Donderdag 13 juli; Na een heerlijk ontbijt van onze gids, Ashkan, zijn we verder de streek doorgetrokken om 's middags in een oude caravansarai, is een tegenhanger van een oude herberg, te belanden waar de lunch geserveerd werd door enkele vrienden van de gids.

Na de middag ging het richting woestijn. Bij het woord woestijn denk ik altijd aan een grote zandvlakte. Voor een deel is het dat ook, maar er is veel meer te zien. Als eerste belandde we in een soort dadelplantage met een groot waterreservoir. De bedoeling was om hier te gaan zwemmen, maar het water stond te laag en had een vieze geur.

Dus werd plan B uitgevoerd. De rit ging naar een zoutvlakte, met nog enkele zoutwater poeltjes. Daar hebben we zout verzameld zodat we 's avond zout op ons eten hadden.

Ondertussen was het beginnen regenen. Stel je voor, je gaat in de zomer naar de woestijn en dan begint het daar te regenen. Ongezien volgens de gids. Zou de klimaat verandering daar voor iets tussen zitten?

Na een interessante tocht door de woestijn zijn we in de woestijn, tussen enkele zandduinen neergestreken om ons kamp op te zetten en daar de nacht door te brengen.  Ook weer een ervaring. Op een houtvuurtje hebben de drie Iraniërs een simpel maar lekker avondmaal klaar gemaakt. Ondertussen had Seppe onze hotelmanager uitgenodigd voor een rit door de woestijn in de 2+2pk. De man had de dag van zijn leven.

Ondertussen regende het nog steeds, dus werden de tenten in de regen opgezet.

Zit je daar in het midden van de woestijn, dichtstbijzijnde nederzetting is toch al snel 70 km ver, komt daar een man op een oude motor aangereden. Volgens onze gids was het iemand die in de woestijn een oogje in het zeil houdt dat er geen abnormale dingen gebeuren. Hij viel bijna van zijn brommer toen hij het verhaal achter de 2+2pk hoorde. Natuurlijk most hij ook weer de nodige foto's maken.