Ik heb echt geluk met het weer. Heerlijk wandelweer. Het ging nochtans regenen, volgens de mevrouw van de cave in Rilly. En dus heb ik vaak gekeken of er geen wolken kwamen. Ze wilde ook weten of ik veel telefoneerde naar mijn man. Waarop ik antwoordde dat ik elke avond een berichtje liet, met alles OK. Dat is goed, zei ze, dan weet hij dat je niet bent opgegeten door wolven. En ze voegde er nog aan toe, morgen moet je door het woud. Dus liep ik daar vandaag een beetje zoals roodkapje. Maar ik hoorde alleen de vogels. Ik zag onderweg wel infoborden en er blijken wolven te zijn. Maar er stond ook bij dat ze van de mensen weg gaan. Modder was er ook weer, een klein stukje, maar ik zakte er wel diep in. Gelukkig kwam ik daarna aan een vijver waar ik mijn bottines ontmodderd heb. Want nu ben ik weer in een eenvoudig hotel in Epernay. De route loopt eigenlijk niet door de stad maar ik wilde nog wel eens een warme maaltijd. Gisteren was het dus enkel noodrantsoen. Een logement met kookgelegenheid is handig als er winkels in de buurt zijn. Maar op zondag was alles dicht in Rilly. Eigenlijk heb ik daar geslapen in de vertrekken van de seizoenarbeiders. Het sanitair was heel primitief. De eetzaal bestond uit schragen en houten banken. Er hing een reglement omhoog, amai zo streng. Een plukker verdient 9,5 euro per uur, min nog wat kosten. Ik zag vandaag heel veel wijngaarden en enorm veel champagne huizen. Maar ik zal dat beeld van de huisvesting van de plukkers niet licht vergeten. Ik ga nu genieten van mijn hotelkamer.
Dag 14 Reims - Rilly la Montage 12 km 310 km van huis
Even wat minder kilometers. Ik had gisteren weer wat last in mijn scheenbeen en het was koud vandaag. Gelukkig bleef het droog en had ik de wind in de rug. Mijn been is weer beter en mijn kleine teen doet ook weer goed mee. Het was trouwens een mooi parcours tussen de wijngaarden.
Ik slaap nu voor 15 euro op een gastenkamer boven een champagnecave. De gite was bezet en daarom mag ik hier verblijven. Morgen om 8 uur ga ik lawaai horen als het werkvolk vertrekt naar de wijngaarden. Als ik het dorp in wil mag ik maar 1 trap afdalen want als ik lager ga kom ik in de cave. Maar in het dorp is niets te beleven. Het café is dicht. Ik ga me in de microgolfoven een oplossoepje maken en mijn stokbrood opeten.
Morgen weer door de bossen en de hoogtelijnen liggen dicht bij elkaar op de stafkaartjes...
Na dagen door geweldig uitgestrekte velden en verlaten dorpjes te lopen doet het even vreemd aan in een stad als Reims te belanden. En het is weekend dus was het erg druk. De kathedraal is groot en indrukwekkend maar de Sint Jacobskerk genoot toch mijn voorkeur. Er was een vrouw die voor een warm onthaal zorgde en er hing een aparte sfeer in deze oudste kerk van Reims. Al de oudere kerken zijn verwoest tijdens de revolutie, alleen Jacobus bleef gespaard.
Een gepaste maaltijd vinden in een stad als Reims is natuurlijk geen probleem. Ik heb lekker gegeten. Maar hoe dat de volgende dagen zal zijn?
Ik heb alvast wat noodrantsoen gekocht want op zondag verwacht ik niet veel open te vinden op het platteland.
Ik slaap deze nacht in de jeugdherberg. Omdat pelgrims hier nogal wat afslag krijgen heb ik maar meteen een eenpersoonskamer genomen. Ik heb al wat was te drogen hangen, nog een douche, genieten van de wifi en verder gewoon cocoonen. Mijn mummieslaapzak blijft in zijn hoesje. Prettig om nog eens tussen lakens onder een dekbed te slapen.
Dag 12 Chateau Porcien - Bazancourt 22 km 280 km van huis
Weer een dagje verder. Weer wifi in een café. Weer een mooie dag stappen onder de blauwe hemel. De bossen liggen voor even achter me, gedaan met snoeien, zagen en bomen kappen. Vandaag waren het boeren die hun land ploegden. Witte grond! Kalk?
