Ik was er nog niet echt aan toe maar voor mijn Camino avontuur is hij wel heel erg nuttig. En zo ben ik dus stilaan 'vriend aan 't worden met mijn Samsung Galaxy. Wat kan ik nu thuis laten? Mijn geliefde Canon, mijn Garmin gps, mijn PC, mijn kompas... en mijn vertrouwde Gsm. Veel grammen gespaard. Maar ik overweeg toch een wegenkaart mee te nemen. Je weet maar nooit, een platte batterij bijvoorbeeld.
Dit berichtje heb ik met mijn smartphone geplaatst. Oef gelukt.
Ik zou van bij Evy in Wambeek naar huis stappen, 10 km. Dit is niet voor het eerst, maar nu had ik in mijn nieuwe Compostela rugzak (40 liter) wat spullen gestopt zodat ik aan 6 kg kwam. De weersvoorspelling was slecht maar dat hoort er ook bij dacht ik. Om 16.30 uur vertrok ik. Veel wind, heel donkere lucht. Een kwartier later: rukwinden, nog dreigender lucht en bliksemflitsen. Een smsje van Leo Kom ik je halen of word je liever nat? Niet nodig antwoordde ik. Het waaide zo erg dat het onweer vlug zou voorbij waaien. Dat dacht ik. Maar enkele minuten later was ik in een gevecht gewikkeld met mijn cape die maar niet over mijn rugzak wilde. Ik stond met mijn rug naar de wind, anders geselde de hagel mijn gezicht. Ondertussen kwamen donder en bliksem steeds dichter. Toen ik er echt niet meer gerust in was stopte er een kleine witte auto. Barbara, zo heette mijn weldoenster, vond dat ik beter in een kooi van Faraday zat. Na enkele kilometers stapte ik uit, veel nattigheid achterlatend. Dank je Barbara. Ben jij mijn eerste wonder? Nog een uur liep ik door een normale Belgische regen. Het laatste kwartiertje werd het droog en kon mijn kap af. Oef! Ik moest denken aan de woorden van mijn zoon Floris toen hij thuiskwam na een regenwandelvakantie in het Lake Dictrict: Het geeft een goed gevoel moeke, eens te vechten tegen de elementen.
Welke route?
Vorige zaterdag was er een info-dag in Hasselt van het Vlaams Compostela genootschap. Ik trok er naartoe, door de sneeuw! Wat ben ik te weten gekomen?
Dat de Camino Francés in Spanje goed bewegwijzerd is en voorzien van talrijke, goedkope, maar ook sobere Albergues. Je kan dus kiezen voor kortere of langere trajecten.
Dat er in Frankrijk drie routes zijn waarvan er twee van noord naar zuid lopen, de Via Turonensis vanaf Tours en de Via Lemovicensis vanaf Vezelay. Voor Tours moet ik door Parijs. Het is wel de gemakkelijkste, de meest vlakke, de eentonigste maar de beschrijving is in het Frans en er zouden minder voorzieningen zijn. Ik kocht reeds het boek. Maar dat dekt niet de volledige route.
Ik begin nu echter meer interesse te krijgen voor Vezelay. Die route wordt meer gekozen door Nederlanders en Vlamingen, je trekt door mooie streken, er zijn Nederlandstalige gidsen voor de aanlooproute vanaf Namen en er zouden meer voorzieningen zijn. Toen ik in Hasselt aan ervaren pelgrims vroeg hoe het zat met de route langs Parijs kreeg ik volgende zaken te horen:
- Je moet in Noord Frankrijk improviseren.
- Als ik geen plaats vond zette ik mijn tentje.
- Ik volgde geen pelgrimsroute. Ik zocht naar gîtes détapes en paste zo mijn route aan.
- Draag een opvallende schelp. Dat kan wonderen doen.
Op wonderen durf ik nog niet direct niet te hopen.
Een tentje gaat te zwaar zijn voor mijn al oudere knoken.
Ik denk dat ik vooral ook moet zorgen dat er genoeg op mijn zichtrekening staat voor de overnachtingen, zeker in het begin van de tocht.
Misschien trek ik nog eens naar Mechelen naar het Compostela genootschap om de gidsen via Vezelay te bekijken en waarschijnlijk ook te kopen.
