de eerste ronde voelden Domina en ikzelf dat Demaret op zijn tandvlees zat. Door eventjes te versnellen bergop moest hij onmiddellijk lossen. Het déjà-vue effect speelde op want net zoals vorige week ging er weer strijd geleverd worden voor de overwinning tussen mezelf en Domina. In tegenstelling tot vorige week voelde ik dat het nu ikzelf was die de wedstrijd moest ondergaan. Ik kon wel volgen maar voelde me niet echt fris meer. Rond km 9 tijdens een vervelende kasseistrook moest ik harken om mijn kompaan te kunnen volgen. Hijzelf, vertelde hij achteraf, had schrik om samen naar de meet te gaan waardoor hij in de aanval ging.
Enkele versnellingen kon ik nog parreren maar na een goeie 10 km moest ik lossen. De vogel was gaan vliegen zodat ik vandaag vrede moest nemen met een 2de plaats. Achteraf was ik wel tevreden maar ik was toch ook enigszins ontgoocheld dat het vandaag niet gelukt was aangezien ik er toch weer dichtbij was. Waar ik ook van baalde was dat ik in die laatste 2 km het tempo liet zakken wat eigenlijk niet mocht gebeuren. In plaats van door te zetten en de pijn te verbijten, berustte ik gauw in het feit dat ik 2de zou worden.
Nadien nog een leuk onderonsje gehad met Domina, Vanlede en Rasschaert tijdens de prijsuitreiking waardoor mijn dag eigenlijk in schoonheid mocht afgesloten worden. Als ge voorbije 5 wedstrijden 3x 2de wordt en 2 overwinningen behaald wat zit ik hier dan eigenlijk te zagen.
Deze morgen weer opgestaan met wat ochtendhumeur. Ik ben al geen ochtendmens en na een toch onrustige nacht te danken aan de drukkende warmte was ik het eerste half uur van de dag niet echt te genieten. Na het nuttigen van enige koffie begon ik er toch enigszins door te komen en stapte ik in de auto richting het ouderlijke nest. Samen met Van Haute Chris en vaderlief hadden we afgesproken om samen richting Wodecq te rijden.
Tijdens de heenreis begon vaderlief doodleuk te vertellen dat er in Wodecq een parcourswijziging had plaatsgevonden tegenover voriger jaren. Misschien dat dit in mijn voordeel kon uitdraaien want vorige edities mochten toch als zware paté beschouwd worden. Jammergenoeg vertelde hij met enig leedvermaak dat 40% uit het parcours bestond uit grindweggetjes, en zeer slecht beloopbare stukken. Enig voordeel was de droogte die ervoor zou zorgen dat het parcours geen echte wintercross werd.
Ik moest toch even incasseren na de wijze informatie die vaderlief doorgaf, want van die cutstrookjes die moeilijk beloopbaar zijn krijg ik echt wel een grondige hekel. Het grote voordeel was wel dat ik voor de moment in bloedvorm verkeer en dat het mentale aspect ook een serieuze boost heeft gekregen. Daarom was ik eigenlijk niet echt van mijn stuk te krijgen. Als je meedoet aan een loopwedstrijd die "corrida des collines" genoemd wordt, moet men dus ook niet verwachten dat het parcours vlak zou zijn.
We waren nog maar net aangekomen toen ik al meteen serieuze concurrentie zag onder de naam Joost Dewaele. Jammergenoeg had meneerke het in zijnen kop gestoken om er een doorgedreven training van te maken. Met hem hoefde ik vandaag al geen rekening te houden. De tweede serieuze klant was meneer Domina Antonino die mij een goeiedag kwam wensen. Hijzelf was vandaag toch gemotiveerd om mij lik op stuk te geven aangezien ik hem vorige week in Pipaix kon verschalken.
Eindelijk was ik klaar voor mijn opwarming toen ik plotseling een sportief autootje voorbij zag scheuren. Het was niemend minder dan werkcollega meneer Descheemaecker Johan himself die het nodig achtte om eindelijk eens een wedstrijdje te lopen in Wallonië. Meteen weer een concurrent bij want met nen Descheemaecker weet je maar nooit wat hij uit zijn benen schud.
Weldra werd het 10 uur en namen we onze posities in aan de startlijn. Ik stond nog wat te tetteren tegen menige loopcollega's toen plotseling de start gegeven werd. Enigszins geschrokken vertrok ik om er weer een lapke op te geven. Die eerste kilometer passeerden we aan 3min.13sec. wat ik eigenlijk behoorlijk snel vond voor zo'n pittig parcours. Door die snelle start ontstond algauw een kopgroepje van een 4-tal man. Domina, mezelf, één of ander jong Marokkaantje en natuurlijk Descheemaecker Johan die gezwind meeging. Zo gezwind zelfs dat meneerke het nodig achtte om zijn leven tegen mij te gaan vertellen in het heetst van de strijd.
