Daar zat ik dan, helemaal alleen op mijn kamervloer, terwijl ik klappen kreeg van Rasheed... De schrik gierde door mijn hele lichaam... zijn handen stengelden zich rond mijn keel. Ik was verlamd door de pijn, had geen kracht meer om tegen te werken en bereidde me voor op nog meer pijn toen ik opeens een harde klap hoorde..
De druk op mijn keel was ineens weg en ik had weer lucht! Helemaal uitgeteld zag ik Rasheed op de grond liggen en Mariam in de deuropening staan. Ze had hem vermoord. ZIJ, de vrouw die me haatte, had Rasheed vermoord. Dit was een enorme opluchting. Eindelijk kon ik weer mijn normale leven leiden, met Tariq en mijn prachtige kinderen. EINDELIJK!
Alleen zal ik voor altijd met een schuldgevoel leven, Mariam die geëxecuteerd werd door mij te redden... Rust in vrede lieve Mariam.
Daar was hij dan, de man van mijn dromen! Na een lange uitleg bleek dat Tariq in Pakistan woonde en helemaal niet dood was zoals Tamar zei! De leugenaar! Duidelijk is dat Rasheed hierachter zit... Aan iemand anders die zoiets zou doen kan ik niet denken! En ik ben dan nog zo dom om in zijn leugens te trappen!
Zalmai, mijn zoon, vertelde gisteren aan Rasheed dat ik een nieuwe vriend heb. Hij sloot me op in mijn kamer.. Nu wacht ik af ... de slagen...
Mijn kind is er eindelijk! De bevalling was heel zwaar maar ik ben enorm gelukkig! Het enige wat ik overhou aan Tiraq ligt nu veilig in mijn armen. Het is een meisje, Aziza.
Dit is uiteraard een enorme teleurstelling voor Rasheed. Hij wordt hierdoor enorm agressief, humeurig en zelfs respectloos.
Ook merk ik op dat hij zich vragen begint te stellen over het uiterlijk van Aziza, ze heeft namelijk alle prachtige kenmerken van Tiraq. De ogen en het haar. Dit is het moment wanneer ik bang werd van Rasheed omdat hij een vermoeden kreeg dat de baby van Tiraq was. Ik mis hem zo! Hopelijk krijgt hij ooit onze kleine meid te zien!
Ik was door de raketaanval zwaar gewond. Nog nooit voelde ik zoveel pijn. Ik dacht, neen, wist zo goed als zeker dat ik mijn laatste levensminuten zou spenderen onder het puin. Dit puin was ooit mijn gezellig huisje geweest. Verschrikkelijk was het.
Plots werd mijn lichaam bevrijd, door Rasheed. Ik herkende hem, het was mijn buurman.
Ik werd bij hem en zijn vrouw Mariam in huis gehaald. Al snel merkte ik dat ik niet zomaar zwaar gewond was, mijn gehoor aan 1 oor was volledig weg.
Al snel merkte ik dat ik zwanger was. Dit hield ik volledig voor mezelf.
Rasheed bleek een heel lieve man, maar snel werd duidelijk dat hij verliefd op me was. Het enige waar ik kon aan denken was het klein wezentje dat langzaamaan in mijn buik groeide. Een helft van Taqir was nog bij mij.
Al snel werd het duidelijk dat ik niet bij Rasheed kon blijven. Een ongehuwde vrouw onderdak geven was een schande voor zijn reputatie. Dus bedacht ik een plan. Ik ging vanaf dan in op Rasheed zijn liefdesverklaringen en bedreef met hem de liefde. (Mariam was onvruchtbaar). Dit was Rasheeds enige wens: een zoon. Ik trouwde met hem uit veiligheid voor de baby.
Dit maakte de relatie tussen Mariam en Rasheed volledig kapot. Ik hoord hoe Rasheed Mariam sloeg en mishandelde. Een beest was het.
Ook Mariams vriendelijkheid tegenover mij verdween volledig. Het werd duidelijk dat hoe meer Rasheed van me begon te houden hoe groter de haat van Mariam werd. Ik voelde me verschrikkelijk.
Ik ben het buurmeisje van Mariam. Ik woon samen met mijn ouders, Hakim en Fariba in de straat van Mariam en Rasheed. Mijn hele leven draait om Tariq.