Wil je meer weten over de routes? http://www.compostelagenootschap.be/
Met veel hartzeer heb ik afscheid genomen van mijn Lowa wandelschoenen. Op de foto hiernaast, mijn voeten en die van mijn zus, in april 2005, langs het Deltapad (GR 5) in Nederland. Heerlijke schoenen! Tien jaar en vele kilometers hebben ze mij gedragen maar het profiel is afgesleten en de naden komen los. Omdat ik nu niet direct Lowas kon vinden in mijn maat ben ik bezig een relatie op te bouwen met mijn nieuwe Meindle wandelschoenen. Dat heeft tijd nodig. We hebben er al vijf tochten opzitten en het begint te klikken. Ik had iets lichtere schoenen gewild maar de verkoper zei dat ik daar dan zeker geen jaren mee zou stappen. Dus heb ik weer schoenen van categorie B. Dat wil zeggen een hoge schoen, met goede steun, extra demping en een goede slijtvastheid. Maar ze wegen samen wel 1 kg 524 g.
Alles wat ik wil meenemen gaat tegenwoordig op de keukenweegschaal.
Door dit boekje werden mijn plannen stilaan concreter. Ik kocht het in januari 2014 op de fiets- en wandelbeurs te Mechelen. Het Vlaams Compostela genootschap stond er met een stand en ze verkochten hun oude uitgaven voor een prikje. De Via Brabantica trok mijn aandacht. Hoe zit het eigenlijk met de camino in België? Ik was verrast toen ik merkte dat Halle op één van de routes lag. Als ik ooit dan zou ik in Halle kunnen starten. En dat is nu dus ook het plan. Affligem Halle stapte ik al tweemaal, en een dertiger om te beginnen vind ik wat zwaar. Als start zal ik dus een kaarsje gaan branden bij de zwarte madonna. Eigenlijk heeft de basiliek St. Martinus als patroonheilige en er staat een levensgroot beeld van Jacobus bij de apostelbeelden. Maar wegens de renovatiewerken is de kerk niet toegankelijk. Voor de bedevaarders is er achteraan een kleine ruimte voorbehouden. Eigenlijk best gezellig. Ik zal daar dan zeker terugdenken aan 16 mei 2013. Kletsnat waren we, Lieve en ik, maar wel voldaan. En we zouden het elk jaar doen
Ik werd overstelpt door mailtjes. Bedankt aan alle mensen die me succes toewensen. Het viel me op dat velen de camino een warm hart toedragen en dat sommigen zelf ook plannen koesteren, al heel concreet of nog in een wens-stadium. Zielsverwanten dus. Dat was echt een verrassing.
Zo lang ik nog over mijn PC beschik beantwoord ik mailtjes maar als ik op stap ben zal dat veel minder zijn. En dan toch nog even iets verduidelijken. Sommigen denken dat het mijn bedoeling is meteen tot in Compostela te geraken. Dit is niet echt het geval. Ik wil de weg proeven. Het onderweg zijn vind ik belangrijker dan het doel. Waarschijnlijk zal ik ergens stoppen en volgend jaar, of later, verder stappen. Meer dan drie maanden van huis zijn vind ik lang en ik wil ook naar mijn lichaam luisteren. Wat dat betreft zal ik aan Rita proberen te denken. Na Compostela bleef ze maar sukkelen met haar knieën. Ik zal moeten oppassen dat ik niet in de ban van de camino geraak. Opgeven zou wel eens moeilijker kunnen zijn dan verder stappen met pijn. Laat ik al maar proberen mijn conditie op te bouwen en mijn verstand er bij te houden.
Al 15 jaar loop ik langs GR paden. Zon of regen, hitte of koude, ver weg of dicht bij huis... Ik voel me goed als ik wandel. Waarom dan blijven dromen, blijven uitstellen? In 2015 wil ik de camino proeven. Ik zal in de stappen gaan van duizenden pelgrims die al eeuwen naar Compostela trekken. Dat schept een unieke verbondenheid. Zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende motieven, allemaal langs datzelfde pad. Ik wil dit jaar iets doen wat ik nog nooit deed, een tijdje alleen op stap, weg uit mijn comfortzone, al het bekende achterlaten, mensen achterlaten en nieuwe mensen ontmoeten, mezelf tegen komen.
Lieve, ik weet dat jij met me mee gaat, onzichtbaar, want je hebt onze aarde verlaten. Maar ik zal je voelen. Wij deelden deze droom. Daarom moet ik het nu gewoon doen. Dankbaar zijn dat mijn benen mij nog dragen. Eens zien hoe ver ze me brengen.