En weer een gratis overnachting in de gemeenteherberg van Bazancourt. Drie matrassen in een ruimte naast het podium van de parochiezaal. Met wc en toilet. Nog altijd in gezelschap van Arie en Mariska. En... ik zou hier ergens geld uit de muur kunnen halen! Morgen naar Reims. Dat vind ik al een hele prestatie.
Dag 11 Lalobbe - Chateau Porcien 21 km 258 km van huis
Ik probeer een beetje bondig te zijn terwijl ik de wifi van een café gebruik.
Heerlijk gegeten en geslapen bij Leo in de Mus.
Vandaag onder een stralend zonnetje door een zacht golvend landschap gelopen over meestal comfortabele paden. Onderweg Arie en Mariska verschillende keren gezien en we slapen deze nacht met ons drie in een gratis herbergje van de gemeente. Heel klein maar pelgrims kunnen dat.
Ze vinden me dapper omdat de route de voorbije dagen vaak door uitgestrekte wouden liep...
Mooi weer vandaag en ook een mooie route. Soms comfortabel en soms modder. In het Foret Domaniale des Vallees maakte ik per vergissing een ommetje langs een GR, wel in de goede richting, maar hij liep dood op een enorm weiland met prikkeldraad. Om niet helemaal terug te moeten stappen 'taffelde' ik door het bos naast de weide. Ik merkte even verderop dat de prikkeldraad omwonden was met isolatiemateriaal. Rugzak in de wei gekieperd, jas, buidelzakje en infoboekje ook. Dan voorzichtig tussen de draad. Gelukt zonder kleerscheuren! Na anderhalve km weiwandelen moest ik er ook weer uit. Ik was niet sterk genoeg om het hek open te krijgen, tot ik het hefboomsystem merkte. Oef weer gelukt zonder kleerscheuren en ik was blij weer de stickers met de schelpen te zien.
Leo pikte me op aan de kerk te Lalobbe en is nu voor mij aan 't koken terwijl ik geniet van een wit wijntje. Heerlijk. 't Is net of ik ben hier nooit weggeweest. Even gewoon thuis.
Dag 9 Rocroi - Aubigny les Pothees 21 km 218 km van huis
Enkele keren de regencape aan en uit gedaan. Het was motregen maar daarvan word je ook nat als het lang duurt. Heel de dag door golvende landschappen gelopen langs stille kleine dorpjes zonder mensen, zonder winkels. Gelukkig had ik een picknick bij.
Nu zit ik in een heel comfortabele bed and breakfast samen met een Nederlands koppel. Ari en Mariska. Ze waren net voor mij toegekomen en we kregen allemaal een Leffe. Prettig onthaal. De sfeer zat er direct in. We mochten ook spullen geven om te wassen. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Dan had ik nog een probleempje. In Rocroi vergat ik geld uit de muur te halen. En blijkbaar zal ik morgen ook nergens een 'muur' tegen komen. Ari wilde me direct geld lenen maar ik heb nog net genoeg voor twee dagen. En ondertussen weet ik dat ik morgen in de Mus zal slapen. Mijn winterjas is veel te warm, ik zweet me te pletter. Leo komt dus voor een nachtje bij mij met de camper en dan kan ik verder stappen met een lichtere jas. Het zal deugd doen mekaar weer te zien. Ik kijk er naar uit.
Dag 8 Oignies-en-Thierache - Rocroi 16 km 197 km van huis.
Gelukkig had ik vandaag niet zoveel kilometers te doen want die door de modder, telden dubbel. De eerste kilometers in het bos waren mooi maar verderop was het GR pad helemaal kapot gereden door tractoren. (Bosbeheer?) Om niet bij elke stap in de modder te zakken was ik door het bos gaan lopen. Ook niet zo handig met veel takken en struiken. Het werd er niet beter op. Het Camino teken wees naar een holle weg die in feite een beek was. Dus bleef ik toch maar door het bos lopen. Al die uren kwam ik niemand tegen. Ik zag en hoorde wel heel veel vogels. Toen er eindelijk weer sprake was van een normaal pad heb ik mijn bottines in een helder beekje van de modder ontdaan. Mijn broek had ik proper kunnen houden omdat ik ze wat opgerold had.
