Ik woon nu al negen jaar in Londen en veel is er niet veranderd in mijn leven. Elke woensdagavond heb ik een kort telefoongesprek met mijn ouders, maar veel hebben we nooit te vertellen aan elkaar. Mijn Italiaanse collega heeft mij proberen te koppelen aan Nadia, maar dat is mislukt. Het is duidelijk dat ik zo'n type ben dat gedoemd is alleen in het leven te staan.
Althans, dat dacht ik... Enkele dagen geleden heeft Alice mij een foto van ons tweetjes opgestuurd, en op de achterkant had ze geschreven dat ik moest langskomen. Ik ben op het eerste vliegtuig naar Italië gesprongen en niet veel later stond ik aan de voordeur van haar huis. Op het bordje naast de deurbel las ik 'Fabio en Alice'. Die verdomde dokter was er dus nog steeds. Na minutenlang twijfelen belde ik toch maar aan. Niet veel later kwam een vrouw opendoen die er moe en graatmager uitzag. Ik had altijd wel een vermoeden dat ze een eetstoornis had, maar nu was ik het zeker. Ze zag er eigenlijk verschrikkelijk uit. Maar ik herkende haar hazelbruine, fonkelende ogen die ze al heel haar leven had. Mijn Alice.
We hebben veel gebabbeld. Ik ben te weten gekomen dat ze fotografe is geworden, dat ze Viola heeft teruggezien en dat ze getrouwd is met Fabio maar hem ondertussen enkele weken niet meer heeft gezien door een ruzie over het al dan niet hebben van kinderen. Maar toen het mij beurt was op iets te vertellen, besefte ik dat er niets was gebeurd. Het leek wel alsof ik geen leven kon hebben zonder Alice, terwijl zij het daar duidelijk niet moeilijk mee had. En toen hebben we gekust. Plots. Uit het niets. En het duurde veel langer dan de eerste keer. Deze kus was langer, zachter...
Ik heb meteen weer het vliegtuig teruggenomen. Ik had niet eens moeten terugkeren naar Italië in de eerste plaats. Maar ik heb het toch gedaan. En ik heb haar gekust. Ik heb een getrouwde Alice gekust die in de verste verte niet meer leek op mij Alice. Terugkeren naar Alice was een grote fout.
Ik woon nog maar net op deze nieuwe plek, in een appartementje in Londen, dicht bij de nieuwe universiteit en dicht bij mijn nieuw leven. Maar ik weet nu al dat dit nooit als thuis zal aanvoelen. Mijn thuis is op een vreemde, onverstaanbare manier bij Alice Della Rocca, het meisje dat nu duizenden kilometers ver woont.
Toen ze vernam dat ik de brief van deze universiteit hier in Londen welvoegelijk serieus nam, was ze furieus. Ze dacht dat we samen een toekomst gingen bouwen en dat we samen totdat we in een bejaardentehuis woonden verkleedpartijtjes gingen houden in de kleren van onze ouders. En eerlijk gezegd dacht ik dat ook. Maar in haar razernij moest ze per se ene Fabio aanhalen. Blijkbaar had ze iets met de dokter van haar dode moeder en had ze beslist mij daar nooit eerder iets over te zeggen. Op dat moment was de beslissing voor mij gemaakt. Ik heb alles achter gelaten op hier mijn enige talent, hoge wiskunde, verder uit te werken.
Ze heeft me niet eens tegengehouden, gesmeekt om bij haar te blijven...
Enkele maanden geleden was ik naar het kantoor van Francesco Niccoli, de hoogleraar in discrete analyse, met de vraag of ik eerder al mocht afstuderen van de universiteit. Hoewel ik alle examens al had afgelegd, was hij toch niet helemaal overtuigd. Hij gaf mij een werkstuk, en in zijn ogen kon je zien dat hij hoopte op mijn mislukking. Toen hij me een paar weken later terugzag met een perfect afgewerkt werkstuk, had hij me zuchtend een uitnodiging voor de dag van het afstuderen gegeven. Hij noemde me, net zoals mijn ouders en zowat de rest van de wereldbevolking 'hyperintelligent'. Maar wat wil je? Het is het enigste waar ik goed in ben, wat ik graag doe, en waarin niemand mij kan verslaan. Ik hou wel van dat oppermachtige gevoel.
Vandaag was de dag. Het hele universiteitsplein was gevuld met trotse ouders en studenten in toga's, die tegen hun zin op tientallen foto's moesten. Op een bankje verderop zat ik alleen met mijn doctoraalbul naast mij. Ik had mijn ouders verboden te komen, en na dagenlang tegenstribbelen hadden ze toch toegegeven. Verder had ik het aan niemand verteld. Vooral net aan Alice. Maar ze was er toch achtergekomen, want even later stond ze boos, maar vooral teleurgesteld, naast mij op het plein. Ze begreep het niet, ze haatte mij. Maar even later had haar gemoed een bocht van 180 graden gemaakt, zoals alleen Alice dat kan: ze stond erop dat we deze dag gingen vieren.
