Vandaag was de grote dag voor mijn kleine Rowan. Samen met Sheila had ze zich boven helemaal opgemaakt. Sheila gaf haar een prachtige parelketting als cadeau en van mij kreeg we een vijfdaagse trip naar New York. Ze straalde!
Samen met Tommy stapte ze in de stoet. Sheila en ik zaten op stoelen aan de rand van het gangpad zodat ze een goed zicht hadden op het podium. De ceremonie begon met een minuut stilte voor Kerry, het meisje dat ook betrokken was bij ongeval maar het niet haalde, wat een mooi moment. Maar ik zag aan Rowans blik dat ze het moeilijk had. Dat ze maar goed beseft ze heel dom is geweest! Met mijn fototoestel in de aanslag was ik klaar voor een lange, warme maar mooi openlucht ceremonie. Om het moment dat Rowan haar diploma overhandigd kreeg stond Sheila in het gangpad met het fototoestel. Ze stond erop dat zij de foto's zou nemen zodat ik niets moest missen van de plechtige overhandiging. Ooh nooit eerder was ik zo intens gelukkig! En fier, ja mijn kleine meid ging in de herfst naar de universiteit van Vermont!!
Na de ceremonie volgde een gezellige receptie. En alsof het nooit anders was wreef ik met mijn hand op Sheilas rug. Ze keer me aan en zei: "Geduld is een schone zaak".
Ik wist heel duidelijk waar mijn avontuur begon, ik kan het me nog zo goed herinneren. Maar nu Sheila terug is en Rowan het huis uit is, vraag ik me af wat er me in de toekomst nog allemaal te wachten staat. Door de jaren heen heb ik geleerd te wachten en de dingen te nemen zoals ze zijn. Maar vooral: geniet van alles en al wie je dierbaar is, want voor je het weet ben je het kwijt!!
Ze is wakker!! Ze is wakker!! Eindelijk na 4 dagen is mijn kleine meid weer bij bewustzijn!
Een klein kneepje in mijn hand gevolgd door een nog harder kneepje. Voorzichtig opende ze haar ogen. Ze wist onmiddellijk wie ik was, gelukkig, dat was een positief teken. Ze kon nog niet praten maar haar blik gaf hoop. Het was al lang geleden dat ik nog zo gelukkig was geweest.
Wanneer ze volledig wakker was, vertelde ik haar stap voor stap wat er was gebeurd. Dat helpt bij het verwerken van het trauma. Wel honderd keer verontschuldigde ze zich voor alles wat er was gebeurd. Maar dat was nu van weinig belang, Rowan was weer bij ons en dat was het belangrijkste!
Onmiddellijk begon haar revalidatie. Deze zou niet mals zijn, maar ik wist dat ze sterk genoeg was. Ik zou naast haar staan bij ieder stap in haar verdere onderzoeken. Maar diep vanbinnen wist ik dat die andere persoon er nu ook was. Het was een risico maar ik was bereid het te nemen. Ik vertelde Rowan over haar mama. Dat ze haar was komen opzoeken, dat ze haar hand al die dagen niet had losgelaten. Ze schrok heel erg! Maar ik zag ook dat ze nieuwsgierig werd. We maakten duidelijke afspreken voor moest Rowan niet meer verder willen praten met Sheila.
Ooh wat waren ze bang, alle twee. Pas toen Sheila naast Rowans bed stond viel het me op hoe hard de twee op elkaar geleken. Dezelfde lange donkere haren. Sheila gaf de aanzet met enkele stuntelige vragen. Na verloop van tijd verliep het gesprek steeds vlotter. Ik hield alles goed in de gaten, vanaf het moment dat Rowan zich ongemakkelijk voelde moest ik kunnen ingrijpen. Maar tot mijn vreugde konden de twee het goed met elkaar vinden. Ze spraken over van alles en nog wat maar nooit over afscheid, schuld of drank.
Enkele dagen gingen voorbij en Sheila en Rowan leken vriendinnen te zijn geworden. Een echte moeder-dochterband was er volgens mij niet maar dat vond ik niet zo er. Tegelijkertijd moest Rowan zich klaarmaken voor haar proclamatie, ze zal en zou er staan. De sessies met de fysiotherapeut waren pijnlijk maar mijn meisje maakte positieve progressie, wat ben ik fier op haar.
Enkele dagen voor de diploma uitreiking wou Sheila terug naar huis gaan. Ze stond op en was klaar om afscheid te nemen maar ik zag in Rowans ogen dat ze Sheila er bij wou hebben wanneer ze zou afstuderen. Even twijfelde Sheila maar na enkel afspreken te hebben gemaakt, besloot ze nog enkel dagen te blijven.
Ik moest Rowan teleurstellen toen ze me vroeg of het weer allemaal goed zou komen tussen Sheila en ik, tussen haar mama en papa. Maar deze optie is zo goed als onmogelijk.
De afgelopen dagen waren ongetwijfeld de meest helse dagen van mijn hele leven! Rowan had opnieuw veel te veel gedronken op een feestje! Zo veel dat ze geen besef had van haar daden. Ik weet nog steeds niet wat er precies is gebeurd, alles ging zodanig snel. Vaag herinner ik me dat ze in een boom was geklommen, langs de kade. Ze slingerde uit de boom en kwam met een harde klap naar op de bodem van het ondiepe water. Tommy was in het water gesprongen en was direct erna begonnen met reanimeren. Ze ademde weer zelfstandig maar was nog steeds buiten bewustzijn.
Het zag er heel ernstig uit en Rowan moest zo snel mogelijk met de helikopter naar het universitair ziekenhuis worden overgebracht. Ook al ging alles ontzettend snel, de tijd leek stil te staan. Ik was doodsbang! Als verpleger wist ik wat ze met haar zouden doen en die gedachten alleen al maakten me nog banger.
Eens toegekomen in Burlington begon het wachten. Ook al ben ik zelf verpleger, ik mocht niet deelnemen aan de onderzoeken dus moest ik wachten. De had een grote hoofdwonde dus was haar toestand kritiek. Verder onderzoeken zouden uitwijzen of ze blijvende letsels zou overhouden aan de zware klap. Er spookte zoveel door mijn hoofd maar toch voelde ik me leger als nooit tevoren. Dit kon niet waar zijn, niet nog eens. Ik zou mij kleien meid niet nog eens bijna verliezen. Ik heb haar beloofd haar niet los te laten en dat gebeurde ook niet. Al twee dagen zat ik aan haar bed, wachtend op een reactie. Ik liet haar hand niet los!
Ik moest Sheila inlichten. Voor het eerst sinds 15 jaar zou ze Rowan te zien krijgen. Zoals gehoopt was ze in de wolken over hoe Rowan eruit zag. Maar al snel werd ze stil toen ik toelichtte in welke kritieke toestand ze verkeerde. Heel voorzichtig ging ze naar haar zitten en nam ze haar hand vast. Maar zelf dat kon Rowan niet wakker krijgen.
Ook al had ik Rowan beloofd haar niet alleen te laten, ging ik even naarste motel naast het ziekenhuis, in een poging wat slaap in te halen. Toen ik terug kwam zag ik dat Sheila nog steeds Rowans hand vast had, het beeld maakte me gelukkig.
Wachten is het enige wat ze kunnen doen, doodsbang afwachten. Lieve Rowan, wees sterk mijn lieve meid, mama en papa zijn bij je...
Alsof ze me terug wou pakken, stond Sheila vandaag voor mij deur. Ze had zich bedacht, ze wou Rowan graag helpen.
Ze begon te vertellen over alles wat ze de afgelopen jaren had beleefd, gevoeld. Ze verzekerde me ervan dat ze altijd van Rowan had gehouden. Dat ze bang was om me te bellen. Hoe ze me had proberen te vergeten.
Tegelijk vulde ik aan met het feit dat Rowan ook op haar mama heeft gewacht en al die jaren moesten ze het stellen met hun tweeën. En nu drong Sheila er op aan om Rowan te leren kennen? Het kwam bij me aan als een bedreiging. En ik moest het er sowieso eerst met Rowan over hebben. Misschien wou ze haar moeder helemaal niet leren kennen, misschien wou ze haar zelf helemaal niet kennen. Opnieuw vertelde ze wat er zich in haar hoofd had afgespeeld de afgelopen jaren. Nu vertelde ze ook dat ze opnieuw getrouwd was maar haar grote liefde overleed aan alvleesklierkanker. Mijn hart leek even weer te bezwijken voor haar lieve ogen. Dus ik beloofde haar dat ik na zou denken over een ontmoeting tussen Rowan en Sheila.
Net voor ze weg ging vroeg ik haar waarom ze naar me terugkeerde. Het leek alsof haar hart brak. We was echt veranderd, ze was niet meer de slonzige en wisselvallige Sheila. Ze leek lief, zacht en kwetsbaar.
Wat me vandaag bezielde weet ik niet precies maar het leek alsof dit gewoon moest doen. Het was eenvoudiger da ik dacht om haar adres te vinden. En na jaren van stilte had ik voldoende moed bijeen geraapt om daadwerkelijk aan te bellen.