En nu ben ik weer in de bewoonde wereld in Rocroi, een mooi vestingstadje. Om mezelf eens te verwennen na 8 dagen stappen reserveerde ik een nacht in een hotel dat korting geeft aan pelgrims.
Vanaf gisteren doet de kleine teen aan mijn linkervoet wat pijn. Het is geen blaar. Ik heb de nagel goed kort geknipt en er wat zalf aan gedaan. Deze morgen heb ik hem ingepakt in een pleister en daar moest hij het mee doen. De maneuvers in het bos deden natuurlijk geen deugd maar het is toch niet erger geworden. Ik hoor dat Hedwig minder geluk heeft. Hij zou ongeveer samen met mij vertrekken maar er zijn complicaties na een oogoperatie en zit nog weken thuis. Dan liever een zere teen.
Ik zit in de Ardense bossen en de mist is nog maar net aan 't optrekken. Even blog tijd dus.
Vandaag wandel ik de grens over naar Rocroi en daar kom ik op een Franse route de Via Campaniensis naar Vezelay, goed voor 392 km. Ik ontdekte (via kloggen.be) dat er twee Vlaamse mannen dezelfde route doen als ik. Ze zijn me een dag voor. Op hun blog las ik dat het parcours door de bossen naar de grens erg modderig is! Soms tot aan de enkels? Hopen maar dat ik nergens uitschuif.
Nog even iets in het gastenboek schrijven hier en da pak ik mijn boeltje bij elkaar. Tot nu toe ben ik onderweg nog maar 1 ding vergeten. Mijn tandenborsteltje. Ik heb dus een nieuwe gekocht, een zwaarder exemplaar.
Dag 7 Givet - Oignies-en-Thierache 24 km 181 km van huis
Het was warm vandaag. Het was bergop en bergaf. En ik vond niets om te eten. Gelukkig had ik vanmorgen nog drie bananen en drie mandarijntjes gekocht. En ik heb natuurlijk ook een noodrantsoen. In Le Mesnil was er een oud café waar geen kat zat met een nog ouder vrouwtje. Ze zou goed passen in Bokrijk. Ik dronk er een fruitsap en toen ze mijn schelp zag moest ze weten of ik alleen op stap was, waar ik zou slapen, waar ik woonde... In het centrum van Oignies stond bij het eerste restaurant 'conge' bij het volgende 'a vendre' maar er was er gelukkig nog eentje. Normaal ging de keuken maar om 19.00 uur open maar na mijn uitleg maakte men voor mij speciaal wat gereed. Mijn logement ligt een eindje van het centrum en anders moest ik nog eens terug. Ik slaap deze nacht in een klein chalet, een heel eenvoudige vakantiewoning, speciaal tarief voor pelgrims.
Voor de ex-pelgrims die de streek hier kennen moet ik zeggen dat ik Olloy laten liggen heb. In de gids stond 'het kan ook korter' en dat heb ik dus gedaan. Morgen gaat het wel een flink stuk door het bos langs een GR.
Ik ben voor 1 nacht in Frankrijk. Morgen terug in België omdat de grens hier kronkelt. Dus ook voor het eerst internetten met roaming. Ik heb even de hulp van Leo nodig gehad.
Ik zit wel in de Ardennen maar tot nu toe geen hellingen omdat ik nog steeds langs de Maas liep. Daar gaat wellicht verandering in komen de volgende dagen.
Hier in Givet zit ik in een mini huisje van de parochie. Er zijn twee bedden, een microgolfoven, een elektrisch vuurtje...en ik mag, als ik vertrek de sleutel in de brievenbus steken. Er stond hier nog oploskoffie. Daar ben ik van aan 't drinken. Misschien van de twee Nederlandse vrouwen die hier op 4 maart logeerden. Ik ga seffens het gastenboek eens lezen. En ik mag zeker niet vergeten mijn vrijwillige financiële bijdrage in de doos te steken. Op het droogrek hangt wat was te drogen... Ik hoef vanavond geen Frans te spreken want ik ben hier alleen. In een rek ligt religieuze literatuur, ook in het Nederlands.
Het is buiten nog wat koud om te vertrekken, dan nog maar iets op mijn blog schrijven.
