Inhoud blog
  • "Waargebeurd" vertelsel
  • dader en slachtoffer
  • Kleine ik
  • Top Gear
  • Herman Brusselmans
  • Grieks restaurant
  • Dranouter
  • De kusttram
  • De verboden Jezus
  • Koopkracht
    Zoeken in blog

    De column

    13-03-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."Waargebeurd" vertelsel
    Op één van die zomerse dagen
    zat ik te zitten aan een open ruit
    om mij al luierend af te vragen:
    "schijnt de zon niet te fel op mijn huid?"

    Toen plots zonder pardon
    een muisje binnenklom.
    Ik schrok en begon te hijgen:
    ik moest ze buiten zien te krijgen.

    Gewapend met een dikke want
    zette ik de achtervolging in.
    De muis liep van hoek naar kant:
    ze had me bij m'n pietje, van in't begin.

    Ik rende de benen vanonder mijn lijf,
    pufte en zweette als een oud wijf,
    ja, bijna was ik er geweest;
    die muis, dat was een slim beest.

    Ik moet zeggen, ik ben geen genie,
    maar toen bedacht ik een plan.
    Ik had een waterdichte strategie;
    ik werd er zelfs al wat rustiger van.

    Met veel gesleur en lawaai
    joeg ik de muis van onder het bed
    en toen in één graai
    had ik ze onder mijn want geplet.

    Nu hoor ik u denken: die muis is in nood!
    Wel neen, ik doe geen dieren dood.
    Want een ongedeerde muis had ik verrukt
    in mijn gekromde hand van de grond geplukt.

    Ik liet ze lopen in het veld,
    een beetje verschrikt en wat aangedaan.
    En zo werd ik zonder geweld
    voor de rest van haar bestaan
    een absolute held.

    11-03-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dader en slachtoffer
    Sinds anderhalf jaar ben ik huisarts. Dat is nog niet zo lang, maar wel lang genoeg om al één en ander te weten. Zoals het feit dat het een job is die je niet zomaar afzet 's avonds. Het is iets wat je bent, niet wat je doet. Dat is mooi en boeiend, maar dat kan ook best vervelend zijn af en toe. Bijvoorbeeld als je op zaterdagochtend niet zo goed uitgeslapen naar de Colruyt trekt voor boodschappen, en patiënten enthousiast goeiedag komen zeggen. En uiteraard tegelijkertijd eens piepen wat de dokter allemaal in het winkelkarretje legt. Mijn man vindt het ook vervelend op de markt. Het gebeurt wel eens dat we gezellig kuieren langs de kraampjes, tot een bejaard koppel hallo zwaait, en zo nodig ook een hele uitleg moet doen over de kinesist en de schouder die niet beter gaat. Mijn wederhelft laat zich dan zichtbaar geërgerd naar de achtergrond verdringen. Ik knik, vaak, en hoop dat het niet té lang zal duren, die uitleg.

    Ook op familiefeestjes en etentjes is het werk niet gedaan. Ziekten en operaties van nonkels, tantes en grootouders worden uit de doeken gedaan, waarna alle hoofden subtiel mijn richting uitdraaien, wachtend op een reactie. Of er wordt iets minder subtiel gewoon om een tweede opinie gevraagd. Want dan heeft de specialist dit of dat gezegd, maar wat vind ik daarvan? Vrienden blijven soms wat schuifelend rond de pot draaien, om dan toch iets medisch te vragen dat ze duidelijk al langer wilden weten. Sommigen bellen mij op voor vragen over symptomen en diagnoses, en dan ben ik vereerd en een beetje onwennig tegelijk, want dat is toch raar, van je vrienden. Maar ik veronderstel dat zij dan even onwennig zijn.

    Laatst besefte ik dat ik tegelijk dader en slachtoffer ben van dezelfde misdaad. Want ik ben niets beter, ik doe het ook. Als op een uitstapje met vrienden en kennissen er iemand tussenzit die in badkamers werkt, hoor ik hem honderduit over kranen en vraag ik terloops of hij geen percentje kan maken moesten we een offerte vragen. Ik kan het niet laten mijn wederhelft aan te porren om de politieman met wie hij volleybalt aan de tand te voelen over voorrangsregels op de autosnelweg. Want er zijn van die vervelende chauffeurs die altijd in het midden blijven rijden, die mag je vast toch wel langs rechts voorbijsteken als je gewoon rechtdoor blijft rijden? Niet dus. Voor mijn broer die tuiniert bewaar ik al mijn groene vragen, en ik ga ervan uit dat hij later wel de tuin komt onderhouden, hoewel ik het hem nog nooit heb gevraagd.