Rond km 3 stond een eerste pittig hellinkje op het programma. Domina probeerde deze aangelegenheid aan te nemen om toch eens vrij fors door te gaan met gevolg dat het jonge Marokkaantje moest lossen. Bovenaan de top waren we dus nog met z'n 3. Ikzelf voelde me eigenlijk heel goed maar besloot toch om Domina Antonino het tempo te laten bepalen. In heuvelachtige parcours is hij best niet te onderschatten dus ik wou mijn krachten toch sparen voor het tweede deel van de wedstrijd. Bij passage van km 6 waren we dus nog steeds met z'n 3. Een goeie kilometer verder vond meneer Descheemaecker het voldoende voor vandaag en besloot zich te laten uitzakken om Bekaert wat te gaan ambeteren.
Hierdoor liepen Domina en ik nu samen aan de leiding van de wedstrijd. Achter ons was er de grote leegte dus voor de eindonverwinning zou het tussen hem en ik gaan. Tijdens een echte cutstrook rond km 8 ondervond ik dat mijn metgezel af en toe enkele meters moest laten wat voor mij betekende dat onzen Domina eigenlijk stikkappot zat. Ik liet hem telkens wel terugkomen maar ikzelf wist toen dat ik hem er vandaag gemakkellijk af zou kegelen. Tijdens een lange strook bergop moest hij definitief de rol lossen. Tijdens die beklimming stak ik een tandje bij zodat ik bovenaan reeds een ruime kloof had.
Na een goeie 10km liep ik dus moederziel alleen aan de leiding op een parcours die ik eigenlijk vervloekte. Wie had dat kunnen denken. In ieder geval ik niet. De laatste 3,5 km was het dan vooral mijn tempo enigszins onderhouden en ook te genieten om aan de leiding te lopen. Het moet gezegd, dit heeft toch altijd een enorme kick. Na 13,5 km kwam ik dus euforisch als eerste over de eindstreep. Antonino Domino werd tweede op een kleine minuut achterstand, waardoor hij achteraf bekende dat hij vrij ontgoocheld was.
De vierde overwinning van dit jaar is binnen en toch wel één van mijn mooiste. Nu komt het erop aan mijn huidige formpeil zolang mogelijk aan te houden. Want ik ben wel nuchter genoeg om te beseffen dat er weldra terug een periode komt waarbij het wat minder zal gaan. Niettegenstaande is het ondertussen genieten geblazen. Groetjes Delombaerde.
Hieronder de top 15 en enkele fotootjes met velen dank aan Ulrike Debie. Merci.
Het was misérie deze morgen om op te staan. Vorige nacht kon ik moeilijk de slaap vatten en zoals u allen wel weet slaapt men uiteindelijk lekker als die verdomde wekker afloopt. Na het nuttigen van 2 tassen sterke koffie kwam ik stillaan tot het besef waarom ik zo vroeg was opgestaan. Vandaag moest er immers gelopen worden in Pipaix. 'k Was enigszins wel een beetje nerveus omdat ik vandaag mijn goeie prestaties van vorige week bevestigd wou zien.
Omstreeks 9u was ik reeds aanwezig in het landelijke Pipaix. Aangezien de start maar om 10u15min. werd gegeven was ik dus ruimschoots op tijd. Voor mij is dat geen overbodige luxe omdat ik het toch wel nodig acht om serieus op te warmen. Deze opwarming gebeurde samen met concurrent Vanlede Ludo die ik reeds geruime tijd niet meer gezien had. We hadden dus serieus wat voer om menig potje te tetteren tegen elkaar.
Naast de gekende concurrentie was het vooral Franky Hernould die er uitsprong. Een overwinning zou er dus al zeker niet inzitten vandaag, tenzij eerstgenoemde een been verliest of zoiets... Met meer dan 600 deelnemers aan de start kon men toch al van een serieus peleton spreken. Ik stelde me op bij de voorste gelederen en was klaar om een goeie prestatie neer te zetten.
Vanaf de start ontstond er onmiddellijk een kopgroep van een tiental man. Het was meneer Vanlede himself die die eerste kilometer gezwind op kop liep. Aangezien iedereen nog tesamen zat hield ik me voorlopig schuil in de kopgroep. Eerste km passeerde ik in 3min.17sec. wat ik eigenlijk als best traag ervaarde. Rond km 2 kwam ikzelf op kop van de kopgroep samen met Domina Antonino. Ik voelde me heel goed en moest me zelfs bedwingen om de benen stil te houden. Ik wachtte af wat de concurrentie ging doen want dat er versneld zou worden was een zekerheid.
Deze gedachte voltrok zich rond km 3 toen Franky Hernould het hazepad koos richting overwinning. Niettegenstaande versnelde nu ook Domina Antonino en dit was een uitgelezen kans om hem te vergezellen. Rond km 4 liepen we reeds met z'n 2 in een respectievelijk tweede en derde positie. Bij passage aan km 5 klokte ik af op 16min.51sec., wat best wel aardig was.
