De eerste nacht ga ik slapen in Nijvel langs de Via Brabantica. Ik zal daar te gast zijn bij een gezin dat pelgrims opvangt. Dan verlaat ik de via Brabantica om door te steken naar Namen langs de Via Monastica. Op die doorsteek zijn er geen voorzieningen voor pelgrims maar dank zij de hulp van Anita (ex-collega) kan ik in Gentinnes overnachten bij de paters van de Heilige Geest, de Spiritijnen. Van daar naar Namen is nog een eindje en omdat ik nu nog niet weet hoe het dan met mijn knieën, benen en voeten gesteld zal zijn neem ik veiligheidshalve nog een tussenstop in Beuzet, in het goedkoopste hotel dat ik in de omgeving kon vinden. Als alles volgens plan verloopt wandel ik dan donderdag naar Namen.
Nog drie keer in mijn eigen bed slapen
Oefenen in café bezoeken.
Ik probeer elke dag wat kilometers te stappen met een geladen rugzak. Na 1 of 2 uur stappen zoek ik een café en daar heb ik goede redenen voor.
Ten eerste: stappen met 6 kg is zwaarder dan ik dacht. Ik ben verplicht mijn voeten, benen en knieën af en toe wat rust te gunnen.
Ten tweede: Als ik een logement verlaat om 9 uur en als ik op het volgende pas om 17.00 uur mag toekomen, ben ik 8 uur onderweg. Ik ben niet van plan 8 uur te stappen en het is nog te koud om zomaar ergens uren op een bank te zitten.
Ten derde: Het kan best gezellig zijn. In het café bij de kerk van Wambeek heb ik aan 5 mannen uitgelegd wat het betekent op weg te zijn, richting Compostela. Gesprekstof genoeg. Maar of dat in het Frans ook zo goed gaat lukken??
Ik probeer onderweg ook alle kerken, maar die zijn nog meer gesloten dan de cafés.
De zegen en een schelp heb ik gekregen. En ik was niet de enige. Er was heel wat volk in de kathedraal, 174 pelgrims telde ik op de lijst. Een mooie viering was het, gebracht door enthousiaste voorgangers. Zoveel mensen samen, verenigd rond de weg, dat brengt emoties mee. Voor mij was het mooiste dat ik naast Wendy kon zitten. Toen vorige zomer mijn nicht Gusta plots overleed trok ik naar Wendy, haar dochter, voor een babbel. Dat werd een heel lange, deugddoende avond. Nooit gedacht dat we zoveel raakpunten hadden. Wendy en haar man kregen geen schelp. Ze fietsten met hun schelp vorig jaar tot in Compostela. Nu waren ze er voor de sfeer. Dank u Wendy en Geert dat jullie er waren.
De broodjesmaaltijd was heel verzorgd en ik genoot van het gezelschap van Dany en Maria, die ik nog kende van in Hasselt. Bedankt voor de vele tips Dany.
Thuisgekomen vertelde ik Leo dat er heel wat verslaafden bij de pelgrims zijn. Het was Dees Van Caeyzeele, priester van Don Bosco, die er ons attent op maakte. Sommigen doen jaar na jaar een andere route en weten van geen ophouden. Dees maakte zelf heel wat mee op zijn pelgrimstocht maar kon vooral boeiend vertellen over dat ietsje meer, dat de Camino zo speciaal maakt.
Benieuwd wat de weg mij zal brengen.
Ik ben enkele weken geleden lid geworden van het Vlaamse genootschap van Santiago de Compostela. Dat was nodig om een geloofsbrief en een stempelboekje te krijgen. Die spullen zijn heel handig, onmisbaar eigenlijk, als je wil gebruik maken van de goedkope, sobere logementen voor pelgrims of als je wil overnachten bij gastgezinnen. Allemaal nieuw voor mij, best spannend.
En morgen ga ik naar Mechelen voor de Pelgrimszegen. Die gaat door in de St. Romboutskathedraal en wordt verzorgd door de werkgroep spiritualiteit en het pelgrimskoor. Alle contacten die ik al had met het genootschap en pelgrims waren een meevaller. Benieuwd hoe de spiritualiteit zal zijn. Ik kijk ook al uit naar de broodjesmaaltijd in de namiddag, vooral voor de babbel met soortgenoten.
Mijn nieuwe Meindl schoenen zijn aan de kant gezet. Ik kreeg pijn aan mijn rechtervoet. Begin februari kocht ik weer Lowas. De voeten zijn nu OK maar mijn linkerscheenbeen begint vervelend te doen. Scheenbeenvliesontsteking?? Ik ging al bij de dokter en de podoloog en nu is het even afwachten. De laatste dagen is de pijn heel wat minder maar ik moet het rustig aan doen, net nu ik mijn tochten zwaarder wilde maken. Ik maak de wandelingen korter en stap trager, ik drink veel water en leg regelmatig mijn benen omhoog. Ik kreeg zelfs St. Jansolie om mijn been in te wrijven. (van iemand die het heel goed met me meent) En ik probeer me niet druk te maken. Gewoon even afwachten. Eén ding staat vast, als ik vertrek zal dat aan een rustig tempo zijn. En mochten mijn benen het niet zien zitten dan bel ik mijn engelbewaarder (Leo) om mij ergens in de Ardennen te komen oppikken. Maar ik hoop natuurlijk wel dat ik verder geraak.