Ik schrok toen ik haar om de hoek van de grote traphal van het appartementsgebouw tevoorschijn zag komen. Ondanks de kraaienpootjes die zich rond haar ogen gevormd hadden, zag ze er heel mooi uit, aantrekkelijk. Ze keek me stomverbaasd aan. Ik had natuurlijk niet verwacht dat ze me om de nek zou vliegen, maar toch was ik verrast toen ik mee mocht naar boven. Toen pas zag ik de spatten verf op haar broek en kleurrijke bloes. Overal in het appartement stonden schilderdoeken opgesteld.
Tot mijn verbazing waren er geen ongemakkelijke stiltes. Ik moest gewoon zeggen wat er scheelde. Ik legde uit wat er met Rowan was gebeurd. Dat ze stomdronken thuis was gekomen. Dat ik het gevoel had dat ze was veranderd. Sheila luisterde aandachtig maar onderbrak me niet een keer. Toen ik uitgepraat was vertelde ze me wat er in al die jaren met haar was gebeurd, wat ze had gedaan nadat ik haar had weggestuurd. Ondertussen was ze al 10 jaar geen alcoholverslaafde meer.
Ik voelde dat het gesprek een beetje op z'n einde liep, dus vroeg ik haar of ze me de schilderijen wou laten zien. Wel, ze waren prachtig. En in ieder werk kwamen elementen uit het verleden naar voren.
Uiteindelijk zei ze me waar ik voor vreesde. Ze kon me niet helpen, zei ze. Oké, ze heeft geen enkele band met Rowan maar het is en blijft haar kind, of ze dat nu wil of niet! Met pijn in mijn hart verliet in het gebouw... Ik weet nog steeds niet of het vandaag de laatste keer zou zijn dat haar zou zien.
Ik had er geen vertrouwen in toen ik Rowan achter het stuur zag zitten, klaar om naar Tommy te gaan. Om de een of andere rede krijg ik het altijd benauwd als ze op stap gaat, met wie dan ook. Het feit dat ze al 17 is, zal er wel mee te maken hebben dat ze ruimte (zoals ze het zelf graag noemt) wil hebben. Maar toen ik terug thuiskwam na mijn dienst dacht ik dat ik gek werd. Die geur, zo herkenbaar! Ik stormde de woonkamer in en ja hoor, ik had gelijk. Rowan lag te slapen in de zetel, ze stonk uren in de wind! Ook zag ik de smerige vlek van haar braaksel op het tapijt liggen. Eerst was ik razend, daarna kwam de verpleger in me naar boven. Gelukkig kreeg in vrij snel reactie. Oké, mijn rol als verpleger zat er op, terug naar het papa-zijn. Ik stelde allerlei vragen, maar naast zacht gebrabbel, kon ze geen verstaanbare taal voortbrengen. Ze was ladderzat! Hoe kon ze!? Ik kon niet wachten tot ik Tommy er eens goed van langs kon geven! Na de eerste woede ging ze verder haar roes uit slapen terwijl ik het braaksel op handen en knieën opkuiste.
Vandaag stonden Tommy en Rowans beste vriendin Gina voor de deur. Natuurlijk kan ik mijn woede niet verbergen maar na de uitleg die ze me gaven, wist ik de kalmte min of meer terug te vinden. Tommy was ook op het feestje aanwezig, Gina niet. Rowan had de hele avond geen alcoholische drank gedronken, maar eens Tommy even weg was, was ze niet meer te stoppen. Toen Tommy terug op het feestje aankwam, was Rowan al zo goed als verloren. Nadat Tommy zijn verhaal had vertelt, schaamde ik me een beetje. Ik had hem ervan beschuldigd dat hij Rowan dronken had gevoerd, terwijl hij waarschijnlijk haar leven heeft gered. Nadat hij haar dronken op het feestje had aangetroffen, had hij haar persoonlijk naar huis gebracht en in de zetel gelegd. Uiteindelijk bedankte ik hem daar ook voor!
Toen Rowan twaalf was heb ik haar verteld over het drankprobleem van haar moeder, maar nooit had ik er aan gedacht dat dit haar ook kon overkomen. Ooh lieve help, laat het niet waar zijn. Even leek er weer stabiliteit te zijn in mijn leven. Even leek Sheila volledig uit mijn leven te zijn verdwenen...