Rond km 6 besefte ik, dat ik samen met mijn metgezel zou uitmaken wie de 2de plaats mocht opeisen want achter ons was toch reeds een ruime kloof ontstaan. Tijdens een recht lang stuk die bovendien licht hellend was ondervond ik dat Domina stillaan last kreeg om mijn tempo te volgen. Af en toe moest hij enkele meter prijsgeven maar vond nadien telkens de kracht en motivatie terug om me weer bij te benen. Ikzelf wist dat ik nog enig overschot in de benen had en besloot bij het ingaan van de laatste 400 meter een snedige versnelling te plaatsen. Dit volstond meteen om hem op achterstand te houden. Zeer tevreden eindigde ik vandaag dus als 2de.
Vandaag een vrij goeie wedstrijd gelopen zonder echt in het rood te moeten gaan. Vorige week in Blandain was dit wel even anders toen ik zoveel mogelijk weerwerk trachtte te bieden tegen meneer Dewaele. Beter dan een 2de stek kon ik vandaag toch trouwens niet bereiken. Daarvoor is Franky Hernould enkele klassen beter. Hoedanook, de form die is er uiteindelijk. Hopelijk kan ik deze nu een ruime tijd aanhouden.
Groetjes en hieronder volgt de top10 van de dag: PS: Foto's van deze wedstrijd plaats ik eerstvolgende dagen op min blogske.
Deze morgen had ik mezelf voorgenomen om nog een wedstrijdje mee te pikken om toch weer wat wedstrijdritme op te doen. Vandaag was tevens een serieuze test omdat ook goeie vriend Joost Dewaele van de partij zou zijn. De laatste weken komt hij stillaan onder stoom dus voor mij een uitgelezen kans om te zien of ik eindelijk de goeie form te pakken had. Gezamelijk zijn we richting Blandain gereden onder een grauw wolkendeken waaruit het soms pittig regende.
Daar aangekomen bleken we ruim op tijd want we waren één van de eerste ingeschrevenen voor de wedstrijd van 9,1 km om precies te zijn. Deze afstand bleek correct te kloppen volgens aanwezige atleten die in het bezit waren van de felgegeerde Garmin. Er moesten vandaag 2 rondes afgelegd worden en dus besloten Joost en ik het parcours te verkennen als zijnde opwarming.
Uiteindelijk bleek dat we in totaal toch een goeie 7 km aan opwarming in de benen hadden alvorens we van start zouden gaan. Er was weinig concurrentie te bespeuren. Enkel Vincent Bonnier was de enige die mij het enigszins lastig kon maken. Mijn enige echte concurrent was Joost Dewaele die mij voor de start erop attent maakte dat hij er van bij het begin stevig zou invliegen. Ik was van plan hem te volgen om te zien hoelang ik zou standhouden. Er is immers geen betere waardemeter dan meneer Dewaele himself.
Om 10u30 werd het startsignaal gegeven en zo gezegd zo gedaan, vlamden we als 2 bezetenen weg. Even poogde Vincent Bonnier zijn wagonnetje aan te pikken maar helaas voor hem slaagde hij niet in zijn opzet. Bij passage van de eerste kilometer liepen Joost en ikzelf alleen op kop van de wedstrijd. We bleven het volle pond geven en het lukte me aardig om Joost te volgen. Na 3 km klokte ik af in 9.50 sec. wat vanzelfsprekend tamelijk snel was.
Na die eerste ronde waren we dus nog steeds tesamen. Achter ons was de kloof dusdanig groot geworden dat we eigenlijk in die 2 ronde niet meer moesten forceren. Desondanks bleef Joost als een gek tekeergaan. Het enige wat ik op dat moment kon doen was aanklampen, aanklampen, aanklampen. Na een 7-tal kilometer waren we steeds nog met z'n tweetjes. Ik begon stillaan op een gezamelijke eindsprint te rekenen. Jammergenoeg kende ik een klein zwak moment, terwijl Joost op zijn zelfde elan bleef doorgaan. Er ontstond een kloofje van een 20-tal meter. Gek genoeg kon ik nadien terug versnellen zodat de kloof quasi gelijk bleef.
Verdiende winnaar van de dag was Joost Dewaele gevolgd door myself op 11 sec. Derde werd Vincent Bonnier op bijna 3 minuten. Achteraf waren zowel Joost als ik euforisch over onze behaalde tijd. Door elkaar het vuur aan de schenen te leggen zijn we er gans de wedstrijd vol voor gegaan wat resulteerde in een mooie tijd.
Na mijn overwinning in Ingelmunster maar vooral na mijn prestatie van vandaag ben ik vrij gerustgesteld wat de conditie betreft. Dit jaar heb ik nog niet de conditie behaald die ik nu momenteel heb. Hopelijk kan ik deze nu enkele weken aanhouden. Groetjes en hieronder de top 5 van de dag.