Zondag wandelde ik naar de abdij om de eucharistieviering bij te wonen. Je bent pelgrim of je bent het niet hè. Nadat ik me 18 jaar inzette voor de kindervieringen in Groot-bijgaarden met aangepaste liturgie en vrolijke liedjes,was het alsof ik 50 jaar terug vloog in de tijd. In 1964 zat ik op internaat bij de zusters in Huldenberg. Elke morgen om 6 uur uit bed voor de mis. Ik kon nu nog al de Latijnse liederen meezingen. En al de grijze hoofden in de kerk zongen mee. Dat had ik niet verwacht. De vierkante noten in de liedboekjes waren ook nog net als vroeger. Benieuwd hoeveel kerken ik onderweg ga bezoeken.
Ik was er nog niet echt aan toe maar voor mijn Camino avontuur is hij wel heel erg nuttig. En zo ben ik dus stilaan 'vriend aan 't worden met mijn Samsung Galaxy. Wat kan ik nu thuis laten? Mijn geliefde Canon, mijn Garmin gps, mijn PC, mijn kompas... en mijn vertrouwde Gsm. Veel grammen gespaard. Maar ik overweeg toch een wegenkaart mee te nemen. Je weet maar nooit, een platte batterij bijvoorbeeld.
Dit berichtje heb ik met mijn smartphone geplaatst. Oef gelukt.
Ik zou van bij Evy in Wambeek naar huis stappen, 10 km. Dit is niet voor het eerst, maar nu had ik in mijn nieuwe Compostela rugzak (40 liter) wat spullen gestopt zodat ik aan 6 kg kwam. De weersvoorspelling was slecht maar dat hoort er ook bij dacht ik. Om 16.30 uur vertrok ik. Veel wind, heel donkere lucht. Een kwartier later: rukwinden, nog dreigender lucht en bliksemflitsen. Een smsje van Leo Kom ik je halen of word je liever nat? Niet nodig antwoordde ik. Het waaide zo erg dat het onweer vlug zou voorbij waaien. Dat dacht ik. Maar enkele minuten later was ik in een gevecht gewikkeld met mijn cape die maar niet over mijn rugzak wilde. Ik stond met mijn rug naar de wind, anders geselde de hagel mijn gezicht. Ondertussen kwamen donder en bliksem steeds dichter. Toen ik er echt niet meer gerust in was stopte er een kleine witte auto. Barbara, zo heette mijn weldoenster, vond dat ik beter in een kooi van Faraday zat. Na enkele kilometers stapte ik uit, veel nattigheid achterlatend. Dank je Barbara. Ben jij mijn eerste wonder? Nog een uur liep ik door een normale Belgische regen. Het laatste kwartiertje werd het droog en kon mijn kap af. Oef! Ik moest denken aan de woorden van mijn zoon Floris toen hij thuiskwam na een regenwandelvakantie in het Lake Dictrict: Het geeft een goed gevoel moeke, eens te vechten tegen de elementen.
Welke route?
Vorige zaterdag was er een info-dag in Hasselt van het Vlaams Compostela genootschap. Ik trok er naartoe, door de sneeuw! Wat ben ik te weten gekomen?
Dat de Camino Francés in Spanje goed bewegwijzerd is en voorzien van talrijke, goedkope, maar ook sobere Albergues. Je kan dus kiezen voor kortere of langere trajecten.
Dat er in Frankrijk drie routes zijn waarvan er twee van noord naar zuid lopen, de Via Turonensis vanaf Tours en de Via Lemovicensis vanaf Vezelay. Voor Tours moet ik door Parijs. Het is wel de gemakkelijkste, de meest vlakke, de eentonigste maar de beschrijving is in het Frans en er zouden minder voorzieningen zijn. Ik kocht reeds het boek. Maar dat dekt niet de volledige route.
Ik begin nu echter meer interesse te krijgen voor Vezelay. Die route wordt meer gekozen door Nederlanders en Vlamingen, je trekt door mooie streken, er zijn Nederlandstalige gidsen voor de aanlooproute vanaf Namen en er zouden meer voorzieningen zijn. Toen ik in Hasselt aan ervaren pelgrims vroeg hoe het zat met de route langs Parijs kreeg ik volgende zaken te horen:
- Je moet in Noord Frankrijk improviseren.
- Als ik geen plaats vond zette ik mijn tentje.
- Ik volgde geen pelgrimsroute. Ik zocht naar gîtes détapes en paste zo mijn route aan.
- Draag een opvallende schelp. Dat kan wonderen doen.
Op wonderen durf ik nog niet direct niet te hopen.
Een tentje gaat te zwaar zijn voor mijn al oudere knoken.
Ik denk dat ik vooral ook moet zorgen dat er genoeg op mijn zichtrekening staat voor de overnachtingen, zeker in het begin van de tocht.
Misschien trek ik nog eens naar Mechelen naar het Compostela genootschap om de gidsen via Vezelay te bekijken en waarschijnlijk ook te kopen.
Wil je meer weten over de routes? http://www.compostelagenootschap.be/
Met veel hartzeer heb ik afscheid genomen van mijn Lowa wandelschoenen. Op de foto hiernaast, mijn voeten en die van mijn zus, in april 2005, langs het Deltapad (GR 5) in Nederland. Heerlijke schoenen! Tien jaar en vele kilometers hebben ze mij gedragen maar het profiel is afgesleten en de naden komen los. Omdat ik nu niet direct Lowas kon vinden in mijn maat ben ik bezig een relatie op te bouwen met mijn nieuwe Meindle wandelschoenen. Dat heeft tijd nodig. We hebben er al vijf tochten opzitten en het begint te klikken. Ik had iets lichtere schoenen gewild maar de verkoper zei dat ik daar dan zeker geen jaren mee zou stappen. Dus heb ik weer schoenen van categorie B. Dat wil zeggen een hoge schoen, met goede steun, extra demping en een goede slijtvastheid. Maar ze wegen samen wel 1 kg 524 g.
Alles wat ik wil meenemen gaat tegenwoordig op de keukenweegschaal.
Door dit boekje werden mijn plannen stilaan concreter. Ik kocht het in januari 2014 op de fiets- en wandelbeurs te Mechelen. Het Vlaams Compostela genootschap stond er met een stand en ze verkochten hun oude uitgaven voor een prikje. De Via Brabantica trok mijn aandacht. Hoe zit het eigenlijk met de camino in België? Ik was verrast toen ik merkte dat Halle op één van de routes lag. Als ik ooit dan zou ik in Halle kunnen starten. En dat is nu dus ook het plan. Affligem Halle stapte ik al tweemaal, en een dertiger om te beginnen vind ik wat zwaar. Als start zal ik dus een kaarsje gaan branden bij de zwarte madonna. Eigenlijk heeft de basiliek St. Martinus als patroonheilige en er staat een levensgroot beeld van Jacobus bij de apostelbeelden. Maar wegens de renovatiewerken is de kerk niet toegankelijk. Voor de bedevaarders is er achteraan een kleine ruimte voorbehouden. Eigenlijk best gezellig. Ik zal daar dan zeker terugdenken aan 16 mei 2013. Kletsnat waren we, Lieve en ik, maar wel voldaan. En we zouden het elk jaar doen
Ik werd overstelpt door mailtjes. Bedankt aan alle mensen die me succes toewensen. Het viel me op dat velen de camino een warm hart toedragen en dat sommigen zelf ook plannen koesteren, al heel concreet of nog in een wens-stadium. Zielsverwanten dus. Dat was echt een verrassing.
Zo lang ik nog over mijn PC beschik beantwoord ik mailtjes maar als ik op stap ben zal dat veel minder zijn. En dan toch nog even iets verduidelijken. Sommigen denken dat het mijn bedoeling is meteen tot in Compostela te geraken. Dit is niet echt het geval. Ik wil de weg proeven. Het onderweg zijn vind ik belangrijker dan het doel. Waarschijnlijk zal ik ergens stoppen en volgend jaar, of later, verder stappen. Meer dan drie maanden van huis zijn vind ik lang en ik wil ook naar mijn lichaam luisteren. Wat dat betreft zal ik aan Rita proberen te denken. Na Compostela bleef ze maar sukkelen met haar knieën. Ik zal moeten oppassen dat ik niet in de ban van de camino geraak. Opgeven zou wel eens moeilijker kunnen zijn dan verder stappen met pijn. Laat ik al maar proberen mijn conditie op te bouwen en mijn verstand er bij te houden.
Al 15 jaar loop ik langs GR paden. Zon of regen, hitte of koude, ver weg of dicht bij huis... Ik voel me goed als ik wandel. Waarom dan blijven dromen, blijven uitstellen? In 2015 wil ik de camino proeven. Ik zal in de stappen gaan van duizenden pelgrims die al eeuwen naar Compostela trekken. Dat schept een unieke verbondenheid. Zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende motieven, allemaal langs datzelfde pad. Ik wil dit jaar iets doen wat ik nog nooit deed, een tijdje alleen op stap, weg uit mijn comfortzone, al het bekende achterlaten, mensen achterlaten en nieuwe mensen ontmoeten, mezelf tegen komen.
Lieve, ik weet dat jij met me mee gaat, onzichtbaar, want je hebt onze aarde verlaten. Maar ik zal je voelen. Wij deelden deze droom. Daarom moet ik het nu gewoon doen. Dankbaar zijn dat mijn benen mij nog dragen. Eens zien hoe ver ze me brengen.