    Erg he. Dus ik heb me voorgenomen om in de toekomst wat vriendelijker en uitgebreider op alle mogelijk medische vragen te antwoorden, ja, zelfs buiten het werk. Dan hoef ik mij minder schuldig te voelen als ik precies hetzelfde doe.

    05-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kleine ik
    Gisteren ben ik onverwacht mezelf tegengekomen. De zevenjarige versie dan nog.

    Dat gebeurt niet zo vaak, maar grote opruimbeurten durven al eens oude vergeten kleinoden boven te brengen. Zo kreeg ik gisteren een oud A4 werkschrift in handen, waar ik blijkbaar als kleine uk mijn creatieve impulsen in heb laten botvieren. Met achteraf bekeken een heel grappig resultaat. Want  hoe lang ook geleden, in het kinderlijke handschrift kon ik toch makkelijk een stuk van mezelf herkennen.

    Hoewel er veel bladen leeg zijn gebleven, en er een aantal zijn uitgescheurd voor doeleinden die ik allang vergeten ben, blijft de inhoud toch de moeite waard. Zo zijn er verschillende bladzijden volledig gevuld met bijna op levensecht formaat getekende mensenhoofden in een soort abstracte 2 1/3 D ontwerpen. Getuige hiervan zijn de typische zijwaarts geplaatste neuzen, bijna alsof er een felle wind passeert, en de katachtige ogen waarvan ik iedereen had voorzien. De proporties zijn ook niet altijd in evenwicht: zo zijn de meeste haarbossen nogal klein uitgevallen in vergelijking met de brede wangen en grote hoofden, en heb ik een arme man voorzien van een Hitlerachtige snor om u tegen te zeggen.

    Op die leeftijd had ik blijkbaar ook al grootse bouwplannen, want ongeveer in het midden van het schrift heb ik op twee bladzijden overlappend een zeer ruim huis getekend, met optimale oppervlaktebenutting, gezien er slechts langs elke kant maar drie hokjes meer overblijven. Afgewerkt is het nooit geraakt (het heeft zelfs geen ramen), maar de zon schijnt en het huis is groot, heel groot. Op nog andere pagina's heb ik mijn handtekening geoefend (god weet waarom ik dat op die leeftijd zo belangrijk scheen te vinden), en ook een paraf, die nog angstaanjagend veel gelijkenissen heeft met de huidige vorm.

    Het stuk waar de hele familie het grootste jolijt mee had, was een zeer gedetaileerde uitleg over hoe ik mijn professionele toekomst zag. Blijkbaar waren er twee mogelijkheden: of ik zou de dieren in de Zoo van Antwerpen (Planckendael mocht ook) voederen en verzorgen, of ik zou parttime (!) lesgeven aan kindjes over de dieren en de andere helft van de tijd dan nog de dieren verzorgen. Voila, als dat geen sterke toekomstvisie is.

    Op het laatste blad had ik blijkbaar behoefte om mezelf een hart onder de riem te steken. Daar staat namelijk: "ik ben een groot tekenaar!". Vooral het uitroepteken deed mij spontaan lachen, want als ik één ding nooit geweest ben, dan is het wel een groot tekenaar. Bewijs hiervoor is trouwens het hele schriftje zelf. Maar zo zie je maar hoe herinneringen van je kleine ik je jaren later nog nieuwe inzichten kunnen geven in je eigen persoonlijkheid...

    20-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Top Gear
    Ik heb het niet, het autofreak-gen.

    Tv programma's die urenlang uitwijden over verschillende automodellen zeggen mij dan ook hoegenaamd niets. Meestal hou ik het amper enkele seconden vol voor ik met rollende ogen wegzap naar iets beters, niet langer. Langer kijken zou mij wel eens ziek kunnen maken van verveling. Ik vind het heel vreemd hoe sommige mensen, vooral mannen, zulk een intense fascinatie kunnen hebben voor iets wat voor mij louter een praktisch vervoermiddel is. Ok, er zijn modellen die ik mooier vind dan anderen, maar daar blijft het bij.