Na mijn deugddoende vakantie aan zee was de tijd aangebroken om ons eens te testen op een wedstrijdje. Het was al meer dan 2 weken geleden dat ik nog eens aan de bak kwam. Ik wou nu toch wel even weten of de trainingen aan zee wel degelijk z'n vruchten zou afwerpen. Alhoewel de periode er tussen waarschijnlijk te kort is om reeds van een conditieverbetering te spreken. Niettegenstaande vertrok ik samen met Bekaert richting Ingelmunster alwaar de jaarlijkse kriekeloop doorging.
Veel beter dan vorig jaar kon ik niet presteren aangezien ik daar winnaar werd maar toch was het de bedoeling om vandaag alle registers eens open te zetten om te zien wat ik wel degelijk waard was. Met een John Vanneste aan de start had ik toch een waardige tegenstander waarmee ik rekening moest houden.
In tegenstelling tot vorig jaar werd het parcours volledig vernieuwd en moesten er 3 rondes afgelegd worden in plaats van de oorspronkelijke 4. Na een pittige opwarming gekruid met enige pittige versnellingskes was ik klaar voor de strijd. Omstreeks 20u werd het startschot gegeven en kon ik mijn duivels ontbinden.
De wedstrijd barstte reeds in het begin uit zijn voegen want na een hondertal meter bevond ik mij rond een 10de positie. De plaatselijke jeugd waarbij een zekere Witdouck Kobe zorgden voor een vrij vlugge start. Ikzelf liet rustig begaan want ik wist wel dat ik automatisch wel enige plaatsen zou opschuiven. Dit gebeurde echter vrij snel zodoende ik na een goeie kilometer reeds aan de leiding liep samen met John Vanneste.
Het was van deze keer ikzelf die het tempo bepaalde. Dit tempo bleek echter voldoende om het John Vanneste moeilijk te maken. Bij passage van de eerste ronde was er reeds een kloof van een 10-tal meter op den John. Ik voelde dat ik door dit tempo aan te houden absoluut niet over mijn toeren zou gaan dus besloot ik alleen op mijn zelfde elan door te gaan.
De tweede en laatste ronde werden dus solo afgewerkt. Solo lopen is nu niet één van mijn favoriete looponderdeel maar als je aan de leiding loopt is dit toch een stuk aangenamer dragen. Na 9 km kwam ik dus ook als overwinnaar aan de streep. (nr.3 van het seizoen).
Jammergenoeg was ik vergeten mijn tijd op te nemen bij aanvang van de start zodat deze onbekend zal blijven. Wat ik wel gedaan heb, is de chrono ingedrukt om te zien hoeveel achterstand John Vanneste zou hebben. Deze bedroeg welgeteld 48 sec. wat me enigszins tot tevredenheid stemde. Zondagmorgen loop ik nog een wedstrijdje in Blandain. Meteen ook een serieuze test want met Joost Dewaele aan de start zal dit nog een hardere noot om te kraken zijn. Hopelijk zijn de beentjes gerecupereerd en is het niet te warm. Tot ziens.
Hieronder nog de top 10:
1) Delombaerde Dimitri 2) Vanneste John 3) Bouckaert Ward 4) Geldhof Nick 5) Carrein Gillian 6) Meyfroot Didier 7) De Paemelaere Nick 8) Timperman Felix 9) Vangheluwe Bert 10) Decat Jurgen
Voilà, hier zijn we dan terug. Na een deugddoende vakantie aan onze Belgische kust zijn we terug in Vichte city. Ongelooflijk toch, hoe die tijd voorbij vliegt als men ergens op vakantie is. Eigenlijk hebben we toch tamelijk weer gekregen tijdens ons 10-daags verblijf. Niet dat het hoogzomers was maar toch was het bij momenten aangenaam vertoeven op het strand.
Waar het wel ideaal weer voor was, was natuurlijk om de loopschoenen aan te trekken en tevens een stevig potje te gaan trainen. Na mijn enkelperikelen was de conditie maar zus en zo wat tevens te merken viel aan mijn laatste wedstrijden die ik gelopen heb. Ik besloot ditmaal echt de koe bij de horens te vatten en tijdens mijn verblijf aan zee er eens stevig tegenaan te gaan.
Hieronder een korte samenvatting van de gelopen kilometers in 7 dagen:
DATUM
KM VOORMIDDAG
KM NAMIDDAG
Zondag 19/07/09
13 km
12 km
Maandag 20/07/09
/
15 km
Dinsdag 21/07/09
15 km
10 km
Woensdag 22/07/09
10 km
10 km
Donderdag 23/07/09
18 km
/
Vrijdag 24/07/09
10 km
/
Zaterdag 25/07/09
17 km
11 km
TOTAAL:
83 km
58 km
Totaal in 7 dagen:
141 km
Bij deze wil ik jullie toch wel mede delen dat Delombaerde er tijdens zijn verlofperiode nen serieuze pattat op gegeven heeft. Hopelijk werpt het de volgende weken zijn vruchten af zodat ik niet voor niets mijn kloten heb afgedraaid. Dit weekend wordt zeker een wedstrijdje gelopen maar ik weet nog niet welk. Voor de moment ligt alles nog open. Groetjes en hieronder nog enkele sfeerfotootjes van mijn vakantieperiode aan zee. See you.