Gisteren kwam er geen pater. Ik zal het wel mis verstaan hebben. Bij het avondeten kwam pater Bruno een babbel doen, echt een toffe gast. Hij vond dat ik zeer goed Frans sprak maar dat zal wel zijn omdat er hier veel Nederlanders komen en die hebben daar geen kaas van gegeten. De Nederlanders komen als mieren, zei hij, elk jaar meer. Met zijn vingers deed hij een kolonie mieren na. Het is weekend en daarom waren er nog enkele bezoekers, vooral mensen met problemen, die even tot rust willen komen. Zij waren wel beter gehuisvest op kamers met warm water. Voor al de pelgrims samen, is er maar 1 lavabo, alleen koud water en geen spiegel. En op de wc is het ijskoud.
Deze morgen ging ik naar het ochtendgebed. Ik dacht me heel bescheiden achteraan te zetten, maar ze wezen me een plaats, tussen hen, vooraan op de mooie houten stoelen. Dat is ook de eerste keer in mijn leven. Alle paters lopen hier met een wit kleed tot op de grond en sandalen. Ik daartussen met mijn bottines.
Al bij al is het verblijf hier goed meegevallen. Ik heb een hele mooie stempel en ik vertrek weer met een halve kilo fruit. Dat allemaal voor 5 euro. Ik gaf pater Bruno 6 euro omdat ik gisteren uit hun keuken een fles water meenam. Het water bij de pelgrims is niet drinkbaar.
Heel de dag op een jaagpad langs de Maas gelopen, mooie route en comfortabel stappen. Alleen deze morgen in de mist was ik heel blij met mijn winterjas.
Ik ben nu in de abdij Onze Lieve Vrouw van Leffe. Toen ik vanmorgen reserveerde vroeg ik of ik een matras kreeg want Thomas, pelgrim die ik leerde kennen, sliep hier op een matje op de grond las ik op zijn blog. In een oud klaslokaal staan zeven eenvoudige bedden met alleen maar een matras. Mijn slaapzak mag dus nog eens open. Voorlopig ben ik hier alleen. Een vrouw liet mij binnen en wees de kamer waar ik om 7 uur boterhammen krijg. Ik denk dat ik de weg er naartoe al niet meer vind. Toen ik vroeg of er een mis was zei ze dat er een pater zou komen die dat allemaal zou uitleggen. Benieuwd.
Hier in de jeugdherberg van Namen zijn er computers. Dus kan ik nog eens op een klavier tikken. Dat komt goed uit want vandaag had ik verschillende keren het pelgrimgevoel.
Ik heb mijn aanloop naar de Via Monastica afgewerkt en bevind me nu dus echt op een Compostela route. In Namen zag ik voor het eerst een schelp die me de weg wees. Dat voelt goed.
Vanmorgen bij het verlaten van het hotel duwde men mij nog een appel en een peer in mijn handen voor onderweg. In Gentinnes gaf een pater mij ook al een appel voor onderweg.
Onderweg in taverne 'La Baraque' moest de uitbaatster mijn boekjes zien om de route te weten die ik ga volgen want haar zus had ook een stuk gedaan.
En dan was er de kathedraal in Namen. Ik zag een man met sleutels. Sleutels betekenen verantwoordelijkheid en hij had een hele bos. Dus vroeg ik hem hoe ik aan een stempel kon geraken. Of er dat eentje van het diocesaan museum mocht zijn? Natuurlijk, alle stempels zijn goed. Veel deuren moest hij openen voor we bij de stempel waren. En omdat ik onderweg interesse toonde voor schilderijen en beelden die op restauratie wachtten zou hij me iets speciaals laten zien. In een volgepropte bergplaats stond een kast met draaiende schuiven. In elke schuif lag een kazuifel opengespreid. Een heel bijzondere kast beweerde hij, dus maakte ik er maar een foto van. Als pelgrim mag je dus ook al eens achter de schermen kijken.
Het meisje aan het onthaal hier in de jeugdherberg stapte de camino van Lourdes naar Santago op 42 dagen. Iedereen wenst me een goede route.
Daarnet wilde ik, voor morgenavond, reserveren voor een overnachting in de Abdij van O.L.Vrouw van Leffe. Die ontvangen pelgrims maar je moet reserveren. Een vrouw nam op en zei dat ik morgen om half negen moet bellen. Dit is de eerste keer dat ik ga slapen zonder dat ik weet waar ik de dag erna zal slapen. Gelukkig is er daar in de omgeving ook nog een chambre d'hôtes met democratische prijzen voor pelgrims. Een plan B is altijd handig.
Tot morgen.