Ze bracht mij naar het park, want dat vond ze zo'n gezellige plek. Het viel haar plots op dat ik helemaal angstig was geworden. En toen, in die muffe auto van haar die helemaal alleen was in de straat bij het park heb ik haar het hele verhaal verteld. Dat uitgerekend dit park de enigste plek is waar ik nooit meer wilde komen. En dat ik een tweelingsausje, Michela, verspeeld heb. En dat het allemaal mijn fout is.
En op dat verschrikkelijk zwaar moment tilde ze mij hoofd op met haar ijzig koude handen die als thuis voelen, en ze kuste me vol op mijn lippen.
Het is alweer een lange tijd geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen. Acht jaar en een half om precies te zijn. Veel is er niet gebeurd: Michi is nooit teruggevonden... Ik zit ondertussen op de middelbare school en ik heb maar één vriend: Denis. Voor de rest praat er niemand met mij, en dat vind ik niet erg. Ik hou wel van die stilte en rust.
Maar enkele dagen geleden tijdens de middagpauze op school liepen er twee meisjes op mij af. Ik herkende een van hen, Viola heet ze, aangezien het één van die meisjes was die met hun grote mond iedereen kleineerden. Het andere meisje heet Alice. Zij is eerder ingetogen en het verwonderde mij dat zo'n meisje bevriend kon zijn met Viola. Ze kwamen me vertellen dat Denis en ik naar Viola's feestje mochten komen. Ik had meteen gezegd dat ik niet ging gaan, maar enkel dagen later heb ik besloten van toch maar te gaan. Mijn ouders zeggen dat ik wat vaker onder de mensen moet komen.
Vanavond ben ik dus naar dat feestje gegaan. En wat was me dat een vreemde bedoening! Even nadat Denis en ik waren toegekomen, namen Viola en haar vriendinnen Denis mee naar de keuken. Daar heeft hij met ene Giulia gezoend. Op zich is dat niet zo vreemd voor tieners van onze leeftijd, maar Denis is homoseksueel. Hij heeft het mij nooit letterlijk verteld. Het is alsof hij in een doorzichtige kast zit: iedereen ziet hem, maar hij wil er niet uitkomen. Even later nam Alice mij mee naar één van de slaapkamers in het reusachtige huis om mij te zoenen, maar ik heb geweigerd. Zo erg vond ze het niet. Het is me daar opgevallen dat ze mankt, en dan heeft ze me verteld dat ze een paar jaar geleden een skiongeval heeft gehad. Acht jaar en een half om precies te zijn.
Vandaag is er iets verschrikkelijk ergs gebeurd. En dat weet ik zeker, want mama is beneden in de living hysterisch aan het huilen terwijl papa tegen een agent vertelt dat er vandaag iets verschrikkelijk ergs is gebeurd.
Het begon allemaal toen Riccardo Michela, mijn tweelingszusje, en mij had uitgenodigd voor zijn verjaardagsfeestje. Hoewel ik hem niet echt mocht, was het groot nieuws. Michela en ik waren namelijk nog nooit uitgenodigd naar een feestje van een van onze klasgenootjes. Eigenlijk begrijp ik dat wel. Ik zou ook niet willen omgaan met zo'n lastpak. Ik praat nu niet over mijzelf, maar over Michela. Ze heeft een.. een soort achterstand, zal ik maar zeggen. Ze kan niet goed omgaan met mensen. Of klasgenootjes. Of dieren. Of doperwten. (Ze heeft de een leuke gewoonte ontwikkeld waarbij ze het aangenaam vindt om die kleine groene bolletjes in haar neusgaten te proppen, die daarna dan vast komen te zitten en door een dokter er weer uitgehaald moeten worden. Echt een prachtig tafereel, zeg ik je.) Hoewel ze het nooit gaan toegeven, vinden mama en papa het ook een lastig kind. Maar vooral ik heb er last van.
Mama was door het dolle heen toen we voor het eerst waren uitgenodigd naar een feest. Ze kocht het mooiste stuk speelgoed uit de hele winkel voor Riccardo en Michi en ik kregen een nieuwe outfit. Trots keek ze toe hoe we hand in hand te voet vertrokken naar Riccardo's huis. Pas toen we uit haar zicht verdwenen waren en we ter hoogte van het park liepen, kreeg ik het idee. Het grandioos idee. Het kon gewoon niet mislukken. Ik had Michi nog zo gezegd dat ze op het bankje in het park moest blijven zitten tot ik terug kwam van het feestje. Ik had haar gewaarschuwd om niet te luisteren naar vreemde mensen of om zelf weer naar huis te vertrekken (Niet dat ze de weg zou kennen hoor...). Ze had me dwaas aangestaard vooraleer ze op een eikenblad begon te krassen met een steen. Vol vertrouwen liep ik naar Riccardo's huis.
En nu zit ik hier stil en alleen in mijn kamer, want dat moest van papa. "Het komt allemaal in orde," had hij me toegeluisterd met tranen in zijn ogen voordat hij naar de living liep, waar mama staat te huilen.
