Ik kijk met een voldaan gevoel terug op wat ik allemaal beleefde. Met de beperkte middelen die ik had heb ik geprobeerd zoveel mogelijk mensen te helpen, en dat was uiteindelijk het doel van mijn afreis.
Ik wil iedereen die mijn blog met zoveel aandacht volgde nog eens van harte danken. Mede door jullie steun heb ik dit project tot een goed einde kunnen brengen. Hoe hard en moeilijk het soms was, ik kon steeds terugvallen op jullie bemoedigende woorden en dat gaf me de moed om door te gaan.
Debaardvanjos is/was een project die ik nog lang met me zal meedragen. En, ik heb dat ook beloofd aan de mensen van Bateria, ik ga zeker nog terug. Eens zien hoe het verder gaat met de wederopbouw, want uiteraard is daar nog veel werk. Een laatste reeks foto's van de terugvlucht van Manilla naar Schiphol, een boeing 777-300ER van KLM én voor de laatste keer, van de baard van Jos.
Dankuwel aan iedereen en bij deze ook een gelukkig, gezond en liefdevol 2014!!
Wachten aan de gate nu, Boarding Time 14:25 Net naast de gate een smoking aria, met een biertje bij hand en mijn laptop om mijn blog aan te vullen. Deze morgen nog eens genoten van de laatste zonnestralen op de Filipijnen. Vanaf nu is het weer vliegen, wachten, weer vliegen...Ik kijk er wel naar uit om terug te landen op Zaventem en het vrouwtje terug te zien. En hopelijk verloopt alles even vlot als de heenreis. Ik weet dat ik de mensen die ik hier ontmoet heb zal missen. Zo openhartig ontvangen, even mooi was het afscheid. En ik kan het niet genoeg herhalen, altijd met een glimlach. Dat schept snel een band, vooral omdat ik voelde dat er een enorme waardering kwam van de plaatselijke bewoners. Vliegtuig aangekomen, stilaan tijd om aan boord te gaan. Belgium, here i come!
Op de foto bij wijze van afscheid nog een laatste song, gisteravond toen we terug bij Maricel aankwamen na een avondje shoppen in Cebo City.
15u30' in de namiddag. Aangekomen in Cebu. Eerst iets gegeten en koffie gedronken bij de zus van Maricel. Nu terug aangekomen bij Maricel, waar ik mijn eerste en nu ook mijn laatste nacht doorbreng op de Filipijnen.
Cebu City is een stad in de Filipijnen op het eiland Cebu. Cebu City is de hoofdstad van de gelijknamige provincie Cebu. De stad wordt ook wel de 'koningin van het zuiden' genoemd en is de oudste stad van het land. Bij de laatste census in 2010 telde de stad ruim 866 duizend inwoners. Het was daarmee de op vier na grootste stad van het land.
Straks brengen we een bezoek aan SM City Cebu. Dit is het vierde grootste winkelcentrum in de Filipijnen en het elfde grootste in de wereld. Met om en bij de 500 detailhandels, winkels, restaurants en cafés. Het biedt de meest veeleisende Cebuano de beste en nieuwste mode, elektronica, huis en inrichting, persoonlijke verzorging en diensten, een breed scala aan lokale en internationale gerechten, familie-fun en entertainment. Alle binnen het gemak van een geweldige stad - SM Cebu City.
Nu alle ingezamelde geld goed besteed werd, even wat tijd maken voor mezelf nog vóór ik terugkeer richting België. Morgen heb ik om 14u55' mijn terugvlucht. Dat betekent dat we hier vertrekken rond 11u in de voormiddag, want blijkbaar nogal druk op dat uur in Cebu City. Opnieuw eerst naar Manilla, en van daaruit richting Amsterdam met tussenstop in Taipei. Dan rest er mij nog één vlucht van Amsterdam naar Brussels Airport waar ik op woensdag 1 januari omstreeks 10u10' aankom.
Foto's zullen er op mijn blog dus niet veel meer bijkomen.
Een pick-up opgeladen vol deze morgen. Iedereen wou erbij zijn als ik werd opgehaald in Bogo.
