Dit is geen goed nieuws, de jongens beginnen blijkbaar vragen te stellen, m'n contactpersonen zeggen dat ze me zoeken, dat ze vragen beginnen te stellen: waarom ik weggelopen ben, waarom zo snel en waar ik heen ben. Het zal niet lang duren voor ze te weten komen dat ik m'n heil heb gezocht in Mexico. Shit, nu begint de L.A.P.D. nog achter mij te lopen ook, als die klerelijer van Kay maar niet is beginnen praten, naar het schijnt loopt die ook al weer vrij rond. De eikel zou me zo nog eens kunnen terugpakken voor zijn jaren in de cel. Tijuana is blijkbaar niet ver genoeg om aan gerechtigheid te ontsnappen. Nu kan ik pas echt zeggen dat ik weet wat onze boefjes doormaken, maar mij krijgen ze niet, Lee Blanchard zal verdwijnen van dit wereldje en m'n zorgen blijven achter in Tijuana.
Na al die tijd hier in deze hete sloppenwijk die men de 'stad' Tijuana durft te noemen, is het misschien best dat ik wat opschrijf over hetgeen wat L.A. nog niet bepaald wist van de befaamde Lee Blanchard, terugkeren lijkt me toch onmogelijk. Ik kan niet bepaald zeggen dat ik er het engeltje heb uitgehangen, ik ben vaak te ver gegaan, zowel in m'n job als daarbuiten, in m'n 'bijberoepen'. Nu schuldig voel ik me niet, Kay's ex kreeg wat hem te wachten stond, het zogezegde meesterbrein achter een grandioze overval. De idioot kan nog niet eens een kruidenier overvallen, ik heb het bedacht, de harde flik, een crimineel brein. Ik vind het enkel jammer voor Bucky, de jongen had het moeten weten, dat was ik 'm wel verschuldigd. Och ja, 'What's done is done', daar kan ik nu en van hieruit niets aan doen. Ik had het 'm moeten zeggen, ook van de kerels die we neergeknald hebben, die ene had me kunnen verraden aan de buitenwereld, Bucky mocht het weten. Ik had het hem meteen erna moeten vertellen, nu is hij anders, Madeleine heeft 'm veranderd. Jammer, hij was goed, beter dan mij...
Kerel, wat 'n rommelboel was me dat nou! Ik heb zelf al menig smoelwerk en lichaam bewerkt met m'n vuisten, maar het kan me toch nog soms verbazen wat voor zieke figuren er hier in L.A. rondzwerven. We hebben een jonge meid gevonden, ze lag verdomme in twee stukken gereten, een of andere laffe klootzak heeft 'r gewoon in stukken gehakt. Het beest heeft ook nog een gigantische, bloederige grijns op haar gezicht vereeuwigd. We weten nog niet eens wie te verwittigen dat hun dochter, hun geliefde, hun vriend ergens in stukken op een kille tafel ligt. Het kon Laurie geweest zijn, wat als het met Laurie ook zo geeindigd zou zijn? Godverdomme, ik voel dat het zo is, ik weet dat dezelfde rotzak mijn zusje ook te pakken heeft gekregen. Zij ligt nog ergens verborgen, ergens in twee stukken, angst in d'r ogen en een mistroostige glimlachen in haar vel gesneden. Deze kerel krijg ik te pakken, ik zweer het op alles wat me nog lief is, de handschoenen gaan er af. Ik zoek bloed en ik zal het krijgen, de kop van het monster op een schaaltje, daar zal ik wel voor zorgen. De rotzak...
Nou, nou, ik heb net even een robbertje mogen vechten, weliswaar niet enkel voor het plezier, maar ook om het volk wat beter gegund te stellen. Er moet een of ander voorstelletje goedgekeurd worden en dus mag ouwe Lee er voor vechten. En dat met een mannetje uit een andere gewichtsklasse, desalniettemin toch een kranig kereltje, zo gemakkelijk ging hij niet neer. Ik weet van mezelf al dat ik niet zo gemakkelijk neerga, maar dit mannetje heeft me toch wel even laten zweten, hoe hard m'n mokers van handen zijn smoelwerk ook raakten, hij bleef maar terug opstaan. Best snel ook, die Bleichert, ik had al gehoord van z'n voetenwerk, al had ik zijn kunnen toch wel wat onderschat. Ik heb nog steeds de vloer met 'm aangeveegd hoor, niet gevreesd, deze jongen is een bulldozer. Al heeft hij er toch wat munt uitgeslaan, de rakker, zo wordt hij nu m'n nieuwe partner. Nou, je hoort me niet klagen, met zo'n doorzettertje naast me, kan ik wel gerust zijn, de boefjes in L.A. kunnen maar beter op hun hoede zijn.