Tariq is mijn beste vriend, later ook mijn geliefde. Omdat mijn 2 broers naar de oorlog zijn zie ik Tariq tijdens mijn eerste levensjaren als een broer. Wat later wanneer ik 14 jaar word word ik verliefd op hem. Tariq heeft maar één been, maar ondanks dit gebrek is hij wel duidelijk de stoerste jongen van onze buurt.
Wanneer ik en Tariq uiteindelijk een koppel vormen besluit zijn gezin om te vluchten voor de burgeroorlog naar Pakistan. Dit was een nachtmerrie die uitkwam. Ons afscheid was heel intiem. Een tijdje later bleek dan ook dat ik zwanger was van Tariq. Niet veel later besluiten mijn ouders dat het tijd werd om te vluchten voor de oorlog. Wanneer we Kabul willen verlaten, hoorde ik een enorme knal. Een raketaanval had Kabul getroffen. Hier verloor ik mijn ouders. Iedereen die ik lief had, liet me in de steek, ik bleef alleen achter.
Rasheed, Rasheed, Rasheed, ik word ziek van zijn naam alleen al.
Ik werd uitgehuwelijkt aan hem door mijn eigen vader! Jalil, toen nog mijn droomvader, huwelijkt mij nog geen week na het verlies van mijn moeder al uit!
Het enige dat ik van hem wist voor ons huwelijk is dat hij een schoenenzaak had in Kabul.
Ik was 15 jaar oud, hij 45. Hij verloor zijn vrouw en zijn zoon verdronk in een meer.
Hij was nog niet binnen in de kamer of ik werd al overwelmd door zijn geur; sigaretten, haarlak en een zoete eau-de-cologne.
De dag na het huwelijk ging ik onmiddellijk mee met Rasheed naar Kabul. Voor de dood van mijn moeder was ik nog nooit verder dan 2 kilometer van ons huis geweest en nu ging ik al verder dan 564 km van de stad Herat. Ik was diep ongelukkig. Gedurende de busrit zei ik niet veel en éénmaal aangekomen aan Rasheed zijn slordig huis zei ik niets meer. Mijn hart bonsde in mijn keel.
Tijdens de rondleiding in het huis verbood Rasheed mij ook maar een traan te laten, hij verplichtte mij een hoofddoek te dragen en werd het onmiddellijk duidelijk dat dit geen man was met een zachtaardig karakter.
Ik ben Mariam en wil met jullie de aanleiding voor de zelfmoord
van mijn moeder, Nana, bespreken. Het was verschrikkelijk.
Ik groeide op met mijn mama op een afgezonderde plaats net buiten
de stad Herat. Jalil, mijn vader, is een rijke zakenman met drie vrouwen en negen
kinderen. Mijn moeder was één van zijn bediendes. Wanneer uitkwam dat ze
zwanger was van Jalil bouwde hij een huisje net buiten de stad Herat. Wekelijks
kwam hij me daar bezoeken op donderdag.
Mijn moeder haatte hem. Ik hield van hem, zoveel dat mijn moeder
ervoor moest sterven...
Ik droomde ervan om mijn familie in de stad te leren kennen. Op
een donderdag, wanneer Jalil me maar niet kwam bezoeken, besloot ik om hem zelf
te gaan opzoeken in Herat. Nog voor ik vertrok dreigde mijn moeder dat ze zou
sterven wanneer ik bij mijn vader zou gaan omdat ik de enige was die zij had.
Toch deed ik het.
Eenmaal aangekomen aan Jalil zijn reusachtig huis werd ik niet
binnengelaten. Zijn bediende vertelde me dat Jalil weg was en het beter was dat
ik wegging. Toch bleef ik. Ik wachtte eerst voor zijn huis maar later werd ik
door een andere werknemer zelf op straat gezet. Wanneer de bediende
merkte dat ik op straat zou blijven bracht ze me wat te eten en te
drinken.
De volgende morgen kwam Jalil zijn chauffeur me halen, dit was een
eis van Jalil. Na een poging om aan hem te ontsnappen werd ik tevergeefs naar
huis gebracht. Eenmaal daar aangekomen brak de hel los voor mij.
De chauffeur wilde mijn blik op haar nog afwenden maar dit was
tevergeefs, daar hing ze dan... Ik was niet alleen het enige wat zij had maar
zij bleek ook de enige die ik had.
Ondanks haar verscheidene smeekbedes bleef ik volhouden... Het is
een schaamte die ik voor de rest van mijn leven zal meedragen....