Waarde loopcollega's. Donderdag laatstlede stond er in Zeebrugge de jaarlijkse strandloop op het programma. Naar trouwergewoonte ben ik na het werk samen met Van Haute Chris richting de kust getrokken. De heenreis bracht aardig wat stress met zich mee. Dit kwam vooral door het vrij drukke verkeer op onze snelwegen. Toch kwamen we rond 18u20min. aan in Zeebrugge. Nietegenstaande was het toch een nerveuze bedoening aangezien er omstreeks 18u45min. werd gestart.
Veel tijd om zich op te warmen had men dus niet. Eigenlijk hoefde dit niet echt aangezien het weer tropische allures vertoonde. Ik dacht enige verkoeling aan te treffen aan onze Belgische kust maar had het dus serieus bij het verkeerde eind. Enfin, algauw begaf ik me naar de voorste gelederen van het peleton, allen wachtend op het startsignaal. Niet dat ik vandaag serieuze doelstellingen had, maar ik wou er toch voor gaan.
Het startschot werd gegeven waarbij de hele meute zich op gang trok. Ik besliste om niet te snel van start te gaan want met de blakende zon was het bloedheet. Tijdens die eerste kilometers probeerde ik stelselmatig wat plaatsen op te schuiven zodat ik bij het keerpunt na 2,5 km zo rond de 5de positie liep. Ikzelf voelde me tamelijk maar toch had ik niet veel overschot meer over. Het strand lag er tamelijk zwaar bij. Nog een bijkomend probleem was dat de enigszins beloopbare stukken vlug overspoeld werden door het opkomende tij. Bij het keerpunt van de 5 km liep ik wel nog in een 5de stelling maar ik voelde reeds de hete adem van Dieter Colle en nog 2 andere atleten in mijn nek.
Uiteraard konden deze laatstgenoemde atleten aansluiting vinden zodat we nu een groepje vormden van 4 man. Na 7,5 km waren we nog steeds tesamen dus wisten we bij voorbaat dat het op een sprint zou uitdraaien. Even wou ik nog meespelen door te gaan versnellen maar toen er effectief werd gesprint had ik jammergenoeg geen enkele reactie meer in huis. Zo'n sprintje in het mulle zand is dus echt niets voor mij. Zo kwam ik dus ook als 8ste over de eindstreep. Winnaar van de dag werd Davy Stieperaere waarvoor hulde. Ikzelf was niet echt tevreden over de geleverde prestatie. Vorig jaar ging het een heel stuk beter maar het moet gezegd, de weersomstandigheden speelden toen volledig in mijn kaart.
Een officiële uitslag kan ik jullie nog niet meegeven aangezien ik deze nog niet in mijn bezit heb. De volgende 10 dagen verblijf ik aan onze Belgische kust. Ge moet dus volgende week geen verslag verwachten. Bij leven en welzijn, aan iedereen een fijn verlof gewenst.
Deze middag besloot ik samen met Joost Dewaele richting het heuvelachtige Ellezelles te trekken. Na enkele stevige trainingen deze week wou ik nu wel eindelijk eens weten hoe het met de huidige conditie gesteld was na die vervelende enkeltoestandenperiode (leuk nieuw woordje ). Ik wou vandaag zonder echt te forceren eens met een goed gevoel lopen. Enig minpuntje was dat het parcours als loodzwaar kon beschouwd worden.
Niettegenstaande ben ik toch met Joost een 5-tal kilometer gaan loslopen alvorens we onze huidige conditie eens konden testen. Ikzelf was wel van plan om de wedstrijd "relatief" traag te starten om zo niet over mijn toeren te geraken want daar had ik vandaag echt geen goesting in. Met deze instelling vertrok ik om 16u stipt aan de wedstrijd hopende er het beste van te maken.
Van bij de start was het kersvers nieuwe papa Daye die de registers vol openzette. Hij had al vlug een zekere Douguet Alain aan zijn been die later solo en met ruime voorsprong de overwinning zou opeisen. Achter hen was er een groepje met ondermeer Joost Dewaele als belangrijkste naam. Ikzelf bevond mij bij aanvang van de wedstrijd een 20-tal meter achter het groepje maar kwam wel steeds dichter.
Rond km 2 vlamde Thomas Loquet als een speer naar het groepje toe. Bij het begin van een stevige beklimming kon ik aansluiting vinden bij het groepje voor mij, maar zag dat meneer Dewaele ervan weggelopen was. Meneerke vond het nodig zijn conditie eens te testen tegen Loquet. Ik liet hem maar begaan en begon zelf tijdens de beklimming wat te gaan versnellen. Dit zorgde er onmiddellijk voor dat ik alleen op achtervolgen was aangewezen want iedereen uit dit groepje moest passen.