Met de plaatselijke carpenter Ernie verf gaan ophalen voor Pedra's house. 3 kg. verf en een verfrolletje. Vanuit Bateria dan richting Looc om de bevolking op de hoogte te brengen van de beschikbare materialen voor hen. Rolly, de plaatselijke burgemeester zeg maar, zal nagaan welke gezinnen er meest nood hebben aan materialen. Een moeilijke opdracht, want ook hier kan niet iedereen geholpen worden en zullen er ontgoochelingen zijn. Met meer geld waren er ook meer middelen en konden nog meer mensen geholpen worden, maar helaas.... . Ik heb de laatste Peso's besteed, goed besteed, meer kan ik uiteindelijk niet doen.
Deze voormmiddag werden materialen geleverd voor de opbouw van nog 2 extra huizen in Bateria en 9 in Looc. Deze namiddag kwamen de inwoners van Looc hun materialen ophalen in Bateria. Ook hier weer een grote solidariteit en mensen van Bateria bieden spontaan hulp aan bij de inwoners van Looc bij het wegbrengen van de materialen.
Opnieuw een grote dankbaarheid van de mensen uit Looc deze keer. Handen schudden, elkaar een goeie knuffel geven, thank you, thank you, God bless you, happy New Year,.... . Dit laat niemand onberoerd. Hoewel hun Engelse woordenschat beperkt is, de blik in hun ogen spreekt boekdelen.
Enkele sfeerbeelden die ook vandaag weer mijn dag kleurden.
Het uitdelen van Belgische chocolade is als een feest hier voor de mensen van Bateria. Iedereen kwam dan ook gretig zijn/haar stukje opeisen.
Pedra's house is af, geschilderd in "green-silver" zoals ze dat hier noemen. Naast het huis van Berto toch 2 projecten waarvan ik mag zeggen dat ik ze eigenhandig heb helpen opbouwen. Dit samen met Ernie, de plaatselijke timmerman, die dan ook in zijn nopjes was als we deze morgen samen verf kochten.
De alom gekende hoelahoep heeft bij ons zijn beste tijd gekend, maar hier is dat nog altijd hét speelattribuut bij kinderen. En ook volwassenen mogen zich wel eens opnieuw voor even kind voelen.
Deze middag stak een zware storm de kop op. Kort daarna waren we getuige van donder en bliksem met het nodige lichtspektakel er bovenop.
Daarnet ook afscheid genomen van de mensen in Bateria. Het was een afscheid om u tegen te zeggen. Zij hadden een tekst en een lied voorbereid zoals alleen zij dat kunnen. In alle eenvoud maar toch met een heel duidelijke boodschap. Later volgt op mijn blog daarover filmmateriaal.
Vandaag de dus laatste dag in Bateria en dus ook in Bogo. Morgen met de bus terug richting Cebo. 2 inwoners van Bateria zullen me hierbij vergezellen en veilig en wel afleveren in Cebo. Eerst met de bus, 100 km. van Bogo naar Cebu en dan nog even met de taxi tot bij Maricel. Daar breng ik mijn laatste nacht door op de Filipijnen. Een eiland met een andere levensstijl dan ik gewoon ben. Veel rustiger, veel meer genieten van de kleine dingen, meer lachen. Een levensstijl die ik steeds meer ben leren begrijpen en waarderen. De openheid, eerlijkheid, beleefdheid en ga zo maar door zijn hier echt onwaarschijnlijk. Ik heb hier heel wat uit geleerd en zal dat altijd met me meedragen.
Ook de manier van leven is niet te vergelijken als deze bij ons. Huizen (?) die tegen elkaar aan gebouwd worden. 1 hoofdweg, voor de rest slechts enkele aardewegen, enkel te voet toegankelijk. Wij hebben een huis, in vergelijking met deze van hen een kasteel. Wij hebben een tuin, een terras en als het even kan ook nog een voortuin. Hier zijn de mensen al tevreden met een dak boven het hoofd.
Nog even en ik land moe maar voldaan terug op Zaventem, terug naar de realiteit. Of toch een beetje fictie?
Opnieuw de start van een broeiend hete dag, na de middag kwam iets meer bewolking opzetten en in de late namiddag regen.
De rest van de matrassen opgehaald, 19 stuks. Op zich al een gans avontuur op de Filipijnen. Ook enkele noodzakelijke onderhoudsproducten zoals zeep, shampoo, tandpasta en wasproducten stonden op het lijstje vandaag. De jongeren waren dan ook dolenthousiast om de producten te verdelen over 26 gezinnen en deze in zakjes te stoppen. Het was opnieuw feest toen elk gezin zijn gerief kon komen halen in de centrale woning die ik een beetje had ingericht als "hoofdkwartier".