Ik heb jaren niets meer geschreven omdat ik niet wist wat te schrijven, of laat me zeggen dat ik niet wist hoe ik alles moest verwoorden. Rowan in ondertussen al zeventien jaar. Een flinke jongedame met een pittig karakter. Steeds vaker zijn er kleine discussies maar toch zie ik haar dood graag! Mijn beide ouders hebben ons ondertussen verlaten. Zo een eerlijke, lieve mensen en dan werden ze getroffen door een afschuwelijke ziekte als kanker. Vader had prostaatkanker en moeder longkanker. Nooit hebben ze een vlieg kwaad gedaan en toch werden ze gestraft door hogere machten. Rowan en ik zijn altijd in mijn ouderlijke huis blijven wonen. Een oud huis vraagt veel in onderhoud maar daar hebben we duidelijke afspraken over gemaakt. Ja, ondanks alles wat we al hebben meegemaakt zijn Rowan en ik een sterk team gebleven.
Iets waar ik het moeilijker mee heb ik het feit dat mijn kleine meisje groot wordt. Laatst was ik in haar kamer gaan rondneuzen en werd ze woedend. Een inbreuk in haar privacy zei ze. Jah, blijkbaar ben ik een andere generatie (wel ja, dat zegt ze me vaak) dus heb ik niets te zoeken in haar laden.
Ikzelf ben nog steeds ambulancebroeder. Mijn collega heet Koenig. Burrows ging ten onder aan een burn-out en heeft dat niet overleefd. Ik mis hem nog steeds. Telkens er een melding binnenkomt verwacht ik samen met hem naar het ongeval te rijden. Maar ik mag niet klagen, Koenig is een heel aangename en hardwerkende collega!
Sheila drinkt weer! De oude Sheila is terug! Onverantwoordelijk en koppig! De stank die haar adem voortbrengt is niet te houden, laat staan dat ze Rowan de borst geeft terwijl ze niet nuchter is. Ze kan dat arme kindje, haar kindje, vergiftigen! Maar neen hoor, daar heeft ze geen weet van! De eerste keer nadat ik Sheila had betrapt op het gebruik van alcohol is zij vertrokken. Ik weet niet naar waar en dat kon me ook niet schelen. Ik was volwassen genoeg om Rowan, als het moet, alleen op te voeden! De volgende dag kwam ze terug, zei sorry en ik bezweek weer onder haar lieve blik. Dit werd het vaste scenario van ons leven. Het kon 3 weken zeer goed gaan om vervolgens 3 weken zeer slecht te gaan. Maar ik was slimmer dan Sheila en ik zou haar helpen! Telkens ze de deur uit was, kamde ik het hele appartement uit, op zoek naar flessen alcohol, en ik vond ze! Ze probeerde een opname bij de AA, maar later bleek dat dat deel was van haar oplichterijen.
Als ik even dacht dat ik in een sprookje leefde, werd die gedachte al snel verbannen door de hoog oplaaiende ruzies met Sheila. Het ergste van allemaal is het feit dat Rowan daar nu al het slachtoffer van is. Ook al verstaat ze geen woord van wat we zeggen, ik ben ervan overtuigd dat ook zij heel verdrietig wordt van al de luidruchtige discussies.
Maar het ergste gebeurde enkele dagen geleden. Mijn collega Burrows en ik werden opgeroepen. Een zwaar ongeval op de 222; gewonden; grote schade; politie is onderweg. Zoals gewoonlijk doorliepen Burrows en ik de hele procedure en eens toegekomen schoten we direct in actie. We kregen meer informatie: een vrouw; kind uit de wagen geslingerd; bestuurder van pick-up bewusteloos. Ik liep naar het in een gekrompen kind. Mijn wereld stortte in, dit was Rowan! Ik werd op non-actief gezet zodat ik nu de vader van Rowan kon zijn en niet langer haar verpleger. Het bleef gelukkig "maar" bij een gebroken beentje en polsje en enkele schaafwonden. Sheila haar toestand kon me niet schelen. Dit was het einde, voor goed! Na enkele dagen mocht Rowan het ziekenhuis verlaten. Ik wist dat Sheila enkele kamers verderop lag maar ik weigerde haar te bezoeken. Ik wist wat er nu zou komen, Sheila had te veel gedronken en zou dus sowieso naar de gevangenis moeten aangezien het de tweede keer was en er nu ook andere mensen bij betrokken waren.
Een iets wou ik nog doen voor haar. Ik regelde een auto, geld en gaf haar aanwijzingen. Ze zou rijden, rijden zo ver ze kon. Ze had geld om eten te kopen maar Rowan zou ze nooit mee terug zien. Ik voelde geen verdriet, laat staan geluk toen ik haar met de auto om de hoek zag verdwijnen, ik was leeg. Maar toch stroomden te tranen over mijn wangen. Is dit het dan? Ik ben nu 25 jaar, een alleenstaande vader en woon terug bij mijn ouders. De zon verdween achter donkere wolken en het regende. Het regende als nooit tevoren. Ze was weg, voor goed, Sheila Arsenault.