    Over mijn hele levensloop heb ik maar drie ervaringen die iets met auto's te maken hebben. De eerste dateert zelfs nog uit mijn vroege jeugd, toen mijn jongere broer als kleine uk zot was van die kleine metalen autootjes. Hij had ze in alle maten en modellen. Af en toe was mijn assistentie vereist om een megacrash te ensceneren, want dat ging nu eenmaal makkelijker met vier handen dan met twee. De tweede is het halen van mijn rijbewijs, niet bepaald een prettige ervaring. Ik heb tot mijn eigen scha en schande drie keer over het praktische examen gedaan. Het op een redelijke manier besturen van een voertuig met toch enige paardekracht heeft mij bijna letterlijk bloed, zweet en tranen gekost. Volgens mijn vader ontbrak het "pedaalgevoel". Hij kan gelijk hebben. Mijn laatste ervaring met auto's is een recente, namelijk de aankoop van een nieuwe wagen. Ik heb eigenlijk maar op twee dingen gelet: de prijs en de ecologie. Het is een kleine wagen geworden met een laag verbruik. Moge alle Porsche liefhebbers mij vergeven.

    Niet verwonderlijk dus dat de ontleding van een auto mij weinig zegt, laat staan een tv programma erover. Recent is daar echter verandering in gekomen. Enkele enthousiaste Britten zijn erin geslaagd mijn interesse voor een autoprogramma langer dan enkele seconden vast te houden.

    Top Gear is dan ook niet zomaar een programma over auto's. In welk programma heb je anders ooit een auto op skilatten met een raket in de koffer de schans zien afspringen? Of een tiental auto's minivoetbal zien spelen met een bal op aangepast formaat? Ik kon ook mijn ogen niet geloven als ik een hoop oude mobilhomes uiteen zag vallen in de ultieme mobilhomerace. Ik geef toe, ik kijk voor de kick. Ik kijk omdat ik nieuwsgierig ben hoe één of andere knotsgekke opdracht afloopt. Ik kijk om auto's te zien sneuvelen op de meest uiteenlopende manieren. Ik kijk voor de Britse humor en het enthousiasme van de presentator. Ik kijk omdat ik jaloers ben op de racekwaliteiten van The Stig.

    Aan alle vrouwen (en mannen) die net zoals ik het auto-gen ontbreken maar wel een verslaafde partner hebben: vrees niet langer, Top Gear is uw redding.


    14-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Herman Brusselmans
    Laatst zag ik Herman Brusselmans nog eens op tv, in Zomer 2008. Het was even geleden, maar hij blijft er altijd hetzelfde uitzien. Een rimpel meer misschien, of een kilo bij.

    Vroeger had ik een grondige hekel aan Herman. Zo hadden we in het vijfde middelbaar verplichte lectuur: ofwel een boek van Herman Brusselmans, ofwel van Tom Lanoye. Puur uit principe heb ik toen Kartonnen Dozen gelezen, omdat ik per se geen boek van Brusselmans wilde gelezen hebben. Kartonnen Dozen vond ik ook niet bepaald een meevaller. Wat ik er mij van herinner, is dat het ging over een ietwat zielige, vunzige tiener die homo bleek te zijn. En dat ik blij was dat ik nooit op kamp was geweest met de ziekenkas. Achteraf heb ik nog Alles Moet Weg gelezen, en die heeft veel goedgemaakt op Tom Lanoye gebied.

    Eerlijk is eerlijk, mijn hekel aan Herman Brusselmans is een vooroordeel, want ik heb nooit een boek van 'm gelezen. Wel columns. En na al het naaien in de poep, kut, pijpen en beffen, is mijn goesting over om aan een boek te beginnen. Van mij mag er bij al die sexuele escapades toch iets meer subtiliteit aan te pas komen. Maar wie ben ik?

    Ondanks mijn literaire desinteresse blijf ik gefascineerd door de figuur Brusselmans. Hij doet zo stoer altijd, zo sarcastisch, dat ik er van overtuigd ben dat er achter die ruwe bolster wel een blanke pit moet zitten. Die theorie wordt bevestigd als hij lacht. Nu ja, lachen... laat ons stellen dat hij in zeer uitzonderlijke omstandigheden eens zijn geplamuurde façade optrekt in een vreemde plooi die zijn tanden lichtjes ontbloot. Als je heel snel bent, zie je een verlegen, misschien wel sympathieke kerel. Dat maakt Herman Brusselmans voor mij een klein mysterie, interessant genoeg om te bekijken in interviews. 

    Zijn boeken zijn voor een andere keer. 




    Archief per maand
  • 03-2009
  • 10-2008
  • 08-2008
  • 07-2008

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek



    Mijn favorieten
  • www.zoetgenot.be (met webcam Oostduinkerke)
  • www.bouwinfo.be/forum
  • greyhounds rescue belgium


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs