Na 20 dagen heb ik dan toch met veel tegenzin besloten om de machines stop te zetten. Ik heb zijn kleine lichaampje laten cremeren om mezelf te straffen. Dit omdat ik wou dat er geen enkel spoor meer van hem bestond. Ik heb een crematie gehouden maar heb besloten om er niemand voor uit te nodigen. Ik wou alleen zijn. Alleen met hem. Het stond vast, de 'kleine blonde dood' was aangebroken en dit op zes-jarige leeftijd.
Zes jaar na de crematie ging ik terug naar een opendeurdag van het crematorium. Ik moest dit namelijk doen ik opdracht van de krant. Mijn reportage heeft in verschillende kranten gestaan.
Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat ik voor jullie geschreven zal hebben, want ik ga namelijk stoppen met mijn blog. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven en zou dit hoofdstuk dan ook graag willen afsluiten.
Mieke, de vrouw die van mij in verwachting was, was mijn vroegere lerares. Ik heb haar verlaten met onze zoon Micky omdat ze verslaafd was aan alcohol. Ik was eigenlijk niet echt de geschikte persoon om voor een kind te zorgen, maar doordat Mieke met dit probleem zat, had ik geen andere keuze.
Aangezien er vele roddels verteld worden, zou ik jullie graag het echte verhaal willen vertellen. Tijdens mijn relatie met Mieke had ik inderdaad ook een relatie met Fleurette. Fleurette is wat een jongensachtige vrouw die een dochter heeft van een vorige relatie. Wanneer ik op het punt stond om voor een weekendje naar Parijs te gaan met twee andere vrienden, verlaatte Fleurette me. Het ging me deugd doen om toch mee te gaan vertelden mijn vrienden me. Ik dan ook niet anders dan Micky bij Gerda (de beste vriendin van Mieke) achter te laten, maar dit wel onder voorwaarde dat ze hem niet aan Mieke zelf ging geven.
Toen ik terugkwam van een geslaagd weekendje Parijs, kreeg ik te horen dat Gerda hem wel aan Mieke meegegeven had met als argument dat het Kerstmis was en hij dus bij zijn mama moest zijn. Dit vond ik allemaal nog niet zo erg, tot ik te horen kreeg dat Mieke met Micky van de trap gevallen was en dat hij zich in een zware coma bevond in het ziekenhuis. Micky bleek ook nog eens te lijden aan een hersengezwel dat "geknapt" was.
Mijn zoon is klinisch dood, hoe kom ik dit ooit te boven?!
Ik heb na deze drukke jaren vol verdriet en pijn toch nog een plaatsje gevonden om op mijn blog te schrijven.
Mijn ouders zijn ondertussen gescheiden wat toch al een opluchting was voor mij. Hierdoor ben ik wel het contact met hen en met mijn boers zo goed als verloren... Na hen al een hele tijd niet meer gehoord te hebben, kreeg ik opeens een brief van mijn mama in de brievenbus. Ik maakte hem meteen open maar het bleek een rouwkaart te zijn waarin vermeld stond dat mijn vader gestorven was.
Ondanks ik nooit echt een goede band had met mijn vader en hij nooit echt vriendelijk was tegen mij, raakte zijn overlijden mij diep. Het ergste wat mijn vader mij in mijn hele leven heeft aangedaan was het versturen van een brief met twintig velletjes. Ik begreep het eerst allemaal niet goed, maar ben dan te weten gekomen dat hij zelfmoord gepleegd had en deze brief dus net hiervoor verstuurd heeft. Ik heb de brief uit woede verbrand.
Voor de zelfmoord van mijn vader ben ik (gelukkig) nog eens tot bij hem gegaan. Hij woonde samen met zijn 18-jarige vrouw vanuit Denemarken. Haar naar was Astrid Nisgrens als ik het goed gehoord heb. Ik heb hen toen verteld dat ik een veel oudere vrouw (een oud-lerares) genaamd Mieke zwanger heb gemaakt en ook dat ik eigenlijk homoseksueel ben. Dit had ik beter niet gedaan, want zowel mijn vader als Astrid waren woedend op mij. Ik heb hen sinds die dag niet meer gezien.
Het is nu al een hele tijd geleden dat ik nog eens iets op mijn blog geschreven heb. Dit komt doordat ik bijna een volledig jaar in een psychiatrische inrichting in Brabant doorgebracht heb.
Mijn ouders zeiden dat ik gek werd van hun huwelijksleven, dus vonden ze dit de ideale oplossing.
Het was werkelijk de hel voor mij. Ik mocht er helemaal niets. Ik mocht zelfs niet eens lezen! Het was zo'n grote marteling, dat ik zelfs even dacht aan zelfmoord... Maar zoals jullie kunnen zien, hoeven jullie jullie geen zorgen te maken want ik ben nog steeds in leven!
Dit is uiteraard nog niet alles. Na het kleine jaar in die inrichting gezeten te hebben, had ik enorm last van buikkrampen. Ik ging met mijn mama naar de dokter en deze constateerde dat ik een buikvliesontsteking had en dat deze zich al in een zeer ver stadium bevond. Ik raakte erdoor zelfs in een coma...
Van die weken in coma weet ik uiteraard zeer weinig. Wel kan ik jullie nog vertellen dat ik, toen ik wakker werd, een grote stapel boeken gekregen heb van mijn vader. Ik kon en mocht dus EINDELIJK terug beginnen lezen!
Hopelijk heb ik deze keer sneller tijd om mijn volgende gebeurtenis te posten!
Ik ging met mijn school naar Nijmegen waar we even mochten spelen. Dat ligt aan de grens met Duitsland. Ik ben van joodse afkomst, dus ik mag helemaal niet van mijn vader in Duitsland komen. Mijn papa heeft namelijk een trauma overgehouden aan de Tweede wereldoorlog. Toen we aan het spelen waren zag ik een mooie zeldzame vlinder. Mijn papa verzamelt vlinders, dus ik wou deze absoluut voor hem meenemen naar huis. De vlinder vloog ver weg, maar ik bleef hem achtervolgen. Ik had wel niet door dat ik ondertussen over de grens was beland.
Toen ik thuis kwam, toonde ik de vlinder aan mijn papa. Hij vond hem natuurlijk fantastisch. Maar zijn vreugde keerde al snel om in woede toen ik hem vertelde over mijn achtervolging van de vlinder in Duitsland. Ik kreeg voor de zoveelste keer een pak slaag en mijn vlinder overleefde het ook niet. Ik begrijp mijn vader helemaal niet. Ik zie hem graag maar hij zegt altijd dat je niemand graag kan zien en dat ik dit dus ook nooit meer mocht herhalen. Ik wil weten wat er met mijn vader aan de hand is. Hij heeft zo veel geheimen voor mij en is altijd agressief tegen mijn mama, broers en mij...