Dames en heren, ik voel me vereerd u mee te mogen delen dat ik vandaag papa ben geworden van een flinke meid! Rowan, een droombaby!
Toe ik thuis kwam zat Sheila bezweet en in haar kamerjas aan tafel. De weeën waren al even aan de gang maar ze dacht dat het vals alarm was. Toe ze zei dat haar vliezen al waren gebroken was er geen tijd meer te verliezen. In een razend tempo kleedden we ons om, nam ik haar tas en vertrokken we naar het ziekenhuis. Ik dacht dat het volgend van een zwangerschapscursus haar zou helpen maar ze kreeg het steeds moeilijker om te ademen. We konden niet snel genoeg in het ziekenhuis zijn. Sheila werd door een verpleegster en mezelf naar de verlos kamer gebracht en daar begon het persen. Ik stond naast Sheila, als haar man en niet als verpleegkundige. Wat deed ze dat goed! Ze had verschrikkelijk veel pijn maar ik wist dat het niet lang meer zou duren. Toen de baby er uit was, kwam een moment van akelige stilte. Sheila was helemaal uitgeput en het duurde enkel seconden voor de baby begon te wenen. Toen de helse kreten weerklonken voelde ik een enorme energie door mijn hele lichaam! Ik was zo fier op Sheila en ook een beetje op mezelf omdat ik vlot en in een beweging de navelstreng doorknipte. Het is een meisje en Sheila koos de naam Rowan. Toevallig, want in mijn familie is er al iemand met die naam. Ik vond ze prachtig, mijn twee meisjes, hoe ze daar samen in het bed lagen. Sheila bezweet en moe en Rowan zachtjes slapend in haar armen.
Opnieuw kan ik zeggen dat we nu een gezinnetje zijn, samen sterk! Voor het eerst sinds lange tijd heb ik het gevoel dat mijn geluk compleet is. Het is snel gegaan maar dat maakt het niet minder prachtig.
Wat mij de afgelopen weken allemaal is overkomen, is bij de meeste mensen verspreid over enkele jaren. Ik ben 21 en heb zo het gevoel dat mijn hele leven is bepaald. Ik zal ambulanceverpleegkundige blijven, ik word een goede man en papa en zal instaan voor de financiële kant van mijn gezin. Wel neen! Zo heb ik me mijn toekomst nooit voorgesteld en zo wil ik het ook niet! Alles is veel te snel gegaan...
De ellende begon tijdens ons verblijf in een gezellige B&B. Sheila ontwaakte in mijn arme. Maar in plaats van nog even gezellig te genieten van de zonnige morgen, stond Sheila meteen op. Met een korte toon deelde ze mee dat alles anders zou worden. Nooit had ik erbij stil gestaan dat 3 simpele woorden je hele leven kunnen veranderen. "Ik ben zwanger"!? Wablief!? Een klap in m'n gezicht wat dat! Zeker toen ze zei dat ze al 10 weken overtijd was. Ik besefte dat alles nu ontzettend snel moest gaan. Bijna onmiddellijk ging ik naar mijn ouders. Doodsbang was ik!
Ik haalde diep adem en lichtte hen in over mijn, al 4 maand durende, relatie met Sheila Arsenault, een ex-patiënte van me. Klap 1! Onmiddellijk werd ik onderworpen aan een hele reeks vragen. Wat doet ze voor de kost? Heeft ze een toekomst? Waar komt ze vandaan? De vragen bleven maar komen en ik probeerde elk antwoord zo mooi mogelijk in de pakken. Maar ik wist dat de grootste klap nog moest komen. Ik voegde er stilletjes aan toe dat Sheila al 4 maand zwanger was. Klap 2! Vader zakte wat dieper onderuit in zijn eenzitter, het flesje bier nog net in de hand. Moeder staarde als een hoopje ellende voor zich uit. Na enkele minuten van stilte zei ik dat ik haar echt graag zag maar diep vanbinnen wist ik dat dat nu niet veel zou uithalen. In een poging de stilte te doorbreken begon moeder opnieuw met het stellen van vragen. Eet Sheila wel gezond? Rust ze voldoende?
Diep vanbinnen weet ik dat ik op het punt ben gekomen waar mijn pad splitst met dan van mijn ouders. Waarschijnlijk is het beeld dat ze van me hadden nu helemaal veranderd. Gelukkig is mama er altijd met haar initiatieven die de vrede terug kunnen brengen. Ze stelde voor om de volgende zaterdag bij hen te gaan dineren, samen met Sheila, zo kunnen ze haar op een gezellige manier leren kennen. Eerst was Sheila helemaal niet te vinden voor het idee. Maar ze draagt wel hun eerste kleinkind, dus moet ook zij moeite doen om hen beter te leren kennen.
Ik ben nog steeds bang dat ik alles zal beleefd hebben tegen mijn dertigste, maar ik moet nu doorzetten. Ieder gezin gaat door moeilijke tijden. Het is de kunst om samen, als een, door te zetten. Vanaf nu moeten Sheila en ik aan iedereen tonen dat we samen sterk zijn! Ik weet dat ik moeder en vader hoel hard liet schrikken met al dat nieuws. Maar mama gaf me de hoop om door deze moeilijk periode te geraken: "We houden van je, dat weet je. We denken alleen aan jouw bestwil."
Het is al een tijdje geleden dat je jullie nog heb geschreven. Mijn excuses hiervoor maar er is dan ook weer zoveel gebeurd...
Nadat mijn ouders Sheila voor het eerst ontmoet hadden (nog niet helemaal aanvaard) zijn we zo goed als onmiddellijk op zoek gegaan naar een klein maar comfortabel huis. We kozen voor de gemakkelijkste weg en namen het eerste appartement dat we bezochten. Klein, piepklein maar ons budget liet het niet toe om op zoek te gaan naar een veel groter huis. Ons meubilair was een samenraapsel van spullen uit Sheilas veranda en onze kelder. Mijn ouders zorgde voor de verdere aanvulling van bestek, handdoeken,... Ook al wonen we nu samen als een echt koppel, toch lijkt mijn vader Sheila niet voor honderd procent te vertrouwen. Nu, ze is de mama van mijn kind en ik zie haar heel graag, dus hij zal haar wel moeten aanvaarden als zijn schoondochter want Sheila en ik gaan trouwen.
Het aanzoek verliep niet volgens plan. Toen ik terug kwam van mijn dienst zetten ik alles in gereedheid. Het huis was opgeruimd en op tafel stonden kaarsjes en een fles wijn. De ring zat in mijn zak. Ik was zo opgewonden! Maar toen Sheila humeurig terug kwam van haar werk werd het me opeens duidelijk dat dit wel eens een zware klus zou kunnen worden. En eens ik het haar gevraagd had, was het geluk bij mij ook ver te zoeken. "Ik overviel haar"!? Wat is dat nu voor stom excuus om gewoon direct neen te zeggen. Zij loog over het nemen van de pil en gaf me een kind na onze eerste keer vrijen maar dan ben ik wel diegene die haar overvalt!? Je merkt het wel al, ik wat boos! Heel boos! Waarom zei ze nu niet gewoon: "Ja Peter ik wil heel graag met je trouwen!" Neen ik moest het stellen met een hele reeks vragen, alsof de vraag "wil je met me trouwen" niet duidelijk genoeg is! Ik wou het huis uit, maar het excuus dat ik moest gaan werken, werkte niet bij haar. Ze had me onmiddellijk door. Maar dat kon me niet schelen. Weken heb ik over de grote vraag nagedacht en nu zei ze gewoon neen. Ik was zo ontzettend ontgoocheld... Net voor ik de deur achter me dicht wou trekken, stelde sheila de vraag opnieuw, maar nu aan mij. Ondanks de woede die door mijn lichaam gierde was ik overdonderd. Waarom nu wel en 5 minuten geleden ging ik veel te snel?? Na enkele minuten recht in elkaars ogen te hebben gekeken bezweek ik en toonde ik haar de ring. Opnieuw zag ik mijn gelukkig stralende Sheila.
We trouwden op het stuk grond dat ik al jaren wou kopen. Enkele leden van mijn familie waren er bij maar Sheila wou niemand van haar familie uitnodigen. Ze was mooi mijn bruidje. Gekleed in een zwart jurk maar toch spatte het geluk van haar af. Na de korte dienst gingen we gezellig iets eten met de genodigden.
Ik wist dat Sheila en ik nu nog dichter naar elkaar toe zouden groeien. Ondertussen konden mijn ouders het ook goed met haar vinden. Het zal niet lang meer duren voor de baby komt, dan zal ons geluk compleet zijn!
Twee weken geleden redde ik haar leven en nog steeds kon ik haar niet uit mijn gedachten bannen. Het heeft 1 week geduurd voor ik de stap durfde zetten om haar thuis op te zoeken. Na enig aandringen gaf Nye me haar adres (wat eigenlijk bij wet verboden is...). Eens voor haar deur twijfelde ik even, zou ze mijn bluf wel geloven? Ik zag aan haar ogen dat ze het niet geloofde, maar toch liet ze me binnen. Persoonlijk vond ik 'nazorg' een mooi excuus maar zij vond dat blijkbaar zinloos. Nu, eens ik binnen was kwam ik terecht in iets wat op een onbewoonbaar huis leek. Afval, etensresten, een gigantische berg afwas en een diepe, onfrisse geur. Sheila zelf, zag er best wel sexy uit in haar strakke jeans en geruite bloes. Tegen mijn verwachtingen in zei ze niet veel, wat ze zei was op een korte afstandelijke toon. Maar ik hield vol. Na enkele, eerder zinloze vragen, kwam ze los en nam zij het van me over. Ze vertelde hou ze in dat triestige huis terecht gekomen was, wat er vooraf ging aan het ongeval en wat ze zelf van haar huidige situatie vond. Ik wou haar helpen en stelde voor om samen boodschappen te doen. Eerst sputterde ze wat tegen maar uiteindelijk volgde ze me de auto in. In de auto volgde een luchtig gesprekje. Eens in de winkel gingen we elk onze eigen weg. Ik nam maar wat, zonder te weten wat we thuis nodig hadden. Ik was meer bezig met haar. Ik hield haar goed in de gaten en volgde haar pad doorheen de winkel. Tot slot zei ik op een zachte maar dwingende toon dat ze meer noodzakelijke etenswaren moest kopen. Na onze passage aan de kassa reden we zwijgend naar haar huis. Ze bood me vriendelijk aan nog even binnen te komen (ooh wat vond ik haar verlegen blik schattig!). Maar ik bedankte vriendelijk, ik wou nog even naar het stuk grond dat ik wil kopen.
Op die plek kan ik helemaal tot rust komen. Ik bemerk net dat ik best nog eens contact opneem met de eigenaar, om zeker te zijn dat hij het niet verkoopt voor ik genoeg geld bijeen heb. Voor het eerst stelde ik me voor dat ik op dat stuk grond, in mijn zelfgebouwde huis, zou samenwonen met de vrouw van mijn leven. Niet zonodig met Sheila, gewoon, met de vrouw waarvan ik hou.
Afgelopen week reed ik iedere dag voorbij de kleine gevel waarachter Sheila woont. Nooit was er veel licht, slechts af en toe zag ik een kleurrijke schim van wat waarschijnlijk de televisie was. Vandaag had ik voldoende moed bijeen geraapt om aan te bellen. Ik was aangenaam verrast toen ik zag dat de blauwe plekken zo goed als volledig uit haar gezicht waren verdwenen. Opnieuw zag ze er nonchalant maar sexy uit. Ik wou haar helpen met opruimen maar tot mijn grote verbazing lag de kamer er netjes bij! Ze had gewoon zelf opgeruimd!? Ja, ze steeg in mijn achting. Aangezien kuisen niet meer aan de orde was, nam ik haar mee naar een gezellig restaurant. Veel mensen deelde blijkbaar hetzelfde idee als mij, na even zoeken vonden we toch nog een plek, achterin het restaurant. Veel honger had ik niet. Door de dikke laag rook zag ik amper de uiterste muur van de zaal. Opnieuw deelden we enkele zaken uit ons persoonlijk leven, maar al snel had ik er genoeg van, ik wou naar huis, maar dat was buiten Sheila gerekend. Voor haar was de avond nog maar net begonnen. Licht beschonken ging ze biljarten met enkele brede mannen verderop in het restaurant. Het was een waar drama. Al mijn geld verspeelde ze! En ondertussen mocht ik toezien hoe die perverse venten mijn vriendin (ik denk dat ik dit wel mag zeggen) met vuile gedachten begluurden. Vele spelletje later was ik nog armer en dwong ze me in de auto te gaan zitten. Ik gehoorzaamde. Ik was moe, had koud en was niet van plan nog langer dan 10 minuten op haar te wachten. Net toen ik op het punt stond haar uit het restaurant te gaan halen kwam ze naar buiten, stapte in de wagen en beviel ze me te rijden. Ze had op het nippertje gewonnen. Ik bedacht me wijselijk dat ik mijn kop de komende maanden beter niet meer kon laten zien in dat restaurant. We gaf me het geld terug dat ze me verschuldigd was en we reden in stilte terug naar huis. Maar in plaats van te stoppen voor haar deur reed ik verder de heuvel op, ik bracht de wagen tot stilstand op de top van de heuvel, net voor "mijn stuk grond". Ze was niet direct onder de indruk maar ze leek wel te luisteren naar mijn visie op mijn toekomst. Maar ik was vastberaden, op die plek zou er iets gebeuren tussen ons. Ik wachtte tot het meest geschikte moment om haar te kussen en plots.. PATS! Ooh ik was in de zevende hemel. Ik wist dat de grond koud en nat zou aanvoelen maar daar trok ik me niets van aan. De vrijpartij was passioneel en hevig, maar alle twee voelden we ons goed. Ik zag het als het begin van iets moois. Alsof het de doop was van mijn toekomstige stuk grond. De start van mijn toekomst met Sheila op de perfecte plek, hoog op de heuvel.
Het was nog nacht toen ik vanuit de ambulancepost werd opgeroepen. Een vrouw, buitenbewustzijn, half uit de auto. Meer informatie kregen we niet via de radio. Zoals gewoonlijk overliep ik de hele procedure die me werd aangeleerd toen in nog studeerde. Aangezien ik nog steeds in mijn proefperiode zit, kan ik het me niet veroorloven om fouten te maken. Eens we toekwamen ging alles vanzelf. De samenwerking tussen de twee aanwezige agenten en de ambulanciers ging goed. Meestal werk ik op automatische piloot. Snelheid en efficiëntie zijn onze kernwoorden. Maar deze vier- of vijfentwintig jarige vrouw trok onmiddellijk mijn aandacht. Haar lange glanzende haren hingen inderdaad, samen met haar bovenlichaam uit de auto. Voor het eerst sinds al die tijd dat ik al werkzaam was, betrapte ik mezelf er op dat ik aandacht had voor het vrouwelijk schoon dat ik in mijn handen had.
Terwijl we haar uit de auto probeerden te krijgen zag ik dat ze, wat op het eerste zicht niet al te ernstig leek, wat bloed had verloren aan de buikzijde. Ik voelde iets scherps en donzig ter hoogte van haar broekriem. Ik maakte voorzichtig haar riem los. Deze kwam samen met een sleutelbos en een pluizig konijnenpootje te voorschijn. Ik besteedde er weinig aandacht aan en smeet het over mijn schouder, in het natte gras. Maar een uitstekende metalen plaat was de boosdoener. Om haar zonder verdere verwondingen uit de auto te krijgen, zou haar broek er aan moeten geloven. Ik sneed de broek los tot net onder haar heupen en dwong mezelf gefocust te blijven op hetgeen waar ik mee bezig was.
Ondertussen trok agent Nye haar handtas van onder de wagen vandaan. Nu wisten we ook hoe ze heet: Sheila Arsenault. Eindelijke kwam ze los uit de greep van de verwoeste wagen. Toen pas merkte ik hoe hard ze stonk. En mijn vermoeden werd al snel bevestigd eens ze de ambulance werd binnenreden voor de eerste onderzoeken. Een alcoholpromillage van 2,8! Razend was ik! Razend! Ze had wel dood kunnen zijn en zij niet alleen. Maar ja, ik weet het wel, dergelijke frustraties waren op dat ogenblijk niet aan de orde, we moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.
Natuurlijk veel te laat besefte ik dat ik haar sleutelbos in het gras had laten liggen! Het leek wel een voorteken: dit ongeval wou me maar niet loslaten! Hoe kon ik zo stom zijn!? Er zat niets anders op dan zelf, op hand en voeten in de donkere morgen, de sleutels te gaan zoeken, nadat we haar veilig tot in het operatiekwartier hadden gebracht. Gelukkig vond ik ze na enige tijd. Ik was moe, mijn kleren werden vochtig van de opkomende dauw. Het was tijd om naar huis te gaan.
Ik woon trouwens nog steeds in bij mijn ouders. Zo kan ik geld sparen voor een stuk grond dat ik graag zou willen kopen. Maar goed, terug naar de gebeurtenis van afgelopen nacht. Deze jonge dame liet me echt niet los. Ik moest haar zo snel mogelijk terugzien! Meteen na het ontbijt ging ik naar het ziekenhuis. Na enig aandringen mocht ik van de balieverantwoordelijke even bij Sheila op de kamer. Nog steeds lag ze er als een hoopje ellende. Maar toch zag ik nog steeds hoe mooi ze was. Ze reageerde niet toen ik me voorstelde. Enkel, toen ik zei dat het geen haar scheelde of ze was begonnen aan haar reis naar het hiernamaals, schrok ze wakker, zei ze: "Helemaal niet!" en sliep vervolgens rustig verder. Ik schrok van de ruwheid die haar schoonheid overschaduwde. Ik besloot me om te draaien en weg te gaan.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Peter Webster
Ik ben een man en woon in Hartstone (Verenigde staten) en mijn beroep is Ambulanceverpleegkundige.
Ik ben geboren op 05/04/1990 en ben nu dus 34 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Beste lezer,
Ik deze blog geef ik u een kijkje in mijn leven. Mijn verhaal is niet ordinair, noem het eerder meeslepend