Na de nodige berekeningen stelde ik vast dat er nog voldoende geld voor handen was om nog 9 "woningen" op te bouwen, 2 in Bateria en 7 in Looc. Morgen worden daarvoor de nodige materialen geleverd en verdeeld naar de verschillenden gezinnen.
Het huisje van Barto is af, geschilderd in blauw. Fier toont hij ons dan ook zijn nieuwe woonst.
Voor de rest nog enkele gezellige momenten beleefd met de mensen van Bateria. Ik kreeg mijn eerste les Filipijns en heb gemerkt dat het nog veel oefening zal vergen vooraleer ik deze onder de knie heb. Het was voor hen dan ook soms hilarisch als ze me Filipijnse woorden deden uitspreken.
Morgen de laatste dag op Bateria. Ik hoop dat de verwachte levering er op tijd komt dat ik ook dat project nog kan afronden. Ik zie er een beetje tegen op om afscheid te nemen. Het gevoel zal dubbel zijn, dat weet ik nu al. Ik kan mezelf zeker niks verwijten, ik heb gedaan wat ik kon om het ingezamelde geld op een zo goed mogelijke manier te spenderen. Anderzijds is er het besef dat er nog zo veel werk is, dat er nog zo veel dient te gebeuren om iedereen een beetje comfort te bezorgen. Maar één mens alleen kan dit niet.
Ik denk er nu reeds over na om tijdens de zomervakantie van 2014 terug te keren naar de Filipijnen. Hoofdzakelijk bedoeld als vakantie dan, maar zeker ook om terug te keren naar Bateria en eens kijken hoe het hen vergaan is. Tijd brengt raad, het is nu dan ook nog te vroeg om reeds plannen te maken, maar dromen maakt een mens gelukkig en voor de mensen van Bateria is hopelijk een stukje droom werkelijkheid geworden.
Vanavond zijn we als afscheidsavond naar de disco getrokken. Dit is een sportcomplex, een grote sporthal op Bateria zelf. Een groot complex met dak en open zijwanden. Dit wordt gebruikt voor sport, tennis, voetbal, basketbal,... . Vanavond (en blijkbaar vaak 's avonds) wordt het gebruikt als danszaal. En daar had in wel wat moeite mee. Naast het gebouw zelf staan woningen die je zelfs geen woningen meer kan noemen. En daar wordt dan gefuifd met de modernste muziekinstallatie die je maar kan inbeelden. Een muur van luidsprekers die je haast omverblazen, een volledige discobar, de modernste belichting met scanners, strobo en lazers. Daarnaast wordt dan hulp geboden aan de mensen die haast geen huis meer hebben. Dat was voor mij een beetje als een domper op de feestvreugde. Na het goed gevoel van vandaag had ik het idee dat er iets niet klopte. Maar uiteindelijk hebben we ons toch geamuseerd met de mensen van Bateria en dat was het voornaamste voor mij, na een week van inspanningen even wat ontspanning.
Nooit gedacht dat rijst nog zo een belangrijke rol zou spelen in mijn leven. Ik wist trouwens niet dat er zo veel soorten rijst voorhanden was. Hier in Bateria was het feest vandaag omdat 100 families gratis een zak rijst van 10 kg. konden verkrijgen. Eerst deelde ik nummers uit in Bateria en Looc en met dat nummer konden de mensen deze namiddag hun zak komen ophalen. Een overrompeling van jewelste wanneer die allen samen kwamen in Bateria, maar uiteindelijk vertrok iedereen te voet, met de fiets of met de brommer terug naar huis. Ook suiker, die door enkele vrouwen van Bateria secuur werd gewogen en verdeeld, werd bedeeld onder de mensen.
Ook feest omdat ze hier mijn verjaardag niet zomaar lieten voorbijgaan. En, in goede en kwade dagen, als er kan gefeest worden, zijn ze er als de eerste bij. Waka Waka van Shakira is hier momenteel hét favoriete nummer die door iedereen wordt meegezongen en gedanst.
Tussendoor ook, samen met Ernie, the carpenter, nog een beetje verder gewerkt aan de muren van Pedra's house. Dat huis is ook zo goed als klaar. Alicia's house is normaal de volgende in de rij, maar ik weet niet in hoever ik nog genoeg tijd zal hebben om daaraan mee te helpen. Er staan nog enkele projecten op stapel en mijn tijd hier in Bateria begint stilaan weg te slinken. Morgen de rest van de matrassen gaan ophalen en verdelen. Met het resterende geld kopen we nog enkele noodzakelijke producten voor de 26 gezinnen op Bateria, zoals zeep, shampoo, waspoeder, ... .
