Ik ben voor 1 nacht in Frankrijk. Morgen terug in België omdat de grens hier kronkelt. Dus ook voor het eerst internetten met roaming. Ik heb even de hulp van Leo nodig gehad.
Ik zit wel in de Ardennen maar tot nu toe geen hellingen omdat ik nog steeds langs de Maas liep. Daar gaat wellicht verandering in komen de volgende dagen.
Hier in Givet zit ik in een mini huisje van de parochie. Er zijn twee bedden, een microgolfoven, een elektrisch vuurtje...en ik mag, als ik vertrek de sleutel in de brievenbus steken. Er stond hier nog oploskoffie. Daar ben ik van aan 't drinken. Misschien van de twee Nederlandse vrouwen die hier op 4 maart logeerden. Ik ga seffens het gastenboek eens lezen. En ik mag zeker niet vergeten mijn vrijwillige financiële bijdrage in de doos te steken. Op het droogrek hangt wat was te drogen... Ik hoef vanavond geen Frans te spreken want ik ben hier alleen. In een rek ligt religieuze literatuur, ook in het Nederlands.
Het is buiten nog wat koud om te vertrekken, dan nog maar iets op mijn blog schrijven.
Gisteren kwam er geen pater. Ik zal het wel mis verstaan hebben. Bij het avondeten kwam pater Bruno een babbel doen, echt een toffe gast. Hij vond dat ik zeer goed Frans sprak maar dat zal wel zijn omdat er hier veel Nederlanders komen en die hebben daar geen kaas van gegeten. De Nederlanders komen als mieren, zei hij, elk jaar meer. Met zijn vingers deed hij een kolonie mieren na. Het is weekend en daarom waren er nog enkele bezoekers, vooral mensen met problemen, die even tot rust willen komen. Zij waren wel beter gehuisvest op kamers met warm water. Voor al de pelgrims samen, is er maar 1 lavabo, alleen koud water en geen spiegel. En op de wc is het ijskoud.
Deze morgen ging ik naar het ochtendgebed. Ik dacht me heel bescheiden achteraan te zetten, maar ze wezen me een plaats, tussen hen, vooraan op de mooie houten stoelen. Dat is ook de eerste keer in mijn leven. Alle paters lopen hier met een wit kleed tot op de grond en sandalen. Ik daartussen met mijn bottines.
Al bij al is het verblijf hier goed meegevallen. Ik heb een hele mooie stempel en ik vertrek weer met een halve kilo fruit. Dat allemaal voor 5 euro. Ik gaf pater Bruno 6 euro omdat ik gisteren uit hun keuken een fles water meenam. Het water bij de pelgrims is niet drinkbaar.
Heel de dag op een jaagpad langs de Maas gelopen, mooie route en comfortabel stappen. Alleen deze morgen in de mist was ik heel blij met mijn winterjas.
Ik ben nu in de abdij Onze Lieve Vrouw van Leffe. Toen ik vanmorgen reserveerde vroeg ik of ik een matras kreeg want Thomas, pelgrim die ik leerde kennen, sliep hier op een matje op de grond las ik op zijn blog. In een oud klaslokaal staan zeven eenvoudige bedden met alleen maar een matras. Mijn slaapzak mag dus nog eens open. Voorlopig ben ik hier alleen. Een vrouw liet mij binnen en wees de kamer waar ik om 7 uur boterhammen krijg. Ik denk dat ik de weg er naartoe al niet meer vind. Toen ik vroeg of er een mis was zei ze dat er een pater zou komen die dat allemaal zou uitleggen. Benieuwd.
Hier in de jeugdherberg van Namen zijn er computers. Dus kan ik nog eens op een klavier tikken. Dat komt goed uit want vandaag had ik verschillende keren het pelgrimgevoel.
Ik heb mijn aanloop naar de Via Monastica afgewerkt en bevind me nu dus echt op een Compostela route. In Namen zag ik voor het eerst een schelp die me de weg wees. Dat voelt goed.
Vanmorgen bij het verlaten van het hotel duwde men mij nog een appel en een peer in mijn handen voor onderweg. In Gentinnes gaf een pater mij ook al een appel voor onderweg.
Onderweg in taverne 'La Baraque' moest de uitbaatster mijn boekjes zien om de route te weten die ik ga volgen want haar zus had ook een stuk gedaan.
En dan was er de kathedraal in Namen. Ik zag een man met sleutels. Sleutels betekenen verantwoordelijkheid en hij had een hele bos. Dus vroeg ik hem hoe ik aan een stempel kon geraken. Of er dat eentje van het diocesaan museum mocht zijn? Natuurlijk, alle stempels zijn goed. Veel deuren moest hij openen voor we bij de stempel waren. En omdat ik onderweg interesse toonde voor schilderijen en beelden die op restauratie wachtten zou hij me iets speciaals laten zien. In een volgepropte bergplaats stond een kast met draaiende schuiven. In elke schuif lag een kazuifel opengespreid. Een heel bijzondere kast beweerde hij, dus maakte ik er maar een foto van. Als pelgrim mag je dus ook al eens achter de schermen kijken.
Het meisje aan het onthaal hier in de jeugdherberg stapte de camino van Lourdes naar Santago op 42 dagen. Iedereen wenst me een goede route.
Daarnet wilde ik, voor morgenavond, reserveren voor een overnachting in de Abdij van O.L.Vrouw van Leffe. Die ontvangen pelgrims maar je moet reserveren. Een vrouw nam op en zei dat ik morgen om half negen moet bellen. Dit is de eerste keer dat ik ga slapen zonder dat ik weet waar ik de dag erna zal slapen. Gelukkig is er daar in de omgeving ook nog een chambre d'hôtes met democratische prijzen voor pelgrims. Een plan B is altijd handig.
Tot morgen.
Dag 3 Gentinnes - Beuzet (Gembloux) 16 km 88 km van thuis
Gentinnes werd afgesloten met nog een eucharistieviering en een goed ontbijt. Ik voelde me al thuis bij de paters, dat kwam vooral omdat Anita er thuis is. En nu zit ik in een hotelletje in Beuzet. Morgen zal ik in Namen op een route naar Compostela komen. Maar in 1 stuk naar Namen vond ik wat ver na de 23 km van gisteren. Ik heb hier een ligbad en daar ga ik seffens gebruik van maken. Misschien krijg ik zelfs de tv aan de praat. De wifi, dat is me al gelukt. Vandaag ben ik even een pelgrim met luxe.
Jacqueline en Pierre komen met een dik fotoalbum vertellen over hun Camino. We mogen alles meebeleven. Naast mij pere Joseph, onze voortreffelijke gastheer. Anita staat er helaas niet op omdat ze de foto maakte.
Ze gaven wisselvallig weer en dat heb ik gekregen. Regencape aan, uit, aan... meer aan dan uit. Maar ik ga zeker niet klagen want mijn benen, knieën en voeten doen het goed. Daar ben ik heel gelukkig mee.
Het gastgezin in Nijvel was een meevaller. Ik heb met hen goed kunnen oefenen wat het Frans spreken betreft. Het eten was tip top en ik sliep goed in hun logeerbed. Nu heb ik dus een kamer bij de paters Spiritijnen in Gentinnes. Heel verzorgd! En straks komt Anita,ex collega, die de paters goed kent. Ik verheug mij erop.
In Halle werd ik uitgewuifd Door Leo, zus Lief en Jos. Kaarsje branden in de bidkapel, stempel halen bij een zuster, nog een laatste knuffel en weg was ik in het gezelschap van de zon nog wel. Het stappen ging vlot en mijn regen cape moest maar twee keer open voor een maartse bui.
De Gertrudis kerk in Nijvel was een verrassing, heel anders dan de meeste kerken. Een bezoek waard. Men vond geen stempel maar op het gementehuis gaven ze die met veel plezier.
En nu lig ik te rusten op een logeerbed bij een gastgezin.
De laatste dagen was er nog heel wat te doen. Zo ging ik tot bij de kapper. Toen ze vroeg wat er moest gebeuren zei ik dat ik minder haar wilde, dat ik er met een klein kammetje moest doorkunnen en dat het vlugger moest drogen na het wassen. Mijn haardos is dus uitgedund en ingekort.
Ik heb ook met succes mijn rugzak nog wat lichter kunnen maken. Alles wat je kan thuislaten is mooi meegenomen, kregen we te horen op de info voor pelgrims.
Bij de apotheker ben ik toch maar compeed gaan kopen omdat ik, na het proberen van zogezegd betere kousen, iets voel aan mijn rechterhiel.
In de tuin heb ik nog vlug wat struiken uitgedaan en de takken gehakseld.
Vrijdag nog met de poes naar de dierenarts geweest.
In mijn smartphone heb ik notities opgeslagen die ik onderweg ga nodig hebben.
Gisteren kreeg ik van de abt van de abdij van Affligem mijn eerste stempel. In het midden staan een zwaard en sleutels. Het zwaard is van Paulus en de sleutels zijn van Petrus.
En vandaag waren er wafels voor de eerste verjaardag van Gijs, mijn kleinzoon. Dat kon meteen dienen als een uitzwaaimoment want er was heel wat familie.
De eerste nacht ga ik slapen in Nijvel langs de Via Brabantica. Ik zal daar te gast zijn bij een gezin dat pelgrims opvangt. Dan verlaat ik de via Brabantica om door te steken naar Namen langs de Via Monastica. Op die doorsteek zijn er geen voorzieningen voor pelgrims maar dank zij de hulp van Anita (ex-collega) kan ik in Gentinnes overnachten bij de paters van de Heilige Geest, de Spiritijnen. Van daar naar Namen is nog een eindje en omdat ik nu nog niet weet hoe het dan met mijn knieën, benen en voeten gesteld zal zijn neem ik veiligheidshalve nog een tussenstop in Beuzet, in het goedkoopste hotel dat ik in de omgeving kon vinden. Als alles volgens plan verloopt wandel ik dan donderdag naar Namen.
Nog drie keer in mijn eigen bed slapen
Oefenen in café bezoeken.
Ik probeer elke dag wat kilometers te stappen met een geladen rugzak. Na 1 of 2 uur stappen zoek ik een café en daar heb ik goede redenen voor.
Ten eerste: stappen met 6 kg is zwaarder dan ik dacht. Ik ben verplicht mijn voeten, benen en knieën af en toe wat rust te gunnen.
Ten tweede: Als ik een logement verlaat om 9 uur en als ik op het volgende pas om 17.00 uur mag toekomen, ben ik 8 uur onderweg. Ik ben niet van plan 8 uur te stappen en het is nog te koud om zomaar ergens uren op een bank te zitten.
Ten derde: Het kan best gezellig zijn. In het café bij de kerk van Wambeek heb ik aan 5 mannen uitgelegd wat het betekent op weg te zijn, richting Compostela. Gesprekstof genoeg. Maar of dat in het Frans ook zo goed gaat lukken??
Ik probeer onderweg ook alle kerken, maar die zijn nog meer gesloten dan de cafés.
De zegen en een schelp heb ik gekregen. En ik was niet de enige. Er was heel wat volk in de kathedraal, 174 pelgrims telde ik op de lijst. Een mooie viering was het, gebracht door enthousiaste voorgangers. Zoveel mensen samen, verenigd rond de weg, dat brengt emoties mee. Voor mij was het mooiste dat ik naast Wendy kon zitten. Toen vorige zomer mijn nicht Gusta plots overleed trok ik naar Wendy, haar dochter, voor een babbel. Dat werd een heel lange, deugddoende avond. Nooit gedacht dat we zoveel raakpunten hadden. Wendy en haar man kregen geen schelp. Ze fietsten met hun schelp vorig jaar tot in Compostela. Nu waren ze er voor de sfeer. Dank u Wendy en Geert dat jullie er waren.
De broodjesmaaltijd was heel verzorgd en ik genoot van het gezelschap van Dany en Maria, die ik nog kende van in Hasselt. Bedankt voor de vele tips Dany.
Thuisgekomen vertelde ik Leo dat er heel wat verslaafden bij de pelgrims zijn. Het was Dees Van Caeyzeele, priester van Don Bosco, die er ons attent op maakte. Sommigen doen jaar na jaar een andere route en weten van geen ophouden. Dees maakte zelf heel wat mee op zijn pelgrimstocht maar kon vooral boeiend vertellen over dat ietsje meer, dat de Camino zo speciaal maakt.
Benieuwd wat de weg mij zal brengen.
Ik ben enkele weken geleden lid geworden van het Vlaamse genootschap van Santiago de Compostela. Dat was nodig om een geloofsbrief en een stempelboekje te krijgen. Die spullen zijn heel handig, onmisbaar eigenlijk, als je wil gebruik maken van de goedkope, sobere logementen voor pelgrims of als je wil overnachten bij gastgezinnen. Allemaal nieuw voor mij, best spannend.
En morgen ga ik naar Mechelen voor de Pelgrimszegen. Die gaat door in de St. Romboutskathedraal en wordt verzorgd door de werkgroep spiritualiteit en het pelgrimskoor. Alle contacten die ik al had met het genootschap en pelgrims waren een meevaller. Benieuwd hoe de spiritualiteit zal zijn. Ik kijk ook al uit naar de broodjesmaaltijd in de namiddag, vooral voor de babbel met soortgenoten.
Mijn nieuwe Meindl schoenen zijn aan de kant gezet. Ik kreeg pijn aan mijn rechtervoet. Begin februari kocht ik weer Lowas. De voeten zijn nu OK maar mijn linkerscheenbeen begint vervelend te doen. Scheenbeenvliesontsteking?? Ik ging al bij de dokter en de podoloog en nu is het even afwachten. De laatste dagen is de pijn heel wat minder maar ik moet het rustig aan doen, net nu ik mijn tochten zwaarder wilde maken. Ik maak de wandelingen korter en stap trager, ik drink veel water en leg regelmatig mijn benen omhoog. Ik kreeg zelfs St. Jansolie om mijn been in te wrijven. (van iemand die het heel goed met me meent) En ik probeer me niet druk te maken. Gewoon even afwachten. Eén ding staat vast, als ik vertrek zal dat aan een rustig tempo zijn. En mochten mijn benen het niet zien zitten dan bel ik mijn engelbewaarder (Leo) om mij ergens in de Ardennen te komen oppikken. Maar ik hoop natuurlijk wel dat ik verder geraak.
Zondag wandelde ik naar de abdij om de eucharistieviering bij te wonen. Je bent pelgrim of je bent het niet hè. Nadat ik me 18 jaar inzette voor de kindervieringen in Groot-bijgaarden met aangepaste liturgie en vrolijke liedjes,was het alsof ik 50 jaar terug vloog in de tijd. In 1964 zat ik op internaat bij de zusters in Huldenberg. Elke morgen om 6 uur uit bed voor de mis. Ik kon nu nog al de Latijnse liederen meezingen. En al de grijze hoofden in de kerk zongen mee. Dat had ik niet verwacht. De vierkante noten in de liedboekjes waren ook nog net als vroeger. Benieuwd hoeveel kerken ik onderweg ga bezoeken.
Ik was er nog niet echt aan toe maar voor mijn Camino avontuur is hij wel heel erg nuttig. En zo ben ik dus stilaan 'vriend aan 't worden met mijn Samsung Galaxy. Wat kan ik nu thuis laten? Mijn geliefde Canon, mijn Garmin gps, mijn PC, mijn kompas... en mijn vertrouwde Gsm. Veel grammen gespaard. Maar ik overweeg toch een wegenkaart mee te nemen. Je weet maar nooit, een platte batterij bijvoorbeeld.
Dit berichtje heb ik met mijn smartphone geplaatst. Oef gelukt.
Ik zou van bij Evy in Wambeek naar huis stappen, 10 km. Dit is niet voor het eerst, maar nu had ik in mijn nieuwe Compostela rugzak (40 liter) wat spullen gestopt zodat ik aan 6 kg kwam. De weersvoorspelling was slecht maar dat hoort er ook bij dacht ik. Om 16.30 uur vertrok ik. Veel wind, heel donkere lucht. Een kwartier later: rukwinden, nog dreigender lucht en bliksemflitsen. Een smsje van Leo Kom ik je halen of word je liever nat? Niet nodig antwoordde ik. Het waaide zo erg dat het onweer vlug zou voorbij waaien. Dat dacht ik. Maar enkele minuten later was ik in een gevecht gewikkeld met mijn cape die maar niet over mijn rugzak wilde. Ik stond met mijn rug naar de wind, anders geselde de hagel mijn gezicht. Ondertussen kwamen donder en bliksem steeds dichter. Toen ik er echt niet meer gerust in was stopte er een kleine witte auto. Barbara, zo heette mijn weldoenster, vond dat ik beter in een kooi van Faraday zat. Na enkele kilometers stapte ik uit, veel nattigheid achterlatend. Dank je Barbara. Ben jij mijn eerste wonder? Nog een uur liep ik door een normale Belgische regen. Het laatste kwartiertje werd het droog en kon mijn kap af. Oef! Ik moest denken aan de woorden van mijn zoon Floris toen hij thuiskwam na een regenwandelvakantie in het Lake Dictrict: Het geeft een goed gevoel moeke, eens te vechten tegen de elementen.