Ik liep nu in een 4de stelling aangezien een overmoedige Daye noodgedwongen moest opgeven door krampen. Mijn gevoel was ok en dit beterde nog toen ik plotseling zag dat meneer Dewaele moest lossen van Loquet. Omstreeks km 7 stond er een pittige afdaling en dat was een uitgelezen kans om de kloof op Joost te dichten. Was de kloof bij aanvang een goeie 100 meter dan was die op het einde van de afdaling geslonken in een 30-tal meter. Jammergenoeg ondervond ik nu zelf dat ik het lastig begon te krijgen en bleef stagneren op een 30-tal meter van Joost.
Toen we aan een zoveelste beklimming begonnen rond km 9 moest ik met mijn lede ogen toezien dat Joost terug verder van me weg liep. Voor mij was dit onmiddellijk het teken dat het voor vandaag niet zou zijn dus berustte ik met mijn 4de plaats. De laatste 2 kilometer heb ik dan ook zonder forceren mijn wedstrijd uitgelopen want achter mij was er in de verste verte niemand te zien. Ik eindigde dus vandaag vrij tevreden 4de.
Na de wedstrijd nog een 3-tal kilometer losgelopen wat betekent dat we vandaag toch een goeie 20 km gelopen hebben. Opdracht volbracht dus. Komende donderdag trek ik onmiddellijk na het werk naar de beachcross in Zeebrugge. En dan breekt voor mij de verlofperiode aan. De bedoeling is om serieus het huidige formpeil op te krikken zodoende ik na het verlof toppie ben. ('t Is toch de bedoeling)
Hieronder ziet u nog de top 10 van de dag alsook het profiel van het parcours linksboven (klikken om te vergroten) want 't was nie veur mietjes. Salut.
Hallo luitjes. Ik weet niet of het alleen aan mij lag deze week, maar de zinderende hitte zorgde ervoor dat mijn dagelijkse looptrainingen ware calvarietochten waren. Man, man, man wat heb ik telkens afgezien. Het kostte me echt moeite om telkens een uurtje per dag te gaan lopen. Op sommige trainingsdagen was het zelfs zo erg dat ik me genoodzaakt voelde om na een half uur een pauze in te lassen van een 5-tal minuten om nadien al strompelend mijn weg te vervolgen.
Niettegenstaande had ik besloten om zaterdag nog eens deel te nemen aan een ouderwets Achro-wedstrijdje. Jammergenoeg viel dit in het water daar vrouwlief moest werken en ik geen babysit voor handen had. Achteraf bekeken ben ik al te blij dat ik niet geweest was, want zaterdagnamiddag was het tevens bloedheet.
Deze morgen was de temperatuur iets dragelijker en ben ik samen met Ignace Bekaert gaan trainen in Grijsloke. Het zweet stroomde letterlijk van min bakkes maar desondanks voelde ik me een heel stuk fitter dan voorbije weekdagen. Nog een 2-tal weekjes werken en het langverwachte verlof breekt aan. Volgende week zal ik wel een wedstrijd lopen maar de welke is nog geen uitgemaakte zaak.
Tijdens de verlofperiode is het dan de bedoeling om de conditie serieus aan te scherpen zodat ik met scherp kan schieten tijdens de maanden augustus-september. De eerste serieuze test zal dan ook de corrida "Pipaissienne" zijn van het Achro-criterium op 9 augustus. Hopelijk ben ik dan in bloedvorm in Grijsloke voor de 10 mijl als het tenminste niet zo warm wordt als vorig jaar. Indien het echt weer bloedheet zou worden loop ik de 7 km. Hopelijk lukt het me om mijn doelstellingen te volbrengen. Aan enthousiasme zal er alvast geen gebrek zijn.
Beste bloglezers, het heeft een tijdje geduurd maar Delombaerde is back. Na een verplichte rustpauze (10 dagen om precies te zijn) wegens een verstuiking aan mijn linkerpoot achtte ik vorige woensdag het moment gekozen om de trainingen te hervatten. Na woensdag een 50-tal minuten gelopen te hebben en donderdag tevens een uurtje in het Beukenhof te hebben gelopen besloot ik in een wilde bui om reeds vrijdagavond een wedstrijdje te bekampen.
Zonder enige vorm van stress trok ik richting Hulste om te zien hoe het met de conditie gesteld was. Dat het formpeil gezakt was, daar was ik al vrij zeker van. Maar hoeveel ik van mijn conditie kwijt was kon ik alleen maar ondervinden tijdens de wedstrijd. Door de ruime keuze aan wedstrijden ging het hier vandaag wel meevallen met de concurrentie.
Toch waren Detavernier Hans, aartsrivaal Demeestere (zijn verwondering was dus ook groot toen ik daar aankwam in sporttenue ) en Steven Hocedez present. Deze 3 waren reeds mooie waardemeters om te zien hoe het met me zou aflopen. Tijdens de verkenningsronde ondervond ik dat het parcour niet vlak was, zoals we normallieter in Harelbeke gewoon zijn. Er dienden 3 rondes afgelegd te worden van telkens een goeie 3,4 km.
Om 20u stipt werd het startschot gegeven en weg waren we. Tijdens die eerste ronde ontstond algauw een kopgroep met Meesterke, ikzelf, Hans, meneer Hocedez en Clive Vangheluwe. Die eerste ronde werd serieus doorgevlamd maar toch besloot ik om mee te gaan want ik voelde me nog tamelijk goed. Door dit hoge tempo verscheurde de kopgroep zodat ik plotseling alleen aan de leiding liep samen met Lieven Demeestere. Ik besloot zolang mogelijk zijn spoor te volgen maar wist bij voorbaat dat ik het niet lang ging rekken.
Blijkbaar waren mijn benen toch verschoten van die snelle eerste ronde want bij het ingaan van de tweede ronde moest ik Lieven Demeestere laten gaan. Daar liep ik dus tijdelijk alleen op een tweede stek maar algauw voelde ik de hete adem van Hans Detavernier en Clive Vangheluwe in mijn nek. Halverwege de tweede ronde werd ik bijgehaald door eerstgenoemden zodat we nu een groepje vormden van 3 man.
Ikzelf had duidelijk mijn beste pijlen verschoten tijdens die eerste ronde want de beentjes voelden tijdens de laatste ronde echt loodzwaar aan. Toen Hans Detavernier halverwege de derde ronde een versnelling plaatste besloot ik niet mee te gaan en liet onmiddellijk een gat vallen. Aangezien Clive Vangheluwe in mijn rug zat was hij het die de kastanjes uit het vuur moest halen. Door een sterke remonte van Vangheluwe kon hij de bres op Hans dichten. Zij mochten dan ook een robbertje uitvechten wie tweede zou worden. Ikzelf kon nu vrij rustig mijn wedstrijd uitlopen, wat wel nodig was want het bobijntje was echt op.
Verdiende winnaar van de dag was eindelijk Meesterke (het is hem van harte gegund). Tweede werd Vangheluwe Clive, en als 3de Hans Detavernier die het podium mocht betreden. Ikzelf eindigde als 4de kort gevolgd door Steven Hocedez die 5de werd. Na de wedstrijd nog een toertje gaan loslopen en daarna huiswaarts gekeerd.
Eigenlijk was ik vrij tevreden over mijn "prestatie". Met 2 dagen training in de benen en dan meteen een wedstrijd gaan lopen daar moet ge echt wel Delombaerde voor heten. Wat ik wel weet is dat de conditie wel degelijk achteruit is gegaan in vergelijk met een goeie 2 weken terug maar dat ik niet van ver hoef terug te keren. De komende weken hoop ik op een stijgende conditie maar ik wil er vooral tijdens de verlofperiode eens stevig invliegen.
Een correcte uitslag kan ik jullie niet meegeven aangezien ik deze nog niet in mijn bezit heb. Je zult het met enkele sfeerfoto's moeten doen dankzij het prima werkende fotocameraatje van Hans Detavernier. Groetjes en tot schrijfs.
Vorige zaterdag heb ik tijdens mijn "overwinningsroestrainingske" mijn linkervoet serieus omgeslagen. Ik wist toen meteen dat het niet pluis was. Daags nadien was mijn voet serieus opgezwollen. De beste vergelijking die je hieruit kunt maken is dat met een varkenspoot. Niettegenstaande ben ik de werkweek goed aangevat maar toch was mijn enkel nog vrij pijnlijk te noemen.
Deze avond mocht ik bij dokter Termote op consultatie en die stelde een scheurtje vast in een pees aan de binnenkant van mijn voet. Het rare van het verhaal is dat 95% van het mensenvolk hun voet naar buiten omslaat bij een verstuiking. Den dezen echter is er in geslaagd om zijnen poot naar binnen toe te verstuiken. 'k Begin stillaan zelf te beseffen dak toch een speciaal manneke ben.
Gelukkig stelde dr. Termote me gerust dat zoiets vrij vlug geneest en dat ik binnen een goeie week de trainingen stillaan mag hervatten, als alles goed gaat tenminste. Aangezien dokters advies zal ik me daar ook aan houden alhoewel ik het graag anders gezien had. Als alles vlot verloopt zou ik dan 2 weken niet gelopen hebben. Voor mij iets te lang om het huidige formpeil die ik had te behouden.
Anderzijds is deze gedwongen rustperiode misschien wel een zegen voor het tweede deel van het seizoen. Alhoewel ik menig concurrent nog graag wat tegenstand had geboden komende vrijdag in Hulste zal ik het maar houden op supporteren. Maar don't forget: I'll be back!!!
Vrijdagavond stond er weereens een wedstrijdje gepland van het Harelbeeks joggingscriterium. Mijn vorige wedstrijd die ik deelnam van dit joggingscriterium ligt reeds een paar weken achter de rug waarbij mijn prestatie toen erbarmelijk te noemen was. Ik hoopte vandaag op een revanche maar dan moest ik deze keer wel stevig uit mijn pijp komen.
Met mannen als een Demeestere, Vanneste, Creupelandt, Detavernier, Verschelde, Hocedez.... weet men bij voorbaat dat bij een mindere dag deze concurrenten om uw oren komen gevlogen. Tijdens de opwarming poogde ik enigszins toch wat mijn zenuwen onder controle te houden want stress was duidelijk aanwezig.
Tijdens mijn verkenningsronde merkte ik dat het parcours niet gemakkelijk te belopen was. Niet dat er hellingen op het programma stonden, maar trottoir op en af, een kiezelstrook en een tempobrekend stuk grasstrook zouden ervoor zorgen dat er geen egaal tempo kon gelopen worden. Niettegenstaande kon ik dit niet als excuus inroepen aangezien ik vorig jaar nog eindwinnaar werd in deze wedstrijd.
Om 20u werd het startschot gelost en samen met mijn naaste concurrenten waren we vertrokken voor 6 rondjes dol plezier en hard labeur. De eerste ronde werd vooral gedomineerd door Vanneste John die het tempo bepaalde. Samen met Demeestere, Creupelandt, Vermeulen en Verschelde Sam poogden we eerstgenoemde zijn spoor te volgen. Ik voelde me tamelijk goed maar bleef die eerste 2 rondes een ondergeschikte rol spelen.
Tijdens de 3de ronde waarbij Demeestere het tempo bepaalde maakte hij me plotseling attent dat Vanneste een kloofje moest laten. Dit was voor mij het moment om samen met Demeestere wat aflossingswerk op te knappen met de bedoeling Vanneste achter ons te houden. Dit lukte vrij aardig maar de kloof bedroeg een ruime tijd slechts een 50-tal meter. Ook de 4de ronde was het serieus gas geven om oude rot in het vak John Vanneste achter ons te houden.
Uiteindelijk bij het ingaan van de 6de en tevens laatste ronde zag ik dat onze voorsprong plotseling een stuk groter geworden was. Op dat moment wist ik dat het nu tussen mezelf en aartsrivaal Demeestere zou gaan voor de eindoverwinning. Een halve ronde voor aankomst werd de samenwerking verbroken en was het nu elk voor zijn eigen vel.
Een 500-tal meter voor aankomst besloot Meesterke een cartouchke te verschieten door een versnelling te plaatsen. Voor mij was het toen ook alle hens aan dek maar toch slaagde ik erin om zijn spoor te volgen. Toen hij plotseling wat gas terug nam besloot ik een spelletje blufpoker te spelen door onmiddellijk zelf in de aanval te gaan. Ik slaagde in mijn opzet want plotseling had ik een kloofje van een 10-tal meter op Meesterke. De laatste honderden meter was het dan echt afzien richting aankomst want ik moest blijven gas geven omdat Demeestere zich niet zomaar zonder slag of stoot gewonnen wou geven.
Uiteindelijk kon ik hem toch nog op afstand houden zodat den dezen hier zijn 2de overwinning van het seizoen op zak kon steken. Superblij natuurlijk want ik heb er verdomme moeten voor afzien. De zak frieten achteraf smaakten des te beter.
Deze morgen ben ik dan in een overwinningsroes nog een 40-tal minuten gaan loslopen. Alles ging lekker en ik voelde me goed tot plotseling een honderdtal meter voor mijn deur krak..., mijn voet verzwikte. Resultaat: 't was meteen gedaan met lopen!!! Ondertussen heb ik vandaag een ganse dag al mankend rondgewandeld met een opgezwollen enkel. 't Moet verdomme mij weer overkomen. Hopelijk is het morgen reeds een flink stuk verbeterd alhoewel ik het ten sterkste betwijfel. Lopen zal er in ieder geval nog niet inzitten.
In ieder geval hou ik jullie op de hoogte wat mijn "knoeselke" betreft. Anderzijds geef ik jullie nog de top 10 mee alsook enkele mooie foto's die ik doorgestuurd gekregen heb van aartsrivaal Meesterke en Tavernierke. Vrienden zijn we buiten de wedstrijd maar tijdens is het echt met het mes tussen de tanden! Wat kan sport toch mooi zijn. Groetjes Delombaerde
Deze middag organiseerde de brandweer van Vichte voor de eerste maal een loopwedstrijd genaamd "Dwars door de kazerne". Deze naam was heel letterlijk te nemen aangezien we bij aanvang van de tweede ronde dwars door hun arsenaal heen moesten lopen. We wisten bij voorbaat dat de eerste 3 in deze wedstrijd dezelfde prijs kregen (handdoekenpakket) dus kwam het erop aan om deze doelstelling te bereiken.
Format PDF
Dit doet enorm veel deugd maar het besef dat het de komende periode wat minder zal gaan is er destemeer. Nu op dit moment is het puur genieten. Hopelijk kan ik er nog een tijdje bij doen.