Het is ongelooflijk hoe snel je aan mensen gehecht kan raken en ik weet nu al dat het afscheid zwaar zal zijn. Dit mede omdat de mensen me zo snel hebben opgenomen in hun gemeenschap. Maar voor we zover zijn, probeer ik nog te genieten van mijn tijd hier op de Filipijnen, met de bevolking van Bateria én nog enkele projecten tot een goed einde te brengen.
Een verjaardag om in te kaderen. Dit werd alvast een van mijn leukste verjaardagsfeestjes van afgelopen jaren. Marlene en Monnet hadden een verjaardagstaart gemaakt, een soort cake met slagroom en suikers, heel lekker. Wat wel weer opviel, ik kreeg een bordje en een vork om mijn taart op de eten, de rest van de mensen aten die slappe taart gewoon los uit de hand. Er werd een spandoek gemaakt die getoond werd voor de foto en het filmpje, terwijl ze zongen van Happy Birthday. Een heel leuk moment. En natuurlijk, op een feestje mag muziek en dans niet ontbreken. Enkelen waren bereid een danspasje te wagen met mij en er een leuk feestje van te maken. Een filmpje daarover zal later nog toegevoegd worden, ben momenteel al blij dat ik internet heb om enkele foto's te kunnen plaatsen.
Een broeiend hete dag. Bij deze dag heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds weer veel mensen super gelukkig gemaakt, anderzijds weer veel, om niet te zeggen nog meer ellende gezien dan de afgelopen dagen.
Eerste het goeie nieuws.
Berto's house is af. Hij poseert dan ook trots bij zijn nieuwe woonst.
26 gezinnen krijgen een nieuwe tweepersoonsmatras. We zijn er vandaag met de pick-up reeds enkele gaan ophalen, de rest volgt morgen of zaterdag (einde voorraad). 1 matras kost hier 1600 Peso of 26 euro. Samen iets minder dan 700 euro.
50 gezinnen krijgen morgen een voorraad rijst van 10 kg per gezin. Ook in het nabijgelegen dorpje Looc (straks meer hierover) krijgen nog eens 50 gezinnen 10 kg rijst. Samen goed voor 1000 kg rijst. Als je weet dat de rijst hier 460 Peso per 10 kg kost is de rekening snel gemaakt. 46.000 Peso of 766 euro. Hiermee probeer ik 100 gezinnen gelukkig te maken. De foto's die je hieronder ziet zijn ook nog van Bateria, maar een deel die ik nog niet had bezocht. Deel 2 zijn foto's van het dorpje Looc.
Vandaag dus afgezakt naar het nabijgelegen dorpje Looc. Onmiddellijk kwamen een schare mensen rond de auto staan, volwassenen en kinderen om te horen wie we waren, wat we kwamen doen en vooral wat ze konden krijgen. Volwassenen die me bij de arm namen: come...come...house...typhoon, gone, gone,... . Het ergste was het besef dat ik op dit eigenste moment die mensen niet kon helpen. Een gevoel van onmacht overheerste en alhoewel ik me de afgelopen dagen sterk kon houden, dit werd me op een bepaald moment echt teveel. Ik ging mee met deze mensen, nam een foto van hun huisje, of wat er nog van overbleef, maar meer kon ik niet doen. Voor de mensen zelf was het al een troost dat ik een foto nam, in de hoop op meer... . We hebben de namen genoteerd van de 50 gezinnen die van rijst voorzien worden, de kinderen hebben nog even al zingend hun Kerstboodschap overgebracht en met pijn in het hart reden we over de erbarmelijke weg terug richting Bateria.
Laatste 2 foto's: vrouwen van Bateria die gedroogde vis van de markt verdelen in zakjes voor de verschillende gezinnen.
Het ergste is het besef dat er nog zoveel hulp noodzakelijk is, maar bij gebrek aan tijd en geld er niets kan gedaan worden. Ik ben naar hier gekomen met de idee, knop omdraaien en ik zie wel wat er op me afkomt. Ik denk nu al dat ik, eens terug thuis, het veel moeilijker zal hebben om de knop terug om te draaien naar opnieuw het 'normale' leven.
